Het derde team was ook bijzonder, niet
alleen omdat er vijf latere NBA-spelers deel van waren (de andere
vijf waren trouwens ook stuk voor stuk Top-College-spelers), maar
zeker ook vanwege de begeleiding; coach Gary Close (nu Assistant bij
Wisconsin) en John Streif, over wie ik een andere keer nog eens een
lang verhaal hoop te schrijven.
Dit All*Star-Team speelde mee in het
Toernooi van Llorret de Mar; een Toernooi waar spelers van allerlei
allooi toch vooral vakantie kwamen vieren. Na dat toernooi vertrok
het team naar Tsjechië voor het 'echte werk'; het Nationale Team van
dit sterke land was daar nog een keer of drie de tegenstander. Onder
de teams in Lloret ook een clubje Amsterdammers, waaronder Mario
Bennes (al ben ik van zijn aanwezigheid niet helemaal zeker), Martin
Essajas, Edwin vd Hart en, ook toen al 'Good-Old' (ik schat 50+),
Hank Smith. Coach Close, die op mij al snel de indruk maakte een
steengoede coach te zijn, nam het toernooi erg serieus; volgens
schema zouden de Amsterdammers ergens op dag-3 (of-4) weleens een
tegenstander kunnen worden, en dat zag hij lang van te voren
aankomen: “Aart, jij komt toch ook uit Holland? Vertel me eens wat
meer over hen..!” Ik zei iets in de trant van “Een deel van die
jongens waren allemaal Toppers, maar ze zijn ook bijna allemaal al
wat ouder, en spelen niet meer op het hoogste niveau...Daar winnen
jullie wel van...” Hij reageerde fel: “Nee, die gasten zijn goed!
Daar kunnen wij het heel moeilijk tegen krijgen..!”
Hij had gelijk: het team van louter
ervaren Top-Collegespelers, die er erg serieus tegenaan gingen, nam
wel een voorsprong, maar de Amsterdammers 'gingen niet weg', en in de
korte wedstrijdjes van het toernooi was ook weinig gelegenheid fouten
recht te zetten...toen laat in de wedstrijd Hank Smith zich
nadrukkelijk met het Inside-spel ging bezig houden (let wel: Inside
bij de Amerikanen o.a. Twin Towers Serge Zwikker (2.18) en Chase
Metheny (2.24) en een kust en keur aan atleten van 2.00 t/m 2.08!),
werd het zelfs nog even spannend. Uiteindelijk werd het toernooi wel
duidelijk gewonnen door het team van Close, al gingen er nog wel
bizarre taferelen aan vooraf waarover ik nu niet uit zal weiden... Zo
leerde ik dus Gary Close kennen, iemand die zonder twijfel een
uitstekende hoofdcoach zou zijn als hij ooit in die rol terecht zou
komen.
We zitten inmiddels midden in 'March
Madness', ook al is 'het Bracket' pas zondag bekend, en begint 'the
Big Dance' pas in de loop van volgende week. Er is inmiddels ook
zoveel van te zien in Nederland op de buis, en via Internet, dat het
onmogelijk is alles te volgen (tenminste voor mij...).
Afgelopen week zag ik grote delen van
twee wedstrijden van Wisconsin. Het mag duidelijk zijn dat dat een
van de teams is die ik met meer dan gemiddelde interesse volg, zeker
nu er ook nog ene Sam Dekker deel van dat team uitmaakt (nee, geen
familie, voor zover ik weet, maar toch...).
Ik kan me best voorstellen dat vele
liefhebbers in Nederland niet zoveel ophebben met Wisconsin, er zijn
plenty teams die in Nederland allang veel meer naam en exposure
hebben. Maar toch: het is een altijd sterke deelnemer aan de 'Big
Ten', op het moment misschien wel de sterkste Conference, het team
speelt op een manier die erg past bij de manier waarop er in
Nederland traditioneel gespeeld wordt (o.a. hard verdedigen en
rebounden, en een echte team-aanval), bovendien zitten er altijd
spelers in met Nederlandse roots (dat blijkt duidelijk uit de namen),
en de staf zit vol met steengoede coaches, Headcoach Bo Ryan is een
coach van faam... Maar dat alles terzijde...
Al kijkend naar die wedstrijden kwamen
er wat gedachten bij mij op.
Allereerst door een Warmup-drill van
Wisconsin: er zat een stukje bij waar de commentatoren hoogst
verbaasd over waren, ze hadden “...never seen anything like it...”,
het betrof een passingdrill waarbij de bal werd gepasst met...de
voeten! Ik heb gezocht of ik er een clip van kon vinden op Internet,
maar da's (mij nog) niet gelukt, wel vond ik dit (met zeker ook
bijzondere stukjes), met wellicht 'stof tot nadenken' voor serieuze
coaches:
Travel With The Badgers
Het geval wil dat de 'Wisconsin
Badgers' vorige week in een positie waren om het 'Regular Season van
de Big Ten' te gaan winnen. Dat wil zeggen: voor de (delen van de)
twee wedstrijden die ik zag... Want toen ging alles mis wat er maar
mis kon gaan; letterlijk...ze konden geen schot meer maken!
Inmiddels zat ik er helemaal 'in'; en
dan -als je het Amerikaanse College Basketball een beetje kent- , zit
zoveel in dit soort wedstrijdverslagen, gemaakt voor de Amerikaanse
TV-markt, een markt van 'echte kenners'; en dan zie je dus steeds
meer...
Dan nu maar even eerst de titel van
deze column.
Zoals American-Sports-Liefhebbers wel
weten, is al een tijdje de 'World Baseball Classic' bezig; een een
'Made for TV Event' gedreven door ESPN, de grote Sportzender, waarvan
wij -via Betaalde Kabeltelevisie- inmiddels ook kunnen meegenieten.
ESPN zendt dezer dagen vele wedstrijden, en dus heel veel uren,
Honkbal uit. Leuk voor de liefhebbers van die sport, want Nederland
doet mee en wordt gerekend tot de kanshebbers. Minder leuk, voor mij
dan, want de College Basketball wedstrijd die stond geprogrammeerd,
Wisconsin vs. Purdue, werd door het uitlopen van een
Baseball-wedstrijd gereduceerd tot minder dan de tweede helft. Nou
ja: ik gun de honkballers in Nederland ook best hun liefhebberij, en
ESPN-America zendt al veel meer Collegebasketball uit dan ik zelfs
maar bij benadering aankan... En natuurlijk vind ik Honkbal, mits met
mate, ook best leuk, zeker als Nederland het zo goed doet. Maar
tippen aan basketball kan 'Baseball' niet...
Dan ook maar gelijk de link met (ons)
'Voetbal' uit de titel; mensen, mensen toch, wat een wereld van
verschil is het toch, die coverage van een grote sport in Amerika,
door ook nog eens een grote Sportzender, als je het vergelijkt met
hoe 'onze sport in Nederland, zelfs ons voetbal' wordt gebracht. Dit
gaat zelfs op als je het vergelijkt met uitzendingen van wedstrijden
van de 'Champion's League' (dus ook bijvoorbeeld als Real Madrid
speelt tegen Manchester United, wanneer bij ons toch ook alle
registers open gaan...).
Het is 'No Contest'; het voetbal kan
niet wedijveren met de Amerikaanse Sport, en zeker niet met hun
coverage van Basketball, niet waar het gaat om:
--de kwaliteit van het commentaar; op
ESPN wordt becommentarieerd door minimaal een, vaak meerdere coaches
--ze zien alles (en nog goed ook), ze leggen uit-, zo bouw je een
populatie van deskundige (dus liefhebbers) kijkers en jonge spelers
die begrijpen waar het om gaat!--, en geven vaak zo accuraat aan wat
er gebeurt, dat het kan tippen aan 'erbij zijn op de bank', en zetten
een wedstrijd zo goed in de context dat de beelden nog meer gaan
spreken dan ze in zichzelf al doen.
--de beelden, ik geef toe ook voetbal
beelden zijn de laatste jaren kwalitatief met sprongen verbeterd.
Maar ja, de camera's -en dus de kijker- zitten bij er Basketball nu
eenmaal veel dichter op; het is ondenkbaar dat camera's tijdens een
voetbalwedstrijd op het speelveld komen, bij basketball gebeurt dat
wel (bijvoorbeeld tijdens Time Outs, of bij camera's achter het bord,
of van boven het speelveld). Daardoor zie je zoveel lichaamstaal en
gezichtsuitdrukking van de spelers bij het College Basketball;
fantastisch! En dat ging in deze wedstrijd zeker op, vooral tijdens
de laatste minuten!
--statistieken, en dat stopt niet bij
de Stats van de wedstrijd die je aan het bekijken bent; ze halen er
allerlei statistieken die de wedstrijd overstijgen bij, die tegen
andere tegenstanders, over het hele seizoen, soms meerdere seizoenen,
zowel individueel als w.b.t. teams.
--wat betreft de wisselwerking tussen
'Regie en de Commentaar', die werken zo goed samen; als de
commentatoren ergens naartoe praten, zien we direct de betreffende
speler en/of coach inzoomend erbij, of de bijbehorende statistieken,
en andersom!
--en zo zou ik nog wel even door kunnen
gaan, maar dan wordt dit een (erg) lange column, en dat was niet de
bedoeling...
Ik viel dus, vanwege het Honkbal, pas
diep in de wedstrijd in de uitzending. Het ging tegen Purdue; een
vergelijkbaar 'Programma' als Wisconsin; een beroemde school uit
Indiana, het 'Hotbed' van het Amerikaanse Basketball. Wisconsin had
Senior Day, speelde dus Thuis, en kon nog Kampioen van het Regular
Season worden. Er gebeurde nogal wat dat van invloed kan zijn op de
rest van het seizoen; iets waar ESPN op inspeelde door die week
'Bracket Building Week' te noemen (want van Marketing weten ze wel
iets bij ESPN...). Purdue was de laatste jaren 'Hot', werd een aantal
seizoenen tot de sterke outsiders, of zelfs tot de favorieten
gerekend. Dit seizoen was duidelijk minder; met tot de wedstrijd bij
Wisconsin een '1-9 tegen de laatste 10 Ranked Opponents'. Toen de
uitzending voor mij begon stond Wisconsin ruim (iets van 20 punten!)
voor, en het leek volgens de commentatoren 'alsof team en publiek in
slaap waren gesukkeld...Wisconsin verliest immers toch zelden
thuis...!?' En toen gebeurde het: Purdue kreeg ineens iets
onverzettelijks, ging 'big shots' maken, en in no time was het een
andere wedstrijd!
De wedstrijd boeide me vanaf het moment
dat ik erin viel, dus het is niet zo dat alleen de laatste 5 minuten
maar de moeite waard waren. Toch luidt de titel boven dit stukje '5
minuten'; dat komt omdat ik minder dan 5 minuten voor het eind dacht
“nu ga ik de recorder aanzetten”. Waarom? Omdat er zoveel
bijzonders te zien was, dat ik voorzag dat ik dat laatste stukje nog
wel eens (of meer dan eens!) terug zou willen zien... Zo kwam o.a. de
flits van de Warming Up van Wisconsin terug, misschien dat de regie
of commentator daar onderschatting in meende te zien, of iets
dergelijks? Het eind van de wedstrijd was veelzeggend: zo waren er de
besmuikte lachjes bij Purdue, al een beetje op het veld, maar volle
glimlachende gezichten bij de laatste Time-Outs; je zag eraan af dat
niemand van Purdue had gedacht hadden te gaan winnen (hooguit
gehoopt). Bij Wisconsin (bij team en publiek) ontzetting; hoe kon dit
gebeuren? Het feest, dat Senior-day hoort te zijn, was goed
verstierd! Ik noem maar enkele dingen, maar er was nog veel en veel
meer te zien.
5 minuten College Basketball op ESPN
America; en je hebt stof om misschien wel een uur te kijken, her te
kijken, en nog meer te herkijken! Je kunt erover nadenken, schrijven
en napraten en/of discussiëren. Natuurlijk; ook 'ons voetbal' wordt
vele uren per week op TV voor-, tussen- en na-beschouwd, er wordt
eindeloos en oeverloos over gezwamd, maar dat vinden echte
voetbalfans natuurlijk niet; die vinden het 'de moeite waard'. Ook
honkballers zullen eindeloos over hun spelletje kunnen praten. Maar
mijn stelling is: er is geen sport zo mooi en interessant als
Basketball, er kan gewoon geen Bal-/Team-sport tippen aan de
actie-dichtheid, het atletisch vermogen, de snelheid en de suspence
van onze Basketballsport. Daarnaast is het nu eenmaal zo dat beelden
van andere sport, hoe mooi soms ook tegenwoordig ook gemaakt, het
niet halen bij mooi gemaakte Basketball-reportages!
Natuurlijk zullen wijzelf ons
Nederlandse Basketball moeten verbeteren en beter moeten presenteren.
Maar daarnaast is ook de manier waarop de Media het Basketball
'Brengen' cruciaal bij het optimaal ontwikkelen van die Prachtige
Basketballsport, ook (juist!) in Nederland...
P.S: Trouwens, voor de mensen die zich
nog niet helemaal voor kunnen stellen hoe groot 'College Sports' zijn
bij Wisconsin; kijk dan nog even deze clip die vooraf gaat aan een
'Football-game':
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten