zondag 30 november 2014

Oudste Basketballveld ontdekt in Europa

Originele Artikel (Engels) -- Hier -- / Meer Columns op Talkbasket.net -- Hier -- / Meer Basketballgeschiedenis op Talkbasket -- Hier --

/ History Corner (http://www.talkbasket.net/category/columns/historycorner)


Oudste Basketballveld ontdekt in Europa By John Hobbs on 23-11-2014 19:09@johnswisshobbs

Basketball werd bedacht door een Canadees, de eerste echte basketballwedstrijd werd - in 1891 - in de VS gespeeld. Sindsdien heeft de sport ontwikkeld tot wereldwijd fenomeen met competities waar ook ter wereld en bedraagt de gemiddelde waarde van een NBA-franchise ongeveer $634 miljoen.

Ook al wordt basketball meestal gezien als een 'American sport' – werd er onlangs een basketballzaaltje uit 1893 ontdekt in een in klein buurtje in Parijs. Op een plaquette is er te lezen dat op 27 December van dat jaar, werd er al voor het eerst een wedstrijd gespeeld.

De baskets zijn gerenoveerd, maar de parketvloer is nog in - goede - originele staat, en zelfs de orinele (dragende) pilaren staan nog midden op het veld.



Een van James Nasmith’s collega-uitvinders, Melvin Rideout, hielp deze zaal bouwen - als onderdeel een van de eerste YMCA-honken in deze Parijse buurt, waar hij de staff opleidde. Met slechts een bal, en wat fruitmanden, onderwees Rideout in dit zaaltje de Fransen hoe de nieuwe sport gespeeld diende te worden.


De sporthal staat bij de YMCA in het Parijse negende arrondisement, en werd gemodelleerd naar de hal van de YMCA in Springfield. Je kunt gerust stellen dat het veld zowat een kloon is van het origineel, die verloren ging bij een brand.

Sommige details geven desondanks toch een typisch Parijs' gevoel. Zo veert de Hongaarse parketvloer bijvoorbeeld nogal sterk; dat komt door de zanderige bodem. En dat er nogal wat ijzer werd gebruikt, wordt toegeschreven aan de invloed van Gustave Eiffel. De betrokken architect, Emile Bénard, was waarschijnlijk een van Eiffel’s studenten.




Met dank aan Leon Kersten voor het vinden van dit artikel (en het delen via zijn Tweets)

zaterdag 29 november 2014

Mooie Initiatieven - Natuur/Onderwijs: 'Liever vogels dan pesters op het plein'

TEKST MAAIKE BEZEMER − 18/01/14
De kinderen van juf Eveline weten precies wat een koolmees is. En straks wordt hun speelplek ook nog groen.

De Utrechtse basisschool de Piramide heeft aan alle kanten pleinen, maar ze zijn saai en kaal. Vier bomen, een minimale grasstrook, prikkelstruiken en heel veel tegels. Het uitzicht van juf Eveline Gaspersz vormt een groene uitzondering. Onder haar raam plantte ze een vlinderstruik, aardbeienplantjes, tijm en munt. Tegen het kozijn timmerde ze een vogelhuisje en in de kronkelwilg bungelen vetbollen.

Ze is in haar uppie alvast begonnen, maar heeft inmiddels volop steun voor nog meer groene plannen. Bij de Pluk van de Pettefletprijs bleef het bij een eervolle vermelding. Maar Jantje Beton draagt in het voorjaar maar liefst 50.000 euro bij aan een gezond en groen schoolplein. En dan heeft Eveline pas nog 1000 euro van de Vogelbescherming binnengehaald.

Aan de vogeltelling van dit weekend hoeft haar groep 1/2 nog niet mee te doen: de klas ziet vooral mezen. Lisanne weet het precies: koolmeesjes.

De ijsvogel kent ze ook, al is ze die nog nooit in het echt tegengekomen. "Die is ook heel, hoe noem je dat ook al weer, onzienbaar."

Ze kent de soort van de 'vingerpopjes' die juf Eveline via internet heeft aangeschaft. De vier- en vijfjarigen lepelen de namen zo op. Tom noemt het roodborstje, want die heeft hij in zijn vakantie ook gezien. "En die vloog niet weg", vertelt hij. Thijmen kiest de zwaan. Die woont bij het water, weet hij. "Dat kun je ook zien aan zijn grote zwempoten", leert Eveline hem meteen. En waar leeft de uil? "In de nacht", zegt de klas.

Hajar heeft al eens een egel van dichtbij gezien, vertelt ze in de kring. Die had de juf in haar tuin gevonden. Voordat ze het jonkie naar de egelopvang bracht, ging ze eerst even langs de kinderen. Gaspersz is geen lid van een natuur- of vogelclub. "Natuur heeft gewoon mijn belangstelling en ik ga ook graag naar buiten. Het doet mij goed, dus dat moet voor de kinderen ook zo zijn."

Er gebeurt ook wel iets in de andere klassen hoor, verzekert ze. "Groep 7 kijkt school-tv: Nieuws uit de natuur. En ze onderhouden schooltuinen, een wijk verderop. Maar dat is voor de kleintjes te ver lopen."

De Piramide staat in het Utrechtse Zuilen, een gemêleerde buurt. Naast Marokkanen en Turken zijn er inmiddels ook Polen en Oekraïners. En

behalve de lage inkomens zijn er ook steeds meer hogeropgeleiden. Gaspersz: "We zijn altijd erg op taal en rekenen gericht, maar de belangstelling voor andere onderwerpen als groen en goede voeding neemt toe." Liefst combineert ze de dingen. "Als we hier leren over rupsen en vlinders, helpt het natuurlijk dat je ze ook echt kunt zien op de vlinderstruik." Deze morgen hebben de kinderen pindaslingers opgehangen en meteen een liedje geleerd over vogels en voer. Spreeuw rijmt op sneeuw, weten ze nu.

Zuilen heeft veel lage flats en rijtjeswoningen zonder voor- of achtertuin. "De leefwereld bestaat hier vooral uit steen", zegt John van Batenburg, directeur van de Piramide. Een groen plein brengt kinderen niet alleen gevoel voor natuur bij, het bevordert beweging en prikkelt de fantasie. En het voorkomt pestgedrag, weet de schoolleider. "Ook bij ons wordt gepest. Logisch. Als je je verveelt, ga je klieren. En als de jongens alleen maar heen en weer kunnen rennen, komen ze vroeg of laat in botsing met andere groepjes."

Aan de wand van de personeelskamer heeft Van Batenburg een bericht van Alterra geprikt. Dat Wageningse onderzoeksinstituut bekeek afgelopen jaar vier Rotterdamse schoolpleinen die met geld van Economische Zaken waren vergroend. Als een plein aantrekkelijker wordt gevonden, verbetert het sociale klimaat: kinderen waren aardiger voor elkaar en er werd minder ruzie gemaakt.

Het is echter wel zaak dat de nieuwe inrichting zorgvuldig en deskundig gebeurt, waarschuwt Alterra. Het werkt vooral positief als de kinderen, ouders en leerkrachten mogen meedenken en als door hen bedachte speeltoestellen ook echt worden aangeschaft.

Organisaties als IVN en het RIVM helpen de Piramide straks met het ontwerp. "Jantje Beton eist dat we afspraken maken met het buurthuis en de
naschoolse opvang, zodat ook andere kinderen hier kunnen spelen", vertelt Van Batenburg. Elke leeftijdsgroep krijgt zijn eigen zone. Plekken om te verstoppen, maar ook hangplekken voor de grote meiden.

Bij de Rotterdamse scholen kon het volgens Alterra wel wat avontuurlijker. Veel ouders en leerkrachten hebben nog bezwaar tegen spannende klim- of verstopplekken omdat die onveilig zouden zijn, of omdat de kinderen dan te vies worden. En alleen maar groen en vogelvriendelijk is ook niet goed. De jongens willen wel graag voetballen. Ook daar heeft Van Batenburg een sponsor voor gevonden. De Cruijf Foundation laat een
voetbalcourt aanleggen.


Tips om vogels te trekken De Vogelbescherming heeft vijf scholen 1000 euro gegeven. Een vogelvriendelijk plein brengt natuur in de wijk en zorgt dat kinderen het belang ervan zien. De punten waarop de plannen zijn beoordeeld, lokken vogels naar elk stuk grond. Vijf tips:

1. Plaats waterschalen of maak een vijver.

2. Plant inheemse bomen en planten met vruchten en zaden.

3. Hagen zijn beter dan hekken en begroeide gevels beter dan kale.

4. Zo min mogelijk bestrating: maar gestapelde tegels of dakpannen kunnen weer wel. Ze trekken insecten.

5. Kasten helpen vogels aan nestgelegenheid.

Vogelles
Scholen die kinderen meer vogelkennis willen bijbrengen, kunnen terecht op vogelbescherming.nl. Bij 'shop&fun' staan spelletjes voor digibord of online gamen.

Op de website staat ook een zoekkaart met bekende tuinvogels. Dit weekend is de landelijke tuinvogeltelling.

Op www.beleefdelentejunior.nl kunnen klassen vanaf 1 maart weer live meekijken in vogelnesten.

In haar winkel in Zeist verkoopt de Vogelbescherming een nestkast met infraroodcamera (100 euro).

De pluche vogels zijn online te bestellen via www.puppetsbypost.com

vrijdag 28 november 2014

De snijtafel - 'De Wereld Draait Door: vermijdbare uitingen' (met Yvonne Jasperse, Matthijs van Nieuwkerk, Maarten van Rossum in de DWDD)

Gepubliceerd op 13 nov. 2014



-- kasperjansen.nl --


-- decorrespondent.nl --

Straks na de Ster: reclame!

Levensles: zeg dit wanneer er aanleiding voor is...: "het the Motherfucker on the Phone" - Faith No More



PS. Deze song had ik kunnen/moeten zingen toen ik meer dan een week aan het bellen was om iemand - verantwoordelijk voor een onterechte boete van Euro 97,- bij het Topsport Centrum Rotterdam - aan de lijn te krijgen; de HEL!!!

Later meer...

donderdag 27 november 2014

Open Brief - Emile Roemer (SP) - Strijd voor Zorg en het Zorgpersoneel - Strijd om Ziekenhuis 'de Sionsberg'

Ziekenhuizen die massaal omvallen, of in (vaak) dwaze fusies storten. Minister Schippers, die als een tovenaarsleerling die ontwikkeling die kettingreactie heeft veroorzaakt, maar nu roept dat het voor haar allemaal niet zo drastisch hoeft... Zorgverzekeraars die miljarden overhouden, dat zelf niet nodig zeggen te hebben... "Maar ja, DNB verplicht ons ertoe!"

En dat dan allemaal als aanloop van de echte botte bezuinigingen die er aan zitten te komen; de eerste dode is al gevallen - de dappere 82-jarige buurman/vriend van de zoon van Staatssecretaris van Rijn, die het tegen de gladjakker op durfde te nemen, en een instant held werd, en toen de complete Nederlandse Media over zich heen kreeg -..."Het was diep triest..." volgens diezelfde van Rijn; had hij dat niet wat eerder kunnen voorzien? Had hij niet eerst de al bestaande problemen moeten oplossen - voordat hij de botte bijl erin zetten, niet voldoende tijd wilde nemen voor de grote veranderingsprocessen, en belofte na belofte deed zonder er zelfs maar een beetje aan te werken -?

Joop.nl


De oplossingsrichting lijkt me (AD) duidelijk, en die bepleit de SP al meerdere decennia; schaalverkleining, buurt in de zorg, 'Leve de Professional, en Weg met de dure Managers die geen affiniteit hebben met Zorg en Zorgen!' Hieronder de open brief van Emile Roemer over dit onderwerp.




Open Brief Emile Roemer (SP): 'Zet de zaag in zorgverzekeraars'

Beste ,

Van links tot rechts is er grote steun voor het SP-plan voor een publieke basisverzekering. 60% van de Nederlanders steunt dit plan, zo onderzocht Maurice de Hond. Mensen willen af van de verspilling van zorggeld en de macht breken van de verzekeraars die bepalen óf en waar u nog zorg krijgt.

Concurrentie in de zorg levert precies het omgekeerde op van wat we willen. In de Volkskrant vandaag lezen we over een goed initiatief voor hartpatiënten. Zij kunnen nu thuis gebruik maken van apparatuur om hun gewicht, bloeddruk en hartritme te controleren.

De arts kan vanuit het ziekenhuis precies in de gaten houden hoe het met hen gaat. Patiënten hoeven niet iedere drie maanden naar het ziekenhuis, er zijn minder onnodige ziekenhuisopnames en de arts ziet direct welke patiënt extra medicijnen of een andere behandeling nodig heeft. Dankzij deze innovatie zijn patiënten beter af, worden de zorgkosten lager en gaat de kwaliteit van de zorg omhoog.

Toch zijn ziekenhuizen nog niet enthousiast. Die worden in dit systeem afgerekend op het aantal handelingen dat ze uitvoeren. Een patiënt die thuis zijn controle doet is dan niet fijn: dat scheelt namelijk inkomsten voor het ziekenhuis. Het kabinet dwingt de ziekenhuizen om omzet te draaien: hoe zieker de patiënt, hoe hoger de omzet voor het ziekenhuis.

Politici die roepen dat de zorg ‘onbetaalbaar’ wordt, houden zelf dit systeem vol verspilling en concurrentie in stand. Ik ben blij en trots dat Nederland massaal ons voorstel steunt om de marktwerking tussen zorgverzekeraars en de concurrentie tussen zorginstellingen te stoppen. Het is een steun in de rug voor al die werknemers in de zorg die willen werken aan betere zorg en niet aan meer rendement.
Emile Roemer











Ziekenhuis de Sionsberg in Dokkum:

Nog maar een paar jaar geleden werd het Ziekenhuis 'de Sionsberg' in Dokkum uitgeroepen tot 'Beste Ziekenhuis van Nederland'. En toen gingen ministers, staatssecretarissen en andere flutpolitici, samen met flut-ziektenkostenverzekeraar - daar 'De Friesland', waar bijna iedereen verzekerd is, en een aantal flutmanagers aan de gang; en nu is het in de jaren '50 - van door de burgerij bijeengebracht geld gebouwd -, failliet... Ook daar springt de SP van Emile Roemer in de bres voor patienten , beziek en personeel:

GPTV: Emile Roemer in actie voor Sionsberg

Gepubliceerd op 27 nov. 2014
De actiegroep Red de Sionsberg ziet op dit moment geen heil in overleg met De Friesland Achmea over de toekomst van het Dokkumer ziekenhuis. Alleen door een goed akkoord met de medische staf over het inkopen van zorg kan de verzekeraar verdere imagoschade beperken, aldus de actiegroep. Red de Sionsberg onderschrijft het belang van goede zorg in de regio Noord Oost en blijft daarom actievoeren.

Donderdagmiddag kwamen fractievoorzitter Emile Roemer en Renske Leiten van de SP langs bij het ziekenhuis om te spreken met de medische staf en medewerkers. Het overleg, waarbij de pers buiten de deur werd gehouden, duurde ruim drie kwartier. Met het gesprek wilde Roemer de medewerkers een hart onder de riem steken en overleggen over de mogelijkheden om de Sionsberg open te houden. Het personeel van de Sionsberg wil de komende tijd onbetaald doorwerken om het ziekenhuis draaiende te houden.






Ziekenhuis de Sionsberg failliet

Emile Roemer geïnterviewd door Videotoday.nl

Berichtgeving in www.nieuwedockumercourant.nl


GPTV: Emile Roemer in actie voor Sionsberg
GPTV
GPTV

Gepubliceerd op 27 nov. 2014

De actiegroep Red de Sionsberg ziet op dit moment geen heil in overleg met De Friesland Achmea over de toekomst van het Dokkumer ziekenhuis. Alleen door een goed akkoord met de medische staf over het inkopen van zorg kan de verzekeraar verdere imagoschade beperken, aldus de actiegroep. Red de Sionsberg onderschrijft het belang van goede zorg in de regio Noord Oost en blijft daarom actievoeren.

Donderdagmiddag kwamen fractievoorzitter Emile Roemer en Renske Leiten van de SP langs bij het ziekenhuis om te spreken met de medische staf en medewerkers. Het overleg, waarbij de pers buiten de deur werd gehouden, duurde ruim drie kwartier. Met het gesprek wilde Roemer de medewerkers een hart onder de riem steken en overleggen over de mogelijkheden om de Sionsberg open te houden. Het personeel van de Sionsberg wil de komende tijd onbetaald doorwerken om het ziekenhuis draaiende te houden.



Kamerleden Emiel Roemer en Renske Leijten van de SP kwamen donderdagmiddag bij de Sionsberg langs om het personeel een hart onder de riem te steken en om met de medische staf over de plannen te praten. FOTO'S JAN VAN EMPEL
27-11 20:37Bevolking komt in opstand tegen sluiting Sionsberg
DOKKUM – De bevolking van Noordoost-Friesland laat van zich horen. Ziekenhuis De Sionsberg in Dokkum MOET blijven, zo laten zij onder andere weten via Facebook. De oprichters van de site houden op 3 december een manifestatie op De Zijl in …
- See more at: http://www.nieuwedockumercourant.nl/#sthash.e3YrG1bT.dpuf



Inwoners die het niet eens zijn met de sluiting van ziekenhuis De Sionsberg in Dokkum worden opgeroepen vrijdag de vlag halfstok te hangen.
‘Massaal de vlag halfstok wegens sluiting Sionsberg’
deel dit artikel via 1473 94 0
tags DokkumGea KrolhalfstokSionsbergsluitingvlag



DOKKUM – Gea Krol uit Dokkum is een actie op Facebook begonnen uit protest tegen de sluiting van ziekenhuis De Sionsberg in haar woonplaats. Ze roept alle inwoners van Noordoost-Friesland op om vrijdag massaal de vlag halfstok te hangen.
,,Ik heb zo’n machteloos gevoel dat alles wordt geregeerd door ‘t grootkapitaal. Dat we overal met voldongen feiten worden geconfronteerd. Wanneer gaan we op de barricaden, wanneer trekken we de mond open? Een begin om massaal de vlag halfstok te hangen vrijdag als de Sionsberg haar deuren sluit? Laat ons als zwijgende meerderheid eens tonen hoe dit onrecht voelt, doe mee massaal en deel dit bericht op Facebook en Twitter”, aldus Krol die deze actie op persoonlijke titel is begonnen.
- See more at: http://www.nieuwedockumercourant.nl/nieuws/35954/massaal-de-vlag-halfstok-wegens-sluiting-sionsberg/#sthash.654MmINx.dpuf

Zondag 30 November: Live Basketball bij Studio Sport - Donar Groningen vs. Landstede Zwolle

De NOS zal aanstaande zondag de tweede helft van de uitwedstrijd Landstede Zwolle tegen Donar live uitzenden.

In verband met de televisie-uitzending is de aanvangstijd van de wedstrijd in Zwolle gewijzigd naar 13:30 uur.

www.donar.nl

-- Speciale Middag voor Kinderen rond de wedstrijd in Zwolle --

Reclamespotjes - 'Derrick Rose and Tim Duncan Excited about Week of Greatness at Foot Locker'

Het kan geen geheim meer zijn voor mensen die mijn Columns/Post op mijn Weblog lezen: ik vind dat LeBron James in dit tijdperk 'De Beste Ooit' is, maar ook dat een fitte Kevin Durant en/of Derrick Rose dat (ook) zouden kunnen zijn. En pas stelde ik nog de vraag: 'Waarom neemt eigenlijk niemand Tim Duncan mee in deze eeuwige discussie? Of Tony Parker, of..?


pippenainteasy.com, by Ernie Padaon 1w ago

The Week of Greatness is back at Foot Locker. These guys are stoked about it!!! Can’t you see it on their face?! They are losing their minds about it.

Foot Locker's Week of Greatness 2014 - Excited feat. Derrick Rose and Tim Duncan
Foot Locker



I wish that Derrick called Jo though. That would have been some excitement to bring to the commercial. Derrick would call up Jo and he would lose his mind! He would throw his couch out the window in excitement! No w that would have been AMAZING!


Het originele artikel waar ik deze Post heb gebaseerd -- Hier --

Politiek Cabaret; 'Onafhankelijk Delft vs. Jos van Koppen'

Soms is de werkelijkheid mooier dan wat de beste tekstschrijver zou kunnen bedenken, (juist) ook in de (Lokale) politiek...

Jos van Koppen wil zetel houden, Onafhankelijk Delft wil geld zien
Editie: Week 47, Jaargang 22 | zondag 23 november, 2014

De mannen van Onafhankelijk Delft in betere tijden, met links Jan Peter de Wit, centraal Martin Stoelinga en rechts Jos van Koppen, die nu een eenmansfractie vormt. (foto: archief / Foto bestellen)





DELFT – Onafhankelijk Delft (OD) eist de raadszetel terug van Jos van Koppen, die onlangs uit de partij stapte en nu alleen verder gaat. Van Koppen is niet van plan z’n plekje in de raad terug te geven. OD wil nu geld van hem zien en desnoods de deurwaarder op hem afsturen.


Een korte samenvatting: Jos van Koppen deed aangifte tegen het lekken van geheime informatie omtrent de Sebastiaansbrug. Partijgenoot Peter Smit maakte hem vervolgens tijdens een commissievergadering vanaf de publieke tribune uit voor ‘verrader’. “Toen dat gebeurde dacht ik: ik heb geen zin meer om nog drie jaar lang dit soort dingen te horen”, reageert Van Koppen. “Het was een optelsom. Dit was niet de druppel die de emmer deed overlopen, maar een behoorlijke slok.” Dus stapte hij uit de partij. “Gezien de eerdere voorvallen heb ik er niet eens over nagedacht om de zetel terug aan de partij te geven. Ik heb me jarenlang voor Onafhankelijk Delft en de Delftenaren ingezet en dacht: Ik ga gewoon alleen verder.”

‘Zeteldiefstal’
Tot groot ongenoegen van Martin Stoelinga. “Dit is zeteldiefstal”, vindt de fractievoorzitter van Onafhankelijk Delft. Volgens ‘De Snor’ is binnen Onafhankelijk Delft, omdat al drie keer eerder een raadslid zijn partij verliet en als eenmansfractie verder ging, afgesproken dat een voortijdig vertrek niet meer zonder gevolgen zou zijn. Wie uit de partij zou stappen en voor zichzelf zou beginnen, zo spraken partijgenoten en bestuur volgens Stoelinga af, moest voortaan een deel van de kosten van de verkiezingscampagne betalen. “Jos was hier een groot voorstander van.” Concreet betekent dit dat Stoelinga nu zo’n 7500 euro van Van Koppen overgemaakt wil zien. “Hij heeft tot woensdag de tijd te betalen, daarna schakelen we een deurwaarder in. We gaan hier werk van maken, want ik ben het zat. We investeren veel in personen en hebben keihard gevochten voor onze vier zetels, waarmee we de derde partij van de stad werden. Nu hebben we nog drie zetels over.” Levert Van Koppen zijn plekje in de raad in, dan laat Stoelinga de zaak rusten en hoeft z’n voormalig fractiegenoot niet te betalen.


Jos van Koppen kan zich niets herinneren van de door Stoelinga genoemde mondeling overeengekomen afspraken. “Ik krijg dit opeens op m’n dak. We hebben hier volgens mij nooit overleg over gehad. Ik herinner me dat er afgesproken is dat gekozen raadsleden 2500 euro bij zouden dragen aan de campagne. Daar was ik het volkomen mee eens. Een extra bijdrage voor het verlaten van de fractie staat niet in mijn herinnering. Om hierover zekerheid te krijgen moet ik goed terug gaan kijken in verslagen van de vergaderingen.” Van Koppen kan zich niet herinneren dat hij groot voorstander was van een soort geldboete voor wie de partij voortijdig verliet en voor zichzelf zou beginnen. “Met m’n hand op m’n hart: Ik zou niet weten aan wie dit is gevraagd en wie heeft ingestemd.” Bovendien: “Ik zou zo’n verklaring vastleggen om de afspraak duidelijk te hebben.” Volgens Stoelinga is een mondelinge afspraak ook rechtsgeldig. “We hebben vijf verklaringen dat Jos het hiermee eens was”, aldus Stoelinga.


Al vier keer
Politici die elkaar de tent uitvechten gebeurt al zolang politiek wordt bedreven en niet zelden behoren de kemphanen tot dezelfde partij. Alleen Martin Stoelinga maakte afgelopen jaren al vier keer mee dat partijgenoten als eenmansfractie verder gingen. Jan Peter de Wit, Bram Stoop en Bianca van der Werf gingen Van Koppen voor. Bianca van der Werf koestert weinig mooie herinneringen aan haar twee jaar als eenmansfractie. “Het is zwaar. Je moet alles in je eentje doen en hebt volstrekt geen ondersteuning. Het is ondoenlijk en eigenlijk moet je het niet willen. Maar ik neem aan dat Van Koppen zijn besluit goed heeft overwogen.” Van der Werf is, zegt ze, niet verbaasd over zijn vertrek uit OD. “Hij is niet de persoon die ik in het plaatje van de partij vind passen. Ik hoop dat ze hem nu verder met rust laten, maar dat verwacht ik niet. Ik wens hem veel succes.”



Originele artikel (en de rest van de krant) in 'Delft op Zondag' -- Hier --

woensdag 26 november 2014

Ook wel eens (vaak) gek van de callcentra die alleen maar dienen om de 'Verantwoordelijke (...)' af te schermen van zijn/haar Slachtoffer?

Vaker en vaker gebeurt het mij - en ik denk dan dus IEDEREEN! -, dat ik aan de ene kant gebeld word - door welk call-center dan ook - maar altijd met afgeschermde nummers (Dat zou dus VERBODEN MOETEN WORDEN! Zij bellen mij (vallen mij lastig) en dan mag ik niet weten wie er belt!?!, en 'waar is dan de Regering (Flutte-2 dus) als je ze nodig hebt? Juist...!),

en aan de andere kant dat je een boete hebt gekregen (vaak onterecht natuurlijk), of dat een brief of mededeling die je krijgt ONBEGRIJPELIJK is en je dus wilt bellen voor opheldering, of dat een dienst of product dat je hebt afgenomen niet deugt, en dat je dus de verantwoordelijke wilt bellen; maar dat er een call-centrum tussen zit dat alleen maar dient om vragen af te vangen, dat geen enkel mandaat heeft om problemen op te lossen, en dat gewoon weigert je door te verbinden met de verantwoordelijken die zo'n mandaat wel hebben.

Youp van 't Hek voerde een jaar of wat actie tegen deze hufterigheid (toen van de telecomprovider van zijn zoon):



MIJN VOORSTEL IS:
als het je weer eens overkomt, dit nummer klaar hebben staan, en bij geen resultaat, het keihard in de hoorn laten blazen. Laten we er een wereldwijd Volkslied van maken - The Anthem against Jerks! -


Faith No More - (NEW SONG) - Motherfucker (Live in Poland)

dinsdag 25 november 2014

Citaat: Waarom JPB, GWB en MR GEEN Goede Leiders waren/zijn - volgens Napoleon Bonaparte...

...

NRC Q’s citaat van de dag (24 november 2014)
A leader is a dealer in hope.” - Napoleon Bonaparte, oud-keizer der Fransen

maandag 24 november 2014

Surviving in the Siberian Wilderness for 70 Years (Full Length = ongeveer 1h)

Ongelofelijk verhaal à la 'Into the Wild' (maar dan iets langer en geen fictie)
Gepubliceerd op 9 apr. 2013

"In 1936, a family of Russian Old Believers journeyed deep into Siberia's vast taiga to escape persecution and protect their way of life. The Lykovs eventually settled in the Sayan Mountains, 160 miles from any other sign of civilization. In 1944, Agafia Lykov was born into this wilderness. Today, she is the last surviving Lykov, remaining steadfast in her seclusion. In this episode of Far Out, the VICE crew travels to Agafia to learn about her taiga lifestyle and the encroaching influence of the outside world."



Check out the Best of VICE here: -- VICE-Best-Of --

Gevonden: 'Raga's in Minor Scale', Ravi Shankar & Philip Glass...

op youtube.com...

Sinds ik dit stukje muziek voor het eerst ontdekte - dat moet in zo'n beetje in 1993-1994 zijn geweest - ben ik er van overtuigd dat het bovenmenselijke eigenschappen heeft;
-is dit het hele leven in de notendop?
-of een dag?
-of een slaapcyclus?
-of de samenleving?
-of stad?
-of de natuur?
-of?

Wie kan me daar meer over vertellen?



Gepubliceerd op 9 jun. 2014, Original music composed by Ravi Shankar and Philip Glass
Album: Passages
Video: -- www.beachfrontbroll.com --

zondag 23 november 2014

Citaat: "Whisky, like a beautiful woman...” - Haruki Murakami, schrijver

Haruki Murakami
“Whiskey, like a beautiful woman, demands appreciation. You gaze first, then it's time to drink.”

― Haruki Murakami, Hard-Boiled Wonderland and the End of the World
Read more quotes from -- Haruki Murakami --

Van: www.goodreads.com


Met dank aan de nieuwsbrief (20 11 2014) van NRCq: "Whisky-drinken-je-moet-er-juist-in-beleggen"

Column: De ontwikkelingen rond Port of Den Helder Kings

Ooit was Den Helder een 'Power-house' van het Nederlandse Basketball; zowat het hele Nederlandse Nationale Mannen Team speelde er, er werden Kampioenschappen gewonnen, en men deed Europees mee bij de laatste 6-8 van de EuropaCup-1. EN ik heb begrepen - het was voor mijn tijd - dat er in Den helder ooit 13(!!) actieve basketballclubs waren, net zoals trouwens in Amsterdam, Rotterdam, en misschien nog wel een enkele andere plaats.

Het kan verkeren...

Na diverse faillissementen in Den Helder werd iedere keer, of een doorstart gemaakt, of na (enkele) jaren afwezigheid een nieuwe club/stichting opgezet, en begon men opnieuw in de Eredivisie, vaak ook in en nieuwe/andere accommodatie.

Zo dus ook ruim twee jaar geleden. En deze keer waren de plannen bij aanvang ambitieuzer dan ooit - zeker dan de laatste tien of meer jaren. En - niemand kan het ontkennen - er is in die 2-3 jaar heel veel bereikt; een prachtige zaal met mogelijkheden voor meer, een team dat goed meedoet, een uitstekende coach en assistent-coach in het duo Jean-Marc Jaumin en Mike Nahar, voor zover ik het kon bekijken veel trouwe fans, en dat dan allemaal in tijden van Financiële Crisis en een verre van optimistisch perspectief in de Nederlandse Samenleving en het Basketball.


Spotje waarmee de Helderse Fans in maart 2014 werden bedankt voor hun support


Al het bovenstaande bijna te mooi om waar te zijn...

En als dat het geval is dan komen de geruchten vanzelf: 'het kan niet waar zijn; er moet wel iets mis zijn.' En dan kan er zomaar iets helemaal mislopen. Ik weet onvoldoende van 'de hoed en de rand' om inhoudelijk meer te melden dan ik zelf uit de media haal en in de wandelgangen hoor. Maar daarin staat het Helderse Basketball niet alleen, ook over andere clubs hoor je regelmatig 'geruchten en/pf beweringen'. Soms krijg ik daarbij weleens het gevoel dat er (te veel) mensen zijn die er behagen in scheppen als 'het elders misloopt'... Helaas, en dat is nog steeds iets waartegen ik me wil verzetten.

Maar goed, inmiddels is het wel duidelijk dat er in Den Helder problemen bestaan, en dat die het voorbestaan van de club in gevaar hebben gebracht. En na het verdwijnen van Wijchen, en de teruglopende budgetten bij de meeste clubs, zou het toch wel triest en een erg grote klap voor het hele Nederlandse Basketball zijn, als het ook in de (Noord-) Kop van Noord Holland ook 'over en uit' zou zijn.

Daarom wil ik hier toch wel even kwijt dat ik het in- en intriest zou vinden als de Helderse Mannen-club zou imploderen, en dat ik dus hoop dat men het alsnog voor elkaar krijgt door te gaan; dat zou goed zijn voor Den Helder, voor de Fans, voor de spelers en coaches, voor de Jeugd in Den Helder...

DDe eerste reacties op het Kings Summercamp 2014:


a...aldaar, voor de rest van het Nederlandse Basketball, en - niet in het minst - ook voor de Nationale Mannenploeg die ons Basketball zo'n boost heeft gegeven en daar hopelijk nog lang mee doorgaat.

Dus tegen iedereen die zich er in den Helder mee bezig houdt hun club te behouden voor de DBL: zet door, geloof er in, en sterkte toegewenst. Ik duim voor jullie!


AART DEKKER


Een korte greep uit als het tumult in de media over de problemen in Den Helder, bij Port of Den Helder Kings:

Veruit het meeste werd gebracht door RTVNH:

Vooral dit 'RTVNH-dagboek' vind ik grote klasse:

'Vlog' over de avond van de Den Helder Kings
Foto: PRO SHOTS / Jan Kanning
zaterdag 22 november 2014 | 16:28
DEN HELDER Aan de hand van korte video's houden wij jullie op de hoogte van de ontwikkelingen in het Kingsdome in Den Helder waar de Den Helder Kings misschien wel hun laatste thuisduel ooit spelen....

21.45 uur
Jean-Marc Jaumin staat na afloop de pers te woord
(<<<<<<<<<<<<<<<<<) ** Eerder: Oud-speler Erwin Hageman: 'We moeten het basketbal in Den Helder en omstreken promoten'

donderdag 20 november 2014 | 12:25
DEN HELDER Een benefietwedstrijd om het basketbal in De Helder te promoten. Dat is het plan van oud-speler Erwin Hageman en supporter Serge Barneveld. Hageman, die in totaal tien seizoenen uitkwam voor Den Helder, heeft zelfs al enkele spelers gesproken over een eenmalige terugkeer.
"Ik wil nog geen namen noemen", legt Hageman uit. "Want dan gaan mensen zich verheugen, maar ik spreek vooral met de mannen die zo'n vijftien jaar geleden de kern van het team uitmaakten."
Hoe de wedstrijd er uit moet gaan zien, is nog niet bekend. "Maar ik heb al wel gezegd dat als we met oud-Den Helder tegen het Den Helder van nu moeten spelen dat het dan geen leuke wedstrijd wordt. De ouderen kunnen het misschien op ervaring doen, maar de jongelingen hebben conditioneel een grote voorsprong. Goed voor het moraal zou het wel zijn. Maar misschien moeten we de teams door elkaar husselen."
Een datum voor de wedstrijd is er nog niet, maar daar is waarschijnlijk binnenkort meer over bekend. -- Link naar het Radio-interview --

**

Weer eerder:
Den Helder Kings blijft voorlopig bestaan
woensdag 19 november 2014 | 15:26
DEN HELDER De spelersgroep van de Den Helder Kings heeft de directie tot 2 december de tijd gegeven om een nieuwe geldschieter te vinden. Dat is de uitkomst van een gesprek tussen de spelers en directeur Rob Waardenburg.
Om de spelers tegemoet te komen heeft de directie toegezegd dat de volledige recettes van de komende thuiswedstrijd tegen Zwolle naar de spelers gaat. Ook is de spelers beloofd dat wanneer er een andere club voor hun komt dat ze dan mogen vertrekken. Naast die toezeggingen heeft Waardenburg de spelers er van weten te overtuigen dat er plannen zijn die de financiële problemen bij de Kings kunnen verhelpen. Hoe die plannen eruit zien wil hij nog niet zeggen. Link naar -- een eerdere Vlog van RTVNH --


**

Jaumin:"Nu valt alles in het water"

dinsdag 18 november 2014 | 18:47
DEN HELDER Jean Marc Jaumin is terug in Den Helder. De trainer van de Den Helder Kings was vertrokken omdat de huur van zijn appartement niet betaald was door de directie van de Den Helder Kings.
"Ik ben teruggekomen omdat ik veel berichten heb ontvangen van de mensen uit Den Helder. Ik wist niet dat ik zo populair ben. Maar de echte reden dat ik terug ben gekomen is omdat de spelers graag nog met mij wilden spreken over de toekomst. Ik doe het voor de spelers", alus Jaumin. Woensdag om 12u wordt duidelijk hoe de toekomst eruit komt te zien. Hoe dan ook, het is een pijnlijke situatie voor de geboren Belg: "Ik ben hierheen gekomen om het Europees Basketbal weer terug te brengen naar Den Helder, maar nu valt alles in het water."
Boos op de directie is Jaumin niet, wel teleurgesteld. "Ik doe opofferingen om hier te kunnen werken. Mijn vrouw en kind zijn achtergebleven in België. Al tweeënhalf jaar. Het is het waard als je je doel kan bereiken. Maar op dit moment doen we alleen maar stappen achteruit. Dan is het het niet meer waard om hier zonder familie te leven."
Zaterdag 22 november staat de wedstrijd tegen Zwolle op het programma. Jaumin verwacht dat die wedstrijd nog gespeeld gaat worden. Voor een uitverkocht Kings Dome, want het kan weleens de allerlaatste wedstrijd in Den Helder zijn.

**

RTVNH: De cruciale dag van de Den Helder Kings van uur tot uur


dinsdag 18 november 2014 | 10:54
DEN HELDER Vandaag komen spelers bij elkaar om te praten over het al dan niet voortbestaan van basketbalclub Den Helder Kings.

-- Volg hier het liveblog --

17:30 uur
Tot zover het liveblog over de roerige dagen bij de Kings. Kijk hier naar de reportage die we maakten over deze dag

Evt. Later meer.








http://www.denhelderkings.nl/seizoenskaarten.html

vrijdag 21 november 2014

Recordserie 3-punters van Mark Ridderhof tegen Weert (20 november 2014)

Als je de eerste twee ballen raakt, wordt de basket zo groot als de oceaan - RTV Noord



Leuk om te zien hoe de volgende generatie zich ontpopt!

Extreme start van de Winter 2014-2015 in de VS; foto-serie NRC


De hele - spectaculaire - serie staat -- Hier op NRC.nl --

Een ander getint artikel over hetzelfde fenomeen - ' Rockband Interpol zit vast in een sneeuwstorm - al twee dagen ' -,

staat -- hier --

Ennuh, ff balletje schieten op de oprijlaan zit er voorlopig ook niet in...

woensdag 19 november 2014

SPM Shoeters; Verschillende Wedstrijden, Helften zelfs... Een Team met Twee Gezichten?

Gisteren speelde SPM Shoeters zijn derde Europese Wedstrijd in het Seizoen 2014/15, dat betekent dat de eerste helft van de eerste groepsfase erop zit; een mooi momentje voor een eerste kleine evaluatie.

Nationaal probeer ik zo snel mogelijk alle teams in de DBL een keer, of een paar keer, te zien spelen. Heb ik eenmaal een redelijke indruk, dan begint pas het altijd aantrekkelijke speculeren op de uitkomst van het seizoen. Maar clubs die Europees spelen, spelen eigenlijk twee seizoenen naast elkaar. Ik zag Den Bosch tot gisteren slechts een keer in de DBL – tegen Apollo – dus dat zei me nog niet zo heel veel. Europees twee keer, dat zegt me – samen met de op het Net/op TV beschikbare beelden en informatie over de DBL – al wat meer.

Na de Persconferentie na afloop van de wedstrijd kwam SPM-Assistent Sander van der Holst de persruimte binnen, hij wilde er een gesprek voeren, dus “Of we al klaar waren?” Natuurlijk, de Persconferentie was gisteren heel kort..! Maar voor ik de ruimte verliet vroeg hij me nog wel even “En, wat vond je ervan?” Aangezien ik op weg naar de Persconferentie-ruimte het beeldscherm van mijn LapTop brak – jaja, het leven van een vrijwilliger/Nederlandse Basketballschrijver gaat niet over rozen... – wist ik al dat mijn notities van tijdens de wedstrijd waarschijnlijk niet meer gemakkelijk bruikbaar zouden zijn, en dat ik dus in de Maaspoort waarschijnlijk niets meer zou kunnen doen aan mijn geplande verhaal, opnieuw zou moten beginnen zelfs. Dus ik dacht enkele seconden langer na dan ik normaliter zou hebben gedaan; “Ik weet het nog niet, ben nog een beetje verbaasd over de wedstrijd, weet (nog) niet wat ik hierover moet schrijven...” Waarop Sander zei “Meestal zit je niet om woorden verlegen...toch!?” Vaak niet nee, maar regelmatig ook wel, en dan houd ik maar liever mijn mond, c.q. 'schrijf ik liever niets'...dat is de waarheid, al zullen er mensen zijn die daar vraagtekens bij menen te moeten zetten...

Laat ik beginnen bij die Persconferentie: daar was niet zo heel veel animo voor, het leek er zelfs op dat Södertälje Kings zelfs verstek zou laten gaan (wat niet is toegestaan). Dus was het vragenmomentje als begonnen met Sam Jones en Reggie Johnson toen de twee Kings binnenkwamen. En Sam Jones was boos, iets wat je na een Europese wedstrijd die met 16 punten gewonnen is niet vaak zult meemaken. Waarom hij zo pissig was? Omdat de wedstrijd twee totaal verschillende gezichten had; een Eerste Helft waarin er door beide teams – zeker statistisch gezien – goed gespeeld werd, en nog vrijwel volledig gelijk op ook – , maar waarin Södertälje er eigenlijk wel het beste uitzag; de Zweedse ploeg speelde agressief, fysiek en met zelfvertrouwen, en schoot met scherp. Waarvan de schoten van driepuntsland het verschil op het scorebord verklaarden; ze schoten er precies 4 meer raak. Den Bosch pakte 4 Rebounds meer, maar daar deed het dus weinig mee, en ook het outside schot was niet op 'Normaal Bosch-peil' zeg maar; slechts een rake driepunter is voor SPM gewoon erg (te) weinig.

Wat ik me nog herinner van mijn notities in de eerste twee kwarten: “De defense van Den Bosch 'pakt' nog niet”...

Al snel na de rust kantelde het beeld van de wedstrijd volkomen: Kees Akerboom nam zijn schoten zeer op wilskracht, en ook Mike Schilder knalde er twee verre driepunters in vanaf de PG-positie, de eerste daarvan zette SPM voor het eerst na de opening op voorsprong. En alhoewel de 'Groot Stockholmers' eigenlijk gewoon op dezelfde wijze bleven doorspelen, zag je beetje bij beetje het aanvankelijke zelfvertrouwen weg-ebben. En wat ook steeds meer opviel: ze pakten gewoon nauwelijks Rebounds. In de Eerste Helft ook niet, maar toen werd er door beide teams zo goed afgewerkt (>60%), dat er niet zo heel veel Rebounds te verdelen waren. Over de hele wedstrijd pakte Södertälje slechts 1(!) echte aanvallende rebound; daarvoor tekende de 2.16m lange Engstrom, die dan ook gelijk hoog en hard afdunkte. Verder viel er nog een aanvallende rebound gunstig buiten de lijnen voor de Kings, maar dat was het dan ook.

In de Tweede helft verdedigde Den Bosch ook wat feller en overtuigder, ook al klopte de verdediging ook in Helft-1 ook best redelijk. Maar Sam Jones verwoordde het als volgt: “My team came out flat, it was a disgrace...”. Geen kinderachtige kritiek van de coach. Hij trok daar trouwens ook zelf het boetekleed voor aan “I did not prepare them well enough...”

In de Tweede Helft breidden de Bosschenaren hun overwicht in de Rebound verder uit (+20 over de hele wedstrijd), naam en maakte het veel meer driepunters, en werd er dermate meer agressief verdedigd dat er zelfs (sic!) Fast Break scores kwamen, al waren er dat niet zoveel als je van Den Bosch zou mogen verwachten. Reggie Johnson domineerde weer net zo als tegen Brindisi – hij wel twee helften lang -, en dat bleek eens te meer een mooi fundament voor een overwinning.

Een verdiende reguliere overwinning dus, maar...in slechts een helft!

Nemen we de vorige Europese Pot erbij: toen kwam SPM stomend uit de startblokken en hadden de Italianen nauwelijks iets in te brengen in Helft-1. Om de grote voorsprong tegen het slot volledig te verspelen, en slechts met moeite (en zelfs een beetje geluk) een nipte overwinning binnen te halen. Toen was Sam Jones nuiet tevreden (“Weer niet!” zei hij toen) over “...how my team closed the game out...”.

Ik heb het niet gecheckt, maar mijn indruk is dat er ook in de DBL weleens niet de volle veertig minuten op volle kracht en met volle overtuiging wordt gespeeld. En hoe zat dat eigenlijk in de Play-Offs van vorig seizoen?

De vraag die de afgelopen 24 uur dus bij mij rees, is de volgende:

is SPM Shoeters Den Bosch een 'Team met Twee Gezichten'?

Dat zou heel jammer zijn, want als team (en thuis het publiek) niet volledig tot het gaatje gaan in de resterende drie groepswedstrijden in de EuroCup Challenge, dan vrees ik dat de overwinningen uiteindelijk weer net niet genoeg zullen blijken voor een Europees vervolg – ook vorig seizoen waren de Bosschenaren vooral slachtoffer van zichzelf, en niet van betere tegenstanders..! –. En sterker nog: ook nu weer zijn ze mijn favoriet voor het Kampioenschap in Nederland, maar dat zou dan ook nog weleens tegen kunnen vallen...

Je wint alleen alles – wat er toe doet – als je daar voluit en altijd voor knokt!

Tenslotte nog een anekdote. Ik haalde al de Zweedse Jonas Engstrom (2:16m) aan:


Een jaar of vijf geleden kwam er een Zweedse Jeugdcoach naar me toe bij het Toernooi in Solna – ik scoutte dat al een jaar of zeven voor Rob Meurs – . Hij had een hele lange jongen bij zich (2:13m zei hij). Deze jongen was een Hoogspringer, en was vijf maanden eerder begonnen met basketballen. Hij wilde architectuur studeren, en de vraag was of ik een geschikte club/stad/universiteit voor hem wist...

Dat was dus de startende Center van gisteren. Hij was niet echt partij voor Reggie Johnson – maar dat zal meer tegenstanders gaan overkomen denk ik zo. Het was een aardige speler geworden, maar nog geen goede rebounder, net als helaas voor geldt voor zo'n beetje al zijn teamgenoten van Södertälje dit seizoen... Maar ach, kijk er ook eens de Reboundcijfers van de jonge Rik Smits op na...hij mag nog hopen – en moet natuurlijk keihard werken - om zich verder te verbeteren...


AART DEKKER, meer (Basketball) van Aart op zijn – Weblog --

dinsdag 18 november 2014

Ik ga vanavond naar: SPM Shoeters vs. Södertälje Kings (SWE); 20h Maaspoort Den Bosch

10 jaar Internationaal Jeugdbasketball scouten heeft mij de overtuiging opgeleverd dat er nauwelijks een land bestaat waarvan de Samenleving en het Basketball zo op Nederland lijken als Zweden. Vanavond spelen SPM Shoeters en Södertälje Kings uit Zweden tegen elkaar en dat is dan dus interessant. Om de prachtige winst tegen het Italiaanse Brindisi te verzilveren, moet Den Bosch eigenlijk niet alleen vanavond Thuis, maar ook de Uitwedstrijd gaan winnen (en ook de thuiswedstrijd tegen Ratiopharm ULM (Duitsland). Maar - coach Sam Jones zegt terecht steeds "We moeten het wedstrijd voor wedstrijd bekijken en doen" -.

Zoals ik al schreef: ik denk dat Nederland en Zweden - het Nederlandse (Heren) Basketball en het Zweedse -, nogal op elkaar lijken. Maar als we naar de beide 'Rosters' kijken, is er toch een heel groot verschil: In Nederland - en zeker in Den Bosch - draait het tegenwoordig steeds meer om de Nederlandse kern van spelers; die is een mooie mix van Internationals en jonge spelers, en daar zijn goede Amerikanen bij gezocht. Dit Södertälje Kings lijkt meer op een - wellicht goed gerekruteerde - mix van betaalbare (semi-) Buitenlanders, aangevuld met (vooral jonge) Zweden. Wat trouwens niet hoeft te betekenen dat de Zweedse club 'daarom' zwak is.

Ik ben benieuwd...

Vanavond dus: De Maaspoort 20:00h!


AART DEKKER

donderdag 13 november 2014

Van NRC.nl: de Vrolijkste Buschauffeur van Nederland....werd ontslagen

Terugkijken: De swingendste buschauffeur van Nederland
door Carlijn Vis, NRC.nl

Shandrick Elodia begon zes jaar geleden als chauffeur op de Connexxion-bus in Enschede. Een man met een missie:
“De mensen die chagrijnig instapten, moesten met een glimlach de bus verlaten.”
Daarvoor had hij een geheel eigen aanpak. In een filmpje zien we hoe hij de microfoon pakt en vrolijk vraagt:

“Are you ready for the ride of your life? Let’s do this!”
Als een heuse MC wordt de busreis opgeleukt met swingende hitjes zoals ‘It’s Not Unusual‘ van Tom Jones en Nirvana’s ‘Smells like teen spirit‘. ‘s Avonds wordt het licht gedimd en is het tijd voor wat romantische liedjes. Elodia zingt een stukje van Marvin Gaye en Danny de Munk, ook te gast bij RTL Late Night, swingt mee. Soms maakt hij het echt bont en trekt hij nog een discolampje uit de kast.

Het lijkt onmogelijk om niet van deze man te houden. Zou je denken.

HET LAND VAN DE REGELTJES
Maar zijn vrolijkheid “past niet in het protocol” van de busmaatschappij. Meer dan “Goedemorgen” en “Een fijne dag nog” wordt door de werkgever (busbedrijf Syntus) niet gewaardeerd en daarom wordt Elodia niet meer opgeroepen, zoals dat dan officieel heet. Ontslagen dus. Tot groot verdriet van de reizigers, dus er werd op Facebook een petitie gestart.

5 november:
Twitter avatar _Almelo Almelo Nieuws
Vertrek ´mafste buschauffeur´ leidt tot veel reacties: De maatregel van Syntus om Shandrick Elodia niet meer i… http://t.co/Hzpf7zOcDm

davegroenland Dave Groenland
Mafste buschauffeur Shandrick Elodia van #syntus moet blijven! Vrolijkheid afgestraft. @youpvanthek @jochemmyjer http://t.co/VNYXBy2vgD

MAFSTE BUSCHAUFFEUR ONTSLAGEN WEGENS VEILIGHEID - NIEUWS.NL

‘De mafste buschauffeur van Enschede’ Shandrick Elodia is ontslagen. De geliefde chauffeur die bekend staat om zijn zingen en vrolijkheid zou zich niet aan een aantal protocollen hebben gehouden.

Twitter avatar MissMarketing Mabel Nummerdor
#ShandrickElodia mag deze mijnheer een Tedtalk doen! #rtlln briljante buschauffeur met visie #armoedecool


En gisteren tijdens de uitzending stroomde de baanaanbiedingen en steunbetuigingen binnen. Dus grote kans dat Elodia, opgeleid als industrieel productontwerper, met zijn brede glimlach snel weer aan de bak kan.

De swingende chauffeur bij Umberto Tan:
http://www.rtlxl.nl/



Maar wil hij dat wel?

zaterdag 8 november 2014

VIDEO: Stunning Estonia as seen from the sky

Oct 29, 2014, By Rayyan Sabet-Parry, RIGA

VIDEO: Stunning Estonia as seen from the sky

Estonia as seen from the sky (photo: YouTube)
A new video captures the beauty of Estonia as seen from the sky.

The video shows various views of Estonia's cities and countryside as seen from a small airplane.

The Baltic State has a population of just over one million but boasts some beautiful scenes including Tallinn Old Town and stunning countryside.


Met dank aan Maarten van Gent

Meerwaarde

Al jaren wordt er door steeds meer mensen steen en been geklaagd over het aantal, en het niveau van de buitenlanders – de laatste jaren weer hoofdzakelijk Amerikanen – in de DBL, de Nederlandse Eredivisie. Dit ondanks het feit dat de FEB-clubs het aantal buitenlanders dat nog geen team jaar geleden 'normaal' was over diezelfde jaren toch met flinke stappen verkleinden.

Ook ik ben het er mee eens dat het beter is om met niet meer dan een paar buitenlanders te spelen; het niveau gaat op de korte termijn dan wel naar beneden, de Nederlanders worden zienderogen beter wanneer zij meer speeltijd en een belangrijkere rol krijgen. Onverwacht snel volgde dan ook nog eens de beloning in de vorm van de eerste kwalificatie voor een Eindtoernooi – EuroBasket 2015 – in 25 jaar; doorzetten die beweging naar nog minder buitenlanders, zou je zeggen.

Daar heb ik ook helemaal geen bezwaar tegen. Maar ik vind ook het participeren van de beste Nederlandse Clubteams op Europees Niveau erg belangrijk. En ik heb dus wel enig begrip voor clubs die om die reden zeggen toch een aantal buitenlanders nodig te hebben. In alle gevallen denk ik dat het goed is aan een stabiele Nederlandse kern van een team te bouwen. En dan zou het goed zijn als de buitenlanders complementerend zijn aan wat die Nederlandse kern te bieden heeft, en als ze zo goed zijn dat ze zowel voor het team, als voor de competitie en voor het publiek een duidelijke meerwaarde hebben. Buitenlanders die die meerwaarde niet hebben, wel domineren in hun team, en – vaak – ook nog eens na een seizoen – of korter – hun club weer verlaten voor 'aantrekkelijker oorden' zitten alleen maar Nederlandse spelers in de weg.

Maar buitenlanders die die meerwaarde wel hebben zijn vaak (te) kostbaar voor de in het huidige tijdperk tamelijk armlastige clubs, dus wordt er (te) vaak toch gekozen voor buitenlanders met beperktere meerwaarde. Helaas...

Maar als er een ding duidelijk werd in de eerste Europese wedstrijd van SPM Shoeters afgelopen dinsdag, dan was het wel dat Den Bosch er met het aantrekken van Reggie Johnson in is geslaagd een speler binnen te halen waarvan de meerwaarde direct en overduidelijk zichtbaar is. Daarnaast bleek de man (vlak voor de persconferentie na afloop) ook nog eens een ontzettend leuk kerel te zijn. Petje af voor de leiding van de Bossche club!
Het publiek – en niet alleen in Den Bosch en omstreken! – heeft weer een speler om naar uit te kijken: Reggie Johnson is de naam.

AART DEKKER

Ik ga kijken naar...: o.a. Punch vs. Lions (Promo), Rotterdam vs. Den Helder (DBL) / Amsterdam vs. Zwolle (DBL)...

Het was verleidelijk om naar de DBL-Topper van dit weekend -

Zorg & Zekerheid Leiden vs. SPM Shoeters (Zaterdag 20:30h, 5-Meihal)

te gaan kijken; niet alleen is de eerste keer een compleet SPM Shoeters mij afgelopen dinsdag tegen Brindisi uitstekend bevallen, ook staat de eerste plaats in de DBL op het spel en is Z&Z veel sneller op dreef dan ik - na het zien van een oefenpot van de Leidenaren (tegen Leuven) - voor mogelijk had gehouden. Ik heb een zeer hoge pet op van de nieuwe coach van Leiden - Eddy Casteels -, maar had ook het idee dat Z&Z nog wel een speler van een compleet team af was, en dus ook van de status van kampioenspretendent. Den Bosch heeft Europees gespeeld, terwijl Leiden juist extra veel voorbereidingstijd had voor deze topper, dat betekent dan winnen of verliezen in deze wedstrijd nog niet zo heel veel zegt, maar toch is het een meer dan attractief affiche. Toch kies ik voor andere wedstrijden; vooral omdat ik zo snel mogelijk alle teams gezien wil hebben, zodat ik een op eigen waarneming gebaseerde 'Ranking' kan gaan maken.

Bovendien is

Rotterdam vs. Den Helder (Zaterdag 20h, Topsportcentrum)

ook een wedstrijd met consequenties voor de ranglijst; kan ook best een leuke pot worden. Voor het kleine en smalle Apollo was het vorige wedstrijd een zware worsteling tegen gemiddeld zowat een kop grotere opponenten, en Landstede is dan weer een pittige kluif. Maar de Amsterdammers strijden tot nu toe in elke wedstrijd tot het einde, en dat is ook hartverwarmend. Bovendien bieden speeldag (Zondag) en tijdstip (17h) gelegenheid om extra veel teams te zien in korte tijd.

Amsterdam vs. Zwolle (Zondag 17h, Apollohal)

Tenslotte past de wedstrijd in de Promotiedivisie:

Punch vs Landslake Lions (Zaterdag 16:30h, TU Delft)

perfect gelegenheid om ook in die Divisie in een wedstrijd veel te zien.

Wie weet tot ziens!

Open Brief Emile Roemer (SP); "Nee mevrouw Dupuis (VVD)..." (Zorg Dementerenden in Verzorgingshuizen)

Beste <>,

‘Er is niets ergers dan je partner in een verpleeghuis te zien. Daar gaat van alles mis. Ik kan er vreselijke verhalen over vertellen... zo is het leven.’

Dat was de reactie van VVD-senator en toezichthouder bij WoonZorgcentra Haaglanden (WZH) Heleen Dupuis in het tv-programma Pauw. Ze reageerde op de noodkreet van Ben Oude Nijhuis over de falende zorg voor dementerenden in het verpleeghuis van zijn vrouw.

Zo is het leven?

Nee mevrouw Dupuis. Zo is het leven niet, zo is de verpleeghuiszorg zoals dit kabinet en voorgaande kabinetten het georganiseerd hebben.

In de verpleeghuizen wordt hard gewerkt. Heel hard gewerkt. Maar door de berg aan bureaucratie en het tekort aan personeel loopt de werkdruk op en daalt de kwaliteit van zorg voor dementerenden.

Daar kunnen we wat aan doen. Grote zorginstellingen moeten we kleiner maken, dat scheelt bureaucratie, PR, management en papierwerk. We kunnen een streep zetten door al die zinloze keurmerken in de zorg. Ze hebben niks om het lijf en zijn (net als bij WZH) geen bewijs van goede zorg.

En laten we tot slot eindelijk ervoor zorgen dat de werkdruk in zorginstellingen daalt en dat er meer personeel komt. Een vaste norm voor het aantal medewerkers per groep bewoners, net als in de kinderopvang. Niet achter een bureau, maar aan het bed en in de woonkamers van de bewoners. Het leven voor hen hoeft niet zo te zijn als mevrouw Dupuis het beschrijft. Goede zorg is een keuze, een politieke keuze. Net zoals het ook een politieke keuze is om te blijven bezuinigen op de zorg en de werkdruk voor het personeel te vergroten.

Emile Roemer

woensdag 5 november 2014

NRC.nl bracht een foto-serie die het Vluchtelingen/Migratie-probleem rond Middellandse Zee-gebied

Een golfer zwaait af terwijl Afrikaanse migranten op de achtergrond proberen de grens over te steken van Marokko naar Spaans terrein(Melilla - Foto Reuters / Jose

De hele serie foto's op NRC.nl - Hier -

All Together for Cleveland...LeBron James

LeBron James is terug in Cleveland, en dat zal de wereld weten ook...



Door de jaren dat ik voor Adidas mocht werken - samen met mijn omgekomen vriend Rob Meurs - en met plezier, en door alle fantastische mensen die ik daardoor leerde kennen, werd ik ook wel een beetje een 'Adidas-man'. Maar Basketball-man en Basketball-liefhebber, als Clubman en lid van de NBB, en zeker sinds ik als schrijver over Basketball, o.a. als columnist voor diverse sites en deze Blog, heb ik vanaf mijn eerste stukje - dat als Titel had "En nu Saamhorigheid!", tot nu toe - en waarschijnlijk nog een hele tijd, de noodzaak tot Samenwerking bepleit.

Als er dan een Nike-spotje wordt gemaakt met juist dat thema, en de hoofdrolspeler is LeBron James - in mijn ogen 'de Beste Speler Ooit', al blijft dat altijd een beetje arbitrair, dan vind je het volgende Nike-spotje mooi....

De tekst:

Every single night, every single practice, every single game, we gotta give it all we got. Cuz' they gon' ride with us. Everything that we do on this floor is because of this city. We owe them. We gon' grind for this city. They gon' support us, man, but we gotta give it all back to them. We get it done. The toughness that we have on the court is gon' come from this city. Everybody. The whole city of Cleveland. That's what it’s all about. It’s time to bring 'em something special.




Noot: Stel je nu eens voor dat we deze gedachte, deze instelling, vanaf nu, met alle goedwillende NBB-leden voor zouden gaan staan, deze basishouding naar elkaar en het Basketball als geheel zouden aannemen.

Waar zouden we dan uitkomen?

Ver! Heel ver!!

dinsdag 4 november 2014

Leuke AIr-Safety Instruction Clips van Air New Zealand

Ik hou van 'Kleine landen aan het eind van de wereld'; ze zijn vaak bijzonder wat betreft natuurschoon en hun bevolking is ook vaan (op een leuke manier) een 'beetje anders'. Dus ga ik graag op vakentie naar IJsland, de Canarische Eilanden, de Azoren, en staan de Kaapverdische Eilanden en Nieuw Zeeland nog op de lijst & heb ik bijzondere vrienden op IJsland en Nieuw Zeeland. En dan hou ik ook nog veel van SciFi&Fantasy. Dit alles 'onder vele anderen' natuurlijk...

Als ik dan een leuk clipje tegen kom uit een van deze landen, dan moet dat naar mijn weblog...dus:

Air New Zealand (1, 2014):
The Most Epic Safety Video Ever Made #airnzhobbit


en een oudere versie (2012):

Air New Zealand (2):
An Unexpected Briefing #airnzhobbit


Met dank aan NRC.nl, waar ik ze vond, het artikel vind je --hier--

SPM Shoeters trapt Europees af tegen Enel Basket Brinski (ITA), en heeft een groot en Fanatiek Publiek nodig!

Met de start van de EuroCup Challenge - dinsdag 4 november - komt het Europese Clubseizoen 2014-2015 op volle stoom. Voor Nederland als geheel is die 'stoom' niet zo heel erg 'vol' - met weer maar een club die meedoet -, maar de club die meedoet is dan ook wel gelijk de meest gereputeerde van ons land - SPM Shoeters Den Bosch -, en ook degene die de laatste jaren het dichtst bij overleven na de eerste groepsfase was; vorig seizoen hadden de Bosschenaren kwalificatie voor de Tweede Ronde twee wedstrijden lang volledig in eigen hand, om na beide wedstrijden - en dus uiteindelijk - nipt met lege handen te blijven staan.

Naar mijn mening was een van de oorzaken van het 'net niet slagen': het relatief matte publiek, zelfs toen - bij de laatste en beslissende thuiswedstrijd - de Maaspoort 'Ouderwets Vol' zat, waren er slechts vlagen waar het publiek er echt even voor ging (staan), en dan zag je direct dat die 'Zesde Man' een groot verschil kan maken; zelfs de doorslag kan geven!

En dat was ooit wel anders...

De Bossche Promo voor dit EuropaCup Seizoen:



Ik was er (meestal) bij gedurende die lange en soms zeer succesvolle geschiedenis:

-bij die eerste keer dat Den Bosch de Finale van de EuropaCup-II behaalde (en let wel: toen was het aantal deelnemers dusdanig dat die prestatie gelijkgesteld mag worden bij het nu halen van de Top-10 in de EuroLeague!)

-bij bijna al die keren dat er in de Maaspoort 'Grote Tegenstanders' geveld werden; Maccabi Tel Aviv, Barcelona, e.v.a.

-En bij die keer dat Real Madrid onderuit ging (84-77 in overtime) ...maar dat was helemaal nog niet zo lang geleden; dat was -- OCTOBER 31, 2006 -- !

Just like 'Good Old Times'?

"Ja, maar dat was met een veel beter team", hoor wat mensen mompelen... Nou dat staat nog te bezien; het team kostte toen zeker veel meer geld dan het team van dit jaar en vorig jaar; dat is wel waar. Maar nu is het echt een 'TEAM', met hoofdletters dus, en dat ontbrak er in die dagen nog weleens aan, al was de overwinning tegen Real wellicht een van de uitzonderingen van dat seizoen.

Maar wat ik dus maar even gezegd wil hebben:
-Ja, Nederlandse Clubs hebben nog steeds wat te zoeken in de Europese Bekertoernooien!
-En ja, Den Bosch al helemaal!
-En na de 'Zomer van 2014' hoop ik dat ik eindelijk niet langer een van de paar 'Roependen in de Woestijn' blijf, maar dat veel meer mensen gaan geloven in de mogelijkheden van het Nederlandse Basketball om wel degelijk ook Europees te scoren.
-EN: iedereen die denkt dat hij/zij zijn geld beter kan sparen voor een van de DBL-wedstrijden, en zeker voor die tegen de wat mindere goden - omdat 'winnen' dan tenminste verzekerd lijkt, die mensen zijn niet goed wijs!!

Dus: iedereen, en niet alleen uit Den Bosch en Omstreken, maar ook uit heel Nederland - mits Echte Basketball-liefhebber - kom...

...op 4 November vs. ENEL BASKET BRINDISI

...en op 18 November vs. SÖDERTÄLJE KINGS


...en op 9 December vs. RATIOPHARM ULM

...en maak van de Maaspoort drie keer op rij 'de Hel' die hij in vroeger dagen vaak was!

Het belang van een groot en fanatiek publiek bij Basketball - en zeker bij Europees Basketball - is groot en het maakt maar al te vaak het verschil! Het kan zomaar de doorslag geven!!

Mijn inschatting?

SPM Shoeters moet twee keer winst boeken tegen de SÖDERTÄLJE KINGS, dat KAN niet alleen, dat MOET gewoonweg, als het Bossche team zichzelf serieus neemt. Den Bosch hoeft echt niet bang te zijn van alle Niet-Zweedse namen, een goede ervaren Nederlander kan minimaal hetzelfde...

Dan blijven er dus twee tegenstanders over, waarvan Den Bosch er minimaal een achter zich moet houden.

De Duitse ploeg RATIOPHARM ULM is sterk, en heeft een flink aantal interessante spelers. Waaronder de halve Nederlander Maarten Leunen.

Maar 2014 heeft Nederlandse Basketballers hopelijk geleerd dat je vrijwel altijd een kans hebt, en Sam Jones en Ralf de Pagter moeten die wijsheid gewoon over zien te brengen aan alle andere Bosschenaren, inclusief het publiek!

Te beginnen dus voor en tijdens de eerste wedstrijd vs. ENEL BASKET BRINDISI, misschien wel de te kloppen tegenstander voor de tweede plaats in deze groep. En dan is de eerste klap dus meer dan een daalder waard; het liefst met wat verschil, want je weet maar nooit hoe de situatie bij de laatste ronde is...

ENEL BASKET heeft in MASSIMO BULLERI een door de wol geverfde (Ex-)International in de geledingen; hij trekt de gemiddelde leeftijd van zijn team met een jaar omhoog - de rest is dus gemiddeld 25 jaar jong. DEYAN IVANOV (Bugarije, maar niet actief tegen Nederland in de zomer) is een van twee tweelingbroers en fysieke, ervaren, en geen onaardige speler. SEKETOURE HENRY is een Amerikaanse Jamaicaan die Internationaal speelde in de Latijns Amerikaanse Cup. DEMONTE HARPER speelde een seizoen EuroChallenge (2014, Tsmoki Minsk), niet precies een oord waar de allerbeste Amerikanen terecht komen, maar wel doorzetters geboren kunnen worden. MARCUS DENMON speelde ook een seizoen EuroChallenge 2014 (Tofas SC Bursa) en zette toen goede cijfers neer. DAVID COURNOOH is een geboren Italiaan en speelde zowel voor de Nationale MU18 als MU20, en deed dat niet slecht.

Conclusie: ENEL is een zeer multicultureel groepje spelers uit nogal wat uithoeken van de wereld, is nog niet heel ervaren, maar misschien duidt juist die samenstelling op een goede en slimme scouting en het rustig opzetten van een goed team met relatief beperkte middelen (Leon Kersten op zijn site). Een beetje een team dus zoals...SPM Shoeters zelf, maar dan op Italiaanse stijl en maat.

Ook de voorbeschouwing van Italiaanse zijde is trouwens te lezen – Hier – (nogmaals bedankt Leon Kersten)

Alle kansen op een aantrekkelijke wedstrijd met misschien wel grote winstkansen voor SPM Shoeters. Maar daarvoor is dus niet alleen een goed samengesteld en voorbereid team nodig, maar ook een fantastisch publiek; en daar hoop ik dus maar op...

Komen de Bossche fans massaal (en fanatiek) opdagen in de Maaspoort? De Italianen wel in Italie...


AART DEKKER

In Finland is de Winter Begonnen...

...en Tapio postte deze foto op zijn facebook-pagina...


Verder commentaar overbodig...

In Perspectief: The Re-education of Chris Copeland

Update November 3rd 2014:

Chris Copeland stil improving!

Chris Copeland 21 Points/6 Threes Full Highlights (11/1/2014)


Het onderstaande verhaal is lang, maar zeker de moeite waard. Het is (m.i.) interessant op meerdere manieren: 1) het vertelt het onwaarschijnlijke verhaal van een speler, Chris Copeland, die een jaar of zes geleden op dood spoor terecht leek te zijn gekomen, in Nederland (bij Matrixx Magixx in Nijmegen) 'opnieuw' begon, en nu regelmatig start bij NBA-Powerhouse New York Knicks. 2) Het is geschreven door Flinder Boyd, zelf een speler die lang in Europa heeft gespeeld -en dus veel meer heeft gezien van de wereld dan de gemiddelde Amerikaan, maar daar waarschijnlijk wel voor schrijft-, hij geeft door zijn manier van schrijven een interessant inkijkje in hoe 'de Amerikaan' tegen 'ons' aankijkt. Op BasketballPlus.nl, waar ik het artikel vandaan heb (bedankt Gideon), kwamen een paar reacties, lees ze, ze zijn veelzeggend... Meer verhalen op BasketbalPlus over Copeland

The Re-education of Chris Copeland
How a 29-year-old rookie made it to the NBA
Flinder Boyd |http://www.sbnation.com| April 11, 2013


“We plan our lives according to a dream that came to us in our childhood, and we find that life alters our plans. And yet, at the end, from a rare height, we also see that our dream was our fate. It's just that providence had other ideas as to how we would get there.” BEN OKRI

An hour and a half before the Knicks-Pistons game in London’s O2 arena this past January, Chris Copeland was already shooting around, sweat dripping off his practice jersey, and the squeak of his sneakers echoing off the nearly empty seats. I was in town for the week to analyze the game for the BBC and looked forward to catching up with my old teammate.

Aside from the rare, brief phone conversation, the last time I spoke to Chris Copeland was more than five years ago. He was stuffing whatever clothes he had into a duffle bag in a rundown hotel outside of Santiago de Compostela. We were briefly teammates in Spain before management decided he wasn’t good enough to play for even the lowest of second division teams and suddenly terminated his contract. I still remember his sense of failure and how the fear of the unknown reduced him to an anxious child.

Management decided he wasn’t good enough to play for even the lowest of second division teams and terminated his contract.

Even at 6’8 it was sometimes easy to forget Copeland played professional basketball. He’s friendly and unassuming, and his round, vibrant face and long lanky arms covered in a layer of baby fat often made him seem younger than he was. When I knew him, there was nothing in his game, at least visibly, to suggest he could ever, even in the most outlandish of clichéd fairy-tale stories, end up playing for the New York Knicks. Yet here he was, a 29-year-old NBA rookie coming off a 22-point master-class performance four nights earlier against New Orleans and in the starting line-up against the Pistons in London. "I can’t explain it," he said. "It’s just what I always dreamed about it." Sure, I thought. Every boy who has ever picked up a ball dreams of playing in the NBA, but to make it at his age, with a limited basketball pedigree, after spending the last few years in the roundball backwaters of northern Europe, is not only unheard of, but virtually impossible.

He’s overcome his fair share of requisite obstacles that have helped define the person he is: At just 13 years old, in 1997 the painfully shy boy lost his only sibling and childhood idol, when his brother, Vincent, 10 years his senior, was suddenly killed in a hit-and-run accident in northern New Jersey.

Shortly afterwards Copeland and his mother moved to Richmond, Va., where he attended Hermitage High School. "He was the hardest worker I’ve ever seen," assistant coach Joe Coulter said. Copeland put all his pain and frustrations into basketball, and despite limited interest from local college recruiters, he earned a scholarship to the University of Colorado.

At Boulder, Copeland struggled to adjust, "He was a super quiet dude," said James Wright, the point guard on the team. "The guys used to make fun of him because he was so quiet, but he had a huge heart, and all he wanted to do was play ball."

After his sophomore year while attending a campus football party he was hit by a stray bullet in the shoulder. Fortunately, it was not serious and he spent only a few days in the hospital before eventually recovering to gain a starting spot the following season.

He had his moments at Colorado but developed a reputation for inconsistency as he struggled under the tyrannical methods of head coach Ricardo Patton. In his last college game, an 18-point blowout loss to Old Dominion in the first round of the NIT, he scored 12 points, his season average, a quiet end to an unremarkable college career.

As a virtual unknown from a second-tier college program, he went undrafted by the NBA. He then spent one mostly forgettable year in the NBA’s D-league with the Fort Worth Flyers, averaging less than 10 points a game.

Whatever his hopes and ambitions were, one year out of college there were only a few people in NBA circles who had even heard of him, let alone considered him a prospect.

This is the point when common sense usually takes over. Where any lofty ideals fizzle and the daily grind of life takes their place and quite possibly the words "I used to be a basketball player," begin to find a voice.

Yet every so often there is something, perhaps inexplicable, which drives a man to clench his teeth and swallow those words and continue to pursue a seemingly unattainable dream, when most of us – perhaps, all of us – allow the reality of our lives and the sting of disappointment to dictate our destiny.

Copeland, for reasons most of us could probably never understand, stubbornly stuck with his dream with a singular focus against the skepticism and better judgment of nearly all of those around him.


***

In 2007, a year removed from the D-League, Copeland headed to Spain where he accepted an invitation to play with the now defunct second-level professional club Rosalia de Castro in the beautiful medieval city of Santiago de Compostela.

Without a viable soccer team in the city, Rosalia was the pride of the town and its basketball crazy fans. Run by a former high school math teacher, and funded on a shoestring budget by an ever-changing patchwork of local businesses and tax money, salaries were low and often came months late, if at all. Still, for a young player, it was a good place to start and build a solid European foundation.

I was beginning my second year with the team and sixth season in Europe. Despite lofty ambitions early in my career, I had long ago accepted my lowly place in the pecking order of European players and was now mostly content to trade a lack of money for the currency of a cultural experience. When Chris arrived, he and I connected almost immediately.

It is sometimes easy to make assumptions about basketball players, and sometimes even other basketball players make those same assumptions about their colleagues. Chris, however, was different. The qualities that make some athletes successful — narrow-minded focus, and a bloated sense of self — just didn’t register for Copeland. He was quiet yet charming, and possessed a curiosity about nearly everything. A psychology major, he’s a deeply analytical person, sometimes to a fault. We’d sit for hours over dinner talking about the last practice and dissecting each moment on the court. I tried to talk him through the differences in the European game, and he’d tell me, sometimes through nervous laughter, about his dreams of one day playing in the NBA.

He is blessed with an inherent understanding of floor spacing and action without the ball.

Despite his bow-legged, plodding movements that hindered him against more athletic players, Copeland has a rare sense of court awareness and always seemed to be in the right place at the right time. He is blessed with an inherent understanding of floor spacing and action without the ball. Even now, when I watch him play with the Knicks, he’ll float a few feet away from his defender, or slip a screen into the only open space on the court before unleashing a lightning quick fade-away jump shot, the same shot he developed over the course of thousands of hours in the gym. He’s an unselfish player who takes what the game gives him and knows precisely what he can and cannot do.

In our training camp, however, he was too unselfish. He would over-pass and personally apologize to the coach every time he made a turnover. He wanted so badly to be liked and needed, for his dream to remain in reach. In many ways, I saw a lot of my own insecure 23-year-old-self in him.

As we look back at our lives, it’s always interesting to pinpoint the people, often unbeknownst to them, who have such a profound impact on our journeys.

(!!!!)

Our first preseason game was against local rival Lugo, led by Devin Davis, the former star of Miami University (Ohio) who now made a living rebounding and doing the dirty work inside. He was a rugged, inside banger with veiny, bulging muscles on nearly every ounce of his body and long dreadlocks that hung nearly halfway down his back.

On one of the first plays down the court Davis, who felt the weaker Copeland on his back, demanded the ball. A quick drop-step and a forearm into the chest and Copeland went flying across the baseline. Davis’ gathered himself and laid the ball in, glaring at Copeland as he jogged back on defense.

Davis, as Copeland would find out, was decidedly not a dreamer. He didn’t cling onto some unfettered idea of a vainglorious oasis off in the horizon. He knew full well that no basketball contract in Europe is ever really guaranteed and played each possession as if it was the only possession that mattered. He was a man planted firmly in the reality of his situation, and didn’t care if he was playing in a preseason game, or if there were 100 fans or 10,000 in the stands.

"Devin Davis." Copeland would later say, as if recalling a nightmare, "I’ll never forget that name."

it’s work, it’s survival, it’s a constant state of fight or flight.

Davis recognized he was merely a commodity, and an easily dispensable one at that. We all were. Players in Europe learn that very early on. Basketball is no longer about the so-called ‘love of the game’— it’s work, it’s survival, it’s a constant state of fight or flight. You know that there are a thousand guys back home in the States who would gladly play for next to nothing to be in your position, and the moment you slip up another dreamer takes your place.

Davis didn’t believe in "exhibition" games, he just saw Copeland as a threat to his livelihood, an obstacle to overcome and eradicate. Throughout the game Davis out-muscled Copeland for offensive rebounds or let Copeland front him in the post only to pin him on his backside for lay-ups, easily exposing Copeland’s lack of quickness and defensive mobility. Devin Davis, who had played on three continents his first three years out of college in search of a steady income, understood the paucity of professional basketball jobs and the grind it took to keep one. He didn’t just want to win this game, he wanted to pulverize his opponent, he wanted to make sure Copeland didn’t have any lingering doubts about his place in the hierarchy of Spanish league forwards or harbor any fantasies that someday he’d be able to stand in Davis’ place and take his job out from under him.

Copeland did not yet understand this. He was merely playing to be part of the team and to be included amongst the boys.

Our coach, who saw Copeland every day in practice, knew he could play and thought he needed a little more time to adjust and adapt to the Spanish lifestyle. The general manager and the team president, however, only saw an inexperienced kid who couldn’t keep up with faster, stronger players like Davis. After we lost to Lugo, they convened an emergency meeting and before the sun rose the next morning, Copeland was gone.


(USA Today Images)

Copeland, however, appeared to land on his feet. L’Hospitalet, a second-division team located near Barcelona, comprised mostly of local players not quite ready for the big time, heard about his outside shooting touch and signed him within the week. The roster included a young Serge Ibaka, later to become a star with the OKC Thunder and currently second in the NBA in blocked shots. His intimidating inside presence would allow Copeland to float around the perimeter and do what he does best; spread the floor with his ability to score from anywhere inside 25 feet.

It started well. After a solid shooting first game, Copeland seemed to have found a team that understood his skills. But in sports things can change in an instant, and any sense of self-belief he held onto quickly began to unravel. The one skill he could always rely on, the one that separated him from the multitude of would-be professional basketball players and that always gave him a sense accomplishment, suddenly and completely vanished.

The next few games were abysmal. His jump shot was gone. He never shot more than 30 percent from the floor and averaged just four points a game. He was forced to learn, at the most inopportune moment of all, a lesson that all athletes must learn at some point in their lives: confidence is delicate and unpredictable and can, when you need it most, vanish from beneath you, like a slender thread that breaks and slips away. The constant balancing act of body and mind is done on such a precarious tightrope that it can take years to find the right symmetry, if at all.

Copeland was questioning each shot before it left his hand, hoping he’d make it, but weighing the consequences if he didn’t. His analytical brain went into overdrive, thinking through each movement.

Perhaps there is something to be said about the "dumb jock," the athlete who simply reacts without internally debating the reasons for doing so, often to great success, rarely worrying about the outcome when the game is over. Copeland’s intelligence, on the other hand, was strangling him. He started isolating himself from his teammates, embarrassed by his play.

When his coach called him into the office after his fourth game with the team, Copeland’s heart sunk. The team appreciated his work ethic and attitude, the coach said, then handed him a one-way ticket back to the United States.


"I WAS STARING IN THE MIRROR WITH TEARS IN MY EYES THINKING, ‘IT’S OVER. I CAN"T DO THIS.’"


James Wright, his college teammate, who himself was playing in Europe, had come to Spain to visit his friend. "I had always tried to encourage him. I believe good things will happen to good people," he said. "But after he came back to the room and told me what happened, I didn’t know what to say. We just stood there staring at each other."

Cut by two teams within two months in the nether reaches of professional basketball, Copeland’s basketball resume appeared tarnished beyond repair. He packed his bags, then stepped into the bathroom and locked the door behind him.

"I was in the middle of Barcelona, in this beautiful city, and I felt completely alone," Copeland said. "I was staring in the mirror with tears in my eyes thinking, ‘It’s over. I can’t do this.’"

***

After he was cut by L’Hospitalet, Copeland hung around Barcelona, spending hours at a time walking around the city, trying to stretch out the last few dollars to his name. He knew if he flew back home, it was unlikely any team interested in him would be willing to invest in a plane ticket for his services back to Europe. He called his agent every day, to see if any teams had asked about him. He was just hoping for a try-out somewhere, anywhere.

After a couple weeks he was thrown a lifeline. A small club in the tiny Dutch municipality of Nijmegen, near the German border, was looking for a scoring forward. They didn’t have much money but it didn’t matter, Copeland probably would have paid them for the opportunity to play.

"I had never heard of basketball in the Netherlands but it was all I had. No one else wanted me," he said.

If you were to equate the European professional basketball leagues to college basketball, the second division in Spain or LEB Gold, as it is known, is the equivalent of the Missouri Valley Conference or Conference USA, a solid mid-major conference, a couple of steps below the big boys of Italy, Russia, the Spanish first division and Turkey, and just slightly below the solid yet unspectacular basketball of countries like Germany or Belgium. The Netherlands, on the other hand, is more like the obscure Northeast Conference, or the MEAC, full of guys with big dreams but little to show for it in their careers, guys like Chris Copeland with no place else to go.
"There basketball is unglamorous, a working class game."


(USA Today Images)

There, as it is in most of Europe, basketball is unglamorous, a working class game. Most Dutch teams are located in gritty, gray, industrial towns where on a good night 1,000 supporters pay 3 or 4 euros to forget their lousy jobs and vent and scream their hearts out for an hour and half. The invisible, intractable barrier of celebrity that normally separates the fans and the players in the United States and some other European countries doesn’t exist in the same way, if at all, in the Netherlands.

The fans are able to imagine that if these players weren’t blessed with abnormal height and athletic skill, they’d be sitting right next to them and working in the same factories that they do. Players are not exalted, but rather strive to be accepted, seen as equals, something that is both humbling and comforting.

Copeland felt at ease. There was a kind of family atmosphere surrounding the team that he hadn’t experienced in Spain, where expectations were higher. He was able to relax, and unpack his bags. He didn’t feel the constant sense of judging eyes burning a hole through him every time he touched the ball, and his play reflected it.

He led his team in scoring at 18 points a game and shot 50 percent from the field, albeit against inferior competition. Nevertheless, it was a start.

Still, if not for a fateful encounter with Yves Defraigne his career would have likely plateaued and Copeland would have simply settled in, another solid player content with his place in the European game.

Defraigne, from TBB Trier, in the well-respected German League, heard about Copeland, a shooting forward, from a coaching friend in the Netherlands. He called and left a message. The 6’4" former player with the chiseled face and near-permanent stoic stare was initially skeptical. "We had a lot of doubts about his recruitment, he was slow, not quick in agility, but we needed a power forward who could shoot outside," Defraigne said.

Copeland didn’t have any reservations and called Defraigne back right away.

"The first talk we had, he told me he wanted to get the maximum out of his potential," Defraigne said. "I told him ‘Germany is three times better than Holland so to do that you will have to work harder than you’ve ever worked.’"

From the first practice, Copeland learned Defraigne wouldn’t accept anything less than perfection. He pulled the player aside, standing just inches away, his face tinted bright red, veins bulging from his neck and berated him in his gruff, heavily accented voice for missing a box-out assignment. "The first year was my worst year with him. Screaming a lot, a lot of back and forth," Copeland said.

All coaches understand, in most respects, that their job is to guide their players toward their potential through a certain level of constructive and tailored pain. The way in which they do that, however, varies greatly and can have lasting effects on the psyche and performance of their players.

Copeland’s coach at Colorado, Ricardo Patton for instance, would "pick on Chris," as teammate James Wright explained, "and feed on that and try to test him." Patton inflicted suffering for suffering’s sake to weed out players he felt couldn’t meet his warped Darwinian sense of "toughness." Defraigne, on the other hand, was different. "He pushed me really hard," Copeland said. "But I know he respected me a lot."

Defraigne came from the most celebrated family of rowers in Belgium. His sister competed in the Montreal and Moscow Olympics and his brothers in the Moscow and Los Angeles Olympics. He was himself a respected heavyweight rower who, in his teens, woke up before dawn each day to train with his siblings, usually to the point of exhaustion. He reveled in the sense of accomplishment each completed race gave him and in the quiet solitude he felt outside, connected with nature. Eventually however, his love of the constant movement of basketball and the infinite ways in which each play could manifest itself became too strong and he gave up his Olympic rowing dreams. But the lessons he’d taken from the water, he carried with him onto the hardwood.


"Every human being is naturally lazy and will always try to do it the easy way."

"What I learned from rowing is an athlete can go a lot further beyond his limits than an athlete knows," Defraigne said. "Every human being is naturally lazy and will always try to do it the easy way. Athletes have to be taught that they can go further than these limits."

Early in coach Defraigne’s playing career he was nothing more than a big scoring guard armed with a deadly jump shot. After a move to a top club in his native Belgium he found playing time hard to come by despite his extra work on the practice court. Unsatisfied with his role on the team, he began spending nights in the video room, obsessively dissecting every play and transforming himself into a defensive ace and ultimately earning a starting spot. Through untold hours of self-taught training and rigorous mental exercises, he developed into a local star in the Belgian league in the ‘80s and ‘90s, eventually playing for 14 successful seasons.

Though their backgrounds were vastly distinct, Copeland’s quiet confidence and inquisitive mind reminded Defraigne of himself.

"What I really noticed about Chris was when we would show him video of our practices he could really go deeper into the game," Defraigne said. "He could talk for an hour and a half, he was very curious and eager to learn. Chris was unique. He didn’t just want to be good, he wanted to constantly improve."

Defraigne was able to see something in Copeland that no one else saw, maybe even something Copeland himself didn’t understand about his own abilities. Defraigne decided he wanted to mentor Copeland, in a way he’s never done with any other player, before or since.

KNICKS COVERAGE

Get full Knicks news and analysis at SB Nation's Posting and Toasting.

One evening, early in the season, Defraigne called Copeland into his office. When Copeland sat down Defraigne laid out, in detail, a two-year plan of objectives for Copeland’s improvement that would be re-evaluated on a weekly basis. Copeland, if he agreed, would have to commit fully. Every second of every day would be dictated by Defraigne as a focused and patient step toward Copeland’s goals.

Copeland was initially skeptical; he desperately wanted his game to progress, but openly wondered how monitoring his life on such extreme levels could improve his faults and allow him to become the player he wanted to be. Nevertheless, he decided to try Defraigne’s methods, but only for a few weeks, and only the aspects he felt he needed.

Defraigne was furious. Either you do it with everything you have, or don’t do it at all, he told Copeland. Defraigne explained to Copeland that basketball, like rowing, is a spiritual endeavor and unless you give your entire soul to it, it will always betray you.

This was something Copeland could understand. After his brother had suddenly died, Copeland had sought the deeper meaning to everything he did; it’s part of his thoughtful nature. Basketball was no different. He still had big dreams and wanted to believe there was more to the game than just statistics and chasing the next contract for as much money as possible. A few days later, before practice, he walked into Defraigne’s office and signed on to his coach’s plans, with no reservations. Soon Trier became his ninja samurai encampment.

The first thing Defraigne wanted to change was Copeland’s work ethic. He didn’t dispute the hours Copeland put in the gym, but Defraigne, the Flemish-born utilitarian, loathed the way in which he did it. "He wasn’t educated in the proper way to work," he said. "You have a lot of players who practice six hours a day, but they’re practicing in a bad way."


"Every aspect of Copeland’s life was scrutinized for optimal performance, no detail was too small."
(!!!!)


Every aspect of Copeland’s life was scrutinized for optimal performance, no detail was too small, "We talked about his sleep patterns, his diet, how to behave, the structure of his life," Defraigne said. "He studied religiously his opponent and the game. He was very open-minded to everything we threw at him."

No detail was too small. Copeland would eat breakfast with the team doctor who monitored every calorie he put in his body. Defraigne regulated his computer usage, even his posture. They discussed Copeland’s sprinting biomechanics at great length and his thought process before and after every shot. Defraigne’s intentions, more than anything, were to teach Copeland how to use his intelligence to his advantage, rather than as a hindrance. Every single movement and idea became a building block to overcome any of Copeland’s perceived physical or emotional walls.

Copeland trusted Defraigne like no one else in basketball and felt he had finally found someone who understood the unyielding competitive fire that simmered inside despite his amicable nature.

"We’d talked every day. Every. Single. Day. He changed my whole mentality. Got me believing again," Copeland said.

However, the seemingly never-ending gray skies of Trier and the constant criticism, constructive or not, finally began to wear Copeland down. His freedom had been taken away, he was Defraigne’s experiment and although his game had greatly improved, there is only so much criticism a man can take. One evening late in the season, during a routine practice a heated shouting match broke out between Defraigne and his star player.

"Chris told me, in the middle of practice, ‘I’m finished, I’m leaving.’ I told him, ‘If you leave, don’t ever come back,’" Defraigne said. Copeland turned and marched through the door, slamming it behind him.

An hour later after practice, Defraigne came outside and Copeland was still pacing back and forth. Defraigne could see by the tears stained on his cheek and the pair of overturned trashcans that he had pushed the genial Copeland too far.

The two sat down and talked. Nearly three hours later, they were still in Defraigne’s office.

"I think after we talked things really changed for him, he understood how much the coaching staff cared about him and wanted to help him. And I think we knew how much Chris cared about us," Defraigne said. "After that we took a step back and he really started to become the player we hoped for."

(!!!)

After a solid first year, other teams soon called. Bremerhaven, on the north coast of Germany, gave Copeland the VIP treatment, calling him daily and offering to double his salary. Defraigne gave Copeland his blessing to leave; he understood the unpredictable nature of the professional game and wished his star pupil well.

Copeland, however, turned down Bremerhaven. "In the back of my mind, I always picked a team and situation that would get me more looks to give me a better chance to come back and play in the States." For now, that was Trier.

After a stellar second year with Defraigne, Copeland graduated Magna Cum Laude from coach Defraigne’s personal academy, finishing second in all of Germany in scoring, improving his defense and earning an invitation to play for Aalstar, a bigger club across the border in Belgium. This time he said yes.

Coach Brad Dean at Aalstar gave Copeland more freedom offensively than he’d ever had before, and he flourished. He quickly became a fan favorite as he settled into his role as the team leader. Confident that his physical and mental abilities had finally began to mesh; he was more vocal than ever before and led both the Belgium league in scoring and the Euro Challenge, a second-tier season-long continental tournament.

We stayed in touch. I talked to Chris by phone a few times in the intervening years, and he sounded content; all the struggle, it seemed, had finally paid off.


He had finally found a home and was a star in his tiny corner of the universe.

By now, in his fifth European season, he was settling into his reality as a European player, and a very good one. He had finally found a home and was a star in his tiny corner of the universe.

Like many Americans who come to the European leagues thinking it’s just a quick stop-over on the way to the NBA, Copeland had spent so much time trying to keep his head above water that when he had finally made a name for himself he just wanted to enjoy it and take a breath. Perhaps the NBA dream was just that, a dream.

"As the years go by, you start being complacent," Copeland said. "You think, ‘Life is good, the people are nice to me and I’m happy here.’"

This is what happened to me, and to Devin Davis, and to most players who make a career in Europe.

You are never fully at ease, but you begin to transition. Maybe you date a local girl, or even marry her. You begin to buy tighter jeans, learn some of the language and before you can blink, you are in the twilight of your career. Eventually, you do move back home and tell anyone that will listen that you did, in fact, play pro basketball. You try to find a 9-to-5 job while fighting off the inevitable depression that comes from losing the only thing you’ve ever truly loved, and, over time, you forget you ever had a dream in the first place. It’s a good life, at times an amazing life, filled with peaks and valleys higher and lower than you could ever imagine. And then, it’s over.

For Copeland, however, there remained a gnawing inside his gut. No matter how well he did, it wasn’t quite enough. "I was feeling sad even though I was having a lot of success. In my head," he said. "I just still believed I could do better. I knew if I didn’t make it, I’d look back with a lot of regrets."

Wanting to play in the NBA is one thing, but, by all accounts, Copeland was still not an NBA player, not even close. Despite his success, he was virtually unknown outside of his mid-level Belgian league and had never even played against the best players in Europe. Even now, it seems almost laughable—that a player closing in on his 30th birthday with no top-level European experience could make the NBA.

At best, it seemed possible that his performance in Belgium might earn a move to a top-level Euroleague club in someplace like Italy, or Turkey, and a potential salary in the mid six-figures, enough for a very comfortable life. For Copeland, however, that was never the objective. He was willing to forego any partial guarantees in Europe for a shot at the NBA and called his agent almost weekly hoping for a chance.

"I knew how hard it was to get a look, let alone an opportunity," he said. So when the Knicks offered him a spot on their summer league team, he saw that chance.

He ignored the whispers that he was an unknown or maybe not quite good enough. And it didn’t bother him when he discovered he was there to serve as little more than fodder for the younger players, a glorified practice dummy the rookies could use to show off their skills. As one of 15 players on the summer league team vying for a possible invite to training camp and maybe an opportunity to play in a couple preseason games, he was still light years away from an NBA roster.

Yet from the opening tip in his first summer league game, Copeland played with the authority of a man who knew he belonged. The timid kid, always so eager to please, had been transformed into a calculated and clinical professional player. Defraigne had trained him to think in a tunnel, one thought in front of the other, one play after another, marching forward, barricaded against self-doubt.

When he made the 19-player training camp roster, he didn’t celebrate, and he didn’t celebrate after a 34-point performance against the Celtics in the preseason. Neither did he get frustrated if he missed an open shot or found himself out of position. He had learned that every play was new and unique, that every possession was a chance to prove himself, and that a career was built out of moments.


(USA Today Images)

On the last day of training camp, when final cuts are made, Copeland was called into Knicks coach Mike Woodson’s office. Copeland felt he had done enough to make the team – he’d outplayed more well-known players – but knew his defensive shortcomings were still an issue, which meant he might not be the kind of player Woodson wanted.

NBA coaches don’t care for sappy stories about dreams. They operate inside a zero-sum world and Woodson is no different. The stout, hard-nosed disciple of Bobby Knight is a pragmatist and believes in basketball in its simplest form – defense, box-out, rebound. He knows that despite the never-ending maelstrom of statistical analysis, basketball is, at its heart, a subjective game, decided by individuals and individual decisions. Copeland’s future hinged on Woodson’s coaching philosophy and his overall gut feeling about trusting a roster spot to a 29-year old rookie.

They locked eyes. Woodson kept a stern face as he weighed a man’s future in his hands. Dreams are never linear. They morph and change, halt for years, only to resume later on. Sometimes unrealistic dreams merely mask a deeper fear of failure—the 35-year-old career minor leaguer who hopes that one at-bat in the major leagues will somehow fulfill an indescribable emptiness. Or, when life becomes too hard or too comfortable, destiny will lead us on a simpler path and dreams are merely forgotten altogether.

Whatever his reasons for sticking with this particular dream—perhaps a promise to his brother, or simply fulfillment of a life’s ambition—didn’t matter. Copeland, for better or worse, had staked his entire life on this one outcome, and there was never any alternative. His sense of being was directly tied to his ability to achieve the seemingly impossible expectations he’d placed on himself. Woodson’s decision would, in many ways, validate the choices Copeland had made and the man he had become.

"We’re making some cuts Chris," Woodson said looking down.

Copeland felt a familiar tightening creep across his chest, something he hadn’t felt in a while.

Woodson smiled and let out a long, protracted laugh.

Copeland, uncertain of what it meant, looked around the sparsely decorated room.

"You won't be one of those cuts, Chris. Congratulations. You made it."

"You won’t be one of those cuts, Chris. Congratulations. You made it." He thanked Woodson, shook his hand and shut the door behind him. Copeland breathed deeply, not sure what emotions he should feel—relief, joy, contentment? All of them? In his dreams he had never allowed himself to think through this precise moment.

He walked slowly back to his hotel room to get ready for practice. Nothing had changed of course, except—everything.

***

A few weeks ago I saw the Knicks play the Raptors on TV and hoped to get another glimpse of Chris in action, but Woodson never played him. He sat on the bench the entire game with his warm-ups on. At one point, the camera caught him for a moment, gazing intently and quietly at the action, but nothing more. Other guys had come back from injury and despite playing well earlier in the season, Copeland was relegated to the role of cheerleader.

When the game finished, I took a ball down to the local school, climbed the fence and shot for hours outside in the dark. My career is over, and the thrill I used to feel when I was part of a team is now something I mostly just have to imagine. I dribbled a few times and pulled up from all over the unmarked concrete court with a lightning quick fade-away shot, mimicking Chris Copeland.

In many ways it makes sense; our roles have reversed. As I look for inspiration in my new life away from the game, the insecure kid who once constantly pulled me aside to ask about his role on the team is now my inspiration. His journey has helped me see how to break down the invisible barriers that so often restrict us from our true potential.

A security guard finally showed up and told me to wrap it up, time to go home. I nodded and took one more shot, clanking it badly off the side of the rim.

I picked up the ball, and walked toward the security guard, then stopped. And took one more shot.


Producer: Chris Mottram | Editor: Glenn Stout | Copy Editor: Kevin Fixler

About the Author

Flinder Boyd recently completed a 10-year professional basketball career with stops in France, Spain, Greece, Slovakia and the UK and represented Great Britain at the European Championships. He holds degrees from Dartmouth College and the University of London, Queen Mary. His work has appeared in The Classical, Daily Mirror (UK), and on the BBC, currently he’s working on a book about his experiences overseas entitled "I Wish I Was A Little Bit Taller." He can also be found at iwishiwasalittlebittaller.org and @flinderboyd