https://www.groene.nl/artikel/realiteit-2025-03-05
Column Marian Donner
Realiteit
Donald Trump verklaarde in januari dat er voortaan slechts twee seksen bestaan. Dit gaat niet om echtheid, denkt Marian Donner, maar om het verlangen ernaar. ‘Het verlangen naar een kern, een waarheid, een morele autoriteit die vertelt wat goed en slecht is, of het nu God is of Trump, zodat de wereld minder verwarrend lijkt.’
Marian Donner beeld Aart-Jan Venema
5 maart 2025 – verschenen in nr. 10
Toen Donald Trump in januari verklaarde dat er voortaan slechts twee seksen bestaan, man en vrouw, juichten wereldwijd velen dat toe. Mannen met podcasts staken een sigaar op, vrouwen als J. K. Rowling slaakten een bevallige zucht. Eindelijk was de wereld weer helder en overzichtelijk, want vastgelegd in een decreet. Geen biologische man zou ooit nog een vrouwentoilet of - kleedkamer binnendringen!
Behalve dan de twee mannelijke politieagenten die onlangs in Amerika zo’n vrouwenkleedkamer betraden, wapens aan hun riem. Ze waren gebeld omdat zich mogelijk een trans vrouw in de ruimte bevond en kwamen de verdachte controleren. Misschien was ze wat gespierd, had ze een lage stem of droeg ze geen kanten ondergoed. Hoe ze zich heeft vrijgepleit, weet ik niet, maar ze bleek wel degelijk geboren te zijn als vrouw. Is dit dan de toekomst? Bij wetgeving hoort ook handhaving, en zoals het Amerikaanse congreslid Alexandria Ocasio-Cortez eerder al voorspelde, zullen álle vrouwen en meisjes daar de dupe van worden, cis of trans, want bewijs maar eens dat je ‘echt’ bent. Nog even, aldus Ocasio-Cortez en mensen zullen je geslachtsdelen willen checken.
Het angstbeeld waar steeds mee geschermd werd, was van een enorme vent in een kort rokje of broekje die op toiletten en sportvelden slachtoffers maakte: dat is waar vrouwen tegen beschermd moesten worden met Trumps decreet. Maar waar dat decreet (mede) in resulteert is de oudste verdachtmaking aan vrouwen die er bestaat: zijn ze wel vrouwelijk genoeg, voldoen ze aan de norm (en in het verlengde daarvan: hebben ze er niet gewoon zelf om gevraagd?).
Nieuwsbrief
Ontvang de selectie van de dag, met op zondag een terugblik op onze belangrijkste verhalen
Hoe kan het toch dat zoveel mensen zich tegenwoordig opwinden over trans personen? ‘Laat ons gewoon met rust’, riep de Spaanse senator Carla Antonelli onlangs hartstochtelijk uit. Waarom lijkt het onderwerp genderidentiteit inmiddels de vuurlinie te vormen van een cultuuroorlog die steeds heviger woedt?
Omdat het gaat over de vraag wat nog echt is, stelde de Engelse schrijver Paul Kingsnorth recent in een podcast met voormalig komiek Russell Brand. Wie creëert de werkelijkheid? Mag ik zelf bepalen wie ik ben, en dus ook welk gender ik heb, met welke voornaamwoorden ik aangesproken wil worden, en mijn eigen werkelijkheid zo aan een ander opleggen, of bestaat er zoiets als een onveranderlijke realiteit?
Ooit was het duidelijk, alleen God wikte en beschikte, Hij heeft alles vastgelegd (en dus ook man en vrouw, menen Brand en Kingsnorth die zich beiden bekeerden tot het christendom). Tegenwoordig is het vooral wetenschap die de realiteit definieert, maar die beperkt zich grotendeels tot dat wat meetbaar is. Wetenschap verschaft geen betekenis, aldus Kingsnorth, geen goed of kwaad. En, voeg ik er zelf aan toe, wetenschappelijk gezien zijn sekse en gender op zijn minst diffuus. Met X en Y chromosomen, geslachtscellen, fenotypen en hormonen blijken allerlei wonderlijke combinaties te maken, waarbij heel wat mensen buiten de binaire verdeling vallen, vaak zonder dat ze het zelf weten. Op het oog is het allemaal niet te zien, net zoals de actrice Hunter Schafer bijvoorbeeld duizend keer vrouwelijker en gracieuzer is dan ik, en toch staat in haar nieuwe paspoort een M.
Hoever moet je uiteindelijk een lichaam penetreren om de veronderstelde waarheid te vinden? Het checken van geslachtsdelen is niet genoeg, er zal speeksel moeten worden afgenomen voor een DNA-test, hormoonniveaus moeten worden gemeten. En wat te doen met intersekse personen? (‘Je kan dat niet weg tekenen op een fucking papier’, reageerde Raven van Dorst op Trumps wet).
Het is ook niet waar, dacht ik tijdens het luisteren naar Kingsnorth en Brand. Dit gaat niet om echtheid, maar om het verlangen ernaar. Het is het verlangen naar een kern, een waarheid, een morele autoriteit die vertelt wat goed en slecht is, of het nu God is of Trump, zodat de wereld minder verwarrend lijkt. En daarom zitten we nu dus opgescheept met een werkelijkheid waarin grenzen steeds scherper getrokken worden, hokjes steeds strakker aangesnoerd, er steeds minder tolerantie heerst voor de afwijking, en dat gaat ons uiteindelijk allemaal aan. Want je kunt wel denken dat je netjes aan de norm voldoet, maar niemand past perfect in het plaatje. Er komt een dag dat de onverdraagzaamheid terugslaat. Daar hebben we het zelf naar gemaakt.
Verder lezen:
Essay Genderdysforie en al de confrontaties
Ik ben mijzelf in de spiegel gaan herkennen als de vrouw die ik ben
Alara Adilow 13 september 2023
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten