Antwoord van Andalusisch Dorp Marinaleda op de Crisis

Terwijl de neo-liberale slinger zover uit het lood is geslagen dat het bijna niet erger meer kan worden, wordt er in een Andalusisch plaatsje rustig gewerkt aan een nieuw socialistisch Utopia, en: iedereen heeft werk! Een unicum in een land waar 25% van de bevolking geen werk heeft, en van de jongeren zelfs 50% werkloos is!

In 6 minuten een portret van het plaatsje en haar burgemeester (sinds 30 jaar).
In Andalucia wordt al 30 jaar gewerkt aan een nieuw socialistisch Utopia.

Waar ligt Marinaleda (Google Maps).

Met 5 een gitaar bespelen; klinkt goed!

Clown / Slager Castricum eindelijk eens op eigen niveau aangepakt; Rottenberg for President (vd PvdA)

Job Cohen is niet meer...de leider van de PvdA. Voor hemzelf, op termijn, een zege (denk ik tenminste), maar nu een bittere pil; voor hemzelf, voor Hans Spekman (de geweldige nieuwe voorzitter van de partij, die helaas te laat kwam om het tij op tijd (voor Cohen dan) te keren, voor de PvdA en...voor het land. Want aan de grote kracht van Cohen: fatsoen en de boel bij elkaar houden in moeilijke tijden, ontbreekt het al jaren op grote schaal in ons kleine en kleinzielige landje. Cohen had ook een warm hart en een koel verstand, ook daaraan mankeert het nogal op het moment dat in korte tijd de toeloop op de voedselbanken met 20% omhoog springt. En dat is nog maar het begin; 'onze' premier (Flutte) heeft vast al in zijn hoofd hoe hij nu weer 10 miljard extra uit de ontwikkelingshulp, de onderkant van onze samenleving en (het onderste deel van) de middengroepen kan knijpen, maar verkondigt voor de camera's dat "...armoede niet bestaat in Nederland!"

Door de almachtige achterkamer-politicus (nou ja, politicus...) Wouter Bos, Wim Kan zou zeggen "EEN BEKWAME MAN!!!" (en daar ben ik het dan nog mee eens ook, Bos was alleen een stoethaspel van een politicus..!), werd hij, als bijna pensioengerechtigde) uit zijn geliefde Amsterdam weggeplukt omdat de jonge Wouter 'op de kinderen moest gaan passen'. Het was de bedoeling dat 'Cohen zou komen, zou zien en zou overwinnen', dat de PvdA als grootste in de regering zou komen, en dat Job Cohen Premier zou worden; en het lukte nog bijna ook. Alle media waren hun spullen al bijna aan het inpakken, toen de kansen op de valreep keerden; de bleek VVD (uit de dood herrezen na de vernietigende VVD-burgeroorlog tussen 'Mark en Rita') met een neuslengte de winnaar. We zullen er maar vanuit gaan dat dat zuivere koffie was, al is zelfs dat in het land van Bouwfraudes, Onroerend Goed-fraudes, blunderende rechters en niet-deugende stemcomputers een stuk minder vanzelfsprekend dan ik altijd heb aangenomen...

Er volgde een formatie die uiteindelijk een 'steal', een soort 'staatsgreep light', werd van een minderheid van slechts 62 zetels in de Tweede Kamer; een regering die zich gedraagt alsof ze 70% van de zetels hebben, terwijl dat in werkelijkheid toch echt maar 41% is.

En toen moest de arme Job Cohen, die als politicus slechts ervaring had als zeer sterke Staatssecretaris, ineens omscholen tot straatvechtende oppositieleider, en dat op zijn oude dag. NIEMAND wist hoe Wilders aangepakt moest worden, en eigenlijk weet (in de politiek) nog steeds niemand dat...
Ik denk dat je boeven vangt met boeven en tuig moet bestrijden met tuig. Er is een andere, maar moeilijke en lange weg: via een 'cordon sanitair', maar dat vergt wel zeer veel discipline van alle andere partijen en zelfs van de media, en dus was dat een onmogelijke route voor Nederland. Immers: het CDA ging onder leiding van 'rat' Verhagen voor kortstondige eigen glorie van enkelen in die partij; ten koste van de rest en de toekomst van het CDA, en ten koste van het land en de bevolking. Ook Rutte realiseerde zich dat dit een 'once in a lifetime opportunity' voor hemzelf was (en misschien ook wel voor de VVD als geheel), en dus kregen wij het gedrocht dat er nu zit.

En Cohen? Die was er misschien niet (helemaal) klaar voor, maar er stonden ook hele hordes klaar om ervoor te zorgen dat de zwemmer Cohen keer op keer kopje onder werd geduwd terwijl hij tegen de stroom in moest leren zwemmen voor zijn bestaan als leider van de PvdA. Ik noem er enkele in omgekeerde chronologische volgorde: Timmermans, Trouw, Wilders en zijn brievenbus-zeikende en/of gewelddadige hordes en andere vazallen, de Telegraaf, Geen Stijl, Pownd, WNL, VVD, SGP, en CDA, Twan Huys, zelfs bij de Vara werd het hem (o.a. door DWDD) moeilijk gemaakt, en dat terwijl er ook intern bij de PvdA voortdurend kikkers uit de kruiwagen sprongen (o.a. Ploumen), amok maakten, of tenminste twijfels uitten. Uiteindelijk een 'uphil battle' die weinigen hem hadden verbeterd, maar die niet te winnen was.

Dus mocht 'clown' Rutger Castricum ook nog even komen gloreren aan de Vara-tafel; hij heeft een boekje in de verkoop, kwam dat ff goed uit? Logisch toch?!? Net als het feit dat Jack de Vries ook keer op keer de show mag komen stelen in, wat toch eigenlijk voor dat soort lieden 'het hol van de (rode) leeuw' zou moeten zijn.
Gelukkig was daar Felix Rottenberg, weliswaar niet aan tafel, maar wel in de zaal; hij kon een klein tipje van de sluier oplichten van hoe je dat soort lieden aan moet pakken...met de eigen wapens dus. Maar daar had Cohen niets (meer) aan, die is trouwens toch door en door fatsoenlijk...

Eli Pariser: Beware online "filter bubbles" (TED-Ideas worth spreading)

We leunen allemaal zwaar op internet, vandaag de dag. En op het internet zijn daarbij bedrijven als Google en Facebook zwaarwegende hulpmiddelen. Het is dan ook goed om jezelf te realiseren dat deze bedrijven er meer op uit zijn zichzelf te dienen dan ons. Hieronder een filmpje waarin uiteen gezet wordt hoe de resultaten van wat wij willen doen op internet gemanipuleerd worden. Het filmpje is al meer dan 1.2M keer bekeken.

"As web companies strive to tailor their services (including news and search results) to our personal tastes, there's a dangerous unintended consequence: We get trapped in a "filter bubble" and don't get exposed to information that could challenge or broaden our worldview. Eli Pariser argues powerfully that this will ultimately prove to be bad for us and bad for democracy.

Pioneering online organizer Eli Pariser is the author of "The Filter Bubble," about how personalized search might be narrowing our worldview. Full bio »
"Your filter bubble is your own personal, unique universe of information that you live in online. What’s in your filter bubble depends on who you are, and it depends on what you do. But you don’t decide what gets in — and more importantly, you don’t see what gets edited out.” (Eli Pariser)"

Zo doen ze het in Antwerpen: Antwerp Giants 16 februari 2012

In België bestaat het Basketball langer dan in Nederland (zij begonnen na WO-I, en wij na WO-II), toch is een een flinke periode geweest waarin Nederland België overvleugelde, zeker met het NT-Heren. De laatste jaren is daarvan geen sprake meer, niet wat betreft de competitie, niet wat betreft de NT's. Toch ligt België niet zover voor dat de rollen niet weer omgedraaid zou kunnen worden, soms moet je daarvoor wel wat investeren! Zie het vestigen van een toeschouwersrecord in Antwerpen. Overigens, de geïnterviewde Mwema kan ik me (als scout) herinneren al een undersized en redelijk frele, maar wel atletische PF van de Belgische U20...nu is hij wat breder (kost ook jaren investeren...). Antwerp Giants vs. Charleroi (16 februari 2012)

Lin-Sanity from Courtside, in a perfect angle....

Ik houd niet zo van hypes, maar het is soms moeilijk je eraan te onttrekken, en dit is wel een hele leuke:

Open Brief van Emile Roemer over de kaalslag in het Bijzonder Onderwijs

Mijn 'Linkse Sympathieën' zijn geen geheim, vandaar dat ik de column van Emile Roemer, hij gaat over de schandalige kaalslag in het Bijzonder onderwijs, integraal overneem. Verder commentaar is overbodig...
10 februari 2012

Beste ,
Maandagavond mocht ik spreken op een ouderavond van kinderen in het speciaal onderwijs. De ouders maken zich grote zorgen over de toekomst van hun kinderen. Niet alleen holt hun onderwijs hard achteruit, het zijn ook nog eens de kinderen die in te toekomst te maken krijgen met de bezuinigingen op de wajong, de sociale werkplaats en in de zorg.

De bezuinigingen op het speciaal onderwijs zijn bijzonder grof. Ik kreeg een mail van een directeur van een school voor zeer moeilijk lerende kinderen. Zij raken bijna 20% van hun budget kwijt. Als gevolg daarvan worden 6 voltijds leerkrachten ontslagen en verliezen 8 klassenassistenten hun baan. Zelfs als alle ondersteuners en begeleiders voor de klas gaan staan, zijn er nog niet genoeg leerkrachten voor de 21 groepen. Er moeten dus klassen verdwijnen, waardoor de overgebleven groepen fors groter worden.

Nu ken ik de positie van schooldirecteur goed. Als locatieleider heb ik zelf jarenlang leiding gegeven aan een school. Maar als ik de volgende zin van een collega lees dan slaat mij toch de schrik om het hart: "De complete, zorgvuldig opgebouwde, zorgstructuur gaat volledig naar de knoppen, er blijft niks over en in een aantal groepen komt zelfs de veiligheid van personeel en medeleerlingen in het geding." Hier gaat het niet meer over slim bezuinigen maar over ondoordacht sloopwerk.

Als u zich ook zorgen maakt over de bezuinigingen op uw school. Stuur mij dan uw verhaal of doe mee aan de kleurplatenactie.

Op 6 maart organiseren de onderwijsbonden een grootschalig protest tegen de bezuinigingen op het speciaal onderwijs. Gevreesd wordt voor grotere klassen, massa-ontslag van leraren en minder aandacht voor leerlingen die juist meer aandacht nodig hebben. Ik zal er bij zijn op 6 maart en ik hoop dat naast de leraren vooral ook de ouders zich bij dit protest zullen aansluiten. Precies om de reden die de leerling op de tekening hierboven zo mooi heeft opgeschreven: onze juffen moeten blijven!

Emile Roemer

Uit een ander, licht hiermee samenhangend, bericht van NRC blijkt dat er ook om andere redenen massaal ontslagen vallen in het BO. --bericht NRC--
Dit terwijl de (alom gedeelde) grote angst voor de komende jaren was, dat er de komende jaren door de vergrijzing grote gaten zouden vallen in de gelederen van actieve onderwijzers en leraren. Wellicht dat hiermee de wilde uithaal van een onderwijs-vakbondsman in de richting van de minister van Onderwijs, van Bijsterveld zou er het niveau niet voor hebben om een ministerpost te vervullen, (deels) verklaard kan worden..?

Trailer Duke vs. UNC

Het is weer zover: het Amerikaanse College (NCAA-DI) Basketball gaat in de hoogste versnelling: vanaf nu tot eind maart wordt het weer steeds spannender, beter, en spectaculairder; het Amerikaanse equivalent voor 'It geat Oan'...

En het begint dan natuurlijk met de 'Rivalry aller Rivalries', Duke vs. North Carolina (een mooie trailer):

Op iBasketball schreef ik vorig jaar over mijn eigen ervaring met deze klassieker: --Meer--

De eerste ontmoeting eindigt alweer direct in een thriller:

De Nederlandse Kiezer als Schuifpuzzel (Groene Amsterdammer 2-2-12, Sciencepalooza, Eva van den Broek)

Aan de wekelijkse peilingen/verkiezingsuitslagen zou een mens kunnen denken dat een groot deel van de Nederlandse kiezers losgeslagen en op hol zijn, dit is niet waar: de verschuivingen die er zijn zijn beperkt, en spelen zich af binnen blokken, die op zichzelf weer erg vast op hun plek liggen. Overigens zijn de politieke voorkeuren van mensen op zichzelf weer eenvoudig af te lezen met expirimentjes. Hieronder de wetenschapscolumn 'Sciencepalooza' uit 'de Groene Amsterdammer'.

Schuifpuzzel

Hoe wispelturig was de Nederlandse kiezer de afgelopen vijf jaar? Van de zeventigduizend leden van het EénVandaag Opiniepanel wisselde 55 procent van partijvoorkeur. Klinkt wispelturig, maar volgens het vorige week verschenen rapport Kieskeurige kiezers* stak slechts twaalf procent de grens over tussen 'links' en 'rechts' en wisselde hun beleidsvoorkeur nauwelijks. Kennelijk zweeft de kiezer niet zomaar alle kanten op. Een Amerikaanse studie toont waarom. Linkse en rechtse kiezers hebben letterlijk een andere kijk op de wereld: hun ogen zien verschillende beelden.
Dat politieke voorkeur samengaat met bepaalde persoonlijkheidstrekken en zelfs hersenstructuren is al tien jaar bekend. Als je twee proefpersonen een plaatje van een wond laat zien waar de maden uit kruipen, is de kans groot dat degene die het hardste schreeuwt tegen het homohuwelijk is. Conservatieve Amerikanen hebben gemiddeld een grotere amygdala, het hersengebied waarin angst en herinneringen verwerkt worden. Deze maand verscheen een artikel waarin aangetoond wordt hoe die biologische verschillen ook echt het wereldbeeld van de verschillende gezindten kunnen beïnvloeden.
De proefpersonen kregen weerzinwekkende foto's te zien van bijvoorbeeld een spin op een gezicht of een auto-ongeluk, afgewisseld met plaatjes van spelende kinderen en konijnen. Hun fysieke reactie daarop werd vastgelegd met een huidspanningsmeter. Mensen gaan harder zweten, en daardoor beter stroom geleiden, bij het zien van zowel weerzinwekkende als aangename beelden. Meestal reageert men sterker op het eerste. Conservatieven reageerden sterker op nare beelden, liberalen sterker op aangename beelden. Zo'n lichamelijk verschil tussen politieke gezindten was niet eerder aangetoond.
Maar of je het warm of koud krijgt van konijnen heeft geen invloed op de noodzaak die je voelt om bijvoorbeeld repressieve maatregelen te nemen. Om te zien of conservatieven ook echt andere beelden waarnamen, kregen nieuwe proefpersonen een camera op zich gericht die hun oogbewegingen vastlegde. De ogen van de conservatieve proefpersonen bleven sneller en langer bij de weerzinwekkende plaatjes hangen, en die van liberalen juist bij de aangename plaatjes. De onderzoekers durven het nauwelijks te suggereren, maar wie onbewust zoveel meer vuiligheid en geweld op zijn netvlies krijgt, wil dat natuurlijk uitbannen en zijn land ertegen beschermen; en tegelijk is het voor de conservatief onvoorstelbaar dat zijn buurman alleen konijntjes ziet en niet de dreiging.
Als zoiets fysieks als oogbewegingen ten grondslag ligt aan onze politieke voorkeuren lijkt het opmerkelijk dat verkiezingen toch elke keer spannend zijn. Zouden de twee perspectieven bij geboorte vijftig-vijftig verdeeld zijn? Het eenvoudige antwoord daarop stamt uit 1929. De econoom Hotelling zag het politieke spectrum als een strand met twee ijsverkopers. Die ijsverkopers verdelen zich niet netjes over het strand, zodat de kinderen niet zo ver hoeven te lopen; ze willen ieder voor zich het grootste deel van het strand bestrijken, en komen daardoor altijd naast elkaar uit. Als een van beiden namelijk een paar stappen vanuit het midden naar links zou gaan, zou hij de helft van de klanten die hij voorbijloopt verliezen aan zijn concurrent op rechts. Daarom positioneren partijen zich rond het midden, blijven verkiezingen spannend, en kunnen wetenschappers hun proefpersonen opdelen in 'links' en 'rechts' van het midden.
Gelukkig is de politieke werkelijkheid niet zo eendimensionaal als dit strand of de tegenstelling tussen maden en konijntjes. Robbert Dijkgraaf beschreef politiek ooit als een schuifpuzzeltje, waarin één vakje leeg is zodat de andere stukken op de juiste plaats geschoven kunnen worden. Zo bezien is de conclusie van het rapport Kieskeurige kiezers juist: het zijn niet de kiezers die zweven, maar de partijen die zich herschikken om de oogbewegingen van de kiezers.

* Van der Meer e.a., Kieskeurige kiezers:
Een onderzoek naar de veranderlijkheid van Nederlandse kiezers 2006-2010 (2012)

Vreemde Vogels (in de NBA) - Metta World Peace (alias Ron Artest)

Dat er vreemde vogels rondlopen in de NBA is gevoegelijk bekend, en desgevraagd zullen waarschijnlijk veel mensen roepen: "Ja! Dennis Rodman!". en dan hebben ze natuurlijk gelijk. Maar hij is echt de enige niet, en er zijn ook Vreemde Vogels die er (meestal) helemaal niet zo extravagant zijn als Rodman, maar minstens even vreemd. Een voorbeeld? Wat te denken van Ron Artest? Die overigens niet meer bestaat, want hij heeft zijn naam laten veranderen, iets wat dan in de USA weer iets minder vreemd is dan hier in Nederland (waar naamveranderingen nauwelijks voorkomen). Artest heet sinds afgelopen zomer 'Metta World Peace', een naam die zijn diepste zielenroerselen waarschijnlijk wel goed weerspiegelt, want, hoe 'gek' ook, en hoe angstaanjagend deze verschrikkelijk sterke man ook is, Metta schijnt een doodgoeie jongen te zijn...een ontzettend goede basketbalspeler ook trouwens! Hier een interviewtje dat een aardige indruk geeft van de man (en zijn geschiedenis)...

The Korte Film (15 min): Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore (2011)

Ik houd van boeken, en koop er dus nogal eens wat. Maar door mijn oogproblemen is lezen een stuk lastiger geworden dan het eens was. Omdat er nogal wat andere zaken zijn waarbij lezen te pas komt, zoals bijvoorbeeld (hier) schrijven, in het dagelijks leven, en datgene dat je tot je neemt om een betrokken burger te blijven, komt boeken lezen er niet vaak/veel te weinig van...maar de hoop om dat nog eens in te halen blijft altijd levend..!

In deze prachtige korte animatie-film gaat het boeken, lezen, en de waarden ervan. Een boodschap lijkt me duidelijk: lezen is belangrijk voor kinderen. Natuurlijk zit er nog veel meer in, en misschien ook wel dingen die ik over het hoofd heb gezien...ik houd me aanbevolen voor wijsheden die mijn lezers eruit (zullen) halen!


(Met dank aan NRC, die (Peter Zantingh) schreef:
Kijken: Oscargenomineerde animatiefilm over liefde voor boeken

Bij de bekendmaking van de Oscarnominaties (2011) van afgelopen week werd The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore opgenomen bij de genomineerden voor beste korte animatiefilm. Je kunt een kwartier van je zondag goed besteden door ‘m hier te bekijken.

The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore is geïspireerd door onder meer de orkaan Katrina, The Wizard of Oz en de liefde voor boeken. Meneer Lessmore wordt door een orkaan uit zijn huis geblazen en belandt in een klein huisje met vliegende, dansende, levende boeken. Daar komt hij erachter waarom een boek tot leven komt en hoe het de wereld kleur kan geven.)

Gouden tijden voor cartoon liefhebbers; US presidential elections

De cartoon stamt natuurlijk uit Amerika, en nog steeds (denk ik) is dat het Eldorado voor de liefhebber van (politieke) cartoons. Een mooi doelwit voor de cartoon-tekenaar zijn natuurlijk de kandidaten van de Republikeinen die elkaar op dit moment aan het afslachten zijn. Een mooie van Romney, en daaronder een link naar een hele serie van de Washington post.

Een serie cartoons in de Washington Post