Schaamteloze Opportunisten...wie is het ergst/schadelijkst, de PVV of ...

...de 'PVV-wannabees' van de VVD(PVV-heavy)?

Rutte, o nee sorry Flutte, zei het tijdens de zinloze Catshuis-weken (een exercitie van tijdsverspilling in de grootste crisis van ons tijdperk) tegen Wilders: "Ik ga dat partijtje van jou decimeren! Inmiddels zal hij de nattigheid beginnen te voelen; misschien wordt hij wel zelf gedecimeerd (zie mijn vorige stukje hieronder)..!

Dus gaat de VVD gekkere en nog gekkere bokkensprongen maken, of dat de nederlandse belangen nu schaadt of niet; zo lezen wij dat in Brussel door vijand (dat zijn er steeds meer) en (voormalige) vriend (dat was bijna iedereen, maar is steeds minder het geval) wordt gezegd: "Nederland? Dat wil niets meer; ze zeggen alleen maar 'Nee!' ", het gaat immers niet om het landsbelang; Nee, het gaat om de eer en meerdere glorie van lulletje Flutte! Dat is het enige wat telt.

Dus moeten de CDA-, PVV-, en D66-stemmers zoveel mogelijk VVD stemmen. Die van de PVV nog het meest...dus slooft de VVD zich uit om de PVV rechts te passeren... Maar dat is helemaal niet moeilijk, want op sommige punten is de PVV hartstikke links; alle sociale punten die ze in overtreffende trap hebben gejat van de SP, en vooral op de gebieden 'migratie' (vindt niemand meer belangrijk) en (vooral) de nieuwe hit van de PVV 'anti-Europa'...

En dan krijg je dit:

Nu is het alleen nog maar de vraag: welke klappen krijgt de VVD eerst?
1) die van de ondernemers die (nog steeds!) handel drijven met Spanje en Italië (belangrijke markten voor onze bedrijven)?
2) die van toeristen die in Spanje en Italië ineens een stuk minder aardig gevonden worden, terwijl ze met eigen ogen zien hoe hard de crisis daar toeslaat?
3) die van de voetballers die dit geen leuke grap vinden (laten we wel zijn is dit 'leuk'? Als je het mij vraagt is het gewoon typische niet-leuke VVD-humor...)?

Ophef in Spanje over verkiezingsslogan van de VVD (NRC.nl)

Buitenland

In Spanje is verontwaardiging ontstaan over een verkiezingsslogan van de VVD: “Die beker mogen ze hebben. Onze kredietwaardigheid niet.” Naast de tekst staan de Spaanse voetballer Xavi en zijn Italiaanse collega Pirlo afgebeeld.
Lees verder

Nietszeggende Politici...

In NRC gisteren een artikel en NRC.Next eergisteren met een cover-spotprent die de vinger op de zere plek (van onze democratie) legt; Mark Rutte (die ik al jaar 'Flutte' noem omdat hij alle VVD-windbuilen uit het verleden met gemak verslaat wat 'hol-vat'-niveau betreft!) denkt echt dat hij lang premier (kleine 'p') zal blijven als hij maar niets blijft zeggen in Nederland, terwijl hij in Europa overal 'Nee' op zegt, totdat hij (als een windvaan omzwaait, en) mee-stemt met de 'volgende definitieve oplossing van Europa's financiële en politieke problemen). Dat is natuurlijk een illusie, maar het Nederlandse volk reageert altijd een beetje traag... Mijn voorspelling: de VVD, en in ieder geval haar leider Flutte, gaat imploderen, de vraag is alleen of het voor, of na 12 september gaat gebeuren...

Dat zal dan weer bepalend zijn voor de grootte van PVV, CDA en D66, want daar zullen de vluchtende kiezers, die de VVD bij haar implosie kwijtraakt, zich over verspreiden; het is dus in hoge mate onvoorspelbaar wat er zal gaan gebeuren...

Hieronder artikel (Rob Wijnberg) en spotprent (Ruben L. Oppenheimer):
Politieke partijen hebben het nietszeggen tot ware kunst verheven

Illustratie van Ruben L. Oppenheimer op de cover van nrc.next van gisteren. -- door Rob Wijnberg, Binnenland

Samen kunnen we meer. Het onderwijs is van de samenleving. Wij werken aan een wereld waarin de mens centraal staat. Nooit eerder stonden de verkiezingsprogramma’s zo vol holle frasen als dit jaar, constateert hoofdredacteur van nrc.next Rob Wijnberg.

Lees hieronder het volledige artikel dat hij voor nrc.next schreef.

Fact free politics is in Nederland naar een nieuw plan getild. In plaats van boude beweringen te doen zonder bewijzen, beweren sommige politieke partijen anno 2012 liever helemaal niets meer. Fact free politics 2.0.

Neem het CDA. Wie het christen-democratisch verkiezingsprogramma van 2012 tegen zijn oor houdt, hoort de zee ruisen – zo hol is het. De factcheckredactie van nrc.next ploos het programma van begin tot eind uit en kwam tot de verbijsterende slotsom: nul checkbare beweringen. Anderhalf jaar christen-democratisch herbronnen heeft slechts een aaneenrijging van holle frasen en nietszeggende mantra’s opgeleverd.

Een paar voorbeelden:

“Wij vinden dat het onderwijs van de samenleving is.”
“Wij willen dat Nederland bereikbaar blijft.”
“Wij werken aan versterking van de Nederlandse positie in de wereld.”
“Wij zijn een land van hardwerkende mensen die met elkaar aan de slag gaan om Nederland nog beter te maken.”
“Wij doen wat nodig is.”
“Wij kiezen voor het nieuwe midden. Voor samen. Voor mensen zelf. Voor iedereen.”
“Het gaat bij de ingelaste verkiezingen voor de Tweede Kamer op 12 september om onze toekomst.”

Stem CDA: voor het voortschrijden van de tijd.

De ideologische leegte bij de christen-democraten is zo groot dat regelrechte contradicties in één alinea niet eens meer worden opgemerkt. Zo pleit de partij voor een vlaktaks, zodat “voor iedereen dan hetzelfde belastingtarief geldt van circa 35 procent.” Om twee zinnen later alweer te concluderen: “Vanuit het oogpunt van solidariteit is het gerechtvaardigd dat er een aanvullende solidariteitsheffing komt voor topinkomens.” Een vlaktaks die oploopt naarmate je meer verdient – waar zie je zulke uitgesproken keuzes nog? Het electoraat dat het CDA ermee voor zich hoopt te winnen, blijkt nog eens uit de titel van het pamflet: ‘Iedereen’.

Kreten uit het bovenstaande CDA-spotje: “Wij geloven dat Nederland sterker uit de crisis kan komen, als we nu de juiste keuzes maken”, ”Het gezin is de plek waar mensen thuis zijn”, ”Veel mensen zijn bezorgd over de gevolgen van de crisis (…) Ons antwoord daarop is dat wij kiezen voor meer werk.”, “Samen kunnen we zorgen dat Nederland weer groeit.”

Ook bij de VVD gaat de leesbril af Toegegeven, zo bont als het CDA maakt geen enkele partij het. De VVD heeft in haar verkiezingsprogramma genoeg concreets te zeggen over regels, voorzieningen en belastingen waarin gesneden zou kunnen worden – en ook wat veiligheid en immigratie betreft laten de liberalen niet zo veel onduidelijk. Maar zodra dé twee belangrijkste onderwerpen van deze verkiezingen aan bod komen, de financiële crisis en Europa, gaat ook bij de VVD de leesbril af en wordt alles opeens mistig en vaag. De VVD besteedt precies acht zinnen aan de financiële sector, die niet verder strekken dan:

“De financiële crisis heeft aangetoond dat heldere scherpe regels en een strenge marktmeester noodzakelijk zijn. Waar financieel toezicht in het verleden tekort is geschoten, dient deze te worden aangescherpt.”

Dat de VVD geen woord wijdt aan wélke regels de partij voor ogen heeft, hoeft niet te verbazen: dit is de partij die eind 2010 nog een verbod op investeringen in clusterbommen door banken tegenhield, omdat ze dat als een te grote “inmenging in de vrije markt” beschouwde. Over “bestuurslaag” Europa zegt de VVD vijf alinea’s later dan ook doodleuk:

“Het terugdringen van regeldruk moet prioriteit hebben.”

Wie dan die

“strenge marktmeester”

moet zijn die de “scherpe regels” voor banken gaat handhaven, wordt niet vermeld. VVD-leider en demissionair premier Mark Rutte heeft het nietszeggen ondertussen tot kunst verheven. Zozeer zelfs dat het journalisten begint op te vallen.

NRC Handelsblad wijdde er twee weken geleden nog een heel stuk aan onder de kop ‘Rutte zegt lachend weinig’ (PDF, alleen voor abonnees)

. De premier, schrijft de krant, heeft een heel repertoire aan manieren waarop hij zegt ‘geen commentaar’:

“Nu trekt u mij een domein in waar ik als minister-president niet op inga.” “Ik recenseer geen opmerkingen van leiders van andere landen.” ”U weet dat ik nooit inga op wat ik denk over stukken in de krant.”

De eurocrisis, de val van zijn kabinet, het Polenmeldpunt van Geert Wilders: de premier laat het allemaal aan zich voorbijgaan. Voor de journalisten bij de wekelijkse persconferentie is dat al geen pretje, voor de rest van het land is het te hopen dat Rutte nooit Zomergast wordt. “Mark, waarom dit fragment?” “U trekt mij nu een domein in waar ik niet op inga.” Porgramma’s PvdA, GroenLinks en D66 lijken heel uitgesproken In vergelijking daarmee lijken de partijprogramma’s van de PvdA (PDF), GroenLinks (PDF) en D66 (PDF) heel uitgesproken, en ere wie ere toekomt: op thema’s als werkgelegenheid, duurzame energie en Europa maken de partijen links van het midden duidelijke keuzes. Maar om ze te vinden moet de kiezer zich steeds door een kluwen aan betekenisloze clichés heen worstelen. “D66 werkt aan een wereld waarin de mens weer centraal staat”, luidt nota bene de eerste zin van het D66-programma – wellicht om verwarring met de Partij voor de Dieren te voorkomen. Kreten uit bovenstaande D66-spotje: “Als we nu de lampen op de toekomst weten te richten, kunnen we de toekomst ook weer zelf bepalen.”, “Mensen willen weer bouwen aan een beter Nederland.”, “[Nederland is] een land dat is ingericht op de maat van mensen.” Ook de PvdA kan er wat van, met zinnen als:

“Noodzakelijke bezuinigingen dienen zodanig te worden gekozen dat de economische groei zo weinig mogelijk wordt geschaad.”

Met zulke formuleringen is het geen wonder dat de linkse partijen als onderling inwisselbaar worden beschouwd: er staat namelijk niks. Kreten uit het bovenstaande PvdA-spotje:

“Ik geloof in de kracht van mensen.”, “Ik geloof dat wij samen tot dingen in staat zijn.”, “Samen Nederland sterker en socialer maken.”

Niet voor niets pleitte Job Cohen onlangs weer voor een linkse fusie. Want: “Wat moeten we in vredesnaam met al die partijen?” Dodelijker kon de voormalig PvdA-leider het niet formuleren. Nog een tandje dodelijker was de jonge historicus Rutger Bregman, die zich vorige week in de Volkskrant hardop afvroeg wat überhaupt nog de bestaansreden was van het CDA. “Opheffen die handel”, was zijn advies. Wie het partijprogramma leest, kan hem slechts gelijk geven. De PVV en SP stáán wel ergens voor Dat steeds meer kiezers hun heil zoeken aan de zijkanten van het politieke spectrum is dan ook evenmin verrassend. De SP en de PVV zijn samen al goed voor meer dan vijftig zetels – tel je daar de VVD nog bij, dan heb je een riante 85 zetels in de peilingen te pakken. De partijen die zich in ‘het midden’ ophouden, halen met z’n vijven niet eens een krappe meerderheid. Van de PVV en de SP kan je dan ook veel zeggen – de SP-agenda blijkt vaak politiek onhaalbaar, die van de PVV is zelfs ronduit absurd – maar: ze stáán wel ergens voor. Je kunt het tenminste hartgrondig eens of oneens met ze zijn. In tegenstelling tot hun concurrenten in het midden. Of je moet “samen kunnen we meer” een standpunt vinden. In zijn beroemde voordracht Politiek als beroep uit 1919 benoemt de Duitse socioloog Max Weber de drie eigenschappen van een goed politicus. Verreweg de belangrijkste is volgens Weber: passie. Want: “politiek wordt weliswaar met het hoofd beoefend [...] toch kan de bemoeienis met de politieke zaak, wil die niet ontaarden in een frivool intellectueel spel, alleen uit hartstocht worden geboren en met hartstocht worden gevoed.” En juist aan die hartstocht ontbreekt het vaak in de Nederlandse politiek. Natuurlijk, ook de veelgeprezen poldercultuur en de coalitietraditie zijn daar verantwoordelijk voor: wie te hoog van de toren blaast, zet zichzelf in Nederland compromissenland bij voorbaat buitenspel. Maar andersom geldt ook: hoe kun je compromissen sluiten als je niet écht voor iets staat? Politici te veel bevangen door adviezen Politici zijn wat dat betreft soms te veel bevangen door de adviezen van spindoctors en marketeers: met een uitgesproken mening verkoop je geen tandpasta. Daardoor wordt het politieke schouwspel net een vliegtuigfilm. Een film waar het verhaal, de karakters en de boodschap vakkundig uit zijn gesloopt om te voorkomen dat iemand er aanstoot aan zou kunnen nemen. Maar een vliegtuigfilm is bedoeld om de tijd te doden. En niets is funester voor de politiek dan dat.

En na de Olympiswche Spelen komen de Paralympics (NRC.nl)

Britse zender eert paralympiërs met indrukwekkende commercial

Nog acht dagen en dan beginnen de Olympische Zomerspelen in Londen. Iets meer dan een maand later is de stad het decor van de Paralympische Spelen, voor mensen die hinder ondervinden van een handicap. De Britse televisiezender Channel 4 maakte deze indrukwekkende commercial voor de gehandica… – excuses: Superhumans.

Het uitzenden van de Paralympics zal het grootste televisie-evenement in de geschiedenis van de zender zijn en naar eigen zeggen werd er nooit eerder op de Britse televisie zoveel aandacht besteed aan de Olympische Spelen voor gehandicapten.

De Britse uitzendrechten van de reguliere Olympische Spelen liggen bij de BBC; zij gaan via verschillende kanalen alle vijfduizend (!) uren aan sport naar de kijker brengen. In Nederland zendt de NOS zowel de Olympische als de Paralympische Spelen uit. Ten opzichte van Beijing willen ze het aantal uitzenduren dat besteed wordt aan de Paralympische Spelen verdubbelen.

Vanaf 1988 was het gebruikelijk dat de stad die de Olympische Spelen organiseerde, ook de Paralympics op zich nam. Londen is de eerste stad waarbij de koppeling verplicht was. Niet alleen met een lichamelijke, maar ook met een verstandelijke beperking is deelname mogelijk; bij het zwemmen, het atletiek en het tafeltennis is daar een categorie voo

(Young) Long range shooter

(met dank aan iBasketball)
Het internet wemelt natuurlijk van de bijzondere filmpjes, zeker ook op basketball-gebied. Maar tijd om zelf ongericht op zoek te gaan heb ik niet/wil ik er meestal niet aan besteden. Dus doe ik het meestal met (een deel van) wat er toevallig langs komt. iBasketball.nl heeft er elke dag wel een... Het onderstaande video'tje, aangenomen dat er niet in geknipt en geplakt is, haalde wel wat associaties bij mij naar boven: 1) al ruim vijfendertig jaar geleden, ik basketballde nog niet lang, kreeg ik een kleine Spectrum Sport-encyclopedie kado. Wat mij daaruit altijd is bijgebleven is; a) Voetbal en Basketball werden indertijd al als vrijwel even groot gezien (waarbij het Basketball nog gigantische groeicijfers liet zien, terwijl Voetbal veel minder snel groeide; kortom; de trend gaf aan dat Basketball Voetbal dik voorbij zou gaan), kortom 'Wat in hemelsnaam is er fout gegaan?', b) China was daar voor een aanzienlijk deel verantwoordelijk voor, de Chinese ledenaantallen waren astronomisch en, c) China zou (dus?) binnen afzienbare tijd een Basketball-Grootmacht worden. 2) China is nu nog steeds geen echte Basketball-Topland waar het gaat om grootse resultaten, en daarover wordt in de Internationale Basketball-community natuurlijk ook weleens gepraat; zo heb ik er vaak over gediscussieerd met Rob Meurs, wat er nu de oorzaak van was dat China maar niet helemaal doorbrak. De Chinezen hebben heel veel talent, tegenwoordig hebben ze zelfs in iedere lichting Jeugd behoorlijke aantallen zeer getalenteerde lange mannen, Schieten konden ze altijd al als de besten, en ook skills-wize zou je verwachten dat er veel meer Chinese Toppers door zouden moeten komen. Heel vaak hoor je in discussies over dit onderwerp redenen als: 'de chinese volksaard staat echt succes in de weg', '...ze kunnen het fysiek niet aan, niet vanwege tekort aan fysiek, maar vanwege tekort aan 'toughness...', '...ze zijn niet individualistisch genoeg, verschuilen zich achter het collectief; daardoor ontbreekt het hen aan 'grote leiders' op het veld...'

En zo nog meer meningen...

Het filmpje laat in ieder geval zien dat 'ze' wel kunnen schieten...maar dat wisten we al. Alleen maakt dit filmpje dan weer niet duidelijk of Chinese spelers in staat zijn met 'the game on the line', tegen basketball-grootmachten, op de beslissende momenten hun schoten kunnen maken....

'Dreamteam VI'...

zover zijn we inmiddels; 20 jaar nadat er voor het eerst een uit NBA-spelers bestaand USA-team in Barcelona speelde, is dit selectie nummer.6 op de Olympische Spelen. Halverwege eike Olympiade was er dan ook nog een team op de WK's actief, maar dat telde al een stuk minder mee...ik wilde perse op het WK van 2002 in Indianapolis aanwezig zijn. Daarvoor had ik een aantal redenen, waarvan 1) Indiana is 'Basketball Heartland', dus ik verwachtte een WK met een geweldige sfeer (dat had ik dus totaal mis; er was nauwelijks Amerikaans publiek, waarschijnlijke reden 'Amerikanen denken in September niet aan Basketball...'), 2) ik dacht dat op dat WK voor het eerst een NBA-team zou gaan verliezen (ik dacht misschien 1 of 2 keer, ik had gelijk, alleen werd het 3 keer!).

Het USA-team van 2012 mist vele van de beste spelers. Is het daardoor zwakker? Dat zullen de wedstrijden tegen slechts een paar selecte tegenstanders moeten uitwijzen, waar van Spanje de belangrijkste is... Maar wat betreft de 'Dream Team Show', zou dit team weleens het beste sinds 1992 kunnen worden, tenminste dat is mijn verwachting...

Nog een week, en dan begint het!!

In ieder geval kan je prachtige filmpjes maken van de wedstrijden/highlights in de oefenwedstrijden die nu gaande zijn! (Met dank aan iBasketball.nl voor het opzoeken).

Marketing met de Sterren van de NBA

Jarenlang werkte ik, samen met Rob Meurs voor Adidas. Dan krijg je toch iets meer van een band met zo'n merk dan de losse band die ik al had van mijn jaren als speler, toen ik veel in en op Adidas speelde. Maar natuurlijk heb ik in de loop der jaren ook wel Nike spul gekocht en gedragen... De strijd tussen de twee giganten op die markt gaat door, elke dag. Een tijdje geleden plaatste ik hier een spotje met Derrick Rose, een van mijn favoriete NBA-sterren van het moment - niet in het minst doordat ik hem bezig zag voordat hij als ster bekend werd -, een Adidas spot met Rose als 'Bull' in de Arena, die natuurlijk alle matadores te snel af was. Adidas had gigantisch gescoord door het sponsor-contract met de NBA als geheel, maar daar hoorde de nr.1 'upcoming Star', en misschien wel op korte termijn nieuwe NBA_Kampioen Derrick Rose wel bij... Het verhaal is bekend: Rose raakte in de eerste ronde van de Play Offs (na twee keer op rij Nr.1 in het Regular Season te zijn geworden), zwaar geblesseerd, de Bulls stortten in elkaar, Miami en Oklahoma city speelde fantastische Play Offs, en niemand heeft het op dit moment over The Chicago Bulls en Derrick Rose...ook volgens seizoen kan heel moeilijk worden voor de Bulls! Het is te hopen dat Rose terug kan komen op zijn oude niveau; hij is een fantastische speler! Adidas lijdt ongetwijfeld mee...

Dus op dit moment kan Nike met zijn sterren LeBron James, Kevin Durant en Kobe Bryant hoogtij vieren, zeker met de Olympische Spelen in London vlak voor de deur:

Voor de Amerikanen uitgelegd: watzijn de verschillen tussen de Amerikaanse (NBA/College)-spelregels en die van Fiba (dl.I)

100 Gitaar-rifs aan een stuk (12min)

Songlist in order:
1. Mr. Sandman (Chet Atkins, 1953), 2. Folsom Prison Blues (Johnny Cash, 1955), 3. Words of Love (Buddy Holly, 1957), 4. Johnny B Goode (Chuck Berry, 1958), 5. Rumble (Link Wray, 1958), 6. Summertime Blues (Eddie Cochran, 1958), 7. Pipeline (The Chantays, 1962), 8. Miserlou (Dick Dale, 1962), 9. Wipeout (Surfaris, 1963), 10. Daytripper (The Beatles, 1965), 11. Can't Explain (The Who, 1965), 12. Satisfaction (The Rolling Stones, 1965), 13. Purple Haze (Jimi Hendrix, 1967), 14. Black Magic Woman (Santana, 1968), 15. Helter Skelter (The Beatles, 1968), 16. Oh Well (Fleetwood Mac, 1969), 17. Crossroads (Cream, 1969), 18. Communication Breakdown (Led Zeppelin, 1969), 19. Paranoid (Black Sabbath, 1970), 20. Fortunate Son (Creedence Clearwater Revival, 1970), 21. Funk 49 (James Gang, 1970), 22. Immigrant Song (Led Zeppelin, 1970), 23. Bitch (Rolling Stones, 1971), 24. Layla (Derek and the Dominos, 1971), 25. School's Out (Alice Cooper, 1972), 26. Smoke on the (Water (Deep Purple, 1973), 27. Money (Pink Floyd, 1973), 28. Jessica (Allman Brothers, 1973), 29. La Grange (ZZ Top, 1973), 30. 20th Century Boy (T. Rex, 1973), 31. Scarlet Begonias (Grateful Dead, 1974), 32. Sweet Home Alabama (Lynyrd Skynyrd, 1974, E; Learn it!); 33. Walk This Way (Aerosmith, 1975), 34. Bohemian Rhapsody (Queen, 1975), 35. Stranglehold (Ted Nugent, 1975), 36. Boys Are Back in Town (Thin Lizzy, 1976), 37. Don't Fear the Reaper (Blue Oyster Cult, 1976), 38. Carry on My Wayward Son (Kansas, 1976), 39. Blitzkreig Bop (The Ramones, 1976), 40. Barracuda (Heart, 1977), 41. Runnin' with the Devil (Van Halen, 1978), 42. Sultans of Swing (Dire Straits, 1978), 43. Message in a Bottle (The Police, 1979), 44. Hey Hey, My My Into the Black (Neil Young,1979), 45. Back in Black (AC/DC, 1980, E Learn it!), 46. Crazy Train ( Ozzy Osbourne, 1980), 47. Spirit of Radio (Rush, 1980), 48. Pride and Joy (Stevie Ray Vaughan, 1983), 49. Owner of a Lonely Heart (Yes, 1983), 50. Holy Diver ( Dio, 1983), 51. Beat It ( Michael Jackson, 1983), 52. Hot For Teacher (Van Halen, 1984), 53. What Difference Does It Make (The Smiths, 1984), 54. Glory Days (Bruce Springsteen, 1985), 55. Money For Nothing (Dire Straits, 1985), 56. You Give Love a Bad Name (Bon Jovi, 1986), 57. The One I Love (REM, 1987), 58. Where the Streets Have No Name (U2, 1987), 59. Welcome to the Jungle (Guns N' Roses, 1987), 60. Sweet Child 'O Mine (Guns N' Roses, 1987), 61. Girls, Girls, Girls (Motley Crue, 1987), 62. Cult of Personality (Living Colour, 1988), 63. Kickstart My Heart (Motley Crue, 1989), 64. Running Down a Dream (Tom Petty, 1989), 65. Pictures of Matchstick Men (Camper Van Beethoven, 1989), 66. Thunderstruck (AC/DC, 1989), 67. Twice as Hard (Black Crowes, 1990), 68. Cliffs of Dover (Eric Johnson, 1990), 69. Enter Sandman (Metallicam, 1991), 70. Man in the Box (Alice in Chains, 1991), 71. Smells Like Teen Spirit (Nirvana, 1991), 72. Give it Away (Red Hot Chili Peppers, 1991), 73. Even Flow (Pearl Jam, 1991), 74. Outshined (Soundgarden, 1991), 75. Killing in the Name (Rage Against the Machine, 1992), 76. Sex Type Thing (Stone Temple Pilots, 1993), 77. Are You Gonna Go My Way (Lenny Kravitz, 1993), 78. Welcome to Paradise (Green Day, 1994), 79. Possum Kingdom (Toadies, 1995), 80. Say it Ain't So (Weezer, 1995), 81. Zero (Smashing Pumpkins, 1996), 82. Monkey Wrench (Foo Fighters, 1997), 83. Sex and Candy( Marcy Playground, 1997), 84. Smooth (Santana, 1999), 85. Scar Tissue (Red Hot Chili Peppers, 1999), 86. Short Skirt, Long Jacket (Cake, 2001), 87. Turn a Square (The Shins, 2003), 88. Seven Nation Army (White Stripes, 2003), 89. Hysteria (Muse, 2003), 90. I Believe in a Thing Called Love (The Darkness, 2003), 91. Blood and Thunder (2004), 92. Are You Gonna Be My Girl, (Jet, 2004), 93. Reptilia (The Strokes, 2004), 94. Take Me Out (Franz Ferdinand, 2004), 95. Float On (Modest Mouse, 2004), 96. Blue Orchid (White Stripes, 2005), 97. Boulevard of Broken Dreams (Green Day, 2005), 98. Steady As She Goes (The Raconteurs, 2006), 99. I Got Mine (Black Keys, 2008), 100. Cruel (St. Vincent, 2011)

Press inquiries please contact 100riffs@chicagomusicexchange.com
Press inquiries please contact 100riffs@chicagomusicexchange.com

Crazy Questions aan en Leuk Filmpje van Frank Vogel vinden? Lezersvraag-2

Hieronder een kort (local) interview met coach Frank Vogel van de Indiana Pacers. Nu heb ik gelezen (in Sports Illustrated - Yhe Unassuming Seven (12/03/2012)) dat hij als kind met een ongelofelijke 'ball handling trick' de Dave Letterman Show heeft gehaald.


Het filmpje waarin Frank Vogel zijn stunt herhaalt heb ik gevonden: Pacers' Frank Vogel spins basketball while brushing his teeth Blijft nog over: het filmpje van het jongetje Frank Vogel, ik heb gezocht naar het filmpje op Youtube, maar (nog) niet gevonden. Wie helpt? Laat het me weten hoe en waar je het gevonden hebt, en ik zet het direct online op deze Weblog... Om een ideetje te geven van --zo'n optreden bij Letterman--

Orlando Woolridge overleden

Hij was een van die magische namen in de tijd dat wij in Nederland nauwelijks toegang hadden tot NBA-beelden; Orlando Woolridge, een waanzinnige atleet met geweldig basketball talent. En nu is hij dood...(zie bericht op iBasketball)



Een prachtige column van Mart Smeets op Nu.sport.nl:

Do 5 juli 2012, Column Mart Smeets © ANP

Ik heb een hoop goede, lenige, hoog springende basketballers gezien en Orlando Woolridge was een der besten van dat gezelschap. Hij was van hard rubber gemaakt, snel, wendbaar en uitgerust met een sprongkracht die je naar lucht deed snakken.

Woolridge overleed afgelopen vrijdag. Hij was 52 jaar oud. Zijn hart begaf het. Ik schrok toen ik het las.

Soms heb je van dat soort spelers; je kent ze niet persoonlijk, maar ze appelleren aan je interesse voor een club of een speelstijl. De man in kwestie komt zo goed over dat je hem, als een soort fan op afstand, altijd blijft volgen.

Hij maakte in 1981 naam door, spelend voor Notre Dame, een idioot, half vallend jumpshot los te laten dat het einde betekende van de zegereeks (28 wedstrijden ongeslagen) van de Universiteit van Virginia (van Ralph Sampson). Dat schot werd later exemplarisch voor ‘noodschoten die in de laatste seconde van een wedstrijd nog goed vielen.’

Jordan

Woolridge ging voor de Chicago Bulls spelen en kwam daar Michael Jordan als ploeggenoot tegen. De twee deelden meer dan vijftig punten per wedstrijd, maar Woolridge was te aanvalsgericht om naast Jordan te kunnen blijven spelen.

Daarbij kwam dat hij (Woolridge) vrij bescheiden was en dus zocht hij zijn lol bij een zwakkere club, de New Jersey Nets. Daar kon hij rennen en scoren, daar verdiende hij zijn dollars en daar maakte hij meer dan twintig punten per wedstrijd.

Dit soort spelers heeft nooit een lang leven voor zich bij een en dezelfde ploeg. Na de Nets kwamen de Lakers (van coach Pat Riley), de Nuggets, de Pistons (waar hij weer kwam samen te spelen met zijn Notre Dame-teamgenoot Bill Laimbeer), de Bucks en tot slot de 76ers.

Overal scoorde hij naar behoren, overal verdiende hij zijn centen, overal vertrok hij weer. Overal hield hij vrienden.

In de begin jaren negentig kon je hem ineens zien bij Bologna en later bij Treviso. Hij deed daar wat hij ook in Amerika had gedaan: hij kreeg de bal, maakte een serie schijnbewegingen en ging naar de ring; tegen wie hij speelde maakte niets uit.

Als hij iemand tegenkwam onderweg dan was het ‘boem’. Vaak gooide hij de bal erin; onverstoorbaar liep hij naar de verdediging terug.

Verkeerd plasje

Ik heb hem twee- of driemaal live zien spelen. Een met dikke spieren bekabelde, grote, sterke man die bang was voor helemaal niemand. Hij glom van het zweet, hij verdedigde enigszins slordig, maar aanvallend was hij prachtig om te zien.

Totdat de NBA hem opeens op een klein zijspoor zette. Hij had een verkeerd plasje afgeleverd, maar het is de politiek van de NBA over dat soort vergrijpen geen uitspraken te doen. Het was gewoon: voor bepaalde tijd geschorst en basta.

Niet lang geleden las ik over zijn twee zoons die allebei goed kunnen basketballen. Orlando zelf was 2.09 meter lang, zijn zoons komen in die buurt. Eentje speelt er voor de Universiteit van Tennessee, de ander gaat voor Washingon State uitkomen, na Kansas verlaten te hebben.

De zoons, zo las ik, hebben ‘iets van hun vader’, ze gaan in een rechte streep naar de basket. Ze willen graag scoren en hebben beiden sterke, gespierde lijven.

Nadat ik dat bericht gelezen had, stiet ik op een ander, schijnbaar onbelangrijk, maar wel opvallend berichtje. De ex-NBA-speler die in zijn leven toch miljoenen moet hebben verdiend en dus ‘binnen’ moet zijn, was, niet ver van zijn huis, betrapt door de politie toen hij ‘koper aan het pikken was’.

Of iets van dezelfde strekking. In elk geval was het een pikant en eigenlijk merkwaardig nieuwtje.

Ik zag het voor me, zo’n grote, nog steeds lenige man die in de nacht gaat stelen en gesnapt wordt. Een politieagent die tegen hem zegt: “Maar bent u niet die beroemde basketballer…?”

En hij die dan knikt en zijn hoofd in schaamte afwendt. Zoiets zag ik voor me.

Kansloos gevecht

Afgelopen vrijdag overleed die grote, sterke man. Ik las: na een kansloos gevecht tegen een ernstig falend hart. Hij overleed in het huis van zijn ouders, mensen die hem liefderijk verzorgden. Hemelse goedheid, denk je dan.

En je ziet hem lopen: een bonk spieren, een borstkas van een os, grote lange armen, een gulle lach over een gaaf gezicht.

Hij had in zijn carrière een gemiddelde van dik boven de twintig punten en meer dan zes rebounds. Hij had een pracht van een loopbaan gehad. Hij had de wereld gezien, was coach geweest van een WNBA-ploeg in Los Angeles en ineens was hij dood.

52 jaar jong. Omdat zijn hart het begaf. Ik denk terug aan die schorsing bij de NBA. Waarop werd hij ooit betrapt? En was dat spul dan misschien niet zo goed voor je rikketik?

Die vraag zeilde langs. Het is een gekke gedachte, dat zo’n onvoorstelbaar sterke man op 52-jarige leeftijd ineens er tussenuit piept. Verzorgd, dat ook nog, door zijn zorgzame ouders. Hartfalen.

Het klinkt eng. Het past niet bij dat kasteel van een mens. Hij was eigenlijk de eerste lenige, snelle mastodont die ik in de NBA tegenkwam die kon spelen als een hinde.

Maar, zoals altijd: dood is dood. Jammer.
© NUsport/Mart Smeets

Daniel 'Chip' Jones, Digitale Testatleet

Ik ken Chip al heel erg lang, maar net niet lang genoeg; ik hoorde in de begintijd van onze club BV Team Ten Dreamers The Hague van verschillende mensen dat er een erg getalenteerde jongen van een jaar of vijftien op de haagse pleintjes rondliep, maar had hem nog nooit gezien toen hij ervoor koos om lid te worden bij HBV The Jumpers. Wij hadden hem natuurlijk graag bij ons lid zien worden, maar op dat moment hadden wij nog geen jeugdteam in zijn leeftijdscategorie. Toen we dat eenmaal wel hadden speelde hij tegen ons in plaats van voor ons. Desondanks zagen we hem veel bij onze club. Ook daarna kwamen we elkaar steeds weer tegen in allerlei verband. Hij al vele jaren speelt hij in de Eredivisie, waar hij steevast een waardevolle speler was voor zijn teams; een erg goede atleet met een krijgershart! Een behoorlijk lange periode was hij ook speler van het Nationale Herenteam, ook daar had ik het genoegen met hem samen te mogen werken. Tenslotte is hij een vermaard Streetball-speler. Chip hoort zeker bij mijn persoonlijke lijst 'Toppers in het Nederlandse BasketBall'!

De aanleiding voor deze vermelding? Een filmpje over unieke opnamen die van Chip gemaakt werden voor een digitaal project t.b.v. NBA-TV.



Het hele oorspronkelijke artikel op de site van Rotterdam Basketball College

'Never a dull Moment'; de NBA-Draft is voorbij, dus nu begint...

'Free-Agency'. Een analyse van CNNSI.com, Chris Mannix, over wat er zou kunnen gaan gebeuren nu de markt open gaat voor 'Free Agents', de spelers met aflopende contracten in de NBA. Daar zijn een paar hele interessante spelers bij, ik noem o.a. Kevin Garnett en Steve NAsh...