vrijdag 30 juli 2021

WIJSHEID BESTUUR / FRAGMENT NRC INTERVIEW: Ank Bijlebeld - 'Als je wilt weten ‘Mijn wereldbeeld is er niet vrolijker op geworden’ wat er leeft moet je.... / MINISTER DEFENSIE FLUTTE-III CDA /

 

Cartoon van Jerry Mager, meer   ---  Hier  ---

FRAGMENT NRC INTERVIEW(Serie Opvallende ministers - 26 juli 2021, Ank Bijleveld: ‘Mijn wereldbeeld is er niet vrolijker op geworden’):

".............

Wat voor minister wilde u zijn?

„Realistisch, laagdrempelig. Ik ben relatief egalitair ingesteld, ook in deze hiërarchische organisatie. Ik heb het er wel met mijn vader over gehad: als je wilt horen wat er leeft, moet je van laag naar hoog met mensen praten. De Defensienota die ik toen met Barbara [Visser, haar VVD-staatssecretaris] heb geschreven, was voor alle mannen en vrouwen in deze organisatie te begrijpen: dit hebben we gezien, dit gaan we doen.”

Bij de presentatie, voorjaar 2018, noemde ze herstel van vertrouwen van het defensiepersoneel in de eigen organisatie „misschien wel de belangrijkste uitdaging”. Kogels, tanks, trainingen – het was in de jaren ervoor één grote kaalslag geweest..........

..."

*

 

Interview

Ank Bijleveld: ‘Mijn wereldbeeld is er niet vrolijker op geworden’

Demissionair minister van Defensie Ze stond flink onder druk, maar Ank Bijleveld wil in een nieuw kabinet dezelfde post. „De samenleving is argeloos ten aanzien van onze veiligheid en vrijheid. Heel vreemd.”

26 juli 2021

Leestijd 7 minuten

Het complete, originele interview vind je op NRC.nl   ---  Hier  --- 

Meer:

 

 
Lees ook dit artikel: Hawija: vijf jaar lang een patroon van onjuist en onvolledig informeren  

 

 

Lees hier het betreffende commentaar van NRC: Minister Bijleveld heeft het in haar verantwoording opnieuw laten afweten

 

 

 

 

dinsdag 27 juli 2021

AANRADER / SUPPORT DOOR DE MOOIE CLIP TE BEKIJKEN! Onze Rollers/Oranje Rolstoel Basketball Vrouwen / MUZIEK: Enorm - 'Up' / VIDEOCLIP /

 

Enorm-Up Official video

Support voor onze Rollers/Oranje Rolstoel Basketball

 

HELP! 🔛 100.000 VIEWS

Help ons doel van 100.000 views te behalen. Als dit lukt, doneren onze ambassadeurs @skoprojectinrichting, @arbonedbv, @vepa.thefurniturefactory en @flokk_design €5.000 aan Stichting BEN.

Bekijk & deel de video en je helpt direct mee! https://youtu.be/rcUeAC3aydY

#nevergiveup #teamnl #rolstoelbasketbal

 

 

SHARTIE AART DEKKER / DE BESTE SAMENVATTING/UITLEG VAN COVID19 in 2 MINUTEN (ACCORDING TO DETLEF SCHREMPF): Dr. Jae $JaeSoFamous / BIG PHARMA, POLITICI, WTENSCHAP & WAPPIES /

*

SHARTIE AART DEKKER 

DE BESTE SAMENVATTING/UITLEG VAN COVID19 in 2 MINUTEN (ACCORDING TO DETLEF SCHREMP) Dr. Jae $JaeSoFamous - IG PHARMA, POLITICI, WTENSCHAP & WAPPIES 

'Let's ask it to the Better Minds', zegt Chris Ciomo van CNN Prime Time meestal als hij een nieuwe gast  - niet zelden Wetenschappers, Pundits of andere mensen die ergens (veel) verstand van hebben...

In mijn geval: als Detlef Schrempf (@DSchrempf) als import-Amerkaan van decades ergens over zegt dat het 'Truth' (de waarheid) is, dan ben ik geneigd hem te geloven...

In dit geval nog een beetje meer, want ondanks dat ik redelijk het (Amerikaanse) Engels beheers, is deze staccato samenvatting en/of uitleg van COVID19 van een moeilijkheidsgraad dat ik echt wel een paar keer moet luisteren voordat ik alles ontcijferd en begrepen heb...(maar dat gaat me lukken!) Moet trouwens zeggen dat de noodzaak om hier muziek onder te zetten me niet geheel duidelijk is...

Wat zelfs iemand die er nauwelijks een woord van begrijpt door de presentatievorm waarschijnlijk wel duidelijk dat als het om COVID19 gaat, we het hebben over ingewikkelde materie en dat er velen een rol spelen bij het oplossen van het probleem...

(AD)

HET IS NATUURLIJK NOG NIET AFGELOPEN...MAAR 'AUW!' / USA BASKETBALL @TOKIO_OS_2020: Luka Takeover!

 

Luka Nation is on 🔥🔥🔥 right now!
Luka almost broke Oscar Schmidt's 55-point Olympic record...in his first Olympic game 🤯

COLUMN AART DEKKER / DIT HAD EEN VOLLEDIGE COLUMN MOETEN WORDEN, MAAR...DAT KAN NIET ZONDER...: Kritische topsporters Belarus – w.o. Basketbalster Katsjaryna Snytsina – in de knel: ‘Ik kon alleen maar denken: waarom houden jullie je mond?’

Katsjaryna Snytsina (#6) highlights

Belarus v Poland (Q2)-15 feb. 2018

*

COLUMN AART DEKKER

DIT HAD EEN VOLLEDIGE COLUMN MOETEN WORDEN, MAAR...DAT KAN NIET ZONDER...

Kritische topsporters Belarus – w.o. Basketbalster Katsjaryna Snytsina – in de knel: ‘Ik kon alleen maar denken: waarom houden jullie je mond?’

Ik heb een week (of misschien twee) met dit onderwerp in mijn hoofd gelopen, maar  - achteraf gezien -  was dat veel te gemakkelijk gedacht... Er zitten nogal wat verhalen in mijn hoofd, en vaak is een kleine aanleiding  - een stukje in de krant, een onderwerp op TV, Radio of Internet, een ontmoeting, een woord, klank of beeld of wat dan ook -  genoeg om een verhaal of column te triggeren; mijn brein werkt namelijk nogal associatief en als zo'n verhaal, anekdote of andere herinnering te typeren is met een mooie titel, beginzin of slogan, dan kan het zijn dat een verhaal. column of 'Shartie'  - een kort kerachtig stukje -  eenmaal achter een PC of Laptop gezeten er zo uitkomt. Veel gemakkelijker dan een (wedstrijd-)verslag of een een ander 'verhaal in opdracht' waarbij ik vooraf al weet dat er een stuk (meestal van bepaalde omvang) van mij verlangd wordt. Vandaar mij voorliefde voor (korte) Columns en/of zelf geïnitieerd stuk...
 
Voor dit stuk geldt dat ik direct  - toen ik het Volkskrant-artikel hieronder las -  wist 'Hier wil ik wat mee!' Ik wist zelfs in grote lijnen al wel zo'n beetje wat; ik ben in de periode dat ik Internationaal Jeugdbasketball scoutte voor mijn 11 jaar geleden helaas omgekomen vriend Rob Meurs, alle spin-off-activiteiten die ik naar aanleiding daarvan heb gedaan en de (Jeugd-)EK's en andere grote evenementen die ik sindsdien nog heb verslagen, ben ik heel wat Wit-Russen tegengekomen; veel van hen zullen niet direct een gesprek aanknopen, mocht dat wel (mij) gebeuren dan kon het zomaar voorkomen dat ik als het gesprek wat serieuzer werd het gesprek naar politiek stuurde, en dan merkte je al snel dat dat iets is wat een Wit-Rus zich kon veroorloven; en dat werd mij dan wel heel snel duidelijk - waarop ikzelf inbond en dacht 'Oh, ok; hier doe ik deze persoon geen plezier mee', en dat stuurde ik het gesprek wel terug naar minder glad ijs... Er is dan ook nooit een situatie een situatie geweest waarin welke Wit-Rus dan ook iets tegen mij heeft gezegd dat hem/haar in moeilijkheden had kunnen brengen als ik het opgeschreven had...
 
En op een gegeven moment was mij dat zo duidelijk dat ikzelf al heel voorzichtig was in gesprekken met mensen uit Belarus, wat op zichzelf natuurlijk ook weer betekende dat ik me in de buurt van Wit-Russen iets anders gedroeg/meer beperkte dan normaal was voor mij, en dat ik dus in een iets andere State-of-mind was dan in gezelschap van al die andere Europeanen die ik ook tegenkwam.

In dit verhaaltje dus geen mix van smeuïge verhalen en anekdotes die ik eerst dacht te gaan schrijven; ik wil vanuit Nederland niets doen waar ook maar iemand ook maar een klein probleem door zou kunnen krijgen, terwijl juist uit het onderstaande blijkt dat die potentiële problemen bepaald niet klein, maar zelfs levensgroot kunnen zijn.

Één anekdote dan toch, want die was wel onvergetelijk en schaadt niemand..: ik combineerde een  Hemelvaartvakantie in Zweden met een bezoek aan vrienden in Finland, en een terugreis via mijn oude coach Maarten van Gent in Estland. Al in Zweden had ik met onze ongelukscamper  - wij waren bij de aankoop van een particulier aan alle kanten opgelicht, en dat had buiten veel stress en negatieve energie al behoorlijk wat extra kosten aan het ding kwijt geraakt -  bij het voorzichtig passeren van een vrachtwagen die eigenlijk op die plek niet had mogen staan, een nogal fataal schamp-contact gehad met een in hoog gras verscholen zwerfkei. Daarbij kwam het stuur  - dat indirect vast zat aan de op een stalen dragende balk vast-gelaste stalen bumper -  ondanks dat ik zeer voorzichtig optrok uit stilstand, naar binnen, brak mijn duim en daarna liep het wiel aan tegen de verbogen bumper. De provisorische reparatie kostte me de volgende dag bijna een dag, mijn duim ging pas in het gips toen ik een kleine drie weken later thuiskwam en de duim nog steeds even pijnlijk was. Achteraf gezien had ik het pl&ur!sding zoals Maarten mij al voorstelde lekker in Estland moeten laten opknappen en later die zomer weer op moeten halen voor een vakantie, maar mijn inschatting was dat die optie mij thuis niet in dank zou worden afgenomen  - mede omdat die vakantie niet heel erg ver was -  thuis moest hij nog door de APK en daar werd hij afgekeurd, waardoor wij hem voor een habbekrats verkochten en wij die zomer camperloos moesten besteden. Overigens was 'het wrak' niet dusdanig slooprijp dat het ook daadwerkelijk naar de sloop is gegaan; bij mijn laatste naspeuringen bleek de camper nog steeds ergens rond te rijden...

Ik had me in de meer dan drie-duizend kilometers 'na het steentje' dan ook geen moment onveilig gevoeld... Dan nu Belarus; om een of andere reden reed Maarten van Gent de ongeveer 2200km vanuit Estland met me mee terug naar Nederland  - sterker nog: ik schat dat hij er minstens 1500 van aan het stuur zat. Maar niet op 'het moment'...

We waren heel Estland, Letland en bijna heel Litouwen al door, toen we afspraken eerst ergens langs de weg wat warms te eten en dan nog een flinke ruk Polen in te maken alvorens te gaan slapen. Op een gegeven moment stonden er wel (voor de Litouwse/Poolse grens ongebruikelijke /hele) lange rijen vrachtwagens, grotendeels in beide richtingen langs de weg gestald. Ook liepen er nogal wat chauffeurs langs die weg; we begonnen onraad te ruiken...maar goed, het was donker, je gaat niet in het niets keren op zo'n (helemaal niet zo brede -  weg.
 
En toen was daar ineens de grens, en nog sterker het gevoel dat er iets niet klopte...
 

Ik heb ooit weleens gelezen dat, hoe sterker de dictatuur, hoe hoger de petten van het geuniformiseerde 'gezag' ...

'De pet' die mij tot stoppen maande was een hele hoge, en van enige vriendelijkheid was ook (oogaanschijnlijk) geen enkele sprake...
 
Ik draaide mijn raampje open en vroeg: 'Poland..?'
 
Met zijn barste stem kwam het antwoord: 'Belarus'..! 

En de instructie kwam met een gebaar met één vinger: 'Rechtsomkeert jullie, jullie komen er hier niet in!!'

Onze vergissing kwam waarschijnlijk vaker voor, want ik kon direct mijn U-turn maken...

Dichter bij Belarus - Wit-Rusland -  was ik nog nooit geweest, en dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven...  Maar de ietwat surrealistische herinnering blijft...
 
Lees vooral het onderstaande artikel van de Volkskrant over Topbasketballster Katsjaryna Snytsina en vele andere Topsporters; wat het leven in een dictatuur werkelijk inhoudt; een Aanrader!

(AD)

Op de eerste foto hierboven (klein, links) zien we Lukasjenko  - de Dictator zelve met een douane-pet op. De andere twee laten de 'imponerend hoge -  petten zelf wat beter zien. (Foto's overgenomen van: Belarus.bybelarusinfocus.info en eutodya.net

Volkskrant-Sport: Basketball

Kritische topsporters Belarus – w.o. Basketbal-ster Katsjaryna Snytsina – in de knel: ‘Ik kon alleen maar denken: waarom houden jullie je mond?’

De repressie van het bewind van president Loekasjenko werd in augustus ook veel topsporters in Belarus te gortig. Sindsdien bevinden ze zich in een benarde positie. ‘Als je ziet dat er in de straten van jouw land bloed vloeit van onschuldigen, dan moet je echt nadenken welke versie van je land je precies wilt vertegenwoordigen.’

Jarl van der Ploeg18 juni 2021

Ze speelde tussen haar zestiende en vijfendertigste voor het nationale team, kwam uit op Olympische Spelen en wereldkampioenschappen en was het gros van die tijd onbetwist aanvoerder. Tijdens haar laatste wedstrijd, afgelopen februari, was ze bovendien nog de beste speler van het veld. Maar als haar team morgen de laatste poulewedstrijd op het Europees Kampioenschap basketbal in Valencia speelt , laat Katsjaryna Snytsina de televisie uit. 

(Het verhaal van de Volkskrant gaat onder de video verder)

Het Gezicht en de Stem bij het verhaal: Katsiaryna Snytsina

Sterker nog: ze wil er geen seconde meer van zien. Nadat ze deed wat ze deed, werd ze namelijk niet alleen uit de groeps-chat van het nationale team gezet, ze werd zelfs zo onder druk gezet dat ze zich gedwongen voelde haar land te verlaten.

‘Als ik nu terugga naar Belarus, weet ik vrij zeker dat ik wordt opgesloten’, zegt Snytsina vanuit Vilnius, de hoofdstad van het buurland waar ze eerder dit jaar naartoe vluchtte. ‘Ze zeggen wel eens: sport is geen politiek. Maar dat is niet zo. Sport is juist politiek. Wij zijn niet alleen inwoners van ons land, we zijn er vertegenwoordigers van. En als je ziet dat er in de straten van jouw land bloed vloeit van onschuldigen, dan moet je echt nadenken welke versie van je land je precies wilt vertegenwoordigen.’

Het begon allemaal afgelopen augustus toen de Belarussische president Aleksandr Loekasjenko de verkiezingen vervalste waarna er enorme protesten uitbraken. Vanwege het harde optreden van Loekasjenko vielen er sindsdien tientallen doden, werden honderden mensen gearresteerd en zijn in de gevangenissen zeker duizend gevallen van marteling geregistreerd, en honderden gevallen van verkrachting.

Geschrokken door de bruutheid van die acties, besloot ook de sportwereld zich uit te spreken. Sporters zijn immers een belangrijk propagandamiddel in de voormalige Sovjetrepubliek. Vrijwel alle Belarussische sporters zijn in dienst van het leger of een van de ministeries en Loekasjenko viert medailles op grote toernooien doorgaans alsof het militaire overwinningen zijn.

Loekasjenko’s baby’s

‘Een keer wonnen we een wedstrijd van Rusland’, zegt basketballer Snytsina. ‘En precies dat moment had Loekasjenko een vergadering met Poetin. We hebben later gehoord dat hij die vergadering even onderbrak om tegen Poetin te zeggen: ‘mijn meisjes hebben die van jou verslagen’. Hij was echt trots op ons. We waren zijn baby’s. Zo stonden we ook bekend: Loekasjenko’s baby’s’.

In totaal besloten tweeduizend sporters en coaches zich via een open brief uit te spreken tegen het geweld in hun land. Ook Snytsina, zelf in dienst van het ministerie van Sport, zette haar krabbel. ‘Daarvóór was ik echt totaal niet geïnteresseerd in politiek’, zegt ze. ‘Op Loekasjenko na kende ik geen enkele politicus bij naam. Ik heb zelfs nog nooit in mijn leven gestemd. Maar toen ik voor het eerst beelden zag van het bloed in de straten van Minsk begon er iets te broeien.’

Loekasjenko, die samen met zijn zoon ook voorzitter is van het Nationaal Olympisch Comité, reageerde woest op de brief. Hij stuurde zijn geheime dienst bij honderden topsporters langs voor een zogenoemd ‘opvoedgesprek’ waarbij de sporters gedwongen werden hun recht op demonstratie voortaan op te geven en moesten beloven nooit meer met journalisten te praten zonder toestemming van het ministerie.

Ontslag of erger

Sporters die dat weigerden, waaronder Snytsina, werden direct ontslagen, of erger: sommigen moesten het land ontvluchten en weer anderen, onder wie olympisch medaillewinnaar op de tienkamp, Andrej Krawtsjanka, eindigden in de cel. In Tokio zullen daarom naar verwachting slechts 130 Belarussische atleten deelnemen, tegenover 180 in Rio.

‘Juist als sport zo belangrijk is voor een regime, is sport ook een ideale manier om dat regime pijn te doen’, zegt voormalig handballer Aliaksandr Apeikin. Samen met zwemster en voormalig wereldkampioen op de korte- en langebaan Alexandra Herasimenia, richtte hij in nasleep van de repressiegolf de Belarusian Sport Solidarity Foundation (BSSF) op, een club die onderdrukte Belarussische sporters vanuit het buitenland probeert te helpen.

Zeker honderd ontslagen sporters kregen de afgelopen maanden geld overgemaakt van BSSF, bijvoorbeeld om alsnog een vliegticket te kunnen boeken naar een Olympisch kwalificatietoernooi. BSSF kan dat betalen dankzij donaties of door veilingen. Zo veilde Snytsina haar bronzen medaille van het EK in 2007 teneinde een aantal van haar gevluchte collega’s te helpen.

Persona non grata

Neem judoka Aliaksandr Vakhaviak, een zwaargewicht die eerder dit jaar nog tegen Henk Grol vocht, maar sinds hij zijn politieke mening kenbaar maakte persona non grata werd in Belarussische sportkringen. Hij verloor zijn status als topsporter, net als zijn baan bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en mocht niet meer meetrainen met het nationale team. ‘Er kwamen mensen naar mij toe die zeiden dat als ik mijn handtekening introk, alles weer normaal zou zijn. Maar dat heb ik nooit serieus overwogen’, zegt hij. ‘Dan had ik mijzelf verraden.’ Dankzij het geld van BSSF kon hij alsnog een trainingsstage in Turkije beleggen waardoor hij toch nog kans maakt zich te plaatsen voor de Spelen.

Belarussisch recordhouder steeplechase Svetlana Kudelich had minder geluk. Zij werd na de brief niet alleen ontslagen bij het ministerie waar ze werkte, ook werden haar al haar nationale records en titels afgenomen, waardoor ze onvoldoende punten had om deel te nemen aan kwalificatietoernooien. ‘Twintig jaar carrière, opeens weg’, zegt ze. ‘Maar toch heb ik geen spijt. Ik wil niet alleen een sporter zijn. Ik wil een vrij persoon zijn. In een vrij land bovendien. En ik wil dat mijn kinderen kunnen opgroeien in een vrij land.’

Na haar laatste wedstrijd voor het Belarussisch basketbalteam, afgelopen februari, heeft Katsjaryna Snytsina nog een keer een vriendschappelijke wedstrijd bekeken, in aanloop naar het EK van dit weekend. Maar al na twee minuten besefte ze dat het klaar was; dat de strijd naast het veld soms belangrijker dan die erop. ‘Ik zag vrienden, mensen met wie ik vijftien jaar heb samengespeeld en ik kon alleen maar denken: waarom houden jullie je mond? Je weet toch wat er met je collega’s is gebeurd? Wat er met je land gebeurt? Ik heb de tv uitgezet en zei tegen mijzelf: ik denk niet dat ik ooit nog zal kijken. In ieder geval niet zolang Loekasjenko president is.’

vrijdag 23 juli 2021

AANRADER / VK-OPINIE COLUMNIST SANDER SCHIMMELPENNINCK: 'Vrees niet de authentieke woede van Sylvana Simons, maar vrees de Thierry’s, Gideons, Sywerts en Enesjes' / EXTREMISTISCH (RELIGIEUS) RECHTS & ZGN. 'FATSOEN' VS. ZGN. NIET-DEUGEND LINKS /

Volkskrant Cartoon 'Collignon', meer van Collignon voor VK.nl   ---  Hier ---

 *

Column Sander Schimmelpenninck

Vrees niet de authentieke woede van Sylvana Simons, maar vrees de Thierry’s, Gideons, Sywerts en Enesjes

20 juni 2021 (De Originele Column op VK.nl vind je   ---  Hier  ---)

Het was een huiveringwekkend fragment uit ons parlement afgelopen week, dat helaas niet de aandacht kreeg die het verdiende. FvD-Kamerlid Gideon van Meijeren, een oud-militair en eveneens Statenlid in Zuid-Holland, sprak in de Tweede Kamer over de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV), een ambtelijk orgaan dat wat hem betreft ‘gesaneerd’ moet worden omdat zijn partij onterecht verdacht zou worden gemaakt.

Toen Kamerlid Mirjam Bikker hem glashelder uitlegde dat een oproep tot ‘sanering’ van een ambtelijk apparaat geen pas geeft, kwam er een koele woede over de 33-jarige Achterhoeker, die merkwaardig genoeg versterkt werkt door zijn brugklasdictie en weeïg oosters accent, dat deed denken aan ‘De Dames van Jiskefet’. Van Meijeren jammerde dat de NCTV ‘totaal bizarre ideeën heeft over extreemrechts’, waarmee hij geestig genoeg onbedoeld toegaf dat FvD inderdaad extreemrechts is.

Daarna werd zijn bijdrage grimmig. Tot wel zeven keer noemde hij jennerig de naam van een ambtenaar die de radicale elementen binnen FvD onderzocht, nadat Bikker hem had gevraagd dat juist niet te doen. Zowel wát Van Meijeren zei was naargeestig, als hóe hij het zei. Verbeten, maar ook kalm en plechtig. Fascistoïde intimidatie in het fatsoenlijke pak van een accountant.

Baudets madrassa

Van Meijeren viel omhoog op de lijst van FvD omdat alle anderen zo’n beetje wegliepen. Hij is één van de overgebleven loyalisten uit Baudets madrassa: gesoigneerd, met slechte smaak weliswaar, maar geheel in lijn met het kleinburgerlijke beeld van een fatsoenlijke jongeman. Wel slechts voor de bühne, want in de geopenbaarde groepsapp van de JFvD, de jongerenclub van FvD, liet hij eerder zijn ware aard zien. Hij kreeg de stompzinnige vraag ‘Wil jij dat je zus met een neger thuiskomt?’ en antwoordde met ‘Hell no.’

FvD-jojo Theo Hiddema noemde de nieuwe garde Baudettista’s in een zeldzame vlaag van helderheid ‘vroegoude, in driedelige pakjes rondstruinende types’. Oud-FvD’er Henk Otten pleitte deze week zelfs voor vervolging van de JFvD door het Openbaar Ministerie. Zij kunnen het weten. Vooralsnog zit Gideon van Meijeren gewoon in de Kamer, dankzij al die fatsoenlijke FvD-stemmers.

Een ander dieptepunt afgelopen week was de internetshow van voormalig treitervlogger Ismail Isgun. Met islamgeleerde Enes Ulusoy besprak hij het boek van Lale Gül. Ulusoy bleek een islamitische Van Meijeren: plechtig en gespeend van elke vorm van humor betoogde hij dat vrouwen niet het strand op mogen, omdat dat chaos zou creëren en de ‘gezinsrechten’ zou schenden. De islam handelt gewoon preventief, aldus het orakel. Achterlijkheid, maar welbespraakt en fatsoenlijk geserveerd.

Beide veelvuldig gedeelde fragmenten haalden de krant van fatsoenlijk Nederland niet. Wél werd er door De Telegraaf groot nieuws gemaakt van de ‘woedeaanval’ van Sylvana Simons, die minister Grapperhaus eloquent het vuur aan de schenen legde en boos wegliep. De woede van Simons vond De Telegraaf onfatsoenlijk, de intimidatie van Van Meijeren blijkbaar niet. 


 Cartoon van Telegraaf.nl

Fatsoensbegrip

De fatsoenlijken zijn altijd rechts-conservatief, of dat nu op de Koran, de Bijbel of simpelweg de veelvuldige afwijzing van meisjes gebaseerd is, en hanteren een zodanig rekkelijk fatsoensbegrip dat alle kritiek op hun vaak verwerpelijke ideeën als onbeschoftheid, schelden of onfatsoen kan worden afgedaan. Kleinburgerlijk fatsoen en quasi-intellectualisme is waarmee Thierry Baudet en zijn legertje malloten de Kamer in kwamen, en waarmee Sywert van Lienden 55 duizend volgers kreeg op Twitter, die hij later zou gebruiken om de overheid te chanteren en zijn mondkapjesmiljoenen te verdienen.

Allemaal dankzij de heersende legalistische definitie van fatsoen, die doet denken aan de manier waarop belastingadviseurs belastingontwijking benaderen. Toch moet fatsoen niet draaien om de vorm, maar om de inhoud. Schelden of oprechte woede zijn niet half zo erg als extreemrechtse hitserij, en of de boeken kloppen is irrelevant als je je op moreel laakbare manier verrijkt.

Vrees dus niet de authentieke woede van Simons, maar vrees de Thierry’s, Gideons, Sywerts en Enesjes. Val niet over een vloek, maar val over de plechtige zinnen van geparfumeerde jongemannen met bruine schoenen en slechtzittende pakken. En let altijd extra op als mensen zich op fatsoen beroepen. Fatsoen zit niet aan de buitenkant, fatsoen moet je doen.

Sander Schimmelpenninck is journalist en ondernemer.

Meer recente Columns van Sander Schimmelpenninck  op VK.nl:  




Meer over

vrijdag 16 juli 2021

EVEN TERUGKIJKEN / GOED VOORBEELD HANDBAL / INTERVIEW(2006) / INITIATOR: Sjors Röttger - 'Een man van doelen, modellen en processen' / MEIDEN MET EEN (GESLAAGDE) MISSIE / OLYMPISCHE SPELEN / KUDO'S / VK-SPORT /

 

Foto uit: 'VAN DROOM NAAR DAAD NEDERLANDSE HANDBALVROUWEN OP JACHT NAAR GOUD. Richard van der Made, Herman Nijman, Eddy Veerman, John Volkers en Henk Seppen - PDF Free Download'

Een man van doelen, modellen en processen

Op eigenzinnige wijze heeft coach Sjors Röttger de Nederlandse handbalsters bij de hand genomen. De extreem gedreven, schreeuwende heerser van weleer heeft geleerd van zijn fouten.... 


Foto overgenomen van: 'Handbaldier-Sjors Rottger-zag-als-militair-gevaar-honger-en-plezier-in-sudan'

Volkskrant-Sport Door Mark Misérus 25 maart 2006

In Kamp Vught kwamen de tranen. Twintig handbalsters en de technische staf van de nationale ploeg stonden in de cel die de geur van de dood ademde. De commandant van het toenmalige SS-concentratiekamp had er in september 1943 83 vrouwelijke gevangenen bestraft voor hun ongehoorzaamheid door ze in een kamertje van nog geen vijf bij vijf meter te persen. Enkele vrouwen stierven.

Bondscoach Sjors Röttger vertelde over de gruwelijkheden en kreeg, net als zijn speelsters en stafleden, tranen in zijn ogen. Een aantal speelsters was zichtbaar aangedaan. 'De sessie heeft behoorlijk wat losgemaakt.'

De keuzeheer van de nationale ploeg had zijn speelsters bewust meegenomen naar Brabant. Hij wilde ze, op die kille en krap bemeten tegelvloer, laten voelen dat ze in de aanloop naar het WK en tijdens het toernooi zelf, afhankelijk van elkaar waren. Als ze het samen in die piepkleine ruimte zouden uithouden, moest de onderlinge verbondenheid wel groeien, voorspelde hij.

Een team is voor Röttger meer dan een stel individuen. De beste speelster is voor hem gelijkwaardig aan de materiaalman. 'Ik ben heel teamgericht en maak daarom iedereen belangrijk. In Vught heb ik ze willen laten voelen dat ze een deel zijn van het geheel. De oude Selinger had daar mooie uitspraken over. Hij zei: een team is meer dan een aantal hoofden, armen en benen. Een team is een team.'

Voor het WK in Sint-Petersburg koos hij, vrij naar bondscoach Van Basten, daarom niet de beste speelsters, maar de speelsters die de beste ploeg vormden. Elly An de Boer mocht met haar 132 interlands in Denemarken blijven, terwijl Maura Visser met haar 15 interlands wel was uitgenodigd.

Röttger wil zijn keuzen niet in detail uitleggen, omdat hij niet graag over speelsters praat als die er niet bij zijn. Maar, zegt hij: 'Het hoeven geen vriendinnen te zijn, dat kan ook niet. Ze moeten wel van een bepaald sociaal niveau zijn en elkaar kunnen en durven aanspreken op hun gedrag.'

Ook zijn begeleidingsteam heeft hij zorgvuldig samengesteld. Bewust kiest hij voor mensen die van elkaar verschillen. 'Mijn assistent (Monique Tijsterman) moet mij niet versterken, want daar heb je niets aan. Terwijl je dat in de voetballerij juist wel vaak terugziet.

'Ik gebruik altijd de tv-beelden van Huub Stevens en Raymond Atteveld (coach en assistent van Roda JC) na het duel met Feyenoord. Stevens wil de fotograaf een klap geven en dertig seconden later zie ik Atteveld hetzelfde doen. Zo moet het dus niet.'

Net 31 jaar was Röttger toen hij Swift Arnhem, zijn eerste eredivisieteam, onder zijn hoede kreeg. 'Ik had zoiets van: poeh Sjors, je bent het twee keer per week trainen net zelf ontgroeid. Maar ik heb er nooit spijt van gehad. Ik vond het niet erg dat ik in het derde jaar met het team degradeerde, want ook die ervaring heeft mijn rugzak gevuld. Later ben ik kampioen geworden met Aalsmeer. Soms moet je verliezen om te kunnen winnen.'

Röttger heeft ook fouten gemaakt. Hij 'gokte verkeerd' in de eerste WK-kwalificatiewedstrijd tegen Spanje (25-24 verlies). Wat exact is misgegaan, wil hij niet vertellen - hij zou er zijn speelsters mee schaden - maar hij heeft er twee nachten wakker van gelegen. 'Ik slaap nooit slecht door het handbal. Maar ik heb niet goed gecoacht en heb in het proces fouten gemaakt. Dat reken ik mezelf aan.'

Hij weet dat geen coach onfeilbaar is. Maar hij had niet verwacht dat hij juist de mist in zou gaan tijdens een cruciale wedstrijd, waarvan het resultaat zo zwaar woog. 'Ik was teleurgesteld, want ik dacht dat het me niet hoefde te overkomen. Grijze haren geven blijkbaar toch geen garanties.'

Op zijn 25ste had hij zich al voorgenomen bondscoach te worden. Hij wilde zich revancheren, omdat hij het zelf nooit tot international had weten te schoppen. Twee jaar nadien zag hij zijn droom uiteen spatten.

'Ik wilde geen meeloper zijn, wilde niet slijmen. En dat moest toen wel om hogerop te komen in het handbal. Ik heb gezegd: ik ga gewoon proberen een goede handbalcoach of -trainer te worden. Dat was veel prettiger, omdat ik geen doel achterna hoefde te rennen.'

Hij was ook niet klaar geweest voor het grote werk, oordeelt hij. 'Een goede coach moet durven geven en nemen. Joop Alberda is daar een goed voorbeeld van. Hij kan zichzelf aanpassen aan datgene dat wenselijk is. Nu kan ik dat, maar 15 jaar geleden niet.

'Ik was Sjors Röttger, een extreem gedreven trainer. Meer een vermaker van mensen dan een coach, want ik ging negen van de tien keer schreeuwen als het niet goed ging. De speelsters vonden het prima dat ik zo dominant aanwezig was, maar een coach is iemand die waarneembaar gedrag beïnvloedt. En dat deed ik niet.'

Bondscoach werd hij uiteindelijk toch. In 2004 volgde hij Olaf Schimpf op, die hij jaren had geassisteerd. Sinds lange tijd stond weer een Nederlander aan het roer van de ploeg waarvan de kern werd gevormd door de speelsters die groot waren geworden door het Oranjeplan van Bert Bouwer.

Met gemengde gevoelens volgden de media de verrichtingen van het team. Er was ook geen reden laaiend enthousiast te zijn. Nederland was afgegleden naar een weinig trotsmakend niveau en had jaren niets laten zien op de belangrijke toernooien. De aanloop naar het WK in 2005, vooral de nederlaag tegen Spanje, werd dan ook met sceptische commentaren begeleid.

'Het heeft ons geholpen', zegt Röttger smalend over de stemming in de pers. 'Speelsters hebben die verhalen ook gelezen en zijn er extra gemotiveerd door geraakt. We hebben jullie teruggepakt, met Spanje-uit.' Conclusie: 'De pers is goed bruikbaar voor mij en het team, en een coach doet met alles wat.'

Hij rekent zichzelf tot de 'Dick Advocaten' van deze wereld. Röttger, in de jaren zestig, zeventig aanvoerder en opbouwer van Swift, was net als Advocaat een verdienstelijk speler in de eredivisie. Maar hij kwam tekort voor het nationale team.

De Achterhoeker kent zijn kwaliteiten en beperkingen. 'Ik ben uiteraard geen Van Basten. Hij is in heel korte tijd bondscoach geworden en behaalt goede resultaten. Maar ik vind het te goedkoop om te zeggen dat hij daarom een goede coach is. Dan zou ik meer inzicht in het proces willen hebben. Topsport is meer dan resultaat. Het is ook de weg die naar het resultaat leidt.'

Sinds de jaren zeventig is Röttger in dienst van de landmacht. Aanvankelijk als sportinstructeur, thans als sportofficier. Zijn collega's en hij doceren alle sporten: van golfen tot duiken. De nadruk ligt op het fysieke gedeelte, maar ook aan het mentale aspect wordt veel waarde gehecht.

De verschillen tussen de krijgsmacht en het nationale handbalteam zijn kleiner dan ze lijken, zegt Röttger in zijn werkkamer op de Bernhardkazerne in Amersfoort. In beide gevallen werkt hij met mensen die een doel nastreven. Al zijn de gevolgen voor een soldaat groter als iets misgaat. 'Als je als militair geen eerste wordt, ben je misschien wel dood.'

Röttger is een man van doelen, modellen en processen. 'Je kunt alleen in de topsport werken als je doelen stelt. Ik zeg altijd: er zijn droomdoelen, resultaatdoelen en procesdoelen.

'Iedere sporter of coach heeft een droomdoel in zijn hoofd, zoals het bereiken van de Olympische Spelen of het behalen van goud op het WK. Dat is prima, hoewel het niet verstandig is te praten over een doel dat zo ver weg ligt.

'Ik heb het met mijn speelsters liever over korte-termijndoelen. Het is makkelijker te zeggen: laten we op 28 mei van Wit-Rusland winnen en ons kwalificeren voor het EK dan te roepen dat we over twee jaar succesvol moeten zijn in Peking. Zo creëer je rust in je hoofd.'

Bij het WK leerde Röttger zijn team van wedstrijd tot wedstrijd werken. De confrontaties met de groepsgenoten werden als losse duels beschouwd. 'En toen we de hoofdfase bereikten, heb ik gevraagd: wat is het volgende doel? Een van de drie wedstrijden winnen, zei ik. Niet twee of drie.

'We hadden Noorwegen kunnen verslaan, maar het werd 30-30. Dus zei ik: we hebben nog steeds niet gewonnen. Van Hongarije verloren we, terwijl we goed speelden. Maar verdomme, we hadden nog niet gewonnen. Begrijp je nu waarom we Zuid-Korea versloegen?' Zijn ogen twinkelen.

Hij spreekt honderduit en zegt blij te zijn zijn verhaal kwijt te kunnen. Maar op aanzien zit Röttger, naar eigen zeggen eens terecht getypeerd als de boerenjongen die bescheiden wil blijven, niet te wachten.

'In het handbal weten velen wie Sjors Röttger is. Daarbuiten niet, want handbal is hier geen grote sport. Nu krijg ik ook reacties van: oh, wat leuk, jij bent de bondscoach. Dat is mooi, maar de stemming kan snel omslaan. Als we verliezen van Wit-Rusland, hakken mensen mijn kop eraf. Nederlanders zijn uitermate resultaatgericht.'

Op 28 mei en 3 juni moet in een dubbele ontmoeting met de gevreesde opponent kwalificatie worden afgedwongen voor het EK in Zweden (december). Als Nederland de eindronde haalt, zullen de verwachtingen een stuk hoger zijn dan bij het WK, waar nog geen handvol journalisten aanwezig was.

Röttger is zich ervan bewust. 'Vanaf nu ligt er druk bij ons. Ik zal er alles aan doen die pressie weg te halen, maar ik lig er zelf niet wakker van. Want ik begrijp dat men verwacht dat we een medaille halen bij het EK. Al kan ik die garantie niet geven.'

Meer over


**

NOG EERDER (2001):

Hollands glorie in handbalparadijs

Vijf Nederlandse meiden strijden vanaf vandaag met GOG Gudme om de Deense landstitel. Hun populariteit houdt gelijke tred met de positie op de ranglijst en die is sinds hun komst naar het eiland Funen anderhalf jaar geleden alleen maar gestegen....

Volkskrant-Sport  door Tynke Landsmeer 28 april 2001

'TILLYKKE', zeggen voorbijgangers als Natasja Burgers woensdagochtend door de binnenstad van Svendborg loopt in de richting van haar stamcafé. 'Tak', antwoordt ze, en lacht. Overal wordt de Nederlandse speelster herkend en gefeliciteerd met de overwinning in de halve finale van de Deense handbal play-offs.

In café Under Uret worden direct de Deense ochtendbladen van de leestafel gepakt. De commentaren over het spel van de Nederlandse handbalvrouwen zijn lovend. Het succes in de Deense competitie verdringt voor heel even het verlangen naar huis. De prijs is groot die Burgers (25) moet betalen om uit te groeien tot een handbaltopper van wereldformaat en zich met Nederland te kwalificeren voor de Olympische Spelen van 2004 in Athene.

Heimwee deed haar vorig jaar bijna besluiten terug te keren naar alles wat haar thuis zo dierbaar is. Dan maar met minder dan de absolute top genoegen nemen, dacht Burgers. De liefde voor het handbal bleek uiteindelijk toch sterker. 'Ik was geblesseerd geraakt en wilde in Nederland revalideren. Toen ik daar eenmaal was, had ik absoluut geen zin meer om terug te gaan', aldus Burgers.

Bondscoach Bert Bouwer moest praten als Brugman voor hij haar ervan overtuigde dat ze niet zomaar onder het contract met de club uit kon. En dat terwijl de coach in eerste instantie juist fel tegen een vertrek naar de buitenlandse competities was geweest. Diegenen die zich een aantal jaar geleden nog weigerden te onderwerpen aan de strikte voorwaarden van het fulltime Oranjeplan, zoals Saskia Mulder destijds, werden zelfs zonder pardon uit de selectie gezet.

Maar tijden en opvattingen veranderen. De dagelijkse trainingen brachten de 'meiden met een missie' weliswaar naar een hoger niveau, maar de Spelen werden niet mee bereikt. Na tweeënhalf jaar afzondering in de sporthal werd daarom schoorvoetend toegegeven dat het de speelsters aan wedstrijdritme en speelplezier ontbrak. Sinds die tijd worden ze in dienst van sponsor Datateam op huurbasis uitgeleend aan buitenlandse clubs.

Burgers koos, samen met Olga Assink, Monique Feijen en Saskia Mulder voor GOG in Gudme, een dorp met slechts 450 inwoners maar met een grote handbaltraditie. Elly-An de Boer (22) volgde een half jaar later. De Boer: 'Als mijn moeder nog had geleefd, was ik misschien nooit vertrokken, maar nu hield eigenlijk niets me in Emmen.'

De aanpassingen aan het Deense leven gingen snel. De taal leerde ze, in tegenstelling tot haar teamgenoten die ervoor naar school gingen, op straat en vrienden plukte ze overal vandaan. Studeren doet ze in Odense en stappen - net als Burgers - in café Under Uret. 'Natasja zegt altijd tegen mij dat ik zelfs in staat ben tegen een lantaarnpaal te lullen, en dat zegt inderdaad wel iets over mij. Ik maak gemakkelijk vrienden.'

Heimwee heeft De Boer nauwelijks. Missen doet ze vooral een broodje kroket, Nederlandse mayonaise en haar vaders kookkunst. Een tijdje deelde ze een huis met Saskia Mulder, nu woont De Boer alleen in het centrum van Svendborg (op tien kilometer afstand van Gudme), dat met twintigduizend inwoners in Denemarken een 'grote' stad mag worden genoemd. 'Ik heb het af en toe nodig om lekker op mezelf te zijn. Mijn leven bestaat niet alleen uit handbal. Ik heb ook een studie nodig en vrienden buiten de sport.'

Burgers, die nog elke mogelijkheid aangrijpt om naar het ouderlijk huis in Landsmeer te vluchten, vond pas een beetje rust in Denemarken toen haar vriend Erik Oosterhof haar achterna reisde. 'Als hij er niet was geweest, had ik het hier niet volgehouden.'

Oosterhof heeft via de sponsor van de Deense club een baan gevonden in Svendborg, net als overigens de partners van Olga Assink en Monique Feijen. De mannen voetballen samen op het naburige eiland Thur en zitten tijdens de wedstrijden van GOG op de tribune. 'De cultuur verschilt niet veel van Nederland en iedereen spreekt Engels. Ik ben hier voornamelijk voor mijn meissie, maar ik wil zelf natuurlijk ook heel graag in 2004 in dat Griekse handbalstadion op de tribune zitten', aldus Oosterhof.

Naast een eigen huis, een auto, een door de club betaalde telefoonrekening (Burgers: 'Gelukkig hoef ik niet te weten hoe hoog die is') en een flink salaris, valt er weinig meer te wensen dan sportief succes. Sinds de Nederlanders - die met hun goede optreden tijdens het WK in Noorwegen in 1999 de belangstelling wekten van aansprekende buitenlandse clubs - naar Gudme kwamen, gaat het weer crescendo met de club. Nog geen anderhalf jaar geleden dreigde degradatie, nu strijden de vrouwen om de landstitel. Dat het Burgers uiteindelijk vooral om olympische deelname te doen is, is geen geheim, maar dat de weg ernaar toe geplaveid kan worden met een Deense titel is een mooie bijkomstigheid.

'En wel meer dan dat.' Kippenvel had Burgers gekregen toen ze dinsdagavond de Gudmehallerne binnenstapte en tweeduizend mensen opstonden om de speelsters toe te juichen. 'Wij kregen direct de bibbers toen we hier de eerste keer binnenkwamen en al die toeschouwers zagen. We stonden strak van de spanning. We hebben geleerd er juist van te genieten. Het is geweldig om voor zo'n enthousiast publiek te mogen spelen.'

De populariteit van het vrouwenhandbal in Denemarken kent sinds de tweede olympische titel op rij nauwelijks grenzen en de Nederlandse speelsters worden daarom op handen gedragen. Elly-An de Boer: 'Als je wint heb je vrienden. Niemand had van die Nederlandse handbalsters gehoord, nu zijn ze dolblij met ons.'

Wedstrijden worden rechtstreeks uitgezonden op tv en gevolgd door zes camera's. Kranten openen de sportpagina's met het succes van GOG (het nieuws van het vermeende dopinggebruik van Edgar Davids is naar pagina 4 verbannen) en bij tegenvallende prestaties zijn de commentaren vernietigend. De druk op de speelsters is daardoor groot.

'De eerste keer kon ik nauwelijks slapen van de spanning', zegt De Boer. 'Daar had ik in Nederland nooit last van. Soms bel ik mijn vader zelfs uit bed om na de wedstrijd nog even stoom af te blazen.'

Handballen is niet langer een vrijblijvende bezigheid. Sinds er flink betaald wordt voor aansprekende resultaten kijkt Burgers met geheel andere ogen tegen een wedstrijd aan. 'Sporten deed ik altijd omdat ik er lol in had. Nu staat er veel meer spanning op omdat het je werk is geworden. Hoe verder we komen in de play-offs, des te meer de mensen van ons verwachten. Dat is heus wel eens lastig. Je kunt niet meer gewoon lekker vrijuit voor je plezier ballen.'

Hoewel de speelsters meer dan voorheen professionaliteit en volwassenheid uitstralen, leidt de harde Deense leerschool volgens Burgers niet automatisch tot successen met het Nederlands team. De eerste kwalificatiewedstrijd op 19 mei tegen Wit-Rusland is daarvoor van doorslaggevend belang. Bij winst mag Nederland deelnemen aan het WK in Italië. Burgers: 'Maar dat duel winnen wij niet zomaar. Daarvoor zal alles op zijn plaats moeten vallen. Een team bestaat uit meer mensen dan alleen wij vijven. En de concurrentie speelt ook allemaal in het buitenland.

'De Deense handbalsters hebben alleen al een enorme voorsprong door hun opleiding bij de jeugd. Ze trainen niet eens zoveel meer als bij ons, maar worden wel door veel betere trainers begeleid. Die meiden kunnen op twaalfjarige leeftijd al bepaalde verdedigingsoefeningen uitvoeren waar ik op die leeftijd nog niet eens van had gehoord', aldus Burgers.

De talentvolle De Boer, die gedurende haar lagere schooltijd lid was van een gymnastiekvereniging, begon op die leeftijd pas met handballen. Toen klasgenootjes haar op een dag meetroonden naar een training in de sporthal was ze op slag verkocht na een uurtje rennen en sjorren met de bal.

Dat zal de Denen niet gebeuren. In de wijde omgeving van Gudme krijgt geen kleuter de kans ongemerkt de sporthal te passeren. De Gudmehallerne heeft twee handbalvelden en biedt plaats aan tweeduizend toeschouwers, ruim vier keer het aantal inwoners van het dorp.

Meer over



zaterdag 10 juli 2021

TOEVALLIG OVER GESTRUIKELD / HUMOR OF EEN SERIEUZE ZAAK? Tom Jones en de Slipjeswerpende (Vrouwelijke) Fans...

#LarryKingNow

Tom Jones: Underwear Throwing Became A "Problem" | Larry King Now | Ora.TV

14 dec. 2015

The legendary singer tells the story of how women began throwing their underwear at him on stage for all those years and why he feels that it went from being a "sexy thing" to a "problem".
 
*

In 2002 was het nog..:

2002: Tom Jones eist gedragen ondergoed

De Britse zanger Tom Jones heeft zich beklaagd over de onderbroeken die vrouwelijke fans naar hem gooien. `Toen het allemaal begon was het nog authentiek', zegt hij, maar tegenwoordig gooien vrouwen onderbroeken naar hem die schoon uit een plastic zakje komen. Jones vindt dat maar niks. `Ik ervaar dat als een belediging', werd Jones deze week geciteerd in de Britse pers. `Ik geef mijn hele hebben en houwen op het podium, omdat ik het publiek wil vullen met enthousiasme - maar iets dat uit het hart komt, komt niet uit een plastic zakje.' De boodschap is duidelijk: Jones wil geen ongedragen onderbroeken toegeworpen krijgen


 

vrijdag 9 juli 2021

'DIT IS AMERIKA' / NRC BOEKEN-RECENSIES: 'Prachtige en schokkende (foto-)boeken over de onderklasse van Amerika' / KUDO 2020 /

 #ChildishGambino #ThisIsAmerica #GuavaIsland

Childish Gambino - This Is America (Official Video)

6 mei 2018

Official Video for "This Is America" by Childish Gambino 
 
Listen to Childish Gambino: https://ChildishGambino.lnk.to/listenYD 
Watch more Childish Gambino videos: https://ChildishGambino.lnk.to/listen...

 *

https://www.nrc.nl/nieuws/2020/05/15/hoezo-is-amerika-so-great-a3999781

Recensie

Prachtige en schokkende boeken over de onderklasse van Amerika

Amerika Een fotograaf en een journalist schreven ieder een fascinerend boek over de Amerikaanse onderklasse. Het levert een heel ander Amerika op dan we meenden te kennen.

Een van de foto’s uit het boek Dignity van Chris Arnade.

Een van de foto’s uit het boek Dignity van Chris Arnade. Foto Chris Arnade

Het is me altijd onduidelijk geweest wat Hillary Clinton bedoelde toen ze in 2016 zei dat Amerika „already great” was. Het was vast bedoeld als opbeurende en patriottistische repliek op het door Trump neergezette beeld van Amerika als vermorzeld land, maar het klonk wereldvreemd, geprivilegieerd en, eerlijk gezegd, waanzinnig.

Hoe waanzinnig bedenk ik me al bladerend door Dignity. Seeking Respect in Back Row America van fotograaf Chris Arnade (1965). Hij is een voormalig Wall Street-bankier die eerst uit interesse afreist naar de zwakste buurten van Brooklyn en zich later, nadat hij zijn baan heeft opgezegd, helemaal stort op wat hij ‘back row America’ noemt, de onderkant van de samenleving. In Dignity combineert hij foto’s met essayistische reportages.

Hij laat zien dat er niets ‘great’ is aan Amerika. Niet aan de bovenkant, maar daar kom ik zo op, en zeker niet aan de onderkant.

Het pijnlijkst zijn Arnades foto’s van door drugs vernielde levens en gezichten. Jaarlijks overlijden ruim zestigduizend Amerikanen aan een overdosis – mede daardoor dáált de levensverwachting van witte Amerikanen, maar Arnade heeft zulke cijfers niet nodig om de crisis te laten zien. Hij fotografeert de verweesde gezichten van een gezin dat leeft uit een winkelwagen. Van een jong stelletje dat verslagen in de camera kijkt, in de hoek liggen bierblikjes, op de grond pleisters die het bloeden van de naald moeten stoppen.

Wat een armoedig, vervallen land. Wie dit Amerika wil begrijpen, schrijft hij, moet in de McDonald’s gaan zitten. Wat er nog over is van gemeenschappen zit dáár. McDonald’s als gemeenschapscentrum in steden waar het enige sociale verband nog ellende lijkt te zijn. Arnade praat er met, en fotografeert, daklozen, drugsverslaafden, tienermoeders, bingo-spelende bejaarden, enzovoort.

Dat is wat Dignity zo sterk maakt: het toont Amerika voorbij de verhulling van massacultuur als ware het nog steeds een ongekend rijk land, voorbij de pretenties van politici ook, voorbij de illusies dat het land al great is – of het zomaar weer kan worden. Om rapper Childish Gambino aan te halen: ‘This is America’, in al haar lelijkheid en ellende.

Het is even laf als onmogelijk om politiek uit zo’n verhaal te houden. Dit is geen boek dat de opkomst van Trump wil verklaren, schrijft Arnade aan het begin. Maar je kunt de sociale crisis in Amerika ook niet los zien van Trump (en van Clinton, trouwens), denk ik.

Diagnose

De diagnose van Arnade is dat ‘back row America’ en ‘front row America’, de culturele, politieke en economische elites, uit elkaar zijn gegroeid. De bovenkant kijkt met afgunst naar beneden, de onderkant returns the favour. Arnade pleit voor meer begrip tussen de twee. Maar zou ‘meer met elkaar praten’ echt de oplossing zijn voor de dramatische economische omstandigheden waarin mensen aan de onderkant leven? Die hebben weinig aan goede gesprekken en alles aan een hoger minimumloon, aan gemeenschappen die weer floreren en aan een overheid die zich om hen bekommert.

Dat brengt me bij Amity and Prosperity. Het is vast beroepsdeformatie, maar tijdens het lezen dacht ik steeds: hoe fantastisch moet het als journalist zijn om een boek te schrijven over thema’s als ‘vriendschap’ en ‘welvaart’ dat zich afspeelt in twee gehuchten die precies zo heten? Eliza Griswold (The New Yorker) had dat geluk en schreef een boek dat zich meet met de beste journalistieke boeken die de laatste jaren de teloorgang van Amerika beschreven, zoals Janesville en The Unwinding.

Griswold (1973) beschrijft verhalend de strijd van Stacey Haney, een verpleegster met twee kinderen, die in een oude boerderij woont in Amity, Pennsylvania. Rijd door staten als Pennsylvania en West Virginia en je ziet zulke gehuchten overal. ‘Small town USA’, romantiseert countryster Justin Moore het: ‘everybody knows me and I know them; and I believe that’s the way we were supposed to live’.

Evengoed is dat het Amerika van vervallen huizen en leegstaande fabrieken die als mausolea langs de weg staan. De banen verdwenen en daarmee de welvaart en, zou je met enige overdrijving kunnen zeggen, de Amerikaanse droom. Maar dan!

Boren en delven

Zoals in veel van dit soort gemeenschappen lijkt fracking, het met zware trillingen uit de aarde delven van schalieolie en -gas, uitkomst te bieden. Stacey Haney hoort het van buurtgenoten: laat frackingbedrijf Range boren op je land en je krijgt er goed voor betaald. Kan ze met dat geld dan wél de eindjes aan elkaar knopen?

Wellicht, maar je wordt er ook ernstig ziek van. Plots sterven de dieren van Haney en worden haar kinderen ziek. Het water, ontdekt ze, is vergiftigd.

Maar wie is verantwoordelijk? Het bedrijf Range ontkent alles, laat onderzoeken manipuleren en doet, gesteund door de overheid, niets voor ze.

Haney besluit terug te vechten en gaat een jarenlange juridische strijd aan om haar kinderen en haar gemeenschap te redden. Hoewel, ‘gemeenschap’; haar buren zijn minder enthousiast over haar strijd. Zij verdienen goed geld aan de vergoedingen die de fracking-industrie ze betaalt voor het gebruik van hun land. Daarmee gaat het boek eigenlijk over het tegenovergestelde van vriendschap en welvaart; om verraad en verval.

Amity and Prosperity is het verhaal van een gecorrumpeerde overheid die zich laat leiden door de belangen van grote bedrijven, van een economisch systeem dat zich niets aantrekt van de ecologische en sociale schade die het veroorzaakt – het verhaal van het moderne Amerika dus.

En dan zie je dat het Amerika dat Chris Arnade fotografeert en beschrijft grotendeels hetzelfde is als dat van Amity and Prosperity. Het zijn gebroken levens en gemeenschappen, in een gebroken samenleving, in een land waarvan je je kunt afvragen of het nog geheeld kan worden. Dat is waarom een politieke buitenstaander die belooft het systeem op te blazen voor veel Amerikanen aantrekkelijker is dan een kandidaat die al decennia tot de (gecorrumpeerde) politieke klasse behoort – een klasse die kiezers belooft de Amerikaanse droom weer tastbaar te maken, maar zich onderwijl onderwerpt aan de wensen van het kapitaal. De kracht van Dignity en Amity and Prosperity is dat ze precies dat verraad laten zien.

 

Chris Arnade: Dignity. Seeking Respect in Back Row America. Penguin Putnam, 304 blz. € 26,99

●●●●

 

Eliza Griswold: Amity and Prosperity. One Family and the Fracturing of America. Headline Publishing Group, 336 blz. € 25,99

●●●●●

Een versie van dit artikel verscheen ook in NRC Handelsblad van 15 mei 2020