Het lijkt wel ieder jaar eerder te beginnen, de komkommertijd -een periode waarin (nieuws-)redacties van de diverse media op minimale capaciteit draaien, en triviaal nieuws de koppen haalt-.
Waarschijnlijk is het ook zo, in ieder geval op TV, en dat zou weleens te maken kunnen hebben met de bezuinigingen op de Publieke Omroep, vanaf binnenkort aangeduid met PO1, PO2 en PO3...
Maar we zitten nog in Mei, en vanavond werd toch wel een nieuw dieptepunt bereikt. Na een lange winter met steeds bedenkelijker uitzendingen van het duo 'Pauw en Witteman', waarbij de een alle vroegere scherpte verloren lijkt te hebben (Witteman; hij zou toch niet al..?) en de ander steeds meer op een gelikte versie van Wilders begint te lijken (Pauw). In ieder geval lijken beide heren meer en meer slechts de spreekpoppen van een redactie die alles tot in de puntjes heeft voorbereid, maar tegelijk geen enkel niveau meer haalt. Het zou kunnen dat ik op een dag teveel nieuws tot me neem, en dat daardoor de gesprekslijntjes van A-Z voorspelbaar zijn, maar a; zou dat het geval zijn, dan nog faalt die redactie...
Maar we kunnen nog stukken lager! Er is hard gevochten, door de EO, om ook op dit belangrijke 'slot' te mogen zitten met hun Opinie-Coryfeeën; Knevel & van den Brink. Zitten ze er, ik geloof voor het derde jaar (of vierde, vijfde misschien?), en dan al op de tweede avond komen ze met een nieuw, peilloos dieptepunt... Aan tafel Henk Bleeker die hoog opgaf van het koninklijke bezoek aan zijn mooie Groningen. Zijn hoogtepunt, niet slechts van het bezoek, de dag, of zelfs de week; nee, van het jaar(!) was: Willem Alexander I had zijn excuses gemaakt aan de koe Bertha!! Om toch vooral niet om gespreksstof verlegen te komen te zitten, had men ook de trotse eigenaar van het dier, de boer die de 'stunt' bedacht had, uitgenodigd...
U begrijpt: ik was zwaar onder de indruk...waar moet het heen met Nederland, met zulke kneuzen als 'leidende opinie-makers'?
woensdag 29 mei 2013
zondag 26 mei 2013
De Toekomst, Lekker SAMEN Ballen!; Het Supporters-Toernooi
het wordt zo langzamerhand mijn mantra, tenminste als iemand regelmatig mijn stukjes over basketball volgt (dan wordt dat wel duidelijk), voor mij is het centrale woord bij het iets gaan bereiken met het Nederlandse Basketball: SAMENWERKEN !
Een mooi voorbeeld hiervan, fans die samen genieten van basketball, en niet alleen op de tribune, maar daar begint het natuurlijk wel!
Een mooi voorbeeld hiervan, fans die samen genieten van basketball, en niet alleen op de tribune, maar daar begint het natuurlijk wel!
iBasketball-Column Aart Dekker: Leiden Kampioen, en Aris? Een Evaluatie, en over Competitiemodellen en de Toekomst
De Play-Offs zitten erop. Een goed moment om even terug, en alvast weer vooruit te kijken. Laat ik eerst even terugkijken naar mijn eigen Voorbeschouwing. Ook al verraste Aris Leeuwarden positief, en Eiffel Towers Den Bosch negatief, eigenlijk was mijn analyse vooraf helemaal goed; alleen miste Den Bosch al direct in G1 tegen Aris Peter van Paassen, en dat was nu precies wat er m.i. misging voor Eiffel... Ik hoorde het van Paassen zelf zeggen na afloop van G4 in Leeuwarden: “We hebben dit seizoen nauwelijks tegenslag gehad...vaak leer je meer van situaties waar het niet goed gaat, dan die waar alles wel goed gaat...” Met andere woorden: Eiffel had te weinig gelegenheid, en daardoor onvoldoende tijd, om de comfort-zone -van het beste team in het reguliere seizoen- te verlaten en in de vecht-modus te komen die de PO's nu eenmaal vergen.
Zorg & Zekerheid Leiden deed precies dat wat ik bijna het hele seizoen van hen verwachtte, zij het met aanvallend minder goed basketball als wat ik het hele seizoen als noodzakelijk inschatte, maar vechten kon en kan Leiden, en dat was deze Play-Offs voldoende. Hoe het gegaan zou zijn als de Bosschenaren wel naar vermogen hadden gespeeld in hun Halve Finale? We zullen het nooit weten... Den Bosch had weinig tegenslag tijdens het reguliere seizoen, Leiden juist behoorlijk veel. In de Play Offs was het, in ieder geval op het oog, andersom. En Pech en Geluk spelen nu eenmaal een rol in de sport; dus is Zorg & Zekerheid gewoon de terechte Kampioen!
Nog een stapje terug. Aan het begin van het seizoen begon de DBL weer met 10 teams; een wapenfeit dat niet genoeg benadrukt kan worden in moeilijke economische tijden! Overal vallen bedrijven om of wordt tenminste het vet eraf geschraapt en uitgeknepen. Als je er als sport dan toch in slaagt met 25% nieuwe teams aan de start staat, dan is dat iets om heel blij mee te zijn. Omdat ook het maximum aantal buitenlanders van 6->4 ging, betekende dit zo'n 32 nieuwe/meer Nederlanders in de competitie, en dat gat kon nauwelijks worden gevuld met spelers met de nodige ervaring. Voor iedereen die een beetje nadenkt is het dan duidelijk dat dit, in ieder geval tijdelijk, gevolgen heeft voor het niveau van het spel.
En omdat het niveau al sinds het begin van de economische crisis, zeg maar vanaf medio 2009, ieder jaar ook (een beetje) daalde omdat er op de kwaliteit van de buitenlanders werd bezuinigd vanwege sterk krimpende budgetten, is de situatie in de DBL geheel veranderd: het zijn nu de teams die een duidelijke strategie -gericht op het opbouwen van hun Nederlandse Kern hadden (en hebben)-, die domweg het beste zijn.
En dus zien we ook dat het de Nederlanders zijn die beslisten wie er Kampioen werd: in het positieve Arvin Slagter dus, die zijn stempel 'all over' het Leidse spel drukte, en Worthy de Jong -die niet zijn topvorm van eerder haalde- maar met zijn uitbarstingen wedstrijden in no-time op hun kop kon zetten.
Over de hele linie was het duidelijk dat het voor Amerikanen, en zeker voor jonge college-jongens die nauwelijks bagage meebrengen, een hele zware dobber kan zijn om zichzelf in een leidende rol van hun teams te spelen. Dat was te zien van Rotterdam (waar Miles zeer zwak startte), via Weert (waar sinds lange tijd weer eens Nederlanders het niveau bepalen), tot helemaal bovenaan bij Den Bosch (waar Wright vlagen van geweldige mogelijkheden toonde, maar zijn team niet droeg) en Leiden (waar Gallo eraan onderdoor ging, en zijn vervanger Young -net als Wright- wel het potentieel liet zien, maar geen stabiele, dominante wedstrijden).
Het ligt voor de hand om de nieuwe situatie er een van 'Armoede' te noemen. En deels is het ook letterlijk de realiteit. Maar deels is het ook gewoon een gevolg van keuzes die al jaren geleden zijn gemaakt, en waarvan nu de negatieve gevolgen maximaal zichtbaar zijn.
Maar er zijn natuurlijk ook positieve gevolgen: de Nederlanders komen er een flinke getale aan! En het leuke van Basketball is dat, waar de insiders vooral niveau-verlies waarnemen (en sommigen dar dan uiterst negatief verwoorden), ziet 'het grote publiek' gewoon leuke wedstrijden tussen nu snel herkenbaarder wordende teams.
Natuurlijk zag ik ook dat het niveau lager was dan, pak hem beet, 5 jaar geleden toen Amsterdam een fantastisch team had en geweldig basketball kon spelen. Zo geweldig dat Den Bosch met drie spelers met NBA-ervaring er nauwelijks aan te pas kwam. En die spelers waren echt niet zoveel minder dan de bijzondere toppers in de Gouden Tijd (eind 70'er en 80'er jaren). Maar toen waren er weer andere dingen om over te klagen... Ik probeer gewoon te gaan zitten, en steeds te genieten van wat er te genieten valt: de inzet, het jeugdige enthousiasme (dat er zeker bij Aris vanaf spatte, niet in het minst bij de twee jonge Amerikanen Williams en Michaels, die (vermoed ik) vrij algemeen als 'no-names' werden gezien -niet in het minst door 'de insiders'-), en de spanning van de wedstrijden.
Ja, ik vroeg me in mijn voorbeschouwing af of: “we voorspelbare Play-Offs” in het vooruitzicht hadden? Kijken we naar de uitslagen van de 7 series die we hebben gehad, dan was het zeker voorspelbaar. Alleen de Bossche 'comfort-zone', de blessure van van Paassen en de absolute piekvorm van Leeuwarden in de serie tussen die twee teams bracht daar verrassing. Maar ik heb de laatste 6 wedstrijden van het Friese team gezien, en ik heb me geen moment verveeld! En mijn mede-toeschouwers al helemaal niet, tenminste: dat denk ik!
Wie denkt dat ik het mis heb, mag het melden.
Leiden terecht Kampioen! En nu? Krijgen we volgend jaar in Leiden toch weer Europees Basketball? Dat mogen we toch hopen, want anders is het Leidsche Kampioenschap er inderdaad een van armoede; het mag nooit zo worden dat een Nederlands Kampioenschap blijvend het hoogst haalbare is...
De grootste vraag voor volgend seizoen is op dit moment natuurlijk: is Aris er ook in 2013/2014 weer bij? Juist nu Friesland, een piepkleine provincie so-wie-so -maar zeker een erg kleine basketball-provincie-, voor het basketball warm begint te lopen (want een warm bad was het zeker de laatste drie thuiswedstrijden in het Kalverdijkje), zou het diep triest zijn als de club het hoofd in de schoot zou moeten laten zinken.
Maar ik heb gemakkelijk praten; het zijn de mensen daar die het voor elkaar moeten zien te boksen...
Terugblik op seizoen van Aris Leeuwarden
Maar Aris is echt niet de enige club die het financieel zo krap heeft, dat men echt moet woekeren met de middelen; ook in Weert en Amsterdam moet er gepeesd worden om volgend seizoen minimaal net zo goed voor de dag te komen als dit seizoen. En ik vermoed dat iedere DBL-club zo zijn financiële sores heeft.
En dat brengt mij bij: 'Competitiemodellen en de Toekomst'.
Nog maar enkele maanden geleden werd door het NBB-Bestuur uit alle macht een Promotie-/Degradatie-regeling door de ALV gewrongen. Tegen de zin van een aanzienlijk deel van de afgevaardigden, op voorspraak van de gezamenlijke Competitieleiders. Alhoewel, tijdens de vergadering bleek dat die mensen iets minder 'gezamenlijk' waren dan in eerste instantie leek. Rayon West, waar ik een van de afgevaardigden was, was tegen. Naast 'de achterban' had ik nog een reden tegen te stemmen: ik denk dat wij, in de wankele situatie waarin wij ons bevinden, het ons niet kunnen veroorloven ook maar ergens een serieus (opleidingsteam, of een verenigings-vlaggenschip) van een vereniging te verliezen.
In het aangenomen verhaal staat dat de Dames Eredivisie 6 teams heeft, en houdt. Dat 'houden' was natuurlijk maar de vraag, gezien de ontwikkeling van het aantal teams in die Divisie in de recente jaren. Een reden waarom ik vond dat de Promotie-Divisie en Eredivisie, in ieder geval voor een deel van het seizoen, samengevoegd zouden moeten worden, al ben ik me ervan bewust dat lang niet iedereen (binnen en buiten het Dames-wereldje) die mening deelt. Maar ook hier weer: hoeveel teams kan je nog verliezen als je er nog maar zo weinig(6) hebt? Ik ben dus blij dat het Bestuur nu al is teruggekomen op de positie die het innam begin dit jaar, en dat 18 teams de eerste fase van de competitie zullen spelen. Ik hoop, en heb er best vertrouwen in, dat de minimaal twee (huidige Promo-) teams die ook de tweede fase in de hoogste klasse zullen moeten spelen, tegen die tijd zullen denken “Dat hadden we eerder moeten doen!”
Maar ook bij de Heren is het GAT tussen Promotie-Divisie (Amateurs) en DBL/Eredivisie (Professionals en Semi-Professionals, aangevuld met de nodige (jeugdige) Amateurs) VEEL TE GROOT!
Daarom is terugvallen in de Promotie-Divisie als het even wat minder gaat (sportief, organisatorisch en (vooral) financieel), eigenlijk geen reële optie; als Aris het financieel niet rondkrijgt, dan verdwijnt een groot deel van wat in Leeuwarden (en omgeving) de afgelopen jaren in het niets. Dan moet men grotendeels opnieuw beginnen! In een stad als Den Helder waren en zijn de nodige basketball-roots, dat maakt het iets gemakkelijker, maar in Leeuwarden begint Basketball net een beetje te wortelen...
Trouwe lezers weten dat ik het als onvermijdelijk zie, dat er ooit -wil het Basketball in deze regionen echt volwassen en van Professioneel Top-niveau worden-, een 'BeNeLux-League', of zelfs een 'North-Sea-League' zal moeten komen. Met behoud van (ook) een Nationaal Kampioenschap per land. Over samenwerking met België is al vaak gesproken, maar altijd ontbreekt er wel ergens de benodigde steun of het draagvlak. Dat is jammer, want zo'n nieuw verband is ook niet meteen 'de Som de Delen-Plus', dat vergt jaren! En helaas ontbreekt een breed gedragen Lange-Termijn-Visie, niet alleen in Nederland, maar net zo goed in België. In het groot, maar zeg maar te vergelijken met de DBL-strubbelingen over het nakomen van de gemaakte afspraak voortaan alle wedstrijden te 'streamen'. 'Penny-wise', maar 'Pound-fullish' dus.
Goed, maar wat moet er dan nu gebeuren? Ik denk dat, bij gebrek aan mogelijkheden om ons samen met de buurlanden te ontwikkelen naar Europees Top-niveau, we ons dan maar moeten richten op het verkleinen van de kloof tussen de (Landelijke) Amateur-competities.
Voor het volgend seizoen is het ongetwijfeld alweer te laat (al hoop ik natuurlijk van niet!)
Maar ik stel voor om het volgende model uit te werken:
-in plaats van de huidige Beker-competitie, of er bovenop, een Toernooi te organiseren met i.i.g. alle DBL-teams, en alle Promotie-Divisie teams. Eventueel aangevuld (met Eerste-Divisie-teams en/of Top-Rayon-ploegen) tot een mooi rond aantal van bijvoorbeeld 32 teams (maar 24 mag ook).
-deze teams worden ingedeeld in 8 groepen van 4 (of 3) en spelen in korte tijd (een lang weekend, of bijvoorbeeld een week) een hele of halve competitie (Uit/Thuis, dan wel in toernooivorm op een plaats)
-de 8 winnaars komen bij elkaar in een Final-8, of spelen een korte 'Best-of-three' Play-Off-serie naar een Final-4
Of je dit het beste voorafgaand aan de Reguliere Competitie kunt doen, of als het seizoen al een beetje op gang is, daar ben ik nog niet helemaal uit; beide hebben hun voors- en tegens. Maar het zou een eerste stap zijn waarmee op termijn het gat tussen de Top, en alles daaronder, een beetje gedicht zou kunnen worden. Het lijkt op wat en nu bij de Vrouwen gaat gebeuren. Laten we hopen dat dat een goed voorbeeld blijkt te zijn, en dat dit model ook bij de Mannen in de loop van de tijd uitgebouwd kan worden naar een iets meer substantiële competitie.
Een beetje flexibiliteit, dat hebben we broodnodig zolang het basketball in Nederland nog niet volwassen en rock-solid is. In grote basketball-landen kan men zich wellicht een keihard systeem van Promotie/Degradatie veroorloven, wij niet; wij moeten alle bloemen en bloemetjes die her en der opkomen koesteren...
Ik hoop dat ook dat het NBB-Bestuur de wijsheid kan opbrengen toch nog eens naar competitiemodellen voor de toekomst te kijken, en dat in die exercitie meer aspecten dan alleen 'de Heilige Schema's' meegewogen zullen worden.
Wij moeten het, ik hamer daar inmiddels al vele jaren op, hebben van SAMENWERKEN.
En in dat licht ervoer ik het als hartverwarmend om de Leidse aanhang tot tweemaal toe, voor en na G4 van de Finals, “ARIS MOET BLIJVEN!” te horen scanderen. Een goed voorbeeld voor iedereen die het Nederlandse Basketball lief heeft!
AART DEKKER
P.S.1: Zaterdag 25 mei, in sporthal Den Oert, het Ruud Sparreboom Jeugdtoernooi van Hurricanes, de club waar gigant Ruus Sparreboom ooit lange tijd in het bestuur zat. Ik ga, U ook?
P.S.2: In mijn vorige column vroeg ik om 'Mijn Droom voor het Nederlandse Basketball, Inspiratie voor de Koning', met enkele clicks te steunen op: https://deeljouwdroom.nl/participants/15103
Een flink aantal mensen heeft dat inmiddels gedaan, waarvoor mijn dank! Maar nog niet genoeg, want het doel is in ieder geval in de Top-50 terecht te komen. Help mij daarbij a.u.b!
Zorg & Zekerheid Leiden deed precies dat wat ik bijna het hele seizoen van hen verwachtte, zij het met aanvallend minder goed basketball als wat ik het hele seizoen als noodzakelijk inschatte, maar vechten kon en kan Leiden, en dat was deze Play-Offs voldoende. Hoe het gegaan zou zijn als de Bosschenaren wel naar vermogen hadden gespeeld in hun Halve Finale? We zullen het nooit weten... Den Bosch had weinig tegenslag tijdens het reguliere seizoen, Leiden juist behoorlijk veel. In de Play Offs was het, in ieder geval op het oog, andersom. En Pech en Geluk spelen nu eenmaal een rol in de sport; dus is Zorg & Zekerheid gewoon de terechte Kampioen!
Nog een stapje terug. Aan het begin van het seizoen begon de DBL weer met 10 teams; een wapenfeit dat niet genoeg benadrukt kan worden in moeilijke economische tijden! Overal vallen bedrijven om of wordt tenminste het vet eraf geschraapt en uitgeknepen. Als je er als sport dan toch in slaagt met 25% nieuwe teams aan de start staat, dan is dat iets om heel blij mee te zijn. Omdat ook het maximum aantal buitenlanders van 6->4 ging, betekende dit zo'n 32 nieuwe/meer Nederlanders in de competitie, en dat gat kon nauwelijks worden gevuld met spelers met de nodige ervaring. Voor iedereen die een beetje nadenkt is het dan duidelijk dat dit, in ieder geval tijdelijk, gevolgen heeft voor het niveau van het spel.
En omdat het niveau al sinds het begin van de economische crisis, zeg maar vanaf medio 2009, ieder jaar ook (een beetje) daalde omdat er op de kwaliteit van de buitenlanders werd bezuinigd vanwege sterk krimpende budgetten, is de situatie in de DBL geheel veranderd: het zijn nu de teams die een duidelijke strategie -gericht op het opbouwen van hun Nederlandse Kern hadden (en hebben)-, die domweg het beste zijn.
En dus zien we ook dat het de Nederlanders zijn die beslisten wie er Kampioen werd: in het positieve Arvin Slagter dus, die zijn stempel 'all over' het Leidse spel drukte, en Worthy de Jong -die niet zijn topvorm van eerder haalde- maar met zijn uitbarstingen wedstrijden in no-time op hun kop kon zetten.
Over de hele linie was het duidelijk dat het voor Amerikanen, en zeker voor jonge college-jongens die nauwelijks bagage meebrengen, een hele zware dobber kan zijn om zichzelf in een leidende rol van hun teams te spelen. Dat was te zien van Rotterdam (waar Miles zeer zwak startte), via Weert (waar sinds lange tijd weer eens Nederlanders het niveau bepalen), tot helemaal bovenaan bij Den Bosch (waar Wright vlagen van geweldige mogelijkheden toonde, maar zijn team niet droeg) en Leiden (waar Gallo eraan onderdoor ging, en zijn vervanger Young -net als Wright- wel het potentieel liet zien, maar geen stabiele, dominante wedstrijden).
Het ligt voor de hand om de nieuwe situatie er een van 'Armoede' te noemen. En deels is het ook letterlijk de realiteit. Maar deels is het ook gewoon een gevolg van keuzes die al jaren geleden zijn gemaakt, en waarvan nu de negatieve gevolgen maximaal zichtbaar zijn.
Maar er zijn natuurlijk ook positieve gevolgen: de Nederlanders komen er een flinke getale aan! En het leuke van Basketball is dat, waar de insiders vooral niveau-verlies waarnemen (en sommigen dar dan uiterst negatief verwoorden), ziet 'het grote publiek' gewoon leuke wedstrijden tussen nu snel herkenbaarder wordende teams.
Natuurlijk zag ik ook dat het niveau lager was dan, pak hem beet, 5 jaar geleden toen Amsterdam een fantastisch team had en geweldig basketball kon spelen. Zo geweldig dat Den Bosch met drie spelers met NBA-ervaring er nauwelijks aan te pas kwam. En die spelers waren echt niet zoveel minder dan de bijzondere toppers in de Gouden Tijd (eind 70'er en 80'er jaren). Maar toen waren er weer andere dingen om over te klagen... Ik probeer gewoon te gaan zitten, en steeds te genieten van wat er te genieten valt: de inzet, het jeugdige enthousiasme (dat er zeker bij Aris vanaf spatte, niet in het minst bij de twee jonge Amerikanen Williams en Michaels, die (vermoed ik) vrij algemeen als 'no-names' werden gezien -niet in het minst door 'de insiders'-), en de spanning van de wedstrijden.
Ja, ik vroeg me in mijn voorbeschouwing af of: “we voorspelbare Play-Offs” in het vooruitzicht hadden? Kijken we naar de uitslagen van de 7 series die we hebben gehad, dan was het zeker voorspelbaar. Alleen de Bossche 'comfort-zone', de blessure van van Paassen en de absolute piekvorm van Leeuwarden in de serie tussen die twee teams bracht daar verrassing. Maar ik heb de laatste 6 wedstrijden van het Friese team gezien, en ik heb me geen moment verveeld! En mijn mede-toeschouwers al helemaal niet, tenminste: dat denk ik!
Wie denkt dat ik het mis heb, mag het melden.
Leiden terecht Kampioen! En nu? Krijgen we volgend jaar in Leiden toch weer Europees Basketball? Dat mogen we toch hopen, want anders is het Leidsche Kampioenschap er inderdaad een van armoede; het mag nooit zo worden dat een Nederlands Kampioenschap blijvend het hoogst haalbare is...
De grootste vraag voor volgend seizoen is op dit moment natuurlijk: is Aris er ook in 2013/2014 weer bij? Juist nu Friesland, een piepkleine provincie so-wie-so -maar zeker een erg kleine basketball-provincie-, voor het basketball warm begint te lopen (want een warm bad was het zeker de laatste drie thuiswedstrijden in het Kalverdijkje), zou het diep triest zijn als de club het hoofd in de schoot zou moeten laten zinken.
Maar ik heb gemakkelijk praten; het zijn de mensen daar die het voor elkaar moeten zien te boksen...
Terugblik op seizoen van Aris Leeuwarden
Maar Aris is echt niet de enige club die het financieel zo krap heeft, dat men echt moet woekeren met de middelen; ook in Weert en Amsterdam moet er gepeesd worden om volgend seizoen minimaal net zo goed voor de dag te komen als dit seizoen. En ik vermoed dat iedere DBL-club zo zijn financiële sores heeft.
En dat brengt mij bij: 'Competitiemodellen en de Toekomst'.
Nog maar enkele maanden geleden werd door het NBB-Bestuur uit alle macht een Promotie-/Degradatie-regeling door de ALV gewrongen. Tegen de zin van een aanzienlijk deel van de afgevaardigden, op voorspraak van de gezamenlijke Competitieleiders. Alhoewel, tijdens de vergadering bleek dat die mensen iets minder 'gezamenlijk' waren dan in eerste instantie leek. Rayon West, waar ik een van de afgevaardigden was, was tegen. Naast 'de achterban' had ik nog een reden tegen te stemmen: ik denk dat wij, in de wankele situatie waarin wij ons bevinden, het ons niet kunnen veroorloven ook maar ergens een serieus (opleidingsteam, of een verenigings-vlaggenschip) van een vereniging te verliezen.
In het aangenomen verhaal staat dat de Dames Eredivisie 6 teams heeft, en houdt. Dat 'houden' was natuurlijk maar de vraag, gezien de ontwikkeling van het aantal teams in die Divisie in de recente jaren. Een reden waarom ik vond dat de Promotie-Divisie en Eredivisie, in ieder geval voor een deel van het seizoen, samengevoegd zouden moeten worden, al ben ik me ervan bewust dat lang niet iedereen (binnen en buiten het Dames-wereldje) die mening deelt. Maar ook hier weer: hoeveel teams kan je nog verliezen als je er nog maar zo weinig(6) hebt? Ik ben dus blij dat het Bestuur nu al is teruggekomen op de positie die het innam begin dit jaar, en dat 18 teams de eerste fase van de competitie zullen spelen. Ik hoop, en heb er best vertrouwen in, dat de minimaal twee (huidige Promo-) teams die ook de tweede fase in de hoogste klasse zullen moeten spelen, tegen die tijd zullen denken “Dat hadden we eerder moeten doen!”
Maar ook bij de Heren is het GAT tussen Promotie-Divisie (Amateurs) en DBL/Eredivisie (Professionals en Semi-Professionals, aangevuld met de nodige (jeugdige) Amateurs) VEEL TE GROOT!
Daarom is terugvallen in de Promotie-Divisie als het even wat minder gaat (sportief, organisatorisch en (vooral) financieel), eigenlijk geen reële optie; als Aris het financieel niet rondkrijgt, dan verdwijnt een groot deel van wat in Leeuwarden (en omgeving) de afgelopen jaren in het niets. Dan moet men grotendeels opnieuw beginnen! In een stad als Den Helder waren en zijn de nodige basketball-roots, dat maakt het iets gemakkelijker, maar in Leeuwarden begint Basketball net een beetje te wortelen...
Trouwe lezers weten dat ik het als onvermijdelijk zie, dat er ooit -wil het Basketball in deze regionen echt volwassen en van Professioneel Top-niveau worden-, een 'BeNeLux-League', of zelfs een 'North-Sea-League' zal moeten komen. Met behoud van (ook) een Nationaal Kampioenschap per land. Over samenwerking met België is al vaak gesproken, maar altijd ontbreekt er wel ergens de benodigde steun of het draagvlak. Dat is jammer, want zo'n nieuw verband is ook niet meteen 'de Som de Delen-Plus', dat vergt jaren! En helaas ontbreekt een breed gedragen Lange-Termijn-Visie, niet alleen in Nederland, maar net zo goed in België. In het groot, maar zeg maar te vergelijken met de DBL-strubbelingen over het nakomen van de gemaakte afspraak voortaan alle wedstrijden te 'streamen'. 'Penny-wise', maar 'Pound-fullish' dus.
Goed, maar wat moet er dan nu gebeuren? Ik denk dat, bij gebrek aan mogelijkheden om ons samen met de buurlanden te ontwikkelen naar Europees Top-niveau, we ons dan maar moeten richten op het verkleinen van de kloof tussen de (Landelijke) Amateur-competities.
Voor het volgend seizoen is het ongetwijfeld alweer te laat (al hoop ik natuurlijk van niet!)
Maar ik stel voor om het volgende model uit te werken:
-in plaats van de huidige Beker-competitie, of er bovenop, een Toernooi te organiseren met i.i.g. alle DBL-teams, en alle Promotie-Divisie teams. Eventueel aangevuld (met Eerste-Divisie-teams en/of Top-Rayon-ploegen) tot een mooi rond aantal van bijvoorbeeld 32 teams (maar 24 mag ook).
-deze teams worden ingedeeld in 8 groepen van 4 (of 3) en spelen in korte tijd (een lang weekend, of bijvoorbeeld een week) een hele of halve competitie (Uit/Thuis, dan wel in toernooivorm op een plaats)
-de 8 winnaars komen bij elkaar in een Final-8, of spelen een korte 'Best-of-three' Play-Off-serie naar een Final-4
Of je dit het beste voorafgaand aan de Reguliere Competitie kunt doen, of als het seizoen al een beetje op gang is, daar ben ik nog niet helemaal uit; beide hebben hun voors- en tegens. Maar het zou een eerste stap zijn waarmee op termijn het gat tussen de Top, en alles daaronder, een beetje gedicht zou kunnen worden. Het lijkt op wat en nu bij de Vrouwen gaat gebeuren. Laten we hopen dat dat een goed voorbeeld blijkt te zijn, en dat dit model ook bij de Mannen in de loop van de tijd uitgebouwd kan worden naar een iets meer substantiële competitie.
Een beetje flexibiliteit, dat hebben we broodnodig zolang het basketball in Nederland nog niet volwassen en rock-solid is. In grote basketball-landen kan men zich wellicht een keihard systeem van Promotie/Degradatie veroorloven, wij niet; wij moeten alle bloemen en bloemetjes die her en der opkomen koesteren...
Ik hoop dat ook dat het NBB-Bestuur de wijsheid kan opbrengen toch nog eens naar competitiemodellen voor de toekomst te kijken, en dat in die exercitie meer aspecten dan alleen 'de Heilige Schema's' meegewogen zullen worden.
Wij moeten het, ik hamer daar inmiddels al vele jaren op, hebben van SAMENWERKEN.
En in dat licht ervoer ik het als hartverwarmend om de Leidse aanhang tot tweemaal toe, voor en na G4 van de Finals, “ARIS MOET BLIJVEN!” te horen scanderen. Een goed voorbeeld voor iedereen die het Nederlandse Basketball lief heeft!
AART DEKKER
P.S.1: Zaterdag 25 mei, in sporthal Den Oert, het Ruud Sparreboom Jeugdtoernooi van Hurricanes, de club waar gigant Ruus Sparreboom ooit lange tijd in het bestuur zat. Ik ga, U ook?
P.S.2: In mijn vorige column vroeg ik om 'Mijn Droom voor het Nederlandse Basketball, Inspiratie voor de Koning', met enkele clicks te steunen op: https://deeljouwdroom.nl/participants/15103
Een flink aantal mensen heeft dat inmiddels gedaan, waarvoor mijn dank! Maar nog niet genoeg, want het doel is in ieder geval in de Top-50 terecht te komen. Help mij daarbij a.u.b!
zaterdag 25 mei 2013
Vers van de Pers: Mark Rutte viert feest op het Comgres 60 jaar VVD...
...en zei (Late NOS Journaal 24 mei): "Nederland heeft alles om een sterke economie te hebben/krijgen...".
Ik ben het BIJNA met hem eens (dat mag ook in de krant!): "Nederland heeft BIJNA alles dat nodig is voor een sterke economie en samenleving te hebben; BIJNA ALLES, BEHALVE...."
Juist ja, behalve een goede man in de functie van .. en dito partij de ... Helaas! De ellende zal nog wel even voortduren dus....
In een latere uitzending waren de quotes wat uitgebreider: bleek MR ook nog o.a. gezegd te hebben dat "...de VVD de norm moet zetten wat betreft integere politiek en politici..." Van welke planeet komt de beste man?
Na nog twee dagen 'mulling over' het bovenstaande is dit mijn voorlopige conclusie:
-eerst, ter relativering het antwoord op de vraag "Zijn er dan helemaal geen integere, goede VVD'ers?"
-natuurlijk die zijn er wel; ik begrijp niet waarom ze bij de VVD zitten, maar die zijn er natuurlijk best wel. Maar in de topposities zijn die alweer een stuk dunner gezaaid, dan in de lagere regionen... Een voorbeeld? Wel, degene die me altijd als eerste te binnenschiet: Pieter Winsemius, geweldige, inspirerende, door en door integere man! Dat de VVD hem niet als eerste pion invult als er bestuurders ergens neer moeten worden gezet...
-dan kom ik automatisch op de mensen die nu wel de top van de VVD vormen: die mensen zijn helemaal niet zo goed (in de zin van capabel), maar daarnaast lijken ze allemaal te denken (de een wat minder dan de ander) dat ze 'Gods gift to humanity, maar toch in ieder geval voor Nederland, zijn... Die domme arrogantie, Bah!
Ook 'Youp' maakte zich, al vorige week, druk over dit thema (NRC.nl):
Golfen met een k
Het komisch duo Fransje Weekers en Fredje Teeven zat aan de bar van een Haags café te zuipen dat het een lieve lust was. Glas na glas dronken ze op de goede afloop.
„Jos van Rey belde nog”, lachte Frans, „hij wil weer een groot billboard met mijn kop langs de A2 financieren. Met boven mijn hoofd de tekst: Wie slecht presteert blijft zitten! Dat was een regel van zijn oude rector op de middelbare school en die vond hij in dit geval wel geestig. Ik drink op de zachte g van geld! Het grote geld”.
„Mij interesseert het allemaal niks meer. Wat men ook van mij vindt”, zuchtte Fred, „vroeger was ik nog nerveus als op zaterdag de NRC kwam, beetje bang wat men daarin over me zou schrijven, maar nu ik weet dat die krant in handen is van de salonterrorist Derk Sauer en Egeria, een woekerfonds dat gefinancierd wordt door types die volgens mij hun geld verdienen door kindslaven hongerlonen in de Derde Wereld te betalen, vind ik het allemaal goed. Meer dan twaalf miljoen lepelden deze aandeelhouders vorig jaar uit het noodlijdende krantje. Moet ik me dan nog druk maken om de mening die op dat besmette papier wordt afgedrukt?”
„Het gerucht gaat dat ze de bonus onmiddellijk als een soort wiedergutmachung hebben overgemaakt aan de hongerige arbeiders in Bangladesh en die Sauer steunt met zijn geld Tsjetsjeense rebellen”, giechelde Fransje, „hij levert wapens die hij nog over heeft uit zijn IRA-tijd! Het protestantse bloed kleeft nog aan de lopen!”
„Ik had het geld lekker in Nutricia gestopt”, murmelde Fred, „die maken op dit moment ouderwetse graaiwinsten met hun melkpoeder dat ze met tonnen tegelijk aan de Chinezen verkopen. En in de pers doen ze heel verontwaardigd en begrijpen ze maar niet dat de schappen in de supermarkt leeg zijn”.
„En de laatste twee pakken, die nog wel de supermarkt gehaald hebben, worden door het corrupte winkelpersoneel via de achterdeur voor heel veel geld aan de plaatselijke afhaalchinees meegegeven”, gierde Weekers, „de hele wereld bestaat uit Josjes van Rey! Gister belde Samsom over wisselgeld. Dat ze jou en mij gered hadden en dat wij hem nu moesten helpen. Of ik met Rutte wil regelen dat illegaliteit niet meer strafbaar is. Ik zei tegen Diederik: Hallo, je hebt een Limbo aan de lijn. Een vazal van Josje van Rey en in onze kringen is illegaliteit nooit strafbaar! Kon-ie niet om lachen”.
„Weet je wat het is”, zuchtte Fred, „als de melkpoeder op is dan gaan de kinderen weer lekker aan de tiet van hun moeder hangen. Heb je zaterdag Paul de Leeuw gezien? Die had een stuk of wat hele brede Hollandse vrouwen, die op tv gingen kolven!”
„Golfen?”
„Nee, golfen met een k. Kolven. En op een gegeven moment trok Paul de slang van de melkmachine van die vrouwenuier en begon die dikke nicht aan die tieten te lebberen. Dit alles onder luid applaus van het dolenthousiaste klapvee in de studio”.
„Zo goed dat dat allemaal kan”, fluisterde Frans, „dat dat het huidige amusement is. Volgende keer moet Paul ook nog in een bak met giftige slangen en hongerige ratten, zoals in Killer Karaoke op RTL5. Hedendaags vermaak. Heerlijk!”
„Paul de Leeuw aan die uier”, kraaide Fred, „het is een beeld dat ik niet gauw vergeet. Het schijnt dat die Angelina Jolie het ook gezien heeft. En die heeft uit voorzorg onmiddellijk haar prachtige borsten eraf laten schroeven. Ze is bang dat als ze op een dag dement is er een oude homo aan gaat liggen lebberen. Enkel en alleen voor de kijkcijfers”.
„We gaan sluiten”, knikte de barkeeper naar de beide heren. Ze kregen nog een laatste drankje, dronken op de winst van de NRC en beloonden de barkeeper met een vette fooi.
„Wisselgeld van de PvdA”, lachte Fred, die een arm om Fransje sloeg, waarna ze samen naar buiten stommelden.
En heel lang echode door de Haagse binnenstad: En we gaan nog niet naar huis. Een geluid dat maar niet weg wilde sterven.
Ik ben het BIJNA met hem eens (dat mag ook in de krant!): "Nederland heeft BIJNA alles dat nodig is voor een sterke economie en samenleving te hebben; BIJNA ALLES, BEHALVE...."
Juist ja, behalve een goede man in de functie van .. en dito partij de ... Helaas! De ellende zal nog wel even voortduren dus....
In een latere uitzending waren de quotes wat uitgebreider: bleek MR ook nog o.a. gezegd te hebben dat "...de VVD de norm moet zetten wat betreft integere politiek en politici..." Van welke planeet komt de beste man?
Na nog twee dagen 'mulling over' het bovenstaande is dit mijn voorlopige conclusie:
-eerst, ter relativering het antwoord op de vraag "Zijn er dan helemaal geen integere, goede VVD'ers?"
-natuurlijk die zijn er wel; ik begrijp niet waarom ze bij de VVD zitten, maar die zijn er natuurlijk best wel. Maar in de topposities zijn die alweer een stuk dunner gezaaid, dan in de lagere regionen... Een voorbeeld? Wel, degene die me altijd als eerste te binnenschiet: Pieter Winsemius, geweldige, inspirerende, door en door integere man! Dat de VVD hem niet als eerste pion invult als er bestuurders ergens neer moeten worden gezet...
-dan kom ik automatisch op de mensen die nu wel de top van de VVD vormen: die mensen zijn helemaal niet zo goed (in de zin van capabel), maar daarnaast lijken ze allemaal te denken (de een wat minder dan de ander) dat ze 'Gods gift to humanity, maar toch in ieder geval voor Nederland, zijn... Die domme arrogantie, Bah!
Ook 'Youp' maakte zich, al vorige week, druk over dit thema (NRC.nl):
Golfen met een k
Het komisch duo Fransje Weekers en Fredje Teeven zat aan de bar van een Haags café te zuipen dat het een lieve lust was. Glas na glas dronken ze op de goede afloop.
„Jos van Rey belde nog”, lachte Frans, „hij wil weer een groot billboard met mijn kop langs de A2 financieren. Met boven mijn hoofd de tekst: Wie slecht presteert blijft zitten! Dat was een regel van zijn oude rector op de middelbare school en die vond hij in dit geval wel geestig. Ik drink op de zachte g van geld! Het grote geld”.
„Mij interesseert het allemaal niks meer. Wat men ook van mij vindt”, zuchtte Fred, „vroeger was ik nog nerveus als op zaterdag de NRC kwam, beetje bang wat men daarin over me zou schrijven, maar nu ik weet dat die krant in handen is van de salonterrorist Derk Sauer en Egeria, een woekerfonds dat gefinancierd wordt door types die volgens mij hun geld verdienen door kindslaven hongerlonen in de Derde Wereld te betalen, vind ik het allemaal goed. Meer dan twaalf miljoen lepelden deze aandeelhouders vorig jaar uit het noodlijdende krantje. Moet ik me dan nog druk maken om de mening die op dat besmette papier wordt afgedrukt?”
„Het gerucht gaat dat ze de bonus onmiddellijk als een soort wiedergutmachung hebben overgemaakt aan de hongerige arbeiders in Bangladesh en die Sauer steunt met zijn geld Tsjetsjeense rebellen”, giechelde Fransje, „hij levert wapens die hij nog over heeft uit zijn IRA-tijd! Het protestantse bloed kleeft nog aan de lopen!”
„Ik had het geld lekker in Nutricia gestopt”, murmelde Fred, „die maken op dit moment ouderwetse graaiwinsten met hun melkpoeder dat ze met tonnen tegelijk aan de Chinezen verkopen. En in de pers doen ze heel verontwaardigd en begrijpen ze maar niet dat de schappen in de supermarkt leeg zijn”.
„En de laatste twee pakken, die nog wel de supermarkt gehaald hebben, worden door het corrupte winkelpersoneel via de achterdeur voor heel veel geld aan de plaatselijke afhaalchinees meegegeven”, gierde Weekers, „de hele wereld bestaat uit Josjes van Rey! Gister belde Samsom over wisselgeld. Dat ze jou en mij gered hadden en dat wij hem nu moesten helpen. Of ik met Rutte wil regelen dat illegaliteit niet meer strafbaar is. Ik zei tegen Diederik: Hallo, je hebt een Limbo aan de lijn. Een vazal van Josje van Rey en in onze kringen is illegaliteit nooit strafbaar! Kon-ie niet om lachen”.
„Weet je wat het is”, zuchtte Fred, „als de melkpoeder op is dan gaan de kinderen weer lekker aan de tiet van hun moeder hangen. Heb je zaterdag Paul de Leeuw gezien? Die had een stuk of wat hele brede Hollandse vrouwen, die op tv gingen kolven!”
„Golfen?”
„Nee, golfen met een k. Kolven. En op een gegeven moment trok Paul de slang van de melkmachine van die vrouwenuier en begon die dikke nicht aan die tieten te lebberen. Dit alles onder luid applaus van het dolenthousiaste klapvee in de studio”.
„Zo goed dat dat allemaal kan”, fluisterde Frans, „dat dat het huidige amusement is. Volgende keer moet Paul ook nog in een bak met giftige slangen en hongerige ratten, zoals in Killer Karaoke op RTL5. Hedendaags vermaak. Heerlijk!”
„Paul de Leeuw aan die uier”, kraaide Fred, „het is een beeld dat ik niet gauw vergeet. Het schijnt dat die Angelina Jolie het ook gezien heeft. En die heeft uit voorzorg onmiddellijk haar prachtige borsten eraf laten schroeven. Ze is bang dat als ze op een dag dement is er een oude homo aan gaat liggen lebberen. Enkel en alleen voor de kijkcijfers”.
„We gaan sluiten”, knikte de barkeeper naar de beide heren. Ze kregen nog een laatste drankje, dronken op de winst van de NRC en beloonden de barkeeper met een vette fooi.
„Wisselgeld van de PvdA”, lachte Fred, die een arm om Fransje sloeg, waarna ze samen naar buiten stommelden.
En heel lang echode door de Haagse binnenstad: En we gaan nog niet naar huis. Een geluid dat maar niet weg wilde sterven.
vrijdag 24 mei 2013
Open brief Emile Roemer (SP) over de beteugeling van de kosten van de fraude in de zorg
Beste <>,
Dertien jaar geleden kreeg ik allerlei gezondheidsklachten. Ik voelde me constant belabberd, vermoeid, slap, had spierproblemen, kortom, vooral veel onverklaarbare klachten.
Ik heb elf maanden veel artsen en specialisten gesproken. Er is bloed geprikt, en het ene onderzoek na het andere onderzoek gedaan om er maar achter te komen wat het kon zijn. Ik ging van internist naar radioloog en van oogarts naar neuroloog. Uiteindelijk bleek het de ziekte van Lyme. Ik kreeg gelukkig de juiste antibiotica, via een easy-pump, rechtstreeks in de bloedbaan. Na enkele maanden was ik weer helemaal de oude.
Gisteren moest ik weer aan die elf maanden medische molen denken. Minister Schippers stelde voor dat alle patiënten in het vervolg een overzicht van de kosten moeten krijgen die in de zorg zijn gemaakt. Waarom ze dat doet? Schippers ziet dat door de ingevoerde marktwerking de kosten de pan uit rijzen en de fraude flink is toegenomen. Zij zelf – en de zorgverzekeraars – krijgen al jaren geen grip op die fraude en daarom denkt ze dat het aangepakt kan worden als u en ik thuis een overzicht van de zorgkosten toegestuurd krijgen. Wij moeten die rekening maar nakijken en dan beoordelen of er sprake is van fraude of onnodige behandelingen.
Even kijken wat dit voor mij had betekend. Toen ik problemen kreeg met mijn rechteroog had ik zelf moeten beoordelen of een doorverwijzing naar de oogarts wel noodzakelijk was. En al die leveronderzoeken, omdat mijn lever steeds slechter functioneerde, waren die wel allemaal nodig? Wat kost dat eigenlijk, is daarvoor niet te veel berekend? En heeft het ziekenhuis wel het goede onderzoek doorberekend? Of wat te denken van al dat bloedprikken, was dat allemaal wel nodig geweest? En kloppen die bedragen dan vervolgens wel? O, en let wel: ondertussen lig ik dus hondsberoerd met Lyme thuis op de bank. Dit lost de fraude dus echt niet op.
Dit is wat er mis gaat. Opeenvolgende kabinetten hebben gewerkt aan een systeem van marktwerking in de zorg. Artsen en ziekenhuizen krijgen betaald per handeling die ze verrichten. Het gevolg? Artsen gaan meer doen dan medisch noodzakelijk is en de kosten stijgen harder dan ooit. Frauderen blijkt te lonen: drie tot vier miljard euro per jaar wordt zo verspild. En in plaats van te erkennen dat dit een systeemfout is, komt de minister nu met zorgbonnetjes voor u thuis. Miljoenen Nederlanders krijgen straks een overzicht van hun zorgkosten op de deurmat, waar ze helemaal niets mee kunnen.
En weet u wat er straks gaat gebeuren? Diezelfde partijen die nu weigeren de fouten in het zorgstelsel te onderzoeken gaan straks klagen over de enorme bureaucratie die al die overzichten gaan veroorzaken. In de Verenigde Staten krijgt iedereen al een zo’n zorgrekening toegestuurd. De totale uitgaven aan de zorg liggen daar 50% hoger dan bij ons…
Emile Roemer
Dertien jaar geleden kreeg ik allerlei gezondheidsklachten. Ik voelde me constant belabberd, vermoeid, slap, had spierproblemen, kortom, vooral veel onverklaarbare klachten.
Ik heb elf maanden veel artsen en specialisten gesproken. Er is bloed geprikt, en het ene onderzoek na het andere onderzoek gedaan om er maar achter te komen wat het kon zijn. Ik ging van internist naar radioloog en van oogarts naar neuroloog. Uiteindelijk bleek het de ziekte van Lyme. Ik kreeg gelukkig de juiste antibiotica, via een easy-pump, rechtstreeks in de bloedbaan. Na enkele maanden was ik weer helemaal de oude.
Gisteren moest ik weer aan die elf maanden medische molen denken. Minister Schippers stelde voor dat alle patiënten in het vervolg een overzicht van de kosten moeten krijgen die in de zorg zijn gemaakt. Waarom ze dat doet? Schippers ziet dat door de ingevoerde marktwerking de kosten de pan uit rijzen en de fraude flink is toegenomen. Zij zelf – en de zorgverzekeraars – krijgen al jaren geen grip op die fraude en daarom denkt ze dat het aangepakt kan worden als u en ik thuis een overzicht van de zorgkosten toegestuurd krijgen. Wij moeten die rekening maar nakijken en dan beoordelen of er sprake is van fraude of onnodige behandelingen.
Even kijken wat dit voor mij had betekend. Toen ik problemen kreeg met mijn rechteroog had ik zelf moeten beoordelen of een doorverwijzing naar de oogarts wel noodzakelijk was. En al die leveronderzoeken, omdat mijn lever steeds slechter functioneerde, waren die wel allemaal nodig? Wat kost dat eigenlijk, is daarvoor niet te veel berekend? En heeft het ziekenhuis wel het goede onderzoek doorberekend? Of wat te denken van al dat bloedprikken, was dat allemaal wel nodig geweest? En kloppen die bedragen dan vervolgens wel? O, en let wel: ondertussen lig ik dus hondsberoerd met Lyme thuis op de bank. Dit lost de fraude dus echt niet op.
Dit is wat er mis gaat. Opeenvolgende kabinetten hebben gewerkt aan een systeem van marktwerking in de zorg. Artsen en ziekenhuizen krijgen betaald per handeling die ze verrichten. Het gevolg? Artsen gaan meer doen dan medisch noodzakelijk is en de kosten stijgen harder dan ooit. Frauderen blijkt te lonen: drie tot vier miljard euro per jaar wordt zo verspild. En in plaats van te erkennen dat dit een systeemfout is, komt de minister nu met zorgbonnetjes voor u thuis. Miljoenen Nederlanders krijgen straks een overzicht van hun zorgkosten op de deurmat, waar ze helemaal niets mee kunnen.
En weet u wat er straks gaat gebeuren? Diezelfde partijen die nu weigeren de fouten in het zorgstelsel te onderzoeken gaan straks klagen over de enorme bureaucratie die al die overzichten gaan veroorzaken. In de Verenigde Staten krijgt iedereen al een zo’n zorgrekening toegestuurd. De totale uitgaven aan de zorg liggen daar 50% hoger dan bij ons…
Emile Roemer
Vrijheid geef je door (de PvdA/VVD-manier)...
Wat een goede, wrange, harde cartoon maakte Collignon in de Volkskrant; het is precies wat ik zei toen, op 5 Mei bij het Vrijheids-Concert in Amsterdam, de Nederlandse vlag werd doorgegeven: "Au! Wat heeft die vlag met Vrijheid te maken, als wij vreemdelingen opsluiten, puur en alleen omdat ze Vreemdeling zijn zonder het juiste papiertje?"
Ik zou wel willen dat ik zo kon tekenen...
Ik zou wel willen dat ik zo kon tekenen...
Ruud Sparreboom Jeugd Toernooi bij Hurricanes in Spijkenisse
Ruud Sparreboom Jeugdtoernooi 2013
Zaterdag 25 mei 2013 organiseert the Hurricanes het 1e Ruud Sparreboom Jeugdtoernooi.
De leidraad voor het jaarlijks terugkerende Ruud Sparreboom Jeugdtoernooi zal zijn sportiviteit en respect. De op 26 maart 2012 overleden oud voorzitter van the Hurricanes had deze 2 motto's hoog in het vaandel staan.
10:00 - 13:00 uur U10 13:00 - 16:00 uur U12
House of Basketbal zal op 25 Mei (Ruud Sparreboom toernooi) en 8 juni (All star gala) in den Oert aanwezig zijn met een stand vol met basketbalartikelen.
Direct na afloop van het toernooi wordt een clinic verzorgd door:
Henk Pieterse
Oud Speler van Den Bosch en Den Helder,
101-voudig international
Winnaar van de schotwedstrijd tijdens
de clinic wint een prijs van Pioneer !!
Voor deze dag zoeken wij scheidsrechters en tafelaars aanmelden via toernooicommissie: toernooi@thehurricanes.nl
Toernooi is vol !
maandag 20 mei 2013
Tijden van weleer en Ik heb ieders hulp nodig bij mijn 'Droom voor de Toekomst'
Het zal wel zijn omdat ik zo'n oude lul word, maar na mijn recente column 'Apollo bedankt' ga ik het deze keer alweer hebben over 'die goede oude tijd'; het korte tijdperk waarin basketball in Nederland boomde, alles leek te kunnen, en we op weg leken naar een echte 'Gouden Tijd' voor het Nederlandse Basketball...
Ik heb het dan natuurlijk over eind jaren 70, begin jaren 80. Een tijd ook waarin de Maaspoort werd gesticht, toen nog -geloof ik tenminste - als Nationaal Basketbal Centrum (iets wat niet zo heel lang duurde, als ik me niet vergis...)
De Maaspoort was natuurlijk uniek, en is dat in zekere zin eigenlijk nog steeds natuurlijk, al komt het Sportcentrum van Landstede Zwolle er nu dichtbij. Elders in Nederland had je zo'n dertig jaar geleden de Martinihal, maar die kon zowat rondjes draaien in de huidige Martini-Plaza. De HBW verhuisde van de Beyneshal (min of meer 'standaard Nederlandse sporthal'), naar de Kennemerhal, die wel groter was, maar toch ook alweer decennia geleden eigenlijk te klein werd voor de toen uit dat jasje barstende HBW. Daarop volgde de zwerftocht van de HBW: van Haarlem, naar Ahoy in Rotterdam, terug naar Haarlem, via Amsterdam naar (in 2012) Groningen, we weten allemaal wat die queeste tot nu tot heeft opgeleverd... Ook ABC Amsterdam speelde een jaar of 10 in een grote zaal (de Sporthallen Zuid), maar daar kwam door diverse oorzaken maar heel af en toe substantieel publiek.
Nu er voor het eerst sinds lange tijd geen Groningen, Den Bosch of ABC Amsterdam Basketball in de Finale staat, zijn we met de Finale-serie van de Play-Offs terug in het type sporthal van weleer, al is de Vijf-Mei-hal van Zorg&Zekerheid Leiden sinds enkele jaren al een beetje uitgebouwd, en zijn de zalen van beide finalisten een stuk fraaier aangekleed dan in de 70'er-jaren het geval was. Maar in de essentie spelen zowel Z&Z Leiden en Aris Leeuwarden beiden nog in 'de Standaard Nederlandse Sporthal', met een vloeroppervlak van drie basketballvelden en verder zeer beperkte faciliteiten. Ik ben het niet geheel eens met de uitspraak (al zou die al waar zijn, -dan getuigt het nog steeds niet van veel gevoel voor respect-) van de over het paard getilde import-turk Semih Erden, toen hij vorig jaar voor een EuroCup Challenge-wedstrijd in Leiden de zaal binnenkwam: '...dit is een schuur!' Ik vind namelijk dat juist Leiden een fantastische job doet in het aankleden van de zaal tot een sfeervolle basketball-accommodatie. Ook Sporthal Kalverdijkje ziet er een stuk mooier uit, en voelt een stuk prettiger aan dan de gemiddelde 'Typisch Nederlandse Sporthal'.
Maar dat alles neemt niet weg dat, wat afmetingen betreft en wat betreft faciliteiten er omheen, de mogelijkheden van vrijwel al 'onze zalen' toch zeer beperkt zijn, zeker als je ze bekijkt door de bril van een (Semi-) Professionle Sportorganisatie die de vleugels verder uit wil slaan...
Laat ik het eerste deel van deze column positief afsluiten. Klein? Ja! Beperkt? Ja, ook! Maar ook: zeer sfeervol met, zoals in 'de Gouden Tijd', van publiek uitpuilende en hete zalen die hartstochtelijk meeleven met hun teams. Vandaar mijn gevoel dat het wel lijkt alsof 'de tijden van weleer' in 2013 herleven...
Maar niet voldoende dus voor Professionele Sportteams; en daaruit valt dan meteen (deels) te verklaren dat we bezig zijn met een Finale-serie om het Nederlands Kampioenschap Basketball Mannen met een deelnemer die fantastisch boven zichzelf uitstijgt, en laat zien dat zelfs in het dunbevolkte kleine Friesland (slechts ongeveer 10 clubs en clubjes in de hele provincie!) de Basketballsport inmiddels 'Leeft', maar die niet zeker is van haar voortbestaan als professionele club voor het volgend seizoen, omdat al een jaar zonder Hoofdsponsor wordt geopereerd, terwijl ook de accommodatie nauwelijks mogelijkheden biedt op alternatieve en aanvullende wijze financiële middelen te genereren...
De schrijver van deze column in zijn 'beste dagen'; Tear-drop in de wedstrijd GOBA vs. Werkendam (1980), met verder zichtbaar Hans Cussell (GOBA, rechts op de rug gezien) en van L->R Theo Vos, Gerrit van Buren, Greg Floyd, 2e amerikaan ?? en ?? Valkenburg (Werkendam) in de van Rappardhal in Gorinchem, toendertijd een exacte kopie van de 5-Mei-hal in Leiden voor de recente verbouwing.
En eigenlijk speelt dit probleem op alle niveaus van het Nederlandse Basketball of, breder nog, de gehele Nederlandse Zaal-/Bal-Sporten; van de Top tot de Basis, en bijna alles er tussenin. Werd immers nog niet zolang geleden Rotterdam Volleyball-Kampioen, om direct daaropvolgend te verdwijnen uit de hoogste klasse?! Maar ook onder de gewone 'clubs en clubjes', de Verenigingen van de NBB, die inmiddels voor een groot deel van de financiering van de NBB-activiteiten moeten zorgen omdat Overheden en NOC*NSF zich steeds meer terugtrekken op een beperkt scala aan activiteiten, en vinden dat 'niet-Medaille-sporten'(OS) zichzelf maar moeten zien te bedruipen, maar anderzijds wel steeds meer verwachten van diezelfde verenigingen dat zij 'hun maatschappelijke rol spelen'. En dat wringt dus, en brengt steeds meer, en steeds vaker, verenigingen in de problemen...
Er is dus structurele verandering nodig, ook op het gebied van Zalen en Accommodaties.
Lezers die mij al langere tijd en nauwgezet volgen, weten dat 'mijn Grote Basketball Project', mijn eerste Basketball-Droom die verder ging dan mijn eigen Basketbal, mijn eigen Teams, en de ('gewone') clubs waarvan ik deel uitmaakte, BV Team Ten Dreamers The Hague was, en alle nevenactiviteiten die daar mee te maken hadden, zoals Pleintjes-/Straat-Basketball.
TTD was zeer succesvol in de acht jaar dat de club actief 'draaide'; we waren binnen vier jaar, volgens de definities van de NBB nu, 'Groot', met 200+ leden, bijna allemaal jong tot zeer jong en voor 80% allochtoon, en dan zat er ook nog een schoolvereniging aan vast van zo'n 70 personen, en waren er heel wat mensen die graag bij TTD kwamen, maar nooit lid werden.
Maar uiteindelijk werd m.n. De afhankelijkheid van de Gemeentelijke Overheid en haar Accommodaties ons fataal; onvoldoende mogelijkheden en VEEL TE DUUR! Er waren nog wel meer aspecten die ons parten speelden, maar daar wil ik nu niet verder over uitweiden.
Een les voor ons: “Nooit meer op deze manier, we willen alleen maar opnieuw beginnen als we een EIGEN ACCOMMODATIE kunnen verwerven!”
En dan kom ik op mijn 'Kreet om Hulp/Support' uit de kop boven dit stukje:
al een hele tijd ben ik, samen met wat andere mensen, aan het werken aan een Concept: 'de Buurt Basketball Club' (BBC). Dat concept moet een deel van het 'Accommodatie-Probleem' voor (nieuwe en bestaande) Basketball-Verenigingen helpen oplossen. Niet allen voor TTD dus, maar voor veel meer clubs, in principe moet het op vele plaatsen in Nederland mogelijk zijn op basis van dit concept te gaan werken.
En toen kregen wij Nederlanders een Nieuwe Koning en Koningin. Een heus Inhuldigings-comité verzon activiteiten om het Feest te vieren en kracht bij te zetten.
Een van de Projecten is: 'Mijn Droom voor Nederland, Inspiratie voor de Koning'.
We weten allemaal dat Willem-Alexander I en Maxima veel hart voor de SAMENleving en voor de Sport hebben, dus deze titel past naadloos op ons Concept.
Dus diende ik 'MIJN DROOM' ook in, in de hoop met dit Concept het uiteindelijke Boek zou gaan halen. Maar teneinde dat waar te maken moeten wij nog wel wat steun/support zien te verwerven;
het doel is toch tenminste in de Top-100 van ingezonden 'Dromen'm terecht te komen, en daar hebben we nog een week, hooguit twee, de tijd voor.
Op: https://deeljouwdroom.nl/participants/15103
vindt u Mijn/Onze Droom voor (Basketballend) Nederland. Wij hopen er mijn naamgenoot, Koning Willem-Alexander (want voluit heet ik Aart Alexander, vandaar dat ik mijn Droom onder de naam Alexander Dekker postte) mee te inspireren...
Ik hoop dat u allen wilt helpen!
Steunen gaat heel eenvoudig:
-u hoeft alleen maar even te registreren (u zult begrijpen dat daar geen (nadelige) consequenties voor u aan vastzitten bij een keurig instituut als 'het Nationaal Comitee Inhuldiging'!)
-daarna kunt u de grote Oranje Knop 'Steun deze Droom' aanklikken, en 'Klaar is Kees'!
Een korte versie van ons Concept staat op de 'Dromensite'.
Natuurlijk is er veel meer over ons Concept te vertellen, en natuurlijk kunnen wij, bij het verder uitwerken ervan, nog heel veel mensen gebruiken. Dat is dus mijn tweede vraag: “Lijkt ons Concept u iets waaraan u graag mee zou werken? Meldt u dan bij mij...”
Ik ben benieuwd, maar reken stilletjes toch een beetje op veel steun van mijn lezers!
Verder hoop ik, voor het Nederlandse Basketball, dat de Finale-serie van de Play-Offs Mannen niet alleen in uitslagen van de individuele wedstrijden, maar ook in de stand van de Serie Spannend wordt en blijft; zou het niet mooi zijn als er over een kleine twee weken weer eens een Game-7 zou komen, liefst met veel TV-tijd en Verlengingen!?
Veel plezier!
En alvast bedankt voor de Steun!
AART DEKKER
Ik heb het dan natuurlijk over eind jaren 70, begin jaren 80. Een tijd ook waarin de Maaspoort werd gesticht, toen nog -geloof ik tenminste - als Nationaal Basketbal Centrum (iets wat niet zo heel lang duurde, als ik me niet vergis...)
De Maaspoort was natuurlijk uniek, en is dat in zekere zin eigenlijk nog steeds natuurlijk, al komt het Sportcentrum van Landstede Zwolle er nu dichtbij. Elders in Nederland had je zo'n dertig jaar geleden de Martinihal, maar die kon zowat rondjes draaien in de huidige Martini-Plaza. De HBW verhuisde van de Beyneshal (min of meer 'standaard Nederlandse sporthal'), naar de Kennemerhal, die wel groter was, maar toch ook alweer decennia geleden eigenlijk te klein werd voor de toen uit dat jasje barstende HBW. Daarop volgde de zwerftocht van de HBW: van Haarlem, naar Ahoy in Rotterdam, terug naar Haarlem, via Amsterdam naar (in 2012) Groningen, we weten allemaal wat die queeste tot nu tot heeft opgeleverd... Ook ABC Amsterdam speelde een jaar of 10 in een grote zaal (de Sporthallen Zuid), maar daar kwam door diverse oorzaken maar heel af en toe substantieel publiek.
Nu er voor het eerst sinds lange tijd geen Groningen, Den Bosch of ABC Amsterdam Basketball in de Finale staat, zijn we met de Finale-serie van de Play-Offs terug in het type sporthal van weleer, al is de Vijf-Mei-hal van Zorg&Zekerheid Leiden sinds enkele jaren al een beetje uitgebouwd, en zijn de zalen van beide finalisten een stuk fraaier aangekleed dan in de 70'er-jaren het geval was. Maar in de essentie spelen zowel Z&Z Leiden en Aris Leeuwarden beiden nog in 'de Standaard Nederlandse Sporthal', met een vloeroppervlak van drie basketballvelden en verder zeer beperkte faciliteiten. Ik ben het niet geheel eens met de uitspraak (al zou die al waar zijn, -dan getuigt het nog steeds niet van veel gevoel voor respect-) van de over het paard getilde import-turk Semih Erden, toen hij vorig jaar voor een EuroCup Challenge-wedstrijd in Leiden de zaal binnenkwam: '...dit is een schuur!' Ik vind namelijk dat juist Leiden een fantastische job doet in het aankleden van de zaal tot een sfeervolle basketball-accommodatie. Ook Sporthal Kalverdijkje ziet er een stuk mooier uit, en voelt een stuk prettiger aan dan de gemiddelde 'Typisch Nederlandse Sporthal'.
Maar dat alles neemt niet weg dat, wat afmetingen betreft en wat betreft faciliteiten er omheen, de mogelijkheden van vrijwel al 'onze zalen' toch zeer beperkt zijn, zeker als je ze bekijkt door de bril van een (Semi-) Professionle Sportorganisatie die de vleugels verder uit wil slaan...
Laat ik het eerste deel van deze column positief afsluiten. Klein? Ja! Beperkt? Ja, ook! Maar ook: zeer sfeervol met, zoals in 'de Gouden Tijd', van publiek uitpuilende en hete zalen die hartstochtelijk meeleven met hun teams. Vandaar mijn gevoel dat het wel lijkt alsof 'de tijden van weleer' in 2013 herleven...
Maar niet voldoende dus voor Professionele Sportteams; en daaruit valt dan meteen (deels) te verklaren dat we bezig zijn met een Finale-serie om het Nederlands Kampioenschap Basketball Mannen met een deelnemer die fantastisch boven zichzelf uitstijgt, en laat zien dat zelfs in het dunbevolkte kleine Friesland (slechts ongeveer 10 clubs en clubjes in de hele provincie!) de Basketballsport inmiddels 'Leeft', maar die niet zeker is van haar voortbestaan als professionele club voor het volgend seizoen, omdat al een jaar zonder Hoofdsponsor wordt geopereerd, terwijl ook de accommodatie nauwelijks mogelijkheden biedt op alternatieve en aanvullende wijze financiële middelen te genereren...
De schrijver van deze column in zijn 'beste dagen'; Tear-drop in de wedstrijd GOBA vs. Werkendam (1980), met verder zichtbaar Hans Cussell (GOBA, rechts op de rug gezien) en van L->R Theo Vos, Gerrit van Buren, Greg Floyd, 2e amerikaan ?? en ?? Valkenburg (Werkendam) in de van Rappardhal in Gorinchem, toendertijd een exacte kopie van de 5-Mei-hal in Leiden voor de recente verbouwing.
En eigenlijk speelt dit probleem op alle niveaus van het Nederlandse Basketball of, breder nog, de gehele Nederlandse Zaal-/Bal-Sporten; van de Top tot de Basis, en bijna alles er tussenin. Werd immers nog niet zolang geleden Rotterdam Volleyball-Kampioen, om direct daaropvolgend te verdwijnen uit de hoogste klasse?! Maar ook onder de gewone 'clubs en clubjes', de Verenigingen van de NBB, die inmiddels voor een groot deel van de financiering van de NBB-activiteiten moeten zorgen omdat Overheden en NOC*NSF zich steeds meer terugtrekken op een beperkt scala aan activiteiten, en vinden dat 'niet-Medaille-sporten'(OS) zichzelf maar moeten zien te bedruipen, maar anderzijds wel steeds meer verwachten van diezelfde verenigingen dat zij 'hun maatschappelijke rol spelen'. En dat wringt dus, en brengt steeds meer, en steeds vaker, verenigingen in de problemen...
Er is dus structurele verandering nodig, ook op het gebied van Zalen en Accommodaties.
Lezers die mij al langere tijd en nauwgezet volgen, weten dat 'mijn Grote Basketball Project', mijn eerste Basketball-Droom die verder ging dan mijn eigen Basketbal, mijn eigen Teams, en de ('gewone') clubs waarvan ik deel uitmaakte, BV Team Ten Dreamers The Hague was, en alle nevenactiviteiten die daar mee te maken hadden, zoals Pleintjes-/Straat-Basketball.
TTD was zeer succesvol in de acht jaar dat de club actief 'draaide'; we waren binnen vier jaar, volgens de definities van de NBB nu, 'Groot', met 200+ leden, bijna allemaal jong tot zeer jong en voor 80% allochtoon, en dan zat er ook nog een schoolvereniging aan vast van zo'n 70 personen, en waren er heel wat mensen die graag bij TTD kwamen, maar nooit lid werden.
Maar uiteindelijk werd m.n. De afhankelijkheid van de Gemeentelijke Overheid en haar Accommodaties ons fataal; onvoldoende mogelijkheden en VEEL TE DUUR! Er waren nog wel meer aspecten die ons parten speelden, maar daar wil ik nu niet verder over uitweiden.
Een les voor ons: “Nooit meer op deze manier, we willen alleen maar opnieuw beginnen als we een EIGEN ACCOMMODATIE kunnen verwerven!”
En dan kom ik op mijn 'Kreet om Hulp/Support' uit de kop boven dit stukje:
al een hele tijd ben ik, samen met wat andere mensen, aan het werken aan een Concept: 'de Buurt Basketball Club' (BBC). Dat concept moet een deel van het 'Accommodatie-Probleem' voor (nieuwe en bestaande) Basketball-Verenigingen helpen oplossen. Niet allen voor TTD dus, maar voor veel meer clubs, in principe moet het op vele plaatsen in Nederland mogelijk zijn op basis van dit concept te gaan werken.
En toen kregen wij Nederlanders een Nieuwe Koning en Koningin. Een heus Inhuldigings-comité verzon activiteiten om het Feest te vieren en kracht bij te zetten.
Een van de Projecten is: 'Mijn Droom voor Nederland, Inspiratie voor de Koning'.
We weten allemaal dat Willem-Alexander I en Maxima veel hart voor de SAMENleving en voor de Sport hebben, dus deze titel past naadloos op ons Concept.
Dus diende ik 'MIJN DROOM' ook in, in de hoop met dit Concept het uiteindelijke Boek zou gaan halen. Maar teneinde dat waar te maken moeten wij nog wel wat steun/support zien te verwerven;
het doel is toch tenminste in de Top-100 van ingezonden 'Dromen'm terecht te komen, en daar hebben we nog een week, hooguit twee, de tijd voor.
Op: https://deeljouwdroom.nl/participants/15103
vindt u Mijn/Onze Droom voor (Basketballend) Nederland. Wij hopen er mijn naamgenoot, Koning Willem-Alexander (want voluit heet ik Aart Alexander, vandaar dat ik mijn Droom onder de naam Alexander Dekker postte) mee te inspireren...
Ik hoop dat u allen wilt helpen!
Steunen gaat heel eenvoudig:
-u hoeft alleen maar even te registreren (u zult begrijpen dat daar geen (nadelige) consequenties voor u aan vastzitten bij een keurig instituut als 'het Nationaal Comitee Inhuldiging'!)
-daarna kunt u de grote Oranje Knop 'Steun deze Droom' aanklikken, en 'Klaar is Kees'!
Een korte versie van ons Concept staat op de 'Dromensite'.
Natuurlijk is er veel meer over ons Concept te vertellen, en natuurlijk kunnen wij, bij het verder uitwerken ervan, nog heel veel mensen gebruiken. Dat is dus mijn tweede vraag: “Lijkt ons Concept u iets waaraan u graag mee zou werken? Meldt u dan bij mij...”
Ik ben benieuwd, maar reken stilletjes toch een beetje op veel steun van mijn lezers!
Verder hoop ik, voor het Nederlandse Basketball, dat de Finale-serie van de Play-Offs Mannen niet alleen in uitslagen van de individuele wedstrijden, maar ook in de stand van de Serie Spannend wordt en blijft; zou het niet mooi zijn als er over een kleine twee weken weer eens een Game-7 zou komen, liefst met veel TV-tijd en Verlengingen!?
Veel plezier!
En alvast bedankt voor de Steun!
AART DEKKER
Het kan dus wel! Wat een (Basketball-) Feest(-je)…
We zitten in Play-Off-time, dus er gebeurt veel, en (dus) is er veel inspiratie om stukjes te schrijven. In mijn vorige verhaal gaf ik aan wat mij, en volgens mij vele anderen in ons kleine basketball-wereldje, in toenemende mate dwars zit; de veel te vaak matige tot slechte arbitrage. Zo schreef ik o.a. dat ik er soms zo van baal hoe sommige refs (mijn plezier in) wedstrijden verpesten, dat ik nog niet helemaal wist of ik G4 van de Serie Eiffel Towers Den Bosch vs. Aris Leeuwarden zou gaan bijwonen. Ik moest het risico dat ik de lange reis naar het Hoge Noorden zou maken, om eenmaal daar -vroeger of later- te constateren dat de refs er weer een vervelende toestand hadden gemaakt, afwegen tegen het risico, dat ik een wedstrijd die potentieel basketball-geschiedenis zou kunnen schrijven -en die ook nog eens aantrekkelijk zou kunnen zijn om naar te kijken- zou laten lopen, en e.e.a. dus zou missen.
De kramp in mijn vingers van het schrijven van het vorige lange verhaal was nog niet geheel geweken, maar we schrijven alweer de dag na G4, die inderdaad historisch bleek te zijn en bovendien ‘Een Groot Feest’, al zullen de meeste Bossche fans over dat laatste met mij van mening verschillen.
Ik ben geen Jakob Bergsma, dus met absolute zekerheid kan ik het niet stellen, maar ik vermoed dat G4 inderdaad de belangrijkste en meest legendarische wedstrijd is geworden uit de Friese Basketball-geschiedenis!(?)
In deze serie had ik eigenlijk geen persoonlijke voorkeur wat betreft uiteindelijke winnaar. Den Bosch was het hele seizoen het meest regelmatige en beste team, en kondigde al aan met de nieuwe sponsor weer Europees te gaan spelen (daar ben ik altijd erg voor!)’, dus had ik hen de titel graag gegund. Maar Leeuwarden zit w.b.t. sponsoring in de knel, speelt al jaren leuk basketball, heeft een leuk jong team, en deed het fantastisch in G1+2. En aangezien ik vind dat Basketball een ‘Feest’ moet zijn, en ik me er vaak op betrap dat ik het toch wel erg leuk vind als underdogs zichzelf overtreffen, moet ik toegeven dat de wedstrijd, de entourage, en het geweldige spel van Aris mij veel plezier deden. Dat de beste maar mocht winnen’ dus…
En waar ik mijn vorige verhaal afsloot met de hoop dat iedereen een leuke wedstrijd te zien zou krijgen, en dat dit zeker ook zou gelden voor het scheidsrechterlijke trio, ben ik blij te kunnen constateren dat de drie mannen in Oranje/Zwart het goed deden, en volgens mij ook een leuke wedstrijd gehad moeten hebben. Daarover later meer.
Laat ik het eerst nog even over Eiffel hebben. Hoe ik me ook geamuseerd heb bij de wedstrijd, en genoot van de vreugde bij alles en iedereen die iets met Aris te maken had, ik kon meevoelen met de pijn in het Bossche kamp; het is hard als je het hele seizoen soeverein de beste bent geweest, en dan eigenlijk in een wedstrijd, en de laatste seconden van de tweede, je kansen op de ultieme seizoensprijs in rook ziet opgaan en achter de feiten aanloopt. Aan de andere kant: Den Bosch heeft na enkele moeilijke jaren alles weer goed op het spoor staan, inmiddels sportief alweer twee goede seizoenen onder de riem, en zelfs na het vertrek van de sponsor van vele jaren, een nieuwe geldschieter gevonden -die ook nog eens Europa in wil-; geen Kampioenschap dus, maar wel de Beker, en men kan met enig vertrouwen de toekomst tegemoet zien!
Dan de Winnaar; Aris Leeuwarden. Ik geloof dat het wel eerder is gebeurd dat een (hoofd-)sponsor-loze club de Finale van de Play-Offs heeft gehaald, maar het blijft bijzonder, zeker als het een club betreft die nog niet heel lang bestaat, gevestigd is in een relatief kleine Provincie-(hoofd-)stad, en speelt met een team dat voornamelijk bestaat uit jonge ‘no-names’ (voor het grote publiek en de media dan; zo repte ‘Langs-de-Lijn over Tjoe de Pala’, en dan hebben we het ook nog eens over precies de enige International van de club…). Dan moeten ze daar een aantal dingen heel goed doen!
Dat staat voor mij dan ook buiten kijf: Gert Schurer, Erik Braal, en vast nog wel een aantal ‘Unsung Heroes’ hebben sowieso wonderen verricht, en ik ben onder de indruk van de onverstoorbaarheid (als het even wat minder gaat), het enthousiasme van het hele team, en het vermogen tot teamspel van Aris Leeuwarden.
Maar er is meer. Nog niet zolang geleden hoorde ik van iemand die het weten kan, dat er in Leeuwarden sprake was van een ‘serieus minderwaardigheidscomplex’, met andere woorden, dat er (ook) bij het Aris-publiek weinig vertrouwen was in het eigen kunnen. Ik kon dat zelf vaststellen toen ik, eind 2012, een wedstrijd (ook toen al ging het om Aris-Eiffel) bijwoonde; de Friezen hadden geen schijn van kans, scoorden de eerste helft eigenlijk geen enkel punt uit goed uitgespeelde aanvallen en schoten, en gingen kansloos de bietenbrug op met 4-+ verschil. Om mij heen hoorde ik slechts gegriep en andere negatieve uitingen…
Maar dat lijkt dus, in slechts een klein halfjaartje, flink veranderd! Waar het gaat om sport heeft Friesland/Leeuwarden niet langer slechts de 11-Stedentocht om trots op te zijn (Heerenveen is nog een behoorlijk eind weg van de Friese Hoofdstad); ruim een week geleden was het Cambuur dat de harten verwarmde in Leeuwarden, en nu is daar dus ook Aris! En dat wilden ze weten in het Kalverdijkje; de sfeer was erg goed en Den Bosch was eigenlijk van de eerste tot de laatste minuut kansloos.
Kort nog wat over het team. Dat Samme Givens (F, 1.95) een goede speler is begon ook buiten Friesland al best een beetje door te sijpelen, en de kenners hadden ook al best door dat Whit Holcomb-Faye (G, 1.85) een sterk leidende PG is ook. Persoonlijk heb ik Tjoe de Paula (G, 1.85) een voor Nederlandse maatstaven goede speler gevonden, die lang niet altijd en overal het respect genoot dat hij verdiende. Dat Craig Osaikhwuwuomwan (PF/C, 211) en Sjors Poels (C, 2.09) tot veel in staat waren wist ik, maar het moest er ooit eens consequent uit gaan komen. Maar voor alle anderen gold toch vooral dat ze onbekend, of -door de bank genomen onbemind-, waren door het overgrote deel van (zelfs) de Nederlandse Basketball-community. In Friesland zagen Schurer en Braal heil in al deze jongens, en ze speelden ook allemaal regelmatig. Het resultaat is nu dus een Finale! Het is een mooi stel, en dat lieten ze op hartverwarmende wijze blijken toen Leon Kersten vlak na de wedstrijd de Paula wilde interviewen voor Lang de Lijn, hij deed dat in het piepkleine gangetje tussen kleedkamer en zaal; https://soundcloud.com/leonkersten/tjoe-en-de-arisband (Langs de Lijn knipte het eraf, maar dankzij Leon is het toch nog te vinden.
Nog een speler wil ik niet ongenoemd laten: ‘Arie de Aris’ is een mooie Mascotte, hij deed zelfs een Jaap Eden-act op skates (hoe toepasselijk, vlak bij de Bonkevaart!)
Mijn dag was goed besteed; tijdens de lange rit naar Ljouwerd mooi weer en prachtige bollenvelden onderweg. Toen ik , al in Friesland, het bord ‘Antio Sinternicolaasscha’ meende te ontwaren, smolt ook het laatste restje twijfel dat ik had bij het aangaan van de reis nog had, weg…natuurlijk zou de Scheidsrechterssommissie de wijsheid hebben Antio aan te stellen, en dan zou het allemaal wel goed komen…
En zo ging het ook: de wedstrijd was ‘Het feest(-je)’ dat Basketball hoort te zijn, mede dankzij het goed leidende trio (de anderen waren Zwiep en de Vries). Het kan dus wel! Ben blij dat ik toch gegaan ben…
Op naar een prachtige Finale-Serie!
AART DEKKER
De kramp in mijn vingers van het schrijven van het vorige lange verhaal was nog niet geheel geweken, maar we schrijven alweer de dag na G4, die inderdaad historisch bleek te zijn en bovendien ‘Een Groot Feest’, al zullen de meeste Bossche fans over dat laatste met mij van mening verschillen.
Ik ben geen Jakob Bergsma, dus met absolute zekerheid kan ik het niet stellen, maar ik vermoed dat G4 inderdaad de belangrijkste en meest legendarische wedstrijd is geworden uit de Friese Basketball-geschiedenis!(?)
In deze serie had ik eigenlijk geen persoonlijke voorkeur wat betreft uiteindelijke winnaar. Den Bosch was het hele seizoen het meest regelmatige en beste team, en kondigde al aan met de nieuwe sponsor weer Europees te gaan spelen (daar ben ik altijd erg voor!)’, dus had ik hen de titel graag gegund. Maar Leeuwarden zit w.b.t. sponsoring in de knel, speelt al jaren leuk basketball, heeft een leuk jong team, en deed het fantastisch in G1+2. En aangezien ik vind dat Basketball een ‘Feest’ moet zijn, en ik me er vaak op betrap dat ik het toch wel erg leuk vind als underdogs zichzelf overtreffen, moet ik toegeven dat de wedstrijd, de entourage, en het geweldige spel van Aris mij veel plezier deden. Dat de beste maar mocht winnen’ dus…
En waar ik mijn vorige verhaal afsloot met de hoop dat iedereen een leuke wedstrijd te zien zou krijgen, en dat dit zeker ook zou gelden voor het scheidsrechterlijke trio, ben ik blij te kunnen constateren dat de drie mannen in Oranje/Zwart het goed deden, en volgens mij ook een leuke wedstrijd gehad moeten hebben. Daarover later meer.
Laat ik het eerst nog even over Eiffel hebben. Hoe ik me ook geamuseerd heb bij de wedstrijd, en genoot van de vreugde bij alles en iedereen die iets met Aris te maken had, ik kon meevoelen met de pijn in het Bossche kamp; het is hard als je het hele seizoen soeverein de beste bent geweest, en dan eigenlijk in een wedstrijd, en de laatste seconden van de tweede, je kansen op de ultieme seizoensprijs in rook ziet opgaan en achter de feiten aanloopt. Aan de andere kant: Den Bosch heeft na enkele moeilijke jaren alles weer goed op het spoor staan, inmiddels sportief alweer twee goede seizoenen onder de riem, en zelfs na het vertrek van de sponsor van vele jaren, een nieuwe geldschieter gevonden -die ook nog eens Europa in wil-; geen Kampioenschap dus, maar wel de Beker, en men kan met enig vertrouwen de toekomst tegemoet zien!
Dan de Winnaar; Aris Leeuwarden. Ik geloof dat het wel eerder is gebeurd dat een (hoofd-)sponsor-loze club de Finale van de Play-Offs heeft gehaald, maar het blijft bijzonder, zeker als het een club betreft die nog niet heel lang bestaat, gevestigd is in een relatief kleine Provincie-(hoofd-)stad, en speelt met een team dat voornamelijk bestaat uit jonge ‘no-names’ (voor het grote publiek en de media dan; zo repte ‘Langs-de-Lijn over Tjoe de Pala’, en dan hebben we het ook nog eens over precies de enige International van de club…). Dan moeten ze daar een aantal dingen heel goed doen!
Dat staat voor mij dan ook buiten kijf: Gert Schurer, Erik Braal, en vast nog wel een aantal ‘Unsung Heroes’ hebben sowieso wonderen verricht, en ik ben onder de indruk van de onverstoorbaarheid (als het even wat minder gaat), het enthousiasme van het hele team, en het vermogen tot teamspel van Aris Leeuwarden.
Maar er is meer. Nog niet zolang geleden hoorde ik van iemand die het weten kan, dat er in Leeuwarden sprake was van een ‘serieus minderwaardigheidscomplex’, met andere woorden, dat er (ook) bij het Aris-publiek weinig vertrouwen was in het eigen kunnen. Ik kon dat zelf vaststellen toen ik, eind 2012, een wedstrijd (ook toen al ging het om Aris-Eiffel) bijwoonde; de Friezen hadden geen schijn van kans, scoorden de eerste helft eigenlijk geen enkel punt uit goed uitgespeelde aanvallen en schoten, en gingen kansloos de bietenbrug op met 4-+ verschil. Om mij heen hoorde ik slechts gegriep en andere negatieve uitingen…
Maar dat lijkt dus, in slechts een klein halfjaartje, flink veranderd! Waar het gaat om sport heeft Friesland/Leeuwarden niet langer slechts de 11-Stedentocht om trots op te zijn (Heerenveen is nog een behoorlijk eind weg van de Friese Hoofdstad); ruim een week geleden was het Cambuur dat de harten verwarmde in Leeuwarden, en nu is daar dus ook Aris! En dat wilden ze weten in het Kalverdijkje; de sfeer was erg goed en Den Bosch was eigenlijk van de eerste tot de laatste minuut kansloos.
Kort nog wat over het team. Dat Samme Givens (F, 1.95) een goede speler is begon ook buiten Friesland al best een beetje door te sijpelen, en de kenners hadden ook al best door dat Whit Holcomb-Faye (G, 1.85) een sterk leidende PG is ook. Persoonlijk heb ik Tjoe de Paula (G, 1.85) een voor Nederlandse maatstaven goede speler gevonden, die lang niet altijd en overal het respect genoot dat hij verdiende. Dat Craig Osaikhwuwuomwan (PF/C, 211) en Sjors Poels (C, 2.09) tot veel in staat waren wist ik, maar het moest er ooit eens consequent uit gaan komen. Maar voor alle anderen gold toch vooral dat ze onbekend, of -door de bank genomen onbemind-, waren door het overgrote deel van (zelfs) de Nederlandse Basketball-community. In Friesland zagen Schurer en Braal heil in al deze jongens, en ze speelden ook allemaal regelmatig. Het resultaat is nu dus een Finale! Het is een mooi stel, en dat lieten ze op hartverwarmende wijze blijken toen Leon Kersten vlak na de wedstrijd de Paula wilde interviewen voor Lang de Lijn, hij deed dat in het piepkleine gangetje tussen kleedkamer en zaal; https://soundcloud.com/leonkersten/tjoe-en-de-arisband (Langs de Lijn knipte het eraf, maar dankzij Leon is het toch nog te vinden.
Nog een speler wil ik niet ongenoemd laten: ‘Arie de Aris’ is een mooie Mascotte, hij deed zelfs een Jaap Eden-act op skates (hoe toepasselijk, vlak bij de Bonkevaart!)
Mijn dag was goed besteed; tijdens de lange rit naar Ljouwerd mooi weer en prachtige bollenvelden onderweg. Toen ik , al in Friesland, het bord ‘Antio Sinternicolaasscha’ meende te ontwaren, smolt ook het laatste restje twijfel dat ik had bij het aangaan van de reis nog had, weg…natuurlijk zou de Scheidsrechterssommissie de wijsheid hebben Antio aan te stellen, en dan zou het allemaal wel goed komen…
En zo ging het ook: de wedstrijd was ‘Het feest(-je)’ dat Basketball hoort te zijn, mede dankzij het goed leidende trio (de anderen waren Zwiep en de Vries). Het kan dus wel! Ben blij dat ik toch gegaan ben…
Op naar een prachtige Finale-Serie!
AART DEKKER
dinsdag 14 mei 2013
Column voor iBasketball.nl: Respect
'Respect' is een term die, in mijn ogen tegenwoordig wat te vaak, dus te pas en te onpas, gebruikt wordt. Het is iets wat je beter kunt verdienen, dan opeisen. Iets wat zich moeilijk laat afdwingen, al hebben met name stoere mensen, zoals nogal wat politici (zeker rechtse, maar zij niet alleen), de neiging om te denken dat 'een harde hand wonderen kan doen (voor het respect in de samenleving)', om dan vervolgens door de mand te vallen als blijkt dat de strenge normen die zij anderen op wensen te leggen, voor henzelf toch heel anders blijken te liggen.
Met als gevolg dat ze alle respect wat ze daarvoor nog genoten, als sneeuw voor de zon wegsmelt...
Ik heb er lang over nagedacht of ik me nu (weer eens) op dit gladde ijs moet begeven, ook omdat steeds meer mensen zeggen “...ik wil me er niet meer me vermoeien...” of “...ik wil me er niet meer door laten frustreren...het is toch zinloos; het helpt toch niet!” Die instelling erop na houden is, rationeel gezien, eigenlijk het enige wat je als individu kunt doen, want in je eentje verander je er inderdaad weinig aan. Hoogstwaarschijnlijk zal ook deze column dat lot beschoren zijn, maar goed, ik heb nu eenmaal de neiging de (basketball-)wereld een beetje, hoe klein dan ook, te willen verbeteren, ook door middel van deze stukjes en door (heel af en toe) het woord te nemen op bijvoorbeeld ALV's binnen de NBB...
In de Kwart-finale van de Play-Offs bekroop de neiging me ook al mijn tanden er toch maar weer eens in te zetten, en wel tijdens (en na afloop) van de wedstrijd Landstede Zwolle vs. Aris Leeuwarden. Naar mijn mening (als geheel neutrale toeschouwer) een leuke, zeer sportieve wedstrijd, waarin alle spelers (en coaches) zich zeer beschaafd gedroegen, maar die ontsierd werd door een stortvloed aan onnodig gefloten T's en U's. Ik wil de discussie hier niet overdoen, ik heb me er bewust een flink aantal dagen geheel buiten gehouden, maar mensen die hem nog niet gelezen hebben, kunnen e.e.a. hier nalezen. Ik was dus niet de enige met aanvechtingen, zullen we zeggen.
Gisteren, bij wedstrijd-3 in de serie Eiffel Towers Den Bosch vs. Aris Leeuwarden, was het weer (eens) zover. Wat mij betreft dan, want diverse mensen die ik hoorde of sprak stelden 'dat het ook tussen deze twee wedstrijden iedere keer hetzelfde was'. Ik was er niet bij, kan er dus niet over meepraten.
Maar wat zich afspeelde tijdens deze voor beide clubs erg cruciale Game-3 tergde veel, zo niet alles. Cruciaal, want voor de onbetwiste Nummer-1 (Eiffel) van dit seizoen dreigde uitschakeling (en dus een deceptie, zowel sportief, maar ook in financiële zin!), terwijl voor Leeuwarden (al een jaar zonder (hoofd-)sponsorinkomsten, en dus wellicht een 'shaky' toekomst), een nieuw hoogtepunt, binnen handbereik lijkt. En daarmee wellicht navenant stijgende aantrekkelijkheid voor potentiële sponsoren, en dus grotere kansen op voortbestaan als Topsport-organisatie.
De Maaspoort zat goed vol met fans die hun ploeg echt aan wilden vuren; een paar duizend Bosschenaren, maar ook een flink contingent Friezen, meer dan ik er ooit bij een uitwedstrijd heb gezien. Een prachtige entourage voor een mooie pot Play-Off-basketball dus.
Maar dat was dus buiten de waard gerekend, in de persoon van de drie scheidsrechters van dienst... Nu wil ik niet zover gaan, dat de refs de uitslag van de wedstrijd waar het gaat om winnen/verliezen hebben beïnvloed, al kon ik enig begrip opbrengen voor de Friese fans (waar ik tussen zat) waar, naar mate de wedstrijd vorderde, toch wat geluiden opkwamen in de zin van “thuisfluiters!”, “omgekocht”, etc. Daarvoor speelde Den Bosch te goed, en schoten de Leeuwarders van meet af aan te slecht. In deze termen was het optreden van de drie arbiters ook niet te duiden, daar geloof ik weinig van. Wel leek het me duidelijk dat het drietal voor de wedstrijd had afgesproken 'de wedstrijd kort te houden, je weet immers maar nooit...', iets waarvan je al bij voorbaat weet dat ze het geen 40 minuten consequent vol kunnen houden, al was het maar omdat er dan aan het eind van de wedstrijd te weinig spelers over zijn. En dat is dan nog maar een manier van hoe een wedstrijd dan uit de hand kan lopen...
Maar, het doet me pijn het weer te moeten schrijven, ik kan alleen maar concluderen dat het slecht was, BAR SLECHT! Dat is erg, want die kleine drieduizend man publiek kregen weinig waar voor hun dure geld; ze kregen niet alleen geen spannende wedstrijd, daar konden de refs maar beperkt op aangekeken worden, en hun bijdrage aan het grote verschil is moeilijk hard te maken of te kwantificeren, scheidsrechters lopen bovendien niet op het veld om een wedstrijd 'spannend te houden'.
Maar het talrijke publiek kreeg ook maar een halve wedstrijd te zien, vanaf zo'n beetje de 25e minuut was 'het niet meer om aan te zien', ik (nog steeds als neutrale toeschouwer) had echt de neiging om weg te lopen, om me maar niet meer te hoeven ergeren aan de lawine aan verkeerde calls, overtrokken of onnodige calls, en de veelheid aan no-calls die dan ook nog vaak een aanslag vormden op de frustratie-tolerantie van alle betrokkenen, vanwege het ontbreken van enige lijn op het gebied van consequent fluiten.
Uit de keer op keer weer heftig oplaaiende discussies over dit onderwerp, blijkt (m.i.) dat we dus echt een probleem hebben! Mensen die de eerder genoemde discussie n.a.v. de wedstrijd Zwolle-Aris hebben gelezen, zullen zich wellicht herinneren dat in die discussie nogal wat bij de scheidsrechterij betrokkenen flink werd bijgedragen. Ik stond werkelijk paf toen ook nog eens een van de reageerders een in die wedstrijd actieve ref bleek te zijn (onder de naam 'anoniem'; reageer dan niet!)
Ik citeer: “Ik denk te voelen dat jullie denken dat wij scheidsrechters het leuk vinden om een T te moeten geven. Nou, ik in ieder geval niet. Ik hou er helemaal niet van. Maar soms heb ik gewoon geen keus. Als ik belachelijk word gemaakt of respectloos wordt behandeld en iemand gaat over mijn grens heen dan moet ik hem wel geven. En absoluut niet om in de belangstelling te komen of even te laten zien wie er bepaalt. En als een collega in de wedstrijd ergens een T voor geeft en aan de andere kant gebeurt hetzelfde voor mijn neus, dan moet ik wel consequent zijn en hem dus ook geven, snap je? Anders krijg je scheve gezichten. Soms kunnen we gewoon niet anders. Als we al dat gedrag niet afstraffen kan het ook de spuigaten uit gaan lopen.”
Hieruit maak ik op dat van tweeën een:
1) Deze ref is blijkbaar erg onzeker, want (zoals ik al schreef) de betreffende wedstrijd was juist erg sportief een respectvol (ik weet, dat is mijn kijk erop, maar ik geloof er helemaal niets van dat er in die wedstrijd spelers waren die dachten “kom, laat ik die ref eens te kakken zetten”, door zo iets te stellen maak je jezelf echt te belangrijk; de spelers kwamen om te spelen en dat deden ze met hart en ziel (die hadden echt geen tijd voor dat soort onzin).
2) Deze ref is een fantastische psycholoog, of denkt dat te zijn, maar ik durf de stelling wel aan dat er in die hele hal maar weinig mensen waren, die zijn/haar mening wat betreft die attitude van de betreffende speler(s) deelden. En ik prefereer dan toch maar het principe van 'the wisdom of the crowd' boven het psychologische inzicht van die ene (of die paar) refs...
Ook vandaag waren er, zeker in het laatste deel van de wedstrijd, weer een behoorlijk aantal beslissingen die, wat mij betreft ongetwijfeld, wortelen in deze instelling of denkwijze van scheidsrechters. Op een moment dat de wedstrijd al geen wedstrijd meer is vanwege de stand, de coaches hun bank leegmaken en de starters en andere belangrijke spelers zo veel mogelijk sparen, nog een barrage aan zware beslissingen nemen, waaronder ook weer diverse T's, is gewoon erg onverstandig; niemand is erbij gebaat, het respect voor de scheidsrechters, waar het dus blijkbaar om gaat, nog wel het minst...
Even terzijde: het moet mij ook van het hart, dat ik ook de reactie van een groot deel van het Bossche thuispubliek niet erg begrijp en waardeer. Natuurlijk snap ik dat de opluchting, of zelfs vreugde groot was. Maar ik denk dat het Bossche publiek redelijk basketball-inzicht heeft. Als je dan het ene moment sterk reageert op de missers van de refs jegens je eigen team, moet je niet het volgende moment, als de jeugdige tegenstanders een serie zwakke calls en zwaar overtrokken 'disciplinerende' T's over zich heen krijgen, dit gaan vieren alsof de zoveelste titel voor Den Bosch nakend is; 'wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet', zou een passender gedragslijn zijn... Bovendien: ook de Bossche fans werd een potentieel aantrekkelijke tweede helft door de neus geboord. Of geldt dan ineens: 'als je maar wint, het maakt niet uit hoe?'
Het is me nog nooit overkomen, maar ik heb me in de uren na de wedstrijd serieus afgevraagd of ik, a.s. Donderdag, Game-4 maar niet beter aan me voorbij kan laten gaan...'t is dan we weer een 'elemination-game', wellicht zelfs een unieke voor het Nederlandse Basketball, en zeker voor het Friese(!), maar het is toch weer een slordige 4 uur autorijden, met als risico dat er weer een paar koekenbakkende (en/of zelfkickende) refs me weer het plezier in een leuke pot basketball gaan ontnemen..! Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik bij de eerste blik op de refs, bij het herkennen van een deel van hen, denk “oh, nee he!”, of juist “gelukkig, vandaag kan het weleens wat worden”. En het is ook al wel een aantal malen voorgekomen dat ik dacht “misschien kan ik maar beter gelijk naar huis gaan, 't zal wel weer niks worden vandaag”. Eigenlijk zou het heel rationeel zijn, om thuis te proberen uit te vogelen wie er ingepland staan bij potentieel te bekijken wedstrijden, en dan pas te beslissen wel/niet af te reizen; maar ja, waar ben je dan mee bezig?!
Ik ben dan altijd ook nog zo dat ik denk “als ik zo denk, dan zijn er wellicht meer mensen die vanwege dit soort overwegingen (dreigen) af te haken. En dat is het punt: ik ben (meestal) gewoon een neutrale basketball-liefhebber. Ik kom voor een leuke wedstrijd, niet om mijn club te zien winnen. En als ik zo begin te denken, dan is het heel wel mogelijk dat er alle reden voor is ons met zijn allen zorgen te maken; afhakend publiek is wel het laatste wat we in deze moeilijke tijden kunnen gebruiken!
De scheidsrechters (en aanpalende percelen) kunnen dan wel stellen dat 'het echt niet aan hen ligt', maar 'aan de spelers, coaches, en het publiek', maar zo zit de wereld niet in elkaar.
Uitleggen helpt hier echt niet bij, maakt het waarschijnlijk zelfs alleen maar erger.
Ik weet hoe moeilijk fluiten is. Ik heb respect voor mensen die er veel tijd en energie in steken om deze ondankbare rol te spelen. Je moet ook vooral niet gaan fluiten om jezelf populair te maken; refs doen het eigenlijk alleen maar 'goed' als ze weinig opvallen, terwijl de wedstrijd goed verloopt. En zelfs een foutloze ref (als die al zou kunnen bestaan) moet toch een ietwat dikke huid hebben; er is altijd kans op een heetgebakerde fan die je voor rotte vis uitmaakt (of zelfs meer dan een), en er zullen ook altijd spelers en coaches zijn die bepaalde beslissingen niet kunnen, of willen, delen.
Maar het is met 'Respect' net als met 'Vertrouwen'; het komt te voet, en het gaat te paard. Met andere woorden: een gerespecteerd scheidsrechter worden, kost veel tijd, bloed, zweet en tranen. Maar eventueel eerder gewonnen respect kwijtraken, dat kan heel snel gaan.
En respect krijgen voor de gedane inspanningen en moeite, is niet ongelimiteerd.
We mogen op Eredivisie-niveau echt wel wat meer verwachten dan dat:
1) Een redelijke kwaliteit bijvoorbeeld.
2) Respect van de refs jegens spelers, coaches, want respect dient wederzijds te zijn. En, eerlijk gezegd, zie ik ook regelmatig respectloos gedrag van sommige scheidsrechters jegens spelers/coaches.
3) Last, but not Least, respect van de refs jegens het publiek; het publiek betaalt fors voor een kaartje, besteedt er ook (steeds weer) een middag of avond aan (zo niet meer als het gaat om verre uitwedstrijden), en als het kijkgenot dan danig wordt verstierd door een of meer mensen in zwart/oranje, dan wordt een vervelende vicieuze cirkel in beweging gezet. We pretenderen bezig te zijn met professionele (top-)sport; die heeft slechts recht van bestaan bij kwaliteit, en optimale inzet en attitude van alle betrokkenen, zeker ook van de drie (of twee) mensen die zijn aangesteld e.e.a. in goede banen te leiden!
Ten slotte, voor alle zekerheid, al vind ik het vanzelfsprekend: slechts wie de schoen past... Er zijn echt ook goede refs, en (iets) minder goede die door hun uitstraling en houding een en ander vergeven wordt.
Maar je laat ook geen 16 jarige beginneling, met wat talent, 30 minuten per wedstrijd spelen in de Eredivisie. Natuurlijk moet iedereen een keer voor de leeuwen worden gegooid voor de laatste fase van opleiding en het opdoen van ervaring op het hoogste niveau, maar er zijn grenzen...
Daarom herhaal ik mijn voorstel: laten we nu eens terug gaan naar twee refs per wedstrijd.
Ik kom hier nog op terug.
Misschien tot donderdag,
in ieder geval:
Veel plezier bij Game-4 toegewenst (en dan heb ik het tegen publiek, teams EN refs..!
AART DEKKER
Met als gevolg dat ze alle respect wat ze daarvoor nog genoten, als sneeuw voor de zon wegsmelt...
Ik heb er lang over nagedacht of ik me nu (weer eens) op dit gladde ijs moet begeven, ook omdat steeds meer mensen zeggen “...ik wil me er niet meer me vermoeien...” of “...ik wil me er niet meer door laten frustreren...het is toch zinloos; het helpt toch niet!” Die instelling erop na houden is, rationeel gezien, eigenlijk het enige wat je als individu kunt doen, want in je eentje verander je er inderdaad weinig aan. Hoogstwaarschijnlijk zal ook deze column dat lot beschoren zijn, maar goed, ik heb nu eenmaal de neiging de (basketball-)wereld een beetje, hoe klein dan ook, te willen verbeteren, ook door middel van deze stukjes en door (heel af en toe) het woord te nemen op bijvoorbeeld ALV's binnen de NBB...
In de Kwart-finale van de Play-Offs bekroop de neiging me ook al mijn tanden er toch maar weer eens in te zetten, en wel tijdens (en na afloop) van de wedstrijd Landstede Zwolle vs. Aris Leeuwarden. Naar mijn mening (als geheel neutrale toeschouwer) een leuke, zeer sportieve wedstrijd, waarin alle spelers (en coaches) zich zeer beschaafd gedroegen, maar die ontsierd werd door een stortvloed aan onnodig gefloten T's en U's. Ik wil de discussie hier niet overdoen, ik heb me er bewust een flink aantal dagen geheel buiten gehouden, maar mensen die hem nog niet gelezen hebben, kunnen e.e.a. hier nalezen. Ik was dus niet de enige met aanvechtingen, zullen we zeggen.
Gisteren, bij wedstrijd-3 in de serie Eiffel Towers Den Bosch vs. Aris Leeuwarden, was het weer (eens) zover. Wat mij betreft dan, want diverse mensen die ik hoorde of sprak stelden 'dat het ook tussen deze twee wedstrijden iedere keer hetzelfde was'. Ik was er niet bij, kan er dus niet over meepraten.
Maar wat zich afspeelde tijdens deze voor beide clubs erg cruciale Game-3 tergde veel, zo niet alles. Cruciaal, want voor de onbetwiste Nummer-1 (Eiffel) van dit seizoen dreigde uitschakeling (en dus een deceptie, zowel sportief, maar ook in financiële zin!), terwijl voor Leeuwarden (al een jaar zonder (hoofd-)sponsorinkomsten, en dus wellicht een 'shaky' toekomst), een nieuw hoogtepunt, binnen handbereik lijkt. En daarmee wellicht navenant stijgende aantrekkelijkheid voor potentiële sponsoren, en dus grotere kansen op voortbestaan als Topsport-organisatie.
De Maaspoort zat goed vol met fans die hun ploeg echt aan wilden vuren; een paar duizend Bosschenaren, maar ook een flink contingent Friezen, meer dan ik er ooit bij een uitwedstrijd heb gezien. Een prachtige entourage voor een mooie pot Play-Off-basketball dus.
Maar dat was dus buiten de waard gerekend, in de persoon van de drie scheidsrechters van dienst... Nu wil ik niet zover gaan, dat de refs de uitslag van de wedstrijd waar het gaat om winnen/verliezen hebben beïnvloed, al kon ik enig begrip opbrengen voor de Friese fans (waar ik tussen zat) waar, naar mate de wedstrijd vorderde, toch wat geluiden opkwamen in de zin van “thuisfluiters!”, “omgekocht”, etc. Daarvoor speelde Den Bosch te goed, en schoten de Leeuwarders van meet af aan te slecht. In deze termen was het optreden van de drie arbiters ook niet te duiden, daar geloof ik weinig van. Wel leek het me duidelijk dat het drietal voor de wedstrijd had afgesproken 'de wedstrijd kort te houden, je weet immers maar nooit...', iets waarvan je al bij voorbaat weet dat ze het geen 40 minuten consequent vol kunnen houden, al was het maar omdat er dan aan het eind van de wedstrijd te weinig spelers over zijn. En dat is dan nog maar een manier van hoe een wedstrijd dan uit de hand kan lopen...
Maar, het doet me pijn het weer te moeten schrijven, ik kan alleen maar concluderen dat het slecht was, BAR SLECHT! Dat is erg, want die kleine drieduizend man publiek kregen weinig waar voor hun dure geld; ze kregen niet alleen geen spannende wedstrijd, daar konden de refs maar beperkt op aangekeken worden, en hun bijdrage aan het grote verschil is moeilijk hard te maken of te kwantificeren, scheidsrechters lopen bovendien niet op het veld om een wedstrijd 'spannend te houden'.
Maar het talrijke publiek kreeg ook maar een halve wedstrijd te zien, vanaf zo'n beetje de 25e minuut was 'het niet meer om aan te zien', ik (nog steeds als neutrale toeschouwer) had echt de neiging om weg te lopen, om me maar niet meer te hoeven ergeren aan de lawine aan verkeerde calls, overtrokken of onnodige calls, en de veelheid aan no-calls die dan ook nog vaak een aanslag vormden op de frustratie-tolerantie van alle betrokkenen, vanwege het ontbreken van enige lijn op het gebied van consequent fluiten.
Uit de keer op keer weer heftig oplaaiende discussies over dit onderwerp, blijkt (m.i.) dat we dus echt een probleem hebben! Mensen die de eerder genoemde discussie n.a.v. de wedstrijd Zwolle-Aris hebben gelezen, zullen zich wellicht herinneren dat in die discussie nogal wat bij de scheidsrechterij betrokkenen flink werd bijgedragen. Ik stond werkelijk paf toen ook nog eens een van de reageerders een in die wedstrijd actieve ref bleek te zijn (onder de naam 'anoniem'; reageer dan niet!)
Ik citeer: “Ik denk te voelen dat jullie denken dat wij scheidsrechters het leuk vinden om een T te moeten geven. Nou, ik in ieder geval niet. Ik hou er helemaal niet van. Maar soms heb ik gewoon geen keus. Als ik belachelijk word gemaakt of respectloos wordt behandeld en iemand gaat over mijn grens heen dan moet ik hem wel geven. En absoluut niet om in de belangstelling te komen of even te laten zien wie er bepaalt. En als een collega in de wedstrijd ergens een T voor geeft en aan de andere kant gebeurt hetzelfde voor mijn neus, dan moet ik wel consequent zijn en hem dus ook geven, snap je? Anders krijg je scheve gezichten. Soms kunnen we gewoon niet anders. Als we al dat gedrag niet afstraffen kan het ook de spuigaten uit gaan lopen.”
Hieruit maak ik op dat van tweeën een:
1) Deze ref is blijkbaar erg onzeker, want (zoals ik al schreef) de betreffende wedstrijd was juist erg sportief een respectvol (ik weet, dat is mijn kijk erop, maar ik geloof er helemaal niets van dat er in die wedstrijd spelers waren die dachten “kom, laat ik die ref eens te kakken zetten”, door zo iets te stellen maak je jezelf echt te belangrijk; de spelers kwamen om te spelen en dat deden ze met hart en ziel (die hadden echt geen tijd voor dat soort onzin).
2) Deze ref is een fantastische psycholoog, of denkt dat te zijn, maar ik durf de stelling wel aan dat er in die hele hal maar weinig mensen waren, die zijn/haar mening wat betreft die attitude van de betreffende speler(s) deelden. En ik prefereer dan toch maar het principe van 'the wisdom of the crowd' boven het psychologische inzicht van die ene (of die paar) refs...
Ook vandaag waren er, zeker in het laatste deel van de wedstrijd, weer een behoorlijk aantal beslissingen die, wat mij betreft ongetwijfeld, wortelen in deze instelling of denkwijze van scheidsrechters. Op een moment dat de wedstrijd al geen wedstrijd meer is vanwege de stand, de coaches hun bank leegmaken en de starters en andere belangrijke spelers zo veel mogelijk sparen, nog een barrage aan zware beslissingen nemen, waaronder ook weer diverse T's, is gewoon erg onverstandig; niemand is erbij gebaat, het respect voor de scheidsrechters, waar het dus blijkbaar om gaat, nog wel het minst...
Even terzijde: het moet mij ook van het hart, dat ik ook de reactie van een groot deel van het Bossche thuispubliek niet erg begrijp en waardeer. Natuurlijk snap ik dat de opluchting, of zelfs vreugde groot was. Maar ik denk dat het Bossche publiek redelijk basketball-inzicht heeft. Als je dan het ene moment sterk reageert op de missers van de refs jegens je eigen team, moet je niet het volgende moment, als de jeugdige tegenstanders een serie zwakke calls en zwaar overtrokken 'disciplinerende' T's over zich heen krijgen, dit gaan vieren alsof de zoveelste titel voor Den Bosch nakend is; 'wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet', zou een passender gedragslijn zijn... Bovendien: ook de Bossche fans werd een potentieel aantrekkelijke tweede helft door de neus geboord. Of geldt dan ineens: 'als je maar wint, het maakt niet uit hoe?'
Het is me nog nooit overkomen, maar ik heb me in de uren na de wedstrijd serieus afgevraagd of ik, a.s. Donderdag, Game-4 maar niet beter aan me voorbij kan laten gaan...'t is dan we weer een 'elemination-game', wellicht zelfs een unieke voor het Nederlandse Basketball, en zeker voor het Friese(!), maar het is toch weer een slordige 4 uur autorijden, met als risico dat er weer een paar koekenbakkende (en/of zelfkickende) refs me weer het plezier in een leuke pot basketball gaan ontnemen..! Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik bij de eerste blik op de refs, bij het herkennen van een deel van hen, denk “oh, nee he!”, of juist “gelukkig, vandaag kan het weleens wat worden”. En het is ook al wel een aantal malen voorgekomen dat ik dacht “misschien kan ik maar beter gelijk naar huis gaan, 't zal wel weer niks worden vandaag”. Eigenlijk zou het heel rationeel zijn, om thuis te proberen uit te vogelen wie er ingepland staan bij potentieel te bekijken wedstrijden, en dan pas te beslissen wel/niet af te reizen; maar ja, waar ben je dan mee bezig?!
Ik ben dan altijd ook nog zo dat ik denk “als ik zo denk, dan zijn er wellicht meer mensen die vanwege dit soort overwegingen (dreigen) af te haken. En dat is het punt: ik ben (meestal) gewoon een neutrale basketball-liefhebber. Ik kom voor een leuke wedstrijd, niet om mijn club te zien winnen. En als ik zo begin te denken, dan is het heel wel mogelijk dat er alle reden voor is ons met zijn allen zorgen te maken; afhakend publiek is wel het laatste wat we in deze moeilijke tijden kunnen gebruiken!
De scheidsrechters (en aanpalende percelen) kunnen dan wel stellen dat 'het echt niet aan hen ligt', maar 'aan de spelers, coaches, en het publiek', maar zo zit de wereld niet in elkaar.
Uitleggen helpt hier echt niet bij, maakt het waarschijnlijk zelfs alleen maar erger.
Ik weet hoe moeilijk fluiten is. Ik heb respect voor mensen die er veel tijd en energie in steken om deze ondankbare rol te spelen. Je moet ook vooral niet gaan fluiten om jezelf populair te maken; refs doen het eigenlijk alleen maar 'goed' als ze weinig opvallen, terwijl de wedstrijd goed verloopt. En zelfs een foutloze ref (als die al zou kunnen bestaan) moet toch een ietwat dikke huid hebben; er is altijd kans op een heetgebakerde fan die je voor rotte vis uitmaakt (of zelfs meer dan een), en er zullen ook altijd spelers en coaches zijn die bepaalde beslissingen niet kunnen, of willen, delen.
Maar het is met 'Respect' net als met 'Vertrouwen'; het komt te voet, en het gaat te paard. Met andere woorden: een gerespecteerd scheidsrechter worden, kost veel tijd, bloed, zweet en tranen. Maar eventueel eerder gewonnen respect kwijtraken, dat kan heel snel gaan.
En respect krijgen voor de gedane inspanningen en moeite, is niet ongelimiteerd.
We mogen op Eredivisie-niveau echt wel wat meer verwachten dan dat:
1) Een redelijke kwaliteit bijvoorbeeld.
2) Respect van de refs jegens spelers, coaches, want respect dient wederzijds te zijn. En, eerlijk gezegd, zie ik ook regelmatig respectloos gedrag van sommige scheidsrechters jegens spelers/coaches.
3) Last, but not Least, respect van de refs jegens het publiek; het publiek betaalt fors voor een kaartje, besteedt er ook (steeds weer) een middag of avond aan (zo niet meer als het gaat om verre uitwedstrijden), en als het kijkgenot dan danig wordt verstierd door een of meer mensen in zwart/oranje, dan wordt een vervelende vicieuze cirkel in beweging gezet. We pretenderen bezig te zijn met professionele (top-)sport; die heeft slechts recht van bestaan bij kwaliteit, en optimale inzet en attitude van alle betrokkenen, zeker ook van de drie (of twee) mensen die zijn aangesteld e.e.a. in goede banen te leiden!
Ten slotte, voor alle zekerheid, al vind ik het vanzelfsprekend: slechts wie de schoen past... Er zijn echt ook goede refs, en (iets) minder goede die door hun uitstraling en houding een en ander vergeven wordt.
Maar je laat ook geen 16 jarige beginneling, met wat talent, 30 minuten per wedstrijd spelen in de Eredivisie. Natuurlijk moet iedereen een keer voor de leeuwen worden gegooid voor de laatste fase van opleiding en het opdoen van ervaring op het hoogste niveau, maar er zijn grenzen...
Daarom herhaal ik mijn voorstel: laten we nu eens terug gaan naar twee refs per wedstrijd.
Ik kom hier nog op terug.
Misschien tot donderdag,
in ieder geval:
Veel plezier bij Game-4 toegewenst (en dan heb ik het tegen publiek, teams EN refs..!
AART DEKKER
donderdag 9 mei 2013
Wonderschoon doelpunt en commentaar...
...het is niet mijn gewoonte om hier voetbal te laten zien, dat zien we al vele malen teveel -dag in dag uit-, maar het navolgende doelpunt (met dank aan NRC.nl) is zo onnavolgbaar mooi, net als het Arabische commentaar erbij, dat ik graag een uitzondering maak:
Nabil Ghilas Vs Sporting Braga-- هدف خرافي لنبيل غيلاس
Nabil Ghilas Vs Sporting Braga-- هدف خرافي لنبيل غيلاس
Open brief Emille Roemer SP: 'Teeven, Van kruimeldief tot gangster'
Beste <>,
“Waanzinnig” noemde VVD’er Fred Teeven in 2009 het plan van PvdA, CDA en ChristenUnie om acht gevangenissen te sluiten. Nu, vier jaar later, komt hij met hetzelfde plan en doet hij er zelfs nog een schepje bovenop. 26 (!) gevangenissen en drie tbs-inrichtingen moeten dicht en meer criminelen komen met een enkelbandje en een biertje thuis op de bank te zitten.
Afgelopen dinsdag bezocht ik samen met ons Kamerlid Nine Kooiman de koepelgevangenis in Arnhem. De werknemers van die gevangenis begrijpen weinig van Teevens plannen. ‘Hun’ gevangenis werd recent nog voor twee miljoen euro verbouwd en toch wil Teeven nu de deuren sluiten.
Fred Teeven laat zich graag de titel ‘crimefighter’ aanleunen. ‘Op veiligheid moet je niet bezuinigen’ riep de VVD op haar verkiezingsposters. Allemaal stoere praat. Uiteindelijk blijkt Teeven gewoon een boekhouder. Er is geen visie maar wel een missie om zo snel mogelijk zo veel mogelijk te bezuinigen, ook als dat ten koste gaat van onze veiligheid.
De SP heeft de afgelopen weken onderzoek gedaan onder de medewerkers in het gevangeniswezen. Maar liefst één op de vier medewerkers deed hieraan mee, een mooi resultaat. Binnenkort presenteren wij onze resultaten, maar nu al zien we hoe er in de sector gedacht wordt over de plannen van Teeven. De conclusies liegen er niet om: er blijkt bijzonder weinig steun voor de plannen van Teeven te bestaan.
Niet het resultaat – een veiligere samenleving – maar een korte termijn bezuiniging staat voor dit kabinet voorop. “Het regime is al zo verschrikkelijk uitgekleed. Wat wil men hier mee bereiken? Dat gedetineerden er (nog) slechter uitkomen dan ze er in gaan?”, zegt een medewerker in het onderzoek. Het is de spijker op de kop. Het gevangenispersoneel voelt haarfijn aan waartoe de bezuinigingen van Teeven zullen leiden.
Wie criminelen onbehandeld en zonder begeleiding achter de tralies zet, loopt kans van een kruimeldief een gangster te maken. Dat zien we in de Verenigde Staten al jaren gebeuren. De bajes als hogeschool voor de criminaliteit, in plaats van een plek waar én gestraft wordt én gewerkt wordt aan het voorkomen van meer criminaliteit.
Het kapot bezuinigen van onze gevangenissen is het zoveelste geval waarin dit kabinet de korte termijnbezuiniging verkiest boven het lange termijn algemeen belang. Als Kamerlid Fred Teeven zou moeten oordelen over de plannen van staatssecretaris Fred Teeven dan weet ik wel wat hij zou zeggen: “Een waanzinnig plan.”
Emile Roemer
“Waanzinnig” noemde VVD’er Fred Teeven in 2009 het plan van PvdA, CDA en ChristenUnie om acht gevangenissen te sluiten. Nu, vier jaar later, komt hij met hetzelfde plan en doet hij er zelfs nog een schepje bovenop. 26 (!) gevangenissen en drie tbs-inrichtingen moeten dicht en meer criminelen komen met een enkelbandje en een biertje thuis op de bank te zitten.
Afgelopen dinsdag bezocht ik samen met ons Kamerlid Nine Kooiman de koepelgevangenis in Arnhem. De werknemers van die gevangenis begrijpen weinig van Teevens plannen. ‘Hun’ gevangenis werd recent nog voor twee miljoen euro verbouwd en toch wil Teeven nu de deuren sluiten.
Fred Teeven laat zich graag de titel ‘crimefighter’ aanleunen. ‘Op veiligheid moet je niet bezuinigen’ riep de VVD op haar verkiezingsposters. Allemaal stoere praat. Uiteindelijk blijkt Teeven gewoon een boekhouder. Er is geen visie maar wel een missie om zo snel mogelijk zo veel mogelijk te bezuinigen, ook als dat ten koste gaat van onze veiligheid.
De SP heeft de afgelopen weken onderzoek gedaan onder de medewerkers in het gevangeniswezen. Maar liefst één op de vier medewerkers deed hieraan mee, een mooi resultaat. Binnenkort presenteren wij onze resultaten, maar nu al zien we hoe er in de sector gedacht wordt over de plannen van Teeven. De conclusies liegen er niet om: er blijkt bijzonder weinig steun voor de plannen van Teeven te bestaan.
Niet het resultaat – een veiligere samenleving – maar een korte termijn bezuiniging staat voor dit kabinet voorop. “Het regime is al zo verschrikkelijk uitgekleed. Wat wil men hier mee bereiken? Dat gedetineerden er (nog) slechter uitkomen dan ze er in gaan?”, zegt een medewerker in het onderzoek. Het is de spijker op de kop. Het gevangenispersoneel voelt haarfijn aan waartoe de bezuinigingen van Teeven zullen leiden.
Wie criminelen onbehandeld en zonder begeleiding achter de tralies zet, loopt kans van een kruimeldief een gangster te maken. Dat zien we in de Verenigde Staten al jaren gebeuren. De bajes als hogeschool voor de criminaliteit, in plaats van een plek waar én gestraft wordt én gewerkt wordt aan het voorkomen van meer criminaliteit.
Het kapot bezuinigen van onze gevangenissen is het zoveelste geval waarin dit kabinet de korte termijnbezuiniging verkiest boven het lange termijn algemeen belang. Als Kamerlid Fred Teeven zou moeten oordelen over de plannen van staatssecretaris Fred Teeven dan weet ik wel wat hij zou zeggen: “Een waanzinnig plan.”
Emile Roemer
dinsdag 7 mei 2013
(On-)Rechtstaat Nederland; de zaak Dalmatov geanalyseerd door Folkert Jensma in NRC
Het is een van de aspecten van Nederland en de Nederlandse politiek, die het me het meest doen walgen; de manier waarop politiek en overheid in Nederland omgaan met 'het buitenlandse', vreemdelingen, en asielzoekers/illegalen in het bijzonder. Zelfs als er doden vallen, en dat gebeurt nog veel vaker dan dat wij horen in de media, is er nooit iemand die verantwoordelijk is, deze neemt, en er de consequenties van aanvaardt als er weer eens iets gruwelijk fout is gegaan. Ik noem alleen maar de zaak Dalmatov (waarover onderstaande uitmuntende column van Jensma in NRC), en de Schipholbrand waar een of meer bewindslieden aangeklaagd had horen te worden voor 11-voudige 'Dood door Schuld'...
'Computer says no' en Dolmatov hangt zich op
NRC.nl, 4 mei 2013, Folkert Jensma
Kafka, Kafka, Kafka – ik kon woensdag 17 april aan niemand anders meer denken na de hoorzitting die de Kamer hield over de dood van asielzoeker Aleksandr Dolmatov. Inspecteurs van Justitie, van de Gezondheidszorg, de Ombudsman, sprekers van Amnesty, Vluchtelingenwerk, van het Meldpunt Vreemdelingendetentie, de vreemdelingenadvocaat.Hoe was dit mogelijk, waarom deed niemand iets? Hoe kan een rechtsstaat zo falen, hoe kon de controle zo afwezig zijn? Is werkelijk ieder humanitair besef na zoveel jaren anti-vreemdelingenretoriek uit de overheidsdiensten verdwenen? Wat maakte ik in dat Kamerzaaltje eigenlijk mee? Is het vreemdelingensysteem verziekt als gevolg van jaren intimidatie en bangmakerij over ‘massa immigratie’? En ontdekken we dat nu? Dan zou dit drama een keerpunt kunnen zijn. En was het toeval dat alle partijen vragen stelden, behalve de PVV? Misschien niet hun type vreemdeling, deze raketingenieur uit de Poetinoppositie.
De Kamer wilde vooral weten of de kennelijk vermijdbare dood van Dolmatov een incident was of het topje van de ijsberg. Daarop kwamen voorzichtige antwoorden. Wat niet wegnam dat iedere spreker de fouten die Dolmatov het leven kostten herkende. Misschien niet in die omvang of concentratie bij één persoon, maar nieuws had niemand gehoord. Tot op het ministerie wist men er van. De ombudsman had lang en breed geadviseerd, de overheid kende alle zwakke plekken. Tenminste sinds 2009. Vreemdelingenbewaring is hier niet veilig, niet rechtvaardig en niet betrouwbaar, is mijn conclusie. Iedereen lijkt cynisch geworden. De Ombudsman legde uit dat de VVD bewindslieden op Justitie hem vroegen niet zo lastig te zijn. Zijn rapporten zouden het ministerie ‘irriteren’. Brenninkmeijer zei dat Justitie op zijn rapporten en brieven consequent procedurele, ontwijkende, ‘niet inhoudelijke’ antwoorden gaf.
Mijn conclusie: het kan niet anders of er zijn meer ernstige fouten gemaakt. Teeven gaf toe dat er zeven onrechtmatige uitzettingen bekend zijn. 300 keer zijn vreemdelingen net als Dolmatov ten onrechte als ‘verwijderbaar’ aangemerkt in de IND systemen. De rechtsstaat rammelt aan alle kanten, zo bleek uit het inspectierapport, nota bene van Justitie zelf. De verwarde, suïcidale en angstige Dolmatov werd ten onrechte langer opgesloten, omdat hij ‘verwijderbaar’ zou zijn. Quod non. Hij kreeg niet de goede zorg – er werden tal van wetten en regels geschonden.
Eén simpele hoorzitting veranderde deze week zijn zaak in een aanklacht tegen het hele systeem van vreemdelingenbewaring. Dat brengt vreemdelingen mentale schade toe, zoals al jaren bekend. Illegalen opsluiten in een strenger regime dan criminelen is juridisch en politiek niet houdbaar. Het rapport toonde aan dat in de ‘vreemdelingenketen’ essentiële persoonsinformatie weg lekt of onbetrouwbaar is. Discipline en mentaliteit van het personeel deugen vaak niet, protocollen worden niet nageleefd, persoonlijk initiatief is er te weinig. Informatiesystemen sluiten niet op elkaar aan, letterlijk. Er blijkt in de rechtspleging verbazend veel faxverkeer te bestaan. Ambtenaren voeren dat met de hand in de eigen systemen in, dagen later. Of typen het zelfs over. Als het niet zo treurig was, was het grappig. Er blijkt in de vreemdelingenrechtspleging niet één informatiesysteem te bestaan, maar zeven. Er is intern ruzie over de standaard van invoeren, die dan ook niet bestaat. Zelden oogstte een Kameronderzoek met minder moeite, één dagje interviewen, zo’n omvangrijke bestuurlijke chaos.
Dolmatov blijkt te zijn vastgehouden als gevolg van een computerfout. Het computersysteem van de IND is zo geprogrammeerd dat het volautomatisch zijn status veranderde in ‘verwijderbaar’. En zo werd hij iemand die ook opgesloten mag worden. Weliswaar had zijn advocaat beroep aangetekend, wat pas dagen later werd geregistreerd. En toen ten onrechte ook geen gevolgen had in het systeem. ‘Computer says no’ en zo bleef het. De lopende band liep en Dolmatov kon er niet meer af. Niemand controleerde, dacht na, belde op of zocht even uit hoe het zat. Ach, weer een overbodige vreemdeling weg, nietwaar.
De hoorzitting bracht aan het licht dat de vreemdelingenpolitie feitelijk een meinedig procesverbaal opmaakte bij de insluiting van Dolmatov. Hebben de agenten hier gelogen of zich gewoon vergist? Niemand weet het. Wel dat ze de fouten achteraf toegaven. Twee verpleegkundigen handelden onprofessioneel en laakbaar: ze gingen af op hun ‘pluisgevoel’, vergaten Dolmatov ‘uit te vragen’ en belden toch maar niet de dokter. Desinteresse, passiviteit, elkaar niet informeren, veronderstellen dat het wel goed zat, denken dat een ander verantwoordelijk was, protocollen negeren, wettelijke regels overtreden, formulieren fout invullen. Het totaalbeeld van de functionarissen in de vreemdelingenketen was desastreus. Ook de rechtshulp was op een sleutelmoment niet alert. Het leek de inspecteur van Justitie uiteindelijk ook een ‘mentaliteitskwestie’.
Schuin achter me op de tribune zat de hele dag de nieuwe secretaris-generaal van Justitie te luisteren, Pieter Cloo. Hij zag er bedrukt uit. Die heeft dus het nodige te doen. Aan de slag, alstublieft. Zo kan het niet langer.
Geplaatst in:
Bestuursrecht
Vreemdelingenrecht
Lees meer over:
Brenninkmeijer
mensenrechten
nationale ombudsman
rechtsstaat
'Computer says no' en Dolmatov hangt zich op
NRC.nl, 4 mei 2013, Folkert Jensma
Kafka, Kafka, Kafka – ik kon woensdag 17 april aan niemand anders meer denken na de hoorzitting die de Kamer hield over de dood van asielzoeker Aleksandr Dolmatov. Inspecteurs van Justitie, van de Gezondheidszorg, de Ombudsman, sprekers van Amnesty, Vluchtelingenwerk, van het Meldpunt Vreemdelingendetentie, de vreemdelingenadvocaat.Hoe was dit mogelijk, waarom deed niemand iets? Hoe kan een rechtsstaat zo falen, hoe kon de controle zo afwezig zijn? Is werkelijk ieder humanitair besef na zoveel jaren anti-vreemdelingenretoriek uit de overheidsdiensten verdwenen? Wat maakte ik in dat Kamerzaaltje eigenlijk mee? Is het vreemdelingensysteem verziekt als gevolg van jaren intimidatie en bangmakerij over ‘massa immigratie’? En ontdekken we dat nu? Dan zou dit drama een keerpunt kunnen zijn. En was het toeval dat alle partijen vragen stelden, behalve de PVV? Misschien niet hun type vreemdeling, deze raketingenieur uit de Poetinoppositie.
De Kamer wilde vooral weten of de kennelijk vermijdbare dood van Dolmatov een incident was of het topje van de ijsberg. Daarop kwamen voorzichtige antwoorden. Wat niet wegnam dat iedere spreker de fouten die Dolmatov het leven kostten herkende. Misschien niet in die omvang of concentratie bij één persoon, maar nieuws had niemand gehoord. Tot op het ministerie wist men er van. De ombudsman had lang en breed geadviseerd, de overheid kende alle zwakke plekken. Tenminste sinds 2009. Vreemdelingenbewaring is hier niet veilig, niet rechtvaardig en niet betrouwbaar, is mijn conclusie. Iedereen lijkt cynisch geworden. De Ombudsman legde uit dat de VVD bewindslieden op Justitie hem vroegen niet zo lastig te zijn. Zijn rapporten zouden het ministerie ‘irriteren’. Brenninkmeijer zei dat Justitie op zijn rapporten en brieven consequent procedurele, ontwijkende, ‘niet inhoudelijke’ antwoorden gaf.
Mijn conclusie: het kan niet anders of er zijn meer ernstige fouten gemaakt. Teeven gaf toe dat er zeven onrechtmatige uitzettingen bekend zijn. 300 keer zijn vreemdelingen net als Dolmatov ten onrechte als ‘verwijderbaar’ aangemerkt in de IND systemen. De rechtsstaat rammelt aan alle kanten, zo bleek uit het inspectierapport, nota bene van Justitie zelf. De verwarde, suïcidale en angstige Dolmatov werd ten onrechte langer opgesloten, omdat hij ‘verwijderbaar’ zou zijn. Quod non. Hij kreeg niet de goede zorg – er werden tal van wetten en regels geschonden.
Eén simpele hoorzitting veranderde deze week zijn zaak in een aanklacht tegen het hele systeem van vreemdelingenbewaring. Dat brengt vreemdelingen mentale schade toe, zoals al jaren bekend. Illegalen opsluiten in een strenger regime dan criminelen is juridisch en politiek niet houdbaar. Het rapport toonde aan dat in de ‘vreemdelingenketen’ essentiële persoonsinformatie weg lekt of onbetrouwbaar is. Discipline en mentaliteit van het personeel deugen vaak niet, protocollen worden niet nageleefd, persoonlijk initiatief is er te weinig. Informatiesystemen sluiten niet op elkaar aan, letterlijk. Er blijkt in de rechtspleging verbazend veel faxverkeer te bestaan. Ambtenaren voeren dat met de hand in de eigen systemen in, dagen later. Of typen het zelfs over. Als het niet zo treurig was, was het grappig. Er blijkt in de vreemdelingenrechtspleging niet één informatiesysteem te bestaan, maar zeven. Er is intern ruzie over de standaard van invoeren, die dan ook niet bestaat. Zelden oogstte een Kameronderzoek met minder moeite, één dagje interviewen, zo’n omvangrijke bestuurlijke chaos.
Dolmatov blijkt te zijn vastgehouden als gevolg van een computerfout. Het computersysteem van de IND is zo geprogrammeerd dat het volautomatisch zijn status veranderde in ‘verwijderbaar’. En zo werd hij iemand die ook opgesloten mag worden. Weliswaar had zijn advocaat beroep aangetekend, wat pas dagen later werd geregistreerd. En toen ten onrechte ook geen gevolgen had in het systeem. ‘Computer says no’ en zo bleef het. De lopende band liep en Dolmatov kon er niet meer af. Niemand controleerde, dacht na, belde op of zocht even uit hoe het zat. Ach, weer een overbodige vreemdeling weg, nietwaar.
De hoorzitting bracht aan het licht dat de vreemdelingenpolitie feitelijk een meinedig procesverbaal opmaakte bij de insluiting van Dolmatov. Hebben de agenten hier gelogen of zich gewoon vergist? Niemand weet het. Wel dat ze de fouten achteraf toegaven. Twee verpleegkundigen handelden onprofessioneel en laakbaar: ze gingen af op hun ‘pluisgevoel’, vergaten Dolmatov ‘uit te vragen’ en belden toch maar niet de dokter. Desinteresse, passiviteit, elkaar niet informeren, veronderstellen dat het wel goed zat, denken dat een ander verantwoordelijk was, protocollen negeren, wettelijke regels overtreden, formulieren fout invullen. Het totaalbeeld van de functionarissen in de vreemdelingenketen was desastreus. Ook de rechtshulp was op een sleutelmoment niet alert. Het leek de inspecteur van Justitie uiteindelijk ook een ‘mentaliteitskwestie’.
Schuin achter me op de tribune zat de hele dag de nieuwe secretaris-generaal van Justitie te luisteren, Pieter Cloo. Hij zag er bedrukt uit. Die heeft dus het nodige te doen. Aan de slag, alstublieft. Zo kan het niet langer.
Geplaatst in:
Bestuursrecht
Vreemdelingenrecht
Lees meer over:
Brenninkmeijer
mensenrechten
nationale ombudsman
rechtsstaat
zondag 5 mei 2013
Over Columnisten, Natte-Neuzen/Kwijlende honden (PvdA van Diederik Samsom) en andere ploitieke Ellende....
Ik zie mezelf hooguit als een 'amateur-columnist', vooral via mijn basketball-columns (en soms wat langere verhalen) nu alweer enkele jaren op iBasketball.nl, en daarvoor op diverse andere Basketball-Sites.
Zoals ik hier rechts-boven ook aangeef, gebruik ik deze Weblog vooral om te 'delen'; door te geven wat mij aanspreekt, waar ik het mee eens ben (of niet), af en toe schrijf ik zelf een heel verhaal, maar vaker zet ik hooguit wat accentjes bij zaken die ik ergens anders vind.
Alhoewel ik de mogelijkheid waarschijnlijk zou omarmen, verwacht ik niet dat ik nu direct een aanbod zal krijgen om als (min of meer) professionele Columnist voor een belangrijk Nieuws-Medium te gaan werken. Ik 'doe het er dus (zo'n beetje) bij', soms heb ik daar meer tijd en/of energie voor dan coor dan op andere momenten, en dan besteed ik er dus wat meer tijd aan, op andere momenten stokt mijn nieuwe aanvoer op deze Weblog.
Af en toe loop ik tegen een column aan van 'een professional' waarvan ik denk "Kijk, zo zou ik het nu ook graag (een beetje efficiënt) willen kunnen..!", en dan is de neiging tot delen groot.
Zo'n juweeltje stond er gisteren op de eerste binnenpagina van NRC, en wel van de hand van Bas Heijne. Om er toch wat meer werk van te maken dan simpelweg overnemen met een paar regeltjes erbij, heb ik een deel van de middag besteed aan het erbij vinden van het (treffende) beeld dat de schrijver Heijne in zijn column presenteerde; want dat is 'raak, Raak, RAAK!'. Een voltreffer dus van de (iig door mij) gewaardeerde Columnist (de hoofdletters zijn zeer verdiend dus!)
Het slachtoffer, al mag je daar in mijn ogen eigenlijk niet over spreken als de Columnist 'alleen maar' treffend duidt en er niets (eigens) aan toevoegt dat wellicht wat vergezocht of overdreven is, van onderstaande Column is Diederik Samsom, en wat breder, de partij waarvan deze leider is, de PvdA dus.
Ik heb in mijn leven nog nooit op de PvdA gestemd. En nu weet ik weer, meer dan ooit, waarom niet; terwijl voor mij (als linkse jongen) deze partij toch regelmatig een overweging waard is. Als inmiddels redelijk honkvaste SP'er, heb zelfs ik afgelopen Tweede Kamer Verkiezing overwogen ook strategisch te stemmen...ben ik blij dat ik het NIET gedaan heb!? Ik zou me inmiddels verlinkt, verlakt en belazerd hebben gevoeld, net zoals zovele andere 'strategische stemmers' en zelfs PvdA-leden...
Nu weet ik het ook bijna wel zeker: ik denk niet dat het er ooit nog van zal komen, de PvdA is gewoon te onbetrouwbaar...onbetrouwbaar als politieke partner (vraag het SP en GL, die immers een lijstverbinding hadden met de PvdA, en dachten dat dat ook maar iets waard was), maar ook onbetrouwbaar waar het gaat om het overeind houden van eigen principes. In een wat cynische bui de afgelopen maanden, heb ik de 'sociaal democraten' al meerdere keren getypeerd als 'ordinaire baantjesmachine', als ik probeerde de keuze van Samsom en consorten te verklaren.
Dan nu de gevonden plaatjes:
Hij had zijn imago zo goed opgebouwd...
Ik had er echt hoop op dat 'Samen' deze keer bij de PvdA ook zou staan voor 'Samen met Links'; SP, GL, misschien wel CU, en..?
Ook in de samenwerking van Samsom met PvdA-voorzitter Hans Spekman, die ik eerder als een soort verdwaalde SP'er binnen de PvdA zag, vertrouwde ik wel een beetje...helaas..!
De uitslag die de PvdA haar knopen had moeten doen tellen, leidde tot het tegengestelde resultaat; alsof de SP de vijand en de VVD de 'natuurlijke vriend' van de PvdA is.
In no-time flansten de 'vriendjes' Rutte en Samsom een 'akkoord' in elkaar, dat tot op de dag van vandaag helemaal geen akkoord, maar een soort 'tussenstand' blijkt te zijn; nog geen 10 maanden na de Verkiezingen, zijn we al aan versie 3.x toe, en als Flutte-II niet valt zal versie 4.y nog voor de 3e Dinsdag van September aan de orde blijken...
Daarmee is niet alleen de notoir onbetrouwbare Rutte een bedrieger en leugenaar, maar komt ook Samson inmiddels zo in de nesten dat zijn betrouwbare imago van 'Eerlijk vertellen wat er aan de hand is' steeds minder waard....
Heel even leek het luchtkasteel van de twee jonge pragmatisten nog wat...
Maar inmiddels...
Natte neus
Bas Heijne | NRC 4 mei 2013 pagina 2 - 3
Wanneer de politicus Diederik Samsom je ergens van probeert te overtuigen, lijkt hij nog het meest op een hond die zodra hij je ziet op je afstormt en zijn natte neus in je kruis duwt. Het liefst zou hij je omver gooien.
Niet om te bijten. Om je gezicht te likken.
Van de week hoorde ik Samsom hijgend een stortvloed van argumenten geven waarom strafbaarstelling van illegaliteit eigenlijk een zegen voor de illegaal is. Een ervan luidde – als ik het goed heb begrepen, want het ging snel: wanneer hij de kwestie in de coalitie zou aankaarten, zou de winst die eerder was binnengehaald, zoals het niet strafbaar stellen van hulp aan illegalen, misschien ook wel vervallen. Dan waren we nog slechter af.
Huh? Als illegaliteit niet strafbaar is, zou het zomaar kunnen dat hulp aan illegalen ineens wel strafbaar wordt? Zei hij dat echt? Met het eerlijke verhaal kan je inmiddels alle kanten op.
'Echte' lach?
Het ergste vind ik de sentimentaliteit waarmee Samsom zijn steun aan een hopeloze maatregel verkondigt, die natuurlijk niet of nauwelijks zal worden uitgevoerd – „hulpverlening aan de allerkwetsbaarsten mag nooit strafbaar zijn”.
Dit keer haalde hij zijn kinderen er niet bij.
Nu draagt Samsom een last die je niemand zou gunnen: hij is de politiek leider van de PvdA. De leden van die partij hebben idealen, die ze om aan de macht te komen consequent verkwanselen. Daarna krijgen ze spijt. Altijd.
Denk aan het gevraagde onderzoek naar de manier waarop Nederland betrokken raakte bij het Irak-debacle – dat punt stond stevig in het partijprogramma van Wouter Bos, werd daarna uitgeruild met het CDA, daarna kwam de luidruchtige gewetenswroeging. (Na een pijnlijke onthulling volgde later toch nog de commissie-Davids, die een vernietigend rapport schreef, dat – moet ik het vermelden? – geen politieke consequenties kreeg.)
Het ís ook lastig. Idealen in de politiek, bedoel ik. Het CDA weet die twee van oudsher heel goed uit elkaar te houden – wat je zegt is niet wat je doet. Sterker, als je iets moois over de samenleving zegt, is het net alsof je eigenlijk al iets moois hebt gedaan. Nog in de vorige regering werd snoeihard neoliberaal beleid met een stalen gezicht als gemeenschapszin verkocht; wij bezuinigen zo veel mogelijk weg, zodat mensen eindelijk weer oog voor elkaar kunnen krijgen.
De VVD heeft traditioneel een hekel aan idealistisch gedoe – toen de jonge leider van de JOVD tijdens het congres over het regeerakkoord met moeite spreektijd bevocht om over liberale waarden te spreken, had hij het uiteindelijk alleen over geld. Boegbeeld Frits Bolkestein oreert sinds jaar en dag over de verfoeilijkheid van dromerige idealisten en intellectuelen in de politiek. Omdat de wereld in de ogen van de idealist zich uiteindelijk altijd moet aanpassen aan zijn mooie idealen komt er immers altijd ellende van.
Het is een heerlijk simpele voorstelling van zaken, die in een niet zo heel erg intellectuele partij als de VVD dankbaar aanvaard is. Je zou er een mooie ethische discussie over kunnen voeren: wie heeft meer op zijn geweten, de verdwaasde Hollandse Nieuw-Linkser of maoïst uit de jaren zeventig óf de zuiver pragmatische staatssecretaris van Economische Zaken die begin jaren tachtig op handelsmissie ging in het Irak van Saddam Hoessein – dat verwikkeld was in een bloedige oorlog met Iran, waarbij gifgassen werden gebruikt?
Ik geef maar een voorbeeld.
Pragmatisme pakt vaak dodelijker uit dan idealisme. Jammer dat Bolkestein daar nooit een boek over heeft geschreven.
De PvdA struikelt altijd over haar eigen idealen. Is dat sympathiek? Afgelopen najaar schaarde het PvdA-congres zich bijna unaniem achter Samsom en het regeerakkoord. Toen sliep het geweten nog. Toen was uitruilen nog geen uitverkoop. Toen had men nog geen spijt van dit overhaaste kabinet. Je moest elkaar wat gunnen. Ik kan niet alles volgen, maar er staat me geen woedende interventie van de Jonge Socialisten bij.
Voortschrijdend inzicht? Er is daarna zoveel aan het akkoord gesleuteld, hoor je nu, dus dit kan er ook nog wel bij. Ik ben voor – het is een slechte maatregel. Maar dan moeten de PvdA’ers die nu huilend van medemenselijkheid te hoop lopen tegen hun partijleider ook eens in de spiegel durven kijken. Ongetwijfeld zien ze dan de natte neus van Samsom.
Nee, voor mij gaat de betrouwbaarheid van de politicus, de mate waarin hij/zij en hun partij de daad bij het woord voegen mijlenver voor de prachtige praatjes vlak voor Verkiezingen (en de teleurstelling achteraf.
Roemer wordt nogal eens neergezet als 'niet Ministeriabel' (genoeg), als een sympathieke, maar toch wat naïeve Brabander. Maar wat was Rutte dan helemaal voordat hij 'omhoogviel' naar het mp-ambt, een 1-2-3'tje nadat hij de strijd der 'titaantjes' had gewonnen van...van wie ook weer? O ja, van Rita Verdonk, de omhooggeschopte voormalige gevangenisdirecteur, die ook verder niets bleek te kunnen. Rutte? Studentje geschiedenis, JOVD-voorzitter, 'vriend van' heeeel veel andere korpsballen, die weleens 'iets had gedaan in de pindakaas'... Roemer was onderwijzer, schooldirecteur en succesvol wethouder, dus waarin zou hij de mindere zijn van het soort Balkenende/Rutte?
Geef mij maar eerlijk, no-nonsense en hardwerkend, dat is de SP, kijk maar:
Zoals ik hier rechts-boven ook aangeef, gebruik ik deze Weblog vooral om te 'delen'; door te geven wat mij aanspreekt, waar ik het mee eens ben (of niet), af en toe schrijf ik zelf een heel verhaal, maar vaker zet ik hooguit wat accentjes bij zaken die ik ergens anders vind.
Alhoewel ik de mogelijkheid waarschijnlijk zou omarmen, verwacht ik niet dat ik nu direct een aanbod zal krijgen om als (min of meer) professionele Columnist voor een belangrijk Nieuws-Medium te gaan werken. Ik 'doe het er dus (zo'n beetje) bij', soms heb ik daar meer tijd en/of energie voor dan coor dan op andere momenten, en dan besteed ik er dus wat meer tijd aan, op andere momenten stokt mijn nieuwe aanvoer op deze Weblog.
Af en toe loop ik tegen een column aan van 'een professional' waarvan ik denk "Kijk, zo zou ik het nu ook graag (een beetje efficiënt) willen kunnen..!", en dan is de neiging tot delen groot.
Zo'n juweeltje stond er gisteren op de eerste binnenpagina van NRC, en wel van de hand van Bas Heijne. Om er toch wat meer werk van te maken dan simpelweg overnemen met een paar regeltjes erbij, heb ik een deel van de middag besteed aan het erbij vinden van het (treffende) beeld dat de schrijver Heijne in zijn column presenteerde; want dat is 'raak, Raak, RAAK!'. Een voltreffer dus van de (iig door mij) gewaardeerde Columnist (de hoofdletters zijn zeer verdiend dus!)
Het slachtoffer, al mag je daar in mijn ogen eigenlijk niet over spreken als de Columnist 'alleen maar' treffend duidt en er niets (eigens) aan toevoegt dat wellicht wat vergezocht of overdreven is, van onderstaande Column is Diederik Samsom, en wat breder, de partij waarvan deze leider is, de PvdA dus.
Ik heb in mijn leven nog nooit op de PvdA gestemd. En nu weet ik weer, meer dan ooit, waarom niet; terwijl voor mij (als linkse jongen) deze partij toch regelmatig een overweging waard is. Als inmiddels redelijk honkvaste SP'er, heb zelfs ik afgelopen Tweede Kamer Verkiezing overwogen ook strategisch te stemmen...ben ik blij dat ik het NIET gedaan heb!? Ik zou me inmiddels verlinkt, verlakt en belazerd hebben gevoeld, net zoals zovele andere 'strategische stemmers' en zelfs PvdA-leden...
Nu weet ik het ook bijna wel zeker: ik denk niet dat het er ooit nog van zal komen, de PvdA is gewoon te onbetrouwbaar...onbetrouwbaar als politieke partner (vraag het SP en GL, die immers een lijstverbinding hadden met de PvdA, en dachten dat dat ook maar iets waard was), maar ook onbetrouwbaar waar het gaat om het overeind houden van eigen principes. In een wat cynische bui de afgelopen maanden, heb ik de 'sociaal democraten' al meerdere keren getypeerd als 'ordinaire baantjesmachine', als ik probeerde de keuze van Samsom en consorten te verklaren.
Dan nu de gevonden plaatjes:
Hij had zijn imago zo goed opgebouwd...
Ik had er echt hoop op dat 'Samen' deze keer bij de PvdA ook zou staan voor 'Samen met Links'; SP, GL, misschien wel CU, en..?
Ook in de samenwerking van Samsom met PvdA-voorzitter Hans Spekman, die ik eerder als een soort verdwaalde SP'er binnen de PvdA zag, vertrouwde ik wel een beetje...helaas..!
De uitslag die de PvdA haar knopen had moeten doen tellen, leidde tot het tegengestelde resultaat; alsof de SP de vijand en de VVD de 'natuurlijke vriend' van de PvdA is.
In no-time flansten de 'vriendjes' Rutte en Samsom een 'akkoord' in elkaar, dat tot op de dag van vandaag helemaal geen akkoord, maar een soort 'tussenstand' blijkt te zijn; nog geen 10 maanden na de Verkiezingen, zijn we al aan versie 3.x toe, en als Flutte-II niet valt zal versie 4.y nog voor de 3e Dinsdag van September aan de orde blijken...
Daarmee is niet alleen de notoir onbetrouwbare Rutte een bedrieger en leugenaar, maar komt ook Samson inmiddels zo in de nesten dat zijn betrouwbare imago van 'Eerlijk vertellen wat er aan de hand is' steeds minder waard....
Heel even leek het luchtkasteel van de twee jonge pragmatisten nog wat...
Maar inmiddels...Natte neus
Bas Heijne | NRC 4 mei 2013 pagina 2 - 3
Wanneer de politicus Diederik Samsom je ergens van probeert te overtuigen, lijkt hij nog het meest op een hond die zodra hij je ziet op je afstormt en zijn natte neus in je kruis duwt. Het liefst zou hij je omver gooien.
Niet om te bijten. Om je gezicht te likken.
Van de week hoorde ik Samsom hijgend een stortvloed van argumenten geven waarom strafbaarstelling van illegaliteit eigenlijk een zegen voor de illegaal is. Een ervan luidde – als ik het goed heb begrepen, want het ging snel: wanneer hij de kwestie in de coalitie zou aankaarten, zou de winst die eerder was binnengehaald, zoals het niet strafbaar stellen van hulp aan illegalen, misschien ook wel vervallen. Dan waren we nog slechter af.
Huh? Als illegaliteit niet strafbaar is, zou het zomaar kunnen dat hulp aan illegalen ineens wel strafbaar wordt? Zei hij dat echt? Met het eerlijke verhaal kan je inmiddels alle kanten op.
'Echte' lach?Het ergste vind ik de sentimentaliteit waarmee Samsom zijn steun aan een hopeloze maatregel verkondigt, die natuurlijk niet of nauwelijks zal worden uitgevoerd – „hulpverlening aan de allerkwetsbaarsten mag nooit strafbaar zijn”.
Dit keer haalde hij zijn kinderen er niet bij.
Nu draagt Samsom een last die je niemand zou gunnen: hij is de politiek leider van de PvdA. De leden van die partij hebben idealen, die ze om aan de macht te komen consequent verkwanselen. Daarna krijgen ze spijt. Altijd.
Denk aan het gevraagde onderzoek naar de manier waarop Nederland betrokken raakte bij het Irak-debacle – dat punt stond stevig in het partijprogramma van Wouter Bos, werd daarna uitgeruild met het CDA, daarna kwam de luidruchtige gewetenswroeging. (Na een pijnlijke onthulling volgde later toch nog de commissie-Davids, die een vernietigend rapport schreef, dat – moet ik het vermelden? – geen politieke consequenties kreeg.)
Het ís ook lastig. Idealen in de politiek, bedoel ik. Het CDA weet die twee van oudsher heel goed uit elkaar te houden – wat je zegt is niet wat je doet. Sterker, als je iets moois over de samenleving zegt, is het net alsof je eigenlijk al iets moois hebt gedaan. Nog in de vorige regering werd snoeihard neoliberaal beleid met een stalen gezicht als gemeenschapszin verkocht; wij bezuinigen zo veel mogelijk weg, zodat mensen eindelijk weer oog voor elkaar kunnen krijgen.
De VVD heeft traditioneel een hekel aan idealistisch gedoe – toen de jonge leider van de JOVD tijdens het congres over het regeerakkoord met moeite spreektijd bevocht om over liberale waarden te spreken, had hij het uiteindelijk alleen over geld. Boegbeeld Frits Bolkestein oreert sinds jaar en dag over de verfoeilijkheid van dromerige idealisten en intellectuelen in de politiek. Omdat de wereld in de ogen van de idealist zich uiteindelijk altijd moet aanpassen aan zijn mooie idealen komt er immers altijd ellende van.
Het is een heerlijk simpele voorstelling van zaken, die in een niet zo heel erg intellectuele partij als de VVD dankbaar aanvaard is. Je zou er een mooie ethische discussie over kunnen voeren: wie heeft meer op zijn geweten, de verdwaasde Hollandse Nieuw-Linkser of maoïst uit de jaren zeventig óf de zuiver pragmatische staatssecretaris van Economische Zaken die begin jaren tachtig op handelsmissie ging in het Irak van Saddam Hoessein – dat verwikkeld was in een bloedige oorlog met Iran, waarbij gifgassen werden gebruikt?
Ik geef maar een voorbeeld.
Pragmatisme pakt vaak dodelijker uit dan idealisme. Jammer dat Bolkestein daar nooit een boek over heeft geschreven.
De PvdA struikelt altijd over haar eigen idealen. Is dat sympathiek? Afgelopen najaar schaarde het PvdA-congres zich bijna unaniem achter Samsom en het regeerakkoord. Toen sliep het geweten nog. Toen was uitruilen nog geen uitverkoop. Toen had men nog geen spijt van dit overhaaste kabinet. Je moest elkaar wat gunnen. Ik kan niet alles volgen, maar er staat me geen woedende interventie van de Jonge Socialisten bij.
Voortschrijdend inzicht? Er is daarna zoveel aan het akkoord gesleuteld, hoor je nu, dus dit kan er ook nog wel bij. Ik ben voor – het is een slechte maatregel. Maar dan moeten de PvdA’ers die nu huilend van medemenselijkheid te hoop lopen tegen hun partijleider ook eens in de spiegel durven kijken. Ongetwijfeld zien ze dan de natte neus van Samsom.
Nee, voor mij gaat de betrouwbaarheid van de politicus, de mate waarin hij/zij en hun partij de daad bij het woord voegen mijlenver voor de prachtige praatjes vlak voor Verkiezingen (en de teleurstelling achteraf.
Roemer wordt nogal eens neergezet als 'niet Ministeriabel' (genoeg), als een sympathieke, maar toch wat naïeve Brabander. Maar wat was Rutte dan helemaal voordat hij 'omhoogviel' naar het mp-ambt, een 1-2-3'tje nadat hij de strijd der 'titaantjes' had gewonnen van...van wie ook weer? O ja, van Rita Verdonk, de omhooggeschopte voormalige gevangenisdirecteur, die ook verder niets bleek te kunnen. Rutte? Studentje geschiedenis, JOVD-voorzitter, 'vriend van' heeeel veel andere korpsballen, die weleens 'iets had gedaan in de pindakaas'... Roemer was onderwijzer, schooldirecteur en succesvol wethouder, dus waarin zou hij de mindere zijn van het soort Balkenende/Rutte?
Geef mij maar eerlijk, no-nonsense en hardwerkend, dat is de SP, kijk maar:
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
