NRC-CARTOON: Fokke & Sukke vinden Trump terug op Instagram / WEG VAN TWITTER /

Van NRC.nl op 30 mei 2020, meer NRC FoSu   ---  Hier  ---

en nog veel meer Fokke & Sukke   ---  Hier  ---

AANRADER / THEATER TWENTE / BASKETBALL HISTORIE: Hatrans Basketbalhelden Eugene Richardson en Ed ‘Lace’ Strong keren even terug naar Haaksbergen / DBL EREDIVISIE / BASKETBAL MANNEN NEDERLAND / MAARTEN VAN GENT / GERARD VAN HAL /

De selectie van Hatrans, met onder meer Eugene Richardson (9) en René Ridderhof (14). © Hatrans Tonego

Basketbalhelden Eugene Richardson en Ed ‘Lace’ Strong keren even terug naar Haaksbergen

HAAKSBERGEN - Terug naar de glorietijd van Hatrans Tonego, in de jaren ‘80. Presentator en fan van weleer Eddy van der Ley ontvangt 12 juni in het Haaksbergse Theater De Kappen basketballers Ed ‘Lace Strong’ en Eugene Richardson en de sponsor die destijds topbasketbal in Haaksbergen mogelijk maakte, Gerard van Hal uit Goor.
 

Redactie tubantia.nl  26-02-20 Originele Post van de Tubantia   ---  Hier  ---

Dankzij de prestaties van de plaatselijke basketbalclub kwam Haaksbergen in de jaren tachtig opeens op de kaart te staan. Hatrans Tonego maakte, door de steun van hoofdsponsor Gerard van Hal - eigenaar van expeditie-onderneming Hatrans – furore in het Nederlandse basketbal. Tegen het decor van sporthal De Els, niet zelden volgepakt met ruim 2000 bezoekers, gingen  topclubs als Parker Leiden en Nashua Den Bosch vaak met lege handen naar huis. 

De Kappen

De sportieve hoogtij van Hatrans, tussentijds twee seizoenen Permalens geheten, zorgde nét niet voor een landstitel, maar wel voor Europees basketbal. Onder het motto ‘back tot the eighties’ komt het op 12 juni in Theater De Kappen in Haaksbergen eenmalig tot een unieke herbeleving. In het zogenoemde Hatrans-theatercollege halen hoofdrolspelers van toen herinneringen op aan de glorietijd van weleer.

Gerard van Hal, sponsor van de Haaksbergse basketbalclub Tonego ‘65. Plaats: Onbekend Copyright: Twentsche Courant (De Persgroep) © fotograaf_onbekend

Eugene Richardson

De Amerikaanse publiekslieveling Eugene Richardson, van 1982 tot 1986 spelend in De Els, komt er speciaal vanuit zijn woonplaats Fort Lauderdale (Florida) voor naar Haaksbergen. Ook aanwezig: de topspelers Ed ‘Lace’ Strong, René Ridderhof, hoofdsponsor/naamgever Gerard van Hal en anderen. Aan de hand van presentator Eddy van der Ley gaat het een ‘sentimental journey’ worden, vol met prachtige anekdotes en mooie beelden.

Het Hatrans-theatercollege is een idee van presentator/schrijver Van der Ley, die ook theatertours doet met onder meer Willem van Hanegem, Wim Kieft en Bas Nijhuis. Het theatercollege begint om 20.00 uur. Kaartjes kosten 17,50 euro en kunnen besteld worden op de website van De Kappen. Na afloop is er een meet & greet. 

NIEUWS DWBL VROUWEN BASKETBALL LEAGUE: Vincent van Sliedregt nieuwe coach Lekdetec.nl

Basketballclubs versterken samenwerking: Vincent van Sliedregt nieuwe hoofdcoach Lekdetec.nl

Vincent van Sliedregt trainer/coach Dames 1 Bemmel

Vincent van Sliedregt wordt de nieuwe trainer en coach van het eerste damesteam uit Bemmel, uitkomend in de Eredivisie. Als opvolger van Daan de Heus zal Vincent aankomend seizoen bij de Lekdetec.nl, onderdeel van Batouwe Basketball, aan de slag gaan. Daarnaast zal hij ook een rol spelen in de ontwikkeling van de U20 Eredivisie speelsters.
De 32 jarige Vincent woont tegenwoordig in Tiel, maar zijn roots liggen in Rotterdam. Als speler is hij actief geweest in de Nederlandse Eredivisie en de Italiaanse serie C. Zijn eerste ervaring als trainer doet hij op in 2002, en maakt de stap naar fulltime coachen als Hoofd van het RTC in Rotterdam in 2012. Na een succesvolle periode als assistent coach bij het DBL team en hoofdcoach van de Dutch Talent League in Rotterdam, maakt hij in 2018 de overstap naar TBG Dragons in Nijmegen, waar hij samen met Matthew Otten verantwoordelijk is voor de gehele jeugdopleiding. Afgelopen seizoenen coachte hij onder andere de U18 en de mannen in de Dutch Talent League. Ook komend seizoen zal hij actief zijn bij TBG Dragons. Internationaal is Vincent actief sinds 2016 als coach op onder andere de Eurobasket Camps in de Verenigde Staten, voor zowel mannen als vrouwen.
Vincent van Sliedregt: ”wanneer een club als Lekdetec contact zoekt dan ga je natuurlijk in gesprek. In dat gesprek zagen we samen kansen om vooruitgang te boeken. Ik werd direct enthousiast om met een toporganisatie, een jonge ambitieuze spelersgroep en een hele trouwe fanbase onze krachten te bundelen. ’’


Batouwe Basketball

Blog

Anouk Biesters: ‘’We zijn erg enthousiast over de komst van Vincent in Bemmel. We hebben goed gekeken wat het team nodig heeft om optimaal te presteren en tegelijkertijd nieuw talent op te leiden. Vincent is fulltime met zijn passie bezig, dat gaat onze speelsters beter maken. Met zijn drive, gecombineerd met zijn kennis en (internationale) ervaring, kan hij een mooie bijdrage leveren bij de ambitie van onze vereniging.’’

Basketball in Gelderland groot maken

Batouwe Basketball en TBG Dragons bouwen de onderlinge samenwerking verder uit. De Dreamfields Dolphins en TBG Dragons bundelden vorig jaar al eerder krachten met de inzet van coach Matthew Otten. ‘’Trainers zoals Vincent en Matthew zijn fulltime met basketball bezig. Dat betekent dat ze volledige focus hebben op de ontwikkeling van talentvolle basketballers in de regio. Door het delen van kennis en samen te werken kunnen we talenten betere faciliteiten bieden, waardoor we het niveau van beide verenigingen omhoog tillen. Als basketballverenigingen in Gelderland zien wij verschillende kansen om met andere verenigingen samen te werken om het basketball zowel in de breedte als in de top te laten groeien. Breedtesport, talentontwikkeling en topsport gaan wat ons betreft hand in hand, daar zullen we ons de komende jaren verder voor inzetten,’’ aldus Anouk Biesters (bestuurslid Batouwe Basketball) en Sjang van de Wiel (voorzitter TBG Dragons).

Sjang van de Wiel: “De jeugdteams van TBG Dragons acteren in de leeftijdsklasse U12, U14, U16, U18 en U21 op het hoogste landelijke niveau. Via de samenwerking met Batouwe Basketball faciliteren we doorstroming van spelers naar een hoog nationaal niveau.”

NRC-SPORT / NBA: Necrologie Jerry Sloan(1942-2020)-'Chicago Bull van het eerste uur die een Amerikaanse Foppe de Haan werd' & Documentaire / ICOON UTAH JAZZ / VIDEO-DOCU(50min) /

09.11.09 - Jerry Sloan, Mr. Chicago Bull, enters the Hall of Fame_Chicago Bulls(Foto: nba.com)

Necrologie Jerry Sloan (1942-2020)

Chicago Bull van het eerste uur die een Amerikaanse Foppe de Haan werd

Jerry Sloan (1942-2020) In zijn woonplaats Salt Lake City overleed vrijdag de oud-basketballer die uitgroeide tot een van de beste en meest gerespecteerde coaches in de NBA, Jerry Sloan.

• Ward op den Brouw

23 mei 2020

Leestijd 4 minuten 

Lang voordat Michael Jordan zijn successen vierde met de Chicago Bulls, dit voorjaar nog eens overgedaan in de documentaireserie The Last Dance, was Jerry Sloan een van de sterspelers bij dat team in de National Basketball Association (NBA). De bijna twee meter lange guard uit Illinois was de eerste speler bij de club wiens nummer (4) na zijn vertrek in 1976 nooit meer op de rug van een andere Bull zou prijken, als eerbetoon. Zoals dat met Jordans nummer 23 gebeurde toen die eind jaren negentig vertrok. Sloan behield de rest van zijn carrière de bijnaam die hij in Chicago verworven had: The Original Bull.

Maar het was als coach dat boerenzoon Gerald Eugene Sloan zijn grootste faam verwierf. Toen hij in februari 2011 stopte als hoofdcoach van de Utah Jazz, was hij de langstzittende coach in het Amerikaanse basketbal; drieëntwintig jaar (met in totaal 1.223 gewonnen wedstrijden) leidde hij het NBA-team uit Salt Lake City, de stad waar hij vrijdag op 78-jarige leeftijd overleed; volgens een verklaring van de Utah Jazz als gevolg van Parkinson en dementie, die beide bij hem in 2015 werden vastgesteld. Bij zijn afscheid roemde toenmalig NBA-bass David Stern hem als ,,een van de beste en meest gerespecteerde coaches in de geschiedenis van de NBA’’.

Toen Sloan negen jaar geleden met pensioen ging – zijn laatste wedstrijd was er toevallig één tegen zijn oude club Chicago Bulls - was er in geen van de grote Amerikaanse teamsporten (American football, honkbal en basketbal) een hoofdtrainer die het zo lang bij één club had volgehouden. Die beide records zijn inmiddels in handen van de coach van de San Antonio Spurs, Gregg Popovich (71).

Eind ’84 werd Sloan assistent van coach Frank Layden, in december 1988 nam hij het over bij de Jazz, de ploeg die in 1979 van New Orleans naar de mormonenstad Salt Lake City was verhuisd. In vijftien opeenvolgende jaren (1989-2003) leidde Sloan de club naar de play-offs, met als ‘hoogtepunten’ de twee (verloren) finales tegen de Chicago Bulls van Jordan.

Van 1966 tot in 1976 basketbalde Sloan bij de Bulls, in de staat waar hij in 1942 werd geboren, Illinois. Daar bezat hij een boerderij, waar hij buiten het basketbalseizoen veel tijd doorbracht. Sloan voelde zich nog verbonden met de streek waar hij als boerenzoon opgroeide, als de jongste van tien kinderen. Hij was vier toen hij zijn vader verloor, en samen met zijn broers en zussen hielp hij zijn moeder met het draaiende houden van de boerderij. Als tiener stond hij om half vijf op om daar allerlei klussen te doen, vervolgens liep hij een paar kilometer naar school om zich daar om zeven uur bij de basketbaltraining te melden. Sloans grootste hobby had agrarische wortels: lange tijd verzamelde hij oude tractoren, en knapte ze zonodig op, vooral van het merk John Deere. Bijna tien jaar geleden, nadat er één bijzonder exemplaar was gestolen, verkocht hij bijna zijn hele collectie van 70 trekkers – twee hield hij er zelf.

Als speler moest Sloan het niet van zijn talent hebben. Hij was een harde werker, een bikkelharde guard die het vooral in defensief opzicht goed deed en voor niemand opzij ging. Hij debuteerde in 1965 in de NBA bij de Baltimore Bullets en ging in ’66 naar de Bulls, in het jaar dat de club was opgericht. Sloan speelde elke wedstrijd alsof het zijn laatste was en haalde tweemaal het All Star Team, met de beste spelers uit het oosten van de VS. In het seizoen van de club, 1966-’67, leidde hij de Bulls naar de play-offs. Het was in een periode dat de Boston Celtics van sterspeler Bill Russell de dienst uitmaakten.

Het artikel gaat verder onder deze Documentaire:

Vintage NBA: JERRY SLOAN (Complete)

 

ginoongkamote

Jerry Sloan is an American former National Basketball Association player and head coach, and a member of the Basketball Hall of Fame. Former NBA commissioner David Stern called Sloan "one of the greatest and most respected coaches in NBA history". Sloan had a career regular-season win–loss record of 1,221–803, placing him third all-time in NBA wins at the time he retired.[3] Sloan was only the fifth coach in NBA history to reach 1,000 victories and is one of two coaches in NBA history to record 1,000 wins with one club (the Utah Jazz). He also coached for one team longer than anyone in NBA history. The 2009–10 season was his 22nd season (and 21st full season) as coach of the Jazz. Sloan coached the Jazz to 15 consecutive playoff appearances from 1989 to 2003. Although he never won a Coach of the Year award, he is one of only four coaches in NBA history with 15-plus consecutive seasons with a winning record (Gregg Popovich, Pat Riley and Phil Jackson are the others). He led Utah to the NBA Finals in 1997 and 1998, but lost to the Chicago Bulls both times. After Tom Kelly stepped down as manager of the Minnesota Twins in Major League Baseball in 2001, Sloan became the longest-tenured head coach in American major league sports with their current franchise. He resigned on February 10, 2011. On June 19, 2013, the Utah Jazz announced that Sloan was returning as an adviser and scouting consultant.

Vervolg NRC-artikel:


Nadat basketballer Sloan in 1976 als gevolg van knieblessures was gestopt, werd hij in 1977 coach van het collegeteam waar hij speelde toen hij aan de Universiteit van Evansville studeerde. Bij de Evansville Purple Aces hield hij het nog geen week vol – hij wilde een profteam coachen. In december van dat jaar kwam de hele ploeg van Evansville, inclusief de trainersstaf, om bij een vliegtuigongeluk. Naar eigen zeggen was het die ervaring die Sloan voorgoed leerde dat er meer in het leven was dan basketbal. Hij ging aan de slag als scout bij de Chicago Bulls, werkte zich op tot assistent-coach en in de periode 1979-1982 was hij hoofdcoach. In zijn tweede seizoen leidde hij de Bulls naar de play-offs. Toen in Chicago de vette jaren met Jordan aanbraken, was Sloan al aan het werk in Salt Lake City, ook daar aanvankelijk als assistent-coach.

Glamour en publiciteit konden Sloan gestolen worden – zo droeg hij vaak een pet van John Deere, zijn favoriete tractor. Hij sprak ook liever over ‘the game’ dan dat hij woorden vuilmaakte aan zijn bijzondere staat van dienst. Hij leek in dat opzicht op drie Europese voetbaltrainers en generatiegenoten: Foppe de Haan met een twintigtal dienstjaren bij SC Heerenveen de langstzittende trainer bij dezelfde club in het betaalde voetbal), de Fransman Guy Roux (44 jaar aan één stuk bij AJ Auxerre) en de Schot Alex Ferguson (27 jaar bij Manchester United). Clubiconen voor wie spelers door het vuur gaan. Karl Malone, met zijn maat John Stockton de beste spelers met wie Sloan in Utah werkte, dreigde begin 1998 zijn club de rug toe te keren als het contract van Sloan niet zou worden verlengd. „Als de coach weg moet, dan ga ik ook. We zijn hier samen iets begonnen en ik wil het ook samen met hem afmaken.”

‘The Mailman’ doelde op het winnen van de titel. In 1997 had Utah Jazz voor het eerst de finale gehaald. En was daarin verslagen door de Bulls. Een jaar later herhaalde de geschiedenis zich, toen beide teams elkaar opnieuw in de finale troffen. In de halve finale pakte Sloans strijdplan tegen de Los Angeles Lakers (met sterspeler Shaquille O’Neal en de negentienjarige Kobe Bryant) perfect uit: de Utah Jazz wonnen de best-of-sevenreeks met 4-0. Maar de hoofdprijs ging weer naar Chicago, waar Sloans profcarrière begon. De coach verschuilde zich niet achter excuses. Oprecht gaf hij zijn oude club alle credits.

Ook toen hij in 2008 in zijn twintigste jaar als hoofdcoach met de Utah Jazz zijn 1000ste overwinning had behaald, als eerste trainer in de NBA, cijferde Sloan zichzelf weg. „Ik ben geen onemanshow en dat heb ik ook nooit willen zijn”, zei hij tegen persbureau AP. „Er zijn veel fantastische coaches. Ik reken mezelf daar niet toe. Ik heb gewoon een heel goede staf.” Hoewel hij de kampioensring nooit om zijn vinger kon schuiven, werd Jerry Sloan in 2009 opgenomen in de Basketball Hall of Fame, in Springfield (Massachusetts), tegelijkertijd met John Stockton. Karl Malone volgde een jaar later. Coach Sloan en zijn sterspelers leven voort als de drie-eenheid van de Utah Jazz.

Dit is een bewerking van een artikel dat verscheen in NRC Handelsblad van 11 december 2008.

Het originele artikel met foto's op NRC.nl lees je   ---  Hier  ---

Meer Basketball op NRC.nl   ---  Hier  ---

Q&A INTERVIEW AART DEKKER MET ERIK BRAAL (DEEL-2): Over zijn Vertrek bij Donar, de Samenwerkingmet Meindert van Veen en meer / BASKETBALL DBL DONAR GRONINGEN /

Een paar weken geleden kwam er een einde aan het tijdperk Erik Braal als coach van Donar Groningen, een ongekend succesvolle periode voor het basketball in Groningen. Een mooi moment om Erik wat vragen te stellen over die vijf seizoenen. Deel-1 verscheen een paar dagen geleden, maar heb ik om technische redenen laten staan, Deel-2 begint na de markering '***', dus degenen die Deel-1 al lazen kunnen skippen naar '***'.

 

Hey_Erik_Braal: een paar weken geleden kwam er een eind aan een periode van vijf seizoenen waarin je Donar Groningen naar nog niet eerder vertoonde successen coachte. En niet alleen was er veel succes; als er gewonnen werd gebeurde dat vaak met oogstrelend teambasketball. Bovendien veranderde de beleving van Internationaal Basketball in het Groningse: hoorde ik relatief kort voor jouw aantreden nogal eens dat 'men' Europese Deelname 'weggegooid geld' vond en/of 'dat Donar daar niets te zoeken had', en was die houding ook zichtbaar in de vorm van grote lege plekken op de tribunes bij Europese wedstrijden, waarna dan een paar dagen later tegen het tweede echalon van de DBL de zaal weer uitpuilde. Dat is nu totaal omgekeerd; het Groninger Publiek heeft Internationaal Basketball omarmd. En nu dan een toch wel abrupt einde aan die periode; het zette me te denken over vragen die ik nog niet in de vele interviews die ik tijdens de afgelopen vijf jaar van je las en zag nog niet (allemaal/zo) gesteld zag worden. En mooi moment om die vragen dus nu te stellen.

 

 

Q: je gaf in ander interview aan dat een soort van Herman vd Belt-rol – in de USA noemen ze zulke mensen 'Lifers' en vooral bij Colleges komen ze nogal eens voor –   je ook wel wat geleken had. Dus...?

 

Erik Braal: Ik niet weet of het bij mij zou passen, maar ik vind het wel een mooi idee. Herman in Zwolle is daavan natuurlijk een voorbeeld, maar ook Greg Popovich bij de San Antonio Spurs. Ik omarm het idee dat je als organisatie samen wint en samen verliest. En dat je als het niet loopt, dan niet direct iets moet veranderen of er moet worden ingegrepen maar dat er vertrouwen is in een graduele verbetering of verandering waardoor de doelen ook worden gehaald. Het vraagt alleen heel veel van alle partijen: geduld en veel vertrouwen. 

Een organisatie legt met zo’n aanpak veel in handen van de coach. Die is niet alleen boegbeeld, maar je laat hem een cultuur neerzetten en bewaken. De coach is de club. Bij veel clubs zal dat niet kunnen, omdat er teveel stromingen zijn. En hoe groter de club hoe meer rumoer en meningen. Dan moet je als bestuur wel heel sterk in je schoenen staan om alle teugels aan een coach te geven.

Ik herlees nu het boek ‘Confidence’ van Moss Kanter. Het is een onderzoek naar waarom organisaties - in topsport en bedrijfsleven - succesvol worden en blijven, en waarom anderen succesvol zijn en dat niet kunnen volhouden. Juist daarin wordt die hoogte en laagte continu naast elkaar gelegd. En belangrijke conclusie is daarbij dat slechte tijden zullen voorkomen, maar dat de reactie van een organisatie bepaalt of succes herhaald kan worden. Is er genoeg oplossend vermogen om problemen in perspectief te zien, er mee te om te gaan en het weer te gebruiken voor nieuwe groei? Dat is een boeiend proces wat mij bijzonder interesseert. Het is bij mijn teams altijd een thema. Hoe ga je om met tegenwind? Hoe handel je als het even allemaal tegenzit? En dat wordt complexer als de club groter is, de fans hebben invloed en de businessclub heeft invloed. Dan kan beleid en ratio worden ingewisseld voor emotie.

Q: je hebt een verleden met Herman, het klikt volgens mij goed tussen jullie, maar er zijn ook flinke verschillen; jij weet dat ongetwijfeld beter dan ik. Zou je jezelf eens willen vergelijken met Herman; overeenkomsten, verschillen, en hoe heeft dat de laatste 5 jaar uitgepakt?

Erik Braal: Ik had in mijn begintijd bij Rotterdam een speler die vroeg of wij tweelingbroers waren. Dat was wel grappig. We hebben veel overeenkomsten, vrij rustig langs de lijn is misschien de meest in het oog springende. Zijn beiden veel bezig met de groepsdynamiek. Hoe reageren spelers naar elkaar, wat gebeurt er in het team als het niet loopt. We kijken beiden strategisch naar het spel. Als we geen concurrenten zouden zijn, maar bijvoorbeeld in een andere sport zouden coachen, dan hadden we waarschijnlijk veel meer contact. Nu beperkt het zich vaak tot goede gesprekken na het seizoen en met praatjes bij de wedstrijden. 

Er zullen ook veel verschillen zijn. Maar het is lastig om die aan te geven. 

Q: denk je dat een overweging van het bestuur van Donar met name het tegenvallende vorige seizoen is geweest?  Als er (even) wat minder gepresteerd wordt, wordt dat in Groningen vaak een beetje overdreven zwaar opgevat – ik zeg weleens “Donar, dat is het Ajax van het Basketball.” Of denk je dat andere overwegingen zwaarder wogen? Ik stel deze vraag mede omdat jullie dit seizoen eigenlijk met een hele nieuwe, flink verjongede groep weer aan het bouwen waren, en mijn indruk was dat de opgaande lijn weer ingezet was.

 

Erik Braal: Ik had ook het idee dat we een duidelijke opgaande lijn te pakken hadden. En we wisten dat die groep tijd nodig had. Er waren nog een aantal hobbels te nemen naar een nog stabieler spel en team. Maar daar waren we in de trainingen goed mee aan de slag. Geen van de (nieuwe) spelers had een kampioenschap gewonnen.  En leren winnen is niet zo eenvoudig, heeft tijd nodig en vraagt veel discipline.

Ik heb een uitgebreide database waarin ik alle teams in de eredivisie analyseer. Als ik in dat dashboard alleen de top-4 naast elkaar zet, dan stonden we er zelfs heel goed voor. Daarom had ik veel vertrouwen in goede play-offs. 

Voor een bestuur is een tegenvallend seizoen natuurlijk altijd een overweging. Dat lijkt me logisch. Ze zullen zich hebben afgevraagd of we weer op hetzelfde niveau konden komen van het jaar ervoor.

Ons “nadeel” was dat we vooral in 2017-2018 een ongewoon goed jaar hadden. Niet alleen wat resultaten, beker en het kampioenschap met een sweep, maar ook de halve finale in de Fiba Europe Cup en winnen van de kampioen van Italie. Dat niveau komt de komende jaren ook niet meer in Nederland voor. Er werd gepresteerd en ongelooflijk mooi gespeeld. Het waren goede spelers die ook als team klikten. Ik denk dat we met het team van dit seizoen weer een eind richting dat spel waren gekomen, maar dat zal ik nooit kunnen bewijzen. En voor de niet-kenner, die alleen kijkt naar de resultaten, is het dan logisch dat er afscheid wordt genomen van mij. Immers, het laatste kampioenschap dateert alweer van 2 jaar geleden. Als je niet bereid bent dieper te kijken, dan klopt dat. 

Er speelt op de achtergrond nog iets. Als je op weg bent om succesvol te worden zoals het eerste jaar, is het makkelijk om optimistisch te zijn. Iedereen voelt het momentum, en is daarmee ook hoopvol voor wat er gaat komen. Je bent jager, en het doel is heel helder. 

Na 3 kampioenschappen op rij veranderde die mindset. Mijn ervaring was dat met het succes, er ook angst insloop om die status te verliezen. ‘Willen winnen’ werd ingeruild voor ‘niet willen verliezen’. Daar schuilt een hang naar controle in, die in topsport niet bestaat. Van jager op jacht naar prijzen, wordt je een prooi die probeert achtervolgers voor te blijven. En elke keer als het dan tegen lijkt te zitten, of die status in gevaar lijkt te komen, kan er reden zijn voor pessimisme of voor negativiteit. Bij alles worden vragen gesteld, er wordt gemicromanaged. Het bestuur komt veel te dicht bij het proces dat het team moet doormaken. Met een nieuwe coach creëer je een nieuwe wind en daarmee weer hoop en optimisme. 

Q: je maakt het zowel jezelf als je spelers niet gemakkelijk; de speelwijze vergt sowieso intelligente, maar misschien ook wel behoorlijk ervaren spelers...in 2018-2019 liep dat fout af, maar ik vond dat je daar uitstekende verklaringen voor had; 'Never change a winning team' is niet voor niets een vrij algemeen geldende wijsheid in de sport...en zo'n beslissing om met zo'n oud team door te gaan neem je neem ik aan niet alleen, daar is een bestuur net zo verantwoordelijk voor. Toch had ik wel het idee dat jouw of jullie inbreng in de keuzes voor spelers groter was dan bij de meeste voorgangers in Groningen het geval was... Zie je het – ondanks dat alles – als mogelijk dat ook dat je nu misschien wel een beetje opbreekt?

Erik Braal: Als je het over het seizoen 2017-2018 hebt, toen was het niet mogelijk om zomaar afscheid te nemen van spelers. Vrij veel spelers hadden doorlopende contracten en we hadden een fantastisch seizoen. Dus logisch dat we dat probeerden op te rekken. Tegelijk wisten we intern dat het (bijna) niet te evenaren was. Er moesten ook wat spelers worden vervangen en was ik me ervan bewust dat die een nieuwe, andere energie moesten brengen. Achteraf hadden we toen Bradford Burgess niet moeten laten gaan. Hij wilde graag blijven, maar op een andere positie spelen. En daar was geen ruimte voor door de contracten die doorliepen met andere spelers. Maar hij was heel belangrijk in het spel dat we wilden spelen. Iemand die, net als Arvin, de volgende pass zag en totaal niet bezig was met zichzelf. Een intelligente speler die basketbal op de juiste manier speelt. En er stond, goed was in belangrijke wedstrijden. Ik had hem moeten overtuigen om toch op de #4 te blijven spelen. Hij zou ons in 2018-2019 heel goed hebben kunnen helpen. Soms weet je pas wat je mist, als het er niet meer is.

Je hebt gelijk dat de speelwijze veel vraagt van de spelers. Ze moeten wel een beetje met verstand basketballen. In de VS noemen ze dit “playing the right way”. Als je in de interviews een gerenommeerde coach als Rick Pitino over de Euroleague en het Europese basketbal hoort praten, en daarbij steeds benadrukt dat deze speelwijze de manier is om basketbal te spelen en hij hier zoveel geleerd heeft, dan is dat precies de brug die spelers over moeten om mee te gaan in die denkwijze. Ze zijn het niet gewend, er is veel meer oog voor het spelen zonder de bal en de pass heeft nog de waarde die het vroeger (ook in de NBA) had. Maar als het lukt, dan is het de mooiste manier, en geeft het enorm veel spelvreugde en herkenning bij het publiek. En dat vind ik een leukere uitdaging dan een stuiteraar de bal geven en kijken of hij ons kan laten winnen. Ik denk dat deze manier van spelen ons Europees competitief heeft gemaakt. De beweging en de passing zorgt dat alle spelers een bijdrage kunnen leveren.

***

Hey_Erik_Braal_Q: Donar is zo'n echte basketballstad. Adel verplicht (vind ik tenminste). De club heeft natuurlijk het volste recht om zo'n beslissing om een andere weg in te slaan te nemen, maar de manier waarop  (ik vat het even vrij samen 'een tijd niets horen en dan de mededeling dat de club niet met je verder wil, (AD)) moet toch pijn doen. Dat zou toch anders kunnen? Of zie jij het als onvermijdelijk? Ik vraag het ook omdat vorige zomer Arvin Slagter op een (vergelijkbare) niet al te chique wijze vertrok. Wil je daar wat over zeggen? En zou deze manier van handelen uiteindelijk niet ook een klein beetje afbreuk doen aan het imago van de club?

En komt er nog een mooi afscheid voor jullie?

A: De situatie rondom mij en de situatie rondom Arvin waren verschillend. Bij Arvin wilde de club met hem verder en is het in het proces daarna scheef gelopen, bij mij heeft de club nooit over een verlenging gesproken. Dat is wel pijnlijk, omdat je na vijf intensieve jaren hoopt dat er een dialoog is over de voors en tegens. Dat gesprek is er niet geweest. Mijn contract loopt per 1 juni a.s. ten einde.

Over een afscheid is wel gesproken. Ik hoop dat Meindert en ik goed afscheid van de fans kunnen nemen. Maar door de huidige situatie is onduidelijk hoe dat allemaal gaat lopen.

 

Q: Naast vd Belt, heb je ook wel een al lang lopende link  met Marco vd Berg die uit zijn contract is gestapt bij de Orange Lions Academie Mannen (OLA). Ik ben daar persoonlijk niet zo rouwig om, en het is ook niet de eerste keer dat Marco ergens voortijdig vertrekt. Zou de positie bij OLA niets voor jou zijn? Bijvoorbeeld in tandem met Burhan Alibegovic? Ook met Burhan heb je in het verleden (volgens mij goed en prettig) kunnen samenwerken. Zou je eens op dit alles willen reageren?

A: Marco kwam er na een tijdje achter dat zo'n opleiding iets van hem vraagt, wat hij niet kan of wil geven. Hij mistte het coachen van een prestatie team ontzettend. We hebben dit jaar verschillende gesprekken gevoerd, en toen was hij daar al mee bezig. De adrenaline van het coachen van topwedstrijden is iets heel speciaals. Ik kan Marco z'n gevoel hierbij heel goed begrijpen.  Of de positie bij OLA iets is voor mij, is lastig te zeggen. Ik ken de plannen niet goed genoeg om te weten of dat bij mijn ambitie past. Met Burhan werken is iets wat we in Rotterdam met veel plezier en succes hebben gedaan. Het was het eerste team bij Rotterdam dat de 2e ronde van de play-offs en de bekerfinale haalde. Mooie herinneringen..!

 

Q: Inmiddels is duidelijk geworden dat ook je unieke assistent-coach Meindert van Veen verdwijnt bij Donar. Wil je ons eens iets wijzer maken over de langdurige samenwerking met die Icoon?

A: In seizoen 2016-2017 heb ik Meindert benaderd om Donar en mij te helpen bij het analyseren van Europese tegenstanders, het ontbrak aan tijd om zowel de DBL als de FIBA goed en zorgvuldig te doen. Meindert coachte op dat moment de dames van Den Helder en deed het analyseren op afstand erbij. Maar Meindert doet dingen niet half, en wilde graag wat meer betrokken zijn bij de dagelijkse gang van zaken. Daarom is hij in 2017-2018 op de bank komen zitten. Bijzonder natuurlijk, want daarmee veranderde onze rollen naar elkaar. Ik ben, ook als jeugdcoach, vaak bij Meindert geweest in Den Helder om samen met hem basketbal-zaken te bespreken. Daarna was ik assistent bij hem en het Nederlands Dames team. We hebben toen met vallen en opstaan met elkaar leren werken, maar toen dat eenmaal functioneerde hebben we met veel plezier samengewerkt. Er is sowieso veel respect voor elkaar, grote loyaliteit en hierdoor is een diepe vriendschap ontstaan. Wat ik zeer waardeer is dat hij nog steeds open staat voor nieuwe ideeën. Na zo'n carrière en zoveel kampioenschappen zijn er niet veel coaches die zich kunnen aanpassen aan een andere aanpak. Maar bij hem is dat zo. En dat gaat niet alleen over basketbal.

Q: Uit mijn vragen blijkt een zeker patroon: je bent goed in samenwerken. Kun je eens een boom opzetten over samenwerken in de jungle van de topsport? Over vriendschap? Over de manier waarop je mensen zoekt om zo'n samenwerking mee aan te gaan? Welke kwaliteiten je in de betreffende personen zoekt? Zijn die kwaliteiten overwegend steeds dezelfde? Of hangt dat helemaal af van de situatie?

A: Dat is een interessante vraag en observatie. Het is een fijne balans. Ik zeg tegen de mensen met wie ik werk dat het niet altijd vriendelijk en aardig kan, maar dat mijn waardering daarom niet minder is. In het heetst van de strijd zeg of doe ik soms iets waardoor iemand wordt tekort gedaan. Als iemand van de staf opspringt van de bank, en ik wijs iemand daarna terecht, dan kan dat worden geïnterpreteerd als vernederend. Daarom probeer ik in de situaties wanneer het kan, met iedereen normaal om te gaan. We doen met elkaar dingen buiten het basketbal. Gaan uit eten, ze komen bij mij thuis. De deur wordt niet platgelopen, maar een goede relatie is belangrijk. Met een deel van de staf gaan we elke zomer chique uit eten. Dat gaat zeker worden voortgezet na deze periode. En zo zie ik nog steeds mensen van de vorige clubs buiten het basketbal om. We hebben iets bijzonders meegemaakt, een relatie opgebouwd. En mijn interesse is groot genoeg om niet alleen over basketbal te kunnen praten. Dat helpt ook. 

 

Q: Jij en ik gaan ook al decennia terug, ook al hebben we nooit echt samengewerkt... Maar ik denk dat ik je toch aardig ken. In mijn beleving kwam je toch als een ietwat andere man terug uit Oostenrijk. Herken je die stelling? Kan je daar eens op reflecteren? Voor alle duidelijkheid; ik meende dat verschil vooral te zien in bijvoorbeeld je communicatie met de Media, dus niet in onze onderlinge contacten.

A: Toen ik bij Oberwart werkte, heb ik veel geleerd. Het was sowieso goed om buiten Nederland te werken, waar niemand je kent en je op jezelf bent aangewezen. Hoe je denkt, hoe je functioneert, alles wordt op een andere manier bekeken. De invloed van de Balkan is daar heel groot in het basketbal. Er zijn veel spelers en coaches die daar vandaan komen. Dat zorgde ervoor dat ik kritisch werd bekeken en je moet staan voor waar je in gelooft. Die houding maakt je misschien nog wat autonomer, wat anderen weleens verwarren met arrogantie. Mijn zelfbewustzijn is daar zeker toegenomen. Toen Donar mij benaderde, had ik gevoel dat ik daar ook echt aan toe was.

Q: Hier zeg je wat. Mijn indruk was dat Donar je ook eerder al wel benaderd had, maar dat je toen niet toehapte. Klopt dat? En was het alleen omdat jij vond dat je er nog niet aan toe was dat je niet al eerder bij Donar aan de slag ging? Of had het ook met andere omstandigheden, bijvoorbeeld bij de club, te maken dat dat toen nog niet gebeurde?

A: Ik was inderdaad al eerder door Donar benaderd. Maar steeds zaten daar haken en ogen aan. Een keer nadat ik net een contract met een club had verlengd, een andere keer is het tot uitgebreide gesprekken gekomen en hebben ze voor een andere coach gekozen.

Q: William Pomp schreef een verhandeling over je mogelijke opvolgers, uiteindelijk kwam Donar al relatief snel met Ivan Rudez als nieuwe coach. Stel ik je een rare vraag als ik je vraag of je denkt dat jouw erfenis in bij hem in goede handen is?

A: Mooi dat je erfenis zegt. Dat is wel een belangrijke motivatie bij de clubs waar ik heb gewerkt. Je hoopt dat aan het eind je iets hebt toegevoegd en iets kan achterlaten. Volgens mij heb je dan een bijdrage geleverd. Maar ver voor mij waren er bij Donar al grote coaches, zoals Bill Sheridan, Maarten van Gent, Ton Boot en Marco van den Berg. Ik ben trots om ook in dat rijtje te staan. En met de prestaties die we hebben gehad, ben ik onderdeel van de geschiedenis van Donar.

 

Q: Ik miste in zijn rijtje Geert Hammink als serieuze kandidaat, nu als coach aangesteld in Leiden. Zou die zeker gezien jullie resultaten tegen het vakkundig de nek omgedraaide project Dutch Windmills  – waar veel kanttekeningen te maken zijn, maar niet dat Geert Hammink daar geen uitstekend visitekaartje afgaf –  niet als een voor de hand liggende kandidaat zijn geweest? Hoe zie je die (blijkbaar) hypothetische optie voor Donar?

A: Geert heeft zeker indruk gemaakt met zijn team en manier van spelen. Ik denk dat hij een uitstekende coach is. Dat zal hij ook gaan laten zien in Leiden. Hij heeft de know-how, de speelervaring en hij kan spelers raken. Hij had goede US spelers, met zijn achtergrond als agent niet heel raar, maar vooral de Nederlandse spelers hadden toen allemaal goede bijdragen. Dat seizoen heb ik op hem gestemd als Coach van het Jaar.

Maar William Pomp is hem blijkbaar wel vergeten, want anders had hij hem zeker in zijn rijtje opgenomen.

 

Q: Wie en wat ga je hardst missen na die vijf jaar en al die mooie ervaringen?

A: Zeker een aantal mensen uit de staf met de lol en het reizen met elkaar naar Europese wedstrijden. Ik heb heel prettig samengewerkt op dagelijkse basis met Hans Besselink (team-manager), Edwin Keijzer (fysio), Jan Arend Vredeveld (krachttrainer), Wim Heum (verzorger) en natuurlijk Meindert. Verder ook met de mensen op kantoor, Peter, Hayo en Kim. Als je dagelijks met elkaar omgaat, dan is het belangrijk dat het daar ook goed is.

Q: Tenslotte de meest voor de hand liggende vragen; zien we je volgend seizoen – als dat er tenminste komt – weer ergens als coach actief? In Nederland is eigenlijk nog maar een plekje vacant...of richt je je weer op het buitenland? Ik kan me voortellen dat de Corona-situatie alles stukken lastiger maakt, hoe beleef je dat? Of is een sabbatical ook een reële en wenselijke optie voor je?

A: Ik heb goede herinneringen aan mijn vorige sabbatical, dus zoiets zit altijd als optie in mijn achterhoofd. Mijn vorige sabbatical in 2010 heb ik genomen om afstand te hebben tot de dagelijkse gang van zaken en wat meer te reflecteren op mijn functioneren. Ik ben toen bij andere coaches gaan kijken, juist als opfriscursus.

Nu voelt deze periode, tijdens corona, toch ook als afstand nemen en vermoed ik dat aan het einde van deze periode de afstand lang genoeg is geweest om weer fris voor een groep te staan. Dus ik ben bezig om mij te oriënteren op een nieuw team. Ik ben niet echt bezig met waar dat zou moeten zijn, maar vooral welke situatie. Ik wil mij verbinden aan een club met een plan en duidelijke ambitie.

Maar de realiteit is ook dat door corona alles heel langzaam gaat. Veel clubs zijn nog niet zeker hoe hun financiële plaatje eruit gaat zien. Er is nog zoveel onzeker, wanneer en hoe er gespeeld gaat worden, dat iedereen op zijn handen zit en afwacht. Ik heb contact met agenten en clubs, maar alles beweegt heel langzaam. We gaan het zien.

Hey_Erik_Braal: bedankt voor deze antwoorden. Ik wens je heel veel succes bij het vinden van een mooie nieuwe baan, als er wat dat betreft nieuws is hoor ik het graag van je. Dan, of wie weet eerder, kom ik zeker terug met een volgende reeks vragen.

AART DEKKER

NRC-OPINIE COLUMN MEEUS & CARTOON OPPENHEIMER: Rutte, Denk... (& 50Plus, Wilders/PVV) / COLUMN

Cartoon van NRC.nl/Opinie, 9 mei 2020, Ruben L. Oppenheimer, meer @RLOppenheimer op NRC.nl   ---  Hier  ---

Hoe deze crisis de pijnlijke leegte van Haagse identiteitspolitiek openbaart

Deze week: als-dan-verruiming à la Rutte, zorgen over de zwakke basis van het kabinet, debat in de Trêveszaal, en: de ineenstorting van Denk en 50Plus. Ofwel: hoe de coronacrisis ook de leegte van Haagse identiteitspolitiek openbaart.

• Tom-Jan Meeus

9 mei 2020

Leestijd 4 minuten 

 

Zoals bekend hebben we een premier met een lenig hoofd. Wat hij vandaag verwerpt kan hij morgen verdedigen. 

Wie weleens een persconferentie van hem heeft gevolgd, kent bijvoorbeeld het rituele gemak waarmee hij zogenoemde ‘als-dan-vragen’ afwimpelt.

„Ja, dat is een als-dan-vraag die zich niet laat beantwoorden”, zei hij op 21 augustus 2015 over de Griekse schuldencrisis. „Ik heb in dit vak geleerd nooit op als-dan-vragen in te gaan”, zei hij op 16 februari 2017. 

Zo deed hij dit een kleine tien jaar in ontelbare varianten.

Dus het was van karakteristieke onverschrokkenheid dat Mark Rutte (VVD) deze week zijn draai over de corona-aanpak nagenoeg volledig als een ‘als-dan-verhaal’ bracht. 

Als het virus niet opnieuw oplaait, zei hij, dan mogen middelbare scholen en cafés (afgeslankt) na 1 juni weer open. Als het kan, dan mogen na 1 juli weer honderd man in een bioscoopzaal. Als het kan, dan mag na 1 september het betaald voetbal weer beginnen.

Het was, zoals een betrokkene uit de coalitie vertelde, vooral sociale psychologie. Rutte, de man die binnenskamers wekenlang de meest behoudende positie over ontgrendeling van de economie innam, behield zijn voorzichtigheid maar veranderde zijn presentatie: de risico’s die hij vreest, werden nu als ontbindende voorwaarden voor verruiming gebracht. 

Van intelligente lockdown naar als-dan-verruiming: je hoorde deze week vaak dat ‘woorden betekenis hebben’ – maar bij Rutte kan het nooit kwaad die woorden eerst van de andere kant te bekijken.

Tegelijk zijn de resultaten van de Nederlandse aanpak, hoewel allerminst perfect, zeker niet slecht. Wat moet dalen (ziekenhuisopnames, IC-bezetting), daalt ook. Het onderstreept dat de voornaamste keuze die het kabinet bij het begin van de crisis maakte – ‘de overheid maakt zich sterk’ – tot nu toe redelijk uitpakt.

Bovendien voerde de Tweede Kamer deze week, geïnitieerd door Lodewijk Asscher (PvdA), een debat over de strategie onder de plannen, en je merkte dat dit allerlei politici opluchtte: na de eindeloze discussies over IC- en mondkapjestekorten (‘het tekort van de week’) gíng het ergens over.
Het viel samen met de ontluisterende ineenstorting van 50Plus en Denk. De symboliek daarvan was niet te missen. Beide partijen zijn producten van identiteitspolitiek: zelfbeeld voorop, eigenbelang eerst. 

Een aanpak die het zoekt in overdrijving en trucs voor aandacht, zonder belangstelling voor het klassieke oogmerk van politiek: kiezers betrekken bij het grotere geheel. Bij ideeën, gemeenschappen, democratie – de wereld. 

Dus dat twee representanten van die stroming uitgerekend tijdens de coronacrisis ervoeren dat louter eigenbelang vanzelf eindigt in destructiedrang, leek me geen verkeerde bijvangst. Dit was Krol, dit was Öztürk, goedenavond.........
.....
...

Lees de Complete Originele Column van Tom-Jan Meeus op NRC.nl   ---  Hier  ---

BASKETBALL HISTORIE NEDERLAND / AMSTERDAM ASTRONAUTS @DEN BOSCH(1997): Emoties bij Jan Willem Jansen en zijn Team bij verloren Finale(4min) / BIJZONDERE CLIP/MENSEN /ER

Amsterdam Basketball 1997

Walter de Wit

 

Dit filmpje laat zien wat voor emoties er los komen in de sport. Gemaakt door Walter de Wit voor Barend en van Dorp in 1997.

Met dank aan 'basketbalfans.nl' voor het opvissen van dit ite, en nog veel meer fraais aldaar.

NBA NIEUWS / SPORZA.BE: "NBA verkiest Disney World in Florida om competitie(19/20) te hervatten" / LBJ LEBRON /

Waar een generatie geleden Michael Jordan het wat betreft Stripfiguren nog moest stellen met alleen de Looney Tunes en de eerste editie van de film Space Jam, zal Lebron James niet alleen in zijn voetsporen treden met Space Jam-II, maar naar het schijnt ook geruime tijd ook in sferen van die andere familie van Stripfiguren 'Mickey Mouse & Friends' gaan verkeren; de NBA lijkt namelijk de draad weer op te gaan pakken met de gehele NBA in Disneyland Orlando om het seizoen 2019-2020 af te ronden op die locatie (zonder publiek)...(Afbeelding van BI.com, bijbehorende artikel   ---  Hier  ---

Het onderstaande artikel is van Sporza.be (originele artikel   ---  Hier  ---):

"NBA verkiest Disney World in Florida om competitie te hervatten"

Zalen heel grondig poetsen en ontsmetten wordt het nieuwe normaal.

do 21 mei 2020

 

Het Disney World Resort in Orlando (Florida) geniet de voorkeur van de NBA-top om er de competitie te hervatten. Dat berichten Amerikaanse media.

"Orlando/Disney World is duidelijk de favoriete optie om als site te worden gekozen voor de herstart van de competitie 2019-2020", klinkt het.

"Deze locatie heeft dankzij zijn hotels, complexen en aanwezige infrastructuur een grote voorsprong op steden als Las Vegas."

De NBA zou in Orlando gebruik kunnen maken van het ESPN Wide World of Sports Complex. Dat ligt op de Disney-site en biedt heel wat basketbalfaciliteiten. Er werden al eerder studentenkampioenschappen en WNBA-evenementen georganiseerd.   

Het NBA-seizoen ligt door de coronacrisis stil sinds 11 maart. Sinds enkele weken zijn de spelers opnieuw welkom in de trainingscomplexen van hun team, waar ze zich wel aan de regels van social distancing moeten houden.

Als mogelijke datum om de NBA-competitie te hervatten wordt midden juli naar voren geschoven. NBA-commissioner Adam Silver liet onlangs weten begin juni knopen te willen doorhakken.

'OH, OH...(DOMME) GELOVIGEN' / CORONA NIEUWS / GROENE AMSTERDAMMER 'IN DE WERELD': 'Israëlische ultraorthodoxen zijn ontredderd door corona'

Cartoon overgenomen van 'Mondoweiss.net/2020/04/israeli-high-courts-ready-approval-of-corona-dystopia-measures-in-bnei-brak-exposes-palestinian-playbook/'

Groene Amsterdammer In de wereld

Israëlische ultraorthodoxen zijn ontredderd door corona

Jan van der Putten

 

20 mei 2020 – verschenen in nr. 21

Jeruzalem – De ene rabbijn had hun opgedragen meer te bidden, de andere dat ze in de verkiezingen op Verenigd Thora-Jodendom moesten stemmen of minstens drieduizend sjekel moesten doneren. Dat zou hun gegarandeerd immuun maken voor het coronavirus. Het is anders uitgepakt. Zeventig procent van de infectiegevallen in Israël behoort tot een groep die tien, hooguit twaalf procent van de bevolking uitmaakt: de ultraorthodoxen, de haredim.

Dankzij drastische maatregelen heeft het virus relatief weinig Israëliërs getroffen, met tot afgelopen zondag 271 doden en 16.608 geïnfecteerden. Dat was niet de verdienste van minister Yaakov Litzman van Volksgezondheid. Deze leider van Verenigd Thora-Jodendom zag in de pandemie de aankondiging van de komst van de Messias op Pesach. Hijzelf liep een besmetting op tijdens een dienst in zijn synagoge, die volgens een besluit van zijn eigen ministerie dicht had moeten zijn.

De haredim wonen met velen in kleine huizen dicht op elkaar. Hun vele religieuze diensten en plechtigheden vieren ze massaal. Ze leven in sociale afzondering, weten vaak niet wat er in de wereld gebeurt en volgen klakkeloos hun rabbijnen. Makkelijke prooien voor het virus dus. Veel haredim zagen in de lockdown, het samenscholingsverbod en de sluiting van synagogen en religieuze scholen een duivels seculier complot om alles te vernietigen wat hun heilig is. Menige rabbijn weigerde die maatregelen uit te voeren. Verzaking van de godsdienstige verplichtingen vonden ze gevaarlijker dan het virus.

Het heeft heel wat overredingskracht en de inzet van militairen gekost om ze tot rede te brengen. Tot hun verbazing kwamen de soldaten die de straten leeg moesten houden dagelijks langs om eten te brengen. Maar nog altijd komen haredim in drommen naar huwelijken, begrafenissen en religieuze feesten. En in ultraorthodoxe wijken krijgen militairen, politieagenten en medische professionals nog altijd stenen en beledigingen als ‘nazi’s’ naar het hoofd geslingerd.

Het virus lijkt te wijken, de ultraorthodoxe wereld blijft ontredderd achter. Veel haredim verwijten de extremistische rabbijnen hun religieuze verblinding, waardoor hun volgelingen haarden van besmetting werden en de brede antipathie tegen alle ultraorthodoxen nog verder werd aangewakkerd. De haredim discussiëren hevig over de vraag waarom God hen zo gruwelijk heeft gestraft. Dat is, verkondigde een rabbijn, omdat in Gods ogen onze zonden zwaarder zijn dan dezelfde zonden van seculieren. Een van de zwaarste zonden zou zijn begaan door ultraorthodoxe vrouwen omdat ze wufte pruiken dragen.

**

Meer over dit onderwerp in bijvoorbeeld The Guardian:   ---  Hier  ---  'Calls-to-seal-off-ultra-orthodox-areas-adds-tension-to-israels-virus-response'

En:

'middleeastmonitor.com/20200403-israel-seals-off-ultra-orthodox-town-hit-hard-by-coronavirus/'

WONDERWERELD IJSLAND IN 9 MINUTEN: Iceland's Volcanic World | National Geographic / AANRADER! /

Iceland's Volcanic World | National Geographic

•18 aug. 2018

 

National Geographic

Discover Iceland’s boiling rivers, geysers, and volcanoes with explorer Andres Ruzo. 

Sponsored by Coors Light.

 https://www.nationalgeographic.com/my... 

➡ Subscribe: http://bit.ly/NatGeoSubscribe

DBL NIEUWS / LANDSTEDE HAMMERS ZWOLLE: Aart van der Horst nieuwe algemeen manager - Opvolger Adriaan van der Bergen

Aart van der Horst is de nieuwe algemeen manager van Landstede Hammers. De 39-jarige Zwollenaar is daarmee de opvolger van de vertrekkende Adriaan van Bergen.
Van der Horst is woonachtig in Zwolle en was enkele jaren onderdeel van de jeugdopleiding van Landstede Hammers. Hij speelde tot zijn negentiende voor de club en werkte in die hoedanigheid al samen met coach Herman van den Belt. “Herman was mijn eerste trainer bij de club, we kennen elkaar dus al lang. Door een studie ben ik destijds gestopt. Sinds een paar jaar speel ik weer recreatief, puur omdat ik veel plezier uit het spelletje haal. Dat ik nu iets voor de club kan gaan betekenen, is prachtig. Doordat ik Herman als trainer heb gehad, ken ik zijn aanpak van binnenuit en kan ik die aanvullen”, vertelt Van der Horst.

De Zwollenaar studeerde godsdienst en stond eerder voor de klas als docent godsdienst en levensbeschouwing. Daarna vond hij zijn weg in de coachwereld, waarin hij in de bedrijfswereld teams en individuen adviseerde en liet ontwikkelen. Van der Horst is blij om nu deel uit te maken van Landstede Hammers. “Een stabiele club, met trouwe fans en zeer betrokken sponsoren. Er is stabiel, verstandig en vooral succesvol gebouwd en het is zaak om daarop voort te borduren. Natuurlijk is dit een uitdagende tijd, maar het is ook zeker een kansrijke tijd. Je kunt een andere focus leggen. Hopelijk staan we snel weer in een bruisende hal, want dat is wat we allemaal missen.”

Het bestuur van Landstede Hammers is verheugd met het vastleggen van Van der Horst, zo vertelt voorzitter Gerrard Vinke. “Met de komst van Aart voegen we hele specifieke expertise toe aan de staf van Landstede Hammers. Naast een liefhebber en een oud-speler is hij vooral een expert in teamdynamiek en heeft hij een track record in het verbeteren van teamprestaties en individuele prestaties. Dat ziet het bestuur als het DNA van Landstede Hammers, een topclub die op een integere en menselijke wijze groeit en succesvol is. Wij kijken uit naar de samenwerking met Aart.”

Landstede Hammers neemt op een later moment uiteraard op gepaste wijze afscheid van Adriaan van Bergen.

Meer Nieuws van Landstede Hammers Zwolle   ---  Hier ---

BAM!!! MUST-SEE TV: Soundos over 'Vrijheid' op 5 mei 2020 bij 'M'(1m26sec) / VRIJHEID VAN MENINGSUITING / WILDERS / BAUDET E.V.A. /

‘’Zoals roepen dat je geen vrijheid hebt, omdat je de verantwoordelijkheid die gepaard gaat met vrijheid niet aankan. Dit noemen we in de volksmond een slap karakter’’, zegt Soundos El Ahmadi in haar #vrijheidsbericht bij #ditisM. pic.twitter.com/7yvHyhCxwb

— Margriet van der Linden (@dit_is_M) May 5, 2020

DE KRITIEK OP DE CORONA-AANPAK ZWELT AAN: Heel veel Vragen van de Nederlandse Longarts David Prins

Videoboodschap van de Nederlandse Longarts David Prins over de Aanpak van de Coronacrisis in Nederland; Vragen, heel veel kritische Vragen...

Arjan de Bruin

Bestaat er zoiets als toeval? En kan er ook teveel toeval zijn? Schiet er maar op. 😄

• 

  Paul Klaver Geweldige video. Kort, to the point, genuanceerd. Grote klasse.

  
  
• 

  Fo SImons Achter dat mislukte vaccin Mexicaanse griep zat dacht ik mede dierenarts Osterhaus, die daar volgens Erik Buis een huis aan overhield.
  Lijkt me in ieder geval redelijke taal.
  En het klopt Hugo de Jonge heeft net als de meeste politici geen medische achtergrond.…Meer bekijken

  
  
• 

  Aart Dekker Vooral heel veel kritische vragen, en die mogen wat mij betreft altijd gesteld worden. Daarnaast is het jullie bekend dat Rutte/VVD, het CDA en zeker ook Bill Gates mijn vrienden niet zijn. Censuur is nooit goed. Wel probeer ik altijd 'advocaat voor de duivel te spelen' en dat is zeker in Coronazaken denk ik belangrijk... Daaruit komt voor mij deze vraag: in een crisis is een beetje leiding van bovenaf wel noodzakelijk, anders wordt het een grote chaos...dus: welke concrete maatregelen hadden anders gekund of zelfs gemoeten, en hoe dan? En welke zijn niet genomen die wel hadden gemoeten? Ik heb de video trouwens gedeeld op mijn Blog, met deze vragen erbij...

SHARTIE AART DEKKER / EVEN TERUGKIJKEN / BASKETBALL MANNEN / APOLLO: Hart voor de sport en de club; Coach Patrick Faijdherbe houdt niet van opgeven & Typisch 'Patje'(Video)

Een still van een kort Interview van Patrick Faijdhere met zijn club Apollo(2018), je ziet het Interview ---  Hier  ---

SHARTIE AART DEKKER

Even terugkijken bij het afscheid van Apollo Amsterdam als Coach van de Mannen

Patrick 'Patje' Faijdherbe: Topper in het Nederlandse Basketball

Een mooi moment om even terug te kijken: na vele jaren als Headcoach van Apollo Amsterdam in de DBL, zwaait Patrick Faijdherbe af. Niet iedereen zal hem even goed kennen, daarom eerst maar eens even terugkijken met een Parool-interview en een kort vdeo-portret gemaakt door zijn club Apollo.

Partrick is een unieke persoonlijkheid; Amsterdammer van de straat tot in zijn vezels, maar  - daar mag niemand zich in vergissen -  ook een uitstekende coach. De omstandigheden waarin hij werkte, en de teams waar hij het mee moest doen, waren lang niet altijd gemakkelijk. Maar ieder seizoen weer wist hij zijn Team tot uitstekend basketball te brengen, en ik denk dat er maar weinig seizoenen bij waren waarin hij er niet het maximaal haalbare uit wist te halen.

Persoonlijk voor mij zijn er ook nog vele leuke en/of bijzondere momenten die me bijblijven als hij meespeelde met de Ex-Internationals en ik zijn 'coach' was.

Patrick Faijdherbe is wat mij betreft een echte 'Topper in het Nederlandse Basketball', waar we hopelijk nog niet het laatste van gezien hebben.

(AD) 

**

Uit: Het Parool:

Een hart voor de sport en de club

Basketbal: Coach Patrick Faijdherbe houdt niet van opgeven

Apollo Amsterdam speelt dit weekend de eerste wedstrijd van het nieuwe basketbalseizoen, tegen Rotterdam. Na een roerige zomer hoopt de ploeg met vechtbasketbal hier en daar te stunten.

Michiel Jonkman Uit de krant van 6 oktober 2017

Het was geen prettige zomer voor Patrick Faijdherbe (Amsterdam, 1973). De coach van Apollo Amsterdam had er goede hoop op dat een grote sponsor aangetrokken zou worden, maar het pakte anders uit. Een fiks aantal spelers besloot daarop te vertrekken omdat er elders meer zekerheid te krijgen was - iets waar de coach zegt alle begrip voor te hebben.

En dan waren er ook nog persoonlijke sores. Faijdherbe moest een operatie ondergaan vanwege een dubbele hernia. Het was al met al een verre van vlekkeloze voorbereiding op het seizoen. Faijdherbe: "De jongens hebben de afgelopen tijd met verschillende coaches gewerkt. Maar ik ben al blij dat ze wat hebben gedaan. Door de operatie kan ik er pas sinds anderhalve week mijn stempel op drukken."

"Ik train op loopvermogen. Veel rennen. De nieuwe jongens moeten daar nog aan wennen, die zijn na zeven minuten al gebroken. Ik denk dat we over een maandje zijn waar we moeten zijn."

"We hebben een redelijk team bij elkaar. Twee jongens zijn gekomen van Weert, Akeel Eduardo en Rens van Ravensteijn. Berend Weijs is terug. Max van Schaik is weer fit, die had vorig jaar een gebroken voet en kon lang niet spelen."

En dan zijn er nog de twee tieners uit de Dutch Talent League. In een daarvan, Tristan Enaruna, ziet Faijdherbe een toekomstige topspeler. "Een mega-atleet. Zestien jaar nog maar. Er zijn al scouts van de NBA die hem in de gaten houden. Hij maakt kans het goed te gaan doen. Misschien in Europa, misschien in de NBA. Maar het kan verschillende kanten op. Ik denk dat ze het niveau aankunnen, maar het kan ook zo zijn dat die twee jongens niet brengen wat ze moeten brengen."

Underdog in de competitie

Het zijn de woorden van een coach die zijn situatie gelaten accepteert. Hij heeft niet de luxepositie die andere teams wel hebben, met hun Amerikaanse spelers, die, ook al zijn ze te min voor de NBA, vaak met kop en schouders boven de Nederlandse basketballers uitsteken.

Amsterdam is niet de basketbalhoofdstad van Nederland. Daarvoor moet je kijken naar Groningen, Zwolle en Den Bosch. Apollo is een underdog. Geen blaffende waakhond die angst inboezemt, maar een kuitenbijtertje die moet hopen op stuntjes. Zo reëel moet je zijn.

Faijdherbe hoef je die waarheid niet te vertellen. Hij zwaaide als speler af bij Apollo in 2013, trainde daarna de junioren en staat sinds 2015 aan het roer als coach van het eredivisieteam bij de heren. Hij kent het klappen van de zweep in Amsterdam. "Dit is niet iets nieuws. Het gaat al jaren niet goed. Je kunt niet meer dan hopen dat iemand instapt die zegt 'hier is een miljoen, doe er iets leuks mee' - het liefst nog een sponsor die structureel in de club wil investeren. Dat gebeurt maar niet, dus waarom zou het opeens veranderen?"

"De jongens spelen nu voor een onkostenvergoeding, meer is het niet. Ze moeten ernaast werken, clinics geven. Ik heb een fulltime baan naast mijn rol als coach. Soms is het zwaar: vijf dagen in de week training geven, en dan nog het weekend coachen met de wedstrijden."

Nee, het leven van een Apollospeler gaat niet over rozen. De play-offs, de strijd om het landskampioenschap voor de zes beste ploegen uit de competitie, zijn vaak het hoogst haalbare. Vorig jaar bereikten de Amsterdamse basketballers deze nacompetitie als nummer zes, met 9 overwinningen en 19 nederlagen. In de eerste ronde, tevens de kwartfinale, ging Apollo vervolgens in drie wedstrijden - een zege en twee nederlagen - ten onder tegen ZZ Leiden.

Of Apollo dit seizoen wederom de play-offs haalt, is maar de vraag. Na de rommelige zomer kan Faijdherbe de verwachtingen voor komend seizoen louter temperen. De openingswedstrijd tegen Rotterdam, een team met een aantal Amerikaanse spelers plus Nederlandse toppers als Robert Krabbendam, is een pittige. Gelukkig is er zelfs als Apollo meer verliespotjes laat aantekenen dan winstpartijen nog geen man overboord. "We gaan wel proberen te winnen natuurlijk. Winnen is belangrijk, ook in de oefenpotjes die we de afgelopen tijd hebben gespeeld. Maar winnen zegt niet alles. Het gaat uiteindelijk om waar je staat als team. Dat je dat kunt sturen, daaraan kunt werken, en dan kunt verbeteren."

"Sommige jongens hebben al met elkaar gespeeld in het B-team van Nederland. Die weten elkaar dus al aardig te vinden. Wat dat betreft ben ik al best tevreden met wat ik heb gezien."

Tong op de knieën

Linksom of rechtsom zijn het geen gepolijste godenzonen die dit jaar op jacht gaan naar de punten. Het is eerder een ratatouille aan spelers die met branie, gogme en hard werken de tegenstander moeten uitputten. Vechtbasketbal spelen ze. Nooit opgeven. Niet in een uitwedstrijd, maar zeker niet thuis in Amsterdam.

Faijdherbe wil zijn spelers overal tot het gaatje zien gaan. Met de tong op de knieën, liefst nog iets lager. Als het even kan slepend over de vloer van de eigen Apollohal.

Zelf zal Faijdherbe ook alles geven. Schreeuwend en gebarend langs de zijlijn - al zal een brul richting zijn spelers de komende tijd nog wel gepaard gaan met pijn vanwege zijn recente operatie. Als coach moet hij er zijn. Hij eist dat ook van zijn spelers. Hart voor basketbal, de club en Amsterdam.

Want alleen als Apollo met het hart speelt valt er misschien wat te halen bij de meer ervaren basketbalploegen in de eredivisie. Minder inzet betekent vrijwel automatisch een afstraffing. Daarom durft Faijdherbe niet meer te doen dan hopen. Op die onverwachte zege, op een nieuwe sponsor die aanhaakt bij de handvol kleine geldschieters die Apollo nu heeft, op betere tijden.

Na een zomer in mineur is het wachten tot de zon weer gaat schijnen voor Apollo. Alhoewel: "Het voordeel van basketbal is dat je overdekt speelt," grinnikt Faijdherbe. "Wat dat betreft schijnt de zon altijd in de basketbalhal."

Typisch 'Patje':

"Hé scheids, rot op met je technische fout, steek hem in je reet"

NH Nieuws

Een inkijkje in de coaching van Patrick Faijdherbe, coach van de basketballploeg BC Apollo. Hij droeg tijdens de wedstrijd tegen Leiden een zendertje.