Mijn Passie? Delen(want 'Gedeelde Vreugd=Dubbele Vreugd & Gedeelde Smart=Halve Smart).Zie mijn Blog-bijdragen dus als mijn middel om wat me interesseert te delen. Als Links, Reposts, en regelmatig in de vorm van Column, Analyse of Commentaar & al dan niet bijtend, ironisch, of roerend statement. Mijn intentie is iedere dag iets van waarde door te geven... Ik krijg ook graag feedback; dus Volgen en Reageren stel ik zeer op prijs!
*
*
Eigenlijk zou elke manager deze kerstvakantie Ongekend onrecht moeten doornemen, het rapport over de toeslagenaffaire. Behalve een verslag over schrijnend onrecht is het ook een leerboek over diepe managementvalkuilen. Drie zaken die mij opvielen.
Angst als leidraad. Hoe begon het ook alweer? Tien jaar geleden werd besloten tot een hardere aanpak van fraude met toeslagen. Daarna kwamen nog diverse grote zaken aan het licht, zoals het incasseren van miljoenen aan huur- en zorgtoeslag door Bulgaarse bendes. Staatssecretaris Frans Weekers werd in 2013 bijna weggestuurd omdat hij te slap optrad en de Belastingdienst niet stevig genoeg aanstuurde.
Vlak daarna sprak Weekers, samen met de hoogste belastingbazen, de afdeling Toeslagen emotioneel en dringend toe. De medewerkers moesten „alles op alles” zetten om herhaling te voorkomen. Nog meer fouten maken was geen optie.
Leiders die aangeven dat ze geen slecht nieuws willen horen, krijgen vaak hun zin. Met zoveel druk naar beneden vond slecht nieuws vanuit de Belastingdienst zijn weg naar boven niet meer. Berichten over nieuwe fouten, nu juist veroorzaakt door de spijkerharde aanpak, bereikten de leiding in de jaren erna vaak te laat, in afgezwakte vorm, of helemaal niet.
Leiders die aangeven dat ze geen slecht nieuws willen horen, krijgen vaak hun zin
Tunnelvisie. Vanaf 2013 ging de Belastingdienst er met gestrekt been in. Door de druk uit Den Haag, door nieuwe systemen en extra teams voor fraudebestrijding. En ook omdat de dienst de extra kosten hiervoor zelf moest terugverdienen.
Deze ‘businesscase-aanpak’ leidde tot uitwassen. Zo werden ambtenaren die bezwaren van gedupeerde burgers moesten behandelen, soms maandenlang ingezet om de doelen op het gebied van fraudeconstateringen te halen.
In de zaak tegen gastouderbureau Dadim wilde de Belastingdienst zo graag fraude aantonen dat zelfs werd geknoeid met bewijsmateriaal. Na ruim zeven jaar van bezwaar maken en procederen onderhandelt Dadim, waar geen bedrog werd aangetroffen, nu met de staat over schadevergoeding.
Een gezonde focus veranderde in een gevaarlijke tunnelvisie. Door de grote nadruk op fraudebestrijding verloor de Belastingdienst het zicht op andere belangrijke zaken en op het eigen functioneren.
Lees ook deze column van Marike Stellinga: Toeslagenaffaire: hoe beschamend
Te weinig reflectie. Een rode draad in het rapport van de commissie-Van Dam is het tekortschieten van de controle op het werk van de Belastingdienst. Enerzijds zit dat in de omvang en de complexiteit van de organisatie. De verantwoordelijke bestuurders zitten ver van de uitvoering en nog verder van de burger. En als eindelijk signalen doordringen dat bijgestuurd moet worden, duurt het nog jaren voor er echt iets gebeurt.
Daarnaast gaat het ook om alledaagse menselijke zwakheid. De kritische blik bij de Belastingdienst was vooral naar buiten gericht en niet naar binnen. Kleine signalen van mogelijke fraude door burgers – zoals invulfouten op de complexe toeslagformulieren – werden geïnterpreteerd als patroon. Grote signalen dat er in het eigen werk iets fout ging – zoals een rapport van de Nationale Ombudsman in 2017 – werden afgedaan als incident.
Eerlijk en scherp naar jezelf kijken, dat moet je organiseren. Het liefst ver voordat een parlementaire ondervragingscommissie die taak van je overneemt.
Ben Tiggelaar schrijft wekelijks over persoonlijk leiderschap, werk en management.
Cartoon van Hajo voor NRC-Opinie
Het verbaast me te lezen dat het de ‘persoonlijke opvatting’ van premier Rutte is om discussies niet vast te leggen (Rutte schermt informatie af en dat is ongrondwettig, 23/12). Deze doctrine is na tien jaar inmiddels doorgedrongen tot de haarvaten van onze democratie. Na vragen van voormalig VVD-raadslid Lars Ruiter over de afspraken die de gemeente Hollands Kroon de afgelopen vijf jaar met Microsoft heeft gemaakt over een datacenter antwoordde het college van B en W in december: „Hiervan zijn geen verslagen.” Op de vraag waarom de informatie over de plannen pas vijf jaar na aanvang van de besprekingen naar buiten kwam, antwoordde de wethouder: „We komen in de openbaarheid op het moment dat het kan en mag van de initiatiefnemer.” Hierbij rijst de vraag wie in werkelijkheid de dienst uitmaakt in ons democratische land. Digitale wereldspelers als Microsoft? Bestuurders, die geen verslagen maken omdat zij vinden dat dat goed is, hoewel ze daartoe wettelijk verplicht zijn? Of gekozen volksvertegenwoordigers, die hun dagelijks bestuurders moeten controleren, maar die hen de middelen daartoe ontnomen zijn? Er valt volgens mij nog heel wat democratisch zendingswerk te verrichten, alvorens de Rutte-doctrine en nog vele varianten daarop, uitgebannen zijn.
Vier jaar Donald Trump Zo’n 30.000 keer in vier jaar zei Donald Trump iets wat niet waar was. Miljoenen boze kiezers waren bereid alles wat hij zei te geloven. Nu hij het veld ruimt, kan een andere, geslepener politicus gebruikmaken van al die misleide woede.
30.529 leugens en onwaarheden vertelde Trump tijdens zijn presidentschap, aldus een telling van The Washington Post. De frequentie ervan nam toe in zijn laatste maanden.
41 procent was het gemiddelde populariteitscijfer van Trump onder Amerikanen. Hij was daarmee de laagst gewaardeerde president sinds enquêteur Gallup in 1945 met deze peiling begon.
3.200 Militairen trok Trump in zijn laatste maanden terug uit onder meer Afghanistan, Irak en Somalië. Hij voerde in 2016 campagne met de belofte een eind te maken aan de ‘forever wars’.
453 mijlen aan grensmuur was er begin 2021 onder Trump aangelegd. Daarvan was 80 mijl langs stukken grens waar nog niets stond, langs de overige 373 mijl ging het om ophoging of vervanging van bestaande barrières.
750 dollar federale belasting betaalde Trump in 2016 en 2017, bleek uit aangiftes waarop The New York Times de hand wist te leggen, in 2020.
De politieke carrière van Donald Trump begon met een leugen, het is niet meer dan logisch dat zij ook met een leugen eindigt. Komende woensdag zal president Trump het Witte Huis moeten verlaten en kan zijn opvolger Joe Biden daar intrekken. Anders dan voorgaande presidenten vertrekt Trump onder het uitroepen van de beschuldiging dat Biden de verkiezingen niet werkelijk heeft gewonnen. Dat er „historische stembusfraude” heeft plaatsgevonden. Dat hijzelf „verpletterend” heeft gewonnen. Dat Biden een „onwettige president” is. Het is allemaal onwaar. En het wordt, door miljoenen Amerikanen, allemaal geloofd. Dat is de lange schaduw van Trumps één termijn durende presidentschap.
„Onze huidige president kwam uit het niets. Uit het niets. Ik zal zelfs nog verder gaan. De mensen die met hem naar school zijn gegaan hebben hem nooit gezien. Ze weten niet wie hij is. Idioot!”
Op 10 februari 2011 spreekt Donald Trump, dan een 64-jarige zakenman en tv-persoonlijkheid, op de landdag van conservatief Amerika, CPAC. Hij wordt geïntroduceerd als „een van de meest succesvolle zakenlui ter wereld” en „een toegewijde fiscal conservative” (iemand die verantwoordelijke omgang met de rijksbegroting voorstaat) – allebei niet waar. Trump betreedt het podium op de tonen van For the Love of Money van The O’Jays en zegt dat hij dat jaar zal beslissen of hij zich kandidaat stelt voor de presidentsverkiezingen van 2012. Hij betoogt hoe slecht het land ervoor staat en dat het geen wonder is met een leider als Barack Obama. „Onze huidige president kwam uit het niets. Uit het niets”, zegt Trump. „Ik zal zelfs nog verder gaan. De mensen die met hem naar school zijn gegaan hebben hem nooit gezien. Ze weten niet wie hij is. Idioot!” De zaal ontploft van enthousiasme.
/s3/static.nrc.nl/inbeeld/files/2021/01/trump10.jpg)
Bekijk ook de fototerugblik van vier jaar president Trump
Het wordt eentonig, maar het is opnieuw niet waar. Leerlingen van alle scholen waar Obama op zat, zijn op enig moment tijdens diens campagne en presidentschap geïnterviewd, en op elke school die hij bezocht, herinneren klasgenoten zich hem. Maar Trump heeft zijn thema gevonden. Hij praat over hoe Chin..................................
......................
...
4_Years_of_Greatness (Cartoon van Gorilla voor de Groene Amsterdammer)
*
Mark Rutte is stiekem de baas van Nederland, maar misschien dat hij dat volgende week niet meer is. Want in de tijd dat Mark Rutte stiekem de baas was, zijn mensen in grote problemen gekomen omdat ze straf kregen terwijl ze niets fout hadden gedaan. Mark Rutte wist dat al een tijdje, maar hij wist het stiekem want hij wilde het liefst dat niemand daarachter zou komen. Mijn column voor De Nieuws BV op @NPO Radio 1.
De relschoppers die op 6 januari het Capitool bestormden lieten een herdenkingsplakkaat voor het vorig jaar overleden Congreslid John Lewis vernield achter. Het is een illustratie van de diep racistische motieven van Trumps trouwe achterban. In hoeverre de aanval het label ‘poging tot staatsgreep’ verdient blijft onderdeel van een interpretatiestrijd. Het besmeuren van de nagedachtenis aan een Afro-Amerikaanse volksvertegenwoordiger, die naast Martin Luther King een icoon van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging was, is een heldere uitdrukking van waar het de aanvallers om te doen was. De grief was ‘gestolen verkiezingen’. Het was codetaal voor een stembusnederlaag toegebracht aan witte supremacisten in het bijzonder door de zwarte kiezer.
Want, terugblikkend, dat is wat er gebeurde de afgelopen presidentsverkiezingen. Joe Biden was een afgeschreven kandidaat totdat South Carolina sprak tijdens de voorverkiezingen en overweldigend liet weten dat hij wat deze zuidelijke staat betreft het tegen Trump moest opnemen.
Je kunt de Democratische kiezers in South Carolina achteraf alleen maar prijzen om hun scherpe antenne. Biden won van Trump in Georgia, een cruciale staat met een grote Afro-Amerikaanse gemeenschap. Hij was de eerste Democraat die dit klaarspeelde sinds Carter, die uit deze staat afkomstig is. Dat was het resultaat van een jarenlang voorbereide mobilisatiecampagne om veelal ongeregistreerde, via ingewikkelde regels van de stembus weggehouden kiezers te laten stemmen.
Gerard Reve dichtte dat de schreeuwlelijk met het protestbord kon genieten van zijn smoel op tv, terwijl de stille inzet vaak onopgemerkt blijft. Eigenlijk is daarmee het hele Trump-tijdperk samengevat. Keer op keer richtten de camera’s zich op de uitgedoste Trump-menigtes, en tekenden pennen hun woorden op. Ondertussen voltrok de revolutie zich elders. Dit was zeker het geval op 6 januari. De man met bizonhorens werd wereldnieuws, en verdrukte de berichten over Georgia, waar de Democraten twee Senaatszetels wonnen. De boze energie van het trumpisme die de bestormers in Washington dreef, ontbrak in Georgia waar de Republikeinse kiezer in onvoldoende mate naar het stemlokaal toog.
Als gevolg daarvan ligt de weg voor een effectief presidentschap van Biden nu open. Met hun net-aan-meerderheid in de Senaat kunnen de Democraten in ieder geval tot aan de midterm-verkiezingen in 2022 Amerika ingrijpend hervormen. Radicale verduurzaming, nieuwe infrastructuur, voldoende noodhulp om de door covid geplaagde economie te stutten; er is alle potentieel voor een beleidsrevolutie die de vier jaar stilstand onder Trump kan doorbreken. Het enige wat de Democraten tegenhoudt, is hun verbeelding. Dit in tegenstelling tot de quasi-revolutionairen van Trump: hun verbeelding was eindeloos groot, de realiteit weerbarstig. Uiteindelijk werd de overwinning van Biden kort na de inval van het Capitool alsnog gecertificeerd.
Onder elk plan van de regering-Biden zal straks de handtekening van Raphael Warnock staan, een van de twee nieuwe Democratische Senatoren uit Georgia. Hij is de eerste Afro-Amerikaan die als Senator een staat vertegenwoordigt die behoorde tot de Confederatie. Het is dan ook treffend dat Warnock heeft gezegd dat het invoeren van de John Lewis-wet zijn grootste prioriteit is. Ook Lewis kwam uit Georgia, streed een leven lang voor stemrecht en kreeg een wet naar zich vernoemd die kiezersonderdrukking moet tegengaan. De hallen waar Lewis wordt herdacht werden ondergepist en ondergekakt door Trump-aanhangers, maar iemand die Lewis’ nagedachtenis wil eren won ondertussen van een Republikein die campagne voerde met de leugens over gestolen verkiezingen.
Ja, er heeft een strijd om het Capitool plaatsgevonden in de VS. Alleen was die opgesplitst in meerdere veldslagen. Die in Washington werd na een paar spannende uren gewonnen door Congresleden die het bekrachtigen van de verkiezingsuitslag voltooiden. Daarvoor waren er al verschillende slagen gewonnen tijdens de Senaatsverkiezingen. Georgia was de beslissende. Racistisch-rechts is daarmee niet verdwenen en de weg naar de inauguratiedag blijft gevaarlijk, maar een politieke nederlaag is deze fractie hoe dan ook toegebracht. Sinds lange tijd goed nieuws uit Amerika.
*
(Cartoon van de Baltimore Sun)
*
*
De Amerikaanse suikeroom van Geert Wilders (zie onder) is ook financier van Project Veritas - de organisatie die samen optrekt met de Proud Boys: https://t.co/OlAI6yE2iZ. #Followthemoney https://t.co/lKRQaf5kL7
— Beatrice de Graaf (@beatricedegraaf) January 15, 2021
*
Stomtoevallig las ik er afgelopen week over in een Groene Amsterdammer van 2018...
Maar nu ineens; wat extra details - op gediept door Follow the Money - en het is 'Nieuws'...
Meestal wordt onder 'Zakkenvullers' begrepen: 'Mensen die hun Zakken Vullen', ook in deze betekenis zou je Wilders met zijn PVV wel kunnen verstaan.
Maar in dit geval wil ik het begrip anders gebruiken; 'de Mensen die de (dubieuze) Zakken van Dubieuze Lieden - zoals Wilders dus - vullen voor hun Dubieuze Activiteiten.
Al in 2018 was dus bekend dat de (dure) advocaten van Wilders in de 'Minder Marokkanen-zaak' - de advocaten Knoops - (deels) werden betaald door Amerikaanse sponsoren. Nu heeft TFM dus boven water gehaald wie het precies betreft; dezelfde lieden dus die ook een van Trump's vele Stoottroepen faciliteren; 'the Proud Boys'...weer een factor om trots op te zijn voor Wilders, zijn PVV'ers en de mensen die op die Dubieuze Club menen te moeten stemmen...
Denk eens na, zou ik zeggen voor de PVV-aanhangers die dit toevallig mochten lezen...
Er is het Amerikaanse strafboek waarvan artikel 52, sectie 20.511,
het verbiedt om „inwoners van een staat willens en wetens een eerlijk
en onpartijdig uitgevoerd kiesproces te ontzeggen of ontfutselen”, of
een poging hiertoe te doen. Dit misdrijf behelst onder meer „de
officiële telling van de stemmen [...] op valse, fictieve of frauduleuze
wijze aan te passen”. Hierop staat tot vijf jaar gevangenisstraf. (NRC, 4 januari 2021, 'Trump-dreigt-aan-de-telefoon-als-een-maffiabaas-maar-dat-is-nog-lastig-te-vervolgen')
*
Wat een opluchting. Toen vorige week zaterdag, op een stralende herfstdag om half twaalf in de ochtend, het bericht van de overwinning van Joe Biden kwam, klonk er getoeter en gejuich in de straten, zelfs in het keurige Princeton. Toevallig begon ook een nabije kerkklok te luiden. Eindelijk verlossing. Na vier jaar ellende had dit land zich weer opgericht. Een hoopvolle toekomst gloorde.
Niet dus. De grootste verrassing van deze presidentsverkiezingen is dat er geen verrassing is. Het land bleek exact zo gespleten als vier jaar geleden. Goed – als alle stemmen, nog een keer, precies zijn geteld, zal Biden gewonnen blijken te hebben. En wie weet, mag hij ook daadwerkelijk het Witte Huis betrekken en het land regeren. Maar daar hebben de meer dan 72 miljoen Trump-stemmers geen boodschap aan. Ze leven allang in een parallelle wereld, een universum van alternatieve feiten. Een werkelijkheid waar hun kandidaat altijd wint, als je maar genoeg „frauduleuze” stemmen niet telt. Waar je bevrijd bent van de logica en alles kunt uitleggen in je voordeel. Waar alle mannen vierkante kaken hebben en alle vrouwen slank en blond zijn. Waar de feiten zich aanpassen aan de gedachten, in plaats van omgekeerd.
Het was een grote illusie dat deze verkiezingen iets zouden afsluiten, Amerika closure zouden geven. Dat het land zou kiezen om links óf rechts te gaan. Maar alles gaat gewoon door zoals het was, op een dubbelspoor. De ene helft van de natie links, de andere rechts. Soms is de ene helft de baas, dan weer de andere. De afgelopen vier jaar leefden de Democraten in bezet gebied onder het juk van een vreemde mogendheid. Nu mogen de Republikeinen zich zo voelen.
Sommigen vrezen een nieuwe burgeroorlog. Maar dat is flauwekul. Die burgeroorlog is er allang. Hij wordt niet gevochten in velden en bossen met kogels en kanonnen, maar in de oude en nieuwe media met talking heads en tweets. De nieuwe noord-zuidgrens loopt door het internet.
Als een tegenpaus zal Trump zijn schaduwregering voortzetten in Mar-a-Lago. Het zal voor velen een alternatief Witte Huis worden waar de ‘echte’ president woont. Politici zullen er zijn zegen ontvangen. Zoals hij als mislukte zakenman een succesvolle ging spelen op de televisie, zo zal hij nu een succesvolle president spelen op zijn eigen tv-kanaal. De strijd gaat ondertussen gewoon door. Eerst de senaatsverkiezingen in Georgia, dan over twee jaar het Congres, en voor je het weet is het weer 2024.
Trump is niet een slechte verliezer. Hij kan het gewoon niet. Het is een raadsel hoe iedereen hem blijft onderschatten, terwijl hij gewoon doet wat hij altijd heeft gedaan. Een definitie van gekte is hetzelfde doen en een andere uitkomst verwachten. Wie is er hier gek?
Trump doet me denken aan de Zwarte Ridder in de film Monty Python and the Holy Grail. Als koning Arthur zijn arm afhakt, is dat „maar een kras”. Het verlies van de andere arm „slechts een vleeswond”. Hinkend op één been zegt hij altijd te zullen triomferen. Als hij uiteindelijk al zijn ledematen kwijt is, roept hij het vertrekkend gezelschap toe: „Oké, we noemen het gelijkspel”.
 |
|
en nog veel meer Fokke & Sukke --- Hier ---
|
Posts
Alle reacties
