Ooit, ik denk zo'n 30 jaar geleden , las ik een zeer dik boek: het behandelde alle manieren waarop onze wereld en eventueel het heelal, aan haar eind zou kunnen komen.
Hieronder een filmpje, die had je toen nog niet zo(-veel), dat er drie behandelt:
donderdag 27 februari 2014
woensdag 26 februari 2014
Paco de Lucía (66) overleden
Ik ben geen kenner, hou wel van de sfeer van de flamenco, en dan ken je dus Paco de Lucía ook wel, zelfs al ben je geen rechtgeaarde fan. 66 pas, en nu overleden; het nieuwd gaat vast over de hele wereld. De beste gelegenheid om een grootheid zoals hij een plekje te geven op je weblog, bij deze dus.
Paco de Lucía (66), de ‘grootste flamencogitarist ooit’, is overleden
NRC.nl, door Lex Boon
Paco de Lucía, tijdens een concert in het Spaanse Vitoria afgelopen zomer. Foto AFP / Rafa Rivas
CULTUUR De Spaanse artiest Paco de Lucía, door velen beschouwd als de grootste flamencogitarist ooit, is op 66-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de Spaanse krant El País.
Paco de Lucía wordt gerekend tot de belangrijkste vernieuwers van de flamenco. Noten lezen kon hij niet, maar hij was wel een gitaarvirtuoos. Hij mengde flamenco met jazz, blues, country, salsa, bossa nova en andere muziekstijlen.
Volgens El País was De Lucía met zijn kinderen op een strand in het Mexicaanse Cancun aan het spelen toen hij plotseling onwel werd. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis, maar stierf kort voor hij daar aankwam. Waarschijnlijk heeft hij een hartinfarct gehad.
In 2004 kreeg hij de Spaanse Prins van Asturiasprijs. De internationale doorbraak van De Lucía kwam in 1974 met de rumba Entre dos aguas (Tussen twee wateren).
Luister naar Entre dos aguas op Spotify
Foto AFP / Jose Luis Roca
LEES MEER OVER: FLAMENCO PACO DE LUCÍA WERELDMUZIEK
Paco de Lucía (66), de ‘grootste flamencogitarist ooit’, is overleden
NRC.nl, door Lex Boon
CULTUUR De Spaanse artiest Paco de Lucía, door velen beschouwd als de grootste flamencogitarist ooit, is op 66-jarige leeftijd overleden. Dat meldt de Spaanse krant El País.
Paco de Lucía wordt gerekend tot de belangrijkste vernieuwers van de flamenco. Noten lezen kon hij niet, maar hij was wel een gitaarvirtuoos. Hij mengde flamenco met jazz, blues, country, salsa, bossa nova en andere muziekstijlen.
Volgens El País was De Lucía met zijn kinderen op een strand in het Mexicaanse Cancun aan het spelen toen hij plotseling onwel werd. Hij werd overgebracht naar een ziekenhuis, maar stierf kort voor hij daar aankwam. Waarschijnlijk heeft hij een hartinfarct gehad.
In 2004 kreeg hij de Spaanse Prins van Asturiasprijs. De internationale doorbraak van De Lucía kwam in 1974 met de rumba Entre dos aguas (Tussen twee wateren).
Luister naar Entre dos aguas op Spotify
LEES MEER OVER: FLAMENCO PACO DE LUCÍA WERELDMUZIEK
dinsdag 25 februari 2014
Zelfs in een overgelukkige familie (Team.nl) nog frictie; Presentatie...
24 medailles op zo'n 40 sporters, euforie, vrijwel totale dominantie op een sport bij de Spelen van Sotsji, en dan toch nog gezeur in de tent; eerst wat rimpelingen en zwijgend leedvermaak (bij respectievelijk de opmerkingen van de shorttrackers rond de gouden plak van ter Mors op de Vrouwen 1.500m, en de winst van Bergsma over Kramer op de 10K), en dan uiteindelijk nog een mini-relletje rond de laatste dag en de Mannen-ploegen-achtervolging. Waar was op dat moment trouwens de 'grote leider' Maurits Hendriks, toen hij nodig was? Laat ik om de laatste 'affaire' het woord laten aan Wilfried de Jong...
Het ding van Bergsma (Wilfried de Jong op NRC.nl)
Natuurlijk weet Louis van Gaal iets van schaatsen.
De bondscoach had vooral met bewondering gekeken naar de verliezende sporters Smeekens en Verweij: „Direct voor de camera moeten verschijnen en dan je verlies zo snel verwoorden, die presentatie vond ik fantastisch om te zien.”
Opvallend, Van Gaal sprak over de presentatie, niet over de prestatie. Het was geen slip of the tongue, want meteen daarop vertelde hij dat de presentatie in teamverband te wensen over liet.
Goed gezien, Louis.
De schaatsprestaties waren zaterdag van hoge kwaliteit. De drie vrouwen lagen al snel seconden voor en tijdens de mannenachtervolging keek Sven Kramer ruim voor het einde op zijn gemak hoever het Koreaanse boemeltje achter lag.
Twee keer goud. Appeltje-eitje.
Maar hoe ging de presentatie?
Op de zaterdagochtendtraining bleek de reserve van de mannenschaatsers niet op het ijs te staan. De NOS wist Jorrit Bergsma te strikken voor een interview. Hij kwam stuntelig over. Bergsma had het slecht naar zijn zin in het team en wilde geen vierde man meer zijn. „Ik voel me genaaid.”
Coach Arie Koops was zich van geen kwaad bewust. Hij strooide pekel voor zijn voeten om uitglijden te voorkomen. Het gemene lachje maakte hem niet geloofwaardiger: „We gaan het met het vaste trio doen en Bergsma kan gewoon zijn ding doen.”
Ding doen.
Wat was ‘het ding’ van Bergsma? Baboesjka’s kopen in een toeristenwinkel? Een potje zoenen met zijn Amerikaanse schaatsliefde Heather?
Na de race zaten de kemphanen Bergsma en Koops ’s avonds ver uit elkaar in een volle NOS-studio. Kramer, Verweij en Blokhuijsen vertelden het verhaal van hun gouden race. Daarna ging de microfoon naar Bergsma. Van de zenuwen nam het winnende trio snel een slok water.
Een week geleden was Bergsma nog de onbezorgde winnaar van de tien kilometer, nu zag ik een stoethaspel. Hij leek het Nederlands verleerd. Geen enkele zin haalde de finish.
De microfoon ging naar Koops. Weer dat arrogante lachje. Zijn verhaal: de focus was het behalen van goud. Er was vlak voor de race ruis en die ruis moest op dat moment naar de achtergrond; de drie aangewezen mannen moesten winnen.
Waarom Bergsma niet in de kwart- of halve finale had mogen starten – zoals Lotte van Beek wel bij de vrouwen – zodat hij ook een medaille had gekregen, dat kon Koops mij niet duidelijk maken.
Koops en Bergsma; geslepen woorden versus een paar klapschaatsen.
Presentatie, heet dat.
De feestvreugde kreeg de overhand. De gouden medaille van Bergsma van vorige week leek ver weg; meer dan tien kilometer. Nederland had zich in Sotsji opgewerkt tot een land van winnaars.
Bergsma was verworden tot ruis.
Lees op (Wilfried de Jong ook vooral zijn vorige column over de 'Verliezer' Koen Verweij..!
Het ding van Bergsma (Wilfried de Jong op NRC.nl)
Natuurlijk weet Louis van Gaal iets van schaatsen.
De bondscoach had vooral met bewondering gekeken naar de verliezende sporters Smeekens en Verweij: „Direct voor de camera moeten verschijnen en dan je verlies zo snel verwoorden, die presentatie vond ik fantastisch om te zien.”
Opvallend, Van Gaal sprak over de presentatie, niet over de prestatie. Het was geen slip of the tongue, want meteen daarop vertelde hij dat de presentatie in teamverband te wensen over liet.
Goed gezien, Louis.
De schaatsprestaties waren zaterdag van hoge kwaliteit. De drie vrouwen lagen al snel seconden voor en tijdens de mannenachtervolging keek Sven Kramer ruim voor het einde op zijn gemak hoever het Koreaanse boemeltje achter lag.
Twee keer goud. Appeltje-eitje.
Maar hoe ging de presentatie?
Op de zaterdagochtendtraining bleek de reserve van de mannenschaatsers niet op het ijs te staan. De NOS wist Jorrit Bergsma te strikken voor een interview. Hij kwam stuntelig over. Bergsma had het slecht naar zijn zin in het team en wilde geen vierde man meer zijn. „Ik voel me genaaid.”
Coach Arie Koops was zich van geen kwaad bewust. Hij strooide pekel voor zijn voeten om uitglijden te voorkomen. Het gemene lachje maakte hem niet geloofwaardiger: „We gaan het met het vaste trio doen en Bergsma kan gewoon zijn ding doen.”
Ding doen.
Wat was ‘het ding’ van Bergsma? Baboesjka’s kopen in een toeristenwinkel? Een potje zoenen met zijn Amerikaanse schaatsliefde Heather?
Na de race zaten de kemphanen Bergsma en Koops ’s avonds ver uit elkaar in een volle NOS-studio. Kramer, Verweij en Blokhuijsen vertelden het verhaal van hun gouden race. Daarna ging de microfoon naar Bergsma. Van de zenuwen nam het winnende trio snel een slok water.
Een week geleden was Bergsma nog de onbezorgde winnaar van de tien kilometer, nu zag ik een stoethaspel. Hij leek het Nederlands verleerd. Geen enkele zin haalde de finish.
De microfoon ging naar Koops. Weer dat arrogante lachje. Zijn verhaal: de focus was het behalen van goud. Er was vlak voor de race ruis en die ruis moest op dat moment naar de achtergrond; de drie aangewezen mannen moesten winnen.
Waarom Bergsma niet in de kwart- of halve finale had mogen starten – zoals Lotte van Beek wel bij de vrouwen – zodat hij ook een medaille had gekregen, dat kon Koops mij niet duidelijk maken.
Koops en Bergsma; geslepen woorden versus een paar klapschaatsen.
Presentatie, heet dat.
De feestvreugde kreeg de overhand. De gouden medaille van Bergsma van vorige week leek ver weg; meer dan tien kilometer. Nederland had zich in Sotsji opgewerkt tot een land van winnaars.
Bergsma was verworden tot ruis.
Lees op (Wilfried de Jong ook vooral zijn vorige column over de 'Verliezer' Koen Verweij..!
maandag 24 februari 2014
Die slimme, slimme Poetin...ff knuffelen met Wust...
Heel veel mensen hebben het natuurlijk gezien: kiest die slimme Poetin uitgerekend de avond van het Goud van Ireen Wust uit om ff langs te komen bij het Holland Huis, WA en Max er ook nog, lekker samen een biertje pakken, Heineken ook gelijk aan zijn trekken gekomen, alleen maar winnaars...of toch niet? Wust was al onderwerp van de politieke discussie omtrent Sotsji; er was zelfs een minister die vond dat uitgerekend zij daar maar een statement moest gaan maken (nee, niet de minister zelf, Wust in Sotsji! Dan begrijp je er dus niet al te veel van..!).
"Daar leende Wust zich niet voor, zij ging naar Sotsji om prestaties te leveren!" zei ze. En daar had ze groot gelijk in. Komt die Poetin toch nog ff onverwacht...een statement maken..! Welk? Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar mijn gok is, impliciet en vooral voor Nederlanders: "Home of Hetero? Dat maakt mij geen bal uit! Alleen in Rusland komt het me nu ff goed uit om die wet door te voeren, jammer voor de homo's..."
Paulien Cornelisse schreef en een prachtige column over op NRC.nl:
Effe knuffelen
Wat te doen als Poetin op je afkomt en je wil knuffelen? Het overkwam Ireen Wüst, en ze knuffelde mee. Ik heb haar na afloop niet kunnen betrappen op vertwijfeling, maar goed, ze is er misschien het type niet naar om alle verwarrende nuances van de menselijke ervaring te duiden of te uiten.
Ik zou het vreselijk vinden om met Poetin te knuffelen, vooral vanwege zijn politiek/mensrechtelijke engheid, maar ook vanwege zijn persoonlijke ieuw-factor. Ik hoop dat ik zou kunnen weigeren op het moment suprême. Toch vraag ik mij af of ik zou kunnen afweren als hij met gespreide armen op mij af zou komen lopen.
Een knuffel is moeilijker te ontwijken dan een klap. Wegstappen? De enthousiaste knuffelaar heeft daar geen boodschap aan (figuur 1). Afwerende gebaren maken? De knuffelaar denkt dat je hem beschuldigt van poging tot aanranding. Het enige wat je zonder problemen kunt doen is meteen een medisch probleem verzinnen (besmettelijke huidziekte, gekneusde ribben). Maar probeer dat maar eens in het Russisch.
Er zijn knuffelaars die al aankondigen wat ze gaan doen door te roepen: „Effe knuffelen!” (En ik breng hier in herinnering: de persoon ‘Ruud’ van Big Brother, begin deze eeuw.) Of, verontrustender: „Effe knuffe!” Waar een zoen nog wel tot een luchtkus kan worden omgevormd, is een knuffel toch bijna altijd full body contact.
In Amerika wordt ook geknuffeld, in de vorm van een hug. Maar de hug is geformaliseerd tot iets wat niet overdreven intiem hoeft te zijn. Alleen de bovenlichamen raken elkaar, vaak wordt er maar met een arm omhelsd, er is in de verste verte geen gevaar voor genitaal contact. Clean.
De hug is in Nederland in opkomst. Jongemannen van het hippere type, dan wel werkende bij de tv: die huggen elkaar. Ze zeggen daarbij: „Hee man.” (figuur 2.)
Zo bezien valt het knuffelen wel weer mee.
Laten we voor alle olympische sporters hopen dat Poetin een hugger is, en geen knuffelaar.
"Daar leende Wust zich niet voor, zij ging naar Sotsji om prestaties te leveren!" zei ze. En daar had ze groot gelijk in. Komt die Poetin toch nog ff onverwacht...een statement maken..! Welk? Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar mijn gok is, impliciet en vooral voor Nederlanders: "Home of Hetero? Dat maakt mij geen bal uit! Alleen in Rusland komt het me nu ff goed uit om die wet door te voeren, jammer voor de homo's..."
Paulien Cornelisse schreef en een prachtige column over op NRC.nl:
Wat te doen als Poetin op je afkomt en je wil knuffelen? Het overkwam Ireen Wüst, en ze knuffelde mee. Ik heb haar na afloop niet kunnen betrappen op vertwijfeling, maar goed, ze is er misschien het type niet naar om alle verwarrende nuances van de menselijke ervaring te duiden of te uiten.
Ik zou het vreselijk vinden om met Poetin te knuffelen, vooral vanwege zijn politiek/mensrechtelijke engheid, maar ook vanwege zijn persoonlijke ieuw-factor. Ik hoop dat ik zou kunnen weigeren op het moment suprême. Toch vraag ik mij af of ik zou kunnen afweren als hij met gespreide armen op mij af zou komen lopen.
Een knuffel is moeilijker te ontwijken dan een klap. Wegstappen? De enthousiaste knuffelaar heeft daar geen boodschap aan (figuur 1). Afwerende gebaren maken? De knuffelaar denkt dat je hem beschuldigt van poging tot aanranding. Het enige wat je zonder problemen kunt doen is meteen een medisch probleem verzinnen (besmettelijke huidziekte, gekneusde ribben). Maar probeer dat maar eens in het Russisch.
Er zijn knuffelaars die al aankondigen wat ze gaan doen door te roepen: „Effe knuffelen!” (En ik breng hier in herinnering: de persoon ‘Ruud’ van Big Brother, begin deze eeuw.) Of, verontrustender: „Effe knuffe!” Waar een zoen nog wel tot een luchtkus kan worden omgevormd, is een knuffel toch bijna altijd full body contact.
In Amerika wordt ook geknuffeld, in de vorm van een hug. Maar de hug is geformaliseerd tot iets wat niet overdreven intiem hoeft te zijn. Alleen de bovenlichamen raken elkaar, vaak wordt er maar met een arm omhelsd, er is in de verste verte geen gevaar voor genitaal contact. Clean.
De hug is in Nederland in opkomst. Jongemannen van het hippere type, dan wel werkende bij de tv: die huggen elkaar. Ze zeggen daarbij: „Hee man.” (figuur 2.)
Laten we voor alle olympische sporters hopen dat Poetin een hugger is, en geen knuffelaar.
vrijdag 21 februari 2014
Op ieder Potje past een Dekseltje...is / was het spreekwoord. Is dat nog steeds zo?
Toegegeven, ik haal het spreekwoord een beetje uit zijn context...en verplaats het naar die van economie en politiek (van Europa). Maar ik denk dat het toch van toepassing is; er zijn vandaag de dag immers zoveel zaken die wringen, schuren, en 'het gewoon niet meer zo goed doen'. Denk aan politiek en democratie; we kunnen niet zonder, maar soepel draaien doen ze niet meer. Een ander voorbeeld: we hebben een periode gehad van de grote idealistische systemen; kapitalisme vs. communisme, de een is verworden tot 'pakken wat je pakken kunt voor de happy few (1%)', de ander is ten onder gegaan in machtswellust en (ook al!) hebzucht van de macht. We hadden wereldmachten van de ene kant (de USA, het UK, Frankrijk, Nederland, etc.) en van de andere kant (de Sovjet Unie, China) die met zo'n ideologie erachter de anderen met een andere ideologie bestreed, maar nu hebben vele nationale staten het nakijken tegen de macht van de multinationals. Er moet dus veel veranderen..!
In het onderstaande artikel van Caroline de Gruyter wordt dit toegespitst op de economie en onderschreven:
Nationale economie, hoe lang kan dat nog?
NRC.nl, Caroline de Gruyter
Het Duitse Constitutionele Hof in Karlsruhe velde op 7 februari een vernietigend oordeel over een plan waarmee ECB-president Mario Draghi in juli 2012 de eurocrisis smoorde. De Duitse rechters willen dat het Europees Hof in Luxemburg er nu over oordeelt. Volgens Draghi’s plan, Outright Monetary Transactions (OMT), kon de Europese Centrale Bank onder voorwaarden staatsobligaties van eurolanden in moeilijkheden opkopen. De aankondiging alleen al was zo succesvol dat Draghi OMT nooit heeft hoeven gebruiken. De hamvraag is: wat betekent het Karlsruhe-vonnis?
De meningen lopen sterk uiteen. Volgens een commentator van de Financial Times hebben de Duitse rechters „de eurosceptici sterker gemaakt”. Hij betoogt dat OMT morsdood is, omdat Duitsland niet meer mee kan doen. En dat Draghi geen ‘bazooka’ meer heeft als de crisis weer oplaait.
Een columnist van Le Monde schrijft juist dat het Hof op 7 februari „naar Canossa” ging. Híj denkt dat het vonnis er niet toe doet, omdat een nationale rechtbank niet kan beslissen over een Europese instelling. Door de zaak naar Luxemburg te verwijzen, dat wél competent is, geeft Karlsruhe dit toe. Het vonnis is daarom geen juridisch maar een politiek vonnis. Maar wat is dat waard? De échte volksvertegenwoordigers – parlementariërs – hadden naar Luxemburg kunnen stappen om Draghi te stoppen. Dat deden ze niet.
Snijdt Karlsruhe, de waakhond van de Duitse democratie, de ECB de pas af of niet? Lees het vonnis op de site van het Bundesfassungsgericht (‘In naam van het Volk’ erboven), en je vindt het antwoord niet.
Je ziet wel iets anders. Het stuk draait grotendeels om één constatering: de ECB mag zich volgens de Europese verdragen alleen met geldpolitiek bemoeien, lidstaten blijven verantwoordelijk voor de economische politiek. Selectief staatsobligaties opkopen is volgens zes van de acht rechters – twee wilden de zaak seponeren – geen geldpolitiek, maar een „instrument van economische politiek”. Een land moet als tegenprestatie immers hervormen en bezuinigen.
Het frustreert veel Europeanen dat ze nauwelijks invloed hebben op economisch beleid: je stemt de regering weg, en de nieuwe regering voert dezelfde economische politiek. Volgens de Bulgaarse politicoloog Ivan Krastev „is de economie uit de politiek gehaald”. Het Karlsruhe-vonnis, een reactie op een klacht van 40.000 burgers, leest als een desperate poging om de economie terug te krijgen in de nationale politiek. Democratie werkt nationaal, staat er, dus moet de economie nationaal blijven – al heeft de Bondsdag met elke stap van de ‘Europeanisering’ ingestemd.
Zal het Luxemburgse Hof dit vonnis bevestigen? Weinig kans, zeggen kenners. Een clash met Karlsruhe kan in Duitsland politieke deining geven. Luxemburg kan de ECB ook extra voorwaarden opleggen om staatsobligaties te kopen. Dan verliest OMT zijn slagkracht. Het kan anderhalf jaar duren voor het Europese Hof uitspraak doet. In die periode kan Draghi OMT moeilijk gebruiken.
Het lijkt erop dat de ECB wat anders moet verzinnen. De FT-commentator heeft een suggestie: staatsobligaties van alle eurolanden opkopen. Dat is peperduur en zet niet aan tot begrotingsdiscipline. De Amerikanen doen het al jaren. Dat draait om geld bijdrukken, wat álle Duitsers in de hoogste boom gaat jagen. Maar het neemt de juridische bezwaren van Karlsruhe weg.
Zoiets is absurd. De echte vraag na ‘Karlsruhe’ is: hoe denkt Europa dat het kan globaliseren én democratisch kan blijven. De deksel past niet meer op de pot. Ook de Zwitserse immigratiequota bewijzen dit. Moet de pot kleiner? De deksel groter? Een antwoord is dringend nodig als Europa overeind wil blijven.
In het onderstaande artikel van Caroline de Gruyter wordt dit toegespitst op de economie en onderschreven:
Nationale economie, hoe lang kan dat nog?
NRC.nl, Caroline de Gruyter
De meningen lopen sterk uiteen. Volgens een commentator van de Financial Times hebben de Duitse rechters „de eurosceptici sterker gemaakt”. Hij betoogt dat OMT morsdood is, omdat Duitsland niet meer mee kan doen. En dat Draghi geen ‘bazooka’ meer heeft als de crisis weer oplaait.
Een columnist van Le Monde schrijft juist dat het Hof op 7 februari „naar Canossa” ging. Híj denkt dat het vonnis er niet toe doet, omdat een nationale rechtbank niet kan beslissen over een Europese instelling. Door de zaak naar Luxemburg te verwijzen, dat wél competent is, geeft Karlsruhe dit toe. Het vonnis is daarom geen juridisch maar een politiek vonnis. Maar wat is dat waard? De échte volksvertegenwoordigers – parlementariërs – hadden naar Luxemburg kunnen stappen om Draghi te stoppen. Dat deden ze niet.
Snijdt Karlsruhe, de waakhond van de Duitse democratie, de ECB de pas af of niet? Lees het vonnis op de site van het Bundesfassungsgericht (‘In naam van het Volk’ erboven), en je vindt het antwoord niet.
Je ziet wel iets anders. Het stuk draait grotendeels om één constatering: de ECB mag zich volgens de Europese verdragen alleen met geldpolitiek bemoeien, lidstaten blijven verantwoordelijk voor de economische politiek. Selectief staatsobligaties opkopen is volgens zes van de acht rechters – twee wilden de zaak seponeren – geen geldpolitiek, maar een „instrument van economische politiek”. Een land moet als tegenprestatie immers hervormen en bezuinigen.
Het frustreert veel Europeanen dat ze nauwelijks invloed hebben op economisch beleid: je stemt de regering weg, en de nieuwe regering voert dezelfde economische politiek. Volgens de Bulgaarse politicoloog Ivan Krastev „is de economie uit de politiek gehaald”. Het Karlsruhe-vonnis, een reactie op een klacht van 40.000 burgers, leest als een desperate poging om de economie terug te krijgen in de nationale politiek. Democratie werkt nationaal, staat er, dus moet de economie nationaal blijven – al heeft de Bondsdag met elke stap van de ‘Europeanisering’ ingestemd.
Zal het Luxemburgse Hof dit vonnis bevestigen? Weinig kans, zeggen kenners. Een clash met Karlsruhe kan in Duitsland politieke deining geven. Luxemburg kan de ECB ook extra voorwaarden opleggen om staatsobligaties te kopen. Dan verliest OMT zijn slagkracht. Het kan anderhalf jaar duren voor het Europese Hof uitspraak doet. In die periode kan Draghi OMT moeilijk gebruiken.
Het lijkt erop dat de ECB wat anders moet verzinnen. De FT-commentator heeft een suggestie: staatsobligaties van alle eurolanden opkopen. Dat is peperduur en zet niet aan tot begrotingsdiscipline. De Amerikanen doen het al jaren. Dat draait om geld bijdrukken, wat álle Duitsers in de hoogste boom gaat jagen. Maar het neemt de juridische bezwaren van Karlsruhe weg.
Zoiets is absurd. De echte vraag na ‘Karlsruhe’ is: hoe denkt Europa dat het kan globaliseren én democratisch kan blijven. De deksel past niet meer op de pot. Ook de Zwitserse immigratiequota bewijzen dit. Moet de pot kleiner? De deksel groter? Een antwoord is dringend nodig als Europa overeind wil blijven.
donderdag 20 februari 2014
Het Gelijk van Emile Roemer (Helaas!), een jaar geleden...
Het kabinet 'Flutte-2' zit er nu ruim een jaar. En waar de PvdA in de aanloop naar de voorgaande verkiezingen voor de Tweede Kamer voor mij nog een 'goede tweede' was, en ik zelfs nog ff overwoog om, om 'hol vat Markje Flutte' uit de premiers-stoel te houden, voor een keer strategisch te stemmen (gelukkig heb ik het niet gedaan, ik zou nu geen haar meer over hebben om uit mijn hoofd te trekken!) - op de PvdA dus - , volgde het 'verraad van de PvdA'; zelfs niet even voor de vorm met haar lijst-verbindings-partner de SP te overleggen, maar dus gelijk als ondergeschikte in het VVD-bootje te stappen...
Inmiddels is het aantal 'crisissen langs het randje van de afgrond' voor Flutte-2 niet meer te tellen, en het aantal werklozen ook niet. Het is dan goed eens een jaar terug te kijken, naar wat er toen in de politieke media speelde. Nou het volgende dus: de PvdA was bezig met een 'Plan van de Arbeid'... Heeft u er nog wat van gehoord? Ik niet, nou ja Asscher begon pas weer eens over zoiets, op het PvdA-congres vroeg hij impliciet aan zichzelf er weer eens over na te gaan denken...had'ie dat niet beter kunnen doen voor hij als Minister van Werkgelegenheid toestond dat zijn eigen kabinet nog enkele honderdduizenden extra werklozen zou maken..!?
Emile Roemer had, ook toen, alweer gelijk...
In Dagblad Trouw, een jaar geleden dit stuk:
Plan van de Arbeid kan opnieuw inspireren
ROEL KINGMA, VOORZITTER PVDA-FRACTIE IN DE GEMEENTERAAD VAN LEMSTERLAND − 26/02/13, 00:00
Als er niets gebeurt, krijgt Emile Roemer nog gelijk met zijn stelling dat 'de linkse PvdA praat en de rechtse PvdA regeert'.
"Terugkeer naar de kernwaarden van de sociaal-democratie" schrijft Lex Oomkes (Podium, 20 februari).
Dat is prima en het wordt hoog tijd. Het beleid van het huidige kabinet-Rutte verschilt sociaal-economisch in essentie niet van dat van het vorige kabinet-Rutte. Het gaat uit van een liberale ordening van de economie volgens de uitgangspunten van de VVD en in feite is dit kabinet de voortzetting van het economisch beleid van de paarse kabinetten uit de vorige eeuw.
Deze kabinetten hebben, naast alle kabinetten waarin het CDA leidend was, de fundamenten gelegd voor de privatiseringsgolven die Nederland en praktisch de gehele westerse wereld hebben overspoeld. Is het ook daarom dat er geruchten zijn dat de VVD het CDA om structurele steun voor het huidige kabinet heeft gevraagd, zoals de site van Elsevier afgelopen week vermeldde?
De eerstverantwoordelijke voor het rapport 'Van waarde', Monika Sie Dhian Ho, de directeur van het wetenschappelijk bureau van de sociaal-democraten (Wiardi Beckman Stichting), roept het kabinet op te waken voor een pure versoberingsagenda. Dat is mij uit het hart gegrepen. Elke dag word ik als volksvertegenwoordiger geconfronteerd met de gevolgen van deze versobering die niet alleen de verzorgingsstaat aantast maar ook het economisch herstel vertraagt.
De directeur van de WBS haalt Joop den Uyl aan die als haar voorganger in het rapport 'De weg naar vrijheid' pleitte voor accentuering van de wezenskenmerken van de sociaal-democratie. Naast dit rapport zijn er meer bronnen te noemen die de PvdA moet gebruiken om de leidende rol in het terugdringen van het economisch liberalisme ter hand te nemen. Zij heeft die rol verloren aan de SP, die niet de aangewezen partij is om een halt toe te roepen aan het gedachtengoed van de VVD. In feite hanteert de SP het adagium van de verdwenen CPN: hoge lonen en lage prijzen. Dit ligt goed bij de ontevredenen en populisten maar is, net als het kabinetsbeleid, niet de oplossing voor de crisis.
De PvdA moet deze leidende rol hernemen door inspiratie te ontlenen aan het vooroorlogse Plan van de Arbeid. Maar dan alleen inspiratie: de antwoorden op de huidige crisis zullen anders zijn. Het Plan was het antwoord van de SDAP, de rechtsvoorganger van de PvdA, op de toenmalige economische crisis en het Plan was ontstaan op de burelen van de voorloper van de WBS.
Het weekblad dat het Plan propageerde had niet voor niets de naam Vrijheid, Arbeid, Brood. Met Vrijheid alleen kan de sociaal-democratie niet veel uitrichten, het gaat om de combinatie. Arbeid in de betekenis van werkgelegenheid en Brood als symbool van goede levensomstandigheden voor alle mensen.
Eén ding is duidelijk: de kiezers laten hun oordeel niet afhangen van de vraag of Hans Spekman en Monika Sie Dhian Ho zich naar links profileren maar of de PvdA'ers in het kabinet een dam opwerpen tegen de pogingen van de VVD-bewindslieden de maatschappij te 'hervormen' in liberale richting. Anders krijgt Emile Roemer gelijk dat "de linkse PvdA praat en de rechtse PvdA regeert".
Inmiddels is het aantal 'crisissen langs het randje van de afgrond' voor Flutte-2 niet meer te tellen, en het aantal werklozen ook niet. Het is dan goed eens een jaar terug te kijken, naar wat er toen in de politieke media speelde. Nou het volgende dus: de PvdA was bezig met een 'Plan van de Arbeid'... Heeft u er nog wat van gehoord? Ik niet, nou ja Asscher begon pas weer eens over zoiets, op het PvdA-congres vroeg hij impliciet aan zichzelf er weer eens over na te gaan denken...had'ie dat niet beter kunnen doen voor hij als Minister van Werkgelegenheid toestond dat zijn eigen kabinet nog enkele honderdduizenden extra werklozen zou maken..!?
Emile Roemer had, ook toen, alweer gelijk...
In Dagblad Trouw, een jaar geleden dit stuk:
Plan van de Arbeid kan opnieuw inspireren
ROEL KINGMA, VOORZITTER PVDA-FRACTIE IN DE GEMEENTERAAD VAN LEMSTERLAND − 26/02/13, 00:00
Als er niets gebeurt, krijgt Emile Roemer nog gelijk met zijn stelling dat 'de linkse PvdA praat en de rechtse PvdA regeert'.
"Terugkeer naar de kernwaarden van de sociaal-democratie" schrijft Lex Oomkes (Podium, 20 februari).
Dat is prima en het wordt hoog tijd. Het beleid van het huidige kabinet-Rutte verschilt sociaal-economisch in essentie niet van dat van het vorige kabinet-Rutte. Het gaat uit van een liberale ordening van de economie volgens de uitgangspunten van de VVD en in feite is dit kabinet de voortzetting van het economisch beleid van de paarse kabinetten uit de vorige eeuw.
Deze kabinetten hebben, naast alle kabinetten waarin het CDA leidend was, de fundamenten gelegd voor de privatiseringsgolven die Nederland en praktisch de gehele westerse wereld hebben overspoeld. Is het ook daarom dat er geruchten zijn dat de VVD het CDA om structurele steun voor het huidige kabinet heeft gevraagd, zoals de site van Elsevier afgelopen week vermeldde?
De eerstverantwoordelijke voor het rapport 'Van waarde', Monika Sie Dhian Ho, de directeur van het wetenschappelijk bureau van de sociaal-democraten (Wiardi Beckman Stichting), roept het kabinet op te waken voor een pure versoberingsagenda. Dat is mij uit het hart gegrepen. Elke dag word ik als volksvertegenwoordiger geconfronteerd met de gevolgen van deze versobering die niet alleen de verzorgingsstaat aantast maar ook het economisch herstel vertraagt.
De directeur van de WBS haalt Joop den Uyl aan die als haar voorganger in het rapport 'De weg naar vrijheid' pleitte voor accentuering van de wezenskenmerken van de sociaal-democratie. Naast dit rapport zijn er meer bronnen te noemen die de PvdA moet gebruiken om de leidende rol in het terugdringen van het economisch liberalisme ter hand te nemen. Zij heeft die rol verloren aan de SP, die niet de aangewezen partij is om een halt toe te roepen aan het gedachtengoed van de VVD. In feite hanteert de SP het adagium van de verdwenen CPN: hoge lonen en lage prijzen. Dit ligt goed bij de ontevredenen en populisten maar is, net als het kabinetsbeleid, niet de oplossing voor de crisis.
De PvdA moet deze leidende rol hernemen door inspiratie te ontlenen aan het vooroorlogse Plan van de Arbeid. Maar dan alleen inspiratie: de antwoorden op de huidige crisis zullen anders zijn. Het Plan was het antwoord van de SDAP, de rechtsvoorganger van de PvdA, op de toenmalige economische crisis en het Plan was ontstaan op de burelen van de voorloper van de WBS.
Het weekblad dat het Plan propageerde had niet voor niets de naam Vrijheid, Arbeid, Brood. Met Vrijheid alleen kan de sociaal-democratie niet veel uitrichten, het gaat om de combinatie. Arbeid in de betekenis van werkgelegenheid en Brood als symbool van goede levensomstandigheden voor alle mensen.
Eén ding is duidelijk: de kiezers laten hun oordeel niet afhangen van de vraag of Hans Spekman en Monika Sie Dhian Ho zich naar links profileren maar of de PvdA'ers in het kabinet een dam opwerpen tegen de pogingen van de VVD-bewindslieden de maatschappij te 'hervormen' in liberale richting. Anders krijgt Emile Roemer gelijk dat "de linkse PvdA praat en de rechtse PvdA regeert".
zaterdag 15 februari 2014
Open brief Emile Roemer (SP)
Beste <>,
Emile RoemerIn Sotsji weten ze heel goed hoe je een bruin grasveld weer een beetje kunt opknappen. Je huurt iemand in met een pot groene verf en klaar is kees.
De komende weken gaan we hetzelfde zien in de politiek. Afgebladderde idealen worden weer opgepoetst. Want terwijl de VVD niet vaak genoeg kan benadrukken dat de nieuwe Bijstandswet bikkelhard is, verkoopt de PvdA deze bezuiniging als een sociale maatregel.
En terwijl PvdA-voorzitter Hans Spekman in lezingen uitlegt waarom de PvdA tegen marktwerking in de zorg is, werken zijn collega’s in de Tweede Kamer aan plannen om ziekenhuizen winst te laten maken.
In de vorige campagne beloofde Mark Rutte aan iedereen een cheque van duizend euro en Diederik Samsom presenteerde het meest linkse PvdA-verkiezingsprogramma sinds jaren. De duizend euro is er niet gekomen en de miljardenbezuiniging op de meest kwetsbaren in de samenleving kun je toch echt geen sociale politiek noemen.
De komende weken gaan we Rutte en Samsom nog veel op televisie zien. Met een pot verf in de hand zal dat wat verdord is een mooi kleurtje krijgen.
U bent dus gewaarschuwd: de campagne is begonnen, de leugendetector kan aan.
Emile Roemer
Emile RoemerIn Sotsji weten ze heel goed hoe je een bruin grasveld weer een beetje kunt opknappen. Je huurt iemand in met een pot groene verf en klaar is kees.
De komende weken gaan we hetzelfde zien in de politiek. Afgebladderde idealen worden weer opgepoetst. Want terwijl de VVD niet vaak genoeg kan benadrukken dat de nieuwe Bijstandswet bikkelhard is, verkoopt de PvdA deze bezuiniging als een sociale maatregel.
En terwijl PvdA-voorzitter Hans Spekman in lezingen uitlegt waarom de PvdA tegen marktwerking in de zorg is, werken zijn collega’s in de Tweede Kamer aan plannen om ziekenhuizen winst te laten maken.
In de vorige campagne beloofde Mark Rutte aan iedereen een cheque van duizend euro en Diederik Samsom presenteerde het meest linkse PvdA-verkiezingsprogramma sinds jaren. De duizend euro is er niet gekomen en de miljardenbezuiniging op de meest kwetsbaren in de samenleving kun je toch echt geen sociale politiek noemen.
De komende weken gaan we Rutte en Samsom nog veel op televisie zien. Met een pot verf in de hand zal dat wat verdord is een mooi kleurtje krijgen.
U bent dus gewaarschuwd: de campagne is begonnen, de leugendetector kan aan.
donderdag 13 februari 2014
Youp zet Nederland weer eens 'ff' neer...
Voor veel NRC-lezers waarschijnlijk het eerste 'stujjie' dat ze lezen als ze op zaterdag de krant uit de brievenbus vissen; Youp van 't Hek's wekelijkse tirade over de zaken die hij over de afgelopen week uit het nieuws heeft gevist. Deze week speelde er natuurlijk veel dat Nederland in een belachelijk licht zette...lees, huiver en verkneukel jezelf.>!
Heerlijk Helder Petersen – Youp
Nrc.nl | 8 februari 2014 pagina 36
Honderdduizend euro heeft het veranderen van het logo van de gemeente Amsterdam gekost. En wat er aan veranderd is? Het woordje Amsterdam is een regel gezakt. Meer niet. De drie kruisjes zijn gebleven en het lettertype is precies hetzelfde. Zelfs de kleur is gelijk. Alleen staat nu gemeente boven Amsterdam en dat was daarvoor één regel. Zes mensen hebben vijf maanden aan dit nieuwe logo gewerkt. Zes mensen! Vijf maanden. Dat is ongeveer 4800 uur!
„Door het verplaatsen van het woordje Amsterdam drukt het logo meer eenheid uit”, zegt ene Edo van Dijk van het ontwerpbureau Edenspiekermann dat de nieuwe huisstijl heeft ontworpen in Het Parool.
„En”, gaat hij vrolijk verder, „het bureau heeft workshops aan ambtenaren gegeven om hun te leren hoe ze met de nieuwe stijl om moeten gaan”. Toen ik dat las viel ik in coma van plezier! Een workshop voor ambtenaren om om te gaan met de nieuwe huisstijl van de gemeente. Dit verzin je echt niet. Een workshop voor een nieuw briefpapiertje. Ik weet dat we ons niet dagelijks moeten spiegelen aan ontwikkelingslanden waar de mensen het ontiegelijk veel zwaarder hebben dan hier, maar er zijn toch grenzen. Een workshop voor een logo! Hoe lang duurde zo’n workshop? Weekje Veluwe? Paar dagen Terschelling?
Wie is er nog verbaasd dat heel Afrika in gammele tobbes stapt en met gevaar voor eigen leven probeert naar hier te komen? Niemand toch? Als je kan vluchten naar een land waar ze hun ambtenaren een workshop voor een nieuw logo geven dan doe je dat toch? En als je weet dat er aan dat logo voor 100.000 euro niets veranderd is dan wil je daar toch eeuwig wonen. Een land waar ze stapelgek zijn. Waar de minister van Binnenlandse Zaken, die verantwoordelijk is voor de veiligheidsdiensten, geen idee heeft wie de opdracht heeft gegeven om 1,8 miljoen telefoontjes af te luisteren. Hoeveel telefoontjes? Tien? Tweeduizend? Nee, 1,8 miljoen! En die minister mag gewoon blijven? Ja. Hij bungelt alleen dit weekend even symbolisch en dat is heel erg voor die minister omdat hij dan een paar dagen niet tegen een camera mag praten. Daar is deze minister namelijk verslaafd aan. Hij praat zelfs met schoolkrantredacteur Rutger van Pownews! Dan moet je wel heel erg camerageil zijn. Het gerucht gaat dat als de vrouw van deze minister iets met haar man wil bespreken zij een videocamera of een fototoestel voor haar gezicht houdt. Anders reageert haar man niet. Maar naar zo’n land wil je als arme Afrikaan toch vluchten als je geen cent te makken hebt? Een land waar de stuntelminister niet eens kan aftreden omdat de koning, de koningin en de premier op bezoek zijn bij een bevriende potenrammer, die in een subtropische badplaats een wintersportfeestje heeft georganiseerd. Dus dit nationale supertrio kan niet zomaar terugkomen. De premier zeker niet. Die voert namelijk een belangrijke dialoog met die potenrammer. Waarover? Over mensenrechten! Dat heeft hij aan de boze homo’s in zijn land beloofd. Dat hij niet alleen met de koning en de koningin gaat hossen in het Holland Heineken House, maar dat hij ook gaat praten. Dat Holland Heineken House moet eigenlijk het Holland Petersen House heten, want de opa van Freddy was Julius Petersen.
Heeft ons nationale supertrio inmiddels ook begrepen dat ze door de Russische autoriteiten goed misbruikt worden voor propagandadoeleinden? Misbruikt zoals voorspeld. En dat Nederland het ultieme lachertje van de internationale gemeenschap is? Dat nu echt niemand ons nog serieus neemt. Obama stuurde zijn werkster, Merkel haar chauffeur en alleen wij kwamen op volle oorlogssterkte met een loodzware delegatie. Durft onze Mark trouwens, als hij met Vladimir zijn beloofde dialoog voert, te twitteren? Bij de oude moeder van Willy deed hij het gewoon waar ze bij zat. Ik verveel me ook wel eens als ik bij een bejaarde op een afscheidsfeestje ben, maar dan neem ik nog een zompig mariakaakje. Maar je gaat bij zo’n oudje toch niet plomp op je mobiel zitten tikken? Onze premier wel. Heeft duidelijk geen kinderen. Die leren wij namelijk dat dit super onbeleefd is. Zoals we ze ook leren dat je bepaalde dictators uit de weg moet gaan. En bij economie leggen we ze uit dat het wisselen van een woordje in een logo niet meer dan 100 euro hoeft te kosten.
Maar misschien is dat wel de kern. Honderdduizend euro voor het verplaatsen van een woordje in het logo van de hoofdstad van dit land. Symbolischer kan het echt niet.
Heerlijk Helder Petersen – Youp
Nrc.nl | 8 februari 2014 pagina 36
Honderdduizend euro heeft het veranderen van het logo van de gemeente Amsterdam gekost. En wat er aan veranderd is? Het woordje Amsterdam is een regel gezakt. Meer niet. De drie kruisjes zijn gebleven en het lettertype is precies hetzelfde. Zelfs de kleur is gelijk. Alleen staat nu gemeente boven Amsterdam en dat was daarvoor één regel. Zes mensen hebben vijf maanden aan dit nieuwe logo gewerkt. Zes mensen! Vijf maanden. Dat is ongeveer 4800 uur!
„Door het verplaatsen van het woordje Amsterdam drukt het logo meer eenheid uit”, zegt ene Edo van Dijk van het ontwerpbureau Edenspiekermann dat de nieuwe huisstijl heeft ontworpen in Het Parool.
„En”, gaat hij vrolijk verder, „het bureau heeft workshops aan ambtenaren gegeven om hun te leren hoe ze met de nieuwe stijl om moeten gaan”. Toen ik dat las viel ik in coma van plezier! Een workshop voor ambtenaren om om te gaan met de nieuwe huisstijl van de gemeente. Dit verzin je echt niet. Een workshop voor een nieuw briefpapiertje. Ik weet dat we ons niet dagelijks moeten spiegelen aan ontwikkelingslanden waar de mensen het ontiegelijk veel zwaarder hebben dan hier, maar er zijn toch grenzen. Een workshop voor een logo! Hoe lang duurde zo’n workshop? Weekje Veluwe? Paar dagen Terschelling?
Wie is er nog verbaasd dat heel Afrika in gammele tobbes stapt en met gevaar voor eigen leven probeert naar hier te komen? Niemand toch? Als je kan vluchten naar een land waar ze hun ambtenaren een workshop voor een nieuw logo geven dan doe je dat toch? En als je weet dat er aan dat logo voor 100.000 euro niets veranderd is dan wil je daar toch eeuwig wonen. Een land waar ze stapelgek zijn. Waar de minister van Binnenlandse Zaken, die verantwoordelijk is voor de veiligheidsdiensten, geen idee heeft wie de opdracht heeft gegeven om 1,8 miljoen telefoontjes af te luisteren. Hoeveel telefoontjes? Tien? Tweeduizend? Nee, 1,8 miljoen! En die minister mag gewoon blijven? Ja. Hij bungelt alleen dit weekend even symbolisch en dat is heel erg voor die minister omdat hij dan een paar dagen niet tegen een camera mag praten. Daar is deze minister namelijk verslaafd aan. Hij praat zelfs met schoolkrantredacteur Rutger van Pownews! Dan moet je wel heel erg camerageil zijn. Het gerucht gaat dat als de vrouw van deze minister iets met haar man wil bespreken zij een videocamera of een fototoestel voor haar gezicht houdt. Anders reageert haar man niet. Maar naar zo’n land wil je als arme Afrikaan toch vluchten als je geen cent te makken hebt? Een land waar de stuntelminister niet eens kan aftreden omdat de koning, de koningin en de premier op bezoek zijn bij een bevriende potenrammer, die in een subtropische badplaats een wintersportfeestje heeft georganiseerd. Dus dit nationale supertrio kan niet zomaar terugkomen. De premier zeker niet. Die voert namelijk een belangrijke dialoog met die potenrammer. Waarover? Over mensenrechten! Dat heeft hij aan de boze homo’s in zijn land beloofd. Dat hij niet alleen met de koning en de koningin gaat hossen in het Holland Heineken House, maar dat hij ook gaat praten. Dat Holland Heineken House moet eigenlijk het Holland Petersen House heten, want de opa van Freddy was Julius Petersen.
Heeft ons nationale supertrio inmiddels ook begrepen dat ze door de Russische autoriteiten goed misbruikt worden voor propagandadoeleinden? Misbruikt zoals voorspeld. En dat Nederland het ultieme lachertje van de internationale gemeenschap is? Dat nu echt niemand ons nog serieus neemt. Obama stuurde zijn werkster, Merkel haar chauffeur en alleen wij kwamen op volle oorlogssterkte met een loodzware delegatie. Durft onze Mark trouwens, als hij met Vladimir zijn beloofde dialoog voert, te twitteren? Bij de oude moeder van Willy deed hij het gewoon waar ze bij zat. Ik verveel me ook wel eens als ik bij een bejaarde op een afscheidsfeestje ben, maar dan neem ik nog een zompig mariakaakje. Maar je gaat bij zo’n oudje toch niet plomp op je mobiel zitten tikken? Onze premier wel. Heeft duidelijk geen kinderen. Die leren wij namelijk dat dit super onbeleefd is. Zoals we ze ook leren dat je bepaalde dictators uit de weg moet gaan. En bij economie leggen we ze uit dat het wisselen van een woordje in een logo niet meer dan 100 euro hoeft te kosten.
Maar misschien is dat wel de kern. Honderdduizend euro voor het verplaatsen van een woordje in het logo van de hoofdstad van dit land. Symbolischer kan het echt niet.
woensdag 12 februari 2014
Wellicht de slimste kraai ter wereld
door Lex Boon (NRC.nl, 9 februari 2014, 14:20)
Kraaien zijn over het algemeen intelligente vogels, daar zijn wetenschappers het al langer over eens. Met een experiment in het programma Inside the animal mind werd het onlangs opnieuw bewezen: kraaien zijn inderdaad uitstekende probleemoplossers.
Een kraai met de naam ’007′ gaat de uitdaging aan: een puzzel met acht verschillende stappen. Zelf wetenschapper Alex Taylor, expert op dit gebied, staat versteld van het resultaat:
“That was remarkable. I’ve never ever seen anything like it. All of the bird behavior that I’ve seen, nothing matches that. I can hardly believe it …. the immediate question is: How on Earth did that crow do that?”
Kraaien zijn over het algemeen intelligente vogels, daar zijn wetenschappers het al langer over eens. Met een experiment in het programma Inside the animal mind werd het onlangs opnieuw bewezen: kraaien zijn inderdaad uitstekende probleemoplossers.
Een kraai met de naam ’007′ gaat de uitdaging aan: een puzzel met acht verschillende stappen. Zelf wetenschapper Alex Taylor, expert op dit gebied, staat versteld van het resultaat:
“That was remarkable. I’ve never ever seen anything like it. All of the bird behavior that I’ve seen, nothing matches that. I can hardly believe it …. the immediate question is: How on Earth did that crow do that?”
dinsdag 11 februari 2014
Earvin 'Magic' Johnsson praat over de staat van de LA Lakers bij Leno
De Lakers staan bijna onderaan, Kobe is weer lang geblesseerd (wie niet bij dat team!?), Jay Leno gaat stoppen met zijn show, dus wat ligt meer voor de hand dan een gesprek met Magic? Hij praat over zijn kijk op de toekomst van de Lakers, over Kobe, en over coach Mike 'd Antoni...altijd vermakelijk..!
maandag 10 februari 2014
Prachtig! Koot en Bie; 'Zoek je jezelf Broeder!'
Soms loop je op de meest toevallige wijze tegen iets aan waarvan je al langere tijd (af en toe) dacht "Dat moet ik weer eens opzoeken!"
Toevalliger dan nu kan bijna niet: in de pauze tussen de twee ritten van de 500M schaatsen in Sotsji zei Dione de Graaf iets dat mij aan dit nummer deed denken...dus hier is 'ie; een van mijn favoriete songs, en zeker onder het Nederlands-talige repertoire 'Zoek jezelf broeder, Simplistisch Verbond'; alleen al de tekst is het waard om af en toe eens naar te luisteren! En nu maar afwachten wie van de Nederlandse 500M sprinters het meest zichzelf kan blijven in Rit-2...
En met de tekst:
Toevalliger dan nu kan bijna niet: in de pauze tussen de twee ritten van de 500M schaatsen in Sotsji zei Dione de Graaf iets dat mij aan dit nummer deed denken...dus hier is 'ie; een van mijn favoriete songs, en zeker onder het Nederlands-talige repertoire 'Zoek jezelf broeder, Simplistisch Verbond'; alleen al de tekst is het waard om af en toe eens naar te luisteren! En nu maar afwachten wie van de Nederlandse 500M sprinters het meest zichzelf kan blijven in Rit-2...
En met de tekst:
zaterdag 8 februari 2014
vrijdag 7 februari 2014
donderdag 6 februari 2014
(Gratis) Meedoen aan een Loterij met als Prijs $1,000,000,000.00...
Het is een interessante Prijsvraag: Warren Buffett die, samen met een bank (Quicken Loans) $ 1 Miljard (ja u leest het goed; 1.000.000.000 Miljard US Dollar!) uitlooft voor degene(n) die het aanstaande NCAA-toernooi perfect voorspelt. Nu is de kans dat dat u lukt slechts klein — a 1 in 9.2 quintillion chance - maar daar staat dan weer tegenover dat deelname gratis isl dus 'Niet geschoten is altijd mis'. En echte basketball-liefhebbers doen toch al massaal mee aan allerlei 'Brackets', dus waarom niet?! De gedachte achter deze actie zal wel educatief zijn, of tenminste beogen dat mensen eens over dit soort dingen nadenken; positief, maar dat maakt verder niet veel uit..
Ik denk dat ik maar eens een schema'tje in ga vullen, eind maart..!
Oh, ja: er zit ook nog een Goede Doelen aspect aan vast; Buffett geeft ook nog een aardig bedrag weg aan een Goed Doel. Laat ik bij deze beloven dat, mocht ik winnen, ook ik een paar Goede Doelen zwaar zal gaan steunen, waaronder:
-de Goede Doelen in de kolom hiernaast
-ik zal het Nationaal Team Heren en de MU20 gaan sponsoren (en waarschijnlijk nog wel een aantal Jeugdteams/Basketballscholen)
-en mijn eigen Basketball-projecten zullen dat ook een vliegende start beleven (BBC, T2D, GOOB, en RMF/RMM'ls), maar daarover in de toekomst meer op deze Blog...
Wie doet er ook mee? Iedereen succes!
Finance More: Warren Buffett March Madness Berkshire Hathaway Cleveland
Warren Buffett Will Give You $1 Billion If You Fill Out A Perfect 'March Madness' Bracket
Rob Wile, Jan. 21, 2014, 9:31 AM
Read more: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1#ixzz2sY3zh2vV
Warren Buffett's Berkshire Hathaway and Dan Gilbert's Quicken Loans are partnering to award anyone who fills out a perfect 2014 Men's NCAA Tournament bracket with $1 billion.
Quicken is running the contest, and is paying Berkshire to serve as "insurer," which means they'll be the ones paying out if someone wins.
The prize will be paid out in 40 annual installments of $25 million. If there's more than one winner they'll have to share. The winner or winners can also take or split up an immediate $500 million lump sum payment.
"It is our mission to create amazing experiences for our clients. This contest, with the possibility of creating a billionaire, definitely fits that bill," Jay Farner, President and Chief Marketing Officer of Quicken Loans said in a statement. He added: "We've seen a lot of contests offering a million dollars for putting together a good bracket, which got us thinking, what is the perfect bracket worth? We decided a billion dollars seems right for such an impressive feat."
In addition to the grand prize, Quicken will award $100,000 each to the contest's 20 most accurate 'imperfect' brackets submitted by qualified entrants in the contest to use toward buying, refinancing or remodeling a home. Quicken will also donate $1 million to inner-city Detroit and Cleveland non-profit organizations. Quicken is based in Detroit, but Gilbert owns the Cleveland Cavaliers and the city's Horseshoe Casino.
The odds are not ideal — a 1 in 9.2 quintillion chance.
But it costs nothing to fill out so you should probably do it. The contest starts March 3rd. "March Madness" kicks off March 18.
Read more: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1#ixzz2sY4KXvRd
Link naar het originele artikel op Business Insider: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1
Ik denk dat ik maar eens een schema'tje in ga vullen, eind maart..!
Oh, ja: er zit ook nog een Goede Doelen aspect aan vast; Buffett geeft ook nog een aardig bedrag weg aan een Goed Doel. Laat ik bij deze beloven dat, mocht ik winnen, ook ik een paar Goede Doelen zwaar zal gaan steunen, waaronder:
-de Goede Doelen in de kolom hiernaast
-ik zal het Nationaal Team Heren en de MU20 gaan sponsoren (en waarschijnlijk nog wel een aantal Jeugdteams/Basketballscholen)
-en mijn eigen Basketball-projecten zullen dat ook een vliegende start beleven (BBC, T2D, GOOB, en RMF/RMM'ls), maar daarover in de toekomst meer op deze Blog...
Wie doet er ook mee? Iedereen succes!
Finance More: Warren Buffett March Madness Berkshire Hathaway Cleveland
Warren Buffett Will Give You $1 Billion If You Fill Out A Perfect 'March Madness' Bracket
Read more: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1#ixzz2sY3zh2vV
Warren Buffett's Berkshire Hathaway and Dan Gilbert's Quicken Loans are partnering to award anyone who fills out a perfect 2014 Men's NCAA Tournament bracket with $1 billion.
Quicken is running the contest, and is paying Berkshire to serve as "insurer," which means they'll be the ones paying out if someone wins.
The prize will be paid out in 40 annual installments of $25 million. If there's more than one winner they'll have to share. The winner or winners can also take or split up an immediate $500 million lump sum payment.
"It is our mission to create amazing experiences for our clients. This contest, with the possibility of creating a billionaire, definitely fits that bill," Jay Farner, President and Chief Marketing Officer of Quicken Loans said in a statement. He added: "We've seen a lot of contests offering a million dollars for putting together a good bracket, which got us thinking, what is the perfect bracket worth? We decided a billion dollars seems right for such an impressive feat."
In addition to the grand prize, Quicken will award $100,000 each to the contest's 20 most accurate 'imperfect' brackets submitted by qualified entrants in the contest to use toward buying, refinancing or remodeling a home. Quicken will also donate $1 million to inner-city Detroit and Cleveland non-profit organizations. Quicken is based in Detroit, but Gilbert owns the Cleveland Cavaliers and the city's Horseshoe Casino.
The odds are not ideal — a 1 in 9.2 quintillion chance.
But it costs nothing to fill out so you should probably do it. The contest starts March 3rd. "March Madness" kicks off March 18.
Read more: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1#ixzz2sY4KXvRd
Link naar het originele artikel op Business Insider: http://www.businessinsider.com/warren-buffett-billion-dollar-bracket-2014-1
Basketball Column: Nog eens Publiek, en meer (Planning Competities)
'Rust, Reinheid en Regelmaat', het is een oud gezegde omtrent 'gezondheid en goed functioneren', en het wordt mij in relatie tot mij gezondheid weleens als suggestie gedaan (“Zou dat – eerder naar bed gaan bijvoorbeeld – je niet kunnen helpen?”, zegt men dan, goed bedoelend).
Mij hoef je er niet van te overtuigen dat het een nuttig gezegde is, en dat het goed is voor een mens, zelfs voor jonge, sterke, en gezonde mensen, om je (tenminste een beetje) aan deze volkswijsheid te houden...was het maar zo simpel, denk ik dan – aan mijn eigen situatie denkend – weleens...
Er zit natuurlijk veel wijsheid in dit soort gezegden, en – even vanzelfsprekend – gelden ze niet alleen voor individuen; ook voor gezinnen, families en organisaties, gaan dit soort principes op.
Mij kwam, in korte tijd meerdere malen zelfs, onder de aandacht dat het toch zo langzamerhand bar gesteld is met het principe 'Planningen' in het Nederlandse Basketball, en daarmee met de 'Regelmaat', c.q. Voorspelbaarheid, en uiteindelijk met een stukje gezondheid van het Nederlandse Basketball.
Voorbeeld-1, ik borduur hier door op mijn recente column “Publiek, .., en nog eens publiek”:
Het schema van de DBL is – voor de oppervlakkige beschouwer (en behoort niet een groot deel van de potentiële toeschouwers voor de DBL tot deze categorie?) – zo langzamerhand een onbegrijpelijk en ondoorzichtig fenomeen geworden. Ik herken er, voor mezelf in elk geval, niet al te veel regelmaat meer in. Maar ook voor spelers, coaches en teams (dus clubs) lijkt de huidige praktijk me verre van ideaal als het om een begrip als 'Regelmaat' gaat; het is vaak hollen of stilstaan, en veel patroon valt er niet in te zien.
Laat ik me beperken tot de potentiële toeschouwer; zo iemand zal – is mijn stellige overtuiging – veel vaker komen, als hij(/zij) in het achterhoofd heeft dat de club(s) die hij misschien wel zou willen bezoeken, grosso modo om de twee weken op een vaste dag in het weekend thuis speelt, en af en toe thuis doordeweeks op een vaste avond. Ik bekijk het DBL-schema vaak, en grotendeels in zijn geheel (dus het schema van alle teams, over een wat langere periode). Maar ik heb nu ook weer geen tijd om er mijn wiskunde-boeken bij te moeten pakken om de eventuele regelmaat te ontdekken. En het is me dit seizoen dus al zeker tussen de 5-10 keer overkomen dat ik een wedstrijd misschien best had willen zien, maar dat die op een voor mij (inmiddels – vanwege andere incidentele afspraken –, maar ook door andere oorzaken) dusdanig onvoorspelbaar moment is ingepland, dat ik niet meer kon, of dacht “Dat valt niet lekker, dus laat ik maar eens overslaan...”, tenslotte is het recent ook al meer dan eens overkomen dat ik een wedstrijd gemist bleek te hebben waarvan ik dacht dat het nog even duurde voordat hij in het schema aan de beurt was...
Het kan natuurlijk geheel aan mij liggen; een mens wordt ouder, je hebt het allemaal minder op een rijtje, etc... Maar ik heb het gevoel dat dat allemaal – alhoewel gedeeltelijk waar – toch nog wel meevalt; ik ben dan ook wel weer zo arrogant o, te denken dat als iets mij overkomt, het ook anderen overkomt. De vraag is dus meer: “Hoeveel mensen delen dit soort gebeurtenissen met mij?” En: “Waar komt dat dan door?”
Mijn gevoel is dus dat je tegenwoordig zowat een persoonlijke assistent nodig hebt om uit te zoeken/bij te houden waar/wanneer de wedstrijden zijn, en dat de planning van het wedstrijdschema je daarbij eerder tegenwerkt, dan dat het je helpt.
Ik ben dan misschien wel geen 'Gemiddelde Fan', maar ik ben ook geen clubgebonden liefhebber, en dat betekent waarschijnlijk juist dat ik het schema op dezelfde manier bekijk, als de meeste in basketball geïnteresseerde mensen dat doen; en dat is dus anders dan de mensen die tot de harde kern van toeschouwers van een club behoren. Die harde kern gaat vaak, of tenminste regelmatig. Alle andere potentiële toeschouwers zijn selectiever in het zoeken naar gelegenheden om (weer) eens naar een wedstrijd te gaan kijken. Mijn afwijking ten opzichte van de meeste 'algemene basketball-liefhebbers' zit hem in het feit dat ik – per dag dat ik zou kunnen gaan - bekijk waar er wedstrijden zijn, en meestal zeker drie, vier clubs meeneem in de overweging, – en sommige dagen/weekends alle wedstrijden – terwijl veel andere 'niet vast bezoekers' het bij een (of twee) clubs/plaatsen zullen houden.
Het is me dit seizoen dus regelmatig overkomen dat ik een wedstrijd miste, die ik in voorgaande seizoenen waarschijnlijk wel bezocht zou hebben.
Waar dat aan ligt? Volgens mij omdat er te weinig vastigheid en ritme in het wedstrijdschema zit, zodat ik er – o.a. bij het maken van andere afspraken – weleens over het hoofd zie dat er wellicht ook een wedstrijd zou kunnen zijn op berijdbare afstand...
Ik vraag me dus af of er wellicht niet veel meer potentiële incidentele toeschouwers zijn die wedstrijden missen die ze wellicht best zouden willen gaan bekijken, of – erger nog – er misschien wel veel van die potentiële incidentele toeschouwers zijn die grotendeels afgehaakt zijn bij het regelmatig live volgen van DBL-wedstrijden en dan – al dan niet – wellicht weer aanhaken als ze eens iets in de krant lezen, op de radio horen of op TV zien; in de Halve- / Finals van de Play-Offs bijvoorbeeld? Kortom: “zou het niet eens best zo kunnen zijn dat de onregelmatigheid van het wedstrijdschema veroorzaakt dat aanzienlijke aantallen potentiële toeschouwers wegblijven?”
Ik denk dat dat best eens het geval zou kunnen zijn!
De vraag is alleen ook, of deze vraag door lezers van deze column beantwoord kan worden?
Voorbeeld-2: Over “berijdbare afstanden” gesproken:
Kort geleden meldde een andere basketball-junk mij dat het jeugdteam van zijn zoon, een weekend eerder in de landelijke jeugdcompetitie, tweemaal in drie dagen met zijn team vanuit West-Nederland naar Groningen moest. Dat is dus 1000 kilometer, kort door de bocht 10 uur rijden in een weekend! Zijn we nu helemaal van de ratten besnuffeld?
Niet lang daarvoor merkte ik dat een 'andere zoon van', ZES(!) weken lang geen enkele wedstrijd had in een semi-landelijke competitie!
Het zijn twee heel andere voorbeelden van 'niet optimale Planning', dan het publieks-onvriendelijke programmeren van wedstrijden op het hoogste niveau hierboven. Maar toch...is er ook in dit soort gevallen nu echt niemand die eens achter zijn oor krabt, en dan tot de conclusie komt dat dit soort zaken in de jeugd-/amateur-klasses gewoon niet mogelijk zou moeten zijn?!
Discussie? Graag!
AART DEKKER
PS. Wat extra leesvoer als het gaat om publiekscijfers van Professioneel Basketball; hoe zit het in Europa/bij de Top? Daarvan kwam ik een leuk artikeltje tegen op de Basketball-krant van het Agentschap Court-Side:
http://www.court-side.com/news/blog/attendance-revenue-top-ne-european-teams/
Mij hoef je er niet van te overtuigen dat het een nuttig gezegde is, en dat het goed is voor een mens, zelfs voor jonge, sterke, en gezonde mensen, om je (tenminste een beetje) aan deze volkswijsheid te houden...was het maar zo simpel, denk ik dan – aan mijn eigen situatie denkend – weleens...
Er zit natuurlijk veel wijsheid in dit soort gezegden, en – even vanzelfsprekend – gelden ze niet alleen voor individuen; ook voor gezinnen, families en organisaties, gaan dit soort principes op.
Mij kwam, in korte tijd meerdere malen zelfs, onder de aandacht dat het toch zo langzamerhand bar gesteld is met het principe 'Planningen' in het Nederlandse Basketball, en daarmee met de 'Regelmaat', c.q. Voorspelbaarheid, en uiteindelijk met een stukje gezondheid van het Nederlandse Basketball.
Voorbeeld-1, ik borduur hier door op mijn recente column “Publiek, .., en nog eens publiek”:
Het schema van de DBL is – voor de oppervlakkige beschouwer (en behoort niet een groot deel van de potentiële toeschouwers voor de DBL tot deze categorie?) – zo langzamerhand een onbegrijpelijk en ondoorzichtig fenomeen geworden. Ik herken er, voor mezelf in elk geval, niet al te veel regelmaat meer in. Maar ook voor spelers, coaches en teams (dus clubs) lijkt de huidige praktijk me verre van ideaal als het om een begrip als 'Regelmaat' gaat; het is vaak hollen of stilstaan, en veel patroon valt er niet in te zien.
Laat ik me beperken tot de potentiële toeschouwer; zo iemand zal – is mijn stellige overtuiging – veel vaker komen, als hij(/zij) in het achterhoofd heeft dat de club(s) die hij misschien wel zou willen bezoeken, grosso modo om de twee weken op een vaste dag in het weekend thuis speelt, en af en toe thuis doordeweeks op een vaste avond. Ik bekijk het DBL-schema vaak, en grotendeels in zijn geheel (dus het schema van alle teams, over een wat langere periode). Maar ik heb nu ook weer geen tijd om er mijn wiskunde-boeken bij te moeten pakken om de eventuele regelmaat te ontdekken. En het is me dit seizoen dus al zeker tussen de 5-10 keer overkomen dat ik een wedstrijd misschien best had willen zien, maar dat die op een voor mij (inmiddels – vanwege andere incidentele afspraken –, maar ook door andere oorzaken) dusdanig onvoorspelbaar moment is ingepland, dat ik niet meer kon, of dacht “Dat valt niet lekker, dus laat ik maar eens overslaan...”, tenslotte is het recent ook al meer dan eens overkomen dat ik een wedstrijd gemist bleek te hebben waarvan ik dacht dat het nog even duurde voordat hij in het schema aan de beurt was...
Het kan natuurlijk geheel aan mij liggen; een mens wordt ouder, je hebt het allemaal minder op een rijtje, etc... Maar ik heb het gevoel dat dat allemaal – alhoewel gedeeltelijk waar – toch nog wel meevalt; ik ben dan ook wel weer zo arrogant o, te denken dat als iets mij overkomt, het ook anderen overkomt. De vraag is dus meer: “Hoeveel mensen delen dit soort gebeurtenissen met mij?” En: “Waar komt dat dan door?”
Mijn gevoel is dus dat je tegenwoordig zowat een persoonlijke assistent nodig hebt om uit te zoeken/bij te houden waar/wanneer de wedstrijden zijn, en dat de planning van het wedstrijdschema je daarbij eerder tegenwerkt, dan dat het je helpt.
Ik ben dan misschien wel geen 'Gemiddelde Fan', maar ik ben ook geen clubgebonden liefhebber, en dat betekent waarschijnlijk juist dat ik het schema op dezelfde manier bekijk, als de meeste in basketball geïnteresseerde mensen dat doen; en dat is dus anders dan de mensen die tot de harde kern van toeschouwers van een club behoren. Die harde kern gaat vaak, of tenminste regelmatig. Alle andere potentiële toeschouwers zijn selectiever in het zoeken naar gelegenheden om (weer) eens naar een wedstrijd te gaan kijken. Mijn afwijking ten opzichte van de meeste 'algemene basketball-liefhebbers' zit hem in het feit dat ik – per dag dat ik zou kunnen gaan - bekijk waar er wedstrijden zijn, en meestal zeker drie, vier clubs meeneem in de overweging, – en sommige dagen/weekends alle wedstrijden – terwijl veel andere 'niet vast bezoekers' het bij een (of twee) clubs/plaatsen zullen houden.
Het is me dit seizoen dus regelmatig overkomen dat ik een wedstrijd miste, die ik in voorgaande seizoenen waarschijnlijk wel bezocht zou hebben.
Waar dat aan ligt? Volgens mij omdat er te weinig vastigheid en ritme in het wedstrijdschema zit, zodat ik er – o.a. bij het maken van andere afspraken – weleens over het hoofd zie dat er wellicht ook een wedstrijd zou kunnen zijn op berijdbare afstand...
Ik vraag me dus af of er wellicht niet veel meer potentiële incidentele toeschouwers zijn die wedstrijden missen die ze wellicht best zouden willen gaan bekijken, of – erger nog – er misschien wel veel van die potentiële incidentele toeschouwers zijn die grotendeels afgehaakt zijn bij het regelmatig live volgen van DBL-wedstrijden en dan – al dan niet – wellicht weer aanhaken als ze eens iets in de krant lezen, op de radio horen of op TV zien; in de Halve- / Finals van de Play-Offs bijvoorbeeld? Kortom: “zou het niet eens best zo kunnen zijn dat de onregelmatigheid van het wedstrijdschema veroorzaakt dat aanzienlijke aantallen potentiële toeschouwers wegblijven?”
Ik denk dat dat best eens het geval zou kunnen zijn!
De vraag is alleen ook, of deze vraag door lezers van deze column beantwoord kan worden?
Voorbeeld-2: Over “berijdbare afstanden” gesproken:
Kort geleden meldde een andere basketball-junk mij dat het jeugdteam van zijn zoon, een weekend eerder in de landelijke jeugdcompetitie, tweemaal in drie dagen met zijn team vanuit West-Nederland naar Groningen moest. Dat is dus 1000 kilometer, kort door de bocht 10 uur rijden in een weekend! Zijn we nu helemaal van de ratten besnuffeld?
Niet lang daarvoor merkte ik dat een 'andere zoon van', ZES(!) weken lang geen enkele wedstrijd had in een semi-landelijke competitie!
Het zijn twee heel andere voorbeelden van 'niet optimale Planning', dan het publieks-onvriendelijke programmeren van wedstrijden op het hoogste niveau hierboven. Maar toch...is er ook in dit soort gevallen nu echt niemand die eens achter zijn oor krabt, en dan tot de conclusie komt dat dit soort zaken in de jeugd-/amateur-klasses gewoon niet mogelijk zou moeten zijn?!
Discussie? Graag!
AART DEKKER
PS. Wat extra leesvoer als het gaat om publiekscijfers van Professioneel Basketball; hoe zit het in Europa/bij de Top? Daarvan kwam ik een leuk artikeltje tegen op de Basketball-krant van het Agentschap Court-Side:
http://www.court-side.com/news/blog/attendance-revenue-top-ne-european-teams/
dinsdag 4 februari 2014
Britse DocuFilm (1h:40m) 'When the Moors (Muslims) Ruled Europe'
Een fantastische film waarin de hele periode vanaf de komst van de moslims naar (vooral) Spanje, en de 700 jaar dat ze daar een hoogstaande multi-culturele beschaving bouwden, via de 'Requoncista', tot de invloed die ze nu nog hebben in grote delen van Europa, en eigenlijk op de hele wereld. Een must voor iedereen die Andalucia al (een beetje) kent, interesse heeft voor het 'echte Spanje', en/of van plan is het ooit te gaan bezoeken! Maar ook voor een ieder die belangstelling heeft voor geschiedenis, andere culturen, en de kruisbestuiving tussen verschillende culturen, en ook voor iedereen die belangstelling heeft voor de ontwikkeling van de Wetenschap vanaf de Oude Grieken, via de Moorse Beschaving, weer terug naar Europa en verder. Een aanrader van de buitencategorie, maar je moet er wel even voor gaan zitten...
maandag 3 februari 2014
Toppers in het Nederlandse Basketball; Daniel 'Chip' Jones neemt afscheid van de DBL
Als je de hele geschiedenis van het Nederlandse Basketball op een rijtje zet (Jacob Bergsma deed dat perfect, en doet dat nog steeds (zie de link in de rechter kolom van deze Blog), dan valt je allereerst op dat deze geschiedenis relatief kort is; Basketball startte eind 19e Eeuw in de USA, kwam naar Europa rond WO-I, maar pas (echt) naar Nederland na WO-II. Dat betekent dus dat pas ruwweg halverwege de Basketball-geschiedenis, ook Nederland op de Basketball-kaart verscheen. Maar toen ging het ook gelijk hard! Al eind jaren-70 nam het Nederlandse Basketball voor het eerst een grote vlucht, om zijn Top te bereiken in 1983 (toen het Nederlandse Nationale Heren Team (NT) VIERDE werd op het EK (toen met de Top-12 van Europa), het huidige 'EuroBasket', niet lang daarna mocht Nederland zelfs meedoen op het WK (toen voor het eerst met 24 Landen); Nederland was toen van ongeveer gelijk niveau met de huidige Toplanden Griekenland en Argentinië, en werd vooral door eigen falen geen Top-12 van de Wereld (er werd na ettelijke verlengingen, onnodig(!), verloren van dat laatste Topland, dat sinds 2000 meerdere Medailles won op het hoogste niveau.)
Nederland kreeg in de Jaren-80 echter te maken met eerst stagnatie, en daarna een zeer langzaam, maar gestaag dalende positie op de Internationale Ranglijsten. Als u het mij vraagt werd dat veroorzaakt door: 1) de Politiek in Nederland die Sportsponsoring (waar het Nederlandse Basketball met gemak koploper in was in Nederland!) beknotte, 2) toegenomen concurrentie op de Sponsoringsmarkt voor Sporten, 3) gebrek aan Fundament onder een veel te steile top (o.a. kunstmatig opgekrikt door de import van vele 'Nederlandse Amerikanen', iets wat sindsdien ook veel moeilijker is geworden in het xenofobische politieke klimaat, c.q. te zwakke opleiding van Jong Talent tot 'Echte Toppers op Internationaal Niveau, en 4) Interne Verdeeldheid waarin teveel personen/organisatie-delen het korte termijn eigenbelang lieten prevaleren boven het Lange Termijn Doel voor het Nederlandse Basketball.
Rond de Millennium-wende was het Nederlandse Basketball echter toch weer aan een voorzichtige opmars bezig; het niveau van met name het Club-basketball bij de Heren steeg per jaar behoorlijk. Een ontwikkeling die met de Crisis van 2008 abrupt eindigde.
Er zijn dus (hele goede) Spelers die slechts neergang hebben meegemaakt, of wel opgang, maar in een tijd waarin de salarissen en de bijbehorende 'glamour' nog zeer beperkt waren. Die spelers hebben dus slechts Nationaal wat eer en roem gekregen, maar niet op het niveau waar ze eigenlijk behoorden. Marcel Huijbens is daarvan het meest duidelijke voorbeeld: een Fantastische Speler, een lange carrière, maar weinig 'ECHTE ROEM'. Maar er zijn meer goede spelers die verre van de eer en waardering hebben gekregen van wat ze eigenlijk verdienen. Daniel 'Chip' Jones nam pas officieel afscheid van de Eredivisie. Hij hoort zowel als Speler, maar ook als Persoon, wat mij betreft, tot het rijtje 'Toppers in het Nederlandse Basketball'!
Het volgende artikel komt van iBasketball/Jacob Bergsma:
Afscheid Chip Jones uit Rotterdam
20/01/2014 Door: Jacob Bergsma
Daniël 'Chip' Jones (foto: www.chipjones.nl)
Van Daniël Jones – we noemen hem Chip – werd afgelopen zaterdag afscheid genomen in Rotterdam. Of beter gezegd: er werd afscheid genomen van zijn langdurige eredivisiecarrière. Jones besloot voor de start van het huidige seizoen dat zijn maatschappelijke carrière en zijn kinderen in zijn leven een hogere prioriteit verdienden. Hij speelde in de eredivisie voor Den Helder, Werkendam, Den Bosch, Bergen op Zoom en Rotterdam en won twee keer de NBB Beker.
Chip Jones speelde 41 wedstrijden voor de nationale A-selectie. Hij debuteerde op 19 november 2000 onder Maarten van Gent in de wedstrijd tegen België. In zijn interlandcarrière maakte Jones 164 punten. Zijn hoogste score was 13.
Bovendien was Jones zeer succesvol in het 3 tegen 3 circuit. Hij won meerdere keren de dunk contest bij een groot evenement en was in 2011 Nederlands kampioen streetball.
Op de site ‘Dichtbij’(van de hand van Fons Simons) verscheen vandaag een eerbetoon aan de basketballloopbaan van Chip Jones. Met een onder andere fraaie terugblik op een kampioenschap van lang geleden.
En Sander de Jong tipt deze video van Chip Jones:
(Overigens kennen de commentaroren bij dut fragment hun klassieken niet; natuurlijk gebeuren dit soort dingen vaker, en echt niet alleen bij 'Kadetten-3'...ik neem toch aan dat een oude rot als Bill Pijl bij nadere overdenking ook nog wel weet dat er ooit (ik meen in Enschede) een Amerikaan vanuit de jumpball zich omdraaide richting de verkeerde basket en een rush en superdunk in eigen basket maakte!? Het gebeurt echt wel vaker, helaas voor Daniel betrof het hier een topwedstrijd met veel publiek en Live-TV; dan gaat het 'nieuws' sneller rond, en blijft het langer hangen...(AD)).
Jones toont naast talent voor basketball ook sociale betrokkenheid. Hij was boegbeeld voor maatschappelijke campagnes en gaf met name in het Rotterdamse vele clinics aan kinderen.
Nederland kreeg in de Jaren-80 echter te maken met eerst stagnatie, en daarna een zeer langzaam, maar gestaag dalende positie op de Internationale Ranglijsten. Als u het mij vraagt werd dat veroorzaakt door: 1) de Politiek in Nederland die Sportsponsoring (waar het Nederlandse Basketball met gemak koploper in was in Nederland!) beknotte, 2) toegenomen concurrentie op de Sponsoringsmarkt voor Sporten, 3) gebrek aan Fundament onder een veel te steile top (o.a. kunstmatig opgekrikt door de import van vele 'Nederlandse Amerikanen', iets wat sindsdien ook veel moeilijker is geworden in het xenofobische politieke klimaat, c.q. te zwakke opleiding van Jong Talent tot 'Echte Toppers op Internationaal Niveau, en 4) Interne Verdeeldheid waarin teveel personen/organisatie-delen het korte termijn eigenbelang lieten prevaleren boven het Lange Termijn Doel voor het Nederlandse Basketball.
Rond de Millennium-wende was het Nederlandse Basketball echter toch weer aan een voorzichtige opmars bezig; het niveau van met name het Club-basketball bij de Heren steeg per jaar behoorlijk. Een ontwikkeling die met de Crisis van 2008 abrupt eindigde.
Er zijn dus (hele goede) Spelers die slechts neergang hebben meegemaakt, of wel opgang, maar in een tijd waarin de salarissen en de bijbehorende 'glamour' nog zeer beperkt waren. Die spelers hebben dus slechts Nationaal wat eer en roem gekregen, maar niet op het niveau waar ze eigenlijk behoorden. Marcel Huijbens is daarvan het meest duidelijke voorbeeld: een Fantastische Speler, een lange carrière, maar weinig 'ECHTE ROEM'. Maar er zijn meer goede spelers die verre van de eer en waardering hebben gekregen van wat ze eigenlijk verdienen. Daniel 'Chip' Jones nam pas officieel afscheid van de Eredivisie. Hij hoort zowel als Speler, maar ook als Persoon, wat mij betreft, tot het rijtje 'Toppers in het Nederlandse Basketball'!
Het volgende artikel komt van iBasketball/Jacob Bergsma:
Afscheid Chip Jones uit Rotterdam
20/01/2014 Door: Jacob Bergsma
Van Daniël Jones – we noemen hem Chip – werd afgelopen zaterdag afscheid genomen in Rotterdam. Of beter gezegd: er werd afscheid genomen van zijn langdurige eredivisiecarrière. Jones besloot voor de start van het huidige seizoen dat zijn maatschappelijke carrière en zijn kinderen in zijn leven een hogere prioriteit verdienden. Hij speelde in de eredivisie voor Den Helder, Werkendam, Den Bosch, Bergen op Zoom en Rotterdam en won twee keer de NBB Beker.
Chip Jones speelde 41 wedstrijden voor de nationale A-selectie. Hij debuteerde op 19 november 2000 onder Maarten van Gent in de wedstrijd tegen België. In zijn interlandcarrière maakte Jones 164 punten. Zijn hoogste score was 13.
Bovendien was Jones zeer succesvol in het 3 tegen 3 circuit. Hij won meerdere keren de dunk contest bij een groot evenement en was in 2011 Nederlands kampioen streetball.
Op de site ‘Dichtbij’(van de hand van Fons Simons) verscheen vandaag een eerbetoon aan de basketballloopbaan van Chip Jones. Met een onder andere fraaie terugblik op een kampioenschap van lang geleden.
En Sander de Jong tipt deze video van Chip Jones:
(Overigens kennen de commentaroren bij dut fragment hun klassieken niet; natuurlijk gebeuren dit soort dingen vaker, en echt niet alleen bij 'Kadetten-3'...ik neem toch aan dat een oude rot als Bill Pijl bij nadere overdenking ook nog wel weet dat er ooit (ik meen in Enschede) een Amerikaan vanuit de jumpball zich omdraaide richting de verkeerde basket en een rush en superdunk in eigen basket maakte!? Het gebeurt echt wel vaker, helaas voor Daniel betrof het hier een topwedstrijd met veel publiek en Live-TV; dan gaat het 'nieuws' sneller rond, en blijft het langer hangen...(AD)).
Jones toont naast talent voor basketball ook sociale betrokkenheid. Hij was boegbeeld voor maatschappelijke campagnes en gaf met name in het Rotterdamse vele clinics aan kinderen.
Oude Doos: 'Meneer Aart'
Toen ik nog in een soort van, zelf geschapen, studentenappartement woonde, hing er op een goede dag een grote foto van 'Meneer Aart' - van Aart Staartjes in die rol dus - op mijn deur geplakt. Ik heb er even over nagedacht, besloten dat het een compliment was, en de prent er laten hangen tot ik uit dat huis verhuisde... Een knipsel uit de oude doos...
Meneer Aart moet altijd zeuren
Trouw, Monic slingerland − 09/11/99
Welke Nederlanders hebben zo'n grote invloed gehad op de twintigste eeuw, dat na hen de wereld niet meer dezelfde was? Beroemd, berucht of onderschat, wie veroorzaakte een wending in onze levenswijze, markeerde een doorbraak in ons denken? Met het eind van de eeuw in zicht blikt Podium iedere dinsdag terug op invloedrijke landgenoten in de afgelopen honderd jaar.
Spijkerpak, nozemhaar, ernstig gezicht, twinkel in de blik. En dan het verhaal van Jezus aan de afwas, samen met Maria Magdalena in de keuken. Aart Staartjes, de zoon van een timmerman, maar dan uit Amsterdam-Noord, las op de televisie uit de bijbel voor. Uit 'Woord voor Woord', de kinderbijbel van Karel Eijkman.
Hij begon er in 1967 mee, op verzoek van de toenmalige interkerkelijke omroep Ikor. Blijkbaar had iemand bij de Ikor in de gaten dat de toen 29-jarige acteur met kweekschoolopleiding talent had, voor iets met kinderen en televisie. Dat talent van Aart Staartjes, nu 61, heeft de Nederlandse televisie legendarische kinder- en jeugdprogramma's opgeleverd als de Stratenmaker op Zee-show, De Film van Ome Willem, de J.J. de Bom-show en Het Klokhuis. Daarnaast speelt hij sinds 1982, jaar in jaar uit, in Sesamstraat.
Daarom is hij de aangewezen persoon om op een zaterdag in november Sinterklaas met schimmel en Pieten in een Nederlandse haven te ontvangen. Hij doet dat zaterdag 13 november voor de achttiende keer live op tv, in Hattem.
Het lukt hem al meer dan dertig jaar om kinderen voluit te laten lachen door wat ze op televisie zien. Te vaak kijken mensen naar de buis ,,als kippen naar het onweer'', vond Staartjes al in 1975. Dat krijg je met die in elkaar geflanste programma's, snel en makkelijk gemaakt. Wat je doet, moet altijd goed zijn, ook als niet direct het oog erop valt, besloot hij toen hij als aankomend acteur Parijs bezocht en bovenaan de Notre Dame de stenen waterspuwers zag, volmaakt afgewerkt, maar alleen goed zichtbaar voor de duiven. Sinds 1975 zijn er vele volwassenen rijk geworden met kinderprogramma's die even interessant zijn als het onweer voor kippen. Foxkids, Cartoon Network: vluchtig als gesponnen suiker.
Van al Staartjes' werk valt op dat het niet alleen met gevoel voor kwaliteit, maar ook met gevoel voor grenzen gemaakt is. Want iets nieuws doen wil niet per definitie zeggen: alle remmen los. Dat vinden sommige volwassenen misschien wel leuk, maar de meeste kinderen worden er bang van. Kinderen zijn het meest conservatieve publiek dat je je kunt voorstellen, ze houden van een vast stramien. En van een paar ijzeren regels. Het verhaal moet op de een of andere manier goed aflopen, gemeen gedrag dient bestraft, en iedereen moet zich aan zijn rol houden. De dommerd moet dom zijn, de stoutert stout, meneer Aart moet altijd zeuren. En als Sinterklaas met een stoomboot een haven binnenvaart en na aankomst rustig tussen de kinderen door rijdt, moet presentator Aart zenuwachtig zijn.
Het wordt soms een wilde bende, met Wieteke van Dort, Joost Prinsen en Edwin Rutten, met wie Staartjes al tientallen jaren een gouden team vormt. Maar het blijft - meestal - binnen de grenzen die kinderen betamelijk vinden. Nu krijgen jeugdige alleseters op tv dagelijks hun portie moorden voorgeschoteld. Ouders die zich toen opwonden omdat het woord 'poep' in de Stratemaker op Zee-show klonk, hebben alle reden terug te verlangen naar die uitzendingen.
Van het begin af aan waarderen kinderen de programma's waar Aart Staartjes aan meewerkte meer dan de omroepbazen. De J.J. de Bom-show, gebaseerd op brieven die kinderen stuurden en waarin ze schreven over mishandeling, pesten en de ruzies van hun ouders, moest in 1981 zonder opgaaf van reden stoppen. Sesamstraat moest regelmatig wijken voor de eerste de beste voetbalwedstrijd en het educatieve programma Het Klokhuis werd een aantal jaren geleden zomaar even opgeheven. Pas toen kinderen in een bliksemactie 40 000 handtekeningen ophaalden trokken de bestuurders hun conclusies. Maar al zijn de programma's vandaag de dag niet goed meer weg te denken, de vertrouwde begintijden voor en na het Jeugdjournaal zijn vanwege het voetbalgeweld nog altijd niet heilig.
Voor een deel is de bijdrage van Aart Staartjes aan deze programma's niet direct zichtbaar, doordat hij ook regisseur is. Alle kinderen kennen hem van zijn rollen, zoals die van de slechtgehumeurde meneer Aart in Sesamstraat.
Sommige kinderen worden bij de aankomst van Sinterklaas gerustgesteld omdat die rare meneer Aart hun nervositeit wel even overneemt. En dus is het goed.
Meneer Aart moet altijd zeuren
Trouw, Monic slingerland − 09/11/99
Welke Nederlanders hebben zo'n grote invloed gehad op de twintigste eeuw, dat na hen de wereld niet meer dezelfde was? Beroemd, berucht of onderschat, wie veroorzaakte een wending in onze levenswijze, markeerde een doorbraak in ons denken? Met het eind van de eeuw in zicht blikt Podium iedere dinsdag terug op invloedrijke landgenoten in de afgelopen honderd jaar.
Spijkerpak, nozemhaar, ernstig gezicht, twinkel in de blik. En dan het verhaal van Jezus aan de afwas, samen met Maria Magdalena in de keuken. Aart Staartjes, de zoon van een timmerman, maar dan uit Amsterdam-Noord, las op de televisie uit de bijbel voor. Uit 'Woord voor Woord', de kinderbijbel van Karel Eijkman.
Hij begon er in 1967 mee, op verzoek van de toenmalige interkerkelijke omroep Ikor. Blijkbaar had iemand bij de Ikor in de gaten dat de toen 29-jarige acteur met kweekschoolopleiding talent had, voor iets met kinderen en televisie. Dat talent van Aart Staartjes, nu 61, heeft de Nederlandse televisie legendarische kinder- en jeugdprogramma's opgeleverd als de Stratenmaker op Zee-show, De Film van Ome Willem, de J.J. de Bom-show en Het Klokhuis. Daarnaast speelt hij sinds 1982, jaar in jaar uit, in Sesamstraat.
Daarom is hij de aangewezen persoon om op een zaterdag in november Sinterklaas met schimmel en Pieten in een Nederlandse haven te ontvangen. Hij doet dat zaterdag 13 november voor de achttiende keer live op tv, in Hattem.
Het lukt hem al meer dan dertig jaar om kinderen voluit te laten lachen door wat ze op televisie zien. Te vaak kijken mensen naar de buis ,,als kippen naar het onweer'', vond Staartjes al in 1975. Dat krijg je met die in elkaar geflanste programma's, snel en makkelijk gemaakt. Wat je doet, moet altijd goed zijn, ook als niet direct het oog erop valt, besloot hij toen hij als aankomend acteur Parijs bezocht en bovenaan de Notre Dame de stenen waterspuwers zag, volmaakt afgewerkt, maar alleen goed zichtbaar voor de duiven. Sinds 1975 zijn er vele volwassenen rijk geworden met kinderprogramma's die even interessant zijn als het onweer voor kippen. Foxkids, Cartoon Network: vluchtig als gesponnen suiker.
Van al Staartjes' werk valt op dat het niet alleen met gevoel voor kwaliteit, maar ook met gevoel voor grenzen gemaakt is. Want iets nieuws doen wil niet per definitie zeggen: alle remmen los. Dat vinden sommige volwassenen misschien wel leuk, maar de meeste kinderen worden er bang van. Kinderen zijn het meest conservatieve publiek dat je je kunt voorstellen, ze houden van een vast stramien. En van een paar ijzeren regels. Het verhaal moet op de een of andere manier goed aflopen, gemeen gedrag dient bestraft, en iedereen moet zich aan zijn rol houden. De dommerd moet dom zijn, de stoutert stout, meneer Aart moet altijd zeuren. En als Sinterklaas met een stoomboot een haven binnenvaart en na aankomst rustig tussen de kinderen door rijdt, moet presentator Aart zenuwachtig zijn.
Het wordt soms een wilde bende, met Wieteke van Dort, Joost Prinsen en Edwin Rutten, met wie Staartjes al tientallen jaren een gouden team vormt. Maar het blijft - meestal - binnen de grenzen die kinderen betamelijk vinden. Nu krijgen jeugdige alleseters op tv dagelijks hun portie moorden voorgeschoteld. Ouders die zich toen opwonden omdat het woord 'poep' in de Stratemaker op Zee-show klonk, hebben alle reden terug te verlangen naar die uitzendingen.
Van het begin af aan waarderen kinderen de programma's waar Aart Staartjes aan meewerkte meer dan de omroepbazen. De J.J. de Bom-show, gebaseerd op brieven die kinderen stuurden en waarin ze schreven over mishandeling, pesten en de ruzies van hun ouders, moest in 1981 zonder opgaaf van reden stoppen. Sesamstraat moest regelmatig wijken voor de eerste de beste voetbalwedstrijd en het educatieve programma Het Klokhuis werd een aantal jaren geleden zomaar even opgeheven. Pas toen kinderen in een bliksemactie 40 000 handtekeningen ophaalden trokken de bestuurders hun conclusies. Maar al zijn de programma's vandaag de dag niet goed meer weg te denken, de vertrouwde begintijden voor en na het Jeugdjournaal zijn vanwege het voetbalgeweld nog altijd niet heilig.
Voor een deel is de bijdrage van Aart Staartjes aan deze programma's niet direct zichtbaar, doordat hij ook regisseur is. Alle kinderen kennen hem van zijn rollen, zoals die van de slechtgehumeurde meneer Aart in Sesamstraat.
Sommige kinderen worden bij de aankomst van Sinterklaas gerustgesteld omdat die rare meneer Aart hun nervositeit wel even overneemt. En dus is het goed.
zaterdag 1 februari 2014
Trucfoto geeft inzicht in het Heelal
Wij zijn burgers van het heelal
Astronomie
.jpg)
De Andromedanevel lijkt ineens heel dichtbij. Het is natuurlijk een trucfoto, maar zo krijg je wel een idee van de onmetelijke ruimte.
Deze foto is niet echt, maar wel waar. Sinds een paar dagen verschijnt hij overal op internet. En je ziet onmiddellijk waarom. Dit is een vrij gewone avondhemel, maar met een heel bijzonder extraatje: een sterrenstelsel dat heel dichtbij staat. Groter dan de maan! Het lijkt wel sciencefiction!
Het bijzondere is: deze foto laat precies zien hoe het meest nabije sterrenstelsel, de Andromedanevel, eruit zou zien als hij een stuk helderder was. Hij is echt zo groot! Zo ziet de nevel er ook uit in een planetarium.
De Andromedanevel is het verst verwijderde object in het heelal dat we nog met het blote oog aan de hemel kunnen zien staan. Voor alle andere sterrenstelsels hebben we een kijker nodig. Wat we van Andromeda zien is de heldere kern van het sterrenstelsel. De grote uitzwaaiende spiraalarmen kun je alleen met een sterrenkijker zien. De maker van deze fotomontage, de Britse websitemaker Thomas Buckley-Houston, heeft die armen hier dus wel laten zien.
En het effect is dat we ons ineens een beetje meer dan Nederlanders of wereldburgers voelen: we zijn burgers van het heelal.
Andromeda is het sterrenstelsel dat het dichtst bij onze melkweg staat – maar wie zal ooit echt kunnen aanvoelen hoe groot die afstand is? De maan die we op deze foto zien, behoort tot ons eigen zonnestelsel, net als planeten als Venus (dat is waarschijnlijk die heldere ster tussen de wolken rechtsonder de grote nevel). Dat zonnestelsel is al heel groot. De buitenste planeet, Neptunus, draait op 4,5 miljard km afstand om de zon – verder weg dan je je op aarde kan voorstellen.
Maar onze zon is maar een van minimaal 100 miljard andere sterren in onze eigen sterrenstelsel: de Melkweg. Die melkweg is 100.000 lichtjaar breed – 950 biljard kilometer, 200 miljoen keer zo groot als de baan van Neptunus.
De Andromeda staat 2,5 miljoen lichtjaar ver weg, 22 triljoen kilometer. Kosmisch gezien vlakbij, voor ons onbegrijpelijk ver weg.
En toch, omdat de nevel zo groot is (1,5 keer zo groot als onze melkweg) lijkt het op deze foto vlakbij. Ga je mee op reis?
Hendrik Spiering
Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Zaterdag 4 januari 2014, pagina 12
Astronomie
.jpg)
Deze foto is niet echt, maar wel waar. Sinds een paar dagen verschijnt hij overal op internet. En je ziet onmiddellijk waarom. Dit is een vrij gewone avondhemel, maar met een heel bijzonder extraatje: een sterrenstelsel dat heel dichtbij staat. Groter dan de maan! Het lijkt wel sciencefiction!
Het bijzondere is: deze foto laat precies zien hoe het meest nabije sterrenstelsel, de Andromedanevel, eruit zou zien als hij een stuk helderder was. Hij is echt zo groot! Zo ziet de nevel er ook uit in een planetarium.
De Andromedanevel is het verst verwijderde object in het heelal dat we nog met het blote oog aan de hemel kunnen zien staan. Voor alle andere sterrenstelsels hebben we een kijker nodig. Wat we van Andromeda zien is de heldere kern van het sterrenstelsel. De grote uitzwaaiende spiraalarmen kun je alleen met een sterrenkijker zien. De maker van deze fotomontage, de Britse websitemaker Thomas Buckley-Houston, heeft die armen hier dus wel laten zien.
En het effect is dat we ons ineens een beetje meer dan Nederlanders of wereldburgers voelen: we zijn burgers van het heelal.
Andromeda is het sterrenstelsel dat het dichtst bij onze melkweg staat – maar wie zal ooit echt kunnen aanvoelen hoe groot die afstand is? De maan die we op deze foto zien, behoort tot ons eigen zonnestelsel, net als planeten als Venus (dat is waarschijnlijk die heldere ster tussen de wolken rechtsonder de grote nevel). Dat zonnestelsel is al heel groot. De buitenste planeet, Neptunus, draait op 4,5 miljard km afstand om de zon – verder weg dan je je op aarde kan voorstellen.
Maar onze zon is maar een van minimaal 100 miljard andere sterren in onze eigen sterrenstelsel: de Melkweg. Die melkweg is 100.000 lichtjaar breed – 950 biljard kilometer, 200 miljoen keer zo groot als de baan van Neptunus.
De Andromeda staat 2,5 miljoen lichtjaar ver weg, 22 triljoen kilometer. Kosmisch gezien vlakbij, voor ons onbegrijpelijk ver weg.
En toch, omdat de nevel zo groot is (1,5 keer zo groot als onze melkweg) lijkt het op deze foto vlakbij. Ga je mee op reis?
Hendrik Spiering
Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Zaterdag 4 januari 2014, pagina 12
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
