Mijn Passie? Delen(want 'Gedeelde Vreugd=Dubbele Vreugd & Gedeelde Smart=Halve Smart).Zie mijn Blog-bijdragen dus als mijn middel om wat me interesseert te delen. Als Links, Reposts, en regelmatig in de vorm van Column, Analyse of Commentaar & al dan niet bijtend, ironisch, of roerend statement. Mijn intentie is iedere dag iets van waarde door te geven... Ik krijg ook graag feedback; dus Volgen en Reageren stel ik zeer op prijs!
#Stromae #MatthijsGaatDoor #BNNVARA
#Stromae #MatthijsGaatDoor #BNNVARA
Onderstaande Column van Casper Thomas voor de Groene Amsterdammer had ik ik al lange tijd klaarstaan, moest er alleen nog iets bijschrijven - tenminste, dat was de bedoeling... - datis me dus de afgelopen week/weken niet (op tijd) gelukt... Dus kwam hij onbewerkt en zonder bijpassende Cartoon automatisch on-line te staan, zoals het niet bedoeld was...
Bij deze alsnog dus...
Is Joe Biden een fantastische President?
Waarschijnlijk niet...
De vraag is of er nog wel ergens een Supervrouw/-man te vinden is die in dit stadium van desintegratie van de Amerikaanse politiek/samenleving - en zowel de Amerikaanse politiek als samenleving zijn bepaald de enige niet in het 'democratische westen' waar e.e.a. duidelijk Downhill gaan; alleen al dicht bij huis in ons eigen Nederlandje gaat het nou ook niet bepaald geweldig..! - wèl een 'Geweldige Politieke Leider voor Iedereen' zou kunnen zijn...
Gelukkig zijn er nog landen waar het redelijk tot goed lijkt te gaan; Nieuw-Zeeland misschien? Scandinavië?
Maar in de USA is het dus zowat een onmogelijke opgave geworden...
In ieder geval zorgt Biden voor iets meer rust, probeert hij tenminste nog iets goeds voor zijn gehele bevolking voor elkaar te krijgen...en dat is na Gekkenhuis Trump misschien al heel wat...
27 januari 2021 – verschenen in nr. 4
Het woord ‘liefde’ kwam vier keer voor in Bidens inauguratiespeech. Het woord ‘helen’ drie keer. De teller voor ‘ziel’ stond op zeven en voor ‘eenheid’ zelfs op dertien. Het geeft een idee van de taakopvatting van de nieuwe Amerikaanse president. Het verhaal van Amerika heeft altijd bestaan bij de gratie van een frontier: na het westelijk deel van het continent, de ruimte en een wereld die veilig moet worden gemaakt voor democratie lijkt de grens die nu geslecht moet worden in Amerika’s innerlijke psyche te liggen. Na de cowboy, de astronaut en de soldaat maakt nu de mediator kans om een Amerikaanse held te worden, met Biden als verbinder-in-chief.
Het is opvallend hoe snel de taal van politieke therapie om zich heen slaat in de VS. In de media klinken oproepen om ‘verzoeningscommissies’ in het leven te roepen zoals die ook in Zuid-Afrika na apartheid en in verschillende Latijns-Amerikaanse landen zijn opgericht om verder te gaan na traumatische periodes. In Amerika zouden ze zich moeten buigen over het recente verleden (de verbale en fysieke agressie van de Trump-jaren) en over de veel langere onverkwikkelijke geschiedenis (racisme en de lange doorwerking daarvan). Het zou me niet verbazen als die commissies er komen. Amerika lijkt begonnen aan een fase van zelfonderzoek.
Plotseling worden Bidens zwakke punten zo zijn kracht. Hij zit aan het einde van zijn loopbaan, waarmee zijn presidentschap minder in het teken hoeft te staan van persoonlijke glorie en welzijn. Voorzover met ouderdom mildheid komt, is het passend dat er op dit moment een bijna tachtigjarige president aantreedt. Aan harde oordelen geen gebrek in de VS. Kalmerende taal klinkt bij gratie van het contrast bijzonder luid.
Of Bidens verbindingsmissie slaagt is een open vraag. Weerstand is er in ieder geval genoeg. Online galmen de complottheorieën over malafide elites verder. Conservatieve christenen pruimen de katholieke Biden niet omdat hij niet tegen abortus is. Geharnaste progressieven zijn cynisch. Bidens oproep tot verbinding is niks meer dan ‘wierook om de geur van een rottend lijk te verdrijven’, schreef Nesrine Malik, een columnist bij The Guardian. Zijn beleefdheid en uitgestoken hand zijn volgens haar zinloos omdat miljoenen Trump-stemmers die afwezen bij de stembus.
Verwacht binnen vier jaar Biden hooguit een aanzet tot een nieuw begin
Toch biedt het verleden hoop voor Biden. In The Upswing: How America Came Together a Century Ago and How we Can do it Again laat politiek wetenschapper Robert Putnam zien dat Amerika aan het einde van de negentiende eeuw net zo verdeeld, individualistisch en ongelijk was als nu. Daarna volgde een halve eeuw waarin sociale cohesie, solidariteit en gelijkheid stap voor stap toenamen. Amerika verplaatste zich op wat Putnam de ‘ik-wij’-curve noemt dankzij politieke hervormingen van bovenaf: het breken van de monopoliemacht van grote bedrijven, beleid dat werknemers steunde en bevordering van het kiesrecht. En dat is ongeveer ook wat Biden hoopt te doen.
De belangrijkste boodschap van Putnams boek is dat het aaneensmeden van een samenleving langzaam gaat. Het duurde decennia voordat Amerika de inhaligheid en het wederzijds wantrouwen enigszins achter zich had gelaten. Verwacht dus ook geen wonderen binnen vier jaar Biden, hooguit een aanzet tot een nieuw begin. Daarmee zijn de komende vier jaren wel een interessant experiment, voor Amerika om mee te maken en voor de wereld om te volgen. Het verhaal van een verdeeld Amerika is tot in den treuren opgetekend, zo vaak zelfs dat we niet eens precies weten hoe groot de behoefte is om een nieuwe bladzijde om te slaan. De VS hebben de wereld vaker versteld doen staan. Dat kan zomaar weer gebeuren.
Het is begonnen met woorden. De wat softe taal van liefde en verbinding klinkt traditioneel buiten de cynische wereld van de politiek. Laat harde zaken als geld en oorlog over aan politici en de zorg voor de geestelijke en sociale mens aan maatschappelijke instanties, is al tijdenlang de taakverdeling. Biden wil proberen een liberale democratie nu opnieuw te enten op een ideaal van menselijke verbinding.
Eigenlijk is Joe Biden een radicaal, die breekt met ingesleten normen.
Casper Thomas (1983) is sinds 2010 redacteur bij De Groene Amsterdammer. Momenteel schrijft hij vanuit standplaats Washington DC over de democratie in Amerika en elders in de wereld. Meer
Mensen die me al lang (en nauwgezet) volgen zullen wellicht zeggen 'Daar heb je het al (veel) vaker over gehad!'
Maar anderen weer niet...
Ooit - ik geloof dat het 1998 was - maakte ik mijn eerste Amerikaanse Basketball Trip, en op die trip was na een lange en lastige/zeer vermoeiende reis binnen 24h na aankomst mijn allereerste live bijgewoonde College-wedstrijd Duke Blue Devils vs. North Carolina Tar Heels...
Zo'n beetje het 'The Rivalry aller Rivalries als het om Mannen College Basketball gaat...
En dat werd dus een ervaring om nooit te vergeten, vooral dankzij de studenten Fans van Duke die zo'n beetje de gehele onderste ring van Cameron Indoor bevolkten, en geen moment stil waren en geen moment stil stonden (zitten deed al helemaal niemand)!
De toch erg solide gebouwde zaal - voor zover zichtbaar voor mij Rots op Rots - daverde op zijn grondvesten; niet alleen door het gespring van die Fans, maar vaak ook door het Geluid dat de pijngrens niet zelden overgschreed...
Binnenkort staan al die Rivalries weer op het programma, en ik geloof dat deze zelfs gratis te zien is op ESPN..!
Christian Adams on #BorisJohnson #PartyGate #BigDog #DominicCummings - political cartoon gallery in London https://t.co/dePcTdnXF6 pic.twitter.com/buCPFq0m9N
— Political Cartoon (@Cartoon4sale) January 18, 2022
Russian roulette.#Russia #Ukraine #threat #Putin #invasion pic.twitter.com/fYdHbSZVtk
— Tjeerd Royaards (@Royaards) January 18, 2022
Kabinetswisseling
De originele post op NRC.nl lees je --- Hier ---
Eindelijk
is de verlossende eindstreep in zicht voor het demissionaire kabinet:
zaterdag komt de nieuwe ploeg voor het eerst bijeen, in zogenoemd
‘constituerend beraad’. Tergend lang sleepte de formatie van het
nieuwe kabinet zich voort, alle eerdere records verbrijzelend. Het
sinds 15 januari 2021 demissionaire kabinet moest zo doorregeren tot
ver na de uiterste houdbaarheidsdatum, met inzet van een lange
stoet invallers voor
onderweg gesneuvelde of anderszins vertrokken bewindslieden
Je zou bijna vergeten dat ook het derde kabinet van Rutte vier jaar geleden begon met dezelfde verheven ambitie als de ploeg die maandag zijn opwachting zal maken op het bordes van de koning. Alleen al de titel van het toenmalige regeerakkoord, ‘Vertrouwen in de toekomst’, gaf blijk van de lust die VVD, CDA, D66 en ChristenUnie in 2017 hadden om aan hun missie te beginnen. „Als het erop aankomt, lossen we in Nederland problemen samen op. Daarmee hebben we alles in huis om de grote vraagstukken van deze tijd aan te kunnen”, zo klonk het vol bravoure in de inleiding.
Hoog op de agenda stonden onder meer een hervorming van de arbeidsmarkt, modernisering van het belastingstelsel en de bouw van meer betaalbare huurwoningen. Ook de „uitdaging” van de klimaatverandering wilde Rutte III voortvarend ter hand nemen.
Tegelijk erkende de coalitie destijds dat een deel van de bevolking zich achtergesteld voelde. De overkoepelende belofte van Rutte III was dan ook het wantrouwen en de tegenstellingen te verminderen.
Nog geen jaar na de start sprak ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers de vrees uit dat het kabinet een „loszandcoalitie” zou worden zonder gemeenschappelijk verhaal. Zijn vrees werd bewaarheid: van de gezamenlijke ambitie waarmee Rutte III begon, was aan het einde niets meer over. Natuurlijk zijn er wel wapenfeiten te noemen, zoals het pensioenakkoord en het vrouwenquotum, maar Rutte III werd vooral een kabinet dat noodverbanden legde.
De maximumsnelheid op snelwegen ging naar beneden, er kwamen opkoopregelingen voor boeren, maar de stikstofproblematiek bleef. Het kabinet bood excuses aan voor de gaswinning en kondigde het dichtdraaien van de gaskraan aan, maar veel Groningers zijn nog steeds verstrikt in procedures over schadevergoeding of versterking van huizen. Er kwamen een klimaatwet en een klimaatakkoord, maar de energietransitie verkeert nog in de beginfase. Er kwam een kinderpardon, maar de bevoegdheid van bewindspersonen om uitzonderingen te maken voor schrijnende gevallen is afgeschaft. Het kabinet nam verantwoordelijkheid voor de Toeslagenaffaire en trad af, maar de problemen van de slachtoffers zijn niet opgelost. Aan het eind van de rit bleek het wantrouwen van burgers tegenover de politiek alleen maar te zijn toegenomen.
Bovenal zal Rutte III de geschiedenis ingaan als het kabinet dat overvallen werd door de coronacrisis, die al het andere naar de achtergrond drong. Lockdowns, de avondklok, 2G en andere coronadiscussies wakkerden de onvrede onder burgers verder aan. Het demissionaire kabinet sleepte zich naar de finish toe. De Kamer verklaarde ruim driehonderd wetsvoorstellen en andere plannen controversieel, waardoor het coronabeleid het laatste jaar de politieke agenda domineerde.
Zo viel Rutte III elk jaar iets verder uit elkaar. Het beleid schoot er steeds meer bij in. En dat terwijl de opgave met elke crisis groter werd. Rutte III maakte zijn kernbelofte om het wantrouwen te verkleinen niet waar. „Samen lossen we het op” bleek, toen het er echt op aankwam, moeilijker dan voorzien.
via @nrc: Fokke & Sukke https://t.co/Or6IZCYX1E
— Opiniestukken (@Opiniestukken) January 11, 2022
Klaar voor de 4e ronde #RutteIV #vertrouwen #klappen pic.twitter.com/iOWre1flp6
— Joep Bertrams (@joepbertrams) January 11, 2022
Découvrez le nouveau single de @stromae "L'enfer" dévoilé en exclusivité dans le JT de 20H d' @accoudray ce dimanche pic.twitter.com/k6SUN0jekR
— TF1 (@TF1) January 9, 2022
Schaatser Marcel Bosker uit Groningen kreeg een aanwijsplek voor de 1500 meter en de ploegachtervolging voor de Olympische Spelen van Beijing, maar dat leverde hem naast de vele gelukwensen ook meerdere haatberichten op.
'Heel veel mensen begrepen de keuze wel, maar ik heb ook behoorlijk wat vervelende berichtjes gehad en ook wat haatberichten', vertelde Bosker (24) na het behalen van de Europese titel op de ploegachtervolging, met Sven Kramer en Patrick Roest.
'Best heftige berichten. Sommige zeiden: je verdient het niet en je hoort er niet thuis, maar ook erger. De meest onlogische dingen kwamen voorbij.'
Helemaal onbewogen liet het Bosker ook niet. 'Het is niet zo leuk en best gek. Misschien krijg je honderden positieve berichten en vijf negatieve. Maar je onthoudt wel die vijf negatieve. Mensen mogen denken en schrijven wat ze vinden. Maar dat is ook Nederland. Iedereen weet heel goed wat hij zelf vindt en schrijft op social media wat hij wil.'
Bosker maakte als enige schaatser deel uit van alle ploegen die een internationale titel pakten sinds de vorige Spelen in 2018. Drie keer werd hij wereldkampioen en nu ook drie keer Europees kampioen.
Als enige schaatser reed hij dit najaar alle drie de races op de ploegachtervolging in de wereldbeker, waarmee Nederland zijn startplek voor de Spelen zeker stelde.
".....Poetin is de vos die beweert dat hij bedreigd wordt door de kip, zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken deze week. Rusland zegt zich bedreigd te voelen door de ‘agressieve’ politiek van een door het Westen gesteund Oekraïne, terwijl het zelf zo’n 100 duizend manschappen aan de grens heeft verzameld en dreigt met ‘militair-technische’ maatregelen tegen het land...."
&
"....Met de val van de Muur in 1989 kwam een einde aan de wereld van Jalta. Stukje bij beetje verloor Rusland zijn invloedssfeer. Niet door westerse agressie, maar door de geringe aantrekkingskracht van zijn autocratische, heerszuchtige model. Oost-Europa koos voor het Westen, Oekraïne en Georgië zochten toenadering. In Belarus en nu in Kazachstan kwamen burgers in opstand tegen een door Rusland gesteunde dictator.
‘Een succesvol, welvarend, op het Westen georiënteerd Oekraïne zou inderdaad een verschrikkelijke ideologische bedreiging zijn voor Rusland, als ook voor Belarus en andere autocratieën in de regio en in de wereld’, schreef de Amerikaanse historicus Anne Applebaum in het tijdschrift The Atlantic. ‘Het verlies van Oekraïne zou daarentegen dictators in Moskou, Minsk en zelfs Beijing sterker maken.’......"
*
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/11/02/vreemdenliefde-a4017440
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/02/claudiaartikel.png)
Dit jaar heb ik vaak gedacht aan een gedicht van Judith Herzberg. Er is altijd wel een aanleiding om aan het werk van Judith Herzberg te denken (ze had de Nobelprijs voor de Literatuur moeten krijgen dit jaar als je het mij vraagt, maar niemand vraagt mij nooit niks) maar door de crisis van 2020 ontkwam ik haast geen dag aan dit gedicht:
Dozen
Omdat je in de oorlog altijd hoorde
van voor de oorlog, hoe argeloos
ze waren, ben ik nu heel voorzichtig.
Gooi ik iets weg, bijvoorbeeld
een kartonnen doos, dan hoop ik
dat die doos mij nooit meer zal
heroveren in de vorm van zelfverwijt;
weet je nog wel, hoe zorgeloos,
we gooiden gewoon dozen weg!
Als we er één hadden bewaard,
één hadden bewaard!
Mijn kartonnen doos blijkt te bestaan uit iets dat ik niet anders kan noemen dan casual, of op zijn Nederlands dan, oppervlakkig contact. Nee, oppervlakkig is niet het goede woord. Wat ik bedoel is het gemis aan mensen die je niet zo goed kent, met wie je niet intiem bent, die niet tot je huishouden behoren en zelfs niet tot je beste vrienden, maar met wie je toch zulke schitterende momenten kunt hebben.
Oppervlakkig is een woord met een negatieve connotatie, en diepzinnig kan ik het ook niet noemen, dat contact wat ik mis. Maar hoe noem je dat? Dat slap lullen met vreemden voor de deur van de kroeg. Die meta-lol van kinderachtige dansjes doen op cool bedoelde muziek met mensen die je niet zo goed kent maar die kennelijk ook in deze club zijn beland. Het juichen bij een wedstrijd met mensen die je nooit meer ziet maar met wie je nu innig omhelsd een doelpunt staat te vieren. Het zwetend, vooraan bij een lawaaiig bandje waar je niet eens heel erg fan van bent tegen mensen aanbotsen aan de rand van de moshpit (want middenin de moshpit is het mij te ruig). Muntjes weggeven aan mensen die nog blijven, ze blij maken met het bier dat jij toch niet meer gaat halen.
Oppervlakkig is dat niet. Wat is het wel? Ik voelde het toen ik deze lente op de saaiste Koningsdag ooit in een oranje shirtje door het park wandelde om lekkere dingen voor de borrel te gaan kopen en zag dat er nog een paar mensen zo kneuterig waren geweest. Buurtgenoot, historicus en professioneel brompot Maarten van Rossem deed boodschappen bij dezelfde winkel en kon, gehuld in zijn zwarte trui, niet geloven dat ik opzettelijk oranje droeg. Daarna kletsten we wat over de monarchie en wie er nog wel aardig waren opgedroogd in die familie en vervolgden we onze weg.
Praatjes maken, feestjes vieren, andere mensen spreken dan de mensen die je al kent. Het is geen oppervlakkig contact. Het is een vreemde liefde.
Vreemdenliefde, die bloeit bij argeloosheid, en vergaat als je voorzichtig moet zijn.
Posts
Alle reacties
