zaterdag 30 oktober 2021

maandag 25 oktober 2021

EVEN NADENKEN OVER (ONZE) DEMOCRATIE: 'Als het hele Haagse bouwwerk wankelt: een epidemie van bedreigde politici, een onmachtige staat, een formatie met lage aspiraties, Europese kritiek op de democratie' / COLUMN TOM-JAN MEEUS /

Cartoon van NRC.nl/Opinie, 16 oktober 2021, Ruben L. Oppenheimer, meer @RLOppenheimer op NRC.nl   ---  Hier  ---

Als politiek afglijdt tot juichen voor zichzelf en afrekenen met de ander

Deze week: als het hele Haagse bouwwerk wankelt: een epidemie van bedreigde politici, een onmachtige staat, een formatie met lage aspiraties, Europese kritiek op de democratie. Ofwel: wie doorbreekt deze malaise nu eindelijk eens?

De week bracht moment na moment waarop je dacht: het is alsof het hele Haagse bouwwerk wankelt. Normaal leest de nationale politiek Europa graag de les. Vrijdag las de Raad van Europa de nationale politiek de les – en niet over een paar regeltjes, maar over de democratie zelf.

Tien maanden terug beloofde het kabinet-Rutte III de slachtoffers van de Toeslagenaffaire te helpen. Maandag constateerde de Nationale Ombudsman dat de overheid onmachtig is de meeste slachtoffers te helpen.

Donderdag maakte één van de beste Kamerleden, Bart Snels (GroenLinks), zijn vertrek bekend – uit verzet tegen innige samenwerking met de PvdA, en uit weerzin tegen de „destructieve politiek” in de Kamer.

Over de formatie hoorde je dat een bescheiden beleidsagenda voorlopig de kansrijkste manier is om de zaak gaande te houden. Na de moeizame maanden zijn relaties tussen betrokken politici broos, en is het vertrouwen in het nieuwe kabinet klein, dus in de top van een van de onderhandelende partijen hoorde je woensdag: „We missen de kracht om veel gewaagde keuzes te maken.”

En als klap op de vuurpijl was er dinsdag D66-leider Sigrid Kaag, die de strafzaak bijwoonde tegen een man die haar met de dood bedreigde, later in de week gevolgd door een NOS-bericht over talrijke doodsbedreigingen aan het adres van premier Mark Rutte.

Het bevestigde dat het abnormale nu normaal is: elke bekende politicus moet leven met het vooruitzicht dat boze landgenoten hun intimidaties omzetten in daden.

Dus de democratie zelf, de overheid, de Kamer, formerende partijen, partijleiders: ze kwamen allemaal aan de beurt – en je vroeg je af: wie doorbreekt deze malaise nou eindelijk eens?

Er werden wel pogingen gedaan – maar helaas onderstreepten die het probleem alleen maar. Zo had Platform O, een interessante publicatie op het snijvlak van ambtenarij en bestuurskunde, de aankondiging van een Succesverhalenfestival.

„Iedereen die betrokken is bij de publieke sector”, stond er, „wordt uitgenodigd waargebeurde en vooral mooi vertelde verhalen in te sturen over kleine en grote overwinningen in overheidsland.”

Goed bedoeld natuurlijk, aantonen dat de overheid méér is dan de Toeslagenaffaire, maar je dacht: als ze elkaar gaan aansporen vooral positief over zichzelf te zijn, doen ze precies wat iederéén in Den Haag al doet.

Want wie de malaise probeerde te doorgronden, stuitte in de meeste Haagse domeinen op hetzelfde gedragspatroon: juichen voor jezelf en afrekenen met de ander.

En het interessante was: als je hoorde wat voor teksten verdachten van de bedreiging van politici uitslaan, zijn het vaak boze mensen die ook willen dat hun voortreffelijke inzichten worden gehoord. En nú luister jij eens naar mij.

Je kon dit afdoen als het gedrag van gefrustreerde warhoofden, maar wie de aanbevelingen van de Raad van Europa voor de Nederlandse democratie las kwam in feite hetzelfde ongerief tegen. De Raad wil dat de positie van volksvertegenwoordigers tegenover de regering wordt versterkt met geld voor medewerkers en recht op informatie. Tegenmacht.

Kamerleden moeten kortom kunnen zeggen: en nu luisteren jullie eens naar ons.

Alleen: uit de kritiek van het vertrokken Kamerlid Snels, nota bene de initiator van het parlementair onderzoek naar de Toeslagenaffaire, kon je opmaken dat ook de volksvertegenwoordiging niet bescheiden is in het opdringen, aan anderen, van haar opvattingen en analyses.

Zo laakte Snels de wens om politici te „beschadigen”, „ambtenaren in het beklaagdenbankje” te zetten en bewindslieden „om de haverklap voor leugenaar” uit te maken.

Zo werkt Den Haag nu: vanuit elk domein worden eisen aan andere domeinen gesteld - waarmee iedereen het probleem buiten zichzelf plaatst. Kinderlijke onredelijkheid, die ook iets ernstigs onthult: de verhoudingen tussen kabinet, Kamer, ambtenaren en burgers zijn uit het lood geslagen, en hebben een nieuw evenwicht nodig.

Het heeft ook te maken met het veranderende democratiebesef in de maatschappij. De vermoeidheid over democratische gewoonten leeft vrij breed. Het trage zoeken naar evenwicht in besluitvorming – een bestuurlijke traditie – verliest het van het verlangen naar snelheid – de korte klap. Genoeg gepraat. Geen getalm meer. Nu ben ik.

De versplintering is hier natuurlijk ook een uiting van. Kiezers identificeren zich liever niet meer met partijen waarin mensen met afwijkende meningen of een andere identiteit zitten: in de veiligheid van gelijkgezinden is het gemakkelijker afrekenen met anderen.

De paradox is dat politicologen er vaak op wijzen dat versplintering goed is voor het vertrouwen in de democratie. Op zich logisch: meer mensen vinden een politiek thuis. Maar het nadeel is ook enorm: juist het laatste half jaar, met negentien fracties in de Kamer, liet zien dat diezelfde versplintering spektakelleegte stimuleert: Kamerleden, vooral nieuwe, die moeite hebben de aandacht op zich te vestigen - en dus de raarste fratsen uithalen.

Extra handicap is dat ze opereren in een periode van mediavermoeidheid. De angst voor corona daalt, dus na 2020, met torenhoge kijk- en klikcijfers, consumeren mensen nu minder nieuws en informatie. Sjoerd Pennekamp van Stichting Kijkonderzoek stuurde me data waaruit blijkt dat informatieve programma’s en talkshows afgelopen september zelfs minder kijkers hadden dan september 2019.

Een ongemakkelijke werkelijkheid voor Kamerleden: meer concurrentie in Den Haag, minder belangstelling in het land. Oplossing: méér capriolen.

Het maakt de cirkel rond, want bij die buitenissigheid hoort dat de polarisatie in de nationale vergaderzaal verscherpt. De NCTV noteerde nog in april dat „negatieve vormen van polarisatie” „maatschappelijke onrust” en „radicaliseringsprocessen” bevorderen, zeker ook door de coronabestrijding.

Dus Kamerdebatten waarin grove taal, zware beschuldigingen en complottheorieën hand in hand gaan, zijn allang geen entertainment meer: zij onderstrepen een parlementair beschavingsverlies waar de hele democratie onder lijdt.

Een overgangsperiode als deze, en de malaise waarin de politiek-bestuurlijke gemeenschap zich bevindt, kan pas aan zijn einde komen als politiek leiders er hun gezag voor in de waagschaal durven stellen. Rutte is hiervoor de eerst aangewezene. Het duurt alleen zorgelijk lang voordat hij zich op dit punt laat gelden.

Maar uiteindelijk gaat het over meer dan de premier. De relatie tussen Kamer en kabinet moet zich opnieuw zetten. De relatie tussen Kamer en ambtenaren. De werkafspraken van de Kamer zelf. Met drie parlementaire enquêtes voor de boeg maakt men zich wel erg kwetsbaar als meer vertrekkende Kamerleden zoals Snels vaststellen dat het parlement vooral uit is op „beschadiging” van andere politici.

Maar het voornaamste is natuurlijk dat de overheid weer vertrouwd kan worden door haar burgers. En dat aan het hoofd van die overheid iemand staat die dit besef bij voortduring wil uitstralen. Die weet dat de ontstane vertrouwensbreuk niet met wat leuke beloftes geheeld is.

Want denken dat je deze malaise achter je laat met enkele extra Succesverhalenfestivals, miskent de diepte van het vraagstuk. Den Haag heeft in zijn verschillende hoedanigheden nu wel genoeg gejuicht voor zichzelf, en voldoende afgerekend met anderen.

Wat dit betreft zou – als oefening – een omdraaiing wel een boeiend experiment voor Kamerleden, bewindslieden en ambtenaren zijn: een jaar of drie verplicht juichen voor de burger, en alleen afrekenen met zichzelf. 

Deze beschouwende Column 'Haagse Invloeden' over de Nederlandse politiek van Tom-Jan Meeus staat wekelijks op zaterdag in NRC

Nog meer over politiek van Tom-Jan Meeus op NRC.nl   ---  Hier  ---

dinsdag 12 oktober 2021

SHARTIE AART DEKKER / AANRADER! ZZ Leiden - Iraklis BC, woensdag 12 oktober om 20.30 uur in de Vijf Meihal


SHARTIE AART DEKKER

AANRADER!  ZZ Leiden - Iraklis BC woensdag 12 oktober, 20h30 uur Vijf Meihal 

Na zolang op een houtje bijten is het voor de echte Basketball-liefhebber die van sfeervol basketball op hoog niveau houdt nu ineens hoogtij in Leiden; de wedstrijden volgen elkaar in hoog tempo op, het publiek begint de gang naar de 5-Mei-Hel na de vele maanden Corona-uitsluiting weer terug te vinden en stent met veel geluid de Leidse ploeg en als klap op de vuurpijl treft Zorg en Zekerheid Leiden Basketball als Kampioen drie mooie, sterke Europese tegenstanders in de FIBA Europe Cup. Dat komt raar over omdat je zou verwachten dat de Kampioen wat gemakkelijker zou loten dan Heroes Den Bosch en Donar Groningen die ZZ vorig seizoen achter zich hield. Maar het is ook mooi omdat het publiek ermee verzekerd is van drie mooie groepswedstrijden!

Deze week staat met Iraklis een mooie Griekse naam op het programma. Hoe vaak Liefhebbers krijgen Basketball-Liefhebbers nu eigenlijk de kans dit soort clubs dicht bij huis te zien spelen?

Zulke kansen mag je eigenlijk niet voorbij laten gaan..! Dus...

(AD)

 

Onder  de volgende links, de aankondiging van ZZ Leiden.

Leon Kersten schreef een voorbeschouwing voor de drie Nederlandse deelnemers:   ---  Hier  ---

Veel meer over de Fiba Europe Cup op de site FIBA.com :   ---  Hier  ---

De ongetwijfeld weer uitstekende Leidsche Live-stream is woensdag   ---  Hier --- te zien.

*

Europees basketbal in de Vijf Meihal

ZZ Leiden - Iraklis BC, woensdag 12 oktober om 20.30 uur in de Vijf Meihal.

Komende woensdag is het weer tijd voor Europees basketbal. Iraklis BC, dat in de sterke Griekse competitie uitkomt, is om 20.30 uur de tegenstander. Een ploeg die in Griekenland mee wil doen voor het kampioenschap. Een wedstrijd die je niet mag missen.

Iraklis BC speelt met vijf Amerikanen, waaronder de voormalige NBA-speler Toney Douglas. Deze Amerikaanse scoringsmachine heeft in het seizoen 2018-2019 al eens in de Vijf Meihal gespeeld. Hij was toen in dienst van het Turkse Sakarya.

In de thuiswedstrijden tot nu toe heeft Zorg en Zekerheid Leiden het niet echt zwaar gehad tegen Basketbal Academie Limburg, Yoast United en Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball. Iraklis BC is
echt andere koek. Een goed georganiseerd en diep team waar je niet zo maar van wint. Zorg en Zekerheid Leiden zal aan de bak moeten. Een zesde man is dan ook van harte welkom. Dus kom op en beklim woensdag de tribunes van de Vijf Meihal.

Voor de drie Europese thuiswedstrijden kun je een mooi voordeeltje scoren door HIER een passepartout aan te schaffen. Losse tickets zijn HIER te bestellen

LET OP: Parkeren in de Luifelbaangarage, NIET in de AH-garage, die is dicht na de wedstrijd. Vergeet niet je geldige coronatoegangsbewijs en legitimatie mee te nemen.

maandag 4 oktober 2021

ZO BEZIEN ZIJN HOEKSTRA (EN RUTTE) DUS EIGENLIJK EEN SOORT VAN...FvD'ers..! / TERRORISME-EXPERT DE GRAAF: 'De traditie van Wopke Hoekstra' - Piraten&Profiteurs / CORONA-/EU-BELEID / NRC-OPINIE(2020) COLUMNIST BEATRICE DE GRAAF /

 Cartoon: 'de Europese Gedachte' van  voor Joop.nl  

Veel meer Cartoons van Jean Gouders op zijn site   ---  Hier  ---

*

FRAGMENT:

….... Toch was de kritiek niet van de lucht. Nederland wordt gezien als een free rider, die meelift op de maatregelen van omringende landen, zelf daar de vruchten van plukt, Zuid-Europese landen ook nog eens de les leest, maar zelf onverantwoord de deuren open laat staan en zich solipsistisch in z’n gelijk wentelt.

Terecht werden daarover harde noten gekraakt, en minister Hoekstra moest alweer wat inbinden. Nederland was toch heus echt wel een solidair landje, soms.

Steevast een ‘free rider’

Helaas geeft de geschiedenis onze minister niet gelijk. Als we de geschiedenisboeken er eens bij pakken, doemt er een karakteristiek beeld op. Nederland – als we tenminste de regering bedoelen nu – was nooit solidair, en gedroeg zich steevast als een ‘free rider’.

…....”

*

Opinie

De traditie van Wopke Hoekstra

Van de week moest ik even met mijn ogen knipperen toen ik de kop las in Der Spiegel, die ik per ongeluk dit keer Engelstalig had gedownload: „Will Holland’s Looser Corona Policies Pay Off?” Zo zie je maar dat het altijd beter is Duitse tijdschriften niet in Engelse vertaling te lezen. Begonnen na de Italianen de Duitsers nu ook al te schelden? Nee, het ging natuurlijk om de ‘lossere’, liberale aanpak van Nederland ten opzichte van op veel plaatsen in Duitsland genomen draconische lockdownmaatregelen. Toch was de kritiek niet van de lucht. Nederland wordt gezien als een free rider, die meelift op de maatregelen van omringende landen, zelf daar de vruchten van plukt, Zuid-Europese landen ook nog eens de les leest, maar zelf onverantwoord de deuren open laat staan en zich solipsistisch in z’n gelijk wentelt.

Terecht werden daarover harde noten gekraakt, en minister Hoekstra moest alweer wat inbinden. Nederland was toch heus echt wel een solidair landje, soms.

Steevast een ‘free rider’

Helaas geeft de geschiedenis onze minister niet gelijk. Als we de geschiedenisboeken er eens bij pakken, doemt er een karakteristiek beeld op. Nederland – als we tenminste de regering bedoelen nu – was nooit solidair, en gedroeg zich steevast als een ‘free rider’.

Elke grote oorlog gedurende de laatste twee eeuwen ging in Europa gepaard met de verspreiding van infectieziektes, soms ook uitlopend op een pandemie. Dat was zo na 1815, toen de duizenden heerscharen vanuit de Russische en Habsburgische rijken West-Europa kwamen bevrijden, maar vanuit het Midden-Oosten, het Middellandse Zeegebied en zelfs met omwegen uit India en Azië diverse plagen in Europa herintroduceerden. De cholera raasde weer over het continent. Eenzelfde patroon herhaalde zich tijdens en na de Krimoorlog, in de jaren vijftig van de 19de eeuw. En over de verspreiding van de Spaanse griep hebben we inmiddels ook genoeg kunnen lezen.

Die extreme verspreiding heeft te maken met het beruchte stapeleffect waar de Franse historicus Devroey in La nature et le roi (2019) al over schreef: pandemieën ontstaan wanneer de uitbraak van een infectieziekte gekoppeld wordt aan intensievere verplaatsingen van mensen, slechte leefomstandigheden, gebrekkige hygiëne en mogelijk nog andere (klimaat)veranderingen. Oorlogen scheppen daarmee bij uitstek de condities voor een verergerde uitbraak en verspreiding van diverse plagen.

Gevrijwaard van de destructie

Maar Nederland dan? Interessant is wat die naoorlogse uitbraken met Nederland deden, en wat Nederland ermee deed. Namelijk niks tot heel weinig. Nederland was de netto profiteur van veel van de oorlogen van de 19de en de 20de eeuw (de Tweede Wereldoorlog uitgezonderd). Het land bleef dankzij de steun van enkele bevriende grote mogendheden neutraal, kon nog enigszins handel blijven drijven, en bleef tegelijkertijd meestal gevrijwaard van de destructieve plagen die met de vele displaced persons en gemobiliseerde en gedemobiliseerde soldaten meereisden. Na 1815 woedde de cholera in heel Europa, maar Nederland bleef gespaard en werd pas bij de tweede en derde golf later in de 19de eeuw getroffen. Ook na 1918 werd Nederland dankzij de neutraliteit minder geraakt, waar in België 300.000 mensen door de Spaanse griep omkwamen, was dat in Nederland 20 tot 40.000 (de cijfers zijn onduidelijk). Dat had dus ook met dat stapeleffect te maken, in België en Frankrijk waren gezondheidszorg en leefomstandigheden door de oorlogsuitputting al erbarmelijk. Toen de ziekte via de gedemobiliseerde Nederlandse soldaten uit de garnizoenssteden aan de grens, en via Limburg, waar veel mensen familieleden in België hadden, het land in kwam, deed de regering niet veel. De bevolking moest de lasten maar opvangen.

Toen de voorloper van de WHO in 1923 werd opgericht, deed Nederland moeilijk over de kosten, en wilde pas twee jaar later wat bijdragen toen de Volkenbond in het Verre Oosten een bureau opzette, waarvan de Nederlanders in Indonesië direct profiteerden.

Geen boogje om ons land

Tijdens de Tweede Wereldoorlog spraken de geallieerde mogendheden af dat ze na de oorlog meer aandacht en geld zouden investeren in het ‘vrijwaren van gebrek’, de ‘freedom from want’, door de links-liberale Sir William Beverigde uitgewerkt in een grootschalig programma voor de vernieuwing van gezondheidszorg en sociale zekerheid. De Nederlandse SDAP-minister en zijn hoge ambtenaar Aat van Rhijn gingen eveneens, al in ballingschap in Londen, met een soortgelijk plan aan de slag, dat in 1945 en 1946 in een dik rapport uitmondde. Maar minister-president Gerbrandy vond het allemaal maar onzin, gezondheid en pensioen waren de verantwoordelijkheid van de mensen zelf. Internationale samenwerking was al helemaal niet nodig. Een te grote rol, en te grote investeringen vanuit de staat waren ‘on-Nederlands’.

Zo bezien staat Hoekstra in een lange Nederlandse traditie. De vraag is of Nederland die traditie van afzijdigheid kan volhouden nu oorlogen en pandemieën niet langer meer een boogje om ons land maken. Gelukkig begrepen Nederlandse artsen al twee eeuwen lang dat isolement de wetenschap niet verder helpt. Zij waren het dan ook die in de jaren twintig, vijftig en nu opnieuw, de fakkel van Nederlandse kennis, kunde en internationale solidariteit hooghouden – de echte ‘winners’ van de geschiedenis.

Beatrice de Graaf is hoogleraar geschiedenis van de internationale betrekkingen in Utrecht.

Meer Columns van Beatrice de Graaf op NRC.nl vind je   ---  Hier  ---

Meer NRC-Opinie   ---  Hier  ---


zaterdag 2 oktober 2021

INKTSPOTPRIJS 2021/ BESTE POLITIEKE CARTOON: Kamagurka / VLUCHTELINGEN- & CORONA-BELEID /

          Inktspotprijs naar Van der Schot

 *

Meer over de Inktspot-prijs van 'Pers en Print':   ---  Hier  ---

De winnende tekening van Kamagurka was er een voor NRC.nl

lees er meer over op die site:   ---  Hier  --- 

(Daar kan je het onderstaande artikel ook beluisteren (4min))

NRC:

Kamagurka wint Inktspotprijs, ‘een bekroning van een imposant oeuvre’

Cartoonprijs De meester van de cartoons op de absurde grens van grap en gruwel, Kamagurka, wint met een NRC-tekening over de corona- en vluchtelingencrisis de Nederlandse Inktspotprijs voor de beste politieke cartoon. Hij is aangenaam verrast.

Kamagurka is heel blij dat hij, na 42 jaar tekenen voor NRC, waarvan 20 dagelijks over de actualiteit, nu voor het eerst de prijs voor de beste politieke cartoon, de Inktspot 2021 krijgt. „Ik ben heel blij, omdat het een prijs uit het buitenland is”, zegt hij met een ironische nadruk op het woord ‘buitenland’.

Waarmee we meteen de grens tussen ernst en humor al weer over zijn. Want al voelt Kamagurka doordat zijn tekeningen in een Nederlandse krant verschijnen, wellicht ook als Nederlandse kunstenaar, hij is, geboren als Luc Zeebroek in 1956 in Nieuwpoort, Belg.

Luister ook deze podcast met Kamagurka: Volgens Kamagurka is niks absurdistischer dan het nieuws

Dat spel met grenzen tussen het absurde en alledaagse reële, tussen grap en gruwel, is een van de belangrijkste kenmerken van Kamagurka’s werk – een grote overzichtsexpositie over zijn werk heette ‘Voorbij de grenzen van de ernst’.

Zwemmen bij rotsige kust

De cartoon waarmee hij nu de Inktspotprijs 2021 wint, getiteld ‘Migranten’ stond op 19 mei 2021 in NRC. Het is een grap die ook letterlijk over een grens gaat. De grens van Europa. We zien in het zeewater niet-Europese vluchtelingen die zwemmen of waden naar een rotsige kust. Op die Europese rotsen staan twee grensbewakers met een touw om te helpen, die de migranten toeroepen: „OK, wie van jullie heeft een coronapas?”.

De coronacrisis, met de roep om terugkeer naar normaal en om weer op vakantie te mogen, terwijl aan de grenzen van Europa migranten tegen worden gehouden, kortom de vluchtelingencrisis, worden in deze winnende cartoon „simpel maar op heldere en komische wijze” gecombineerd, aldus de unanieme jury over Kama’s winnende cartoon.

Kamagurka probeert het zware lichter (en zo nodig het lichte zwaarder) te maken met zijn cartoons, vertelde hij onlangs in een NRC-podcast. Hij verbindt in zijn tekeningen dagelijks zijn absurdistische, surreële associaties met het nieuws. Maar absurder dan de realiteit kan je als tekenaar overigens niet zijn, zei hij. Want, geeft hij als voorbeeld: „Wie had deze coronacrisis voorspeld?”

Gewirwar overstegen

De Inktspotprijsjury merkt op dat het voor het eerst is dat Kamagurka deze prijs wint, en daarom is het voor hen ook „een bekroning van een imposant oeuvre van een tekenaar die al decennialang in heel eigen stijl op soms licht absurdistische wijze de wereld om ons heen becommentarieert.” Schrijver Adriaan van Dis, de man die Kamagurka in 1979 bij NRC haalde, zei daarover ooit: Kamagurka’s „absurdistische blik overstijgt ons dagelijks gewirwar en zelfs zijn commentaren op de actualiteit blijven langer hangen dan de actualiteit zelf.”

Kamagurka is overigens veel meer dan cartoonist. Hij is onder meer ook schilder, beeldhouwer, schrijver, cabaretier, tv-maker. De prijsuitreiking van de Inktspotprijs, onderbreekt zijn werkzaamheden aan een grote tentoonstelling die ter ere van zijn 65-ste verjaardag in zijn geboorteplaats Nieuwpoort wordt gehouden, vertelt hij aan de telefoon. Het museum over de Eerste Wereldoorlog aan de Vlaamse kust daar, Westfront, wordt omgetoverd tot Kamafront. Hij heeft rond zijn verjaardag in mei 65 mensen op straat in Nieuwpoort geïnterviewd. Die filmpjes geven weer aanleiding tot 65 grote tekeningen waaraan hij nu werkt. Die zullen van 15 oktober tot 1 mei in het museum te zien zijn.

 

Meer 'K' op NRC   ---  Hier ---