In het onafhankelijke, uitstekende weekblad de Groene Amsterdammer vond ik onlangs dit commentaar. Iets om over na te denken voor de jongere generaties (dan die van mij; shit, ik word oud!)...!
Jongeren als breekijzer
→ Commentaar, 11-12-2009, de Groene Amsterdammer
DOOR KOEN HAEGENS
JONGEREN VERDIENEN te weinig, oudere werknemers te veel in verhouding tot hun arbeidsproductiviteit. Tel daar hun vele vakantie- en verlofdagen bij op, aldus minister Donner (CDA, Sociale Zaken en Werkgelegenheid) deze week in een notitie, en het is duidelijk dat de grijzende generatie zichzelf uit de markt prijst. De minister sluit zich aan bij de economen die al langer pleiten voor ‘demotie’ van oudere werknemers, loonverlaging dus. Het ophogen van de pensioen-gerechtigde leeftijd naar 67 jaar maakt dat meer dan ooit nodig. Zonder loonverlaging zouden straks de goedverdienende doorwerkers ‘gesubsidieerd’ worden door productievere, jonge werknemers.
Daarmee neemt het debat over de AOW een opvallende wending. Eerst moest Nederland langer doorwerken vanwege de vergrijzing en de daarmee gepaard gaande schreeuwende personeelstekorten. Dat blijkt mee te vallen. Sterker nog, er is voorlopig onvoldoende vraag naar doorwerkende werknemers. Maar in plaats van dat de maatregel wordt teruggedraaid, geldt het pensioen met 67 jaar nu ineens als argument voor bescheidener looneisen. Toch zit er iets in het voorstel van Donner. Welke jonge uitzendkracht kent ze niet: de met hun bureaustoel vergroeide dinosaurussen die drie keer meer verdienen door drie keer minder werk te verzetten?
Er is een andere reden om Donners pleidooi te wantrouwen. Het is niet voor het eerst dat jongeren worden ingezet als breekijzer voor hervormingen. De verkorting van de WW-duur, de (voorzichtige) versoepeling van het ontslagrecht, het pensioen vanaf 67 jaar: telkens voeren politici en economen de minder geprivilegieerde jonge werknemer op als argument voor sociaal-economische versoberingen. Uit solidariteit met hen moet iedereen een beetje meer outsider worden op de arbeidsmarkt.
Dat is verdacht. De politiek bekommert zich doorgaans niet om jongeren, tenzij ze crimineel, lui of egoïstisch zijn en ouderen overlast bezorgen. Logisch: jongere kiezers doen er door de vergrijzing nauwelijks meer toe in electoraal opzicht. En ook als voetvolk om folders en ballonnen uit te delen hebben de partijen hen in een mediademocratie steeds minder nodig.
Het sociaal-economische jongerenargument is dan ook instrumenteel. Er is voor jonge werknemers de afgelopen jaren niets verbeterd. Integendeel: de politiek heeft het recht op bijstand voor burgers onder de 27 jaar afgeschaft. Jongeren moeten tot hun 67ste doorwerken. Misschien wel tot hun 69ste, als er tegen die tijd nog iets van een collectief pensioen is, wat velen niet geloven. En uitgerekend minister Donner heeft deze zomer het flexwerken uitgebreid. Werkgevers mogen jongeren niet drie, maar vier keer achter elkaar een tijdelijk contract aanbieden. Ook deze maatregel werd gepresenteerd als in het belang van jongeren. De iets ouderen onder hen weten wel beter. Een huis kopen is onmogelijk zonder vast contract. Jarenlang flexwerk betekent chronische onzekerheid en dwarsboomt iedere levensplanning. De arbeidsmarkt voor jongeren lijkt zo steeds meer op een weinig glamoureuze versie van Idols of Hollands Next Top Model. Carrière als een aaneenschakeling van castings, sollicitaties en targets, met elke week opnieuw het gevaar weggestuurd te worden.
Het gevolg van alle hervormingen in naam van de jonge werknemer is niet dat deze het beter krijgt. Het pleidooi van Donner voor lagere lonen voor ouderen zal niet leiden tot meer salaris voor jongeren. Het resultaat van de generatiestrijd is hoogstens dat ook de rest van de werkvloer het slechter krijgt. De jongere generatie is gek dat ze zich daarvoor leent. © KOEN HAEGENS / De Groene Amsterdammer
maandag 21 december 2009
donderdag 10 december 2009
zaterdag 5 december 2009
Balkende; Flauwekul! (2)
Wel, de kogel is door de kerk. Het zal nog wel even duren voordat het hele verhaal op straat ligt (wie schrijft er het eerste boek over?), maar 'ons mp'tje' heeft 'het' niet gehaald; Balkenende NIET de EERSTE PRESIDENT van Europa... Wat een teleurstelling moet dat zijn voor onze trotse roerganger. Manmoedig verbijt hij zijn teleurstelling: hij "had nooit de ambitie die functie (als eerste nog wel te bekleden...". En wij worden geacht dat allemaal te geloven! Iedereen weet dat het niet waar is wat hij zegt; hij liegt dus, want het is inmiddels goed gedocumenteerd dat persoonlijke medewerkers van de mp, en teams van diplomaten stad en land in Europa hebben afgereisd om te lobbyen voor 'onze eerste man'. Zoals hij al zei bij de aanstelling van één van zijn grootste vrienden tot staatssecretaris van defensie: "de beste man op de beste plaats", daar draait het dus allemaal om! Het behoeft geen toelichting dat hijzelf natuurlijk 'de beste man' was voor de nieuwe hoogste post in Europa; "de beste man op de beste plaats", dat is het denken van de CDA-voorman, dat is wat hem drijft...
Nu is hij weer terug in Nederland; 'de beste man, op de op een na beste plaats', zullen we maar zeggen... Koud terug pakt hij de 'normen en waarden' draad weer op; eigenlijk deugt niemand! De media, de jeugd van tegenwoordig, niet opvoedende ouders, kamerleden die hem te hard attaqueren; ze hebben één ding gemeen; 'ze voldoen niet aan de normen en waarden van de premier!
Het komt niet bij hem op dat hijzelf wellicht een belangrijke rol speelt in de verloedering van het publieke domein! Door bijvoorbeeld steeds weer te liegen en dingen in de doofpot te stoppen, door d.m.v. onderzoeken ieder gevoelig dossier te traineren, door tegen de zin van 'het volk' in steeds maar weer persoonlijke stokpaardjes door te drijven (recentelijk de AOW, de CO2-opslag onder Barendrecht), door reeds genomen besluiten en gesloten verdragen niet te respecteren (als het hem persoonlijk niet zo goed uitkomt) tot hij er niet meer onderuit kan (de Westerschelde-affaire), enzovoort, enzovoort.
Het is jammer dat hij 'het' niet geworden is (want dan waren wij van hem verlost geweest), maar het is goed dat hij 'het' niet geworden is (want dan was hij buitensporig beloond voor een abominabele job hier in Nederland)!
Balkenende? Een FLAUWEKUL figuur! Maar alleen omdat wij met z'n allen hem die kans laten!
Nu is hij weer terug in Nederland; 'de beste man, op de op een na beste plaats', zullen we maar zeggen... Koud terug pakt hij de 'normen en waarden' draad weer op; eigenlijk deugt niemand! De media, de jeugd van tegenwoordig, niet opvoedende ouders, kamerleden die hem te hard attaqueren; ze hebben één ding gemeen; 'ze voldoen niet aan de normen en waarden van de premier!
Het komt niet bij hem op dat hijzelf wellicht een belangrijke rol speelt in de verloedering van het publieke domein! Door bijvoorbeeld steeds weer te liegen en dingen in de doofpot te stoppen, door d.m.v. onderzoeken ieder gevoelig dossier te traineren, door tegen de zin van 'het volk' in steeds maar weer persoonlijke stokpaardjes door te drijven (recentelijk de AOW, de CO2-opslag onder Barendrecht), door reeds genomen besluiten en gesloten verdragen niet te respecteren (als het hem persoonlijk niet zo goed uitkomt) tot hij er niet meer onderuit kan (de Westerschelde-affaire), enzovoort, enzovoort.
Het is jammer dat hij 'het' niet geworden is (want dan waren wij van hem verlost geweest), maar het is goed dat hij 'het' niet geworden is (want dan was hij buitensporig beloond voor een abominabele job hier in Nederland)!
Balkenende? Een FLAUWEKUL figuur! Maar alleen omdat wij met z'n allen hem die kans laten!
zaterdag 28 november 2009
'Bewegingen' in Nederland
Ooit waagde ik me aan een serie columns over, toen nog, minister Verdonk. De aanleiding voor mijn verhaal was een interview waarin econoom Sweeder van Wijbergen aangaf dat "het racisme van Verdonk schadelijk was voor de Nederlandse economie", ik vertaalde dat macro-verhaal naar een micro-niveau: het Nederlandse Basketball, dat door het beleid van Verdonk schade werd toegebracht met de beslissing Joe Spinks niet het Nederlanderschap te verlenen, waardoor hij niet voor het NT Heren kon spelen, o.a. waardoor Nederland zijn plaats in de A-Divisie verloor. Ik kreeg op die serie veel reacties; heel veel positieve, en ook een aantal (zeer) negatieve. Over Wilders heb ik mij in mijn columns tot nu toe niet uitgelaten. De schade die hij aan de Nederlandse samenleving toebrengt gaat nog veel dieper dan wat Verdonk deed; hij is ronduit gevaarlijk maar brengt ook rot in het fundament van de samenleving. Daarnaast biedt hij, net als Verdonk, geen enkele uitvoerbare oplossing. In onderstaande column uit de Volkskrant schrijft Nazmiye OralNazmiye Oral perfect op wat de PVV van Wilders kenmerkt; ik zou het niet zo goed kunnen, vandaar hieronder de gehele column.
Nazmiye OralNazmiye Oral (Hengelo, 28 mei 1969) studeerde aan de Kunstacademie in Arnhem, maar rondde haar studie niet af. In 2001 volgde ze een opleiding aan het Amsterdamse Binger Film Institute.
Zij werd actrice en speelde voor de Engelenbak in Amsterdam en in voorstellingen van Theater van het Oosten en de Theatercompagnie. Ook was ze te zien in tv-series als Combat, Baantjer en Hertenkamp en de films Oesters van Nam Kee (2002) en Het Zuiden (2004). In 2008 speelt zij Hayat in de voorstelling Hollandse Spoor van het Nationale Toneel.
In 2003 deed ze mee aan de Gesluierde Monologen waarbij islamitische vrouwen over intimiteit, liefde en seksualiteit vertellen.
Sinds dat jaar schrijft Oral ook een column voor de Volkskrant. Deze staat om de maandag op de Forum-pagina.
EEN BEWEGING VAN SLACHTOFFERS
Wilders is een schimmel die parasiteert op onze angst. Wilders is geen charismatisch leider. Hij is een slachtoffer.
Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord. Nog steeds waart de angst rond, nu dieper weggeborgen, gestaafd met feiten, onherkenbaar vermomd. We zijn niet meer bang, we willen een ander Nederland. Het recht om onszelf te zijn. Het recht op onze eigen gewoontes, eigen cultuur.
Er worden volop reportages gemaakt om de moord te gedenken. Een van de vragen is of en in hoeverre de moord ons als maatschappij heeft veranderd. Volgens sommigen heeft de moord ervoor gezorgd dat het debat is stilgelegd. Ik neem aan dat men daarmee bedoelt de toon waarop het debat werd gevoerd.
Ayaan
Opeens werd iedereen bang, want ja, hoeveel meer bewijs heb je nodig om te weten wat er met je zal gebeuren als je iets zegt wat hen, ‘de moslims’, niet bevalt. En filmpjes maken was er ook al niet meer bij. Kijk maar naar wat er met Ayaan is gebeurd.
Voor Geert Wilders was zijn kruistocht onomkeerbaar op het moment dat hij op 2 november bij wijze van spreken van zijn bed werd gelicht en nooit meer naar huis is teruggekeerd.
Laatst vroeg een interviewster of ik dacht dat Van Gogh en Wilders hetzelfde zijn. Mijn antwoord was simpel: Van Gogh was een kunstenaar, een schepper, Wilders is een politicus.
Dat zegt alles. Ook was de vraag of Van Gogh nu op Wilders zou stemmen. Onzinnige vragen. Waar geen antwoord op te geven is, behalve dan: ‘Ik weet het niet. Maar het zou me niets verbazen als hij Wilders net zo goed een flapdrol had gevonden’.
Slachtoffer
Feit is dat ik Van Gogh bij zijn leven nooit als slachtoffer heb ervaren en ik Wilders continu als slachtoffer ervaar. Wilders’ partij wordt extreem-rechts en staatsgevaarlijk genoemd en meneer gilt op hoge poten dat iedereen ‘knettergek’ is geworden. Door hem te kwalificeren als extreem-rechts wordt wederom zijn veiligheid bedreigd, vindt hij. Want: ‘Kwalijk is bovendien dat juist hun onzinnige kwalificaties mensen zouden kunnen aanzetten tot geweld tegen mij’.
En dit is een man die een film maakte over de islam om aan te tonen hoe gevaarlijk en achterlijk hij is, zonder acht te slaan op de gevolgen die dat eventueel voor moslims zou kunnen hebben? Om maar te zwijgen over al zijn andere opvattingen, voorstellen, overtuigingen.
Monddood
Weer wordt een poging gedaan om hem te demoniseren, vindt hij.
Bij hem kunt u terecht met al uw onvrede
Natuurlijk zijn de wetenschappers nep en links en iedereen is erop uit om hem zwart te maken. De democratie is in het geding, volgens Wilders, want men wil hem monddood maken. Erger nog, ze willen niet alleen hem monddood maken maar u ook, het volk, dat massaal achter hem staat.
Zo veel stampij om een wetenschappelijk rapport waarin het beestje bij de naam wordt genoemd. Helaas zijn de politici zo laf om nu al flink in hun maag te zitten met bepaalde conclusies uit het rapport en over manieren na te denken om de boel te verzachten. Men is bang dat Wilders hierdoor nog populairder wordt. Nou, dan is dat maar zo.
Er zal moeten gebeuren waar wij met zijn allen allang voor hebben gekozen. Vanaf 11 september 2001 hebben wij unfinished business. Of we kijken naar onze medemens en voelen vervreemding, angst en haat, of we gaan door die angst heen, zoeken de confrontatie op en kijken waar we uit komen.
Schimmel
Wilders is een schimmel die parasiteert op onze angst. Wilders is geen charismatisch leider. Hij is een slachtoffer. Hij hoeft niet een nieuwe weg te plaveien waarover hij het nieuwe Nederland gaat leiden. Voor zijn achterban hoeft hij alleen maar bewijzen te verzamelen. Bewijzen voor de bedreiging, voor het onrecht dat hen wordt aangedaan. Bewijzen dat zij beter zijn dan de vijand. Bewijzen dat ze weldra worden overgenomen en voorgoed zullen veranderen in iets wat ze niet willen zijn. De overheid laat hen in de steek maar zo niet Geert.
Bij hem kunt u terecht met al uw onvrede.
De PVV is een beweging van slachtoffers. En zoals alle slachtoffers zijn ze er heilig van overtuigd dat ze het recht aan hun zijde hebben, dat ze recht hebben op compensatie en dat ze die compensatie zelf zullen moeten pakken.
Controversieel
Heeft de afschuwelijke dood van Van Gogh dan niets goeds gebracht? O ja, zeker wel. Wellicht van een hele onverwachte kant. Ten tijde van de moord toerde ik door het land met een destijds controversieel stuk, De Gesluierde Monologen, dat nu niet meer controversieel te noemen is. Dat zegt al veel. We hebben ook in moskeeën, vrouwenhuizen en roc’s gespeeld.
Eerst namen mensen vanuit de moslimcultuur er nog aanstoot aan, in drie jaar tijd heb ik dat zien verschuiven. En ook in alle buurtcentra, vrouwenhuizen, mannencentra waar ik tegenwoordig veel kom en werk, zie ik een nieuwe houding bij de moslims: zelfreflectie.
Nazmiye OralNazmiye Oral (Hengelo, 28 mei 1969) studeerde aan de Kunstacademie in Arnhem, maar rondde haar studie niet af. In 2001 volgde ze een opleiding aan het Amsterdamse Binger Film Institute.
Zij werd actrice en speelde voor de Engelenbak in Amsterdam en in voorstellingen van Theater van het Oosten en de Theatercompagnie. Ook was ze te zien in tv-series als Combat, Baantjer en Hertenkamp en de films Oesters van Nam Kee (2002) en Het Zuiden (2004). In 2008 speelt zij Hayat in de voorstelling Hollandse Spoor van het Nationale Toneel.
In 2003 deed ze mee aan de Gesluierde Monologen waarbij islamitische vrouwen over intimiteit, liefde en seksualiteit vertellen.
Sinds dat jaar schrijft Oral ook een column voor de Volkskrant. Deze staat om de maandag op de Forum-pagina.
EEN BEWEGING VAN SLACHTOFFERS
Wilders is een schimmel die parasiteert op onze angst. Wilders is geen charismatisch leider. Hij is een slachtoffer.
Vandaag is het alweer vijf jaar geleden dat Theo van Gogh werd vermoord. Nog steeds waart de angst rond, nu dieper weggeborgen, gestaafd met feiten, onherkenbaar vermomd. We zijn niet meer bang, we willen een ander Nederland. Het recht om onszelf te zijn. Het recht op onze eigen gewoontes, eigen cultuur.
Er worden volop reportages gemaakt om de moord te gedenken. Een van de vragen is of en in hoeverre de moord ons als maatschappij heeft veranderd. Volgens sommigen heeft de moord ervoor gezorgd dat het debat is stilgelegd. Ik neem aan dat men daarmee bedoelt de toon waarop het debat werd gevoerd.
Ayaan
Opeens werd iedereen bang, want ja, hoeveel meer bewijs heb je nodig om te weten wat er met je zal gebeuren als je iets zegt wat hen, ‘de moslims’, niet bevalt. En filmpjes maken was er ook al niet meer bij. Kijk maar naar wat er met Ayaan is gebeurd.
Voor Geert Wilders was zijn kruistocht onomkeerbaar op het moment dat hij op 2 november bij wijze van spreken van zijn bed werd gelicht en nooit meer naar huis is teruggekeerd.
Laatst vroeg een interviewster of ik dacht dat Van Gogh en Wilders hetzelfde zijn. Mijn antwoord was simpel: Van Gogh was een kunstenaar, een schepper, Wilders is een politicus.
Dat zegt alles. Ook was de vraag of Van Gogh nu op Wilders zou stemmen. Onzinnige vragen. Waar geen antwoord op te geven is, behalve dan: ‘Ik weet het niet. Maar het zou me niets verbazen als hij Wilders net zo goed een flapdrol had gevonden’.
Slachtoffer
Feit is dat ik Van Gogh bij zijn leven nooit als slachtoffer heb ervaren en ik Wilders continu als slachtoffer ervaar. Wilders’ partij wordt extreem-rechts en staatsgevaarlijk genoemd en meneer gilt op hoge poten dat iedereen ‘knettergek’ is geworden. Door hem te kwalificeren als extreem-rechts wordt wederom zijn veiligheid bedreigd, vindt hij. Want: ‘Kwalijk is bovendien dat juist hun onzinnige kwalificaties mensen zouden kunnen aanzetten tot geweld tegen mij’.
En dit is een man die een film maakte over de islam om aan te tonen hoe gevaarlijk en achterlijk hij is, zonder acht te slaan op de gevolgen die dat eventueel voor moslims zou kunnen hebben? Om maar te zwijgen over al zijn andere opvattingen, voorstellen, overtuigingen.
Monddood
Weer wordt een poging gedaan om hem te demoniseren, vindt hij.
Bij hem kunt u terecht met al uw onvrede
Natuurlijk zijn de wetenschappers nep en links en iedereen is erop uit om hem zwart te maken. De democratie is in het geding, volgens Wilders, want men wil hem monddood maken. Erger nog, ze willen niet alleen hem monddood maken maar u ook, het volk, dat massaal achter hem staat.
Zo veel stampij om een wetenschappelijk rapport waarin het beestje bij de naam wordt genoemd. Helaas zijn de politici zo laf om nu al flink in hun maag te zitten met bepaalde conclusies uit het rapport en over manieren na te denken om de boel te verzachten. Men is bang dat Wilders hierdoor nog populairder wordt. Nou, dan is dat maar zo.
Er zal moeten gebeuren waar wij met zijn allen allang voor hebben gekozen. Vanaf 11 september 2001 hebben wij unfinished business. Of we kijken naar onze medemens en voelen vervreemding, angst en haat, of we gaan door die angst heen, zoeken de confrontatie op en kijken waar we uit komen.
Schimmel
Wilders is een schimmel die parasiteert op onze angst. Wilders is geen charismatisch leider. Hij is een slachtoffer. Hij hoeft niet een nieuwe weg te plaveien waarover hij het nieuwe Nederland gaat leiden. Voor zijn achterban hoeft hij alleen maar bewijzen te verzamelen. Bewijzen voor de bedreiging, voor het onrecht dat hen wordt aangedaan. Bewijzen dat zij beter zijn dan de vijand. Bewijzen dat ze weldra worden overgenomen en voorgoed zullen veranderen in iets wat ze niet willen zijn. De overheid laat hen in de steek maar zo niet Geert.
Bij hem kunt u terecht met al uw onvrede.
De PVV is een beweging van slachtoffers. En zoals alle slachtoffers zijn ze er heilig van overtuigd dat ze het recht aan hun zijde hebben, dat ze recht hebben op compensatie en dat ze die compensatie zelf zullen moeten pakken.
Controversieel
Heeft de afschuwelijke dood van Van Gogh dan niets goeds gebracht? O ja, zeker wel. Wellicht van een hele onverwachte kant. Ten tijde van de moord toerde ik door het land met een destijds controversieel stuk, De Gesluierde Monologen, dat nu niet meer controversieel te noemen is. Dat zegt al veel. We hebben ook in moskeeën, vrouwenhuizen en roc’s gespeeld.
Eerst namen mensen vanuit de moslimcultuur er nog aanstoot aan, in drie jaar tijd heb ik dat zien verschuiven. En ook in alle buurtcentra, vrouwenhuizen, mannencentra waar ik tegenwoordig veel kom en werk, zie ik een nieuwe houding bij de moslims: zelfreflectie.
donderdag 26 november 2009
WK Reis in 2010!?
2010 belooft een mooi basketball-jaar te worden. Waarom? Omdat het Wereld Kampioenschap Heren gespeeld zal worden in Turkije, en basketball is daar een feest!! In 2002 was ik bij het WK in Indianapolis; het basketball was er mooi en spectaculair, de entourage heel af en toe ook, maar heel vaak ook niet. Een land zorgde ook daar voor feest in de hal (al was dat van relatief korte duur), maar vooral ook op straat; en dat land was Turkije, niet alleen waren er duizenden fans, die ook een groot straatfeest organiseerden voor iedereen, ook waren er (toen al!) promotieploegen aanwezig om Turkije 2010 onder de aandacht te brengen. De hele Turkse Jeugdopleiding heeft ook toegewerkt naar 'Pieken in 2010, met de Mannen', en het resultaat van 10 jaar werken zal zichtbaar zijn in de vorm van meerdere Turkse Supertalenten die in 2010 zeker al productief zullen zijn! Wij hopen een groepje mensen te vinden die samen dit grote feest willen gaan meebeleven, en met dat groepje een trip organiseren om samen dit unieke festijn te beleven. Meld jezelf hier als je interesse hebt.
Een voorproefje:
Een voorproefje:
dinsdag 24 november 2009
Voorbeschouwing EuroChallenge Cup
Ik schreef het al in mijn vorige stukje: 'we', en daarmee bedoel ik de publieke opinie wat basketball betreft (voor zover er zoiets bestaat tenminste), zijn de afgelopen maanden alleen maar bezig geweest met rand-zaken. Het ging over Orien Greene en zijn al dan niet vermeende 'doping-gebruik', of Amsterdam daarom nu wel/niet verdiende Kampioen te zijn of heten, als gevolg daarvan of Den Bosch alsnog wel/niet Kampioen kon worden (of heten, want verdiend had dat Kampioenschap natuurlijk nooit kunnen zijn), daarna ging het om weer allerlei zaken die samenhingen met de financiële perikelen bij Amsterdam Basketball.
Andere, mijn inziens veel zwaarwegender problemen waar 'wij' in het Nederlandse Basketball mee van doen hebben; zoals het besturen van onze bond (de NBB), de Rayons (en dan met name die in Noord Holland, Zuid en Oost; allemaal al langer of korter zonder volwaardig bestuur!), het op een hoger plan krijgen van het Nationaal Heren Team, het verliezen van teams door de Economische Crisis, het SAMEN ontwikkelen van de FEB-League/Eredivisie tot een volwaardige, bedrijfsmatig goed gerunde eenheid, het feit dat er nu diverse Jeugdteams gepromoveerd zijn naar het A-Divisie niveau maar dat we natuurlijk nog lang geen A-level begrotingen hebben voor Jeugd-NT's op A-niveau (en hoe we dat wel voor elkaar denken te gaan krijgen?!), en nog veel meer urgente zaken die spelen in 'Basketballend Nederland', die zaken kregen en krijgen nauwelijks aandacht, laat staan dat er een echte, fundamentele discussie over plaats vond/vindt.
Zoals ik al schreef: “in mijn beleving is 'het' nog niet echt op gang gekomen! Toch is de competitie bij de Heren al voor meer dan een kwart voorbij. En zo begint deze week dus ook al weer het Europese Seizoen van 'de zich benadeeld voelende partij (in 'de doping zaak'), Eiffel Towers Den Bosch' in de EuroChallenge. Ook voor Amsterdam Basketball gaat het Europese Seizoen verder in deze 'EuropaCup-3'. In de kwalificatieronde voor de EuroCup werd thuis gewonnen van Dynamo Moskou, uit was deze tegenstander toch nog een maatje te groot.
Jammer, want het team van vorig jaar zou wel raad hebben geweten met deze Russische ploeg.
Extra jammer dat Eiffel, na alle misbaar die men maakte over het hen 'ontstolen' Kampioenschap (vanwege vermeend niet juist handelen van Amsterdam en 'de Bond'), werd hen alsnog deelname in de EuroCup aangeboden door het Amsterdamse bestuur. De Bosschenaren sloegen dit 'last-minute buitenkansje' echter af. Den Bosch had, ook met het huidige team, een goede kans gehad om voor het eerst sinds jaren weer mee te doen aan de 'next best' EuropaCup, maar zag ervan af...
Maar goed, het is zoals het is. Net als vorig jaar, zullen dezelfde twee clubs Nederland vertegenwoordigen in de EuroChallenge, een Bekertoernooi dat ook ieder jaar weer wat sterker bezet is. Vele bekende clubnamen dus, en enkele minder bekende clubs. Sommige bekende clubs gaan overigens wel schuil onder nieuwe (onbekende) schuilnamen. Dit stukje dient o.a. om daar doorheen te prikken.
Kampioen Amsterdam speelt, met een 'veredeld Juniorenteam' leuk mee in de Eredivisie, won al een keer van Dynamo Moskou, maar het verrassingseffect daarvan lijkt nu voorbij. Men speelt in de groep met: SCAVOLINI SPAR PESARO (ITA), KRASNYE KRYLIA (RUS) en BC "Minsk-2006" (BLR). De Italianen zijn natuurlijk een grote bekende club. De Russen lijken onbekend (en voor sommigen dus wellicht onbeduidend) maar zijn dat niet; het gaat namelijk om de club die eerder bekend stond als 'Samara', en ook dat is een grote naam in Europa. De Wit-Russen van Minsk hebben bij mijn weten op clubniveau recentelijk wat minder bellen doen rinkelen, en zeker niet in Nederland.
Runner-Up Den Bosch heeft zich natuurlijk de afgelopen zomer, ten koste van de grootste rivalen in Nederland (Amsterdam en Groningen), aan zienlijk versterkt. Onder andere om nu toch ook eens Internationaal aan de deur te rammelen iets dat, meerdere fraaie maar ook incidentele overwinningen ten spijt, in het 'Eiffel-tijdperk' nog niet zo wilde vlotten. De tegenstanders in Europa zijn: KHIMIK YUZHNY (UKR), STRASBOURG IG (FRA) en APOEL NICOSIA (CYP). Daarmee zijn niet alleen de reiskosten beduidend lager dan die in Amsterdam, het lijkt erop dat de Brabanders ook iets gemakkelijkere tegenstanders en zeker gemakkelijker reizen hebben getrokken; de reis naar de Franse subtopper Strasbourg is nauwelijks verder dan een 'zware' Eredivisie bustrip, op Cyprus is het goed vliegen (en is er bovendien lekker weer), en zelfs de Ukraïne is minder ver dan Wit Rusland en “ver-Rusland”.
Laten we beginnen met de Bossche kansen. In Den Bosch spelen op dit moment drie (bijna) NBA kaliber Amerikanen, en een groot deel van de kern van de sterkst mogelijke Nederlandse selectie (Akerboom, van Paassen, Wessels, Janssen, Steenvoorde, Frederiks, Aarts, met daarbij twee van de grootste Nederlandse talenten van Vugt en Waaldijk); van zo'n team mag, nee moet(!), verwacht worden dat teams die niet tot de Europese Top behoren en niet 'top van de sub-Top' zijn, verslagen worden. En met verslaan bedoel ik: thuis winnen, en uit dusdanig resultaten boeken dat je zulke teams in de eindstand voorblijft.
Khimik is zo'n team: drie Amerikanen (net als Den Bosch dus) en verder louter jonge, tot heel jonge spelers die voornamelijk uit de Ukraïne komen. Eentje daarvan wil ik aanlichten: Kolchenko is een groot talent met veel scorend vermogen. Thuis (dik) winnen, en uit winnen of de schade dusdanig beperken dat ze na je in de eindstand onder je eindigen dus.
Strasbourg is een bekende tegenstander voor Den Bosch. De Franse competitie is natuurlijk groter en rijker (en dus ook (iets) beter) dan de Nederlandse, maar het niveauverschil is op dit moment niet dusdanig dat een Nederlandse Topploeg bang zou moeten zijn van een Franse sub-topper. Strasbourg draait (nog) slecht en staat (nog) laag op de ranglijst; Den Bosch moet deze tegenstander gewoon uitschakelen. Bijzondere spelers: veel (jonge) Afrikaanse atleten, een Franse (U20) Jeugdinternational (Thomas Heurtel) die het in 2009 goed deed, en een aantal behoorlijke Amerikanen, waarvan Tremmell Darden het in België zeer goed deed. Alain Digbeu is een (voormalige, 33 jaar oude) Franse topper die aan de dow-hill side van zijn carrière begonnen is, maar samen met de andere 30'ers van de Fransen wel voor de nodige ervaring zorgt.
De hardste noot om te kraken zal waarschijnlijk het Cypriotische Apoel zijn. Het team staat bovenaan de sterke kopgroep van de Cypriotische League, en het is vooral daar, bijvoorbeeld door de Griekse refs die nog weleens door de Fiba worden aangewezen en het publiek dat zich flink te buiten kan gaan, een hels karwei om te winnen. Gelukkig is er ook een thuiswedstrijd, en zou Den Bosch de klus ook tegen de andere twee tegenstanders kunnen klaren. Bijzondere spelers: het roster van Apoel is op verschillende sites verschillend, maar waarschijnlijk zullen de sterke Kroaat Milan Dozet, de zeer goede Amerikaan Brandon Heath in ieder geval acte de presence geven. Daarnaast is er een goede kans op de Israëlische Amit Tamir (speelde ook bij Cal), de tot Israëli genaturaliseerde Jeron Roberts die ruim anderhalf seizoen geleden een belangrijke rol speelde bij Amsterdam, en een andere sterke Amerikaan met de naam Bernard King.
Prognose overall: Den Bosch moet uit een ander vaatje tappen als hier 'thuis' in de Nederlandse competitie, maar is het aan zijn stand verplicht de volgende ronde te halen.
Zou het (weer) niet lukken, dan wordt het tijd voor (weer) een andere strategie...
Dan de kansen van ABC Amsterdam. Het jonge team liet al zien dat het (thuis) tot verrassend veel in staat is; maar dan moet er geknokt worden, moeten meerdere spelers in 'de flow' komen, de (genoeg) anderen hun mannetje staan, en mag er geen tegenslag zijn met ziekte, blessures of belangrijke spelers die snel de bank op moeten zoeken vanwege (bijvoorbeeld) foutenlast. In het algemeen mag gesteld worden dat het uit, normaal gesproken, heel moeilijk wordt om te winnen, ook al heeft Amsterdam wat dat betreft een geweldige reputatie. Dat betekent dat, als er al kansen zijn, die voornamelijk thuis zouden moeten liggen, maar behalve dat er geknokt en gevochten moet worden en dat er waardevolle ervaring opgedaan wordt, mag er eigenlijk niets van de onervaren Amsterdammers verwacht worden. Dat betekent dus dat men onbekommerd en fris van de lever kan spelen, en juist in dat soort omstandigheden kunnen teams nog weleens boven zichzelf uitstijgen. Het zou niet voor het eerst zijn dit seizoen als er daardoor een zeer aantrekkelijk schouwspel voor de (neutrale toeschouwer) wordt opgevoerd. Daarvoor is ook een aantrekkelijke tegenstander nodig;
Samara is waarschijnlijk het sterkste team dat naar Amsterdam komt en daarmee is de kans op een verrassing in de eerste wedstrijd gelijk ook het kleinst. Het team is beter dan Dynamo, heeft een stuk of zeven buitenlanders waarvan er enkele ooit wel in de voormalige Sovjet Unie werden geboren, een aantal goede jonge spelers en een aantal sterke Amerikanen (bijvoorbeeld Bremer) en oude rotten (zoals de ooit in Nederland en België furore makende Ralph Biggs. Een goede wedstrijd zoals tegen Moskou zou al een bonus zijn, een winstpartij (wederom) een superstunt.
Minsk thuis is het te kloppen team als Amsterdam de groep met minimaal één overwinning wil doorkomen, en winst lijkt, zeker thuis, niet compleet onmogelijk. De Minskers hebben drie Amerikanen uit een met die van Amsterdam vergelijkbare categorie, een aantal Amerikaans geschoolde Wit-Russen waarvan Alexander Koul de grootste, meest ervaren en meest bekende International is, en ook een aantal getalenteerde jongelingen (let o.a. op Shylovich).
Op papier heeft Scavolini Pesaro niet alleen de grootste naam, maar ook het beste team in de groep. De plaats op de ranglijst in de Leaga-A reflecteert dat echter niet, want Pesaro staat op dit moment laatste. Inmiddels zijn er echter alweer de nodige spelerswisselingen gaande, dus het is moeilijk in te schatten wat dat voor een uitwerking zal hebben op het spel van de Italianen. Zeker is dat ze pas de laatste ronde naar Amsterdam komen. Ook zeker dat voor de jonge Belgische ster-guard Sam van Rossum een cohort Belgen van plan is met de bus uit Oostende naar Amsterdam te komen om hun favoriet aan te moedigen; bijzonder! Naast de Belg telt het team drie goede Amerikanen, een goede tot Griek genaturaliseerde Serviër (de zoon van coach-legende Sukota) en een aantal goede Italianen. Normaal gesproken wint Amsterdam niet van dit team, maar wat is vandaag de dag 'normaal'?
Prognose: Amsterdam haalt niet de volgende ronde, maar zorgt 'ergens' wel voor een stunt(-je) in de vorm van een mooie uitslag, misschien zelfs een overwinning.
In ieder geval heeft het Nederlandse Basketballpubliek de komende twee maanden gelegenheid om een aantal Internationale wedstrijden te zien op vaderlandse bodem. Ik zou zeggen: er is dit jaar geen Basketball-Week, dus laat de kans niet voorbijgaan! Veel plezier!
Andere, mijn inziens veel zwaarwegender problemen waar 'wij' in het Nederlandse Basketball mee van doen hebben; zoals het besturen van onze bond (de NBB), de Rayons (en dan met name die in Noord Holland, Zuid en Oost; allemaal al langer of korter zonder volwaardig bestuur!), het op een hoger plan krijgen van het Nationaal Heren Team, het verliezen van teams door de Economische Crisis, het SAMEN ontwikkelen van de FEB-League/Eredivisie tot een volwaardige, bedrijfsmatig goed gerunde eenheid, het feit dat er nu diverse Jeugdteams gepromoveerd zijn naar het A-Divisie niveau maar dat we natuurlijk nog lang geen A-level begrotingen hebben voor Jeugd-NT's op A-niveau (en hoe we dat wel voor elkaar denken te gaan krijgen?!), en nog veel meer urgente zaken die spelen in 'Basketballend Nederland', die zaken kregen en krijgen nauwelijks aandacht, laat staan dat er een echte, fundamentele discussie over plaats vond/vindt.
Zoals ik al schreef: “in mijn beleving is 'het' nog niet echt op gang gekomen! Toch is de competitie bij de Heren al voor meer dan een kwart voorbij. En zo begint deze week dus ook al weer het Europese Seizoen van 'de zich benadeeld voelende partij (in 'de doping zaak'), Eiffel Towers Den Bosch' in de EuroChallenge. Ook voor Amsterdam Basketball gaat het Europese Seizoen verder in deze 'EuropaCup-3'. In de kwalificatieronde voor de EuroCup werd thuis gewonnen van Dynamo Moskou, uit was deze tegenstander toch nog een maatje te groot.
Jammer, want het team van vorig jaar zou wel raad hebben geweten met deze Russische ploeg.
Extra jammer dat Eiffel, na alle misbaar die men maakte over het hen 'ontstolen' Kampioenschap (vanwege vermeend niet juist handelen van Amsterdam en 'de Bond'), werd hen alsnog deelname in de EuroCup aangeboden door het Amsterdamse bestuur. De Bosschenaren sloegen dit 'last-minute buitenkansje' echter af. Den Bosch had, ook met het huidige team, een goede kans gehad om voor het eerst sinds jaren weer mee te doen aan de 'next best' EuropaCup, maar zag ervan af...
Maar goed, het is zoals het is. Net als vorig jaar, zullen dezelfde twee clubs Nederland vertegenwoordigen in de EuroChallenge, een Bekertoernooi dat ook ieder jaar weer wat sterker bezet is. Vele bekende clubnamen dus, en enkele minder bekende clubs. Sommige bekende clubs gaan overigens wel schuil onder nieuwe (onbekende) schuilnamen. Dit stukje dient o.a. om daar doorheen te prikken.
Kampioen Amsterdam speelt, met een 'veredeld Juniorenteam' leuk mee in de Eredivisie, won al een keer van Dynamo Moskou, maar het verrassingseffect daarvan lijkt nu voorbij. Men speelt in de groep met: SCAVOLINI SPAR PESARO (ITA), KRASNYE KRYLIA (RUS) en BC "Minsk-2006" (BLR). De Italianen zijn natuurlijk een grote bekende club. De Russen lijken onbekend (en voor sommigen dus wellicht onbeduidend) maar zijn dat niet; het gaat namelijk om de club die eerder bekend stond als 'Samara', en ook dat is een grote naam in Europa. De Wit-Russen van Minsk hebben bij mijn weten op clubniveau recentelijk wat minder bellen doen rinkelen, en zeker niet in Nederland.
Runner-Up Den Bosch heeft zich natuurlijk de afgelopen zomer, ten koste van de grootste rivalen in Nederland (Amsterdam en Groningen), aan zienlijk versterkt. Onder andere om nu toch ook eens Internationaal aan de deur te rammelen iets dat, meerdere fraaie maar ook incidentele overwinningen ten spijt, in het 'Eiffel-tijdperk' nog niet zo wilde vlotten. De tegenstanders in Europa zijn: KHIMIK YUZHNY (UKR), STRASBOURG IG (FRA) en APOEL NICOSIA (CYP). Daarmee zijn niet alleen de reiskosten beduidend lager dan die in Amsterdam, het lijkt erop dat de Brabanders ook iets gemakkelijkere tegenstanders en zeker gemakkelijker reizen hebben getrokken; de reis naar de Franse subtopper Strasbourg is nauwelijks verder dan een 'zware' Eredivisie bustrip, op Cyprus is het goed vliegen (en is er bovendien lekker weer), en zelfs de Ukraïne is minder ver dan Wit Rusland en “ver-Rusland”.
Laten we beginnen met de Bossche kansen. In Den Bosch spelen op dit moment drie (bijna) NBA kaliber Amerikanen, en een groot deel van de kern van de sterkst mogelijke Nederlandse selectie (Akerboom, van Paassen, Wessels, Janssen, Steenvoorde, Frederiks, Aarts, met daarbij twee van de grootste Nederlandse talenten van Vugt en Waaldijk); van zo'n team mag, nee moet(!), verwacht worden dat teams die niet tot de Europese Top behoren en niet 'top van de sub-Top' zijn, verslagen worden. En met verslaan bedoel ik: thuis winnen, en uit dusdanig resultaten boeken dat je zulke teams in de eindstand voorblijft.
Khimik is zo'n team: drie Amerikanen (net als Den Bosch dus) en verder louter jonge, tot heel jonge spelers die voornamelijk uit de Ukraïne komen. Eentje daarvan wil ik aanlichten: Kolchenko is een groot talent met veel scorend vermogen. Thuis (dik) winnen, en uit winnen of de schade dusdanig beperken dat ze na je in de eindstand onder je eindigen dus.
Strasbourg is een bekende tegenstander voor Den Bosch. De Franse competitie is natuurlijk groter en rijker (en dus ook (iets) beter) dan de Nederlandse, maar het niveauverschil is op dit moment niet dusdanig dat een Nederlandse Topploeg bang zou moeten zijn van een Franse sub-topper. Strasbourg draait (nog) slecht en staat (nog) laag op de ranglijst; Den Bosch moet deze tegenstander gewoon uitschakelen. Bijzondere spelers: veel (jonge) Afrikaanse atleten, een Franse (U20) Jeugdinternational (Thomas Heurtel) die het in 2009 goed deed, en een aantal behoorlijke Amerikanen, waarvan Tremmell Darden het in België zeer goed deed. Alain Digbeu is een (voormalige, 33 jaar oude) Franse topper die aan de dow-hill side van zijn carrière begonnen is, maar samen met de andere 30'ers van de Fransen wel voor de nodige ervaring zorgt.
De hardste noot om te kraken zal waarschijnlijk het Cypriotische Apoel zijn. Het team staat bovenaan de sterke kopgroep van de Cypriotische League, en het is vooral daar, bijvoorbeeld door de Griekse refs die nog weleens door de Fiba worden aangewezen en het publiek dat zich flink te buiten kan gaan, een hels karwei om te winnen. Gelukkig is er ook een thuiswedstrijd, en zou Den Bosch de klus ook tegen de andere twee tegenstanders kunnen klaren. Bijzondere spelers: het roster van Apoel is op verschillende sites verschillend, maar waarschijnlijk zullen de sterke Kroaat Milan Dozet, de zeer goede Amerikaan Brandon Heath in ieder geval acte de presence geven. Daarnaast is er een goede kans op de Israëlische Amit Tamir (speelde ook bij Cal), de tot Israëli genaturaliseerde Jeron Roberts die ruim anderhalf seizoen geleden een belangrijke rol speelde bij Amsterdam, en een andere sterke Amerikaan met de naam Bernard King.
Prognose overall: Den Bosch moet uit een ander vaatje tappen als hier 'thuis' in de Nederlandse competitie, maar is het aan zijn stand verplicht de volgende ronde te halen.
Zou het (weer) niet lukken, dan wordt het tijd voor (weer) een andere strategie...
Dan de kansen van ABC Amsterdam. Het jonge team liet al zien dat het (thuis) tot verrassend veel in staat is; maar dan moet er geknokt worden, moeten meerdere spelers in 'de flow' komen, de (genoeg) anderen hun mannetje staan, en mag er geen tegenslag zijn met ziekte, blessures of belangrijke spelers die snel de bank op moeten zoeken vanwege (bijvoorbeeld) foutenlast. In het algemeen mag gesteld worden dat het uit, normaal gesproken, heel moeilijk wordt om te winnen, ook al heeft Amsterdam wat dat betreft een geweldige reputatie. Dat betekent dat, als er al kansen zijn, die voornamelijk thuis zouden moeten liggen, maar behalve dat er geknokt en gevochten moet worden en dat er waardevolle ervaring opgedaan wordt, mag er eigenlijk niets van de onervaren Amsterdammers verwacht worden. Dat betekent dus dat men onbekommerd en fris van de lever kan spelen, en juist in dat soort omstandigheden kunnen teams nog weleens boven zichzelf uitstijgen. Het zou niet voor het eerst zijn dit seizoen als er daardoor een zeer aantrekkelijk schouwspel voor de (neutrale toeschouwer) wordt opgevoerd. Daarvoor is ook een aantrekkelijke tegenstander nodig;
Samara is waarschijnlijk het sterkste team dat naar Amsterdam komt en daarmee is de kans op een verrassing in de eerste wedstrijd gelijk ook het kleinst. Het team is beter dan Dynamo, heeft een stuk of zeven buitenlanders waarvan er enkele ooit wel in de voormalige Sovjet Unie werden geboren, een aantal goede jonge spelers en een aantal sterke Amerikanen (bijvoorbeeld Bremer) en oude rotten (zoals de ooit in Nederland en België furore makende Ralph Biggs. Een goede wedstrijd zoals tegen Moskou zou al een bonus zijn, een winstpartij (wederom) een superstunt.
Minsk thuis is het te kloppen team als Amsterdam de groep met minimaal één overwinning wil doorkomen, en winst lijkt, zeker thuis, niet compleet onmogelijk. De Minskers hebben drie Amerikanen uit een met die van Amsterdam vergelijkbare categorie, een aantal Amerikaans geschoolde Wit-Russen waarvan Alexander Koul de grootste, meest ervaren en meest bekende International is, en ook een aantal getalenteerde jongelingen (let o.a. op Shylovich).
Op papier heeft Scavolini Pesaro niet alleen de grootste naam, maar ook het beste team in de groep. De plaats op de ranglijst in de Leaga-A reflecteert dat echter niet, want Pesaro staat op dit moment laatste. Inmiddels zijn er echter alweer de nodige spelerswisselingen gaande, dus het is moeilijk in te schatten wat dat voor een uitwerking zal hebben op het spel van de Italianen. Zeker is dat ze pas de laatste ronde naar Amsterdam komen. Ook zeker dat voor de jonge Belgische ster-guard Sam van Rossum een cohort Belgen van plan is met de bus uit Oostende naar Amsterdam te komen om hun favoriet aan te moedigen; bijzonder! Naast de Belg telt het team drie goede Amerikanen, een goede tot Griek genaturaliseerde Serviër (de zoon van coach-legende Sukota) en een aantal goede Italianen. Normaal gesproken wint Amsterdam niet van dit team, maar wat is vandaag de dag 'normaal'?
Prognose: Amsterdam haalt niet de volgende ronde, maar zorgt 'ergens' wel voor een stunt(-je) in de vorm van een mooie uitslag, misschien zelfs een overwinning.
In ieder geval heeft het Nederlandse Basketballpubliek de komende twee maanden gelegenheid om een aantal Internationale wedstrijden te zien op vaderlandse bodem. Ik zou zeggen: er is dit jaar geen Basketball-Week, dus laat de kans niet voorbijgaan! Veel plezier!
Wijsheid van Leonardo da Vinci
Een, in ieder geval voor mij, mooi citaat van de oude wijsgeer: "En deze man is volstrekt geschift. Hij is altijd aan het zwoegen opdat hij niet hoeft te zwoegen, en het leven verstrijkt terwijl in de hoop leeft ooit te genieten van wat hij met zoveel inspanning heeft verkregen."
vrijdag 13 november 2009
Columnist eet woorden
Soms balanceer je als collumnist op het scherp van de snede, een misser is dan snel gemaakt. Zo was het geval met de Amerikaanse Basketball columnist Rick Morrissey; die was drie jaar geleden niet blij toen Joakim Noah naar de Chicago Bulls kwam. Hij schreef in de Chicago Tribune een verontwaardige column. Hij geeft nu toe dat hij het fout had: column
donderdag 29 oktober 2009
Balkende; Flauwekul!
Al jaren ben ik ervan overtuigd dat er niets belangrijker is voor JP'tje, 'het MP'tje' van Nederland die grenzeloos ambitieus is, dan zijn persoonlijke ambities. Het land (en wij allemaal) zijn dus slechts een middel in het kader van het hogere doel van 'onze MP'; hij ambieert het hoogst mogelijke ambt, in Europa dus. Daarom wilde hij dat wij in het referendum voor Europa zouden stemmen, en daarom schuwde hij geen enkele beeldspraak om ons een angstbeeld te schetsen in het geval wij dat niet zouden doen, daarom kregen wij geen 2e kans toen het eerste referendum in een fiasco eindigde, daarom deden wij mee aan de oorlog in Irak, en daarom zitten wij nu in een uitzichtloze oorlog in Afghanistan, daarom deed hij 'alles' (tot het met de mond koesteren van het achterste van zijn Italiaanse held, achterop de grasmaaier toe) om bij Burlesconi in het gevlij te komen en blijven, en daarom staat het CDA nu in het Europese parlement voluit achter de Italiaanse premier (en dictator) en tegenover de democratische krachten die knokken voor persvrijheid in Italië, enzovoort, enz... Balkenende blijft zijn kandidatuur 'flauwekul' noemen, ook al kan iedereen zien dat hij niets liever wil dan het zinkende schip in Nederland verlaten en de geschiedenisboekjes halen als de allereerste 'president van Europa' en zich daarmee scharen onder 'de groten van de wereld'.
Balkenende? Een FLAUWEKUL figuur! Maar alleen omdat wij met z'n allen hem die kans laten!
dinsdag 27 oktober 2009
Jonge Amsterdammers in tweede instantie dik verslagen
OK, het 'sprookje' van de jeugd van Amsterdam in de EuroCup duurde dus een wedstrijd. Is dat erg?
Een tegenvraag: "wat moet je doen voordat je een tegenstander internationaal over twee wedstrijden kunt verslaan?"
Het antwoord: "ze eerst maar eens in één wedstrijd zien te verslaan...".
Een tegenvraag: "wat moet je doen voordat je een tegenstander internationaal over twee wedstrijden kunt verslaan?"
Het antwoord: "ze eerst maar eens in één wedstrijd zien te verslaan...".
Mooie woordspeling...
VVDSB
Misschien een idee voor een nieuwe politieke partij, de Volkspartij Voor Duikers, Schaterlachers en Bestuurders…
lees meer
(Van de weblog pagina van Eenvandaag)
Misschien een idee voor een nieuwe politieke partij, de Volkspartij Voor Duikers, Schaterlachers en Bestuurders…
lees meer
(Van de weblog pagina van Eenvandaag)
woensdag 21 oktober 2009
Superstunt van Amsterdamse Jeugd!
De Amsterdamse 'Jonkies' zorgen voor een geweldige stunt door in een met fantastische energie, enthousiasme en overtuiging de Europese sub-topper Dynamo Moskou te verslaan. De Russen, want dat waren het (bijna)allemaal, moesten het zonder buitenlandse inbreng doen omdat ook in Rusland (zelfs in Moskou!) de financiële bomen (even?) niet (langer) tot in de hemel groeien.
Maar ook zonder Amerikanen (of andere buitenlandse sterren) had Dynamo nog steeds een mooie en ervaren groep spelers. Drie (voormalige) internationals, allen met recente Olympische ervaring onder de riem, en een aantal aankomende sterspelers had genoeg moeten zijn om de jonge en onervaren Amsterdammers, die ook nog eens een zeer summiere voorbereiding kenden en vorige week hun bezielende coach Arik Shivek zagen vertrekken (naar België, Mons/Bergen) te verslaan.
Misschien was Moskou (nog) niet goed, heeft coach Bazarevich meer tijd nodig van deze groep een op topniveau presterend geheel te maken, echt slecht speelden ze zeker ook niet. Het was de verdienste van Amsterdam dat elke periode waarin ze zelf wat minder en/of de Russen gewoon wel goed speelden door wisten te komen door ongeevenaard hard te knokken, en zelf een aantal fantastische spurts plaatsten die Dynamo domweg overrompelden. De winst was dan ook gewoon terecht! Misschien goed om te vermelden was het feit dat de refs niet kozen voor 'de naam' en tegen de underdog te fluiten. De scheidsrechters floten gewoon goed, namen enkele echte moedige beslissingen, maar lieten de beide teams ook gewoon lekker spelen; het mag ook weleens worden gezegd...
En nu moeten de jonge Amsterdammers naar Moskou. Normaal gesproken is een 1-puntsvoorsprong in een Europese uitwedstrijd niet voldoende. Maar dit stel knokkers is tot veel in staat, dus misschien met nogmaals drie goede refs...!?
Ik wens de ploeg in ieder geval veel succes!
Hieronder het wedstrijdverslag van de site van de Uleb-organisatie:
Eurocup Qualifying Round, Game 1 report: EclipseJet Amsterdam 64-63 Enterprise BC Dynamo Moscow
Dutch champions EclipseJet Amsterdam defended their home court against Enterprise BC Dynamo Moscow on Tuesday pulling out a 64-63 victory to strike first in their two-game Eurocup Qualifying Round series. Amsterdam will now nurse its one-point advantage heading into next week’s decisive encounter in Moscow. After a tightly contested first 20 minutes, the second half featured major runs by both squads. After Dynamo had fought back from 11 points down to go up by 4 with under 2 minutes to play, Amsterdam looked to Jessey Voorn to score the game’s final 5 points and earn the win for his team in heroic fashion. Voorn finished with 17 points, and his teammate Christopher Rodgers matched his offensive production while dishing out 6 assists and grabbing 5 steals. Sergey Monya led Dynamo with 13 points to go with 8 rebounds. Sergey Bykov and Alexsey Savrasenko added 12 a piece in the losing effort.
After the opening tip, both teams showed their nervousness by failing to find the bottom of the net for the first 2 minutes, 30 seconds. Savrasenko got the scoring going for Dynamo with a layup and Monya followed up with a three-pointer to grab an early 0-5 lead. Robert Krabbendarn answered with a two-plus-one for the home side, but Dynamo guard Dmitriy Khvostov drilled a long-range bomb forcing Amsterdam to take a timeout. The stoppage of play paid off as Rogers scored 5 straight to tie 8-8. Dynamo grabbed another lead thanks to Bykov and Savrasenko, but Voorn tied it again 14-14 with a jumper. Bykov and Voorn traded three-pointers to end the quarter with the scored knotted at 17-17. Rogers gave Amsterdam its first lead, 19-17, on a jumpshot to open the second quarter, but Bykov responded with a hook shot moments later and a dunk by Yury Vasiliev reclaimed the lead for Dynamo at 19-21. Sergio de Randamie and Peter Mulligan notched two buckets to once again give Amsterdam a two-point lead at 25-23 and force Dynamo to call for time. Out of the timeout Bykov made a lay-up, Dmitry Domani nailed a triple and a jumper to give Dynamo a 25-30 advantage, but 4 straight free throws pulled Amsterdam to within 29-30 as the first half closed.
Domani opened the second half with three-pointer, sparking a 1-11 run by Dynamo that was good for the game's high lead, 30-41. Amsterdam broke the Russians' offensive flow yet again, however. After a timeout, the hosts punched back with an 11-0 run of their own, including 5 points from Mulligan, to tie it at 41-41. A slam by Vasiliev broke the drought for Dynamo, but Krabbendarn’s last-second hook shot sent the Dutch champs into the final period clinging to a 45-43 lead. Krabbendarn nailed a three-pointer in the opening seconds of the fourth quarter, setting off a 10-2 surge that put Amsterdam up 55-45. But Dynamo wasn’t done and rolled off 4-18 answer capped by pair of back-to-back layups from Iliya Syrovatka that were good for 59-63 lead with 1:45 left to play. That’s when Voorn stepped up, drilled a three-pointer and then banged home a layup with :21 to go that proved to be the winning basket.
Tuesday, October 20, 2009
Maar ook zonder Amerikanen (of andere buitenlandse sterren) had Dynamo nog steeds een mooie en ervaren groep spelers. Drie (voormalige) internationals, allen met recente Olympische ervaring onder de riem, en een aantal aankomende sterspelers had genoeg moeten zijn om de jonge en onervaren Amsterdammers, die ook nog eens een zeer summiere voorbereiding kenden en vorige week hun bezielende coach Arik Shivek zagen vertrekken (naar België, Mons/Bergen) te verslaan.
Misschien was Moskou (nog) niet goed, heeft coach Bazarevich meer tijd nodig van deze groep een op topniveau presterend geheel te maken, echt slecht speelden ze zeker ook niet. Het was de verdienste van Amsterdam dat elke periode waarin ze zelf wat minder en/of de Russen gewoon wel goed speelden door wisten te komen door ongeevenaard hard te knokken, en zelf een aantal fantastische spurts plaatsten die Dynamo domweg overrompelden. De winst was dan ook gewoon terecht! Misschien goed om te vermelden was het feit dat de refs niet kozen voor 'de naam' en tegen de underdog te fluiten. De scheidsrechters floten gewoon goed, namen enkele echte moedige beslissingen, maar lieten de beide teams ook gewoon lekker spelen; het mag ook weleens worden gezegd...
En nu moeten de jonge Amsterdammers naar Moskou. Normaal gesproken is een 1-puntsvoorsprong in een Europese uitwedstrijd niet voldoende. Maar dit stel knokkers is tot veel in staat, dus misschien met nogmaals drie goede refs...!?
Ik wens de ploeg in ieder geval veel succes!
Hieronder het wedstrijdverslag van de site van de Uleb-organisatie:
Eurocup Qualifying Round, Game 1 report: EclipseJet Amsterdam 64-63 Enterprise BC Dynamo Moscow
Dutch champions EclipseJet Amsterdam defended their home court against Enterprise BC Dynamo Moscow on Tuesday pulling out a 64-63 victory to strike first in their two-game Eurocup Qualifying Round series. Amsterdam will now nurse its one-point advantage heading into next week’s decisive encounter in Moscow. After a tightly contested first 20 minutes, the second half featured major runs by both squads. After Dynamo had fought back from 11 points down to go up by 4 with under 2 minutes to play, Amsterdam looked to Jessey Voorn to score the game’s final 5 points and earn the win for his team in heroic fashion. Voorn finished with 17 points, and his teammate Christopher Rodgers matched his offensive production while dishing out 6 assists and grabbing 5 steals. Sergey Monya led Dynamo with 13 points to go with 8 rebounds. Sergey Bykov and Alexsey Savrasenko added 12 a piece in the losing effort.
After the opening tip, both teams showed their nervousness by failing to find the bottom of the net for the first 2 minutes, 30 seconds. Savrasenko got the scoring going for Dynamo with a layup and Monya followed up with a three-pointer to grab an early 0-5 lead. Robert Krabbendarn answered with a two-plus-one for the home side, but Dynamo guard Dmitriy Khvostov drilled a long-range bomb forcing Amsterdam to take a timeout. The stoppage of play paid off as Rogers scored 5 straight to tie 8-8. Dynamo grabbed another lead thanks to Bykov and Savrasenko, but Voorn tied it again 14-14 with a jumper. Bykov and Voorn traded three-pointers to end the quarter with the scored knotted at 17-17. Rogers gave Amsterdam its first lead, 19-17, on a jumpshot to open the second quarter, but Bykov responded with a hook shot moments later and a dunk by Yury Vasiliev reclaimed the lead for Dynamo at 19-21. Sergio de Randamie and Peter Mulligan notched two buckets to once again give Amsterdam a two-point lead at 25-23 and force Dynamo to call for time. Out of the timeout Bykov made a lay-up, Dmitry Domani nailed a triple and a jumper to give Dynamo a 25-30 advantage, but 4 straight free throws pulled Amsterdam to within 29-30 as the first half closed.
Domani opened the second half with three-pointer, sparking a 1-11 run by Dynamo that was good for the game's high lead, 30-41. Amsterdam broke the Russians' offensive flow yet again, however. After a timeout, the hosts punched back with an 11-0 run of their own, including 5 points from Mulligan, to tie it at 41-41. A slam by Vasiliev broke the drought for Dynamo, but Krabbendarn’s last-second hook shot sent the Dutch champs into the final period clinging to a 45-43 lead. Krabbendarn nailed a three-pointer in the opening seconds of the fourth quarter, setting off a 10-2 surge that put Amsterdam up 55-45. But Dynamo wasn’t done and rolled off 4-18 answer capped by pair of back-to-back layups from Iliya Syrovatka that were good for 59-63 lead with 1:45 left to play. That’s when Voorn stepped up, drilled a three-pointer and then banged home a layup with :21 to go that proved to be the winning basket.
Tuesday, October 20, 2009
dinsdag 20 oktober 2009
Dynamo Moskou in Amsterdam
Ook al heeft ook in Rusland de kredietcrisis hard toegeslagen en groeien ook daar de bomen ineens niet meer tot in de hemel, ook en vooral in het Russische basketball, toch is Dynamo Moskou nog steeds een grote Europese ploeg. Zonder buitenlanders, iets waarover coach Sergey Bazarevich, in zijn tijd een grote speler in de gouden tijden van het Sovjet/Russische Basketball, zich zowel verwondert als ook wat zorgen maakt.
Misschien heeft hij dus geluk dat hij een veel jonger, en dus zwakker, Amsterdam treft in de play-in ronde voor de EuroCup (de vroegere ULEB-Cup). Maar waarschijnlijker is dat hij zich ook met zijn uit louter Russen bestaande selectie so-wie-so weinig zorgen hoeft te maken; hij heeft gewoon erg sterke spelers tot zijn beschikking.
In Sergey Monya heeft hij een gelouterde prof die jaren bij CSKA Moskou speelde en jaren in de NBA (Portland, Sacramento en D-League) en een belangrijke speler van het Nationale Team.
Sergey Bykov is ook een A-International die echter vrijwel zijn hele carrière tot nu toe in Moskou, en dan vooral bij Dynamo, speelde.
De reus Alexey Savrasenko was er afgelopen zomer niet meer bij in het Nationale Team, maar hij speelde recent nog wel mee op de Olympische Spelen van Beijing.
Dit zijn de grootste namen, maar het team bevat nog een flink aantal andere zeer goede spelers. Eentje daarvan wil ik nog even noemen: Dmitry Khvostov is een jonge, razend snelle, briljante PG die ik voor het eerst zag spelen toen hij als U15 speler, dik verdiend, het EK U16 All Star team haalde. Het jaar erna had zijn jaar moeten zijn, maar hij kon toen niet goed omgaan met zijn nogal beperkte medespelers. Als U16 speler werd zijn plaats in het EK U16 All Star team toen ingenomen door een nieuwe briljante U15 speler. Zijn naam? Toen nog...Ricard Rubio...! Maar ook Khvostov heeft inmiddels op senioren niveau al regelmatig laten zien een topper te kunnen worden. Zo was hij bijvoorbeeld vorig jaar de laatste speler die afviel voor de OS in China. Mocht hij veel speeltijd krijgen en een goede wedstrijd spelen, let dan eens op zijn flitsende verdedigende voetenwerk; om de vingers bij af te likken!
Voor de jonge Amsterdammers zijn de twee wedstrijden tegen Dynamo een unieke kans om te proeven aan 'echt' Europees topbasketball, een kans die nu eenmaal überhaupt weinig Nederlandse spelers krijgen, en al helemaal niet met zo weinig ervaring.
Voor 'ons', liefhebbers van goed Internationaal Basketball is het een van de weinige jaarlijkse kansen om dicht bij huis echte toppers aan het werk te zien.
De Amsterdammers hebben, alle perikelen en gebrek aan ervaring ten spijt dit seizoen al een paar hartverwarmende en mooie wedstrijden op de planken gezet. Misschien is weer zo'n pot tegen deze Russen iets teveel verwacht, alhoewel je natuurlijk nooit weet..., maar een echte liefhebber mag de kans om een team als Dynamo Moskou te zien spelen natuurlijk nooit voorbij laten gaan!
Wellicht is het dit seizoen ook direct de enige kans om in Nederland zo'n topteam aan het werk te zien...
Misschien heeft hij dus geluk dat hij een veel jonger, en dus zwakker, Amsterdam treft in de play-in ronde voor de EuroCup (de vroegere ULEB-Cup). Maar waarschijnlijker is dat hij zich ook met zijn uit louter Russen bestaande selectie so-wie-so weinig zorgen hoeft te maken; hij heeft gewoon erg sterke spelers tot zijn beschikking.
In Sergey Monya heeft hij een gelouterde prof die jaren bij CSKA Moskou speelde en jaren in de NBA (Portland, Sacramento en D-League) en een belangrijke speler van het Nationale Team.
Sergey Bykov is ook een A-International die echter vrijwel zijn hele carrière tot nu toe in Moskou, en dan vooral bij Dynamo, speelde.
De reus Alexey Savrasenko was er afgelopen zomer niet meer bij in het Nationale Team, maar hij speelde recent nog wel mee op de Olympische Spelen van Beijing.
Dit zijn de grootste namen, maar het team bevat nog een flink aantal andere zeer goede spelers. Eentje daarvan wil ik nog even noemen: Dmitry Khvostov is een jonge, razend snelle, briljante PG die ik voor het eerst zag spelen toen hij als U15 speler, dik verdiend, het EK U16 All Star team haalde. Het jaar erna had zijn jaar moeten zijn, maar hij kon toen niet goed omgaan met zijn nogal beperkte medespelers. Als U16 speler werd zijn plaats in het EK U16 All Star team toen ingenomen door een nieuwe briljante U15 speler. Zijn naam? Toen nog...Ricard Rubio...! Maar ook Khvostov heeft inmiddels op senioren niveau al regelmatig laten zien een topper te kunnen worden. Zo was hij bijvoorbeeld vorig jaar de laatste speler die afviel voor de OS in China. Mocht hij veel speeltijd krijgen en een goede wedstrijd spelen, let dan eens op zijn flitsende verdedigende voetenwerk; om de vingers bij af te likken!
Voor de jonge Amsterdammers zijn de twee wedstrijden tegen Dynamo een unieke kans om te proeven aan 'echt' Europees topbasketball, een kans die nu eenmaal überhaupt weinig Nederlandse spelers krijgen, en al helemaal niet met zo weinig ervaring.
Voor 'ons', liefhebbers van goed Internationaal Basketball is het een van de weinige jaarlijkse kansen om dicht bij huis echte toppers aan het werk te zien.
De Amsterdammers hebben, alle perikelen en gebrek aan ervaring ten spijt dit seizoen al een paar hartverwarmende en mooie wedstrijden op de planken gezet. Misschien is weer zo'n pot tegen deze Russen iets teveel verwacht, alhoewel je natuurlijk nooit weet..., maar een echte liefhebber mag de kans om een team als Dynamo Moskou te zien spelen natuurlijk nooit voorbij laten gaan!
Wellicht is het dit seizoen ook direct de enige kans om in Nederland zo'n topteam aan het werk te zien...
donderdag 8 oktober 2009
Nooit gedacht
Dit stukje schreef ik twee maanden geleden, en is nog niet eerder gepubliceerd. De laatste alinea is inmiddels achterhaald, maar dat geeft niets; het stukje heeft weinig aan actualiteit ingeboet (denk ik). Enjoy, en reageer!
Ik heb nooit gedacht dat...
...“I'd live to tell it”..., maar vanmiddag (9 augustus 2009) gebeurde het dan toch!
Tijdens de AHBW schreef in een column met de titel “Waarom?”. In dat verhaal ging het erom dat het (Jonge) Nederlandse Team dat in de AHBW bezig was met een geweldige serie wedstrijden, een pure promotie-campagne voor het Nederlandse Basketball, de 'Nederlandse Basketballer', en een voor een Nationaal Team ongekende prestatie in Nederland's grootste en meest aansprekende basketball-evenement, dat dat team en haar grootste voortrekkers (Peter van Paassen en Arvin Slagter) in het bijzonder, op gênante wijze werd behandeld door de scheidsrechters (overigens niet (allen) Nederlands).
Mijn vraag was: “waarom gebeurt dat toch zo, en dan vooral (met name) in Nederland?”. Ik heb al heel veel interlands in het buitenland bijgewoond, maar ik kan me niet herinneren ooit, zelfs ook maar één keer, gezien te hebben dat een Nationaal Team, thuis spelend, door scheidsrechters van dat land zelf weggefloten werden.
Het omgekeerde overigens wel regelmatig, maar dát dan weer juist nooit in Nederland...
In mijn stuk je schreef ik o.a: “Maar laten we wel wezen: thuisvoordeel bestaat! Inmiddels heb ik me met die gedachte kunnen verzoenen en kan ik zelfs argumenten geven die vóór thuisvoordeel pleiten. Behalve dan in Nederland, en ook niet voor het nationale team in de AHBW van 2009. Want de ploeg werd, en niet voor het eerst, gewoon ‘genaaid’! Iets wat trouwens ook de andere Nederlandse deelnemers met enig recht zouden kunnen claimen... “
Ik had ook niet gedacht het ('any time soon') mee te maken dat dit ooit zou veranderen...
Tot afgelopen middag dus! Want wat gebeurde er? Nederland speelde de afsluitende wedstrijd van het nieuwe Internationale Toernooi in Leiden; de 'Keytown Nations Basketball Cup'. Het NT had de afgelopen week twee wedstrijden gespeeld en twee keer afgetekend gewonnen van landen die op het aanstaande EK in Polen mee zullen spelen, twee “echte” A-Divisie-landen dus: Israël en Duitsland. Duitsland speelde nog enigszins in experimentele opstelling; met veel nieuwe jonge spelers dus, want het gouden tijdperk met de generatie Nowitzki, Okulaja, Femerling, Wucherer, e.a. komt nu snel in zicht en dus moet er verjongd worden, maar het laat geen twijfel dat vele van deze spelers de komende jaren het Duitse NT zullen bemannen. Daarvan ruim winnen is dus een mooi resultaat, en misschien wel een nog mooier vooruitzicht. Israël was bijna op volle sterkte aanwezig, en is al flink verjongd, maar zoals ik al eerder schreef: men verwacht daar héél veel van deze aanstormende generatie! Israël was al iets eerder in Nederland en speelde ook al een wat minder officiële interland als aanloop naar het Leidse toernooi en kreeg er in Almere dus stevig van langs van een Nederland, dat moet wel worden gezegd, dat al iets verder in de voorbereiding was.
Israël dus, niet de 'beste verliezer' wat karakter betreft, was er dus op gebrand om 'terug te slaan' (ook dat zit inmiddels enigszins in de volksaard gebakken!), niet in het minst omdat er ook dinsdag al flink wat wrijving ontstond met de (Nederlandse) scheidsrechters.
De (helaas flink wat minder dan vrijdag in aantal opgekomen) toeschouwers kregen vanmiddag dan ook een zeldzaamheid voorgeschoteld, in meer dan één opzicht! Het werd vanaf de sprongbal af direct een bikkelhard gevecht van een, met name in de verdediging, zeer agressief vechtend Israël en een Nederlands Team dat terug vocht. Israël steeds iets beter, maar Nederland toch ook op punten sterker; bijvoorbeeld onder de borden. Ook Nederland ging allengs fysieker spelen, al was men (lang) niet zo agressief als de Israëli. En toen gebeurde het: de drie Nederlandse scheidsrechters gaven Nederland veelal het voordeel van de twijfel, af en toe zelfs meer dan dat. Helemaal van harte ging het nog niet bij alle drie evenveel en consequent, dan volgde er bijvoorbeeld een beetje uit de toon vallende 'make up call' in Israëlisch voordeel, maar toch: Nederland speelde een echte thuiswedstrijd en maakte daarvan goed en dankbaar gebruik om tot de rust in het spoor van de Israëli te blijven.
Dit alles viel niet goed bij de Israëlische ploeg en staf. Er werd dus meer en meer geageerd tegen de leiding. Deze pakte in het derde kwart dan ook fors uit met technische en onsportieve fouten op het conto van de Israëli, wat mij betreft zelfs overdreven fors; zo erg hoefde het nu ook weer niet...
En toen openbaarde zich een groot verschil tussen de internationaal gelouterde vechtmachine en de Nederlanders die nog maar net op weg zijn om zich als ploeg naar dat niveau te spelen: de ploeg van Israël gooide er nog een schepje bovenop, zowel tegen de tegenstanders als tegen de refs. Deze konden dit natuurlijk niet met gelijke munt terug blijven betalen, want dan was de Finale van het toernooi waarschijnlijk erg lelijk geëindigd. De Nederlandse spelers moesten dus zelf een antwoord zien te vinden op dit geweld waaraan men nog niet al te vaak eerder in deze samenstelling was blootgesteld. Hoe meer de wedstrijd vorderde, hoe meer dat niet meer lukte; enkele spelers lieten de kop te snel hangen, en werden wat minder goede beslissingen genomen, en op een moment wilden de schoten niet meer vallen. Toen eindigde de aanvankelijk spannende wedstrijd toch nog in een groot verschil, en won Nederland, zelfs met een 20+ overwinning tegen Duitsland op zak, het toernooi niet eens op onderlinge resultaten.
Maar vooral bleek dus dat:
-ja; het is mogelijk om als Nederlands Nationaal Team op eigen bodem te spelen, en de scheidsrechters niet (de hele wedstrijd) tegen te hebben! En,
-ja, de Nederlandse Heren zijn wel degelijk in staat om A-Divisie landen serieus partij te geven, (en af en toe, hopelijk steeds vaker!), te winnen!
Laten we allemaal zaterdag a.s. duimen voor ONZE HEREN, en hopen dat deze (uiteindelijk) slechte generale een goede uitvoering oplevert in DE WEDSTRIJD VAN HET JAAR; die tegen, en in Montenegro! Het is een zeer zware opgave, maar het is een haalbare opgave. Aanstaande zaterdag kunnen de Nederlandse Heren twee jaar tijdwinst boeken op een optimistisch schema!
Ik heb nooit gedacht dat...
...“I'd live to tell it”..., maar vanmiddag (9 augustus 2009) gebeurde het dan toch!
Tijdens de AHBW schreef in een column met de titel “Waarom?”. In dat verhaal ging het erom dat het (Jonge) Nederlandse Team dat in de AHBW bezig was met een geweldige serie wedstrijden, een pure promotie-campagne voor het Nederlandse Basketball, de 'Nederlandse Basketballer', en een voor een Nationaal Team ongekende prestatie in Nederland's grootste en meest aansprekende basketball-evenement, dat dat team en haar grootste voortrekkers (Peter van Paassen en Arvin Slagter) in het bijzonder, op gênante wijze werd behandeld door de scheidsrechters (overigens niet (allen) Nederlands).
Mijn vraag was: “waarom gebeurt dat toch zo, en dan vooral (met name) in Nederland?”. Ik heb al heel veel interlands in het buitenland bijgewoond, maar ik kan me niet herinneren ooit, zelfs ook maar één keer, gezien te hebben dat een Nationaal Team, thuis spelend, door scheidsrechters van dat land zelf weggefloten werden.
Het omgekeerde overigens wel regelmatig, maar dát dan weer juist nooit in Nederland...
In mijn stuk je schreef ik o.a: “Maar laten we wel wezen: thuisvoordeel bestaat! Inmiddels heb ik me met die gedachte kunnen verzoenen en kan ik zelfs argumenten geven die vóór thuisvoordeel pleiten. Behalve dan in Nederland, en ook niet voor het nationale team in de AHBW van 2009. Want de ploeg werd, en niet voor het eerst, gewoon ‘genaaid’! Iets wat trouwens ook de andere Nederlandse deelnemers met enig recht zouden kunnen claimen... “
Ik had ook niet gedacht het ('any time soon') mee te maken dat dit ooit zou veranderen...
Tot afgelopen middag dus! Want wat gebeurde er? Nederland speelde de afsluitende wedstrijd van het nieuwe Internationale Toernooi in Leiden; de 'Keytown Nations Basketball Cup'. Het NT had de afgelopen week twee wedstrijden gespeeld en twee keer afgetekend gewonnen van landen die op het aanstaande EK in Polen mee zullen spelen, twee “echte” A-Divisie-landen dus: Israël en Duitsland. Duitsland speelde nog enigszins in experimentele opstelling; met veel nieuwe jonge spelers dus, want het gouden tijdperk met de generatie Nowitzki, Okulaja, Femerling, Wucherer, e.a. komt nu snel in zicht en dus moet er verjongd worden, maar het laat geen twijfel dat vele van deze spelers de komende jaren het Duitse NT zullen bemannen. Daarvan ruim winnen is dus een mooi resultaat, en misschien wel een nog mooier vooruitzicht. Israël was bijna op volle sterkte aanwezig, en is al flink verjongd, maar zoals ik al eerder schreef: men verwacht daar héél veel van deze aanstormende generatie! Israël was al iets eerder in Nederland en speelde ook al een wat minder officiële interland als aanloop naar het Leidse toernooi en kreeg er in Almere dus stevig van langs van een Nederland, dat moet wel worden gezegd, dat al iets verder in de voorbereiding was.
Israël dus, niet de 'beste verliezer' wat karakter betreft, was er dus op gebrand om 'terug te slaan' (ook dat zit inmiddels enigszins in de volksaard gebakken!), niet in het minst omdat er ook dinsdag al flink wat wrijving ontstond met de (Nederlandse) scheidsrechters.
De (helaas flink wat minder dan vrijdag in aantal opgekomen) toeschouwers kregen vanmiddag dan ook een zeldzaamheid voorgeschoteld, in meer dan één opzicht! Het werd vanaf de sprongbal af direct een bikkelhard gevecht van een, met name in de verdediging, zeer agressief vechtend Israël en een Nederlands Team dat terug vocht. Israël steeds iets beter, maar Nederland toch ook op punten sterker; bijvoorbeeld onder de borden. Ook Nederland ging allengs fysieker spelen, al was men (lang) niet zo agressief als de Israëli. En toen gebeurde het: de drie Nederlandse scheidsrechters gaven Nederland veelal het voordeel van de twijfel, af en toe zelfs meer dan dat. Helemaal van harte ging het nog niet bij alle drie evenveel en consequent, dan volgde er bijvoorbeeld een beetje uit de toon vallende 'make up call' in Israëlisch voordeel, maar toch: Nederland speelde een echte thuiswedstrijd en maakte daarvan goed en dankbaar gebruik om tot de rust in het spoor van de Israëli te blijven.
Dit alles viel niet goed bij de Israëlische ploeg en staf. Er werd dus meer en meer geageerd tegen de leiding. Deze pakte in het derde kwart dan ook fors uit met technische en onsportieve fouten op het conto van de Israëli, wat mij betreft zelfs overdreven fors; zo erg hoefde het nu ook weer niet...
En toen openbaarde zich een groot verschil tussen de internationaal gelouterde vechtmachine en de Nederlanders die nog maar net op weg zijn om zich als ploeg naar dat niveau te spelen: de ploeg van Israël gooide er nog een schepje bovenop, zowel tegen de tegenstanders als tegen de refs. Deze konden dit natuurlijk niet met gelijke munt terug blijven betalen, want dan was de Finale van het toernooi waarschijnlijk erg lelijk geëindigd. De Nederlandse spelers moesten dus zelf een antwoord zien te vinden op dit geweld waaraan men nog niet al te vaak eerder in deze samenstelling was blootgesteld. Hoe meer de wedstrijd vorderde, hoe meer dat niet meer lukte; enkele spelers lieten de kop te snel hangen, en werden wat minder goede beslissingen genomen, en op een moment wilden de schoten niet meer vallen. Toen eindigde de aanvankelijk spannende wedstrijd toch nog in een groot verschil, en won Nederland, zelfs met een 20+ overwinning tegen Duitsland op zak, het toernooi niet eens op onderlinge resultaten.
Maar vooral bleek dus dat:
-ja; het is mogelijk om als Nederlands Nationaal Team op eigen bodem te spelen, en de scheidsrechters niet (de hele wedstrijd) tegen te hebben! En,
-ja, de Nederlandse Heren zijn wel degelijk in staat om A-Divisie landen serieus partij te geven, (en af en toe, hopelijk steeds vaker!), te winnen!
Laten we allemaal zaterdag a.s. duimen voor ONZE HEREN, en hopen dat deze (uiteindelijk) slechte generale een goede uitvoering oplevert in DE WEDSTRIJD VAN HET JAAR; die tegen, en in Montenegro! Het is een zeer zware opgave, maar het is een haalbare opgave. Aanstaande zaterdag kunnen de Nederlandse Heren twee jaar tijdwinst boeken op een optimistisch schema!
zondag 6 september 2009
zondag 9 augustus 2009
Positief Oranje
Nog niet zolang geleden gebeurde het weleens dat ik hoorde dat Charis Sideris en ik de laatste twee 'onverbeterlijke optimisten' zouden zijn van/in het Nederlandse basketball. Er waren een paar Israëlische coaches, wat mensen bij de NBB en een kleine groep spelers die gewoon doorgaan voor nodig, maar het lijkt erop alsof de negatieve opinie langzaam maar zeker begint te kenteren, kijk maar:
Ik ben er blij mee! En nu maar hopen dat er in Montenegro, waar Nederland volgende week moet winnen om door te kunnen voor promotie naar de Europese A-Divisie, een doorbraak volgt. Zou het nu niet lukken, dan toch zeker in de volgende cyclus...
Ik ben er blij mee! En nu maar hopen dat er in Montenegro, waar Nederland volgende week moet winnen om door te kunnen voor promotie naar de Europese A-Divisie, een doorbraak volgt. Zou het nu niet lukken, dan toch zeker in de volgende cyclus...
zaterdag 30 mei 2009
Jan Peter Balkenende is de schuld van alles!
Het Verantwoordings-debat tussen de Tweede Kamer en het Kabinet (over 2008) is weer achter de rug. In dit debat wordt de rapportage van de regering over het gevoerde beleid, en het succes ervan, door de 2e Kamer besproken. Volgens Balkenende IV liggen meer dan 80% van de doelstellingen 'op koers'.
Maar gezien het volgende citaat (uit de Volkskrant) moeten we onze Eerste Minister toch maar niet te gemakkelijk geloven:
"Te lachwekkend voor woorden!
De oppositie maakte de verantwoordingspoging belachelijk: ‘Doelstelling drie’, hoonde D66-leider Pechtold, ‘het dichterbij brengen van een oplossing voor het conflict in het Midden-Oosten? Groen! Dus op koers... Te lachwekkend voor woorden!.’ "
Balkenende claimt met 'Groen op Wit' 80% succes voor 'het dichterbij brengen van de Vrede in het Midden Oosten', 'Rood op Wit' = de 20% niet volgens plan verlopende beleidspunten). Dit toont zowel het gebrek aan realiteitszin, als de tomeloze drang tot zelf-profilering van 'JP de MP'...
Als hij zich zo opstelt, zou je met hetzelfde recht kunnen stellen dat JP'tje er dus de SCHULD van is dat de Vrede in het Midden Oosten NIET dichterbij is gekomen!
Ik heb de 2822 pagina's (verantwoording), die Trots Op Nederland de afgelopen week niet gelezen kreeg, natuurlijk ook niet bestudeerd, maar ik denk dat het veilig is te stellen dat daarin vast en zeker niets stond over de verantwoording van de kabinetten JPB I t/m IV draagt voor de penibele situatie waarin het NL-Basketball zich vandaag de dag bevindt. Toch stel ik dat JP'tje zelfs daarvoor voor een flink deel daarvan 'SCHULDIG IS'.
Dit lijkt wellicht wat vergezocht, maar dat is het volgens mij niet...mijn argumentatie:
Zoals bekend bevindt de NBB zich al geruime tijd in staat van (be-)stuurloosheid. De gevolgen daarvan manifesteren zich met de dag meer, zoals o.a. in de gang van zaken rond de 'affaire Greene' overduidelijk blijkt. Iets minder zichtbaar zijn de reeks van 'bijna faillissementen' die de Basketballbond al meerdere jaren teistert, en de patstelling op het gebied van het herstructureren van de bondsorganisatie waarin de bond verzeild is geraakt door de grote verschillen van inzicht tussen (o.a.) de diverse rayons.
Allereerst zijn wij, 'Basketballend Nederland', daarvoor natuurlijk verantwoordelijk, laat daarover geen misverstand bestaan. Dus vanwaar dan mijn stelling dat (ook) Balkenende daaraan schuld heeft? Dat zal ik uitleggen op beide gebieden.
Eerst de financiële situatie. Kort na het aantreden van Balkenende I saneerde de toenmalige bewindspersoon voor sport, Hogervorst, de financiering van de sportbonden rigoureus. Dit hield voor de landelijke basketballbond in dat een groot deel van de begroting van de NBB in de loop van enkele jaren in de oude vorm zou wegvallen. Deels waren de te korten bedragen terug te halen via allerlei projecten die de NBB in de geest van het kabinetsbeleid uit zou kunnen voeren. In de praktijk betekende dit voor ons basketballers dat de landelijke organisatie jarenlang vooral bezig was met reorganiseren, het schrijven en evalueren van ander beleid, en met het feit dat de financiële situatie o.a. door dit alles chronisch in ongerede raakte. Voor zover ik weet is de NBB zeker niet de enige (zaal-) sport die o.a. door deze ingrepen van de politiek in de problemen is gekomen, dit geeft een indicatie dat er naast het eigen gebrekkige functioneren zeker ook een forse impact ten negatieve is geweest die onder Balkenende's verantwoordelijkheid viel. Balkenende is dus medeschuldig!
Ten tweede het dopingbeleid. We hebben allemaal de laatste weken kunnen zien tot welke mate het (vernieuwde) dopingbeleid impact heeft gekregen op de gang van zaken in het basketball. Nogmaals, ik schreef het al eerder, Greene is in de fout gegaan (net als o.a. Beasly en Griffin al eerder dit seizoen) en dat is niet goed te praten. Maar het voert veel te ver alleen deze Amerikaan verantwoordelijk te verklaren. Ook het totaal aan basketballbestuur en uitvoering in deze zaak heeft het nodige bijgedragen aan het uit de hand lopen van deze affaire. Maar dan zijn we er nog steeds niet. De doping-reglementen zijn ons 'van buiten' (NOC*NSF, Doping-Authoriteiten en politiek/overheid) opgedrongen, zo niet opgelegd! En onder dit doping-regime zijn dus ook genotmiddelen als cannabis gevoegd. Mijns inziens ten onrechte; je moet zaken die geen doping (want niet prestatie-bevorderend) zijn, niet onder het dopingbeleid vatten. Anti-drugsbeleid? Ik ben daar geheel voor! Maar dan wel proportioneel, effectief en realistisch! En al deze zaken blijken volkomen zoek te zijn in bovenstaande zaak. Het is een grote puinhoop geworden!
Wij zuchten met z'n allen onder een zeer moralistisch bewind, een regering die allerlei zaken vanuit een kleinburgerlijke moraal 'aan wenst te pakken'. De moraal van Balkenende dus, deze wordt ons opgelegd, dan wel hebben wij basketballers ons hieraan 'vrijwillig' onderworpen. Maar 'wij' blijken zo'n zaak, zeker in play-off-tijd en in een tijd van basketball-bestuurlijke beproeving, helemaal niet aan. Na de financiële ontreddering, zijn we nu ook stuurloos geworden op het gebied van het omgaan met moeilijke aspecten zoals het 'schoonhouden' van onze sport. De geest van Balkenende speelt ons dus danig parten. Balkenende treft hier dus ook wel degelijk blaam, net zoals op veel andere terreinen!
Vandaar mijn stelling “Jan Peter Balkenende is de schuld van alles!”, ik stel dit vast in de wetenschap dat wij uit die richting echt niet ons heil mogen verwachten; succes voor het Basketball zullen we zelf tot stand moeten brengen, het liefst op een enigszins eendrachtige wijze (en juist aan eendracht blijken we nu weer gigantisch in te leveren!).
Maar het blijft ook jammer dat we zo weinig steun, maar wel zoveel last, ondervinden van onze politiek/overheid...
Maar gezien het volgende citaat (uit de Volkskrant) moeten we onze Eerste Minister toch maar niet te gemakkelijk geloven:
"Te lachwekkend voor woorden!
De oppositie maakte de verantwoordingspoging belachelijk: ‘Doelstelling drie’, hoonde D66-leider Pechtold, ‘het dichterbij brengen van een oplossing voor het conflict in het Midden-Oosten? Groen! Dus op koers... Te lachwekkend voor woorden!.’ "
Balkenende claimt met 'Groen op Wit' 80% succes voor 'het dichterbij brengen van de Vrede in het Midden Oosten', 'Rood op Wit' = de 20% niet volgens plan verlopende beleidspunten). Dit toont zowel het gebrek aan realiteitszin, als de tomeloze drang tot zelf-profilering van 'JP de MP'...
Als hij zich zo opstelt, zou je met hetzelfde recht kunnen stellen dat JP'tje er dus de SCHULD van is dat de Vrede in het Midden Oosten NIET dichterbij is gekomen!
Ik heb de 2822 pagina's (verantwoording), die Trots Op Nederland de afgelopen week niet gelezen kreeg, natuurlijk ook niet bestudeerd, maar ik denk dat het veilig is te stellen dat daarin vast en zeker niets stond over de verantwoording van de kabinetten JPB I t/m IV draagt voor de penibele situatie waarin het NL-Basketball zich vandaag de dag bevindt. Toch stel ik dat JP'tje zelfs daarvoor voor een flink deel daarvan 'SCHULDIG IS'.
Dit lijkt wellicht wat vergezocht, maar dat is het volgens mij niet...mijn argumentatie:
Zoals bekend bevindt de NBB zich al geruime tijd in staat van (be-)stuurloosheid. De gevolgen daarvan manifesteren zich met de dag meer, zoals o.a. in de gang van zaken rond de 'affaire Greene' overduidelijk blijkt. Iets minder zichtbaar zijn de reeks van 'bijna faillissementen' die de Basketballbond al meerdere jaren teistert, en de patstelling op het gebied van het herstructureren van de bondsorganisatie waarin de bond verzeild is geraakt door de grote verschillen van inzicht tussen (o.a.) de diverse rayons.
Allereerst zijn wij, 'Basketballend Nederland', daarvoor natuurlijk verantwoordelijk, laat daarover geen misverstand bestaan. Dus vanwaar dan mijn stelling dat (ook) Balkenende daaraan schuld heeft? Dat zal ik uitleggen op beide gebieden.
Eerst de financiële situatie. Kort na het aantreden van Balkenende I saneerde de toenmalige bewindspersoon voor sport, Hogervorst, de financiering van de sportbonden rigoureus. Dit hield voor de landelijke basketballbond in dat een groot deel van de begroting van de NBB in de loop van enkele jaren in de oude vorm zou wegvallen. Deels waren de te korten bedragen terug te halen via allerlei projecten die de NBB in de geest van het kabinetsbeleid uit zou kunnen voeren. In de praktijk betekende dit voor ons basketballers dat de landelijke organisatie jarenlang vooral bezig was met reorganiseren, het schrijven en evalueren van ander beleid, en met het feit dat de financiële situatie o.a. door dit alles chronisch in ongerede raakte. Voor zover ik weet is de NBB zeker niet de enige (zaal-) sport die o.a. door deze ingrepen van de politiek in de problemen is gekomen, dit geeft een indicatie dat er naast het eigen gebrekkige functioneren zeker ook een forse impact ten negatieve is geweest die onder Balkenende's verantwoordelijkheid viel. Balkenende is dus medeschuldig!
Ten tweede het dopingbeleid. We hebben allemaal de laatste weken kunnen zien tot welke mate het (vernieuwde) dopingbeleid impact heeft gekregen op de gang van zaken in het basketball. Nogmaals, ik schreef het al eerder, Greene is in de fout gegaan (net als o.a. Beasly en Griffin al eerder dit seizoen) en dat is niet goed te praten. Maar het voert veel te ver alleen deze Amerikaan verantwoordelijk te verklaren. Ook het totaal aan basketballbestuur en uitvoering in deze zaak heeft het nodige bijgedragen aan het uit de hand lopen van deze affaire. Maar dan zijn we er nog steeds niet. De doping-reglementen zijn ons 'van buiten' (NOC*NSF, Doping-Authoriteiten en politiek/overheid) opgedrongen, zo niet opgelegd! En onder dit doping-regime zijn dus ook genotmiddelen als cannabis gevoegd. Mijns inziens ten onrechte; je moet zaken die geen doping (want niet prestatie-bevorderend) zijn, niet onder het dopingbeleid vatten. Anti-drugsbeleid? Ik ben daar geheel voor! Maar dan wel proportioneel, effectief en realistisch! En al deze zaken blijken volkomen zoek te zijn in bovenstaande zaak. Het is een grote puinhoop geworden!
Wij zuchten met z'n allen onder een zeer moralistisch bewind, een regering die allerlei zaken vanuit een kleinburgerlijke moraal 'aan wenst te pakken'. De moraal van Balkenende dus, deze wordt ons opgelegd, dan wel hebben wij basketballers ons hieraan 'vrijwillig' onderworpen. Maar 'wij' blijken zo'n zaak, zeker in play-off-tijd en in een tijd van basketball-bestuurlijke beproeving, helemaal niet aan. Na de financiële ontreddering, zijn we nu ook stuurloos geworden op het gebied van het omgaan met moeilijke aspecten zoals het 'schoonhouden' van onze sport. De geest van Balkenende speelt ons dus danig parten. Balkenende treft hier dus ook wel degelijk blaam, net zoals op veel andere terreinen!
Vandaar mijn stelling “Jan Peter Balkenende is de schuld van alles!”, ik stel dit vast in de wetenschap dat wij uit die richting echt niet ons heil mogen verwachten; succes voor het Basketball zullen we zelf tot stand moeten brengen, het liefst op een enigszins eendrachtige wijze (en juist aan eendracht blijken we nu weer gigantisch in te leveren!).
Maar het blijft ook jammer dat we zo weinig steun, maar wel zoveel last, ondervinden van onze politiek/overheid...
vrijdag 29 mei 2009
Alles (wat goed gaat) is de verdienste van BALKENENDE, dus is ook alles (wat fout gaat) DE SCHULD VAN BALKENENDE!
Woensdag gehaktdag:
Citaat uit de Volkskrant: "Te lachwekkend voor woorden! De oppositie maakte de verantwoordingspoging belachelijk. ‘Doelstelling drie’, hoonde D66-leider Pechtold, ‘het dichterbij brengen van een oplossing voor het conflict in het Midden-Oosten. Groen. Dus op koers? Te lachwekkend voor woorden.’ "
Balkenende claimt 'Groen op Wit' succes voor 'het dichterbij brengen van de Vrede in het Midden Oosten'. Dit toont zowel het gebrek aan realiteitszin, als de tomeloze drang tot zelf-profilering van 'JP de MP'...
Als hij zich zo opstelt, zou je met hetzelfde recht kunnen stellen dat JP'tje er dus de SCHULD van is dat de Vrede in het Midden Oosten NIET dichterbij is gekomen!
Ik heb de 2822 pagina's die Trots Op Nederland de afgelopen week niet gelezen kreeg natuurlijk ook niet bestudeerd, maar ik denk dat het veilig is te stellen dat daarin vast en zeker niets stond over de verantwoording van de kabinetten JPB I t/m IV draagt voor de penibele situatie waarin het NL Basketball zich vandaag de dag bevindt. Toch stel ik dat JP'tje zelfs daarvoor voor een flink deel daaraan 'SCHULDIG IS'. Meer daarover binnenkort...
Citaat uit de Volkskrant: "Te lachwekkend voor woorden! De oppositie maakte de verantwoordingspoging belachelijk. ‘Doelstelling drie’, hoonde D66-leider Pechtold, ‘het dichterbij brengen van een oplossing voor het conflict in het Midden-Oosten. Groen. Dus op koers? Te lachwekkend voor woorden.’ "
Balkenende claimt 'Groen op Wit' succes voor 'het dichterbij brengen van de Vrede in het Midden Oosten'. Dit toont zowel het gebrek aan realiteitszin, als de tomeloze drang tot zelf-profilering van 'JP de MP'...
Als hij zich zo opstelt, zou je met hetzelfde recht kunnen stellen dat JP'tje er dus de SCHULD van is dat de Vrede in het Midden Oosten NIET dichterbij is gekomen!
Ik heb de 2822 pagina's die Trots Op Nederland de afgelopen week niet gelezen kreeg natuurlijk ook niet bestudeerd, maar ik denk dat het veilig is te stellen dat daarin vast en zeker niets stond over de verantwoording van de kabinetten JPB I t/m IV draagt voor de penibele situatie waarin het NL Basketball zich vandaag de dag bevindt. Toch stel ik dat JP'tje zelfs daarvoor voor een flink deel daaraan 'SCHULDIG IS'. Meer daarover binnenkort...
woensdag 13 mei 2009
Miniatuurtje Politiek
Minister KLINK komt mannen met HAMERS tegen - de rechter verklaart zijn rookbesluit voor de kleine horeca onwettig, artsen weigeren opname van hun eigen gegevens in een elektronisch patiënten dossier - de KOEKENBAKKER...
maandag 11 mei 2009
Ongeëvenaarde klasse
Dit stukje schreef ik als in te zenden stuk naar dagblad Trouw, al had ik er niet veel fiducie in dat het de pagina's in druk zou halen. Ik had het eventueel nog elders aan kunnen bieden, maar dat heb ik nog niet gedaan. Wellicht post ik het nog wel ergens op een forum...wie weet...
En daar gaat de volgende voetbaltrainer het bos in! Deze keer is het de beurt van Marco van Basten; hij houdt de eer aan zichzelf en vertrekt. De derde trainer van de 'grote drie' die dit seizoen het loodje legt.
Als we ruim een jaar terug gaan in de tijd dan zagen indertijd we precies dezelfde situatie bij de huidige kampioen AZ; Louis van Gaal, bezig aan een rampzalig seizoen met zijn club, daar waar een kampioenschap verwacht werd, 'nam ontslag' bij de Alkmaarders. De reactie bij die club? Als één man gingen publiek, directie èn spelers achter de trainer staan, en van Gaal liet zich (met wat moeite) 'overhalen' om te blijven. Het gevolg? Ondanks dat het tot een stukje in 2008/2009 duurde, herpakte het 'verenigde AZ' zich en onder leiding van, de versterkt uit de malaise gekomen, van Gaal eindigde het volgende seizoen in een glorieuze weg, met aan het einde het kampioenschap!
Bij Ajax werd de afgelopen jaren de ene na de andere trainer gelyncht door het publiek en/of 'deskundigen' (in de media), dan wel door het bestuur geofferd als het weer eens even moeilijk was. Van Basten is de volgende in die lange rij, en alle 'deskundigen', velen na veel ondermijnende beschouwingen, of zelfs verder gaande acties, staan in de rij om te verklaren waarom het ook deze keer weer fout ging, nu 'door' van Basten.
Ik ben geen voetbalkenner, maar hier is mijn verklaring van oorzaak en gevolg.
Ajax raakt al vele jaren op rij moeizaam (en vaak na geruime tijd) op topniveau gearriveerde, veelal nog steeds jonge, spelers kwijt aan buitenlandse topclubs die, door andere omstandigheden, de beschikking hebben over veel meer geld. De Amsterdammers trachten deze voortgaande aderlatingen te compenseren door minder ver ontwikkelde, ook veelal nog jonge, spelers aan te kopen. De netto opbrengst van deze verkoop en inkoop transacties is in het algemeen zeer beperkt; Ajax levert dus in op het veld, en ziet daar op de bankrekening weinig voor terug. Op het veld des te meer; namelijk gaten, spelers die 'het' nog niet helemaal en zeker niet consistent aankunnen, en gebrekkig leiderschap, omdat ook die kwaliteit nu eenmaal veel tijd vergt alvorens deze zich ontwikkelt en openbaart. Dit seizoen ging het probleem zelfs nog veel verder: niet alleen raakte Ajax vlak voor de competitiestart (na de voorbereiding dus!) de leider in de verdediging (Heitinga) kwijt, in de winterstop volgde de toen al enige tijd geblesseerde leider in de aanval (Huntelaar). Daarnaast waren de beoogde vervangers van al eerder vertrokken spelers, o.a. Suljemani, Aissatti en diverse anderen, vrijwel het gehele seizoen geblesseerd. De deskundigen' reppen over gigantische bedragen die van Basten mocht investeren in spelers, en schreeuwen van de daken: “zonder resultaat”; met andere woorden “zie je wel: hij trekt ook al de verkeerde spelers aan; hij faalt!”. Maar dure spelers die geblesseerd op de tribune zitten zijn niet in staat hun bijdrage te leveren. De gaten die door rijke buitenlandse clubs in de formatie van Ajax geschoten waren, al voor dit seizoen en ook vlak voor en tijdens dit seizoen, werden dus lange tijd niet gevuld door “die (te!?) dure aankopen”. Van Basten moest het dus doen met minder kwaliteit dan er al eerder was - en die toen al niet voldoende bleek De andere factor die hij nodig had, TIJD, werd hem niet gegund door de zogenaamde 'fans' van Ajax, en ook niet door de zogenaamde 'deskundigen', die veelal slechts oog hadden en hebben voor het eigenbelang; het opdissen van smakelijke verhalen en het aanwakkeren van onrust; ook in de media moet de schoorsteen tenslotte door blijven roken...
Ik vind het jammer dat er weer een trainer sneuvelt bij Ajax. Of zouden supporters, bestuur en spelers dit keer (net als vorig jaar bij AZ gebeurde) een halt toeroepen aan het voortijdig vertrek van weer een trainer? Mocht dat de volgende stap zijn in deze reeks van gebeurtenissen dan voorspel ik een kampioenschap van Ajax in 2009/2010! Maar ik ben bang dat het zo niet zal gaan...
Nu nog even de zaak wat breder trekken; immers, ook bij PSV (de kampioen van de laatste seizoenen), en bij Feyenoord (de derde van de groep 'grote voetbalclubs in Nederland') liep het 'dus' fout af met de trainer (en dus ook met de club!) dit seizoen. Al veel eerder dan bij Ajax zelfs! Wat is dan toch het probleem in dit voetbal- (of moet ik zeggen sport-) land? Mijns inziens komt dit door de steeds sterkere 'hypecultuur', en de blijkbaar steeds verder toenemende gedachte dat 'wij' recht hebben op succes. In dit geval zijn de verschillende groepen 'wij': de Eindhovenaren van PSV, de 'mensen van 010' en die 'van 020'. En allemaal claimen ze succes als een geboorterecht en slachten ze een 'zwart offerschaap' als het (weer) niet lukt, of zelfs al reeds als niet lijkt te gaan lukken. Let wel: één punt meer voor Ajax dit seizoen, en Ajax wordt 'gewoon' tweede en de situatie is al direct een stuk rooskleuriger! Daarnaast lijkt het besef, dat waar er drie, of vier (of meer) clubs strijden om een kampioenschap er per definitie altijd meer verliezers dan winnaars zullen zijn, niet (al te snel) door te dringen tot de 'hete hoofden'; dus lyncht men gewoon weer de volgende trainer! 'We' hebben immers minimaal recht op het kampioenschap!? Denkt men nu echt dat op deze wijze het (eventuele) probleem straks opgelost zal blijken te zijn?
In de sport is er meestal één winnaar en zijn er vele verliezers; dus als je eraan meedoet, moet je kunnen verliezen en winnen. Het eerste is veel moeilijker, maar gaat veelal vooraf aan het tweede, al is na verlies de winst, die er eventueel op zou kunnen volgen, verre van zeker. Wel hebben meeste grote winnaars eerst leren verliezen voordat ze (eindelijk!) gingen winnen...
Rest nog te zeggen dat de wijze van vertrekken van van Basten, het op zich nemen van vrijwel de gehele verantwoordelijkheid voor de teleurstellende prestaties, van een grootse geest en persoonlijkheid getuigt! Van Basten toonde weer eens zijn ongeëvenaarde klasse, deze keer als mens! Van Basten was een groot winnaar, en nu toont hij zich weer een groot verliezer en niet voor het eerst...
En daar gaat de volgende voetbaltrainer het bos in! Deze keer is het de beurt van Marco van Basten; hij houdt de eer aan zichzelf en vertrekt. De derde trainer van de 'grote drie' die dit seizoen het loodje legt.
Als we ruim een jaar terug gaan in de tijd dan zagen indertijd we precies dezelfde situatie bij de huidige kampioen AZ; Louis van Gaal, bezig aan een rampzalig seizoen met zijn club, daar waar een kampioenschap verwacht werd, 'nam ontslag' bij de Alkmaarders. De reactie bij die club? Als één man gingen publiek, directie èn spelers achter de trainer staan, en van Gaal liet zich (met wat moeite) 'overhalen' om te blijven. Het gevolg? Ondanks dat het tot een stukje in 2008/2009 duurde, herpakte het 'verenigde AZ' zich en onder leiding van, de versterkt uit de malaise gekomen, van Gaal eindigde het volgende seizoen in een glorieuze weg, met aan het einde het kampioenschap!
Bij Ajax werd de afgelopen jaren de ene na de andere trainer gelyncht door het publiek en/of 'deskundigen' (in de media), dan wel door het bestuur geofferd als het weer eens even moeilijk was. Van Basten is de volgende in die lange rij, en alle 'deskundigen', velen na veel ondermijnende beschouwingen, of zelfs verder gaande acties, staan in de rij om te verklaren waarom het ook deze keer weer fout ging, nu 'door' van Basten.
Ik ben geen voetbalkenner, maar hier is mijn verklaring van oorzaak en gevolg.
Ajax raakt al vele jaren op rij moeizaam (en vaak na geruime tijd) op topniveau gearriveerde, veelal nog steeds jonge, spelers kwijt aan buitenlandse topclubs die, door andere omstandigheden, de beschikking hebben over veel meer geld. De Amsterdammers trachten deze voortgaande aderlatingen te compenseren door minder ver ontwikkelde, ook veelal nog jonge, spelers aan te kopen. De netto opbrengst van deze verkoop en inkoop transacties is in het algemeen zeer beperkt; Ajax levert dus in op het veld, en ziet daar op de bankrekening weinig voor terug. Op het veld des te meer; namelijk gaten, spelers die 'het' nog niet helemaal en zeker niet consistent aankunnen, en gebrekkig leiderschap, omdat ook die kwaliteit nu eenmaal veel tijd vergt alvorens deze zich ontwikkelt en openbaart. Dit seizoen ging het probleem zelfs nog veel verder: niet alleen raakte Ajax vlak voor de competitiestart (na de voorbereiding dus!) de leider in de verdediging (Heitinga) kwijt, in de winterstop volgde de toen al enige tijd geblesseerde leider in de aanval (Huntelaar). Daarnaast waren de beoogde vervangers van al eerder vertrokken spelers, o.a. Suljemani, Aissatti en diverse anderen, vrijwel het gehele seizoen geblesseerd. De deskundigen' reppen over gigantische bedragen die van Basten mocht investeren in spelers, en schreeuwen van de daken: “zonder resultaat”; met andere woorden “zie je wel: hij trekt ook al de verkeerde spelers aan; hij faalt!”. Maar dure spelers die geblesseerd op de tribune zitten zijn niet in staat hun bijdrage te leveren. De gaten die door rijke buitenlandse clubs in de formatie van Ajax geschoten waren, al voor dit seizoen en ook vlak voor en tijdens dit seizoen, werden dus lange tijd niet gevuld door “die (te!?) dure aankopen”. Van Basten moest het dus doen met minder kwaliteit dan er al eerder was - en die toen al niet voldoende bleek De andere factor die hij nodig had, TIJD, werd hem niet gegund door de zogenaamde 'fans' van Ajax, en ook niet door de zogenaamde 'deskundigen', die veelal slechts oog hadden en hebben voor het eigenbelang; het opdissen van smakelijke verhalen en het aanwakkeren van onrust; ook in de media moet de schoorsteen tenslotte door blijven roken...
Ik vind het jammer dat er weer een trainer sneuvelt bij Ajax. Of zouden supporters, bestuur en spelers dit keer (net als vorig jaar bij AZ gebeurde) een halt toeroepen aan het voortijdig vertrek van weer een trainer? Mocht dat de volgende stap zijn in deze reeks van gebeurtenissen dan voorspel ik een kampioenschap van Ajax in 2009/2010! Maar ik ben bang dat het zo niet zal gaan...
Nu nog even de zaak wat breder trekken; immers, ook bij PSV (de kampioen van de laatste seizoenen), en bij Feyenoord (de derde van de groep 'grote voetbalclubs in Nederland') liep het 'dus' fout af met de trainer (en dus ook met de club!) dit seizoen. Al veel eerder dan bij Ajax zelfs! Wat is dan toch het probleem in dit voetbal- (of moet ik zeggen sport-) land? Mijns inziens komt dit door de steeds sterkere 'hypecultuur', en de blijkbaar steeds verder toenemende gedachte dat 'wij' recht hebben op succes. In dit geval zijn de verschillende groepen 'wij': de Eindhovenaren van PSV, de 'mensen van 010' en die 'van 020'. En allemaal claimen ze succes als een geboorterecht en slachten ze een 'zwart offerschaap' als het (weer) niet lukt, of zelfs al reeds als niet lijkt te gaan lukken. Let wel: één punt meer voor Ajax dit seizoen, en Ajax wordt 'gewoon' tweede en de situatie is al direct een stuk rooskleuriger! Daarnaast lijkt het besef, dat waar er drie, of vier (of meer) clubs strijden om een kampioenschap er per definitie altijd meer verliezers dan winnaars zullen zijn, niet (al te snel) door te dringen tot de 'hete hoofden'; dus lyncht men gewoon weer de volgende trainer! 'We' hebben immers minimaal recht op het kampioenschap!? Denkt men nu echt dat op deze wijze het (eventuele) probleem straks opgelost zal blijken te zijn?
In de sport is er meestal één winnaar en zijn er vele verliezers; dus als je eraan meedoet, moet je kunnen verliezen en winnen. Het eerste is veel moeilijker, maar gaat veelal vooraf aan het tweede, al is na verlies de winst, die er eventueel op zou kunnen volgen, verre van zeker. Wel hebben meeste grote winnaars eerst leren verliezen voordat ze (eindelijk!) gingen winnen...
Rest nog te zeggen dat de wijze van vertrekken van van Basten, het op zich nemen van vrijwel de gehele verantwoordelijkheid voor de teleurstellende prestaties, van een grootse geest en persoonlijkheid getuigt! Van Basten toonde weer eens zijn ongeëvenaarde klasse, deze keer als mens! Van Basten was een groot winnaar, en nu toont hij zich weer een groot verliezer en niet voor het eerst...
maandag 27 april 2009
Het kan ook anders!
Mensen die mijn stukjes lezen weten dat er een onderwerp is dat regelmatig terugkomt: de negatieve, zure, benadering van het Nederlandse Basketball door een deel van (en niet het onbelangrijkste deel!). Ik denk dat deze vaak onwaarachtig is, meestal een dieper liggend persoonlijk probleem weergeeft, maar vooral destructief is voor het NL-Basketball. De mensen die nu wat van het basketball proberen te maken zijn er tot op hoge mate de dupe van, want het is erg moeilijk bij het grote publiek een positief imago te kweken voor basketball als slechts een beperkt aantal mensen met vrijwel onbeperkte toegang tot de media, bekende mensen dus (nee, ik noem deze keer géén namen!) niet aflaat modder en stront te gooien naar en over ons vaderlandse basketball.
Het kan ook anders; heel anders! Daarom als voorbeeld bijgaand filmpje, gemaakt door niet Nederlandse mensen. Promotie? Jazeker! Maar daarmee direct niet serieus te nemen want 'niet journalistiek'? Absoluut niet! Dit stukje had door willekeurig welke Amerikaanse Basketball Media-persoon gemaakt kunnen worden; er is geen woord van gelogen en het representeert de werkelijkheid goed!
Hoor het eens van een ander: clicken op de volgende link en vervolgens op de rubriek 'Leisure' en dan op 'EclipseMyGuide Amsterdam Basketball'.
http://www.expatnl.com/
Het kan ook anders; heel anders! Daarom als voorbeeld bijgaand filmpje, gemaakt door niet Nederlandse mensen. Promotie? Jazeker! Maar daarmee direct niet serieus te nemen want 'niet journalistiek'? Absoluut niet! Dit stukje had door willekeurig welke Amerikaanse Basketball Media-persoon gemaakt kunnen worden; er is geen woord van gelogen en het representeert de werkelijkheid goed!
Hoor het eens van een ander: clicken op de volgende link en vervolgens op de rubriek 'Leisure' en dan op 'EclipseMyGuide Amsterdam Basketball'.
http://www.expatnl.com/
donderdag 16 april 2009
Mijn laatste Basketballmeters
'My last shot?'; oftewel 'mijn laatste meters...'
Dit stuk schreef ik in verband met een voor mij unieke wedstrijd; een groot bepalend deel van mijn basketball-leven kwam 30 jaar na dato weer eens bij elkaar. Een mooie gelegenheid om de lezers van mijn stukjes wat meer inzicht te geven in het "waarom" van die stukjes, waar mijn motivatie en ideeen vandaan komen en voor iedereen bovendien een mooi stuk basketball-historie. Ik heb het stuk in zijn originele versie gehandhaafd, dus niet bijgewerkt naar vandaag.
In een bijzinnetje, of een regeltje tussen het grote verhaal door, heb ik in deze column al wel eens iets van mijn eigen basketball-geschiedenis losgelaten. Niet dat deze nu zo heel belangrijk is, maar het is natuurlijk bij de meeste mensen wel zo dat met name iemands vroegste geschiedenis erg bepalend is voor latere gebeurtenissen en opvattingen; zo ook bij mij. Nu, ter gelegenheid van een heuse benefietwedstrijd, is het een mooie gelegenheid om eens wat meer over mezelf, mijn (basketball-)geschiedenis en -achtergronden uit de doeken te doen.
Ik begon op 15-jarige leeftijd bij Frisol/R in Dordrecht (nu Rowic) interesse te krijgen in de mooie sport basketball. Er waren toen nog meerdere landelijke '2e Divisies', er waren sponsors, en er waren buitenlandse, c.q. Amerikaanse, spelers actief tot op dat niveau. Ik was korfballer en hoorde van een teamgenote dat zij weleens met haar broer naar een wedstrijd van Frisol ging kijken en dat 'dat leuk was'. Een onzichtbare kracht trok mij naar Sporthal Wielwijk en daar ging er een wereld voor mij open: er speelde een Amerikaan genaamd Jerome Freeman, bijnaam de 'Parel van Hawaii', die een uitnodiging om bij de Harlem Globetrotters te komen spelen had afgeslagen, om in het buitenland te gaan spelen en zijn internationale carrière startte dus in Dordrecht. Ik zag de wedstrijd, ik meen tegen Flubbers uit Twente, ik zag Freeman spelen, en ik was in een klap verkocht! Dit was al helemaal het geval toen enkele weken later Frisol/R, na al eerder Eredivisionist DED te hebben uitgeschakeld, voor een uitverkocht huis (en dan bedoel ik echt stijf UITVERKOCHT; er waren maximaal extra tribunes bijgebouwd, en er kon geen muis meer bij. Marco de Waard's Regionale Brandweer zou vandaag de dag opleggen dat er zeker 500 kaarten minder verkocht zouden mogen worden!), tegen Fiat Stars uit Amsterdam voor een halve finale plaats in de Nationale Beker.
Het scheelde weinig of Freeman schakelde, met in zijn kielzog mensen zoals Wim en Gerard Seits, Ids Thijsseling, Henk Stolk, Ben Barneveld en Kees vd Berg, het 'grote' Fiats Stars uit... U begrijpt, nou ja misschien ook wel niet, vooral jongere lezers zullen zich moeilijk voor kunnen stellen hoe het toen was; ik was 'hooked' en verliet de edele korfbalsport voor 'de Real Deal' Basketball.
In korte tijd meldden indertijd ook René Ridderhof, Erik Snijders, Rijk van Dongen, Edu Bolte, Hans Heijdeman, Adje Finmans, Marcel Gahrman, Cor de Haze, e.a, allemaal zo'n 15, 16 jaar oud, zich aan als lid. Frisol/R kocht zich in in de Eredivisie, en de volgende twee jaren zagen wij als jonge 'pikkie's' Eredivisiewedstrijden van een sport die op dat moment de hemel bestormde; de 'Gouden Eeuw' van het Nederlandse Basketball was aanstaande. Na twee jaar verdween de club (vrijwillig) uit de Eredivisie, maar gebeurde er tegelijkertijd iets anders, wat een belangrijke stap was in de ontwikkeling van het NL basketball; voorzitter Henk Stolk trok Maarten van Gent aan als eerste full time coach van Nederland. Maarten koos direct voluit voor het inpassen van jeugdspelers; zo maakten binnen korte tijd René Ridderhof, Hans Heijdeman, Edu Bolte, Rijk van Dongen, Adje Finmans, Harry de Roo en anderen hun debuut in het eerste mannenteam. Let wel, het ging hierbij veelal om spelers van 16,17 of 18 jaar, het was dus een ongekende move!
In enkele jaren bouwde van Gent een met 1, later 2 Amerikanen, en 1 of 2 Nederlanders met wat meer routine, aangevuld veredeld Juniorenteam. Dat team promoveerde op eigen kracht naar de Eredivisie en daarmee maakte Frisol/R op 23 september 1978 zijn rentree in de Eredivisie.
De spelers op die gedenkwaardige dag (tegenstander was NN*Donar Groningen) waren:
Rene Ridderhof*, Erik Snijders, David Moore, Rijk van Dongen, Hans Heydeman*, Desmond Dennis, Martin Gijsbers, Aart Dekker, Wim vd Bogaard en Marco de Waard*. Een* staat voor: 'werd later A-international'. Natuurlijk was deze line-up slechts een moment opname, want ook spelers als Edu Bolte*, Wim Kanters*, Raymond Bottse*, Paul van Solm*, Eric van Solm, Hans Cussell, Rene Vervoorn*, Ron Richel, Ron Bornett, Robert Smits, Jaap vd Put en vele anderen maakten voor kortere of langere tijd deel uit van wat er indertijd, en de jaren die volgden, in Dordrecht gebeurde. Interessant om te citeren is wat de toen (nog wel) vol gas aan het Nederlandse Basketball mee bouwende Mart Smeets schreef in het Basketball Jaarboek 1978/1979:
“Frisol is voor de top van de Nederlanse basketballwereld geen echte vreemde. Vier jaar geleden deed de Dordtse ploeg wat schuchtere stappen binnen de eredivisie, die eigenlijk niet slecht te noemen waren, maar wel enige onzekerheid aangaven. De ploeg had een sponsor, maar in de knettergekke prijsopdrijving van andere clubs/sponsors wilde Nico de Vries (de sponsor dus) beslist niet meegaan. Waardoor er bewust een stap terug gedaan werd en de luwte van de landelijke eerste klasse werd opgezocht. Nu echter is Frisol/R terug. Met een totaal nieuwe bezetting, met veel inlands talent en met een sponsor die nog steeds vindt dat hij niet meedoet in de race van de honderdduizenden. Een club dus met een aardige ploeg en een aardige sponsor en misschien wel een club die model gaat staan voor de modale basketballvereniging van de jaren '80...”
Voorwaar, profetische woorden(!), al waren er maar weinig (of geen) clubs die in de vele jaren daarna de jeugd zoveel kansen gaven als Maarten in Dordrecht wél consequent deed. Helaas werd na +1980 de basketball coverage door de media minder, en (dus) ook de sponsoring, en zakte het NL-Basketball langzaam maar zeker, beetje bij beetje, weg. De toenmalige topclubs zoals Nashua Den Bosch, Nationale Nederlanden Groningen en Parker Leiden deden het met hun 'Supersponsoren' nog een flink aantal jaren zeer goed, ook internationaal, maar toen die gouden tijden voorbij waren en het geld van kleinere geldschieters moest komen was dat tijdperk voorbij... Was er toen, met het goede voorbeeld dat Frisol/R en Maarten van Gent als leidraad, echt geinvesteerd in het zoeken, rekruteren en ontwikkelen van Nederlands Talent dan had het basketball wellicht niet zo diep kunnen zinken; maar helaas (bijna) niemand deed dat... Iemand als voorzitter Rinus de Jong van Den Bosch, die zijn sporen voor het vasketball echt wel verdiend heeft, meldde doodleuk: “aan opleiden doe ik niet; ik koop de spelers die ik nodig heb wel...”.
Frisol handhaafde zich in zijn tweede verblijf zo'n jaar of vijf in de Eredivisie, eerst onder Maarten van Gent en later aan de hand van Charis Sideris. Ik was er, als speler, slechts het eerste seizoen (als speler) bij. Veel ex-teamgenoten zwierven als basketballer de wereld over; maakten EK's, WK en/of POT's mee. Een aantal werden echt 'profbasketballer' in andere clubs, enkele kozen, net zoals ik, al snel voor een verblijf in de lagere klassen. Sommigen basketballen nog steeds, iets dat voor mij helaas al weer zo'n kleine 20 jaar geleden onmogelijk werd. Maar al voor de legendarische jaren eind 70/begin 80'er jaren plantte met name Maarten van Gent het basketballzaadje diep in mij en vele anderen. Hij liet ons ook de eerste stappen op de Internationale velden maken; voor mij ging het dan om landen als Israel, België en Frankrijk. Het belangrijkste was dat hij liet zien dat er, ook in het basketball, heel veel mogelijk is als je jezelf er maar voor inzet, je in iets gelooft en bereid bent nieuwe wegen in te slaan. Ik heb die lessen toen geleerd, en het heeft veel van wat ik later in het basketball heb gedaan mede bepaald; het is nooit meer overgegaan...
Maarten van Gent verliet Frisol/R en werd coach bij NN*Donar in Groningen (kampioen), via, via bij BC Oostende (kampioen) en in Tallinn (kampioen); kampioenschappen in drie verschillende landen, en bovendien bondscoach van zowel Estland als (later) Nederland; geen enkele Nederlandse coach doet hem dat na! Op deze manier wakkerde hij de interesse voor (Internationaal) Top Basketball verder aan en was hij wederom inspirerend bezig voor mensen zoals ik; want als Maarten het kan...
Ik heb in de dertig jaar die volgden zo'n beetje alles gedaan wat je in het basketball kan doen. Deze stukjes, waardoor ik (vaak samen met Telegraaf-basketball-journalist Charis Sideris, óók ex-Frisol/R) door sommigen als laatste/onverbeterlijke optimist word gezien, zijn dan ook een direct uitvloeisel van wat ik in mijn vroege-jeugd-basketball-dagen in Dordrecht heb meegemaakt.
Frisol/R, onder Charis Sideris, op het randje van de Play Offs beland (toen nog met vier ploegen gespeeld), speelde onvoldoende goed in op het (al lang van te voren gemelde) stoppen van sponsor van vele jaren Frisol. Het sterke, nog goeddeels uit 'eigen kweek' bestaande, team spatte uit elkaar. Het schaduwteam Kador/R, ook ik speelde er enkele jaren, werd het eerste team en speelde (uiteindelijk weer onder de aloude naam Rowic) nog vele, vele jaren in de Eerste Divisie(s). Deze werd trouwens al snel (eigenlijk) de Tweede Divisie omdat er een nieuwe Promotie Divisie tussen werd gezet.
Marco de Waard speelde nog een 'kleine eeuw' verder in de Eredivisie, bij RZ (Rotterdam Zuid), Den Helder, Goba en Den Bosch, alvorens hij terug keerde op het oude nest. De club Rowic kreeg het, ondanks de coach-inzet van oudgedienden zoals Edu Bolte en Marco de Waard die met jeugd aan de gang gingen, steeds moeilijker; zoals dat inmiddels voor vele 'gewone' Nederlandse Basketballverenigingen het geval is). Nu moet de club zelfs gedwongen de vaste Sporthal Sterrenburg, met daar aan vast de roemruchte eigen kantine, die lange tijd als baken en (financiële) basis functioneerde, verlaten voor een, ongetwijfeld mooiere, maar misschien wel veel minder geschikte, nieuw te bouwen sporthal.
Binnenkort organiseert Marco de Waard op zaterdag 14 februari 2009 een benefietwedstrijd voor de Roparun; het affice is mooi:
Frisol/R vs. Oud-Internationals
Plaats Sporthal Sterrenburg, Dordrecht
Aanvang Zaterdag 14 Februari 19:30h
Toegang € 5,- (voor het goede doel)
Het zullen wat mij betreft waarschijnlijk de laatste paar meters (als speler) op een basketballveld worden. Misschien zit er nog een laatste schotje in...veel meer in ieder geval niet.
Belangrijker lijkt het me dat een Reunië van die “Goeie Oude” tijd, een leuke happening wordt voor betrokkenen en publiek.
Beter nog als (veel) geïnteresseerden in Basketballgeschiedenis en/of het belang van een goede Jeugdopleiding, de kans te baat nemen om hierover met bijvoorbeeld Maarten van Gent, tegenstander coach Ton Boot (hij gaf onlangs een prachtig interview over het jezelf ontwikkelen als jeugdige speler, zie o.a. interview Frank Vischschraper met Ton Boot), of een van de andere aanwezigen te praten. Want succes en een goede jeugdopleiding kan, mits aan een aantal andere randvoorwaarden voldaan is; dat heeft de 'case' Frisol/R in Dordrecht aangetoond!
Mijns inziens (op dit moment) misschien nog belangrijker zou het zijn, als deze gelegenheid iets op zou leveren waardoor de club 'Rood Wit Crispijn', want daar staat de naam 'RoWiC' voor, uiteindelijk weer vele jaren bestaanszekerheid zou krijgen.
En natuurlijk een mooie opbrengst voor de 'FireRunners' in de Roparun, het goede doel van deze benefiet...
Ik hoop veel mensen te treffen op 14 februari!
AART DEKKER
Dit stuk schreef ik in verband met een voor mij unieke wedstrijd; een groot bepalend deel van mijn basketball-leven kwam 30 jaar na dato weer eens bij elkaar. Een mooie gelegenheid om de lezers van mijn stukjes wat meer inzicht te geven in het "waarom" van die stukjes, waar mijn motivatie en ideeen vandaan komen en voor iedereen bovendien een mooi stuk basketball-historie. Ik heb het stuk in zijn originele versie gehandhaafd, dus niet bijgewerkt naar vandaag.
In een bijzinnetje, of een regeltje tussen het grote verhaal door, heb ik in deze column al wel eens iets van mijn eigen basketball-geschiedenis losgelaten. Niet dat deze nu zo heel belangrijk is, maar het is natuurlijk bij de meeste mensen wel zo dat met name iemands vroegste geschiedenis erg bepalend is voor latere gebeurtenissen en opvattingen; zo ook bij mij. Nu, ter gelegenheid van een heuse benefietwedstrijd, is het een mooie gelegenheid om eens wat meer over mezelf, mijn (basketball-)geschiedenis en -achtergronden uit de doeken te doen.
Ik begon op 15-jarige leeftijd bij Frisol/R in Dordrecht (nu Rowic) interesse te krijgen in de mooie sport basketball. Er waren toen nog meerdere landelijke '2e Divisies', er waren sponsors, en er waren buitenlandse, c.q. Amerikaanse, spelers actief tot op dat niveau. Ik was korfballer en hoorde van een teamgenote dat zij weleens met haar broer naar een wedstrijd van Frisol ging kijken en dat 'dat leuk was'. Een onzichtbare kracht trok mij naar Sporthal Wielwijk en daar ging er een wereld voor mij open: er speelde een Amerikaan genaamd Jerome Freeman, bijnaam de 'Parel van Hawaii', die een uitnodiging om bij de Harlem Globetrotters te komen spelen had afgeslagen, om in het buitenland te gaan spelen en zijn internationale carrière startte dus in Dordrecht. Ik zag de wedstrijd, ik meen tegen Flubbers uit Twente, ik zag Freeman spelen, en ik was in een klap verkocht! Dit was al helemaal het geval toen enkele weken later Frisol/R, na al eerder Eredivisionist DED te hebben uitgeschakeld, voor een uitverkocht huis (en dan bedoel ik echt stijf UITVERKOCHT; er waren maximaal extra tribunes bijgebouwd, en er kon geen muis meer bij. Marco de Waard's Regionale Brandweer zou vandaag de dag opleggen dat er zeker 500 kaarten minder verkocht zouden mogen worden!), tegen Fiat Stars uit Amsterdam voor een halve finale plaats in de Nationale Beker.
Het scheelde weinig of Freeman schakelde, met in zijn kielzog mensen zoals Wim en Gerard Seits, Ids Thijsseling, Henk Stolk, Ben Barneveld en Kees vd Berg, het 'grote' Fiats Stars uit... U begrijpt, nou ja misschien ook wel niet, vooral jongere lezers zullen zich moeilijk voor kunnen stellen hoe het toen was; ik was 'hooked' en verliet de edele korfbalsport voor 'de Real Deal' Basketball.
In korte tijd meldden indertijd ook René Ridderhof, Erik Snijders, Rijk van Dongen, Edu Bolte, Hans Heijdeman, Adje Finmans, Marcel Gahrman, Cor de Haze, e.a, allemaal zo'n 15, 16 jaar oud, zich aan als lid. Frisol/R kocht zich in in de Eredivisie, en de volgende twee jaren zagen wij als jonge 'pikkie's' Eredivisiewedstrijden van een sport die op dat moment de hemel bestormde; de 'Gouden Eeuw' van het Nederlandse Basketball was aanstaande. Na twee jaar verdween de club (vrijwillig) uit de Eredivisie, maar gebeurde er tegelijkertijd iets anders, wat een belangrijke stap was in de ontwikkeling van het NL basketball; voorzitter Henk Stolk trok Maarten van Gent aan als eerste full time coach van Nederland. Maarten koos direct voluit voor het inpassen van jeugdspelers; zo maakten binnen korte tijd René Ridderhof, Hans Heijdeman, Edu Bolte, Rijk van Dongen, Adje Finmans, Harry de Roo en anderen hun debuut in het eerste mannenteam. Let wel, het ging hierbij veelal om spelers van 16,17 of 18 jaar, het was dus een ongekende move!
In enkele jaren bouwde van Gent een met 1, later 2 Amerikanen, en 1 of 2 Nederlanders met wat meer routine, aangevuld veredeld Juniorenteam. Dat team promoveerde op eigen kracht naar de Eredivisie en daarmee maakte Frisol/R op 23 september 1978 zijn rentree in de Eredivisie.
De spelers op die gedenkwaardige dag (tegenstander was NN*Donar Groningen) waren:
Rene Ridderhof*, Erik Snijders, David Moore, Rijk van Dongen, Hans Heydeman*, Desmond Dennis, Martin Gijsbers, Aart Dekker, Wim vd Bogaard en Marco de Waard*. Een* staat voor: 'werd later A-international'. Natuurlijk was deze line-up slechts een moment opname, want ook spelers als Edu Bolte*, Wim Kanters*, Raymond Bottse*, Paul van Solm*, Eric van Solm, Hans Cussell, Rene Vervoorn*, Ron Richel, Ron Bornett, Robert Smits, Jaap vd Put en vele anderen maakten voor kortere of langere tijd deel uit van wat er indertijd, en de jaren die volgden, in Dordrecht gebeurde. Interessant om te citeren is wat de toen (nog wel) vol gas aan het Nederlandse Basketball mee bouwende Mart Smeets schreef in het Basketball Jaarboek 1978/1979:
“Frisol is voor de top van de Nederlanse basketballwereld geen echte vreemde. Vier jaar geleden deed de Dordtse ploeg wat schuchtere stappen binnen de eredivisie, die eigenlijk niet slecht te noemen waren, maar wel enige onzekerheid aangaven. De ploeg had een sponsor, maar in de knettergekke prijsopdrijving van andere clubs/sponsors wilde Nico de Vries (de sponsor dus) beslist niet meegaan. Waardoor er bewust een stap terug gedaan werd en de luwte van de landelijke eerste klasse werd opgezocht. Nu echter is Frisol/R terug. Met een totaal nieuwe bezetting, met veel inlands talent en met een sponsor die nog steeds vindt dat hij niet meedoet in de race van de honderdduizenden. Een club dus met een aardige ploeg en een aardige sponsor en misschien wel een club die model gaat staan voor de modale basketballvereniging van de jaren '80...”
Voorwaar, profetische woorden(!), al waren er maar weinig (of geen) clubs die in de vele jaren daarna de jeugd zoveel kansen gaven als Maarten in Dordrecht wél consequent deed. Helaas werd na +1980 de basketball coverage door de media minder, en (dus) ook de sponsoring, en zakte het NL-Basketball langzaam maar zeker, beetje bij beetje, weg. De toenmalige topclubs zoals Nashua Den Bosch, Nationale Nederlanden Groningen en Parker Leiden deden het met hun 'Supersponsoren' nog een flink aantal jaren zeer goed, ook internationaal, maar toen die gouden tijden voorbij waren en het geld van kleinere geldschieters moest komen was dat tijdperk voorbij... Was er toen, met het goede voorbeeld dat Frisol/R en Maarten van Gent als leidraad, echt geinvesteerd in het zoeken, rekruteren en ontwikkelen van Nederlands Talent dan had het basketball wellicht niet zo diep kunnen zinken; maar helaas (bijna) niemand deed dat... Iemand als voorzitter Rinus de Jong van Den Bosch, die zijn sporen voor het vasketball echt wel verdiend heeft, meldde doodleuk: “aan opleiden doe ik niet; ik koop de spelers die ik nodig heb wel...”.
Frisol handhaafde zich in zijn tweede verblijf zo'n jaar of vijf in de Eredivisie, eerst onder Maarten van Gent en later aan de hand van Charis Sideris. Ik was er, als speler, slechts het eerste seizoen (als speler) bij. Veel ex-teamgenoten zwierven als basketballer de wereld over; maakten EK's, WK en/of POT's mee. Een aantal werden echt 'profbasketballer' in andere clubs, enkele kozen, net zoals ik, al snel voor een verblijf in de lagere klassen. Sommigen basketballen nog steeds, iets dat voor mij helaas al weer zo'n kleine 20 jaar geleden onmogelijk werd. Maar al voor de legendarische jaren eind 70/begin 80'er jaren plantte met name Maarten van Gent het basketballzaadje diep in mij en vele anderen. Hij liet ons ook de eerste stappen op de Internationale velden maken; voor mij ging het dan om landen als Israel, België en Frankrijk. Het belangrijkste was dat hij liet zien dat er, ook in het basketball, heel veel mogelijk is als je jezelf er maar voor inzet, je in iets gelooft en bereid bent nieuwe wegen in te slaan. Ik heb die lessen toen geleerd, en het heeft veel van wat ik later in het basketball heb gedaan mede bepaald; het is nooit meer overgegaan...
Maarten van Gent verliet Frisol/R en werd coach bij NN*Donar in Groningen (kampioen), via, via bij BC Oostende (kampioen) en in Tallinn (kampioen); kampioenschappen in drie verschillende landen, en bovendien bondscoach van zowel Estland als (later) Nederland; geen enkele Nederlandse coach doet hem dat na! Op deze manier wakkerde hij de interesse voor (Internationaal) Top Basketball verder aan en was hij wederom inspirerend bezig voor mensen zoals ik; want als Maarten het kan...
Ik heb in de dertig jaar die volgden zo'n beetje alles gedaan wat je in het basketball kan doen. Deze stukjes, waardoor ik (vaak samen met Telegraaf-basketball-journalist Charis Sideris, óók ex-Frisol/R) door sommigen als laatste/onverbeterlijke optimist word gezien, zijn dan ook een direct uitvloeisel van wat ik in mijn vroege-jeugd-basketball-dagen in Dordrecht heb meegemaakt.
Frisol/R, onder Charis Sideris, op het randje van de Play Offs beland (toen nog met vier ploegen gespeeld), speelde onvoldoende goed in op het (al lang van te voren gemelde) stoppen van sponsor van vele jaren Frisol. Het sterke, nog goeddeels uit 'eigen kweek' bestaande, team spatte uit elkaar. Het schaduwteam Kador/R, ook ik speelde er enkele jaren, werd het eerste team en speelde (uiteindelijk weer onder de aloude naam Rowic) nog vele, vele jaren in de Eerste Divisie(s). Deze werd trouwens al snel (eigenlijk) de Tweede Divisie omdat er een nieuwe Promotie Divisie tussen werd gezet.
Marco de Waard speelde nog een 'kleine eeuw' verder in de Eredivisie, bij RZ (Rotterdam Zuid), Den Helder, Goba en Den Bosch, alvorens hij terug keerde op het oude nest. De club Rowic kreeg het, ondanks de coach-inzet van oudgedienden zoals Edu Bolte en Marco de Waard die met jeugd aan de gang gingen, steeds moeilijker; zoals dat inmiddels voor vele 'gewone' Nederlandse Basketballverenigingen het geval is). Nu moet de club zelfs gedwongen de vaste Sporthal Sterrenburg, met daar aan vast de roemruchte eigen kantine, die lange tijd als baken en (financiële) basis functioneerde, verlaten voor een, ongetwijfeld mooiere, maar misschien wel veel minder geschikte, nieuw te bouwen sporthal.
Binnenkort organiseert Marco de Waard op zaterdag 14 februari 2009 een benefietwedstrijd voor de Roparun; het affice is mooi:
Frisol/R vs. Oud-Internationals
Plaats Sporthal Sterrenburg, Dordrecht
Aanvang Zaterdag 14 Februari 19:30h
Toegang € 5,- (voor het goede doel)
Het zullen wat mij betreft waarschijnlijk de laatste paar meters (als speler) op een basketballveld worden. Misschien zit er nog een laatste schotje in...veel meer in ieder geval niet.
Belangrijker lijkt het me dat een Reunië van die “Goeie Oude” tijd, een leuke happening wordt voor betrokkenen en publiek.
Beter nog als (veel) geïnteresseerden in Basketballgeschiedenis en/of het belang van een goede Jeugdopleiding, de kans te baat nemen om hierover met bijvoorbeeld Maarten van Gent, tegenstander coach Ton Boot (hij gaf onlangs een prachtig interview over het jezelf ontwikkelen als jeugdige speler, zie o.a. interview Frank Vischschraper met Ton Boot), of een van de andere aanwezigen te praten. Want succes en een goede jeugdopleiding kan, mits aan een aantal andere randvoorwaarden voldaan is; dat heeft de 'case' Frisol/R in Dordrecht aangetoond!
Mijns inziens (op dit moment) misschien nog belangrijker zou het zijn, als deze gelegenheid iets op zou leveren waardoor de club 'Rood Wit Crispijn', want daar staat de naam 'RoWiC' voor, uiteindelijk weer vele jaren bestaanszekerheid zou krijgen.
En natuurlijk een mooie opbrengst voor de 'FireRunners' in de Roparun, het goede doel van deze benefiet...
Ik hoop veel mensen te treffen op 14 februari!
AART DEKKER
woensdag 11 maart 2009
Je product op de markt zetten; Igor Wijker doet het voor geld.
Hij klonk ietwat gehaast, de vriend die mij belde op weg van werk naar huis: 'heb je het gezien, er staat een groot artikel in de nieuwste Nieuwe Revu over Amerikaanse Basketballers in Nederland en drugsgebruik...!?'. Ik had het nog niet gezien. Inmiddels wel, en ik word er (zoals zo vaak) goed ziek van! Waar gaat het over? Igor Wijnker, voormalig sportschrijver voor het Parool en nu blijkbaar in het veld actief als free-lancer, heeft een verhaal geschreven voor een editie van Sportboek Achilles, een uitgave van Veen. Overigens is Veen een uitgever die veel goeds doet voor een betere sportcultuur in ons kleine landje zonder veel sportcultuur; een inmiddels imposante lijst met sportboeken kwam uit bij deze uitgever, waar er voordat Veen daarmee begon geen enkele traditie bestond op het gebied van sportboeken. Maar goed, Igor Wijker heeft dus een verhaal geschreven in een boek dat nog uit moet komen.
Nu wil het geval dat in de, ook in Nederland inmiddels tot een ware heksenjacht verworden, 'strijd tegen doping' in slechts enkele maanden tijd drie in Nederland actieve Amerikaanse basketballers zijn betrapt op het gebruik van cannabis. Zij moesten dat feit met ontslag op staande voet bekopen. Een trieste zaak, maar dom-eigen schuld-dikke bult, voor die jongens. In de snel professioneler wordende Nederlandse Basketballwereld zitten clubbesturen en sponsoren niet te wachten op slechte voorbeelden en ongewenst gedrag van hun, al dan niet duur betaalde, professionals en de clubs grijpen dus in wanneer hun spelers een misstap maken. Het is weleens anders geweest!
En juist hierom gaat het nu in deze zaak. Ooit was het een publiek geheim dat (sommige? vele?) Amerikaanse spelers in Nederland zich te buiten gingen aan de geneugten van het leven die in Nederland zo gemakkelijk beschikbaar waren, waar dat toen in thuisland Amerika nog een stuk moeilijker was. Doping was in die tijd iets voor simpele zielen op een racefiets, die bereid waren 'pillen in de mik te stoppen', zelfs met gevaar voor eigen leven en gezondheid, alles ter bevordering van de kans op winst en eeuwige glorie (en een klein beetje geld). Veel werd er niet gedaan aan controle, maar als dit wel gebeurde dan bracht een simpele rubberen peer onder de oksel soms nog uitkomst (al was het maar als veilige gedachte bij de beslissing te 'gaan slikken'...). Tegenwoordig hebben we Dopingautoriteiten 'all over' en worden er fortuinen uitgegeven aan controles; ook in Nederland en (zelfs) in het Nederlandse Basketball! Ik heb al diverse malen tamelijk mensonterende controles meegemaakt van spelers die rond het middernachtelijk uur nog ‘moeten’, maar lange tijd na afloop van een wedstrijd gewoon nog niet kunnen plassen; dit kan (heel) erg zijn als de volgende ochtend vroeg alweer gevlogen moet worden. Ik ken een voorbeeld van een geblesseerde speler die driemaal achtereen in korte tijd ‘moest’, en zo zijn er vele minder wenselijke gevolgen van dopingcontroles, maar dat is een ander verhaal. Als nu een speler betrapt wordt dan is dat zo bekend en kan een club niet géén actie nemen. De kans om met druggebruik weg te komen is dus klein geworden. Zelfs als het gaat om één (of enkele) 'onschuldig' stickie(s). Ik ben de laatste om sofdrugsgebruik onbetekenend te vinden en geen reden tot ontslag, maar laten we wel wezen: van cannabisgebruik is (zelden of) nooit iemand beter gaan sporten, en zeker niet beter gaan basketballen. Om doping, in de zin van stimulerend middel ter bevordering van de prestaties, gaat het hier dus in het geheel niet, alhoewel het weinig coaches, clubbestuurders of sponsoren onverschillig zal laten of hun spelers wel of niet 'gebruiken'. Wel kan ik veilig stellen dat de verhouding tussen een speler die na een mooie overwinning een biertje of vijf à tien teveel tot zich neemt, en zijn collega die dit heugelijke feit viert met een paar joints, bij controle door een dopingcontroleur nogal scheef kan uitpakken, terwijl ik me dan afvraag wie van de twee er zichzelf en zijn omgeving het meeste schade berokkent (of risico daartoe op de koop toeneemt). Ik denk ook dat het nog maar te bezien staat of het druggebruik van de gemiddelde Amerikaanse basketballer van vandaag de dag, zelfs maar in de buurt komt van 'de collega's' van 15-25 jaar geleden. Waarschijnlijk niet, het zou weleens veel lager kunnen liggen!
En dan hebben we gelijk de kwestie van het foute verhaal van scribent Igor Wijnker bij de horens; hij schreef zijn verhaal al geruime tijd geleden en voor een boek dat nog uit moet komen. Zijn research vond al vrij lang geleden plaats, zo belde hij al meer dan vier maanden voor het verschijnen van de voorpublicatie, deze week in de Nieuwe Revu, met Henk Pieterse. Zijn oorspronkelijke verhaal ging vooral over de 'Steentijd van het Nederlandse Basketball', zo'n 20-30 jaar geleden! Zo verhaalt hij uitgebreid over Tommy Barker, ooit teamgenoot van Pieterse. Deze ontspoorde topspeler, voor veel jongere basketballadepten waarschijnlijk volledig onbekend, of slechts gekend uit verhalen 'over vroeger' en misschien van wat flitsen op DVD of oude video's, is naar ik begrijp al vele jaren dood en begraven, net als enkele andere grootheden van toen.
Nu wil het geval dat in de, ook in Nederland inmiddels tot een ware heksenjacht verworden, 'strijd tegen doping' in slechts enkele maanden tijd drie in Nederland actieve Amerikaanse basketballers zijn betrapt op het gebruik van cannabis. Zij moesten dat feit met ontslag op staande voet bekopen. Een trieste zaak, maar dom-eigen schuld-dikke bult, voor die jongens. In de snel professioneler wordende Nederlandse Basketballwereld zitten clubbesturen en sponsoren niet te wachten op slechte voorbeelden en ongewenst gedrag van hun, al dan niet duur betaalde, professionals en de clubs grijpen dus in wanneer hun spelers een misstap maken. Het is weleens anders geweest!
En juist hierom gaat het nu in deze zaak. Ooit was het een publiek geheim dat (sommige? vele?) Amerikaanse spelers in Nederland zich te buiten gingen aan de geneugten van het leven die in Nederland zo gemakkelijk beschikbaar waren, waar dat toen in thuisland Amerika nog een stuk moeilijker was. Doping was in die tijd iets voor simpele zielen op een racefiets, die bereid waren 'pillen in de mik te stoppen', zelfs met gevaar voor eigen leven en gezondheid, alles ter bevordering van de kans op winst en eeuwige glorie (en een klein beetje geld). Veel werd er niet gedaan aan controle, maar als dit wel gebeurde dan bracht een simpele rubberen peer onder de oksel soms nog uitkomst (al was het maar als veilige gedachte bij de beslissing te 'gaan slikken'...). Tegenwoordig hebben we Dopingautoriteiten 'all over' en worden er fortuinen uitgegeven aan controles; ook in Nederland en (zelfs) in het Nederlandse Basketball! Ik heb al diverse malen tamelijk mensonterende controles meegemaakt van spelers die rond het middernachtelijk uur nog ‘moeten’, maar lange tijd na afloop van een wedstrijd gewoon nog niet kunnen plassen; dit kan (heel) erg zijn als de volgende ochtend vroeg alweer gevlogen moet worden. Ik ken een voorbeeld van een geblesseerde speler die driemaal achtereen in korte tijd ‘moest’, en zo zijn er vele minder wenselijke gevolgen van dopingcontroles, maar dat is een ander verhaal. Als nu een speler betrapt wordt dan is dat zo bekend en kan een club niet géén actie nemen. De kans om met druggebruik weg te komen is dus klein geworden. Zelfs als het gaat om één (of enkele) 'onschuldig' stickie(s). Ik ben de laatste om sofdrugsgebruik onbetekenend te vinden en geen reden tot ontslag, maar laten we wel wezen: van cannabisgebruik is (zelden of) nooit iemand beter gaan sporten, en zeker niet beter gaan basketballen. Om doping, in de zin van stimulerend middel ter bevordering van de prestaties, gaat het hier dus in het geheel niet, alhoewel het weinig coaches, clubbestuurders of sponsoren onverschillig zal laten of hun spelers wel of niet 'gebruiken'. Wel kan ik veilig stellen dat de verhouding tussen een speler die na een mooie overwinning een biertje of vijf à tien teveel tot zich neemt, en zijn collega die dit heugelijke feit viert met een paar joints, bij controle door een dopingcontroleur nogal scheef kan uitpakken, terwijl ik me dan afvraag wie van de twee er zichzelf en zijn omgeving het meeste schade berokkent (of risico daartoe op de koop toeneemt). Ik denk ook dat het nog maar te bezien staat of het druggebruik van de gemiddelde Amerikaanse basketballer van vandaag de dag, zelfs maar in de buurt komt van 'de collega's' van 15-25 jaar geleden. Waarschijnlijk niet, het zou weleens veel lager kunnen liggen!
En dan hebben we gelijk de kwestie van het foute verhaal van scribent Igor Wijnker bij de horens; hij schreef zijn verhaal al geruime tijd geleden en voor een boek dat nog uit moet komen. Zijn research vond al vrij lang geleden plaats, zo belde hij al meer dan vier maanden voor het verschijnen van de voorpublicatie, deze week in de Nieuwe Revu, met Henk Pieterse. Zijn oorspronkelijke verhaal ging vooral over de 'Steentijd van het Nederlandse Basketball', zo'n 20-30 jaar geleden! Zo verhaalt hij uitgebreid over Tommy Barker, ooit teamgenoot van Pieterse. Deze ontspoorde topspeler, voor veel jongere basketballadepten waarschijnlijk volledig onbekend, of slechts gekend uit verhalen 'over vroeger' en misschien van wat flitsen op DVD of oude video's, is naar ik begrijp al vele jaren dood en begraven, net als enkele andere grootheden van toen.
De laatste maanden werden tot drie keer toe spelers in de Eredivisie betrapt op cannabisgebruik, in de jaren daarvoor gebeurde dat ook een enkele keer maar toen ging het om Nederlandse spelers. Daar heb ik toen nauwelijks wat over gehoord, en zeker geen 4-pagina-lang artikel in één van onze sensatiebladen zoals nu in de Nieuwe Revu. Ik kan het feit dat er nu ineens wèl een link wordt gelegd tussen drugsgebruik door Amerikanen nu, en de taferelen die zich in 'die Goede Oude Tijd'(!?) afspeelden maar op één manier uitleggen: het basketball wordt hier wéér, voor de zoveelste keer, misbruikt voor persoonlijke doeleinden; deze keer door een schrijver die een boek wil verkopen, en nog een extra graantje meepikt door zijn verhaal ook nog eens te verkopen aan een sensatie-periodiek. De link die hij om deze redenen legt tussen toen en nu is misplaatst, de schade die hij het hedendaagse basketball berokkent groot en onterecht.
Igor Wijker verdient hiermee een dikke vette rode kaart en een langdurige schorsing!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
