Het was een rare avond afgelopen woensdag. Na een stormachtige campagne hielden we precies evenveel zetels als voor de verkiezingen. Natuurlijk hoopte ik op meer, maar toch mogen we ook tevreden zijn dat we in de enorme strijd tussen PvdA en VVD in ieder geval overeind zijn gebleven. En als jij – net als 1 miljoen andere Nederlanders – op de SP hebt gestemd dan dank ik je hartelijk voor het vertrouwen. Je kunt op me rekenen!
De kiezer heeft gesproken, nu is het aan de politiek om te kiezen. Liberaal of sociaal? Dat was de keuze en dat blijft de keuze. Vandaag heb ik daarom tegen verkenner Henk Kamp gezegd dat een combinatie van VVD en PvdA precies niet is waar de kiezer op zit te wachten. Beide partijen zijn groot geworden omdat ze elkaars grootste rivalen waren. Links en rechts, liberaal en sociaal. Nu samen doorgaan is de meest slechte uitleg die je aan de verkiezingsuitslag kunt geven.
Kijk naar de keuzes die beide partijen maken. De PvdA heeft van de SP geleerd en wil nu stoppen met de marktwerking in de zorg. De VVD wil juist méér marktwerking. Met de PvdA hebben we actie gevoerd voor het behouden van de sociale werkvoorziening, de VVD wil juist duizenden mensen uit deze bedrijven ontslaan. De PvdA wil – net als de SP – de villasubsidie bestrijden, terwijl de VVD amper iets aan de hypotheekrenteaftrek wil doen. En dan hebben we het nog niet over cultuur, natuur, ontwikkelingssamenwerking, ontslagbescherming en de publieke sector. De verschillen zijn enorm en de kans dat hier een stabiele regering uitkomt, lijkt gering.
Na de mensen is het nu aan partijen om stelling te nemen. Mijn keuze is helder. Ik wil sociaal in plaats van liberaal uit de crisis komen. PvdA en SP hebben samen 53 of 54 zetels. Samen kunnen wij het sociale motorblok in een nieuwe coalitie zijn. Aangevuld met CDA en D66 kan deze centrumlinkse coalitie voor een sociale uitweg uit de crisis zorgen. Wordt dat eenvoudig? Nee, dat niet, maar de mogelijkheid is zeker het onderzoeken waard.
Emile Roemer
En (het belang van) bekendheid tijdens campagnetijd moet je niet overdrijven (NRC*'Ikje' 16 augustus 2012)
Campagnetijd
Joop Rensink | pagina 20
In het winkelcentrum zie ik bij een bankje Ronald Plasterk in
gesprek met een aantal senioren. Campagnetijd. Wat bezielde die man om
een wetenschappelijke carrière te verruilen voor deze treurigheid, denk
ik. Terwijl ik nader, loopt Ronald, met hoed en partijparaplu, verder.
Als ik langs het bankje loop, hoor ik de senioren het gesprek evalueren. „Dat was toch Pechtold?”, vraagt de een. „Welnee, die is van het CDA”, zegt de ander. Een derde: „Volgens mij was hij van D66.”
Als ik verder loop, hoor ik nog: „Misschien hadden we het hem even moeten vragen.”
Als ik langs het bankje loop, hoor ik de senioren het gesprek evalueren. „Dat was toch Pechtold?”, vraagt de een. „Welnee, die is van het CDA”, zegt de ander. Een derde: „Volgens mij was hij van D66.”
Als ik verder loop, hoor ik nog: „Misschien hadden we het hem even moeten vragen.”
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten