Column Naeeda Aurangzeb
Ik ben moslim. Ik ben vrouw. Wat ik mag zeggen is niet geheel aan mij
8 november 2024, Trouw.nl, Originele (en eerdere) Column(-s) --- Hier ---
Of ik wil vertellen wat ik ervan vind. Het willen kan vervangen worden door: moet. Ik moet vertellen wat ik ervan vind. Niet omdat ik dat wil, maar omdat mijn docent economie dat eist. Ik ben 16 jaar oud en als enige uit de klas moet ik me uitspreken over de Amerikaanse aanval op Irak. Hij is niet de eerste en zeker ook niet de laatste die van mij eist dat ik kleur beken. Want dat is het, kleur bekennen. Ben je met ons of tegen ons? Een antwoord met nuances en kanttekeningen is niet aan te raden, tenzij je een olifantenhuid hebt en het je geen verdriet doet als je in het vervolg niet meer wordt uitgenodigd voor verjaardagen en partijen.
Of ik het ermee eens ben dat moslims beter zijn dan Joden volgens Allah, vraagt hij tijdens een diner. Ik trap in de val en denk dat van mij een echt antwoord wordt verwacht. Ik ben nooit meer uitgenodigd voor het diner. En nee, ik heb geen olifantenhuid, dus verdriet.
Veilig voor wie?
Het duurde even voordat ik doorhad dat het vrije woord niet echt vrij is, tenminste niet in mijn handen. Ik ben niet wit. Ik ben moslim. Ik ben vrouw. Wat ik zeggen mag en wanneer is niet geheel aan mij. Kritiek op de eigen groep mag, mits ik kan garanderen dat mijn woorden geen munitie zijn voor islamofoben, racisten. Die garantie kan ik niet geven. Dus wordt van mij verwacht dat ik mijn woorden matig ten gunste van ‘mijn’ mannen. De mannen hebben geen flauw benul hoe verschillend onze wereld is. Op een bijeenkomst in Amsterdam riepen enkele Nederlands-Afghaanse mannen dat het land nu veilig is. Veilig voor wie? Of ze doorhadden dat hun definitie van veiligheid niet per se hetzelfde is als die van (Afghaanse) vrouwen vroeg ik.
Sinds 7 oktober 2023 is mijn vrije woord nog iets minder vrij. Daar waar mijn economiedocent in 1990 mij dwong een politieke mening te hebben, word ik nu geacht mijn politieke mening voor me te houden. Kritiek op Israël?
Niet als ze voetballen in het Johan Cruijff Stadion, want sport is geen politiek volgens Ajax. (In hetzelfde stadion werd eerder door Ajax geld opgehaald voor Oekraïne.)
Niet tijdens het Songfestival, want muziek is geen politiek.
Niet tijdens een lunch op het werk, want de collega’s vinden ‘de pro-Palestijnen’-woorden bedreigend klinken.
Niet voor je raam; de buren hebben liever geen Palestijnse vlag in de straat.
Niet een zwart-witte sjaal op de kapstok op het werk. Collega A wenst geen politieke uitingen op het werk.
Niet. Niet. Niet.
Hoe het hoort als moslim
De Britse zanger Yusuf Islam (Cat Stevens) zong in zijn hit Father and Son: “From the moment I could talk I was ordered to listen” (“Vanaf het moment dat ik kon spreken, werd mij bevolen te luisteren”).
Yusuf / Cat Stevens - Father & Son
6 jaar geleden #CatStevens #Tillerman50
The official music video for Father & Son by Yusuf
Vanaf het moment dat ik kon spreken werd mij verteld hoe het hoort, hier in ons land. Hoe het hoort als meisje, vrouw. Hoe het hoort als moslim.
M’n goede moslim zijn bleek geen bescherming tegen huiselijk geweld, m’n goed geïntegreerde Nederlanderschap geen garantie voor een bloeiende carrière waarin ik mezelf niet hoefde te verloochenen, m’n voortreffelijk uitgevoerde vrouwenrol geen roze wolk.
Het vrije woord is pas echt vrij wanneer het in vrijheid mag worden uitgesproken door hen die wij liever niet horen.
Naeeda Aurangzeb schrijft elke twee weken een column voor Trouw. Lees hier haar columns terug.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten