Mijn Passie? Delen(want 'Gedeelde Vreugd=Dubbele Vreugd & Gedeelde Smart=Halve Smart).Zie mijn Blog-bijdragen dus als mijn middel om wat me interesseert te delen. Als Links, Reposts, en regelmatig in de vorm van Column, Analyse of Commentaar & al dan niet bijtend, ironisch, of roerend statement. Mijn intentie is iedere dag iets van waarde door te geven... Ik krijg ook graag feedback; dus Volgen en Reageren stel ik zeer op prijs!
Yvonne Hofs en Ariejan Korteweg Volkskrant, 24 april 2021
Het is de dag na de publicatie van de geruchtmakende reconstructie van RTL Nieuws, waaruit blijkt dat in de ministerraad werd besloten de Kamer niet volledig te informeren over de toeslagenaffaire. Minister Wopke Hoekstra liet in die vergadering weten dat het hem niet was gelukt zijn kritische partijgenoot Pieter Omtzigt te ‘sensibiliseren’. Terwijl bij veel Haagse politici de stoom uit de oren komt, is SP-Kamerlid Renske Leijten opvallend rustig. Veel van wat gemeld wordt, wist ze al, zegt ze. Al kende ze de details niet. Als lid van de parlementaire ondervragingscommissie kreeg ze geanonimiseerde samenvattingen van de ministerraad onder ogen, die ze later heeft vernietigd. Alleen de voorzitter – Chris van Dam (CDA) – en ondervoorzitter – Attje Kuiken (PvdA) – zagen de complete notulen. Leijten herinnert zich dat Mark Rutte later zei dat er geen politieke redenen waren om informatie achter te houden. ‘Ik dacht: dat zal ik onthouden. Dat komt nog wel eens terug, vriend.’
Dat moment is aangebroken. ‘We zien nu dat het nog veel dieper zit’, zegt Leijten. ‘Niet alleen op het ministerie van Financiën, maar ook in het kabinet is er blijkbaar een gebrekkige moraliteit en te weinig besef van constitutionele verhoudingen tussen kabinet en Kamer. Dat is ook wat Rutte in onze verhoren zei: dat wat tussen ambtenaren en bewindspersonen rondgaat, niet naar buiten moet komen voordat het tot een besluit heeft geleid. Terwijl het de grondwettelijke positie van de Kamer is daar wel kennis van te kunnen nemen. Daarom is het zo belangrijk dat die notulen openbaar worden. Dan zal blijken wat de volgende stap moet zijn.’
Een week eerder. We zijn op Leijtens werkkamer aan het Binnenhof, een plek die van haar strijdlust getuigt. Vijftien jaar Kamerlidmaatschap en toch geen knap bureau, deftige stoelen, designlampen of schilderijen naar de SP-fractie gesleept. In plaats daarvan foto’s van de mensen voor wie ze het doet: ambulancepersoneel, havenarbeiders, protesterende scholieren. Op de prullenbak staat dat die bedoeld is voor afgekeurde kabinetsplannen. Ze wijst op het prikbord twee trofeeën aan die ze belangrijk vindt: ‘Kijk, hier hangen de allereerste SP-wetten die zijn aangenomen en die zijn van mij’, zegt ze. ‘Dat lukte omdat wij een beweging organiseerden van thuiszorgmedewerkers.’
Renske Leijten (42) is een militant Kamerlid. Haar engagement ontstond na de aanslagen op het WTC in New York, ze werd voorzitter van de SP-jongerenvereniging Rood en brak in 2006 – ze was 27 – haar doctoraalscriptie af om Tweede Kamerlid te worden. Ze maakte naam als woordvoerder gezondheidszorg door minister Edith Schippers het vuur aan de schenen te leggen over de marktwerking in de zorg.
Door de toeslagenaffaire raakte haar vasthoudendheid tot ver buiten het Binnenhof bekend. Samen met CDA’er Pieter Omtzigt wil ze de onderste steen boven hebben: hoe kan het dat tienduizenden ouders door de Belastingdienst zo onrechtvaardig zijn behandeld?
Voor het grote publiek groeide ze, samen met Omtzigt, uit tot belichaming van een parlement dat wél doet waarvoor het in het leven is geroepen. Een parlement dat de regering controleert en zich niet laat afschepen. Het leverde haar in maart 144 duizend voorkeurstemmen op. In een recente peiling van I&O Research eindigde ze, na Pieter Omtzigt, als meest gewaardeerde politicus.
Het paradoxale is dat de SP niet profiteerde van de waardering die Leijten ten deel valt: haar partij verloor vijf zetels. En linkse samenwerking lijkt verder weg dan ooit, zodat haar opnieuw een rol in de oppositie wacht. Wat moet er veranderen aan de verhouding tussen Kamer en kabinet om zo’n oppositieleven zinvol te maken? En hoe kijkt ze zelf naar de toekomst van haar partij?
(Beeld: VK.nl, Rebecca Fertinel)
‘Dat is een rare regel. Als ik een politiebureau binnenloop en vraag of ik een nachtdienst mag meedraaien, dan overleggen ze en is dat geen probleem. Terwijl dat ook ambtenaren zijn. Maar als ik de Belastingdienst bel, gaat de deur dicht. Ik kreeg eens een klacht van een belastingkantoor in Almere. Die ambtenaren zeiden: mevrouw Leijten, u doet net alsof we een stelletje nazi’s zijn. We willen u graag laten zien dat we integer ons werk doen. Ik zeg: prima, organiseer het maar. Vervolgens krijgen ze geen toestemming van hun directeur.
‘Die regel afschaffen is een begin. Wat vervolgens speelt: antwoorden op Kamervragen gaan eerst langs de woordvoerders van het ministerie. Die zijn alleen bezig met beeldvorming: wat betekent dit antwoord voor de bewindspersoon? Laten we om te beginnen op de ministeries de inhoud weer vooropstellen.’
‘Als je de Kamer inhoudelijk wilt versterken, kun je beter het Bureau Wetgeving en de onderzoeksdienst van de Tweede Kamer uitbreiden. Die organisatie werkt voor álle Kamerleden.’
‘Aan de beantwoording van Kamervragen. Toen ik zorgwoordvoerder was ten tijde van minister Edith Schippers, dacht ik vaak: deze vragen zijn beantwoord door iemand die weet hoe het zit. Bij de toeslagenaffaire zeggen inhoudelijke ambtenaren juist tegen ons: de antwoorden liggen nog bij woordvoering. Woordvoering zit erbovenop, want het ministerie van Financiën loopt op eieren.’
‘Ik denk niet dat dat mijn afdronk van dit schandaal is. Of nou, deels ook wel. In de toeslagenaffaire zagen we ten eerste de ontsporing van het beleid. Heel erg, maar dat kan gebeuren. Daarna zagen we pogingen die ontsporing toe te dekken en in de doofpot te stoppen. Dat mag natuurlijk niet gebeuren. De checks-and-balances moeten op orde zijn.’
‘In het toeslagendossier heeft de ministerraad besloten welke stukken de Tweede Kamer kreeg. Daar zouden integere politici moeten zitten die zeggen: ho, wacht even, dat kan niet. Deze stukken zou de Tweede Kamer wel moeten krijgen.
‘Wat de Rutte-doctrine is gaan heten – zoveel mogelijk geheim houden voor de Tweede Kamer – is iets van deze generatie ministers en politici. Sigrid Kaag heeft het steeds over nieuw leiderschap. Maar ik denk: jij zat in datzelfde kabinet waar het blijkbaar normaal was over individuele Kamerleden als Pieter Omtzigt te spreken. Datzelfde geldt voor Hoekstra.’
‘Zweden onderhoudt een parlementair register met alle relevante documenten. Die kun je dan binnen een paar dagen ontvangen. Hier duurt het eindeloos, en dan zijn er ook nog delen in de tekst weggelakt. Daar moeten we vanaf. Overheidsdocumenten zijn van ons allemaal, ze dienen het algemeen belang. Ik heb zo vaak meegemaakt dat ik om een notitie vroeg en die niet kreeg, omdat het een memo was. Dat ik vroeg om een verslag en dat dit zogenaamd niet bestond, want het was een uitwerking.’
‘Dat vind ik echt schandalig. Alleen staatsgeheimen zouden niet openbaar worden. Maar al snel zei het kabinet: de nieuwe transparantie geldt niet voor overheidsdocumenten die journalisten opvragen. De VVD peilde in december dat de toeslagenaffaire Rutte niet werd aangerekend. Dus dacht de VVD: we trekken de coronakaart van het crisismanagement, dan gaat Rutte glorieus winnen. Wat dat betekent voor het vertrouwen in de politiek, in instituties, zal ze aan hun reet roesten.
‘De pyromaan die de brand veroorzaakte, gaat hem echt niet blussen.’
‘Ja, en Hoekstra. En van Kaag moet ik nog maar zien of ze dat nieuwe leiderschap kan waarmaken. Den Haag is wel klaar met Rutte. Dat weten we allemaal.’
‘Dat ben ik niet met jullie eens. Ik denk dat mensen het wel degelijk erg vinden dat Rutte liegt en bedriegt, maar dat ze crisismanagement nu belangrijker vinden.
‘De toeslagenaffaire laat zien hoever de individualisering in de maatschappij is voortgeschreden. Dat is het gevolg van het neoliberalisme. Margaret Thatcher zei: there’s no such thing as society. Iedereen voelt dat die uitspraak niet klopt, maar mensen worden individueel aangesproken. Alsof we de klimaatverandering alleen kunnen voorkomen als jij een warmtepomp neemt. Nee, dan moeten we eisen dat Tata Steel en Schiphol fatsoenlijk belasting betalen. Het besef van de macht van het collectief is verdwenen.
‘Wij als SP hebben ook gefaald in die strijd. We kregen waardering voor het boven water krijgen van het toeslagenschandaal, maar hebben mensen er niet van kunnen overtuigen dat we problemen ook kunnen oplossen.’
‘De mensen met de laagste inkomens blijven thuis. Dat zijn onze kiezers en zij hebben het minste vertrouwen in de politiek. Er is een overheid nodig met oog voor de menselijke maat, die met de SRV-wagen de wijken ingaat. Dat we tijdens de campagne niet langs de deuren konden, heeft zeker meegespeeld.’
‘Dat is het lelijke van deze campagne. Waar ik me zorgen over maak: de democratie zoals wij die hebben georganiseerd, geeft veel mensen niks. Den Haag maakt ingewikkeld beleid, dat ervan uitgaat dat mensen hoogopgeleid zijn en zichzelf kunnen redden. Die tendens moet worden doorbroken.’
‘Ik hield het helemaal niet vol, ik wilde weg. Dat was twee jaar geleden. Ik dacht: ik ben nu 40, tijd voor iets anders. Ik vind het een onveilige omgeving. En dan niet zozeer de fractie, maar gewoon hier, het Binnenhof.
‘Iedereen met wie je iets opbouwt – iemand van een andere partij, een journalist – staat klaar om met je af te rekenen. Dat maakt de Tweede Kamer geen leuke werkplek. Als ik op straat met een actie meega, weet ik waarom ik SP’er ben. Of het parlement het geijkte instrument is om je doel te bereiken, dat zag ik even niet meer. Wéér zo’n regeerakkoord en dan als oppositie wéér trekken en sleuren.
‘Ik vind dat je als Kamerlid in principe voor vier jaar je energie aan de kiezer geeft. Maar als je tijdens die vier jaar uitgeblust raakt, kom je je belofte aan de kiezer ook niet na. Ik heb het rustiger aan gedaan, maar vond het niet opportuun tussentijds te vertrekken. We hadden ook net het meldpunt Kinderopvangtoeslag geopend.’
‘Dat je soms wordt weggehoond door journalisten. Toen ik zorgwoordvoerder was, hield de SP enquêtes onder huisartsen, over marktwerking en decentralisatie. Als ik daarmee naar de media ging, werd er geschamperd: een SP-enquête, lekker belangrijk. Ik vind echt dat journalisten, maar ook politici van sommige andere partijen, zó ontzettend hooghartig zijn tegenover de mensen die op die ambulance zitten, in die haven werken. Daardoor is het moeilijk dingen op de politieke agenda te krijgen en te houden. We kunnen wel heel boos demonstreren, maar als we niets bereiken, hebben we eigenlijk cynisme georganiseerd.
‘Ik vond de regeerperiode van Rutte II heel moeilijk. Vierenhalf jaar lang verzet tegen gigabezuinigingen. De problemen in de jeugdzorg, een gevolg van de decentralisatie, zijn toen ontstaan. Álles heb ik toen voorspeld en álles werd geframed als: mevrouw Leijten staat langs de zijlijn te roepen, mevrouw Leijten is weer emotioneel.’
‘Die maakte dat ik zei: ik zing de tijd tot aan de volgende verkiezingen nog wel uit. Toen de kandidatencommissie begin vorig jaar vroeg of ik op de kandidatenlijst wilde, heb ik gezegd: eigenlijk niet. Vervolgens kwam de compensatieregeling voor de toeslagenouders in de Tweede Kamer: een heel kleine groep gedupeerden zou schadevergoeding krijgen, tienduizenden anderen niet. Vanaf dat moment dacht ik: het is nog niet klaar. Als ik het gevoel had gehad dat iemand het had kunnen overnemen die met net zoveel kracht voor de ouders kon vechten, had ik het stokje overgegeven.
‘Dit dossier wordt nu erg met mij en Pieter Omtzigt geassocieerd. Veel mensen zeggen: er zijn maar twee Kamerleden die hun werk doen. Dat is niet waar. Ik zie genoeg Kamerleden uit de coalitie die samen met de oppositie toch dingen aan de kaak stellen. Zoals Salima Belhaj van D66 over het Hawija-bombardement, CDA’er Martijn van Helvert over de kabinetssteun voor Syrische rebellen, Sjoerd Sjoerdsma van D66 over de Oeigoeren. Maar die beeldvorming rond ons brengt verantwoordelijkheid met zich mee, zo voelde ik dat.’
‘Ik voel gewoon niet de behoefte de baas te zijn. Ik houd er juist van om in dossiers te duiken. In 2014 beschreef ik hoe de SP de zorg wil organiseren. Dat is in een voorstel voor een Nationaal Zorgfonds uitgemond. Dat plan heb ik vanuit de werkvloer ontwikkeld. Dát vind ik leuk.’
‘Ik weet niet wat je eraan kunt doen. Je kunt mensen niet verplichten voor acht of twaalf jaar Kamerlid te worden. Als je tijdens je zittingsperiode vertrekt voor een andere baan, gebruik je het Kamerlidmaatschap voor eigen gewin. Dat moet je als partij niet toestaan. In je tweede termijn word je effectiever. Dan kennen ze je naam, dan weet je de weg in de procedures.’
‘Dat is absoluut waar en zo gedragen veel CDA’ers zich ook. Maar als het gaat over oplossingen voor de samenleving, voel ik me meer thuis bij het CDA dan bij de PvdA. Het CDA gaat net als wij uit van de kracht van het maatschappelijk middenveld, terwijl de PvdA bijna alles aan de overheid wil overlaten. Wij SP’ers vinden dat de overheid de omstandigheden moet creëren waarin mensen zelf een oplossing kunnen zoeken. Dan vertrouwen wij dat het goed komt.
‘De intergenerationele solidariteit, een samenleving met alle generaties, heb ik de afgelopen jaren node gemist bij de PvdA. Terwijl ik die juist wel zie bij het CDA. Paars heeft dat individualisme aangewakkerd. Solidariteit is niet alleen dat je voor een oudere opstaat in de tram, het is ook het besef dat een ander een zwaarder beroep heeft en daarom op zijn 65ste met pensioen moet kunnen. Dat heb ik gemist bij de PvdA, en bij GroenLinks.’
‘Pieter is goed in de politieke procedures: wat vraag je en wanneer? Daar heb ik veel van geleerd. We zitten allebei wat langer in de Kamer en we hadden respect voor elkaar. Op een gegeven moment zag ik dat de Kamervragen van Pieter over de kinderopvangtoeslag slecht werden beantwoord. Ik zei: daar is echt iets aan de hand, zal ik ook vragen stellen? Hij: nee, mijn onderwerp! Zo gaat het in de Kamer ook vaak.
‘Inmiddels had ik wel contact met Eva González Pérez, de advocaat van gedupeerde ouders. Ik zei: laat jouw mensen ons mailen wat ze hebben meegemaakt. We hebben het SP-meldpunt geopend, dat héél veel nieuwe informatie opleverde. Maar Pieter vond mijn meldpunt niks, want alle informatie was toch al boven tafel. Daar had hij deels gelijk in. Maar dankzij het meldpunt kwam ik erachter dat er ook toeslaggerechtigden via risicomodellen en het label ‘opzet/grove schuld’ waren benadeeld. Dus ik zeg tegen Pieter: ga die mailtjes eens lezen, joh. Het weekend erna ging hij erover twitteren, fragmenten delen.
‘Ik hoorde over mensen van wie de auto in beslag werd genomen om toeslagschulden te betalen, over huizen die werden leeggehaald. Pieter en ik hebben in een Kamerdebat de stopzetting van die terugvorderingen geëist. Daarmee was het pact gesloten en kreeg Pieter ook veel contact met de ouders. Dan gaan er allemaal luikjes open.’
‘Zeker. Daar ga ik niet te veel over zeggen. Met Pieter is het meer geworden dan goed collegiaal contact.’
‘Ja. Ik vind het een briljante man. Ik moet vaak om hem lachen. Als hij doordraaft, zeg ik weleens: ho, ho, ho. Het klikt gewoon goed.’
‘Pieter is op een missie. Natuurlijk moet hij nu uitrusten. Maar hij heeft zijn boek Een nieuw sociaal contract toch niet voor niets geschreven? Als hij nu up and running was, hadden we vast plannen gemaakt.’
‘We hebben vaak tegen elkaar gezegd: let een beetje op jezelf. Maar wanneer dat omslaat in echt overspannen zijn, is moeilijk in te schatten. Ik weet niet wat hij nog meer heeft meegemaakt, bijvoorbeeld in de strijd om het leiderschap bij het CDA.’
‘Een weekendje legoën met mijn jongens, dat helpt. Ik werk weleens op zaterdagavond, als het móét. Maar ik kan de politiek relativeren. Daar hebben mijn twee zwangerschappen bij geholpen. Als je een kind krijgt, schiet je in een andere wereld. Dan zat ik thuis op de bank mijn zoon borstvoeding te geven en tv te kijken en zag ik op Twitter dat mijn fractiegenoot Jasper van Dijk zei: nu is er een heel belangrijk debat! Wat nou, belangrijk debat, dacht ik dan: heel de wereld kijkt naar Ajax-Barça!’
Dat vermogen te relativeren werd deze week flink op de proef gesteld. Op de dag dat RTL Nieuws meldt dat in de ministerraad werd afgesproken doelbewust informatie over de Belastingdienst achter te houden en werd geklaagd over kritische Kamerleden, komt ook staatssecretaris Alexandra van Huffelen opnieuw met slecht nieuws. Honderden ouders die slachtoffer waren in de toeslagenaffaire, hebben vorig weekeinde ten onrechte te horen gekregen niet in aanmerking te komen voor de compensatie van 30.000 euro.
‘Mijn telefoon stond roodgloeiend dit weekeinde’, vertelt Leijten. ‘Allemaal wanhopige mensen die dachten een nieuwe start te maken, eindelijk schoenen voor hun zoontje te kunnen kopen. Hier kan ik dus wel moedeloos van worden. Hoe kan een uitvoeringsinstantie als de Belastingdienst zich zo vaak aan dezelfde steen stoten?’
Haar wanhoop betreft de slechte data-analyse van de Belastingdienst, maar nog meer het gebrek aan fatsoen waarmee een dergelijke algemene brief is gestuurd. ‘Ik wil helemaal niet twijfelen aan de intenties van de staatssecretaris. Maar het apparaat daarachter heeft daar lak aan en heeft bovendien, zo blijkt maar weer, geen enkel lerend vermogen.’
Meer over
Toch wel Lekker...dat deze loting deze keer voor de Nederlandse Mannen Orange Lions niet van belang was, omdat Nederland zich heeft geplaatst voor de volgende EuroBasket (die nu voor 2022 op de planning staat; alles is door COVID19 (vooralsnog) een jaartje opgeschoven).
Als we dan zien dat landen als Montenegro, Letland, Noord Macedonië, Zweden, Oostenrijk, Portugal en Denemarken (e.a.) zich nu onder deze lastige omstandigheden al weer druk moeten gaan maken om mee te blijven draaien op het platform van de Internationale Nationale Mannen Teams, dan maakt dat eens te meer duidelijk dat onze Orange Lions de afgelopen anderhalf jaar een mooi wapenfeit hebben bevochten!
In Den Haag | Het lekken van de notulen uit de ministerraadsvergadering zou door veel partijen gedaan kunnen zijn. Maar wie het ook was, er zit een onwelriekend doel achter. Het wantrouwen groeit.https://t.co/AofeCxmJ8G
— De Groene Amsterdammer (@DeGroene) April 28, 2021
In juni 1813, tijdens een van de laatste, beslissende fases van de Napoleontische oorlogen, reisden de Habsburgse keizer Franz en Clemens von Metternich, zijn minister van Buitenlandse Zaken, met koks, secretarissen en butlers naar een Boheems kasteel. In een paleis in Dresden, niet ver weg, hield Napoleon kwartier. De Russische tsaar bivakkeerde met de Pruisische koning in naburig Silezië (Tsjechisch-Pools grensgebied). Ook de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Lord Castlereagh, was vlakbij.
Russen, Habsburgers, Pruisen en Britten zagen Napoleon als een parvenu die de bestaande, conservatieve orde in Europa bedreigde. Maar omdat ze er nooit in slaagden om één lijn te trekken tegen Napoleon (het kostte weken om elkaar met koetsen te bereiken) en elkaar diep wantrouwden, slaagde de Fransman erin om grote delen van Europa te veroveren.
Dit waren vreselijke oorlogen. Metternich beschreef in brieven en dagboeken hoe alles was platgebrand. Straten lagen vol lijken. Hij zag nog één kans om die hel te stoppen: als de leiders vlakbij het slagveld gingen zitten en zelf de gezamenlijke strategie ter hand namen. Met zijn diplomatieke staf en 42 paarden shuttelde hij tussen paleizen en kastelen, en zorgde er bemiddelend, sussend en pushend voor dat ze samen Napoleon terugdrongen.
Dit intense, directe overleg tussen de leiders van rivaliserende grootmachten, inclusief de Fransen – mooi beschreven in Wolfram Siemann’s grote Metternich-biografie – ging door nadat Napoleon was verslagen. Dit systeem, het ‘Europese Concert’, veranderde het continent ingrijpend. Het bracht „Ruhe”, zei Metternich altijd. Mondiale grootmachten anno 2021 moeten hier dringend een voorbeeld aan nemen, schrijven Richard Haass en Charles Kupchan van de Council on Foreign Relations in Foreign Affairs.
Het ‘Europese Concert’ bracht relatieve rust en welvaart op het continent
De wereld is zeer instabiel. Twee eeuwen westerse dominantie lopen ten einde – eerst de Pax Brittannica, toen de Pax Americana. De huidige wereld is multipolair, zoals Europa in Metternichs tijd. Supermachten wantrouwen elkaar en proberen elkaar steeds een hak te zetten. Dit verlamt internationale organisaties als de VN. Helaas leidt moordende rivaliteit over macht en ideologie in een multipolaire context „geregeld tot grote oorlogen”, stellen de twee auteurs nuchter vast. Om dit te voorkomen, bepleiten zij een ‘Mondiaal Concert’ van grootmachten, om stabiliteit en ‘Ruhe’ te waarborgen.
Zoals Metternich de leiders van de vijf Europese grootmachten bij elkaar zette, willen Haass en Kupchan een informeel forum voor de zes leiders van ’s werelds grootste machtsblokken: de VS, China, de EU, India, Japan en Rusland. Die zes zouden, precies zoals hun verre voorgangers op het Weense Congres van 1814-1815 deden met Europa, de territoriale status quo moeten bewaken en een niet-aanvalsverdrag sluiten. Iedereen zou, net als toen, een soort invloedssfeer krijgen waarbinnen anderen niets te zoeken hebben – tenzij de wereldorde bedreigd wordt.
Dit systeem moet voorkomen dat grootmachten zich met elk klein akkefietje bemoeien en uitslaande branden veroorzaken. Ook moeten de zes in het Concert consensus zoeken over thema’s die iedereen aangaan, zoals cyberbeleid en klimaatverandering. Omdat de VN geen afspiegeling is van mondiale machtsverhoudingen en de Veiligheidsraad door veto’s is verlamd, is er nu geen forum voor direct, vertrouwelijk overleg.
Wat wél redelijk werkt, signaleren Haass en Kupchan, is de formule die is gebruikt voor Iran en Oekraïne: een aantal machten (democratieën én autocratieën) dat samenwerkt om een gevaarlijke situatie te de-escaleren. Als er weer een kanaal voor directe, strategische dialoog is, hopen zij, „komen er minder verrassingszetten en, idealiter, minder unilaterale acties”.
Het ‘Europese Concert’ bracht relatieve rust en welvaart op het continent, decennialang. Het ging weleens mis (de Krimoorlog), maar niet vaak. Lord Castlereagh noemde Metternich daarom „de eerste minister van de wereld”. Toch benieuwd wie daar anno 2021 voor in aanmerking komt.
/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/07/gruyter-caroline-de-2019-01-b.png)
 |
| Ype Martijn vd Wal zette bij Donar het Vrijwilligersbeleid voor de afdeling Entertainment op poten volgend de normen van 'het Vrijwilligerscertificaat. |
Interrectuelen · Kees Van Kooten · Wim De Bie Gouden Doden ℗ 1981
Universal Music B.V. Released on: 1981-01-01
Producer: Tonny Eyk
Programmer: Janfred Arendsen
Author: Kees Van Kooten
Author: Wim De Bie
Provided to YouTube by Universal Music Group De Populaire Partijpotpourri ·
Kees Van Kooten · Wim De Bie Gouden Doden ℗ 1981
Universal Music B.V. Released on: 1981-01-01
Producer: Tonny Eyk Studio Personnel,
Recording Engineer: Janfred Arendsen
Author: Kees Van Kooten
Composer: Tonny Eyk
Author: Wim De Bie
Zou Tjeenk Willink al in paniek zijn? De gelekte notulen uit de ministerraad over de toeslagenaffaire brengen het formatieproces opnieuw in gevaar. Bovendien is dit het zoveelste bewijs van het beschadigde vertrouwen tussen Tweede Kamer en demissionair kabinet. Waar gaat het deze keer precies over? Werden er Kamerleden gesensibiliseerd? En hoe werkt dat precies: sensibiliseren? We bellen oud-CDA-Kamerlid Kathleen Ferrier, ervaringsdeskundige.
Luister ook op
Toen er in de Tweede Kamer deze week complete transparantie in het verkenningsproces werd geëist, dacht ik meteen terug aan de zorgen uit de afgelopen jaren over het disfunctioneren van de Tweede Kamer. Opeenvolgende Kamercommissies concludeerden dat de Tweede Kamer telkens te schichtig op ‘ophef’ reageert en vervolgens met onwerkbare eisen komt.
Nogal typisch om de geheimhouding rondom verkennende gesprekken en onderhandelingen op te heffen. Juist die zijn gebaat bij beslotenheid, omdat mensen zich kwetsbaar moeten kunnen opstellen.
Toch stopt ook de luxe van beslotenheid ergens. Namelijk wanneer er dingen worden besproken die echt niet door de beugel konden.
Stel dat er gesprekken worden gevoerd met de PVV over hoe je het leven van de islamitische minderheid zuur gaat maken – dat blijft niet binnenskamers. Verkenningen over hoe je vervelende democratisch gekozen elementen uit de Kamer wegmanipuleert vallen ook in die categorie. Dat is ongrondwettelijk. Dan stopt het.
Misschien is het goed om nog even te benadrukken waarom gesprekken achter de rug van Pieter Omtzigt precies zo’n probleem zijn. Geen verkeerd geïnterpreteerde pluim. Geen incident, maar onderdeel van een patroon. Het ‘probleem Omtzigt’ werd bijvoorbeeld eerder uitgebreid in de ministerraad behandeld in de zomer van 2019. De schrikbarende omvang van de Toeslagenaffaire was toen net duidelijk geworden, ook voor Rutte. Er was wekelijks overleg van een crisisteam over al die onschuldige brave burgers die tot fraudeur waren bestempeld en wier gezinnen compleet waren geruïneerd. Allemaal mede aan het licht gebracht door lastige vragen van Omtzigt. Maar niet alleen de crisis werd besproken. Ook de vragenstellers zelf stonden hoog op de agenda van de ministerraad. Hoe kon hij gemanaged worden? Getemd? Gedresseerd? Het stoppen van de invorderingen en uithuisplaatsingen van onschuldige mensen stond lager op de prioriteitenlijst, want dat lukte pas in november 2019, wederom door aandringen van Omtzigt.
Na de val van het kabinet gingen dezelfde hoofdrolspelers ongestoord verder waar ze gebleven waren. Ook te midden van een pandemie, te midden van een afbrokkelende rechtsstaat, was wederom een kernvraag: wat doen we met Omtzigt?
Weet u, wij zijn een land van goedzakken. Een land van brave hendriken die netjes elke ochtend aan hun bureau aanschuiven om vlijtig hun werk te doen. De grote meerderheid van dit land doet zijn best, komt op tijd, zet zich in, ook als de baas niet kijkt. Als we zeggen: kom niet op straat na negen uur, gehoorzamen we. Als we zeggen: vaccineer je met een gloednieuw middel, antwoorden we: linker- of rechterarm? Als we zeggen: ga stemmen, komt bijna 80 procent van dit land opdraven. Akela, wij doen ons best, wij dob dob dob.
Het betekent wel dat de meeste Nederlanders hetzelfde eisen van het landsbestuur in Den Haag. We verwachten een soort zelfreinigend vermogen van de macht, althans, ik verwacht dat, en ik heb reden om aan te nemen dat velen met mij dat soort minimum standaarden erop na houden.
Rutte dacht nooit aan opstappen – toen niet, en nu niet. Ook nu wederom is gebleken hoe hij zijn belangrijkste Angstgegner uit de Kamer probeerde te krijgen. De kiezer moest erover besluiten, en nu zwaait hij met zijn democratisch mandaat van bijna 2 miljoen stemmen.
Maar weet u, het gaat niet alleen om de kiezer. Kijk rond in de wereld en zie welke schurken allemaal een democratisch mandaat hebben. Het gaat ook om integriteit, om een basaal vertrouwen, dat ook als er niemand kijkt er geen misselijke trucjes worden uitgehaald.
:format(jpeg):fill(f8f8f8,true)/s3/static.nrc.nl/bvhw/wp-content/blogs.dir/114/files/2019/01/hertzberger-rosanne-2-online-artikel.png)
In aanloop naar de verkiezingen van 2012 beklaagde ik mij over alle politici die riepen dat ze ergens heen wilden met dit land. Je gaat helemaal nergens heen met dit land, schreef ik. Je mag op de winkel passen, je bent straks de boswachter van het Zwarte Woud. Je mag hooguit wat onderhoud plegen, hier wat snoeien, daar wat planten, en voor de rest moet je vooral met je tengels van dit land afblijven.
De overtuiging dat een overheid klein diende te zijn, zat diep in mijn vezels. Elke euro die wordt uitgegeven moet iemand eerst ergens verdienen. Links was voor hogere belastingen: meer uitgeven en minder verdienen. Rechts voor lagere belasting: minder uitgeven en meer verdienen. Mijn stem was economisch rechts. De belangrijkste taak van politici was om Nederland vooral niet te veel voor de voeten te lopen, vond ik.
Vind ik dat nog steeds? Ik geef hier openlijk toe dat ik van mening ben veranderd. We hebben de uitwassen van een disfunctionele overheid het afgelopen jaar te duidelijk gezien. Crises in de geestelijke gezondheidszorg, de jeugdzorg, de volksgezondheid. Er leven te veel kinderen in armoede en er zijn te veel mensen te rijk geworden. Er zijn te veel kinderen die niet behoorlijk kunnen lezen, schrijven en rekenen. Te weinig mensen willen verpleegkundige, docent of agent worden. Te veel mensen kunnen zich het toegangskaartje tot de rechtsstaat niet veroorloven. Er zijn te weinig huizen gebouwd en er is te veel flexibiliteit op de arbeidsmarkt. En tot overmaat van ramp......................
..............
...
*
Vandaag ontstaan aan de lijzijde van de Canarische Eilanden weer de zogenaamde Von Karmanwervels veroorzaakt door de bergachtige eilanden. @janvissersweer pic.twitter.com/nwJ55Ufj9B
— Ate Harsta (@Harsta) April 22, 2021
Rutte kan zich -net als Lubbers en Colijn- zijn eigen einde als premier niet voorstellen, aldus historicus Henk te Velde in @OVTradio1
— NPO Radio 1 (@NPORadio1) April 4, 2021
Luister het hele gesprek terug in de OVT-podcast of via https://t.co/x7lnSofkNY. pic.twitter.com/TVSsEzk35H
**
Enige intelligentie kan de heren Markje 'Flutte' Rutte - en zijn Sidekick/Pispaal bij de COVID19-Persconferenties; Hugo de Jonge - toch niet ontzegd worden.
Maar ik zeg altijd 'Intelligentie is niet hetzelfde als Verstand', en voor bijna alle politici geldt dat ze op een gegeven moment het zicht op de realiteit en op het eigen gedrag en drijfveren na een lange tijd 'aan de Top' beginnen te verliezen. We hebben het gezien bij Balkenende; het record van Langst Zittende Premier verbeteren en zo hoog mogelijk vastleggen zodat hij voor lange tijd bovenaan dat lijstje zou blijven staan werd belangrijker dan al het ander. Was de afgang voor Balkende al ontluisterend, het heeft er alle schijn van dat Ruttehet wat dat betreft nog bonter gaat maken...
Ik snap dus niet dat hij het zelf niet ziet, dat iets als rond 'je top' vertrekken en dat met opgeheven hoofd kunnen doen voor hem klaarblijkelijk geen optie is, dat ook blijkbaar niemand in eigen kring in staat is - of het aandurft - om tegen hem te zeggen: 'Beste Mark...het is tijd om te gaan'.
Gegeven de situatie acht ik het nog niet eens onmogelijk dat hij er op een of andere manier in zal weten te slagen nog een vierde kabinet met zijn naam uit te slepen. Maar dat zou dan een twijfelachtige zaak worden; dat kabinet gaat dan op zeker de vier jaar niet vol maken, er valt vandaag de dag zowat iedere week wel een Flutte-lijk uit de kast. Alleen al de Parlementaire Enquètes waarover al reeds is besloten is dat ze eraan komen zullen voor deze man betekenen dat hij meer daarmee bezig zal zijn dan met zijn normale werk - alhoewel, bij deze man lijkt het wel dat hij deze soort tumult misschien wel leuker vindt dan gewoon gedegen zijn echte werk doen - maar er zullen er nog wel een paar door het parlement te onderzoeken kwesties bijkomen ook is mijn inschatting. Met iedere keer weer schade voor zijn imago en het vertrouwen in hem; bijkans een kansloze exercitie dus
Mark Rutte is geen Plucheplakker; hij is een Plucheklauwer!
Triest... Maar laten we hopen dat het verstand vroeger of later alsnog doorbreekt...
Hieronder het NPO Radio-1 item van de Tweet bovenaan.
**
Het einde van Mark Rutte als premier lijkt in zicht en hij zal er hoogstwaarschijnlijk niet meer in slagen om het vertrouwen te winnen. Dat voorspelt politieke historicus Henk te Velde in OVT. ''In het debat over de mislukte formatie zag je een professional die je überhaupt niet meer gelooft, los van wat hij eigenlijk zei.''
Tijdens het debat over de mislukte formatie leek het een heus koningsdrama te worden. Maar uiteindelijk liet de Kamer Mark Rutte in leven. Toch denkt Henk te Velde dat er weinig kans van slagen is voor nieuw kabinet met Rutte als premier. ''Ik twijfel er sterk aan of er nieuw kabinet Rutte komt.''
Mark Rutte heeft eerder zware tijden doorgemaakt als premier en dat gaat hem een keer opbreken, ziet Te Velde. ''Afgelopen week zagen wij zijn zwakke kant, dat hij met handigheidjes probeert weg te komen. Dat is een keer te veel gebeurd nu.'' Geheugendeskundigen vinden het onwaarschijnlijk dat Rutte zich de notitie over Pieter Omtzigt niet meer kon herinneren, benadrukt Te Velde. ''De kans dat Rutte nu in de buurt van de waarheid is gekomen, is wel erg klein.''
De ideale politicus verenigt politiek als beroep en de roeping voor het vertegenwoordigen van idealen in zich. Die roeping lijkt Rutte helemaal verloren. Daarom zal hij er hoogstwaarschijnlijk niet meer in slagen om het vertrouwen te winnen, voorspelt Te Velde. ''Politiek is een vak maar tegelijkertijd moet je er ook voor een ideaal zitten. Maar als je alleen de bestuurder bent, dan ben je een lege huls. In het debat over de mislukte formatie zag je een professional die je überhaupt niet meer gelooft, los van wat hij eigenlijk zei. Het is een professional die zegt wat hij moet zeggen. Rutte zit er al heel lang en kent de Kamer al zijn trucjes wel. Op een gegeven moment gaat dat niet meer goed.''
Is het tijd voor een kantelmoment in de politiek? Er komt een nieuwe generatie politici die politiek bedrijven als roeping, ziet de politieke historicus ''Een keer in de twintig jaar heb je zo'n omslag. Eerder hadden we de Pim Fortuyn-revolte. Daar zit een vernieuwingsbeweging achter.''
Rutte is zeker niet de eerste die zijn troon koste wat het kost wil behouden, legt Te Velde uit. ''Twee parallellen die aan mij opdringen zijn oud-premiers Ruud Lubbers (minister-president tussen 1982 - 1994) en Hendrikus Colijn (minister-president tussen 1933 - 1939). Zowel Lubbers als Colijn konden niet loslaten. Dat waren mensen die bovenop de politiek zaten, ze beheersten alles. Op het moment dat hun tijd voorbij was, zagen ze dat niet. Toen bleven ze in dezelfde modus doorgaan. Dat zie je nu ook bij Rutte, die zegt er weer fris tegenaan te gaan.''
***
Yassine ChokraniBelgian Cats: 24 players in pre-selection to prepare a busy summer who will start in Kortrijk.
The Belgian Cats are in front of a busy summer. First, the European Championship, which will take place from 17 to 27 June in Strasbourg and Valencia. Then the Olympic Games, which will take place in Tokyo from July 23 to August 8. Philip Mestdagh released a pre-selection of 24 names on Tuesday. The Cats will train for 3 weeks in Kortrijk’s Lange Munte. First training will be held on Friday 7 May.The Cats will play 5 games in Kortrijk to prepare the tournaments. The first three games will eb played in Kortrijk, then the Cats will leave for a week in Cordoba, Spain. The team will finally spend another week in Kortrijk, before leaving for the European Championship in France. In that week, the Cats will play a double exhibition game against Greece is scheduled
Preselection Belgian Cats: Julie Allemand (Montpellier / Fra), Harriet Bende (Keltern / Ger), Marjorie Carpréaux (Braine), Nastja Claessens (Waregem), Antonia Delaere (San Sebastian / Spa), Lore Devos (Colorado / VSt), Serena-Lynn Geldof ( Cadi La Seu / Spa), Ine Joris (Boom), Emmeline Leblon (Liège), Kyara Linskens, Maxuella Lisowa (Braine), Becky Massey (SKW), Billie Massey (SKW), Emma Meesseman (Ekaterinburg / Rus), Hanne Mestdagh (Namur), Kim Mestdagh (Schio / Ita), Heleen Nauwelaers (Clarinos / Spa), Jana Raman (Estudiantes / Spa), Elise Ramette (Braine), Laure Resimont (SKW), Sam Van Buggenhout (Boom), Julie Vanloo ( Zaragoza / Spa), Marie Vervaet (SKW), Ann Wauters.
28/05 Belgium-Serbia (Kortrijk) 29/05 Belgium-Puerto Rico (Kortrijk) 30/05 Belgium-Nigeria (Kortrijk) 04/06 Belgium-Nigeria (Cordoba / Spa) 05/06 Belgium-Spain (Cordoba / Spa) 10/06 Belgium-Greece (Kortrijk) 12/06 Belgium-Greece (Kortrijk)
*
Overgenomen van ''thisisbasketball.world' hey Originele Artikel vind je --- Hier ---
De verkiezingen zijn geweest. De coronabestrijding loopt. Tijd om weer aan de slag te gaan met de grootste uitdaging van onze generatie: het klimaatprobleem. Neem even een minuutje de tijd om je in het volgende te verdiepen (zeker als je een pas verkozen parlementariër bent). De afgelopen maanden ben ik enthousiast geworden over een eenvoudig en effectief idee: carbon fee and dividend. Ook wel: CO2-beprijzing en klimaatinkomen.
Eerst dit. Economen, klimaatdeskundigen, de OESO en zelfs de Amerikaanse centrale bank zijn het erover eens. De prijs die we nu betalen voor onze CO2-uitstoot via heffingen is veel te laag. Om te zorgen dat burgers en bedrijven werkelijk de switch maken van fossiel naar duurzaam, moet de CO2-beprijzing snel en fors omhoog. Afhankelijk van de huidige heffing is, volgens de OESO, in de meeste landen een verdubbeling tot een vertienvoudiging nodig.
In de meeste landen, vindt de OESO, moet de CO2-heffing twee- tot tienmaal hoger worden
Maar... hoe krijg je ooit draagvlak voor zo’n prijsstijging? En hoe voorkom je dat onze economie tot stilstand komt, terwijl de uitstoot in buurlanden gewoon doorgaat? Daarvoor zijn twee extra maatregelen nodig: dividend en grensheffing.
Eerst over het dividend, of klimaatinkomen. Dat idee is even mooi als simpel: alle geïnde CO2-heffingen in een land gaan terug naar de inwoners. In de meest eenvoudige vorm krijgen burgers maandelijks of jaarlijks allemaal hetzelfde bedrag uitgekeerd. Bijkomend voordeel is dat de inkomensongelijkheid zo op een natuurlijke manier wordt verkleind. De burger met de grootste CO2-footprint – doorgaans de meest verdienende groep – betaalt namelijk, via zijn consumptie van producten en diensten, veel aan heffingen en krijgt minder terug. De minder vervuilende burger betaalt weinig en krijgt meer terug.
Dan de grensheffing. Voor alle import geldt: buitenlandse bedrijven die thuis nog niet betaald hebben voor hun CO2-emissie, doen dat alsnog bij onze grens. De EU werkt aan voorstellen voor zo’n border tax. Essentieel: wie streng wil zijn aan de grens, moet ook streng zijn voor de eigen industrie. Daar ligt momenteel in Brussel nog een probleem. In de afgelopen jaren zijn er allerlei uitstootuitzonderingen voor de Europese industrie bij elkaar gelobbyd. Dat leidt tot gedoe met onder meer China en de VS en hier zal dus een streep door moeten.
Carbon fee and dividend wordt door een grote groep wetenschappers ondersteund. Een van hen is Henry Jacoby, emeritus hoogleraar aan het MIT. Hij bepleit – recent bijvoorbeeld nog in The Guardian – de CO2-taks zoveel mogelijk bij de bron te heffen: bij de winning, productie en import van fossiele brandstoffen. De hogere prijs van de grondstof werkt vervolgens door in de hele economie, van de prijs van plastic verpakkingen tot die van een vliegticket. Zo zorg je voor effectieve prikkels in de miljoenen kleine en grote beslissingen die consumenten en bedrijven dagelijks nemen.
Natuurlijk moet er nog veel meer gebeuren. Het afgelopen jaar is het coronabeleid sterk gestuurd door een team van deskundigen: het Outbreak Management Team. Het nieuwe kabinet zou nu ook een CMT moeten instellen: een Climate Management Team. Met wekelijkse meetings en maandelijkse persconferenties. Klimaat is namelijk niet ‘een’ onderwerp, maar hét onderwerp voor de komende decennia.
Ben Tiggelaar schrijft wekelijks over persoonlijk leiderschap, werk en management.
Originele Column van Ben Tiggelaar op NRC.nl, vind je --- Hier ---
--- Meer --- van Ben Tiggelaar op NRC.nl --- Hier ---.
Zijn eigen --- Website --- vind je --- Hier ---
Posts
Alle reacties
