Een terugblik op het politieke jaar van De Groene kan niet zonder saluut in de richting van Aukje van Roessel. Na zestien jaar waarin zij een bekroond chroniqueur van het Binnenhof werd, zwaaide ze dit najaar af, ze ging met pensioen. Er zijn tal van stukken uit 2021 waarnaar je dan kunt verwijzen, maar in haar aflevering ‘Cort’ van 8 september komt veel samen: kleine observaties en een groot parlementair geheugen worden aan elkaar geknoopt om het actuele te beschrijven.

Hoewel De Groene aandacht heeft én houdt voor het Haagse, trokken journalisten dit jaar ook nadrukkelijk het land in om te beschrijven hoe schaarse middelen daar werden verdeeld. Er was een uitvoerige serie over de waterschappen en uit een samenwerking met Follow the Money bleek dat Den Haag zich steeds nadrukkelijker terugtrekt uit de levens van Nederlanders op het platteland, met populistische woede ten gevolge.

Na een blik op de Haagse stukken die dit jaar in het blad verschenen stijgt een niet te missen beeld op van precies dat probleem. Van een overheid die ofwel te veel aanwezig is in het leven van burgers als wantrouwige bemoeial die het dagelijks bestaan van mensen uitspit, ofwel te veel afwezig, als instituut waarop mensen kunnen vertrouwen voor hun ontplooiing of terugvallen in tijden van nood.

Terecht vertaalt zich dat in woede jegens de uitvoerende macht (het kabinet) maar ook het parlement lijkt al tien jaar lang maar matig geïnteresseerd in het verbeteren en controleren van wetgeving. Dat blijkt uit een indrukwekkend onderzoek van de Investico-collega’s op basis van tien jaar Kamerarchief. Gebeurt er nog iets anders dan opgewonden interrumperen tijdens het wekelijkse vragenuurtje?

Waar Investico het handelen blootlegde, scheen redacteur Marcel ten Hooven zijn licht op het kleingeestige denken en constateerde: politieke partijen zijn zo geobsedeerd met elkaar en Haagse dynamiek dat ze de grote problemen uit het oog verliezen.

Eén van de grote problemen die steevast naar de achtergrond verdwijnt is het klimaat, zo blijkt uit aan analyse van twintig jaar Kamerstukken. ‘Dit is veruit het grootste probleem waarvoor we staan en daar moet je een standpunt over innemen’, zei Ed Nijpels (VVD). ‘Niet altijd electoraal benauwd zijn en op z’n best meestribbelen, zoals Rutte vaak doet. Als je premier wil zijn heb je de taak het land mee te nemen.’

Alles dat hierboven staat beschreven – de veranderende taakopvatting van de Kamer en een politiek van vluchtigheid – valt samen met elf jaar premier Mark Rutte in het torentje. In een prachtig tweeluik behandelde Mathieu Segers zowel de moraal van onze premier als het hardnekkige Nederlandse zelfbeeld van een superieure natie.