vrijdag 31 oktober 2014

Volkskrant brengt Marco van Basten in 50 Foto's, ter gelegenheid van zijn 50e Verjaardag

Mooie voetballer, bijzondere persoon, verder vommentaar overbodig!

San Marco ziet Abraham

Marco van Basten is vandaag 50 jaar geworden. De Utrechter wordt algemeen gezien als een van de bester voetballers aller tijden, en na Johan Cruijff de beste die Nederland ooit heeft gekend. Hij leidde Oranje in 1988 naar de Europese titel, was drie keer beste voetballer van Europa en won de Europa Cup met AC Milan en Ajax. Ook was Van Basten, als speler liefkozend San Marco genoemd, trainer van Oranje en Ajax. Tegenwoordig is hij assistent van John van den Brom bij AZ.


Een voetbalcarrière in 50 foto's.

SPM Shoeters Den Bosch helaas enige Europees spelende DBL-club; een analyse van Leon Kersten

Leon Kersten heeft altijd interessante analyses of research-artikelen als er een belangrijk iets staat te gebeuren in het Nederlandse Mannen Basketball, kijk op zijn site:

It's-all-about-the-money-of-niet-in-eurochallenge-spm-shoeters-op-amerikaans-avontuur

Dit is de Dag Reportage over het verdrinken in de Middellandse Zee van de Olympische Atlete Samia

Wat een triest verhaal (35min)...verder commentaar op de Grote Schande van Europa is overbodig...

donderdag 30 oktober 2014

NBA weer van start... (Deel-2: Internationale Spelers in de NBA): Voor het eerst meer dan 100 niet-Amerikaanse Spelers in de NBA (Fiba.com)

Fiba.com kwam bij de start van het nieuwe NBA-seizoen met het markeren van een nieuwe mijlpaal: het aantal 'Internationale Spelers' - daarmee wordt bedoeld 'niet Amerikaanse' spelers breekt voor het eerst de grens van 100. Met een aantal van hooguit 450 spelers onder contract bij de 30 NBA-clubs is het belichten van dat feit natuurlijk ook nogal wat - en het ziet er niet naar uit dat de trend de komende jaren zal stoppen -! Dan dringt bij mij zich onmiddellijk de vraag op "Waar zou de absolute top liggen? Zou het ooit zover komen dat de 'Amerikanen' in de minderheid komen?" Ik zeg: "Ja!", maar waarschijnlijk is daarvoor een verdere expansie van de NBA nodig...meer Teams buiten de USA dus...

Het meest Internationale NBA-team ooit is natuur de San Antonio Spurs; NBA.com brengt daarover -- dit (lange) artikel --, een feit dat voor mij extra gewicht heeft omdat mijn omgekomen vriend/collega Rob Meurs jarenlang voor de Spurs werkte als Internationale Scout - en ik dus indirect ook -. Over de jaren heb ik intensief gevolgd hoe San Antonio stapje voor stapje bouwde aan dit fantastische team; dat schept toch extra betrokkenheid.

Hieronder een vertaling van het hele bericht van Fiba.com:

28/10/2014 LEAGUE
Het aantal niet-Amerikaanse Spelers bij NBA-Teams komt voor het eerst boven de 100

Tiago Splitter (BRA), Manu Ginobili (ARG), Boris Diaw (FRA) en Patrick Mills (AUS), NBA Kampioenen van de San Antonio Spurs in 2013-14, zijn er vier van het recordaantal van 101 internationale players op 'NBA rosters' op de eerste dag (28 October) van het seizoen 2014-15.
(Plaatje: NBA.com)

NEW YORK (NBA) - De tijd dat er in de NBA maar een handje vol spelers speelden die geen Amerikaans staatsburger waren is inmiddels allang voorbij.

Op het moment dat de eerste bal omhoog gaat voor het seizoen 2014-15 - aanstaande dinsdag zijn er drie wedstrijden -, zullen er 101 Internationale Spelers, afkomstig uit 37 landen en gebieden, op de officiële teamlijsten staan.

Daarmee heeft de NBA het vorige record - vorig seizoen was ook al een record met 92 - versplinterd.

Het land met het grootste aantal spelers in de NBA na de Verenigde Staten is Canada met 13.

Een van die Canadezen is Andrew Wiggins van de Minnesota Timberwolves, die afgelopen zomer als eerste werd gekozen in de NBA Draft.

De Cleveland Cavaliers kozen hem als eerste, maar verhandelden hem zo snel als maar mogelijk - wat zelden gebeurt met zo'n Nummer-1 Keuze - naar Minnesota. Dit als deel van een deal die uiteindelijk de ster van de 'T-Wolves' en het Nationale Team van de USA - Kevin Love - naar Cleveland bracht.

'Buitenlandse Spelers hebben met de jaren steeds meer impact gekregen op het spell in de NBA.

Zowel Dirk Nowitzki (Duitsland) als Pau Gasol (Spanje) (en 'onze eigen' Francisco Elson, AD) wonnen NBA-Kampioenschappen, en Nowitzki schopte het zelfs tot 'MVP' - Meest Waardevolle Speler -.

Bij de San Antonio Spurs die vorig seizoen Kampioen werden, waren Tony Parker (een 'Halve' Nederlander, AD) en Boris Diaw met de Franse nationaliteit, Manu Ginobili (Argentijn), Cory Joseph (Canadees, en volgens mij de - wat talent betreft - meest waarschijnlijke opvolger van Tony Parker, AD), Tiago Splitter (Braziliaan) en Patrick Mills (door zijn energie en vechtmentaliteit wel een geduchte concurrent voor Joseph, AD) en Aron Baynes (Australiers).

Diaw en drie andere Fransen uit de NBA namen deel aan het 'FIBA Basketball World Cup'-toernooi in Spanje en wonnen daar Brons. En als Nicolas Batum niet tijdelijk uit de wedstrijd tegen Servie was geramd, zouden de Fransen (m.i.) de Amerikanen meer partij hebben kunnen geven als de Serviers (AD).

Frankrijk heeft op dit moment 10 spelers in de NBA.

Nieuwelingen Joe Ingles en Dante Exum bij de Utah Jazz brengen het aantal Australiërs op acht, ook Brazilië heeft een flink contingent (zeven man sterk). Onder hen Lucas "Bebe" Nogueira, nieuw bij de Toronto Raptors, hij speelde hiervoor onder andere in Spanje bij Madrid en Estudiantes.

Slovenie heeft inmiddels drie spelers in de NBA; onder hen Zoran Dragic, die Unicaja Malaga verliet om zich bij zijn broer Goran te voegen bij de Phoenix Suns. De Internationale Basketball Legende, de verongelukte Drazen Petrovic (die nu bij leven 50 jaar oud zou zijn geweest, AD), maakte heel Kroatië trots als een van de best Europeanen ooit in de NBA. Kroatië heeft ook twee nieuwkomers dit seizoen: de sterren van het Kroatische Team Bojan Bogdanovic (Brooklyn Nets) en Damjan Rudez (Indiana Pacers). (De laatste kwam ooit op advies van Rob Meurs als opleidingsspeler naar BC Oostende in Belgie, net als Mirza Teletovic die inmiddels de sterren van de hemel schiet bij de Brooklyn Nets, AD)

Inmiddels zijn er ook niet-Amerikaanse Coaches die krantenkoppen maken door naar de NBA te verhuizen.

David Blatt is weliswaar in America geboren (maar geldt toch als 'Europese Coach'); hij is in 2014-15 coach bij Cleveland en Ettore Messina accepteerde een aanbieding om de technische staf van San Antonio te komen versterken.

Blatt, was lange tijd coach van het Nationale Team van Rusland, hij staat te boek als Israëli. Een paar maanden geleden leidde hij Maccabi Tel Aviv naar een verrassende Turkish Airlines Euroleague Titel.

Messina coachte CSKA Moskou en vierde grote successen met de Russische 'Reuzen'. Daarvoor deed hij hetzelfde bij Virtus Bologna in zijn geboorteland Italië.

NBA weer van start... (Deel-1: Nikola Mirotic en de Chicago Bulls)

...en hoe, met meteen een kraker - San Antonio Spurs vs. Dallas Maverics - live bij Sport1 op het programma, die nog tot het gaatje (101-100) gaat ook ...

Het ontbrak me aan tijd om de vloedgolf aan Preview-informatie - zelfs maar goeddeels - te verstouwen, laat staan dat ik er ook nog eens een aantal stukken van zou kunnen brouwen die voor mijn lezers ook maar iets toe zou voegen aan diezelfde vloedgolf die er wereldwijd k=loskwam, de laatste maand.

Dus doe ik het anders: ik probeer een aantal (lange) artikelen te vinden die wellicht niet iedere druk bezette Nederlandse Basketball-liefhebber zelf direct zou vinden, en waarvan ik denk dat ze ook op de langere termijn interessant zullen blijven om te lezen.

Vandaag Deel-1: Nikola Mirotic en de Chicago Bulls op de site 'Grantland.com', waar nog wel meer leuks te vinden is. Waarom? Omdat m.i. een van de grote vragen vooraf aan het NBA-Seizoen 2014-2015 is: "Zijn de Bulls na alle ellende en drastische ingrepen van de afgelopen seizoenen, dit seizoen weer een van de grote favorieten voor een volgende NBA-Titel?" Ik vermoed dat 'ze in Chicago' - in ieder geval in de Bulls-organisatie - denken van wel... Zonder me er erg in te verdiepen, denk ik dat ze dat met reden kunnen denken, al zou ik mijn geld in 'the East' toch minstens voor een deel (ook) op de Cleveland Cavalliers zetten. Maar een hopelijk nu eindelijk fitte Derrick Rose, met het zelfvertrouwen dat hem al zo jong MVP maakte, Pau Gasol die (ook hopelijk) weer fit, in vorm en met frisse motivatie, echt nog wel een of meer goede seizoenen in de tank zou moeten hebben, een potentieel fantastische 'Rookie' in Doug McDermott, de ultieme 'Warrior & Winner' Yoakim Noah - die zelfs geblesseerd een fantastische speler blijft -, Jimmy Butler - die het punt van een definitieve doorbraak lijkt te naderen -, en verder nog spelers als Taj Gibson, Mike Dunleavy, Nazr Mohamed, Aaron Brooks, Tony Snel, Kirk Hinrich, e.a. erbij, zou zo maar een heel goed en winnend team kunnen blijken te zijn; vergeet niet dat de Bulls al de 'Regular Season Champs' waren op het moment dat de eindeloze reeks blessures van Derrick Rose startte!

Een naam is zeker voor de Amerikaanse fans een intrigerende: Nikola Mirotic. Zijn komst naar Chicago is misschien wel te vergelijken met die van Toni Kukoc een generatie geleden. Alleen denk ik dat 'the Monkey on his shoulder' onvergelijkbaar kleiner is dan Kukoc met zich mee moest zeulen. Of Mirotic helemaal van hetzelfde niveau kan worden als Toni Kukoc indertijd? Ik ben daar nog niet helemaal zeker van, maar het zou kunnen... Maar voor we daar achter zijn, zijn we wel een paar jaar verder...maar da's allen maar heel mooi, tenminste...dat vind ik.

Grantland.com schrijft in een lang, maar lezenswaardig, artikel:


2014-15 NBA PREVIEW - Internationally Known, Locally Respected

From Montenegro to Chicago, Nikola Mirotic is following a path first traced by the Bulls’ original super-Euro, Toni Kukoc. Will he find championships like his forerunner? (Foto: http://chicago-bulls.pl/)

by ROBERT MAYS ON OCTOBER 28, 2014

For almost a decade, Nikola Mirotic had been able to tell Jadran Vujacic anything. On this drowsy drive to Vujacic’s home across Podgorica, the capital of Montenegro, where Mirotic was born and raised, he thought of their time together. Vujacic had been his personal coach for eight years. Mirotic was 13 when they met; he’d never shot a basketball. He was 21 now, the best prospect on the continent, and in that time, Vujacic had come to see him as a son. He was always there, a phone call away, whatever Niko needed, whenever he needed it. But this … this was different.

“I said, ‘Coach, I need to tell you something very important,’” Mirotic recalls. “And he said, ‘OK, what happened?’ Two days, I didn’t sleep, because I was thinking about what I was going to tell him.”

Finally, the words spilled out: Me and your daughter, we are together.

“He didn’t say anything for maybe five minutes,” Mirotic says, smiling.

Mirotic had met Vujacic’s daughter, Nina, more than a year earlier, when he stopped by his coach’s house for dinner. He fell hard, and fast. Vujacic needed some time — a father being a father — but eventually, he softened. “After a month, everything was normal,” Mirotic says. “We were together. Everybody was happy.”

As he tells the story, laughter stops Mirotic more than once. He’s sitting on a bench alongside the Bulls’ practice court, in the team’s sparkling new facility next to the United Center. From this seat, there’s a view of the six championship banners that hang in the windows facing Madison Street.

He married Nina in June 2012. Their son, Aleksandar, was born in May. The next month was marred by the same sleeplessness that plagued the nights before he confessed to Vujacic. Real Madrid, where he had starred for the past four seasons, ended its season in late June. Mirotic had only a few days to plan the next few years. He was drafted 23rd overall in 2011 by Houston, ending up in Chicago after a pair of draft-night deals. In the three years since he was drafted, Mirotic was twice named the best Euroleague player under 22 and was awarded the Spanish League MVP during Real’s championship run in 2013. Chicago finally had the roster and salary-cap space to entice Mirotic and his $3 million buyout to the U.S. The time was now.

Mirotic wavered over the next few days. “We were not sure about the decision, because I still had a contract, my baby was 1 month old,” he says. “The easy decision would have been to stay in Madrid one or two years more. My son was so young to change cities, to change everything.” His hesitance had nothing to do with basketball, with the hanging banners, with the ambitions that a championship-level Bulls team would take into the year. The basketball came easy. It always had. Mirotic had already started over, in his move to Madrid as a teenager. Now, he had a family, a $5.5 million salary, a life. The NBA was calling, but he had reason not to answer.

Podgorica sits in the south of Montenegro, near Albania, about an hour from the mountains and an hour from the Mediterranean Sea. Mirotic’s father ran a handful of businesses while mom raised Nikola and his brother. When he was young, Mirotic had a love affair with soccer. As he started to tower over his friends, he sought out the tallest soccer stars he could find, like Nikola Zigic, a 6-foot-7 striker then playing for Red Star Belgrade in Serbia.

He was 13 — and not far from catching Zigic — when his grandfather laid down a harsh reality. “I was growing every year, and he told me, “‘Nikola, you need to go play basketball.’ I said, ‘No, no, I don’t like basketball.’ He said, ‘You need to try.’ His grandfather knew of a school in Podgorica, a place with a renowned coach who had sent players to some of the best clubs in Europe. Reluctantly, Mirotic agreed.

The 6-foot-9 Jadran Vujacic had played professionally in what was then Yugoslavia for more than two decades. He established the Joker School after his retirement in 1998, and soon after Mirotic arrived, they began working together one-on-one. Before scrimmages or even crudely assembled pickup games, there were weeks — months — of basics. “Before I started to play basketball, I had never seen basketball before,” Mirotic says. “I didn’t like it. It was just soccer in my mind.” Within two years, Mirotic was standing eye-to-eye with Vujacic, armed with a deadly jump shot and handle not fit for someone his size. At 15, a Real Madrid scout coaxed him to Spain.

Mirotic and his parents packed up and moved to Madrid, where he enrolled in the club’s school system and basketball program. Imagine the first day of high school — geometry, biology, 19th-century literature — in a completely foreign language. Mirotic arrived with nothing but his jumper and a Spanish-Montenegrin dictionary that he pulled four or five words from every day. “It was all in Spanish!” he says of his classes. “I had no idea.” Not one to complain, it took months before his teachers realized he was falling behind because he couldn’t understand a word they said. “After that, they got an individual teacher for me,” he says. “Teammates, they helped me with the language. The most important thing was to play good basketball, and they really liked me.”

On the court, Mirotic has all the subtlety of a Kiss show. He’s full of pyro and theatrics, chest pounding and full-throated roars. “I don’t think Nikola thinks he’s better than anyone,” says Igor Crespo, Mirotic’s agent. “But I also don’t think he believes he’s worse than anyone.” The assuredness Mirotic has in excess on the floor is harder to mine off it. He’s cautious on most subjects, completely void of presumption. But when he starts rattling off the accomplishments from his Real Madrid résumé, with a matter-of-fact tone, one after the next, a glint of Nikola the superstar comes through.

“In the last 20 years, no young player who played on the juniors, the cadets, played on the first team,” Mirotic says. “It’s very difficult for the big teams in Europe, when you’re young, to play on the first team.

“I won six titles professionally with them, two Spanish League [championships],1 Super Cup. We lost two Euroleague Championships in the finals. I was MVP of the Spanish League. Two times, Rising Star in Europe. They were very good years.” By the time last season began, Mirotic had gone from a teenager who’d never held a basketball to the best player in all of Europe.

When he landed in Portland for the Nike Hoop Summit in 2010, Duje Dukan was an 18-year-old soon-to-be sophomore at the University of Wisconsin. Even though he’d grown up in Deerfield, Illinois, just outside Chicago, Dukan was born in Croatia, and that week, he was among the 10 players on the World Select team facing off against an American squad featuring Kyrie Irving, Harrison Barnes, and Jared Sullinger. One of the others was a quiet Montenegrin named Nikola Mirotic.

Croatian and Montenegrin are two branches of the Serbo-Croatian language spoken throughout the former Yugoslavia, and part of Dukan’s role was to translate for his English-speaking coaches. “For that whole trip I was kind of [Mirotic’s] personal communicator, because English wasn’t his strong suit,” Dukan says. They spent the entire week together — practice, meals, wasting time in hotel rooms — and in the course of conversation, Dukan mentioned that his father was an international scout for the Chicago Bulls.

On the final day of the tournament, Mirotic met Duje’s father, Ivica, for the first time. They shook hands and said hello. But for Ivica Dukan, it was far from an introduction. He’d known Nikola Mirotic for years.

Jerry Krause’s first Toni Kukoc crusade ended on May 10, 1991. The Bulls’ then–general manager was in Philadelphia — where Chicago was set to play Game 3 of its second-round series against the 76ers — when Kukoc called to tell him he would sign a multiyear deal with Benetton Treviso of the Italian league. “We wish Toni the best of luck in his career in Europe,” Krause said at the time. “It’s commendable that he thought of his family situation, and the volatile political situation in Yugoslavia was a major factor.”

Eleven months earlier, the Bulls had taken Kukoc with the 29th pick in the 1990 draft. That year, Kukoc’s hometown club team, Jugoplastika Split, won the Euroleague title in addition to the Yugoslav First Federal League championship. Kukoc was named the MVP of the Euroleague Final Four, and by draft time he was widely considered the world’s best player not in the NBA. Krause had spent the year telling anyone who would listen about what the Bulls had found halfway around the world, but to those on the outside, the news of Kukoc’s deal in Italy looked like the end for his future in Chicago.

Hope was restored the next summer. At the same Olympic Games where Michael Jordan and Scottie Pippen tried to embarrass him, a retaliation for all of Krause’s talk, Kukoc told reporters that he’d still like to one day play for the Bulls.

Later that month, Krause made the franchise’s most significant foray yet into the world of European basketball. Ivica Dukan had been working for the team as a part-time scout for the better part of two years, but on August 21, 1992, the Bulls named him their supervisor of European scouting. With a 10-month-old son in tow, Dukan moved his family from Croatia to the suburbs of Chicago. By hiring Dukan, Krause filled two holes in his front office: a steadying presence in Europe and a friendly ear for the prize he still had there. Dukan’s last season of professional basketball was in 1988, when he was the captain of the same Jugoplastika Split team that employed a rookie named Toni Kukoc.

Dukan wasn’t only a friend to Kukoc, but a mentor. And whenever his scouting trips overlapped with Benetton’s schedule during the 1992-93 season, Dukan took Kukoc to dinner and laid out the benefits of coming to Chicago. “He said it would be important to try to get out of that contract and come here as soon as possible, just because of the idea that the whole team is intact, that they’re winning a championship,” Kukoc says. “That appealed to me, and it was a very nice idea.” It was the last season Kukoc ever played in Italy. “I don’t want to go down in history as Toni Kukoc’s warden,” Treviso owner Gilberto Benetton said at the time.2 “If he will ask me to set him free, to let him go play with the Bulls, I will not say no just for the fun of it. We will sit down at a table together and we will talk, just me and Toni.” When they did, it ended with Kukoc leaving the team with three years left on his contract.

Kukoc says that even without Dukan’s influence, he would have ended up in Chicago. Above all, he wanted more as a basketball player. “The NBA was something kind of far away that we didn’t have a full grasp of,” Kukoc says. “We just wanted to come and try to see just how good we are.” It was after Kukoc arrived that Dukan became truly indispensable.

Dukan and his family became an outlet for the Kukocs for whatever they needed. They saw each other socially. Their wives and children became friends. And on the court, Dukan was there anytime Kukoc started to doubt his place in the NBA. “Once you get here, you’ve got to have a sense of having somebody to talk with if you really needed it — if things aren’t going right, if you’re not playing well, anything,” Kukoc says.

“He knew my game a lot, so he would tell me the things that I needed to work on. It was mainly to just relax, don’t listen to everybody, don’t be influenced by whatever the people are saying. Just play your game. You’re good enough to succeed. It was the comfort of an older brother.”

There was nowhere to watch the NBA draft in Bilbao. This was 2011, and the Spanish national team had arrived in the city two weeks early for the FIBA U20 European Championship. They’d just finished a practice when Mirotic returned to his room to scour the web. When he came up empty, he started calling his agent every 20 minutes.

Mirotic was 16 when he hired Crespo. The two were together for nearly every step of Mirotic’s career in Madrid, including his ascension the previous year in his first full-time stint with the senior team. He averaged 17.6 points per 40 minutes while shooting nearly 39 percent from 3.

No one saw it coming. Mirotic — who played the season on his original contract, the deal he signed with Real Madrid when the club found him at 15 — had become a steal. Crespo saw the opportunity of the NBA draft as twofold: It would provide some leverage in a renegotiation with Madrid while also getting the clock ticking should Nikola want to eventually leave for the NBA. By April, the first part of the plan was implemented. A week after submitting his name for the draft and five days after winning the Euroleague’s Rising Star award, Real Madrid handed Mirotic an extension that ran through the 2016 season. All that remained was the question of his NBA future.

Bulls general manager Gar Forman first saw Mirotic play in person at the Nike Hoop Summit the previous summer. He’d seen Dukan’s reports about Mirotic, but Forman makes a point to see priority players live. “Just so we’re comparing apples to apples,” he says. What he saw was a 6-foot-10 shooter with tantalizing skills: passing, ballhandling, scoring ability. The Bulls held a pair of first-round picks in 2011, 28th and 30th overall.3 Chicago was hopeful it could snag Mirotic at 28, but before the draft, Forman got a tip that Sam Presti and the Thunder, sitting at no. 24, were eyeing him. If the Bulls wanted him, they would have to do some dealing.

It was creeping toward dawn in Bilbao as the first round wound down. Between calls to Crespo, Mirotic was convincing his teammates to stave off sleep. “It was long!” Mirotic says. “In Spain, it was three in the morning. Everyone was like, ‘Come on, Niko. Maybe you’ll go in the second round, so I go to sleep.’ I said, “No, no! Wait!’” They didn’t have to wait much longer. The Rockets selected Mirotic with the 23rd pick and quickly traded his rights to Minnesota. There, Forman found his partner in Timberwolves general manager David Kahn, who sent Mirotic — drafted one selection before the Thunder ­— to the Bulls for no. 28, no. 43, and cash. This time, Crespo was the one calling. “He said, ‘Nikola, you’re no. 23, with Chicago.’ I was with my teammates, and we were celebrating at the hotel. I was like a celebrity.”

The plan Crespo devised had worked better than Mirotic could have dreamed. Both his body and his game could use a few more seasons before a test in the NBA. “We couldn’t have been happier,” Crespo says. “It was a perfect match. The fact that the team didn’t need a player right away. The fact that they didn’t have the room for him at the time. The fact that they really wanted him. We were very lucky, and you have to be very lucky in the draft.”

Duje Dukan arrived in Bilbao later that week, as part of the U20 Croatian national team, and the old teammates spent much of the trip catching up. “It was funny,” Dukan says. “I had a Bulls shirt, and I kept wearing it around. At some point [Nikola] says, ‘Man, where did you get that?’ I said, ‘How am I not going to have it? I’ve been a Bulls fan my whole life.’” With a closet full of them back home, Dukan knew what he had to do. “The face that he had when I gave him that shirt … ” Dukan says. “He was so happy.”

Kukoc winnende schot tegen Orlando in 1993:


Ivica Dukan could play an action-movie fixer any day — a younger, Croatian Mike Ehrmantraut. “When you look at him, he looks very serious,” Mirotic says. “Like, ‘Be careful, this guy.’” Even his son knows how his father can seem to those who’ve never met him. “From afar,” Duje says, “he’s a very intimidating guy.”

Foto Aart Dekker

Dukan declined an interview request for this story. He turns down a lot of them. One of the few times “Duke” has talked at length about Duke was in late 1997. It was a Q&A with BasketBull magazine, then a monthly perk for season-ticket holders. “It is hard when you have the family and kids and you spend a lot of time away from home,” Dukan said of all of his traveling. “That’s the job. I have a six-year-old son who is missing me a lot. He’s a basketball guy.” That son is now a redshirt senior at Wisconsin. “He’s the type that doesn’t like to do any sort of self-promotion,” Duje says. “He’s always kind of been that type, who’s done it his own way. He never wanted a lot of attention.”

When John Paxson took over the Bulls front office in 2003, he kept Dukan on as director of international scouting. “One of the great pieces of advice I got from [Jerry Krause] is to trust Ivica,” Paxson told the Chicago Sun-Times at the time. Forman was promoted to general manager in 2009, and trips to Europe have been a chance to see just how ingrained Dukan is in the continent’s basketball universe. “It was pretty seamless when I took over this job,” Forman says. “I think Duke is the best there is in the business. He’s got terrific contacts all over the world. He’s got so many contacts that as young guys are coming on the scene, he’s got people calling him all the time.”

In 2006, those contacts brought him to Turkey, where a 7-foot shot-blocking maniac named Omer Asik was playing his first year of professional basketball with Fenerbahce in the Turkish Basketball League. “I just remember him saying that not a lot of people knew about him,” Duje Dukan says, “and they were hoping they could get him in the second round before anyone found out about him.” Chicago did take Asik in the second round during the 2008 draft. He had two years remaining on his deal in Turkey, and the Bulls planned to bring him over before the 2010 season.

“That guy never left the gym,” Bulls coach Tom Thibodeau says of Asik’s first summer in Chicago. “I’d go at night, and he’d be there again. You could see how committed he was, and how hard he worked. Once we started practice, I could see how quickly he picked up things.” Asik played so well in the preseason that he remained a part of the rotation his entire rookie year for a Bulls team that won 62 games.

The Bulls couldn’t wait out Mirotic’s deal in the same way, but in the early days after he was drafted, he says the team respected his status in Madrid. They knew he had a contract and a job to do. But when Dukan passed through Spain, the two would regularly sit down for a meal. The conversations they shared mirrored those Dukan had with Kukoc in his days with Benetton. “We have a great relationship,” Mirotic says. “He met my wife. We spoke together. We went to dinner. We talked about Chicago, about the team, the organization, the city, everything. Because [my wife and I] didn’t know.”

Dukan’s commitment to basketball is trumped only by a commitment to his relationships. For 20 years, he and Kukoc have remained friends. Their sons — a year apart in school — grew up together and even faced off at rival high schools. Their families have spent Thanksgivings together, Christmases too. Kukoc regularly joins Dukan on trips to Madison to see Duje play. “I don’t think it’s changed at all,” Kukoc says. “He’s a terrific friend, a great person, and he really knows the game. [His time with the Bulls] is a testament to how good of a basketball person he is, his knowledge, his class. You don’t work for an organization this good for this long if you’re not as good as he is.”

Foto: www.euroleague.net

During his last season in Madrid, a week never passed without Mirotic and Crespo meeting in person. The Bulls were a constant subject of conversation, especially as it became clear that a move to Chicago this season might be possible. Three years removed from the draft, July was the first time Chicago could negotiate with Mirotic outside the rookie scale. With two years left on his contract, Mirotic’s buyout was a $3.1 million toll on his way out of Madrid. For a move to be financially viable, he would need a salary in the range of the midlevel exception — about $5.3 million this year — an amount the Bulls could finally offer.

Still, when Madrid’s season ended on June 27, with a 98-86 loss in the Euroleague Finals, Mirotic hadn’t made a decision. “There were many things happening at the time,” Crespo says. “His son was born in May. It was only two days after losing in the Final Four. He loved the Bulls, but at the same time, he felt that he maybe had to stay one more year in Madrid.”

As the Bulls courted Carmelo Anthony, Mirotic looked to Duje for advice about how he would fit into the team’s plans. “He didn’t have a feel for some of the guys,” Duje says. “I told him, ‘The Bulls want you. I’m not even worried about who they bring in. You’re going to play great for them.’” The first week of July, Mirotic called Crespo to make it official. He was ready.

Like Kukoc before him, Mirotic had accomplished almost everything a player can outside the NBA. He says the move wasn’t about money. He had plenty of that. The NBA was a place where he could make his game something it could never be in Europe. “I just think I can grow more as a player here, in the U.S., in the NBA,” Mirotic says. “I think they work differently. They work harder. I was playing five, six years professionally in Madrid. I think it’s the best moment now. I want something different, a new life.”

Anthony’s spurning of the Bulls meant a chunk of available salary cap, even after Mirotic’s three-year, $17 million deal. That money ended up going to Pau Gasol, a longtime object of affection in the Chicago front office. Gasol turned down a two-year, $22 million deal from the Lakers to take just over $7 million a season from the Bulls.

As Mirotic finalized his plans to come to Chicago to take a physical and meet the media, he got a call from Forman. “[Gar] said, ‘The flight is Friday, and you and Pau are coming together,’” Mirotic says. “I said, ‘Are you serious?’” In his first season in a new country and a new league, the other player signing with the Bulls happened to be the greatest player in Spain’s history.

When the plane landed at O’Hare, two Town Cars were waiting to drive them to the facility, but Gasol suggested they ride together. Mirotic spent the hour drive peppering the Spanish legend with questions. “He was more concerned about the language than anything,” Gasol says. “More of learning the language. He’s pretty much bilingual, almost trilingual, but interviews are something he was a little more tense about.”

The last stop of the day was a White Sox game, where they were scheduled to throw out the first pitch. All afternoon, Mirotic worried about that throw. The mound can be a lonely place. When his turn came, he not only hummed it in over the plate — he put a little extra on it too.

Foto ChicagoTribune.com

The only person who thinks Nikola Mirotic struggles with English is Nikola Mirotic. He apologizes for being hard to understand, even when he isn’t. “He’s real sharp, and he probably doesn’t give himself enough credit,” Thibodeau says.

Miscues are inevitable, but overall, Mirotic has settled in comfortably. He shot 35 percent from 3 in the preseason, and Thibodeau has been effusive in praising his approach. “I think the physicality and the speed is different, but he’s a good player, so I think he’s adjusting,” Thibodeau says. “Each game, you can see he’s more comfortable. Each day in practice, I can see it. There’ll be some mistakes along the way, and we expected that. But he’s doing a good job.” Thibodeau has been reluctant about playing rookies in the past, but Asik was proof that with the right type of player, it can happen.

Mirotic’s most significant transition has been the change in schedule. In Europe, practices lasted about 90 minutes. For Thibodeau, they’re twice that. “I’ve never worked out like this, with this energy, two, three hours,” he says. “I’ve never done lifting like this. For me, everything is new. Every day, I learn something different. Here, we are learning a lot of defense.”

What hasn’t changed is the demeanor that defined Mirotic in Madrid. Never bashful about seeking out shots, Mirotic is rarely quiet when they go in. He poured in 17 points in his preseason debut, pounding his chest more than once after drilling a 3. Any meekness off the court disappears the moment he steps onto it.

Foto arfricatopsports.vom

About 30 minutes after one of those three-hour Thibodeau sessions lets out, Mirotic and Joakim Noah are the only Bulls left on the Advocate Center court. Mirotic’s post-practice shooting routine starts outside the arc. When he’s finished going around, he starts to move inside, with Bulls assistant Ed Pinckney mocking defense and giving pointers.

The Bulls spent 22 years at the Berto Center in nearby Deerfield before moving into the brand-new facility last month. With his commute in mind, Mirotic and his family settled on a building in Streeterville, right next to Navy Pier and overlooking the lake. Gasol looked at two units in the same building before ending up elsewhere. “It’s OK,” Mirotic says. “Every day, I see him here.”

As part of his housing hunt, Mirotic went to Dukan, who’s also considering a move to the city after two decades on the outskirts. When the season starts, Dukan will hit the road, scouting college and NBA games before taking his initial trip to Europe in December. For now, he’s around, and he and Mirotic rarely go a day without sharing breakfast or lunch in the Bulls’ shimmering new kitchen.

Finding a house wasn’t on the long list of favors Dukan did for Kukoc during his first year. Kukoc’s wife took care of that. They’ve been in the same Highland Park home for 21 years. For everything that’s similar about how Kukoc and Mirotic got to Chicago, there are places where the stories diverge.

This year’s Bulls have championship aspirations, but the team Kukoc joined had championship expectations. “Obviously, when you come onto a team that’s playing in the Finals and the standards are so high that nothing but winning a championship is success, coming in new to that kind of environment, of course you’re going to put pressure on yourself,” Kukoc says.

Kukoc has yet to meet Mirotic. He’d like to, but he knows how frantic the first few months can be, with a young family in a foreign place. “I’m going to kind of let him settle in a little bit,” Kukoc says. “We’re going to find time once the season starts to sit down and talk a little bit.

“If he starts asking me about stuff, of course I’m going to try to be helpful. But I’m not going to be someone that’s going to go over there and start teaching him basketball.”

That part Mirotic already knows.


-- Het originele artikel op Grantland.com (en nog heel veel meer lezenswaardigs) is hier te vinden --

Mirotic verbetert zichzelf tijdens het seizoen en maak steeds meer naam, bijvoorbeeld tijden het All Star Weekend -- Hier --

vrijdag 24 oktober 2014

Uit de Oude Doos: Column 1116 van S. Montag in NRC 'Wintertijd'

Wat kan het toch leuk zijn te putten uit je verzameling knipsels! Uit een hele 'Oude Doos' dit keer een column van S. Montag in de NRC van 3 november 2001: 'Wintertijd', een echte 'Overpeinzing' van de ook toen al grijze oude Meester-columnist (Henk Hofland)...

Morgen moet'ie weer terug, de klok, een uur... Verder geen commentaar...Enjoy!

http://www.foksuk.nl/

Zaterdags Bijvoegsel Overpeinzingen - De wintertijd

Eerst komen de antwoorden, en dan komt de vraag. 1. Het heeft nog iets met de Duitsers te maken. 2. De boeren willen het, want anders worden de koeien op het verkeerde been gezet. 3. Om de aarde weer aan het zonnestelsel aan te passen. 4. Dan wordt het later licht. 5. Nee! Eerder licht. 6. Geen idee. De vraag is: waarom moeten we tweemaal per jaar `het uur verzetten', van zomertijd naar wintertijd en andersom?
Door S. Montag
ZATERDAG 3 NOVEMBER 2001

Twee keer per jaar doen we het. Hoeveel mensen wonen er nu op aarde? Zes miljard? Vijf? Wie houdt het nog bij? Van die vijf of zes is er één miljard dat er geen belang bij heeft, of niet op de klok kan kijken, of geen horloge heeft, of niet wil weten hoe laat het is. De anderen worden door de media bijtijds gewaarschuwd. Dan is het zo ver. Binnen één etmaal beginnen de miljarden de wijzers te verzetten. U, ik, de paus, minister Netelenbos van de Spoorwegen, Osama bin Laden, degenen naar wie onze gedachten nu uitgaan. Wordt het nu vroeger of later licht, vragen ze elkaar. Dat zien we morgen wel. Tweemaal per jaar is een overweldigende meerderheid van de wereldbevolking onvoorwaardelijk gehoorzaam. De droom van iedere dictator.

Wat is het nut van zomertijd en wintertijd? Dat men langer van het daglicht kan genieten, terwijl men bovendien elektriciteit, energie bespaart. Hoeveel mensen beseffen dat? Hoeveel mensen vinden dat een voordeel? Hoeveel vinden het onzin? Ik heb het vermoeden dat, als de Verenigde Naties een democratische wereldreferendum zouden houden, het vlug met het gedoe gedaan zou zijn. Want behalve het beweerde voordeel – daglichtwinst in de zomer - is het dan de vraag op welk deel van de dag je de winst het liefst wilt. Dat zal in het wereldelectoraat misschien wel vijftig-vijftig verdeeld zijn. De ene helft wil pas zijn bed uit als het licht wordt, de andere wil aan het einde van de middag de dag zo lang mogelijk rekken. Er zijn geleerden die dit als een biologisch onderscheid zien: het verschil tussen ochtendmensen en avondmensen. De ene soort heeft in de morgen meer plezier in zijn leven, werkt beter, enz. en de andere ervaart dat allemaal 's avonds.

Dit alles in aanmerking genomen, zou je denken dat bij een wereldreferendum de stemmen staken. Het is mogelijk, maar daarbij is een andere groep buiten beschouwing gelaten, namelijk die van het natuurlijk verzet, degenen die zich niet voetstoots neerleggen bij wat anderen hebben bedacht.

Een jaar of vijftig geleden kende ik iemand die zijn dagproductie wilde verhogen door het etmaal in 25 in plaats van in 24 uren te verdelen. In een uur van 57,6 minuten, was zijn stelling, kon hij evenveel doen als in een uur van 60 minuten. Hij ging om 12 uur naar bed, sliep dan 8 maal 57,6 minuten, en had daarmee een tijdwinst van 19,2 minuten geboekt. In plaats van om 8 uur stond hij om ongeveer tien over half acht op. Zo deelde hij de dag in, volgens zijn 25-uursboekhouding. Het einde van zijn etmaal viel weer samen met het middernacht van de rest. Na een week was hij tureluurs, niet van het werken maar van het rekenen. Telkens weer moest hij de tijd op zijn normaal lopend horloge vergelijken met zijn omrekeningstabel. Bovendien merkte hij dat hij met de rest van de samenleving uit de pas ging lopen. Hardnekkig als hij was, heeft hij het nog een week extra volgehouden. Toen moest hij capituleren, voor de sociale discipline en zijn eigen toenemende onoverzichtelijkheid.

Maar hij bleef op gespannen voet met de officiële tijdrekening leven. Zijn volgende experiment was een dag van 23 uur, met dien verstande dat nu niet de lengte van de uren werd aangepast, maar het einde van het etmaal telkens een standaard-uur vroeger viel. Middernacht werd 23.00, enzovoort. Terwijl hij daarmee bezig was, heb ik hem uit het oog verloren. Het laatste dat ik via via van hem hoorde, was dat hij een wereldspel aan het uitvinden was, beter dan Ganzeborden, Mens erger je niet, Monopoly en Stratego samen. Een dichterlijke rebel.

Intussen hebben we weer `het uur verzet'. Ten eerste is het niet doelmatig. Ongetelde arbeidsuren gaan verloren met het `gelijk zetten', het doorgronden van digitale systemen, het vergeten en vergissen, en vooral het praten daarover. Daarbij komt dat de miljarden hun biologische klok aan de dictatuur van de mechanische moeten aanpassen. Vergelijk het met een bescheiden jetlag. De gebeurtenissen in lichaam en geest verlopen de eerste dagen niet meer congruent met de beweging van de wijzers. Dat veroorzaakt geestelijk en lichamelijk onbehagen. En ten slotte: we leven alweer jaren in de 24-uurseconomie, met 24-uursentertainment en nog altijd, als je aan het knopje draait, gaat het licht aan. En toch, tweemaal per jaar, klimmen we weer op de stoel om een goed werkend mechanisme te forceren. De wijzers en alles wat daarachter zit doen we er evenmin plezier mee.

Uit NRC Handelsblad van zaterdag 3 november 2001, 823 woorden (leestijd ongeveer 3'18)
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.

http://www.foksuk.nl/



LEES MEER over 'Zomer- en Winter-Tijd, en onze omgang daarmee, van NRC:

Bestaan er echt typische ochtend- en avondmensen?
Uit nrc.next van 29 oktober 2007

Maanstofhorloges
Uit NRC Handelsblad van 25 januari 2010

Altijd zomertijd, want minder verkeersdoden
Uit nrc.next van 27 oktober 2006

Avondmens blijft langer waakzaam dan ochtendmens
Uit NRC Handelsblad van 25 april 2009

Park
Uit NRC Handelsblad van 23 juli 1999

zaterdag 18 oktober 2014

Andere Tijden: NBA Youtube verandert de manier waarop er naar Basketball gekeken wordt - Doug McDormett

Doug McDormett neemt afscheid van Creighton University na een carriere met historische prestaties; hij produceerde cijfers die vergelijkbaar - of beter - waren dan die van zijn allergrootste voorgangers...
.


En nu gaat hij naar de NBA -Chicago Bulls -:
Generaties gaan en generaties komen, ik ben inmiddels ook al zo'n 'ouwe lul', dat ik dat ook al zie... Doug McDormett is van de 'Nieuwe Generatie Nu', maar hij modelleert zijn 'Game' o.a. naar Larry Bird - toch al weer enkele generaties geleden de Ster -...Een kort interview met de nieuwe Chicago Bull, een van de beste scorers ooit in het NCAA-basketball.

Larry who? How YouTube changed the way we watch basketball

SI Now: Doug McDermott channels Larry Bird for SI Cover On Wednesday's SI Now, Creighton University forward Doug McDermott discusses being on the cover of Sports Illustrated, imitating an iconic Larry Bird cover photo, and the NBA players that he is modeling his game after. 'On 2nd Thoughts' was McDormett trouwens niet zo heel blij met de vergelijking die SI maakte tussen hem en 'de Legende Larry Bird', want dat legt de lat wel heel hoog voor hemzelf. -- Lees Meer in een artikel van Boston.com --

Citaat: 'Alleen investeren in een bedrijf als....'

NRC Q’s citaat van de dag (18-10-2014)
“Investeer alleen als je iets van een bedrijf af weet. Anders houd je er slapeloze nachten aan over” - analist Aleid Kruize van Teslin tegen NRC Q.

dinsdag 14 oktober 2014

Naar buiten! We gaan ooievaars tellen!

RTV West 12-01-2014 | 07:47
DEN HAAG - We kunnen weer ooievaars tellen in Den Haag! Iedereen mag meedoen aan de wintertelling van de vereniging Stork en de Haagse Vogelbescherming.
Een van de vaste plekken waar de vogels worden gespot is het weiland naast Huis ten Bosch. Natuurvrienden zullen er vanaf 14.00 uur klaar staan met telescopen. Stork telt al sinds 2001 overwinterende ooievaars.

Dat gebeurt niet alleen in Den Haag, maar op veel plekken in het land. Prof.mr. Pieter van Vollenhoven deed onlangs een oproep om mee te doen aan de telling. De resultaten van de waarnemingen kunnen worden doorgegeven via een formulier op internet

Het laatste nieuws op je mobiel bekijken? Pushberichten ontvangen bij brekend nieuws in jouw regio? Download de gratis apps van Omroep West voor je tablet of telefoon.

zondag 12 oktober 2014

De 'Armoede in het betaalde Voetbal...en mijn Reactie daarop

Afgelopen week schreef ik een ingezonden brief aan NRC Handelsblad, naar aanleiding van een column die voetbal-columnist John Kroon had geschreven 'Betaald voetbal kent al armoede genoeg'. Nu is 'armoede' een zeer relatief begrip, maar binnen de Nederlandse Sport is het natuurlijk een beetje lachwekkend om het over armoede te hebben. Ik begrijp Kroon natuurlijk best, maar armoede is in Nederland natuurlijk per definitie een verdelingsvraagstuk, en dat geldt natuurlijk zeker ook binnen het Nederlandse voetbal, zelfs binnen het betaalde voetbal. Ik kan me ook best voorstellen dat Ajax het niet zo'n goed idee zou vinden als zij een (groter) deel van hun inkomsten met de wat mindere goden van het voetbal, het betaalde voetbal, zouden moeten delen, 'Dan moet dat ook Internationaal gebeuren' hoor ik ze in masterdam al roepen... Dat is juist; dat zo OOK moeten..! Het voetbal zou eens wat meer naar het Basketball moeten kijken, en e.e.a. van de NBA overnemen...

Maar terug naar de Nederlandse Sport, ik schreef het al veel vaker: in Nederland heb je 'Voetbal" (is volgens de definitie van velen blijkbaar geen 'sport'!), dan een aantal met name genoemde sporten die onder het hoofdje 'Sport' vallen (Schaatsen, Fietsen, Tennis, Autosport, en enkele anderen, afhankelijk van het medium), en dan de rest die onder 'andere' of 'overige' Sporten vallen... en daar vallen dus o.a. de tweede en derde grootste sporten van de wereld onder (Basketball en Volleyball dus).

Ik blijf bij mijn stelling dat zowel de media - Studio Sport voorop - en NOC*NSF er goed aan zouden doen deze twee sporten, maar ook nog wel enkele anderen, veel serieuzer zouden nemen, goed voor de media en NOC*NSF en die media, goed voor het land, en natuurlijk heel goed voor sporten als Basketball en Volleyball...

Hieronder de column, en dan mijn reactie erop.


Naar aanleiding van column 'Betaald voetbal kent al armoede genoeg', door John Kroon in NRC, 2014-10-10

Alles is relatief, en de columnist heeft ongetwijfeld (deels) gelijk. Maar als niet voetballer roept deze kop - in mijn krant - op zijn minst stevige emoties op. Ik ben een basketballer (en schaatser, geweest) en dat ben ik al heel lang. Zoals NRC vrij onlangs in een aantal artikelen al aanstipte zijn de verhoudingen tussen de verschillende sporten in Nederland - al heel lang - zoek, en ze worden in steeds hoger tempo nog steeds schever ook!

Er zijn drie grote team-wereldsporten: voetbal, basketball en volleyball. En het ligt er maar net aan door welke bril je de status van die drie bekijkt, welke de grootste, de belangrijkste, de rijkste, de meest impactvolle, de mooiste, de spectaculairste, etc, etc...is.

In Nederland heeft de grootste, beste en rijkste voetbalclub - Ajax - miljoenen aanhangers, wint na een lange droogte op dit moment het ene na het andere kampioenschap, het beste stadion, het meeste geld op de bank (ongeveer 100M), en is het in Nederland de te kloppen club, en een budget van rond de 100 Miljoen. Europees doen ze het - naar mijn mening - aardig, maar vele jaren ongelukkige lotingen zorgen ervoor dat het al een jaar of 15 niet doordringt tot de fase na die in de eerste groep. Er zijn natuurlijk veel armere betaald voetbal clubs; mede-eredivisionist FC Dordrecht - uit mijn geboortestad Dordrecht doet het met een heel klein percentage ervan, en en zijn vast nog armere,,,

Maar morgen en maandag moet Oranje - als nr.2 van de wereld - eerst maar eens zien wat puntjes te sprokkelen om over twee jaar tenminste mee te mogen doen aan het EK.

De Nationale Basketballers hebben dat inmiddels voor elkaar! Budget? 80K in de zomer van 2014; ongeveer wat de materiaalman van het voetballende Oranje de afgelopen zomer gekost zal hebben.

Voor 100M - het jaarbudget van alleen maar Ajax dus - denk ik dat een sponsor het Nationale Basketball-team en de gehele Eredivisie (DBL) erbij denk ik, kopen. En dan niet voor een jaar, maar misschien wel voor TIEN JAAR!

En ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat dan - aan het einde van die tien jaar - het Nationale Mannen Basketball Team deelnemer is aan het WK, zo rond 2024 dus, en misschien heeft het dan nog uitzicht op deelname aan de OIympische Spelen dus. De Olympische Spelen, de Winter-editie daarvan, die dus volgens de rijkste voetbalclubs in Europa maar verschoven moeten worden om ruimte te maken voor het te verschuiven WK in Qatar, zodat de tere voetballers niet teveel hitte hoeven te verduren op de reeds vastgestelde data...Basketballers trouwens, spelen over het algemeen in de zomer in veel hetere oorden dan de (Europese) voetballers gewend zijn; ik heb nog nooit een basketbller, - coach of club horen suggereren dat het toch echt gevaarlijk en/of onwenselijk was, en ddat de hele wereld maar even moet wijken voor hun 'gezondheid'...

Clubs trouwens die allemaal gigantische schulden torsen, en via schimmige financiële transacties steeds maar opnieuw erin slagen clubs als Ajax 'klein te houden'.

Wat een arrogantie, en wat een scheve en schadelijke verhoudingen!

'Armoede' of 'Rijkdom'; het zijn altijd relatieve begrippen geweest. Maar in de dolgedraaide wereld van 2014, waar zelfs na een giga-crisis nog steeds het grote - maar ook fictieve - geld allesbepalend is.

Wat dat betreft denk ik dat het Nederlandse voetbal op de goede weg is. Nu nog gezondere verhoudingen tussen de diverse sporten. De Overheid en NOC*NSF zitten wat dat betreft volledig op het verkeerde spoor...

Aart Dekker,
schrijver over (o.a. het Internationale) Basketball
Den Haag



-- De originele column(s) van John Kroon is(/zijn) – betaald – te vinden achter deze link --

Trouw: 'Oranje Pieten'...Goed Idee!

Het flitste zojuist over mijn scherm; ik had het al weer weg geklikt. En toen dacht ik: "Stond daar nou 'Oranje Piet'?!" Dus ff via de 'back-knop' terug...en ja hoor:
Oranje Piet
11/10/14, 02:58
Albert Heijn doet niet meer aan Piet, de Hema durft het nog wel aan, met een bijna oranje Piet: die kleur valt in Nederland altijd goed. En ja, ze staan al in de winkel hoor!


Zou dat dan het 'Ei van Columbus' zijn? De 'zwarte Piet' overspuiten naar Oranje...en niemand meer gekwetst?

Soms zijn oplossingen zo simpel...

Ik stem VOOR!

Piet in Rood-Wit-Blauw
-- Meer over dit idee op 'dePostonline' --


Nog meer 'Pieten-debat':
NRC Q’s citaat van de dag
“Albert Heijn doet Zwarte Piet in de ban. Bij deze een oproep om AH te boycotten t/m 5 december. Albert Heijn lette toch op de kleintjes ??” - televisiepresentator Jochem van Gelder mengt zich ook in de discussie.

zaterdag 11 oktober 2014

Ik ga kijken naar...: o.a. MU18 (Leiden vs. Zwolle, Lokomotief vs. BPL) en Lokomotief HS1 vs. Rowic

Soms is het, ondanks dat Den Haag voor wat betreft Top-Basketball een woestenij is, prettig in de Haagse Regio te wonen - voor het bekijken van Jeugd-top-basketball en de NBB Sub-top Senioren is het soms heel gemakkelijk een schema'tje te maken om in korte tijd heel veel teams te zijn.
Dat doe ik dus dit weekend:

-even snuiven in de MU18-Eredivisie met:

Z&Z BS Leiden vs. Landstede Zwolle in de 5-Mei Hal (zaterdag 18:15h), en

Lokomotief vs. BPL in de van Zwedenzaal (zaterdag 19:45)

-en mijn oude cluppie Rowic zien spelen vs. Lokomotief (zondag 18:30h) van Zwedenzaak

woensdag 8 oktober 2014

'God only knows' - BBC Music - met Orkest en vele sterren zoals Farrell Williams, Elton John, Steve Wonder,Eliza Carthy. One Direction, Queen/Brian May, e.v.a.

De officiële clip:


Behind the scenes:



Meer lezen over dit project?
NRC schreef er een artikel over

Bananen-monarchie Nederland; Nederlandse kinderen 2 jaar ten onrechte opgesloten...


Staat moet 'hoge' schadevergoeding betalen aan Nederlandse 'asiel'-kinderen
7 oktober 2014, NRC.nl

door Annemarie Kas

BINNENLAND De Nederlandse staat moet 10.000 euro schadevergoeding betalen aan twee Nederlandse kinderen die in een opvanglocatie voor uitgeprocedeerde asielzoekers hebben gezeten. Elk kind krijgt 5.000 euro. Dat heeft een bestuursrechter in Den Haag vorige week bepaald. Voor zover bekend legde de rechter zo’n relatief hoog bedrag niet eerder op in vergelijkbare zaken.
De twee meisjes zijn in de opvanglocatie in Katwijk “als Nederlanders onrechtmatig in hun vrijheid beperkt”, zegt de rechter in het vonnis. Hun Guinese moeder had geen verblijfsvergunning en daarom woonden de drie ruim twintig maanden samen in de opvang. De gezinslocaties hebben ‘sobere voorzieningen’ en verblijf daar is gericht op vertrek uit Nederland.

Volgens advocaat Pim Fischer, wiens advocatenkantoor optrad namens de kinderen, heeft de rechter met de hoge schadevergoeding “een signaal willen afgeven”. “Nederlandse kinderen hóren niet in een gezinslocatie. Zij moeten gewoon in de Nederlandse maatschappij kunnen meedraaien en hebben recht op een echt huis.”

LEERS INTRODUCEERDE ‘GEZINSLOCATIE’ IN 2011
In 2011 heeft toenmalig minister Gerd Leers van Immigratie de ‘gezinslocatie’ geïntroduceerd als opvang voor uitgeprocedeerde gezinnen met minderjarige kinderen. De staat moest opvang voor hen regelen na een uitspraak van de Hoge Raad, die voorschreef dat kinderen niet op straat terecht mogen komen. Inmiddels zijn er zeven van zulke opvanglocaties, waar ruim 2.200 mensen verblijven.

Verantwoordelijk staatssecretaris Fred Teeven (Veiligheid en Justitie, VVD) gaat meestal in hoger beroep tegen dit soort uitspraken. Dat is in dit geval niet mogelijk, omdat het alleen een verzoek om schadevergoeding is. Hoeveel Nederlandse kinderen in de opvanglocaties verblijven, is niet duidelijk. De staatssecretaris kon vanochtend niet reageren omdat hij eerst de Tweede Kamer wilde informeren.

LEES MEER OVER: ASIELZOEKERS FRED TEEVEN GERD LEERS PIM FISCHER



7 OKT Vijf mille vergoeding per ‘gevangen gehouden’ kind (het gebeurt veel vaker!)

3 SEP Burgermeester Katwijk: 'Creperende mensen, dat moeten we voorkomen'

2011 VluchtelingenWerk: 'uit te zetten gezinnen in de knel'

2011 Gerd Leers in cassatie tegen asieluitspraak

Oridinele artikel: Staat-moet-hoge-schadevergoeding-betalen-aan-asielkinderen

NBA komt weer op gang; Tony Parker krijgt vanavond in Berlijn de Speler van het Jaar Award voor zijn seizoen 2013-2014


Tony Parker To Receive POY Trophy October 7, 2014
Munich, 7 Oct - San Antonio Spurs and French legend Tony Parker will be presented with the 2013 FIBA Europe Player of the Year Award when the Spurs take on Euroleague club ALBA Berlin at the O2 World Berlin venue on Wednesday as the NBA Global Games touch down in Europe.
Parker won the award, which was voted on by media and fans alike, in almost unanimous fashion, after leading the Spurs to the 2013 NBA Finals and then spearheading France’s maiden EuroBasket success in Slovenia. He then went on to help the Spurs win last season’s NBA title.
The 32-year-old point guard will be presented the award by FIBA Europe Secretary General Kamil Novak shortly before the game tip-off (20:00).
It is the first time that Parker has won the award, which has in the past, amongst others, been won by German Dirk Nowitzki.
Following the game against the 2014 German Beko BBL runners-up, San Antonio will move on to Istanbul where they take on Turkish Beko Basketball League champions Fenerbahce Ülker on Saturday.
FibaEurope.com


De wedstrijd is te zien op Sport1 vanaf een uur of half negen.

dinsdag 7 oktober 2014

Soms vinden Kinderen de Mooiste Dingen uit! - Shubham (12) print voor blinden (NRC)

Ik vind het so-wie-so fantastisch als mensen dingen uitvinden die voor anderen - en zeker als het gehandicapten betreft - dingen uitvinden die helpen om 'meer mee te kunnen doen', als het kinderen betreft die zo vindingrijk zijn, dan is nog eens zo mooi. Het onderstaande artikeltje gaat over zo'n kind dat een prachtige oplossing bedenkt, en omdat het probleem de beperking blind zijn - of slechtziend - spreekt het mij nog meer aan, dat natuurlijk omdat ikzelf al van kinds af aan weet wat het is om niet alles te kunnen zien - zonder hulpmiddelen -, of zelfs (al ging het er bij mij dan om slechts beperkte periodes) (bijna) niets... Petje af voor Shubham!!!

Shubham (12) print voor blinden

Foto Neil Banerjee

Teksten omzetten naar het blindenschrift braille kan opeens veel goedkoper dankzij een uitvinding van scholier Shubham Banerjee.
Door Sander Voormolen, NRC, ZATERDAG 22 FEBRUARI 2014

Elk kind kent de reclame wel: ‘Met Lego kun je alles maken.’ Maar de twaalfjarige Shubham Banerjee uit Californië heeft dat wel heel goed in zijn oren geknoopt. Hij gebruikte zijn Lego Mindstorms EV3 bouwdoos om er een brailleprinter van te maken. Op een kassarol print het een patroon van puntjes dat blinden kunnen lezen als letters. Ze doen dat door te voelen met hun vingertoppen.

Met de Mindstorms kun je zelf een bewegende robot van legosteentjes bouwen die je met een bijgeleverd computertje kunt programmeren. Voor Shubham geen probleem, want hij is wel gewend ingewikkelde dingen te maken. „Al sinds ik twee jaar was, bouw ik dingen van lego”, schrijft hij in een e-mail.

Hij wilde graag blinde mensen helpen. „Ik vroeg mijn ouders: hoe kunnen blinden eigenlijk lezen? Ze zeiden: google dat maar. Zo kwam ik erachter wat braille was. En dat een apparaat dat braille kan schrijven wel 2.000 euro kost.”

Toen bedacht Shubham dat hij misschien een goedkope brailleprinter van Lego kon maken; want de bouwdoos die ervoor nodig is, kost maar 350 euro.

Shubham begon met een handleiding voor een gewone printer. Hij programmeerde het computertje, zodat het voor elke letter het juiste puntjespatroon in braille kon printen. Daarna bouwde hij het verder om. De stift in de printkop verving hij door een punaise die gaatjes prikt in het papier. „Ik heb er drie weken aan gewerkt en ik moest hem wel zeven keer uit elkaar halen en opnieuw maken, voor hij het goed deed.”

Shubham noemt zijn vinding de Braigo, van ‘braille’ en ‘Lego’. Hij hoopt dat vooral blinden in arme landen er wat aan zullen hebben.

Het apparaat is nog wel langzaam. Shubham moet de letters apart invoeren en het printertje doet 5 tot 7 seconden over één letter. Maar hij werkt al aan een volgend model. Dat moet draadloos een tekst vanuit een laptop kunnen printen.

„Later wil ik wetenschapper worden”, schrijft Shubham. „Of chirurg of ingenieur. Ik heb nog geen keuze gemaakt, want ik ben nu nog druk bezig met school.”

Uit NRC Handelsblad van zaterdag 22 februari 2014, 390 woorden (leestijd ongeveer 1'34)
Op dit artikel rust auteursrecht van NRC Handelsblad BV, respectievelijk van de oorspronkelijke auteur.


LEES MEER op NRC.nl
Gehandicapten geholpen met sprekende muis en robothand
Uit NRC Handelsblad van 28 juli 1990

Alles geprint
Uit NRC Handelsblad van 21 juli 2007

Evolutie van de 3D-printer
Uit NRC Handelsblad van 6 augustus 2011

maandag 6 oktober 2014

Over Spelers, Agenten en verstandig Kiezen...

Helden Magazine heeft een stemming voor 'de Helden van September'...kunnen natuurlijk alleen 'Onze Mannen' worden...

...maar dan moet er nog wel ff op gestemd worden, want nu staan ze op 5%...tikkie te weinig!
http://heldenonline.nl/rubrieken/held-van-de-week/wie-wordt-de-held-van-de-maand-september

DBL Week-1, Games + Ranking (1)

De kop is eraf; het reguliere seizoen 2014-15 van de DBL zit erop. Negen teams, 4 wedstrijden dus.

Challenge Rotterdam Basketball College vs. Donar Groningen 52-70 (*)


Zorg & Zekerheid Leiden vs. Aris Leeuwarden 113-81
ZZ Leiden postgame tegenover Leidsch Dagblad

LEIDEN, 5 oktober 2014 - Het Leidsch Dagblad schrijft niet alleen over basketbal, zaterdag was er ook een filmcrew aanwezig om de wedstrijd te volgen. Na afloop verschenen Worthy de Jong en Rogier Jansen voor de camera.

Apollo Amsterdam vs. SPM Shoeters Den Bosch 52-88 (*)

Landstede Zwolle vs. Port of Den Helder Kings 75-65

(*) = door mij/ons gezien


Op basis van vijf van de negen teams een keer zien spelen, zou ik de clubs nu als volgt 'Ranken' voor de eindstand van het Reguliere Seizoen':

1-3 Donar, SPM Shoeters, Z&Z Leiden
4-5 Landstede, DH Kings
-6- Aris Leeuwarden
7-8 Challenge Rotterdam
-9- Weert

Deze Ranking zal ik steeds aanpassen wanneer daar - door het zien van wedstrijden - aanleiding voor is.

Apollo Amsterdam vs. SPM Shoeters Den Bosch; een leuke Aftrap voor beide Teams

Het DBL-team voor 2014-15 waar ik toch wel het meest benieuwd naar was – en ik neem aan dat ik niet de enige was – was natuurlijk Apollo Amsterdam. Na zo'n lange periode van onzekerheid, het vertrek van (zo'n beetje) de complete startende vijf en de coach, en met nog minder financiële middelen dan het toch al zo karige budget van de vorige twee seizoenen, was het toch even afwachten of het weer net zo goed toeven zou zijn – zondagmiddag 17h – in de Apollohal als de laatste twee jaar.

Welnu; dat viel me alles mee. Alhoewel de samenstelling van het publiek duidelijk anders was als 'normaal', was het weer best redelijk gevuld, en gewoon gezellig in de hal, en het team speelde – alles in aanmerking nemende – gewoon goed; intens, snel en creatief.

Ik was trouwens ook best benieuwd naar de Bosschenaren; zonder ook maar iets gezien te hebben golden ze voor mij als 'het meest te kloppen team'. Of dat ook zo blijft, was op basis van deze pot nauwelijks uit te maken; er werd – maar hoe kan het ook anders bij een team van Sam Jones, Jos Frederiks en Sander vd Holst – natuurlijk verzorgd basketball gespeeld, maar met een inside-buitenlander minder dan gepland, en een al snel regelmatig oplopende veilige voorsprong, veel doorgewisseld, en dat maakt het nog lastig een reële inschatting te maken...

In het begin van de wedstrijd scoorde Shoeters zo'n beetje 2:1 ten opzichte van Apollo, maar de nog lang niet allemaal in game-shape verkerende Amsterdammers vochten bewonderenswaardig, en het was een genot de nu eindelijk eens voluit spelende en creërende Dimeo vd Horst op de Point bezig te zien. Net zo leuk trouwens was het om Arvin Slagter – die daarvoor niet eens erg diep hoefde te gaan – ook deze wedstrijd bij vlagen te zien domineren.

In de tweede helft ging de kaars langzaam aan een beetje uit bij Amsterdam, het eerst bij Max van Schaik – die nogal hard tegen iemand aanliep, maar daar zelf het meest groggy van leek – , wat later herpakte hij zich wel weer wat, net zoals de meeste Amsterdammers; er kwam nooit een moment dat Apollo in meerderheid de handdoek gooide.

Het is aan de ene kant natuurlijk jammer dat de DBL, o.a. door gebrek aan harde munt, best wel kwaliteit oplevert. Aan de andere kant wordt nu toch ook steeds meer zichtbaar dat de keuze om met meer Nederlanders te gaan spelen – al was het maar alleen in de prestaties van Oranje in 2014 – uitbetaalt. En dat is dus ook zichtbaar bij de vele jonge Nederlanders die in deze Eredivisie gewoon mee kunnen spelen. En dat zijn er nog aanzienlijk meer dan puur en allen uit de cijfers die Leon Kersten op een rijtje zette; het blijkt namelijk ook uit het feit dat Apollo zonder middelen, gewoon weer een leuk team bij elkaar vist. En dan heb ik het ook nog niet over het feit dat er nogal wat Eredivisie-waardige spelers afwachtende zijn op een club die hen een redelijk contract biedt; wat dat betreft kunnen er nog hele rare/onverwachte ontwikkelingen komen dit seizoen.

Wat ook een aardige ontwikkeling is, is dat er nu bij meerdere ploegen spelers die voorheen helemaal niet in de DBL konden spelen – dan wel hun broek stuk zaten aan het eind van diverse banken – , nu voor het blok komen te staan: 'ik krijg minuten, veel zelfs(!), en als ik daar niet in ga produceren, dan doet een teamgenoot het in mijn plaats wel', en dat betekent dat er spelers cijfers neer kunnen gaan zetten, die hen direct aantrekkelijk maken voor andere clubs. En dat in de wetenschap dat 'er weinig te verliezen valt – want er is toch niemand die wat jou/jouw team verwacht –, en dat is nu precies de uitgangssituatie van waaruit Oranje Nederland EN Europa wist te verbazen!! In cijfers: ik durf te stellen dat er in deze competitie meerdere spelers zijn waar weinig van wordt verwacht, maar die gewoon in de ranges van 10-15ppg en 6-15rpg zouden kunnen scoren, mits ze er maar zelf in (durven te) geloven en er voor de volle 100% voor gaan. Wie de schoen past trekke hem aan!

Nog even terug naar Apollo: in deze formatie zal de Driepunter de beslissende factor zijn voor (aanvaardbare) aanvallende resultaten. En de zwaarste klus voor het team is niet eens die drietjes maken, maar ze creëren! En alleen al om die reden zouden een of twee extra mannen met lengte en massa essentiële aanwinsten betekenen voor het smal bezette hoofdstedelijke team...

Zeer speciaal was het bij deze wedstrijd ook, dat er tijdens de wedstrijd – achter de achterlijn – een heel serieus Kwalificatie-tournooi bezig was – dat voor het WK NBA2k15 – de finale en prijsuitreiking daarvan werd – met TV-crew en al – in het midden van het vierde kwart van de hoofdwedstrijd...speciaal, maar niet noodzakelijk 'gek' of 'negatief'...

Dimeo vd Horst - hier nog in vroegere jaren -

Plus/minus voor Amsterdam:

+ Er wordt weer DBL gespeeld in de Apollohal, en nog aantrekkelijk ook!

Plus/minus voor Den Bosch:

+ De kop is eraf, en – zoals gebruikelijk de laatste jaren – SPM Shoeters zal zeker meedoen om de titel.


AART DEKKER, meer (basketball) van Aart op zijn Weblog

zondag 5 oktober 2014

Challenge Rotterdam Basketball College vs. Donar Groningen; gemiste kans op klantenbinding

De organisatie van Rotterdam was er in geslaagd de kleine Topsporthal vrijwel vol te krijgen; in Rotterdam niet zomaar iets. En het publiek was nog redelijk gemakkelijk op gang te krijgen ook; 'positief afwachtend', zeg maar. Een goede kans om aan klantenbinding te doen dus...

Daar kwam niet veel van terecht; Donar speelde niet geweldig, maar het verdedigd tenminste heel behoorlijk. Rotterdam kon heel lang gewoon NIET scoren. Zoals wel vaker, ontspande de Groninger verdediging dan te snel en te gemakkelijk, en omdat aanval toch ook niet geweldig was, kwam Rotterdam toch wat terug, vooral omdat er in de laatste drie kwarten bij vlagen tenminste redelijk gevochten werd. Maar Donar is toch te solide en te diep – zelfs zonder Bekkering en Jeter – om een marge van zo'n 20 punten nog te verspelen; daarvoor zit een coach als Skelin zijn mannen te dicht op hun huid – die is inmiddels in het hoge Noorden teveel gepokt en gemazeld om zelfs maar de schijn van zelfgenoegzaamheid te tolereren.

Verbazingwekkend om de stats te zien – nadat je eerst de hele wedstrijd hebt hebt moeten aanzien – ; op vrijwel alle punten zijn de cijfers vergelijkbaar! Behalve..?

Daarom volsta ik met de volgende cijfers tegenover elkaar te zetten:


12 Stolk, Bart 23min 1-0 1-0 4-3 3p 1 5 6r 0 1 2 2 3
14 Steijn, Lucas 25min 5-4 0-0 2-1 9p 0 6 6r 1 1 0 1 1
15 Krabbendam, Robert 27min 9-2 1-0 0-0 4p 0 2 2r 0 2 0 1 4


Dat telt dus op tot:

3 Rotterdamse lange mannen 75 min, 15-6 (2ptrs) 2-0 (3p), 16 punten, 14 Rebounds

Daar zette Thomas Koenis in zijn eentje tegenover:

15 Koenis, Thomas 31min 11-7 0-0 7-4 18p 8 11 19r(!) 4 3 1 0 2

Rebounds: Rotterdam 32 vs. Donar 49 dus...

Een uitslag van 52 – 70 lijkt niet zo heel slecht als de nummer-9 van vorig seizoen tegen de Kampioen speelt in de eerste wedstrijd van het seizoen. Maar dat was helemaal niet het beeld dat ik overhield aan deze wedstrijd; Rotterdam moet veel, heel veel beter kunnen dan dit. Een Oranje Krijger van de zomer van 2014 – met een gezichts-masker op – speelde kinderlijk eenvoudig 3 x 2.10m de wedstrijd uit. Einde verhaal...

Jammer! Het moet heel wat inspanningen hebben gekost de zaal zo vol te krijgen; een gemiste kans om al die potentiële klanten te binden met een wedstrijd die een stuk meer het aanzien waard dan deze.

Rotterdam kan zeker beter dan deze valse start.
Donar heeft nog heel wat werk in het vooruitschiet om als Kampioen te 'Repeaten'...

AART DEKKER, meer (basketball) van Aart op zijn Weblog

Ties Theeuwkens scoort als enige Rotterdammer een ruime voldoende met (09 Theeuwkens, Ties 34min 5-5 4-3 2-2 21p 3 2 5r 1 1 1 0 3) verslaat Thomas Koenis naar de basket; dat gebeurde Koenis niet veel deze wedstrijd
© Luka de Kruijf

Rotterdam-coach Armand Salomon over het verlies tegen Donar:


Ties Theeuwkens na afloop van Rotterdam Basketbal - Donar:

zaterdag 4 oktober 2014

De NBA kent vele 'Vreemde Vogels'...maar eentje springt er natuurlijk met kop en schouders boven uit...'Birdman' natuurlijk, alhoewel,,,

Ik ben niet zo van de 'Tatoo', maar gek genoeg is Dennis Rodman wel een van mijn favoriete spelers ooit...zijn opvolger op de NBA-velden is misschien wel Chris 'Birdman' Andersen, niet zo extreem goed als Rodman wel was, maar toch een uitstekende, en zeer bruikbare speler - en dat mag met zijn levensverhaal een unicum genoemd worden! Het volgende filmpje toont ook duidelijk de ontwikkeling van de man, in meerdere opzichten. Let niet alleen op zijn voorkomen, maar ook hoe hij over de jaren evolueert van een echte 'High Flyer', naar een slimme speler 'In the Paint'. Interessant!

Chris Andersen - 'Wings'

Ik ga kijken naar...: o.a. Apollo vs. Rotterdam (MU16), Rotterdam vs. Donar / Apollo vs. SPM...

De competitie komt dit weekend op volle stoom; veel mogelijkheden om uit te kiezen dus!

Zaterdag 4 oktober 2014, 16h - Apollo Amsterdam MU16 vs. Challenge Rotterdam Basketball College MU16

Zaterdag 4 oktober 2014, 20h - DBL: Challenge Rotterdam Basketball College vs. Donar Groningen

Zondag 5 oktober 2014, 17h - DBL: Apollo Amsterdam vs. SPM Shooters Den Bosch

donderdag 2 oktober 2014

'Bum-bum Batum'; nog steeds niet de (H)Erkenning die hij VERDIENT!

Zelfs nu (2 oktober 2014) maar 90.556 keer bekeken...

Nicolas Batum - Amazing Performance - Semi-Final - 2014 FIBA Basketball World Cup


Nicholas Batum is een heel bijzondere, maar bovenal FANTASTISCHE Basketball-speler. Ik weet het al heel lang; scoutte hem voor het eerst toen hij nog 14 (of net 15) jaar oud was. Maar dik 2 jaar later had iedereen in het Internationale BAsketball-wereldje het kunnen - nee: MOETEN! - weten... Inmiddels weten liefhebbers van NBA-basketball best dat deze jongen kan spelen...maar ik denk dat, als het echt nodig is - c.q. Batum zelf het nodig vindt - hij heel vaak zo kan spelen als hij deed in die voor hem/Frankrijk ongelukkige Halve Finale op de WorldCup Basketball 2014 Spain. En als de scheidsrechters de overtreding (niet expres trouwens, is mijn inschatting; maar wel keihard en niet gefloten!) zouden hebben bestraft, dan was het wellicht zelfs anders afgelopen; Batum geen 35 punten, maar 40+, en Frankrijk in de Finale!!

Let maar op, op EuroBasket 2015 in Frankrijk en/of de Olympische Spelen van 2016 in Rio..!!!

Ennuhh, misschien moet ik dat verhaal over hem maar eens gaan schrijven, want hij is echt heel anders dan anderen/heel bijzonder dus...