Afbeelding overgenomen via @ireenw (fb) en
Woest over Wüst(e.v.a.) – Is Nederland wel Topsport(-ers) Waard?
Aart Dekker bekeek de Olympische Winterspelen van 2018, het Succes
van de Team.NL, die van de Schaatsers en Schaatsters, en die van Ireen
Wüst in het bijzonder. En verbaasde zich hogelijk over wat er in de twee
weken daarna allemaal met haar gebeurde. Bijna alle Schaatsers een
maand na de OS werkeloos, en Neerlands Beste Olympiër voorop. Verdient
Nederland ‘Vernederland’ eigenlijk wel Topsport als we zo met onze
Helden omgaan?
Een land heeft naar mijn mening pas een ‘Echte, Serieuze
Sportcultuur’ als het aan een aantal criteria voldoet. Bijvoorbeeld de
manier waarmee het met Topsporters, ex-Topsporters, en (ook wel) met
Getalenteerde Jeugd omgaat.
Schaatsen -en dan vooral op de Traditionele Lange Baan- is in
Nederland meer dan ‘zo maar een sport’; het is een sport die heel veel
Nederlanders in het bloed zit. Dat zie je vooral in ‘Echte Nederlandse
Schaatswinters’, met liefst natuurlijk ook nog ‘een Tocht der Tochten’; een Elfstedentocht dus. Dat laatste Mega-Event -een Rondtocht langs de Elf Friese Steden,
waarvan er tot nu toe slechts vijftien(15!) officiële edities zijn
georganiseerd, is dan vooral de ‘Slagroom op de Taart’, en vindt veelal
pas plaats nadat er al weken lang, soms zelfs maanden lang, overal in
Nederland geschaatst is, meestal door (vele) miljoenen mensen. Op
schilderijen van honderden jaren oud kunnen we zien dat dit al eeuwen
lang het geval is, en dat jong en oud, en arm en rijk de ijspret
deelden; iedereen op dezelfde platen ijs op sloten, grachten, kanalen,
plassen, meren en -soms zelfs- rivieren en Zuiderzee/IJsselmeer. Naast
de buitensport in de vrieskou zelf, was en is er ook het randgebeuren
van ‘Koek en Zopie’, IJsdansen, Arrensleden , IJszeilen, Priksleetjes en
het (leren) schaatsen ‘aan den stok’, of achter een stoel. Al met al
dus: typisch Nederlandse Sport Cultuur. Dat heeft trouwens niet ‘altijd
al’ geleid tot grote dominantie van Nederlandse Topschaatsers op
Olympische Spelen en WK’s en EK’s, en de daarbij behorende Oranje-gekte;
die stamt van de jaren-60 en -70, en was toen nog lang niet zo totaal
als bijvoorbeeld vier jaar geleden in Sotsji het geval was. De
Internationale Top van het Schaatsen op de Lange Baan kwam namelijk
eerst vooral uit de Noordse Landen en bijvoorbeeld ook uit Rusland.
Logisch; omdat daar wel de benodigde ijszekerheid was die in Nederland
al heel lang niet meer bestaat, en trouwens ook in vroeger tijden
slechts bij perioden het geval was. De ISU(de Internationale Speed Skating Union)
bestaat trouwens uit meer dan ‘de Lange Baan’, naast Shorttrack valt
bijvoorbeeld het Kunstrijden valt er ook onder, en ook die sport -met
afstand het grootste onderdeel van de ISU, en het belangrijkste
Schaatsonderdeel Wereldwijd- is sinds Sjoukje&Joan een
ondergeschoven kindje geworden bij NOC*NSF. Ook in het IJshockey is
Nederland een zeer kleine sport, dus valt er ook op de schaats voor de
Nederlandse Sport nog een wereld te winnen, maar daarover een andere
keer misschien meer.
Nee, deze inleiding is context voor ‘de Case Ireen Wüst’; Nederlands Grootste Sporter Ooit op de de Sponsor Justlease -die ruim anderhalf jaarsponsorde,
en dus relatief goedkoop met de veren van het door de schaatster
beloofde en geleverde Goud- kon pronken, omdat Wüst dus zelf het
fundament financierde- liet weten dat de coach het verhaal niet goed
begrepen had, en dat hij er nu maar helemaal mee stopte…met als reden:
‘men wilde wel door met sponsoren, maar dan moest Kopvrouw Wüst wel vier
jaar doorgaan…en omdat ze zich daar nog niet op had willen vastleggen
kwam er dus een eind aan de zakelijke relatie.
Olympische Spelen. Deze fantastische Sportvrouw is een voorbeeld
als het gaat om toewijding, doorzettingsvermogen en vechtlust. Vier keer
Goud op vier opeenvolgende Olypische Spelen is gewoon uniek! Toch
voorkwam dat palmares niet dat ze op de eerste dag van het WK, bedoeld
als een Grote Feest kort na de Olympische Spelen op de Coolste Baan van
Nederland -een tijdelijke 400-meter kunstijsbaan in het Olympische
Stadion in Amsterdam, waar het Wereld Kampioenschap All-round werd
georganiseerd voor een groot en wild enthousiast publiek-, een
onheilstijding kreeg. Het evenement was extra feestelijk omdat men de
‘Gouden Tijden van Weleer’ wilden laten herleven in aanwezigheid van
alle nog levende Kampioenen van Vroeger. Een gezelschap waar Wüst’
natuurlijk zodra ze stopt ook toe zal behoren. In plaats daarvan zette
haar coach bij voorbaat een ‘doem(-per)’ op haar WK. Hij vertelde haar
dat er voor haar in de -nota bene door haar zelf opgerichte, en in
beginsel ook door haar mede met eigen geld gefinancierde- ploeg vanaf
volgend seizoen geen plaats meer was. Zou dat er wellicht de oorzaak van
zijn dat haar startafstand , de 500 meter, volkomen mislukte, en dat ze
daardoor het Kampioenschap mis liep(ze werd tweede)? Deze affaire liep
in de week na het WK nog verder uit de hand;
Ireen Wüst een beetje te goed voor deze wereld dus? Had ze niet
gewoon moeten beloven die vier jaar aan te blijven? Dan had ze later
altijd nog af kunnen zwaaien ‘als het echt niet langer meer ging’; kan
tenslotte gebeuren met een absolute Topsporterdie over vier jaar 37
jaren zal tellen.
Al met al een diep droevig stemmende behandeling van een Icoon, door
een bedrijf dat zich er -na het plukken van het laaghangend fruit- veel
te gemakkelijk vanaf maakte. Maar het probleem ligt breder dan alleen
deze sponsor; er staan geen andere sponsoren in de rij voor Wüst, noch
voor de vele andere Topschaatsers- en schaatsters die Nederland rijk is
-een deel van de Jumbo-ploeg van Sven Kramer uitgezonderd- dat is dus
een Sponsor die het duidelijk wel begrijpt!
 |
|
...van Echte Topper Ireen Wüst! |
|
Want als Nederland een ‘Echte Sportcultuur’ rijk zou zijn, dan zou
het naar mijn idee anders gaan; dan zou de Sponsorwaarde van een Ireen
Wüst zich zelf uitstrekken tot ver na haar dagen als actieve sporter.
Maar nee; hier geldt meer ‘Nederland, Vernederland’, want zo kan je de
de bejegening van de Topper natuurlijk ook typeren. De zelfbeheersing
die ze toonde toen het nieuws naar buiten kwam was trouwens
bewonderenswaardig; nog een reden die toch tenminste een(1) nieuwe
geldschieter zou moeten overtuigen wel met haar in zee te gaan…dan
waarschijnlijk wel onder leiding van een andere coach…maar dat lijkt me
logisch…
Een sport die ook diep in de Nederlandse Cultuur zit verankerd
-totdat de prestaties zwaar tegenvallen; dan wordt het tijdelijk iets
minder- is het Mannenvoetbal. Dusdanig, dat die sport meestal apart
wordt gecategoriseerd; niet onder de titel ‘Sport’, maar ernaast. In
Nederland is (Mannen-) Voetbal ‘Koning, Keizer, Admiraal’ als het goed
gaat, en een Mickey Mouse-versie van ‘Soccer is King’ als het niet
allemaal niet voor de wind zeilt.
Ook in het Voetbal speelt/speelde even een kwestie die met
‘Respecteren van Toppers’ te maken heeft. Record-International Wesley
Sneijder zag het -nadat wel voor zich nadat de nieuwe Bondscoach Ronald
Koeman hem liet weten verder geen gebruik meer van zijn diensten als
Oranje-klant te willen maken-; onder Koeman -dezelfde coach die hem ooit
liet debuteren op het hoogste niveau- op het veld afscheid nemen, en
wel bij de aankomende twee Oefeninterlands tegen Portugal en/of
Engeland. Niet zo heel raar gedacht door Sneijder lijkt mij. Of toch
wel? Koeman heeft er in ieder geval geen oren naar; die is
waarschijnlijk zou intens bezig met het maken van een Nieuwe Start voor
het Nederlands Elftal, dat…ja wat eigenlijk? Wesley selecteren, laten
starten in de interland tegen Portugal -toevalligerwijs ook de
tegenstander in Sneijders eerste wedstrijd met het ‘Grote Oranje’- en
dan na een kwartiertje wisselen, of juist een aantal minuten voor tijd
in laten vallen en dan aan het eind afscheid nemen van Team en Publiek;
dat kan toch nooit een domper worden? Misschien zou het zelfs zoveel
enthousiasme van de Oranje-fans genereren dat het de start van de nieuwe
Bondscoach een extra push zou kunnen geven…
Sneijder zal ongetwijfeld nog wel een keer een officieel afscheid van Oranje krijgen aangeboden.
Maar in een land dat zijn Sporthelden op de juiste wijze
koestert, zou er -denk ik tenminste- niet tot zo’n relletje komen;
vooral omdat daar eenieder veel meer bezig is met het feit dat ook aan
een mooie carrière en eind komt, wanneer dat zou kunnen zijn, en hoe je
dat op een respectvolle wijze kan doen.
“Hey Dekker, jij was toch Basketball Columnist?” Zullen enkelen nu
misschien denken. Dat klopt (deels). Juist ook in het Nederlandse
Basketball heb ik tot op heden -ik begon Basketball te Beleven in 1983,
we hebben het dus over een periode van ruim 35 jaar- weinig van Respect
naar onze Helden -en al helemaal niet naar de Ex-Internationals toe-
gemerkt. Dat was dan ook een reden dat ik -toen Henk Pieterse me vroeg
de rol van ‘coach’ van dat gremium over te nemen nadat Rob Meurs omkwam-
daar de nodige plannen voor heb ontwikkeld. Helaas zijn ook in het
traject dat ik voor ogen had de nodige kinkjes gekomen -positieve, en
minder positieve- maar wie weet, misschien komt dat ooit nog weleens
goed…daarover later meer.
Wil ik afsluiten met de stelling dat: “Nederland -dat geldt dus zeker
ook voor het Nederlandse Basketball- blinkt ook niet uit in de juiste
bejegening van onze Jonge Sport-talenten!”
Dan heb ik dat vast gesteld; ik vermoed dat ik er de komende tijd nog
weleens op terug zal komen, maar de lengte van dit stukje is alweer
ruim die van een standaard column-lengte, dus daar zal ik u nu nog even
niet mee lastig vallen.
MEER gerelateerd aan deze Column:
.jpg)
Posts
677 reacties