Nu wil het geval dat in de, ook in Nederland inmiddels tot een ware heksenjacht verworden, 'strijd tegen doping' in slechts enkele maanden tijd drie in Nederland actieve Amerikaanse basketballers zijn betrapt op het gebruik van cannabis. Zij moesten dat feit met ontslag op staande voet bekopen. Een trieste zaak, maar dom-eigen schuld-dikke bult, voor die jongens. In de snel professioneler wordende Nederlandse Basketballwereld zitten clubbesturen en sponsoren niet te wachten op slechte voorbeelden en ongewenst gedrag van hun, al dan niet duur betaalde, professionals en de clubs grijpen dus in wanneer hun spelers een misstap maken. Het is weleens anders geweest!
En juist hierom gaat het nu in deze zaak. Ooit was het een publiek geheim dat (sommige? vele?) Amerikaanse spelers in Nederland zich te buiten gingen aan de geneugten van het leven die in Nederland zo gemakkelijk beschikbaar waren, waar dat toen in thuisland Amerika nog een stuk moeilijker was. Doping was in die tijd iets voor simpele zielen op een racefiets, die bereid waren 'pillen in de mik te stoppen', zelfs met gevaar voor eigen leven en gezondheid, alles ter bevordering van de kans op winst en eeuwige glorie (en een klein beetje geld). Veel werd er niet gedaan aan controle, maar als dit wel gebeurde dan bracht een simpele rubberen peer onder de oksel soms nog uitkomst (al was het maar als veilige gedachte bij de beslissing te 'gaan slikken'...). Tegenwoordig hebben we Dopingautoriteiten 'all over' en worden er fortuinen uitgegeven aan controles; ook in Nederland en (zelfs) in het Nederlandse Basketball! Ik heb al diverse malen tamelijk mensonterende controles meegemaakt van spelers die rond het middernachtelijk uur nog ‘moeten’, maar lange tijd na afloop van een wedstrijd gewoon nog niet kunnen plassen; dit kan (heel) erg zijn als de volgende ochtend vroeg alweer gevlogen moet worden. Ik ken een voorbeeld van een geblesseerde speler die driemaal achtereen in korte tijd ‘moest’, en zo zijn er vele minder wenselijke gevolgen van dopingcontroles, maar dat is een ander verhaal. Als nu een speler betrapt wordt dan is dat zo bekend en kan een club niet géén actie nemen. De kans om met druggebruik weg te komen is dus klein geworden. Zelfs als het gaat om één (of enkele) 'onschuldig' stickie(s). Ik ben de laatste om sofdrugsgebruik onbetekenend te vinden en geen reden tot ontslag, maar laten we wel wezen: van cannabisgebruik is (zelden of) nooit iemand beter gaan sporten, en zeker niet beter gaan basketballen. Om doping, in de zin van stimulerend middel ter bevordering van de prestaties, gaat het hier dus in het geheel niet, alhoewel het weinig coaches, clubbestuurders of sponsoren onverschillig zal laten of hun spelers wel of niet 'gebruiken'. Wel kan ik veilig stellen dat de verhouding tussen een speler die na een mooie overwinning een biertje of vijf à tien teveel tot zich neemt, en zijn collega die dit heugelijke feit viert met een paar joints, bij controle door een dopingcontroleur nogal scheef kan uitpakken, terwijl ik me dan afvraag wie van de twee er zichzelf en zijn omgeving het meeste schade berokkent (of risico daartoe op de koop toeneemt). Ik denk ook dat het nog maar te bezien staat of het druggebruik van de gemiddelde Amerikaanse basketballer van vandaag de dag, zelfs maar in de buurt komt van 'de collega's' van 15-25 jaar geleden. Waarschijnlijk niet, het zou weleens veel lager kunnen liggen!
En dan hebben we gelijk de kwestie van het foute verhaal van scribent Igor Wijnker bij de horens; hij schreef zijn verhaal al geruime tijd geleden en voor een boek dat nog uit moet komen. Zijn research vond al vrij lang geleden plaats, zo belde hij al meer dan vier maanden voor het verschijnen van de voorpublicatie, deze week in de Nieuwe Revu, met Henk Pieterse. Zijn oorspronkelijke verhaal ging vooral over de 'Steentijd van het Nederlandse Basketball', zo'n 20-30 jaar geleden! Zo verhaalt hij uitgebreid over Tommy Barker, ooit teamgenoot van Pieterse. Deze ontspoorde topspeler, voor veel jongere basketballadepten waarschijnlijk volledig onbekend, of slechts gekend uit verhalen 'over vroeger' en misschien van wat flitsen op DVD of oude video's, is naar ik begrijp al vele jaren dood en begraven, net als enkele andere grootheden van toen.
De laatste maanden werden tot drie keer toe spelers in de Eredivisie betrapt op cannabisgebruik, in de jaren daarvoor gebeurde dat ook een enkele keer maar toen ging het om Nederlandse spelers. Daar heb ik toen nauwelijks wat over gehoord, en zeker geen 4-pagina-lang artikel in één van onze sensatiebladen zoals nu in de Nieuwe Revu. Ik kan het feit dat er nu ineens wèl een link wordt gelegd tussen drugsgebruik door Amerikanen nu, en de taferelen die zich in 'die Goede Oude Tijd'(!?) afspeelden maar op één manier uitleggen: het basketball wordt hier wéér, voor de zoveelste keer, misbruikt voor persoonlijke doeleinden; deze keer door een schrijver die een boek wil verkopen, en nog een extra graantje meepikt door zijn verhaal ook nog eens te verkopen aan een sensatie-periodiek. De link die hij om deze redenen legt tussen toen en nu is misplaatst, de schade die hij het hedendaagse basketball berokkent groot en onterecht.
Igor Wijker verdient hiermee een dikke vette rode kaart en een langdurige schorsing!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten