Uit de Oude Doos: Valentijnsdag en de Moraal 'Vreemdgaan op Reis' (Volkskrant 2008)

Meer dan twee weken weg en verder dan 1000 km: dan mag je vreemdgaan

Volkskrantlezers wisselen op volkskrantreizen.nl ervaringen uit. In ‘Reisgenoten’ elke week een samenvatting van wat er zoal wordt verhaald op het net....

Jady Petovic 9 februari 2008, 00:00 0
Valentijnsdag staat voor de deur en we worden overspoeld met zoete zwijmelverhalen. Volkskrantreizen.nl wil het juist hebben over een taboe in de liefde: vreemdgaan op reis. Misschien niet zo’n romantisch onderwerp* of juist wel? Reizigers die vreemdgaan, blijken achteraf lang niet altijd last te hebben van schuldgevoelens, want soms is het niets meer en niets minder dan een mooie herinnering. Lies Jansen ontmoette haar one-night-stand tijdens een buitenlands diner. ‘Lekker eten, gezellig praten, glaasje wijn. En dan val je voor zijn warme stem, leuke ogen, mooie rug of vul maar in. De volgende dag gewoon samen ontbijten en daarna elkaar nooit meer zien. Prettige herinnering aan een prettige reis.’

Ook Albert heeft een mooie ervaring. ‘Het was op zakenreis in Oslo, omstreeks de langste dag en het was heel warm. In de lobby van het hotel zag ik haar, gedistingeerd en heel knap. We wandelden naar haar huis door de warme straten in het nog bijna daglicht. Om vier uur in de ochtend vonden we het bed. Geen geheimen en geen grenzen voor een 'vreemde'. De ervaring heb ik ingelijst.'Ellen speelde (gedeeltelijk) open kaart met haar vriend. Op reis door Zuid-Amerika trok ze enkele weken op met een priester in Argentinië. Ze voerden lange gesprekken over het geloof. Uiteindelijk werden ze het daarover niet eens, maar ze voelden wel een diepe genegenheid voor elkaar. Echt vreemdgaan was het niet want ‘we hebben niet gezoend of iets dergelijks, maar mijn gevoelens voor hem gaan niet over. We mailen en bellen, ik kan hem niet loslaten. Mijn vriend vindt dat we veel contact hebben, maar zoekt er verder niets achter.’ In maart gaat Ellen er weer heen, ze vreest het ergste.

Sommige stellen maken er een spel van, zoals Herman en zijn vrouw. ‘Zij zorgt altijd dat ze onderweg naar onze bestemming zoveel sms-jes en telefoontjes krijgt dat ik me de bedrogene voel. Ik doe er dan werkelijk alles aan om haar weer helemaal voor mij terug te winnen. Als we dan na twee weken weer voor onze voordeur staan, kijken we elkaar aan en vragen we: heb je genoten of was je liever met een ander op stap geweest?’

Xandra dacht dat ze het goed had geregeld met haar toenmalige echtgenoot. Ze hadden duidelijke afspraken in hun ‘vrije huwelijk’, althans dat dacht ze. Tot die keer dat ze samen op vakantie gingen naar zijn geboorte-eiland: Aruba. ‘Hugo had er veel vrienden die ons allerhartelijkst ontvingen en ons op Caribische wijze fêteerden. Ik had er geen enkel bezwaar tegen om met een paar van hen uit te gaan, terwijl Hugo zijns weegs ging. Na een middagje snorkelen en een heerlijke maaltijd in een visrestaurant gingen we naar een discotheek. In de drukke, schaars verlichte disco, met veel hoekjes en kamertjes, was het vol met mannen.’

Toen Xandra een rondje wilde bestellen bij de bar zag ze dat één van de 'vrouwen' aan de bar Hugo was. ‘Die schrik ben ik nooit meer te boven gekomen. Vreemdgaan okay, maar hier had ik helemaal geen rekening mee gehouden.’

Dat je je veel ellende op de hals kunt halen met vreemdgaan is duidelijk. En dat allemaal vanwege 'een paar seconden rilling over je rug' (Bob). PK geeft een voorbeeld van vooral níet vreemdgaan op reis. ‘Toen ik een paar maanden in het buitenland verbleef, bedachten mijn twee lovers, die op twee verschillende continenten wonen, onafhankelijk van elkaar dat ze precies dezelfde week langs zouden komen!’

PK wist het niet anders op te lossen dan ervoor te zorgen dat ze er die week zelf niet zou zijn. En dan maar hopen dat de twee elkaar niet per ongeluk tegen zouden komen.

Ondanks dat zijn er nog altijd mensen die zich ‘veilig’ wanen in het buitenland. Zo schrijft Anton over een collega die de ‘2 weken/1000 km-regel’ hanteert: Meer dan twee weken weg en verder dan 1000 km, dan mag het!

Jan vindt ‘het niet sporen allemaal’. Hij en zijn vriendin zijn zeevarenden. ‘Van de vijf maanden zijn wij amper twee maanden bij elkaar en ik zweer hier plechtig dat geen van ons tweeën ook maar denkt aan vreemdgaan. Het respect en het geluk dat je ermee wint in je relatie is echt véél meer waard.’

Dat zijn mooie woorden van Jan die helemaal passen bij Valentijnsdag.

Gerrit houdt het simpeler. Zijn reden om niet vreemd te gaan op reis: ‘Reizen is al vermoeiend genoeg en dan nog vreemdgaan ook?'