Vuilspuiterij en Onheuse Aanvallen in de Basketball Media

Spuug- en spuugzat ben ik “ze” al een hele tijd. Ik weet inmiddels dat vele andere actieve basketball-mensen in het Nederlandse Basketball deze emotie met mij delen. Wie die “ze” zijn? Het is helaas geen nieuws en ook al een uitgekauwd thema in deze column: “ze” zijn die lieden die onophoudelijk hun persoonlijke trauma's, frustraties, (al dan niet misplaatste) hoogmoedswaanzin en ander ongenoegen botvieren door af te geven op of uit te halen naar het Nederlandse Basketball. Ik kan het iets scherper formuleren: “ze” kotsen over, en schijten op iedereen die, en/of alles dat (ook maar enigszins) iets te maken heeft met het Nederlandse basketball. Regelmatig, soms zelfs zo’n beetje op wekelijkse basis, is het weer zover: “ze” vinden het nodig om (wéér) uit te halen. Niet zelden houd ik daar dan weer een rotgevoel aan over; soms maak ik me er zelfs (regelr-)ECHT KWAAD over! Nu is het feit dat ik er slechte momenten door beleef nog tot daaraan toe (want ik vind mezelf niet zo belangrijk), maar ik weet zeker dat velen er met mij de ziekte over in hebben als ze voor de zoveelste keer een onheuse uithaal moeten verduren. Ik denk dan in de eerste plaats aan al die mensen die (nog veel meer dan ik) op dit moment actief zijn in onze mooie sport. Je kunt dat ruim zien: van al die kinderen, hun ouders en alle vrijwilligers die de basis vormen van het basketball in Nederland, tot en met de professionals en vrijwilligers op het hoogste niveau in ons land, de spelers, coaches, andere begeleiders, bestuurders, sponsoren, investeerders, maar óók het publiek dat iedere week weer ergens de tribune beklimt bij een wedstrijd. Al deze mensen krijgen doorlopend van bovenvermelde frustraten te kennen dat ze hun enthousiasme, energie, tijd en/of geld, steken in iets “dat niets voorstelt”... Leuk is anders, en het is verre van motiverend!
Bovendien schrikt het buitenstaanders die wellicht het basketball binnen zouden willen stappen af; en dat betreft dan mensen en partijen die we o zo hard nodig hebben!

Nu is mijn probleem dat ik een drang heb al dat negativisme te willen bevechten; omdat ik nu eenmaal deze stukjes schrijf krijgt deze drang dan vaak de vorm van wéér een nieuwe column, ook al probeer ik het ook wel eens op een andere manier. Maar hoe vaak kan je in een stukje, zonder jezelf te herhalen, dit soort gedrag aan de kaak stellen? Dat is gewoon moeilijk! Voor mij tenminste wel… Toch vind ik het nodig “iets” te (blijven) doen tegen dit defaitisme, tegen de (soms zelfs) destructieve opstelling van deze mensen die het Nederlandse basketball keer op keer neersabelen, pootje haken en de grond in trappen. En volgens mij is het zo dat, vrij vertaald naar een oud spreekwoord, één dwaas (in de media) in geen tijd meer schade kan aanrichten dan tien wijzen (die veelal niet (zoveel) over de media beschikken kunnen) over een lange tijd kunnen weerleggen. Want dààr gaat mijn punt over: we hebben het over een aantal lieden die door hun functie (bijvoorbeeld in de media) en/of hun verdiensten in het (veelal verre) verleden gemakkelijk toegang hebben tot de media, en ook nog eens behoorlijk veel gehoor vinden bij het grote (niet basketball-) publiek, en soms zelfs hun collega’s in de media (die verhalen reproduceren of er op doorborduren). Helaas moeten we ook steeds meer vaststellen dat de media steeds hype-gevoeliger worden en één bericht dus soms een lawine aan gelijksoortige berichten in “de media” losmaakt.

Wat er wel nodig is? Wat meer positivisme, en ook een beetje vertrouwen in “de ander”; waarom moeten “ze”, zelfs als het geheel nieuwe mensen betreft, mensen altijd bij voorbaat wantrouwen of zelfs volledig diskwalificeren, zo niet nog erger? Waarom wordt er dan meestal uitgegaan van het credo “het stelt niets voor en het wordt ook nooit wat”? Het is zó zinloos om altijd maar weer dat wat er niet is, of wat nog niet helemaal is wat het (misschien) zou moeten zijn, te zoeken en te benadrukken. Mijn stelling is: “er wordt inmiddels weer best aardig gebasketbald in NL, er is inmiddels een heel behoorlijk budget voor topbasketball op mannen topniveau (bij de clubs) en er is best talent, waar inmiddels meer en beter mee wordt gewerkt dan ooit tevoren!” Anders gezegd: “we moeten het doen met wat er wel is, en gewoon heel hard werken aan beter. Daarnaast moeten we vooral ook genieten van wat er WEL is, ons de lol niet laten ontnemen door een klein aantal (min of meer zieke, en ziekende geesten)!”

Goed, dat is eruit! Maar wat nu te doen aan de negatieve walm die iedere keer weer wordt uitgebraakt, door steeds weer hetzelfde groepje mensen. Een groepje waarvan er enkelen ook nog eens heel veel te danken hebben aan (de start die zij ooit maakten in) het Nederlandse Basketball. Tot nu toe heb ik het op deze plaats getracht beschaafd te houden en stukjes te schrijven die op een uitgebreide argumentatie waren gebaseerd. Ook lichtte ik mijn verhaal ruimschoots toe en citeerde ik ruimhartig. Ik heb nu de conclusie getrokken dat deze nuance slechts “paarlen voor de zwijnen” vormden. Het moet dus anders!

Het woord dat steeds vaker, en steeds sterker, bij mij opkwam als ik deze materie overdacht was het woord “achterlijk”. Nu is dat een woord waarmee je in het huidige tijdsgewricht uiterst voorzichtig moet zijn; voor je het weet zit je in één kamp met vreemde fanatici met raar geblondeerd haar…!
En dat is wel het laatste wat ik zou willen! Toch kom ik steeds terug bij deze kwalificatie voor het gedrag dat ik aan de kaak wil stellen. Dus zocht ik het op in “de dikke van Dale”: daar staat “ach•ter•lijk bn, bw achter in ontwikkeling”. Volgens mij dus een woord dat wel degelijk van toepassing is… Ik wil namelijk op een andere manier dan voorheen omgaan met het soort media-uitingen waar het mij om gaat en met degenen die ervoor verantwoordelijk zijn.

Ik wil deze zich steeds weer herhalende, kwalijke, vaak ongefundeerde, en soms zelfs regelrecht kwaadaardige uitingen aangaande het NL-basketball of mensen daarin, aan een schandpaal nagelen. Daarnaast wil ik de mensen die op de wip zitten, of ze nu wel of niet geloof moeten hechten aan dit soort gebral, duidelijk maken dat ze zich er gerust van kunnen distantiëren, en waarom! Iedere keer als ik weer iets tegenkom in deze categorie misplaatste uitlatingen in de media, of als ik er door iemand anders op attent word gemaakt, wil ik een kort maar krachtig stukje schrijven in een als zodanig gekenmerkte aflevering van een serie op deze plaats. Als werktitel hanteer ik: “de Achterlijke Gladiool in de Basketball Media”, ofwel de “AGBM”. Ik weet het; fraai en pakkend is deze titel niet. Ik houd me dus aanbevolen voor suggesties voor een betere! Naast de “AGBM” van de dag, wil ik een klassementje bijhouden van de lieden die zich bezondigd hebben aan dit aan de kaak te stellen gedrag. Op deze wijze wordt hopelijk duidelijk wie, wat, hoe en hoe vaak (dat vooral!) dit kwalijke gedrag voorkomt. In onbekende, of onwetende lieden die eens een keer een scheve schaats rijden ben ik niet geïnteresseerd; het gaat om mensen die regelmatig, en willens en wetens, op het Nederlandse Basketball (of daarin actieve mensen) inhakken op dubieuze gronden. Mensen dus die, als ze zouden willen, beter zouden kunnen en beter zouden moeten weten.

Op korte termijn zal ik de aftrap verrichten van deze serie stukjes, waarbij ik oprecht hoop dat de serie geen lang en frequent leven beschoren zal zijn. Ik ben echter bang dat het tegendeel weleens het geval zou kunnen blijken te zijn. De eerste paar afleveringen heb ik gedurende de afgelopen 6-8 weken opgespaard en deze zullen, denk ik, wel duidelijk maken hoe ik tot deze stap ben gekomen… Mocht dat na een tijdje nog steeds niet het geval zijn, dan ben ik bereid op verzoek e.e.a. verder toe te lichten.