De Leugens van de Rechtse Schreeuwers

We hebben echt een probleem, de wereld is vol (steeds voller) met Rechtse Schreeuwers, en ze hebben de methode gevonden om het publieke debat te domineren: gewoon leugens vertellen, nee leugens te schreeuwen! Zo vaak mogelijk en zo hard mogelijk, de grootste leugens van de daken (tegenwoordig is dat de TV, de radio en het internet) schreeuwen. Je overschreeuwt dan je opponent (= iedereen die anders denkt; heus niet alleen maar Links, maar ook de wat meer genuanceerde mensen overal in het politieke spectrum), en die opponent heeft dan het nakijken - doet niet meer mee in het debat. We zien het hier bij Wilders, Rutte (die de tactiek grotendeels heeft overgenomen en alleen de scherpe kantjes er vanaf heeft gevijld) en ook bij Verhagen, die de vleesgeworden leugen is. Maar zoals vaak, we volgen hier de trends zoals ze zich in Amerika (altijd 10 jaar eerder) ontwikkelen; er staat ons dus nog heel wat te wachten...
De politieke opponenten staat een helse klus te wachten: hoe pak je deze strategie effectief aan? Cohen wordt hier veel beschamperd: "hij komt knullig en zwak over". Is dat terecht? Ik denk maar zeer ten dele. In de USA heeft zelfs Obama, door vriend en vijand als een grootse spreker, en naar onze maatstaven helemaal niet Links, maar behoorlijk Rechts, met hetzelfde probleem te kampen. Bovendien hebben zijn ultra rechtse voorgangers er een dusdanige puinhoop van gemaakt dat een nieuwe realiteit is ontstaan. Je kunt een oorlog wel willen beëindigen, maar hoe doe je dat zonder voor 'loser' te worden uitgemaakt, ook al ben je zelf die heilloze oorlog niet begonnen en niet verantwoordelijk voor alle blunders die een uitzichtloze situatie hebben gecreëerd! Hetzelfde geldt voor de diepe financiële en economische put die Bush heeft geschapen en achtergelaten voor Obama.

Meer over de strategie van Leugens in het volgende stuk van H.J. Hofland in de Groene Amsterdammer van 9 september 2010 (let vooral daar ook op de eerste reactie...)


Decennium van leugens H.J.A. Hofland

Een politieke tekening van Toles in de International Herald Tribune (2 september) geeft de toestand scherp weer. Uncle Sam zit klem in een gesloten deur. Links steekt zijn hoofd eruit, rechts zie je zijn schoenzolen. Boven de deur staat: ENTRANXIT. Dat is op het ogenblik de verhouding tussen Amerika en Irak. President Obama heeft de oorlog officieel afgelopen verklaard (maar niet gewonnen). Er blijven vijftigduizend Amerikaanse soldaten om het Iraakse leger te trainen, het land heeft een half jaar na de verkiezingen nog steeds geen regering, volgens de internetnieuwsdienst TruthOut zien de particuliere veiligheidsdiensten nieuwe kansen en begin deze week zijn bij bomaanslagen en gevechten met opstandelingen in Bagdad opnieuw tientallen doden gevallen. Na de toespraak van Obama is het geweld weer opgelaaid. Wat moet Amerika doen? Vertrekken of blijven? Vertrijven. Nieuwste woord in het lexicon van de halve leugens.
Dat een jaar of acht geleden president Bush en zijn neoconservatieve denkers de aanval op Irak stelselmatig hebben voorbereid, met leugens over de massavernietigingswapens, de banden tussen Saddam Hoessein en al-Qaeda en nog het een en ander, dat weten we nu wel. De paradijselijke vooruitzichten voor het Midden-Oosten als het bevrijde en gedemocratiseerde Irak daar tot het schitterende voorbeeld zou worden, zijn flauwekul gebleken. Bush, Rumsfeld, Wolfowitz en Rice zijn door de geschiedenis ontmaskerd als een gezelschap overoptimistische, ondeskundige, leugenachtige avonturiers; en hetzelfde geldt voor Tony Blair, toen het poedeltje van Bush, die nog altijd denkt dat hij het in Irak bij het rechte eind had, zoals hij in zijn memoires schrijft. Colin Powell werd hun sneue meeloper. Volgens mij zouden ze, verantwoordelijk voor de dood van tegen de vijfduizend Amerikaanse soldaten en meer dan honderdduizend Irakezen terecht moeten staan. Maar dat gebeurt niet.
Hadden ze beter kunnen weten? Zeker. Ook een jaar of acht geleden waren er genoeg experts, columnisten, media en politici die tegen de heilloze onderneming hebben gewaarschuwd. Grote bondgenoten wilden niet. Bondskanselier Schröder was fel tegen. President Chirac zei dat alles beter was dan een oorlog. Hij kon het weten, hij had als officier in Algerije gediend. Al die waarschuwingen waren vergeefs. In plaats daarvan brak in de oorlogsgezinde media een razernij tegen de sceptici en de anti-oorlogspartij los. Daarbij werd de toon gezet door Fox News en de New York Post, beide eigendom van Rupert Murdochs NewsCorp. Het Franse volk bestond uit laffe kaaseters. Franse wijn werd niet meer gedronken, croissants waren taboe. Het oorlogsgezinde deel van het publiek raakte in een massahysterie.
De kritische media werden erdoor geïmponeerd. CNN, dat zich in een gematigde middenpositie had gehandhaafd, begon een speciaal nieuwsprogramma, Showdown Iraq. Dat zette de toon. Ook NBC en CBS zetten hun twijfel overboord. De oorlog was niet alleen onvermijdelijk geworden doordat de leiders ertoe hadden besloten. De publieke opinie was er in een proces dat wel een jaar heeft geduurd rijp voor gemaakt. Showdown! Volgens de minister van Defensie zou de aanval niet meer dan een walkover zijn. Zo zou een wrede, gevaarlijke dictator met kernwapens, een soort Hitler van het Midden-Oosten, tenslotte zijn verdiende straf niet kunnen ontlopen. En zo is de situatie ontstaan waarin door de grote meerderheid de oorlog bewust werd gewild. Dit point of no return was zorgvuldig voorbereid.
Nu, na de aankondiging van de president dat de Amerikanen in Irak op het punt van vertrijven staan, is er opnieuw een ogenblik van evaluatie aangebroken. Verbittering beheerst de nabeschouwingen. Bij rechts spreekt dat vanzelf. Daar kan Obama, misschien een geheime moslim die van Amerika een totalitaire Europese welvaartsstaat wil maken, sowieso niets goeds doen. Maar het gaat om het gematigde midden, dat deel van de publieke opinie waaraan deze president zijn macht ontleent. Een goed voorbeeld is Andrew Bacevich, historicus aan de Universiteit van Boston. In The New Republic geeft hij een overzicht van de leugens die de regering van Bush zich heeft veroorloofd nadat de president op 1 mei 2003, verkleed in een pilotenpak, the end of major operations had aangekondigd. Hij had zich vergist. Veel later kwam de surge onder leiding van generaal Petraeus. Een operatie waardoor het fatale bloeden werd gestelpt, niet meer dan dat, maar officieel verkocht als een enorme overwinning waardoor, in de woorden van Bacevich 'een uitgestrekt panorama van roekeloosheid, vergissingen en verspillingen aan het oog werd onttrokken'.
Vorige week heb ik hier Paul Kennedy's boek The Rise and Fall of the Great Powers aangehaald. Supermachten gaan aan zichzelf ten onder door zelfoverschatting. En, voeg ik eraan toe, zelfoverschatting is het gevolg van grootschalig systematisch half liegen. Daaraan heeft Obama nog geen eind kunnen maken, en dat had Saddam Hoessein niet durven dromen.