Boykin voelt zich thuis in Groningen, maar droomt stiekem nog altijd van de NBA (uit Trouw)

Het komt (tegenwoordig al helemaal) zelden voor en zeker Trouw is doorgaans niet heel basketball-minded, maar Dagblad Trouw had enige tijd geleden een leuk interview met de Amerikaanse PF van Gasterra Flames. Omdat weinigen het gelezen zullen hebben, hieronder de kans om het toch te lezen.


(INTERVIEW | DAAN HEIJINK | GRONINGEN − 28/11/12, originele link: 'Elke wedstrijd is een sollicitatie')

Boykin voelt zich thuis in Groningen, maar droomt stiekem nog altijd van de NBA

Als klein kind wist Jamal Boykin, een van de Amerikaanse basketballers bij eredivisieclub GasTerra Flames, het al zeker. Ooit zou hij, net als zijn idool Shaquille O'Neal, spelen in de NBA, de vermaarde Amerikaanse profcompetitie. Alles leek vanaf de basisschool te gaan zoals Boykin het in zijn hoofd had uitgestippeld, en zoals hij het aan iedereen die het wilde horen had verkondigd.

Het gedreven talent imponeerde als basketballer op de middelbare school. Drie keer op rij werd hij uitgeroepen tot beste speler van Californië en de universiteiten stonden in de rij om de 2.03 meter lange power forward in te lijven. Boykin koos voor Duke University, een van de beste universiteitsteams van Amerika en een kweekvijver voor de grootste NBA-sterren.

Toch zou de zelfverzekerde Amerikaan de NBA nét niet halen. Volgens Boykin zat het hem in de details: een wissel op het verkeerde moment in de belangrijkste finale, een zaakwaarnemer die zich niet aan zijn woord hield. Via omzwervingen buiten Amerika - Turkije, Cyprus en Japan - kwam het talent uiteindelijk terecht in Groningen. Boykin heeft het er naar zijn zin, maar denkt vaak terug aan zijn tijd bij Duke.

Boykin voor de ingang van een typisch Duke-gebouw op de Campus

"Nu ik ouder word en op die periode terugkijk, waardeer ik het steeds meer", zegt de nu 25-jarige Boykin in zijn tweekamerappartement in Beijum, een buitenwijk van Groningen. "Het was onwerkelijk. We hadden de levensstijl van supersterren." Boykin was kamergenoot van J.J. Redick, die nu bij Orlando Magic in de NBA speelt. "We moesten de telefoon uit de contactdoos trekken, zo vaak belden de fans. Alle meisjes wilden ons. Als we door de lobby van het hotel liepen, waren er honderden mensen die handtekeningen wilden en foto's namen."

Boykin speelde bij Duke minder dan hem lief was en vertrok na twee jaar naar Berkeley om zich in de kijker van de scouts te spelen. Hij leidde het team naar een kampioenschap. Boykin werd echter ook ouder, terwijl de NBA juist steeds meer op zoek was naar de allerjongste talenten. Er kwam geen aanbod.

Boykin bij Cal

Lang heeft de aanjager van de Flames niet getreurd over gemiste kansen of foute keuzes. "Mijn familie voelt de teleurstelling eigenlijk meer dan ik'', vertelt de basketballer. "Ze probeerden bij elke wedstrijd te zijn. Opeens was ik weg, en nu zien ze me nooit spelen. Maar ze zijn ook trots op me, omdat ik een carrière heb kunnen maken in datgene wat ik het liefste doe."

Boykin koestert nog altijd de stiekeme droom ooit in de NBA te spelen, maar hij geniet ook van de levenservaring die hij nu opdoet. "Dit is het vijfde land waar ik heb gewoond", aldus Boykin. "Ik zie veel van de wereld en verdiep me in verschillende culturen. Ik heb overal vrienden. Maar het allerbelangrijkste is dat ik gelukkig ben. Ik dank God elke dag omdat ik voor mijn beroep een groot kind mag zijn."

De basketballer, geboren in Los Angeles, voelt zich thuis in Nederland. "Ik heb een warm gevoel bij dit land. Via mijn Nederlandse vriendin kom ik in Groningen met leeftijdsgenoten in contact. Iedereen is liberaal en iedereen houdt van Obama, net als ik."

Ook bij de Flames, de huidige nummer vier van de competitie, voelt Boykin zich op zijn gemak. Hij speelt niet meer voor 15.000 toeschouwers, zoals in Amerika, maar houdt van de fans in Groningen. Boykin is eraan gewend geraakt dat hij, vooral in uitwedstrijden, soms voor halflege tribunes speelt. "Ik heb een grote fantasie. Ik ben in stadions geweest met maar dertig toeschouwers, maar in mijn hoofd was het stijf uitverkocht. Als professional moet je altijd dezelfde honger hebben om goed te spelen. Elke wedstrijd is een sollicitatiegesprek."


Boykin voelt de druk. Als het team slecht draait, wordt er eerst naar de Amerikanen gekeken. Bij slechte prestaties kan het zijn dat het jaarcontract niet wordt verlengd. Het liefst wil Boykin nog even blijven in Groningen. "Ik wil hier een impressie achterlaten. Als ik hier over tien jaar terugkom, wil ik dat de mensen zeggen: hij was een goede vent. Hij sprak Nederlands en hij was een goede basketbalspeler. Dat probeer ik hier op te bouwen."