COLUMN AART DEKKER - SP, JA! - MAAR ZO SP, Nee!
(1)
DE SP IS EEN FANTASTISCHE PARTIJ;
ALLEEN DE INTERNE DEMOCRATIE VEREIST
NOG WAT EXTRA...MOED..!
Ik begon ooit mijn carrière als stemmer met een stem
voor de VVD.
Dat betrof dan weliswaar de (goeie) oude VVD: die van
de echte klassiek Liberale beginselen; ud van verheffing van het
individu – en dat gold dat echt voor iedereen! – en tot op
zekere hoogte ook nog wel wat sociale principes.
Desondanks bleef het bij 1x stemmen op Wiegel...
Ik stapte over op de Europese Groenen. Ook dat bleef
bij 1x.
Daarna was het heel lang D66; bij die partij voelde ik
met thuis – ik was dan ook een jaar of 15 lid – zeker toen de
partij zichzelf het stempel 'Sociaal Liberaal' opprikte.
Maar toe ze 'de macht' teveel ging koesteren, bleef er
van dat thuisvoelen weinig over...
Terwijl ik nog een jaar of twee D66-lid bleef, stemde
ik – in de hoop op beter – voor alle zekerheid toch maar alvast
op de SP – want van het 'Sociale' bleef al tijdens de laatste
jaren Paars, mede dankzij het 'afschudden van de ideologische
PvdA-veren' (de zogenaamde 'Derde Weg' door Kok – weinig over. D66
ging hard naar de nul zetels, ik bezocht nog een druk congres en wat
brainstormsessies, en trok mijn conclusies...
Onder Pechtold hervond de partij zijn liberale
beginselen, maar schoof sociaal gezien erg op naar Rechts, dus dat
stond met ook bij nader inzien niet aan.
Ondertussen was ik ook SP-lid geworden. En waar bij D66
'actief worden' zo ongeveer inhield dat je zelf politicus moest
worden, bleek de SP een hele grote, snel groeiende partij te zijn,
waar veel meer leden op allerlei gebieden actief waren. En ondanks
dat de SP een paar standpunten huldigde waar ik het niet, of niet
helemaal, eens was – maar bij welke partijd heb je dat niet? –
het totale pakket was voor mij ruim voldoende. Ik werd nooit een echt
partijtijger, maar daar waar dat nodig was en voor mij haalbaar
speelde ik mijn rolletje mee. Me er altijd over verbazend hoe divers
de actievelingen onder de aanhang waren; van Captain of Industry tot
mensen die het echt niet breed hadden, van intellectueel tot
arbeider; je kwam ze allemaal tegen, en over het algemeen werd er
uitstekend samengewerkt.
Dat er intern ook flink geknokt kon worden over
standpunten was meestal ook in het geheel geen probleem...
Behalve dan – ik was deel van de afdeling Den Haag –
als het ging om strijd tussen de partijtop en de noeste werkers
binnen de afdeling; daar ontstond weleens frictie tussen de
hoogopgeleide fractiemedewerkers van de Tweede Kamer, die in de
lokale SP-afdeling praktische ervaring op kwamen doen. En dat leidde
no weleens tot het – al dan niet tijdelijk – afhaken van zulke
noeste werkers aan de basis. Een jaar of vijf geleden was er ook zo'n
conflict, en dat kon ik niet helemaal afdoen als 'waar gehakt wordt
vallen spaanders'... Iemand die zijn ziel en zaligheid – en
godsgruwelijk veel uren per week – in de partij stopte raakte
gefrustreerd en kapte er uiteindelijk helemaal mee. En dat vond ik
jammer.
Ook landelijk speelde er zoiets: Sharon Gesthuizen
stelde zich kandidaat als voorzitter van de partij – en zei zich
te willen richten op het verder uitbouwen van de SP; meer afdelingen
en meer activisme aan de basis – maar zij was niet de kandidaat
van het bestuur. Dat was namelijk Ron Meyer; op zichzelf ook een
uitstekende kandidaat, maar als vakbondsleider veel meer gericht op
grote acties voeren; dus juist extern gericht. Mijn suggestie was dan
ook: maak ze duo-voorzitters dan wordt de partij op twee manieren
versterkt. Maar dat gebeurde niet: Gesthuizen werd actief
tegengewerkt, en kreeg op de beslissende stemming desondanks ruim 40%
van de stemmen... En verdween een tijdje later uit de partij; men
moest haar niet meer omdat ze de almacht van het partijbestuur had
durven tarten, en nog wat andere kinderachtige redenen; niet heel erg
democratisch....
En dan was er – in de aanloop naar de
gemeenteraads-verkiezingen dit jaar – de clash tussen Rood – de
jongeren-afdeling binnen de partij – en uiteindelijk ook een
aantal lokale afdelingen waar juist die jongeren een flinke vinger in
de pap hadden. Veel jongeren werden de partij uitgewerkt – hoe zat
het ook weer met 'wie de jeugd heeft, heeft de toekomst?' – en dus
ook complete lokale SP-besturen. In Rotterdam – waar ik bij
ontbreken van een SP Hoekse Waard onder val – was die clash het
hardst...
Een groep lokale oude-getrouwen dienden een
bezwaarschrift in bij de commissie die de SP voor dat soort kwesties
heeft; want de handelswijze van het bestuur was ondemocratisch en
tegen de eigen regels. Het bezwaar werd onlangs terecht bevonden;
vrij uniek! Maar de bijbehorende motie dat ook de verantwoordelijke
bestuurders op moesten stappen werd door een flink deel van de
afgevaardigden van andere lokale afdelingen verworpen.
Een slag gewonnen, maar de strijd dus nog niet.
Vandaar mijn reactie naar de partijleiding –
bovenstaande voorzitter Jannie Visscher voorop – 'Ja, strijd
vereist moed...maar Echte Democratie nog meer...'
Ik zal mijn lidmaatschap voorlopig niet opzeggen, ook
omdat de SP juist naar buiten toe heel veel goeds doet voor Nederland
en de groepen die politici die voor hen knokken heel hard nodig
hebben in het bijzonder. Maar die interne democratie – en ook de
communicatie met mensen die het misschien eens niet eens zijn met het
landelijke bestuur; ook dat is democratie! – moet veel beter. En
die jeugd moet terug binnen de partij; zelfs als zij wellicht
radicaler zijn dan het bestuur. Je kunt nu niet bepaald zeggen dat de
tactiek van de laatste jaren electoraal veel heeft opgeleverd –
misschien ook een signaal dat de partij teveel principes opoffert!
AART DEKKER