#NRC #Sinterklaas @fokkesukke #Formeren er lustig op los @HenriBontenbal & @RobJetten #formatie2025 https://t.co/6U4Rdb0sDC
— Aart Dekker (@AartDekker) December 5, 2025
Mijn Passie? Delen(want 'Gedeelde Vreugd=Dubbele Vreugd & Gedeelde Smart=Halve Smart).Zie mijn Blog-bijdragen dus als mijn middel om wat me interesseert te delen. Als Links, Reposts, en regelmatig in de vorm van Column, Analyse of Commentaar & al dan niet bijtend, ironisch, of roerend statement. Mijn intentie is iedere dag iets van waarde door te geven... Ik krijg ook graag feedback; dus Volgen en Reageren stel ik zeer op prijs!
#NRC #Sinterklaas @fokkesukke #Formeren er lustig op los @HenriBontenbal & @RobJetten #formatie2025 https://t.co/6U4Rdb0sDC
— Aart Dekker (@AartDekker) December 5, 2025
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/05/12/waarom-een-beetje-verliezen-soms-goed-is-voor-je-motivatie-a4164596
FRAGMENT()
Na analyse van meer dan zestigduizend basketbalwedstrijden luidde hun conclusie: wie ietsje achterstaat in de pauze, heeft significant meer kans om uiteindelijk te winnen dan wie halverwege voorstaat. Ietsje achterstaan geeft een motivationele impuls die leidt tot winnen.
Negatieve gevoelens hebben soms positieve gevolgen. Op mijn achttiende besloot ik, alvorens te gaan studeren, mijn dienstplicht te vervullen – toen een soort tussenjaar voor jongeren zonder geld. Veel vrienden begonnen wél meteen aan hun studie. Gedurende mijn diensttijd merkte ik dat zij een steeds grotere voorsprong op mij namen, vooral wat betreft kennis en taalvaardigheid. Ik herinner mij een verjaardagsfeestje waarbij ik een deel van het gesprek domweg niet kon volgen. Behoorlijk zorgelijk. Na dat jaar begon ik daarom met extra veel ijver aan mijn studie. Dat leverde, in elk geval de eerste semesters, bovengemiddelde resultaten op.
Het is een voorbeeld van verliesaversie, de aangeboren weerzin tegen verlies die de meeste mensen hebben. (Ik schreef er al vaker over.) En het laat zien dat dreigend of daadwerkelijk verlies soms tot extra inzet en mooie prestaties kan leiden.
Dat is ook wat we weten uit onderzoek. We kijken naar anderen of de doelen die we stellen. En als we zien dat we achteropraken, ervaren we een sterke drang daar iets aan te doen. Tenminste, zolang we geloven dat dit haalbaar is. Hebben we een voorsprong, dan ervaren we juist een verminderde motivatie.
In de werkomgeving wordt vaak gebruikgemaakt van dit mechanisme. Wanneer een project niet op schema ligt, wanneer targets niet worden gehaald, dan is dit een aansporing om een stapje extra te zetten. Werkt prima.
De Amerikaanse onderzoekers Jonah Berger en Devin Pope publiceerden over dit fenomeen in 2011 een opmerkelijk artikel. Ze zeiden: stel nu eens dat onze hekel aan verlies zo sterk is dat we, wanneer we op achterstand komen, bijvoorbeeld in een sportwedstrijd, zodanig extra gemotiveerd raken dat we daardoor alsnog winnen. Oftewel: leidt verliezen tot winnen?
Na analyse van meer dan zestigduizend basketbalwedstrijden luidde hun conclusie: wie ietsje achterstaat in de pauze, heeft significant meer kans om uiteindelijk te winnen dan wie halverwege voorstaat. Ietsje achterstaan geeft een motivationele impuls die leidt tot winnen.
Dat trok de aandacht van een groepje Nederlandse onderzoekers. Bouke Klein Teeselink, Martijn van den Assem en Dennie van Dolder herhaalden de analyse van Berger en Pope en onderzochten bovendien nog zo’n 150.000 sportwedstrijden extra.
Uiteindelijk bleek dat Berger en Pope te vroeg hadden gejuicht. In hun publicatie van vorig jaar laten de Nederlanders zien dat achterstaan tijdens de pauze in een sportwedstrijd geen grotere kans op de eindoverwinning geeft. Sterker: op basis van hun analyses is het plausibeler dat achterstaan juist tot verliezen leidt. Helaas.
Veel onderzoekers denken dat je verliesaversie voor je kunt laten werken. Het kan dus geen kwaad jezelf af en toe te confronteren met tegenvallende resultaten. Dat stimuleert actie.
Toen ik deze week op de weegschaal stond en een teleurstellende waarde aflas, heb ik daarom extra lang gekeken. Ik heb het aantal kilo’s ook nog eens opgeschreven om het mezelf in te peperen.
Maar dankzij het nauwgezette onderzoek van Klein Teeselink en zijn collega’s weten we ook dat je van alleen deze interventie geen wonderen hoeft te verwachten.
Ben Tiggelaar schrijft wekelijks over persoonlijk leiderschap, werk en management.
Zoals gebruikelijk schreef Leon Kersten weer het nodige lezenswaardige over dit Window van de Qualifiers, je leest het --- Hier ---

Basketball speelt een belangrijke rol in mijn leven. Toen ik 14 was zag ik voor het eerst een wedstrijd. Ik zag balkunstenaar Jerome Freeman voor Frisol/Rowic tegen (ik meen) Jugglers spelen; mijn leven was veranderd.
Het duurde nog wel even voor ik lid werd van Frisol/R, toen was 15. Het is niet zo dat Basketball voor mij 'alles' was (of is). Het is wel een belangrijk onderdeel; ik werd 'Basketballer', en dat zal ik blijven voor de rest van mijn leven. Daarbij maakt het niet eens veel uit dat ik zelf niet meer kan spelen; ik was Speler en nu doe ik andere dingen in het Basketball.
Hoe het Nederlandse Basketball reilt en zeilt, telt dus voor mij; het houdt mij bezig en ik zou graag beter zien gaan. Dus wil ik daar mijn steentje aan bijdragen.
Het kan zijn door Kinnesinne, Frustratie, Sensatielust, Domme Onwetendheid, Profileringsdrang, Persoonlijke Aversie, enzovoort; er wordt in en rond het Nederlandse Basketball nogal eens met modder gegooid. Daar baal ik weleens van.
Basketball is een schitterende sport; met voetbal de grootste teamsport ter wereld, spectaculair en een mooie metafoor voor het 'gewone leven'; alles zit erin.
Alleen weten in Nederland slechts relatief weinig mensen dat, en dat is jammer, want de sport Basketball verdient een groter en belangrijker podium in de Nederlandse samenleving.
O.a. daarom schrijf/deel ik, op deze Blog of in mijn column op www.iBasketball.nl .