Dit soort gedachten zal iedereen van middelbare leeftijd of ouder weleens/vaker hebben, maar toch...
Ik zag Henk Makkenze zelden meer - ik woon al zo'n dertig jaar niet meer in de stad waar ik opgroeide en basketballen leerde, en kwam dus niet zo vaak meer in de hal waar Rowic speelt - en Henk kwam er ook minder door o.a. zijn gezondheid, tenminste dat hoorde ik toen ik niet eens zo heel erg lang geleden eens naar hem vroeg...
Toch ging hij nog steeds regelmatig door mijn hoofd - ik denk vaak nogal associatief, en als ik dan iets zag over bijvoorbeeld Rolstoelbasketball, zijn pupil en opvolger als 'Beste Rolstoebasketballer in de Wereld' Gertjan van der Linden was vaak een trigger voor mij - dan moest ik weer aan hem denken.
Henk betekende veel voor mij, was een voorbeeld voor me. Dit terwijl ik hem ook vroeger niet eens zo heel vaak sprak. Maar als dat wel gebeurde, dan maakte hij iedere keer veel indruk op me, zei hij ook dingen tegen mij waar ik best weleens wat aan had, al was hij voor mij het meest indrukwekkend in zijn rust, onopvallendheid/gewoonheid; Henk zat in een rolstoel - hoe vaak worden mensen in zo'n stoel niet 'over het hoofd gezien'? Henk niet, al viel niet op spectaculaire acties buiten het veld - die bewaarde hij voor OP het veld! -. door een luide stem, of door zich op (de voorgrond) te dringen...Henk was een persoonlijkheid, zoals ik net al schreef, die opviel door zijn rust, zijn wijsheid, en zijn zelfvertrouwen...
Nu ik erover nadenk, was dat misschien wel hetgeen ik het meest bewonderde in hem; toch behoorlijk zwaar gehandicapt - als ik het me goed herinner kwam hij in die rolstoel terecht doordat hij iemand die op straat lag wilde beschermen tegen het verkeer door ervoor te gaan staan, en toen werd hij zelf (ook) aangereden -, dus niet in een benijdenswaardige positie...maar zo zelfbewust, rustig, niet gefrustreerd of beperkt door al die beperkingen, maar juist gesterkt door al die ervaringen, het beste makend van die nieuwe omstandigheden... Je zou er bijna jaloers op worden, al realiseerde je jezelf tegelijk - al is dat als valide natuurlijk nooit geheel mogelijk - hoe moeilijk het bestaan moet zijn als je in zo'n stoel zit...
Henk was voor mij een Held, een voorbeeld, en een van de Allergrootsten die het Nederlandse Basketball heeft voortgebracht, en als hij voor mij al zoveel betekende, zo'n goed voorbeeld was, wat moet hij dan wel niet (geweest) zijn voor andere minder validen!?!
Hij was ook een van de pioniers die het Rolstoelbasketball, misschien wel de 'Minder Validensport in het algemeen' in Nederland en ver daarbuiten op de kaart heeft gezet, en daarmee heeft hij ongetwijfeld grote impact gehad op talloze lotgenoten.
Henk was een echte 'Topper in het Nederlandse Basketball', een HELD, de wereld zal hem missen.
Dank je wel Henk!
Ik wens zijn naasten veel sterkte, zij zullen deze bijzondere persoon natuurlijk het meest van al missen...
AART DEKKER
Het bericht op de Facebook-pagina van de Dordtse Basketballvereniging Rowic, Henk's vereniging voor tientallen jaren:
Cor de Haze en Gertjan van der Linden hebben een bericht vanD.B.V. Rowic gedeeld.
ERELID EN CLUBICOON HENK MAKKENZE OVERLEDEN
Met diepe bedroefdheid hebben we kennis genomen van het overlijden van Henk Makkenze, erelid en clubicoon van Rowic. Henk stond in zijn hoogtijdagen in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw wereldwijd bekend als de beste rolstoelbasketballer ter wereld, een vernieuwer ook in deze tak van sport. Hij bedacht dat met schuine wielen - de zogenaamde 'camber' - de rolstoelen veel wendbaarder werden en zette daarmee de ontwikkeling van de huidige sportrolstoelen in gang.
Met Racing Rowic veroverde Henk alle prijzen die er te winnen vielen. Landskampioenschappen, bekers, Europa Cups stroomden jaar na jaar binnen in sporthal Sterrenburg, met Henk als de grote uitblinker, die ondertussen ook de tijd nam om zijn natuurlijke opvolger Gertjan van der Linden op te leiden. De vele titels maakten Henk tot een vaste bezoeker van het Dordtse stadhuis voor huldigingen, zoals ook op de foto met de toenmalige burgemeester Noorland. Met het Nederlands team veroverde hij drie keer zilver bij de Paralympics.
Met het vertrek van de kern van Racing Rowic naar BC Verkerk kwam er een eind aan de successen, maar Henk bleef Rowic altijd trouw (op een kort uitstapje naar Eastwood Tigers na) en speelde nog tot op relatief hoge leeftijd door. Binnen Rowic kreeg Henk ook veel waardering voor zijn coaching, vooral van damesteams. 'Henk's Angels' begonnen in de vierde klasse en kwamen na drie kampioenschappen op rij in de eerste klasse terecht. Bovendien spande Henk zich als vice-voorzitter in voor iedereen binnen de club. Ook was hij assistent-bondscoach van de nationale vrouwen-rolstoelploeg.
Voor zijn verdiensten voor de sport werd hij Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, hoewel Henk dat zelf eigenlijk maar onzin vond. Het tekende hem, een man met een enorme betrokkenheid en humor, een gezelligheidsmens, maar zeker geen liefhebber van poespas rond zijn eigen persoon.
We wensen zijn vrouw Willy en kinderen Valentijn en Angelique enorm veel sterkte met het verlies van dit schitterende mens. Henk is in besloten kring begraven. Hij werd 66 jaar.
Reacties op de Facebook-pagina van Rowic --- Hier ---
De facebook-pagina van Rolstoel-Basketballend Nederland - de wereld die zoveel aan Henk Makkenze te danken heeft - vind je --- Hier --
Posts
Mooi gezegd Aart.
BeantwoordenVerwijderen