Basketballen om te overleven, dat snappen Nederlanders niet
Coach Samuel Jones IIIGeboren in Chicago, landskampioen in Nederland als speler én coach.
Samuel Jones
Door NRC, Mara Wienke | pagina 32 - 33
AMSTERDAM.
De laatste vijf speelminuten. SPM Shoeters Den Bosch staat twintig punten voor op Donar Groningen, supporters staan op de banken. Technisch directeur Jos Frederiks ijsbeert nerveus heen en weer. Kijkt naar coach Samuel Jones III, in zijn ogen nog altijd ploegmaat Sam. Nu staat Jones in net pak en stropdas langs de lijn in plaats van in een spelersshirt. Ogenschijnlijk kalm, maar Frederiks weet dat Jones diep van binnen de wedstrijd net zo intens beleeft als hijzelf. De bloedfanatieke speler die de Amerikaan jarenlang was, is er nog steeds.
Donderdag werd Den Bosch landskampioen. Niet nieuw voor Samuel Jones, die in 2006 en 2007 ook al kampioen werd met Den Bosch. Jones speelde er van 2002 tot 2007 en was naast spelverdeler van begin af aan publiekslieveling geweest. Nu wint hij opnieuw, voor het eerst als coach.
Het was Frederiks die hem voor die coachpositie vroeg, vijf jaar geleden. „Ik nodigde Sam uit om eens om tafel te gaan zitten en zei waar het op stond: ik zag een potentiële hoofdcoach in hem en bood hem de positie van assistent-coach aan. Als spelverdeler was hij bij wijze van spreken altijd al een coach binnen de lijnen geweest. Ik had volledig vertrouwen in hem.”
Jones zelf moest even aan dat idee wennen; hij zag zichzelf als speler. Maar vijf jaar verder heeft hij, inmiddels hoofdcoach, geleerd hoe het is om overzicht en afstand te bewaren. „Als het minder lekker loopt zie ik soms wel frustratie bij hem, een internestruggle omdat hij het liefst zelf het veld op zou stappen. Sam is onuitputtelijk fanatiek en gemotiveerd, dat is een Amerikaanse killermentaliteit die wij in Nederland niet kennen.”
Jones groeide op in Chicago, de stad van basketbalgrootheid Michael Jordan. Langs de lijn is zijn Nederlands uitstekend, maar als de emoties hoog oplopen schiet hij nog terug in haastig gesproken Engels. Basketbal was wat hem redde, zei Jones zelf toen hij net in Nederland was. Zijn beste vriend in Amerika was vermoord, anderen gingen op in gangs. Jones slaagde erin zich los te wrikken uit dat milieu en speelde zich op zijn universiteit in de kijker.
Een studiegenoot die naar België vertrokken was haalde hem in 2000 als talentvolle spelverdeler naar Europa. Sindsdien speelde hij in België, Nederland, Spanje, Cyprus en eindigde als coach weer in Den Bosch. Kinderen naar een Nederlandse school, op zondag in de banken van een internationale kerk.
„Ik ben het Licht der wereld; die Mij volgt zal in de duisternis niet wandelen, maar zal het licht des levens hebben.” Zijn website opent niet met zijn cv, maar met een bijbeltekst. Jones dicht geloof veel prioriteit toe in zijn leven – als speler maakte hij bij elke score een dankgebaar naar boven. „Ik herken dat ook van andere Amerikaanse jongens. Zelf deel ik het niet. Ach, ’t gaat toch over sport bij ons.”
Frederiks ontmoette Jones in 2005, toen ze door samenvoeging van Eiffel Nijmegen en Den Bosch in hetzelfde shirt gingen spelen. „Als spelers onderling weet je snel wat je aan elkaar hebt. Sam was geen super atletische speler. Ik ook niet. Maar we hadden doorzettingsvermogen. En wat Sam had was een aanstekelijke motivatie. Hij kon mensen tactisch maar ook mentaal aansporen.”
Dat basketbal voor Jones meer betekent dan voor een Nederlandse basketballer weet Frederiks zeker. „Nederlanders hebben bij sport gauw een houding van joh, als je maar je best doet. En als het niet lukt? Dan doe je toch lekker wat anders. Maar in Amerika is dat onvergelijkbaar. Voor jongens als Sam is sport overleven.”
Donderdag was het vooral feest. Na het eindsignaal staat 85-64 op het scorebord, debest of seven reeks eindigt in 4-1 voor de Brabanders. Supporters denderen het veld op. Na uren van klankbordmeetings en evaluaties zoekt Frederiks Jones. Omhelst hem, dit keer niet als zegevierende spelers, maar als collega’s. „Daarna stortten we ons in het feestgedruis. Geweldig. Best of seven is zo intens – de ontlading daarna is onbeschrijflijk. Dit is pas het begin voor Sam. Hij zal hongerig zijn naar meer, en terecht.”
Dit artikel werd gepubliceerd in NRC Handelsblad op Zaterdag, 30 mei 2015, pagina 32 - 33
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten