Ruud Sparreboom's Laatste Karwei

Iedereen die ouder wordt kent het gevoel, het schijnt zelfs wetenschappelijk te zijn vastgesteld, met het ouder worden gaat de tijd – gevoelsmatig dan – , steeds sneller. Een van de verklaringen die ik daarvoor heb gelezen en die op mij redelijk plausibel overkomt is dat met het ouder worden er steeds meer bekende situaties voorbijkomen, en je (dus) steeds minder nieuwe ervaringen per eenheid tijd meemaakt. Die nieuwe ervaringen zouden gevoelsmatig langer duren dan reeds bekende ervaringen die zich in min of meer bekende sferen afspelen.

De gedachte 'Tsjonge-jonge, wat vliegt de tijd (weer voorbij)!', kwam dus ook weer bij mij op toen ik in mijn map 'Ideeën voor colums/Kladcolumns' bladerde, teneinde uit te vinden of er de laatste maanden nog losse eindjes af te maken waren. Ik moet zeggen, dat waren er deze keer nog meer dan het er normaal al zijn na een drukke zomer en een zomervakantie.

Een van die losse einden was het tweede deel van het tweeluik, dat ik na het overlijden van Ruud Sparreboom, onze geliefde voorzitter van Rayon West van de NBB, had gepland. (Voor Deel-1, Ruud Sparreboom, de Gigant van Rayon West; klik hier).

Deel-2 was bedoeld als een inhoudelijke uitleg van de laatste presentatie, over Talent-ontwikkeling in Rayon West (en 'Beyond'), die Ruud Sparreboom gaf aan een select gezelschap van 'Basketball-Junkies' uit het meest initiatiefrijke Rayon van de NBB. Overigens was de bijeenkomst bedoeld voor 'de verenigingen van Rayon West', maar er waren vooral insiders op komen dagen en een heel stuk minder vertegenwoordigers van verenigingen met 'Talentontwikkeling' in hun bestuurs- of commissie-portefeuille. Geen belemmering trouwens, voor het beleven van een geanimeerde sessie.

Soms doet een mens dingen die niet van te voren gepland zijn; die avond had ik in een opwelling mijn camera meegenomen, zonder daar echt bij na te denken, al had ik dat - volgens mij - , nog nooit eerder gedaan, terwijl ik toch inmiddels - jaja, ik word oud(!) - , vele, vele tientallen ALV's (NBB, Rayon West, Kern Den Haag, voorzitters-overleggen, idem voor wedstrijdsecretarissen, scheidsrechtersfunctionarissen, Boetecommissievergaderingen, en vele, vele andersoortige bijeenkomsten op landelijk, rayonaal, of plaatselijk niveau, heb meegemaakt.

Voor ik wilde vertrekken richting Nieuwengein, sms'te ik nog even met Ruud: “Ben je al op het bureau? Heb je tijd/energie om eventueel nog wat andere zaken te bespreken?” Het antwoord kwam per ommegaande sms: “Nee, heeft geen zin om eerder te komen.” Dus probeerde ik nog even een klein klusje te klaren in het uur dat ik overhad, dat viel iets tegen en (dus) werd het krap om 19:30h stipt aanwezig te zijn, ik kwam (dus) iets te laat. De aftrap was al gegeven en ik ging, omdat ik niemand wilde hinderen, op een lege stoel naast de deur zitten; 'tweede ring/rang' zeg maar. Daar weer door zat ik alleen, bleek ik een prachtig perspectief te hebben, en kon ik de onderstaande (misschien wel laatste actie-) foto van Ruud Sparreboom zoals talloze NBB-leden hem moeten (her-)kennen maken...

Toen realiseerde ik me ook dat we 2-3 jaar eerder, in vrijwel hetzelfde gezelschap, een soortgelijke bijeenkomst hadden gehad, waarin Sid Bruinsma van Ruud Sparreboom de gelegenheid kreeg zijn ideeën over Talentontwikkeling vanuit de jongste Jeugd (onhoog) uit de doeken te doen.

Ik herinnerde mij ook ineens dat ik daar toen een column over had geschreven, en dus dacht ik: “Misschien kan ik er wel een vervolg over schrijven!?”, er was immers inmiddels heel wat gebeurd op dat gebied! Soms denken wij weleens dat er zich nooit wat (ten) positieve ontwikkeld binnen het Nederlands Basketball, en is het goed eens even een helicopter-perspectief te kiezen, en dan blijkt er wel degelijk heel veel progressie te zijn gemaakt!

Ik ging dus notities maken, in mijn telefoon, al werd mij dat niet door iedereen in dank afgenomen... Aan die notities is het te danken dat ik nu dit verhaal kan maken.

Voor ik inhoudelijk van wal steek, moet ik nog even vertellen dat Ruud en ik een aantal zaken gemeen hadden: zo vond hij, en vind ik nog steeds, dat het goed is om af en toe is te dromen. Dromen zijn geen bedrog, ze maken het mogelijk nieuwe mogelijkheden te zien, en geven soms ook de energie om onmogelijk geachte zaken op te pakken en waar te maken. Voor mij persoonlijk was dat bijvoorbeeld het opzetten een nieuwe Basketballvereniging in de 'Oude Wijken van Den Haag', BV Team Ten Dreamers The Hague. Iedereen zei dat het onmogelijk was; “Het zou toch nooit lukken!”. Enkele personen met mij, dachten dat het wel kon; vier jaar later stond er een club met 200 leden, 17 teams in competitie, werd er in de Haagse Regio voor het eerst sinds lange tijd (in Bolwerkverband) Eredivisie gespeeld, en gebeurde er heel veel op het gebied van Streetball, Scholenbasketball, en nog heel veel meer. Projectleden bestonden er toen nog niet binnen de NBB, was dat wel het geval geweest dan hadden NBB en Rayon West niet alleen 200 (vrijwel allemaal) nieuwe leden gehad, maar ook nog eens zo'n kleine 100 Projectleden.Ruud vond dat alles een fantastische ontwikkeling.

We deelden ook een hele specifieke Lange Termijn Droom: zowel Ruud als ik durfden er af en toe hardop over te dromen dat Nederland ooit op de Olympische Spelen mee zou doen (2028 in Nederland?) en dat er dan spelers in die teams zouden spelen waar wij, toen het nog kinderen waren, mee bezig waren geweest... Zou op zo'n moment op de tribune zitten/staan, en dat meemaken geen fantastisch gevoel geven? Wij putten motivatie uit die 'Droom'.

Volgens sommigen ben je dan niet goed bij je hoofd, ik ben het daar natuurlijk niet mee eens...volgens mij moet je zo denken/dromen, want anders gebeurt er nooit meer iets..!

Ruud vertaalde die 'Droom' naar vele nieuwe initiatieven; bijna iedereen kent inmiddels wel het 'Peanutbasketball', iets waar Ruud zelf over zei “Ik heb het zelf niet bedacht hoor, 'hij hiernaast mij' (Peter Strikwerda), had er over gelezen op internet, het idee kwam van Peter!”. Maar Ruud was wel degene die zijn ziel en zaligheid erin gooide, en die erin slaagde het concept Landelijk ingevoerd te krijgen.

Er zijn meer voorbeelden, maar laat ik nu de stap maken naar 'Olympic Stars', de naam die werd gegeven aan het project om al met 10-12 jarigen te starten met extra- en selectietrainingen, de uitwerking van het idee waar Sid Bruinsma een jaar of vier geleden voor aanklopte bij Ruud Sparreboom, en via hem dus bij Rayon West.

Ruud zei, volgens mij tijdens die laatste presentatie, maar het kan ook iets eerder bij een ALV zijn geweest: “Zo doen wij dat, hier in Rayon West; als we een goed idee hebben dan praten we er wel (even) over, maar we gaan VOORAL snel beginnen. Blijken er dan, werkendeweg, fouten in zitten, dan halen we die er gaande weg wel uit! (Maar we blijven niet eindeloos praten zonder wat te doen!)”

En zo begon hij dus weer eens aan een nieuw traject, deze ondernemende voorzitter, die we nu binnen de NBB, en Rayon West zo node missen.

Natuurlijk, er moest nog heel veel worden uitgewerkt; maar we gingen wel 'gewoon' Beginnen!

En zo ontstonden er dus twee trajecten voor Talentontwikkeling binnen Rayon West:

1. de Rayon West versie van het aloude 'Plan Heger' (Regio- en Rayonselecties voor U14, en U15)
2. Een veel breder opgezet traject dat startte met een grote groep U8-10, en U11-U12 spelers in allerlei regio's binnen Rayon West, dat doorliep in U13, U14 selecties met allerlei herkansingen etc, etc.
4. Het doel: veel meer jonge talenten meer kansen geven zich te ontwikkelen tot goede basketballers dan eerder het geval was en, GEEN (of in ieder geval minder) getalenteerde spelers meer verliezen!

Van een afstandje hield ik mezelf op de hoogte over wat er 'in Olympic Stars-verband' allemaal gebeurde, door af en toe met Ruud te bellen/praten, door eens een enkele keer op een training te gaan kijken (of in te springen als er een trainer te kort was), maar hoe groot het project al was geworden realiseerde ik me pas toen Sid mij het door John Breedveld geproduceerde Programmaboekje gaf voor het Eindtoernooi 2012 in Almere. Ruud Sparrenboom was inmiddels overleden, hij kon dus niet meer genieten vanaf de zijkant, zoals hij dat altijd deed bij dit soort gelegenheden. Ik wel, en met mij (denk ik gezien te hebben) ook de vele ouders en andere belangstellenden op de tribunes, de coaches en, natuurlijk het allerbelangrijkste(!): de vele speelsters en spelers op de vier velden van de Breedtehal van het Topsport Centrum op Almere Poort.

Hieronder een link naar de presentatie zoals Ruud die gaf op Vrijdag 16 Maart 2012. Deze spreekt voor zich, tenminste dat denk ik.

Inmiddels staat de NBB weer eens te daveren op zijn, niet al te stevige, Fundamenten; eind september krijgen we de (uitgestelde) Voorjaars-ALV van de NBB, waarin niet alleen de Opheffing van de Rayons aan de orde zijn, maar ook (o.a.) het WK WU17, de relatie met de FEB, Diverse Verkiezingen, en de Jaarrekening 2011 en de Prognose voor die van 2012 (en de oplossingen voor de grote tekorten in die twee jaren). En volgens de Presentatie van Ruud Sparrenboom ook:

“Dus:

Meerjaren opleidingsplan NBB is leidend

Sporttechnisch kader wordt aangestuurd door de

NBB

Timing

Per juni 2012 in de ALV NBB heren Meerjaren

opleidingsplan”

Ik heb er nog niet veel over teruggevonden! Bij mij rijst dus de vraag:

“Hoe nu verder met deze erfenis van Ruud Sparrenboom?”

Ooit stond de Topsport binnen de NBB onder leiding van de visionaire Tsjecho-Slowaak Vladimir Heger.

Niet alleen bracht hij het Nationale Heren Team verder dan ooit tevoren - 4e op het EK, ongeslagen Winnaar van de Challenge Round in Antwerpen, deelnemer aan het WK in Spanje – hij was ook de naamgever van het systeem van Talentdetectie, -selectie, en -ontwikkeling volgens welke we in het Nederlandse Basketball sindsdien onze Nationale Jeugdselecties samenstellen, 'Het Plan Heger'.

Dat er op dat gebied veel, en veel meer moet gebeuren, willen we ooit (ook) weer bij de Heren aan de weg gaan timmeren zoals dat toen wel gebeurde! Zou het niet mooi zijn als dat in heel Nederland gaat gebeuren volgens de filosofie die Ruud Sparrenboom en Sid Bruinsma samen uitwerkten en Olympic Stars noemden? Aan die naam kleven volgens mij wat probleempjes...dus zou het geen goed idee zijn om dat systeem dan 'Het Plan Ruud Sparrenboom' te gaan noemen? En zullen we dan de filosofie die Ruud (verder) internaliseerde van Sid Bruinsma; die van 'Positief Coachen' (er zijn meer mensen mee bezig, maar binnen het Nederlandse Basketball NOG LANG NIET IEDEREEN!) eens met zijn allen gaan omarmen?

Daar droom ik weleens van: een groeiende (in niveau, in omvang en in importantie) NBB waarin mensen harmonisch samenwerken op een grondslag van positiviteit..!!!

Link of Download: de Laatste Presentatie van Ruud Sparrenboom in Rayon West (volgt later, stuur me ff een email als je hem toegestuurd wilt hebben).

AART DEKKER