Volgens het artikel, waar onder meer voormalig Europees president Herman van Rompuy zijn naam onder zette, is „de voorstelling dat er gigantische stromen gratis geld aan het Zuiden gedoneerd zullen worden, simpelweg fout.” Niet alleen zou Nederland relatief meer Europese coronasubsidie krijgen dan Duitsland, Denemarken of Ierland, die minder hard geraakt zijn in deze crisis. Maar als je kijkt naar andere nettobetalers aan de EU – Frankrijk, Duitsland en België –, zie je dat de ophef die er in Nederland over is, daar uitblijft. Politici die masterclasses ‘belastingontduiking in Italië’ geven, heb je daar evenmin.
Natuurlijk is het corona-herstelplan ontworpen voor Italië. De Italiaanse staatsschuld was vóór corona al torenhoog. Door extra uitgaven van de staat, en doordat de economie een mokerslag heeft gekregen, gaat die schuld binnenkort exploderen tot een onhoudbaar niveau. Iedereen weet dat. Maar tot nu toe houden de financiële markten zich koest. Geen wonder. De Europese Centrale Bank, die in de eurocrisis pas na 2,5 jaar echt in actie kwam (met Draghi’s „Whatever it takes” in 2012), ging er ditmaal meteen voorliggen. De Commissie versoepelde de staatssteunregels en schortte de strenge regels over begrotingstekort en staatsschuld direct op. En Merkel en Macron kwamen langszij met het coronaherstelfonds, dat de Commissie nu heeft uitgewerkt. Het idee erachter was simpel: investeerders zullen Italië niet aanvallen, als ze weten dat ze het met heel Europa aan de stok krijgen.
Premier Rutte – „Il dottore Strarigore” – verklaarde gisteren in Corriere della Sera dat hij nog altijd voor „100 procent leningen” gaat. En dat Italië „moet leren zichzelf overeind te houden”. Hij noemde dat „solidariteit”. Maar helaas, investeerders hanteren een andere definitie. En diegenen die niet tot de vrekkige vier behoren (ruim 90 procent van Europa) eveneens. Als de rest van Europa Italië niet beschermt, al kost het maar vier kopjes koffie, maken de markten Italië kapot. En de eurozone erbij, plus een groot deel van de interne markt of wat daar dan nog van over is. De EU en de eurozone leunen op Italië.
Natuurlijk mogen we Italië vragen het geld verantwoord te besteden, en eindelijk te hervormen. Dat betwist niemand.
Als regeringsleiders in juli geen akkoord bereiken, schieten ze zichzelf in de voet. Uitstel, tijd rekken, is geen optie. Dat is dé les van de eurocrisis. Als we eerder een noodfonds hadden gehad, hadden Ierland en Portugal er niet eens gebruik van hoeven maken. Nu, tijdens de endgame, is zulk getalm fataal.
Angela Merkel, de eeuwige treuzelaar, begrijpt dat eindelijk. Nu Rutte nog.
Caroline de Gruyter schrijft wekelijks over politiek en Europa.
**
LEES OOK:
Niet meer bang voor schuld
In
maart verzette Angela Merkel zich tijdens een Europese top nog heftig
tegen eurobonds. Ze liet de Italiaanse premier weten dat hij geen dingen
moest blijven vragen „die er toch niet komen”. Merkel wilde landen in
de coronacrisis evenmin extra subsidie geven uit de Europese begroting.
Vraag maar leningen bij het noodfonds, zei ze – dat is ervoor.
De Duitse politiek en samenleving zijn opvallend positief over het corona-reconstructieplan dat Merkel en de Franse president Macron vorige week presenteerden. Er heeft zich daar een stille revolutie voltrokken: Duitsers zijn hun angst voor schuld aan het kwijtraken..............
..........
....
De hele Column lees je op NRC.nl --- Hier ---
**
NRC Podcasts:
Vandaag wordt hoog spel gespeeld in Brussel. Alle Europese regeringsleiders komen bij elkaar, fysiek, voor het eerst sinds de coronauitbraak. Ze willen de EU uit het economische dal trekken dat door het virus is veroorzaakt. Er is geld, er ligt een plan, maar niet alle lidstaten kunnen zich daarin vinden. Het grootste obstakel: Mark Rutte.
Presentatie: Thomas Rueb
Productie: Henk Ruigrok van der Werven
Montage: Yeppe van Kesteren
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2020/07/data59912735-ab5dba.jpg)
/s3/static.nrc.nl/podcasts/wp-content/blogs.dir/131/files/2019/05/podcast.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten