Column: Hoe krijgen we de 'Gemiddelde DBL-Ref' op een Hoger Niveau?

Aart Dekker zag twee Wedstrijden en twee Verlengingen in 26 uur. Hij genoot en huiverde, en zag stof genoeg voor een stuk of wat Verhalen. Deze zullen in hoog tempo on-line komen.

Aflevering-4: Hoe krijgen we de 'Gemiddelde DBL-Ref' op een Hoger Niveau?

Het kan nooit kwaad om – als je een stevig statement wilt maken – even na te denken over of je überhaupt iets moet schrijven, en – als je dat dan toch wilt doen – er in ieder geval (even) goed over na te denken. Aangezien de wedstrijd Rotterdam vs. Amsterdam alweer bijna een week geleden was, mag u aannemen dat ik dat dus heb gedaan…

Zo'n beetje twee seizoenen geleden – toevalligerwijs(?) ook al na een wedstrijd in de bovenzaal van het Topsportcentrum Rotterdam – sneed ik dit onderwerp ook al aan in een stukje: dat was toen getiteld “ Beter Twee Slechte Scheidsrechters dan Drie!”

De aanleiding was dat de wedstrijd toen behoorlijk naar de gallemiezen ( https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/naar-de-gallemiezen-gaan ) was gefloten door de drie heren met een fluitje, dat er nogal wat ontredderde mensen door het gebouw liepen, en dat ik me bedacht dat er nogal wat speler op de vloer hadden gestaan die voor 'een week Trainen & Spelen' minder geld beurden, dan elk van de betreffende scheidsrechters alleen al voor het fluiten van dat ene potje overgemaakt zouden krijgen.

Mijn redenatie was dat het voor iedereen beter zou zijn dit soort wedstrijden met twee Refs af te doen:
-ten eerste zou dat een derde aan kosten schelen; in een grote Financiële Crisis zoals die in het Nederlandse Professionele Basketball erin hakt(-e) is dat geen kattenpis...
-ik heb er niet zoveel verstand van, maar mijn inschatting was dat twee scheidsrechters bovendien sneller leren van hun fouten – en maken er waarschijnlijk minder – dan drie scheidsrechters van niet-Top-niveau er in dezelfde wedstrijd zouden maken. Ze zijn in ieder geval op die manier minder anoniem en dus beter op hun prestaties aan te spreken.

Natuurlijk besef ik heel goed dat het 'Fluiten van Basketball' ook Topsport is, en dat mensen dat eerst moeten leren, alvorens ze zelf – eventueel – 'de Top' kunnen halen. Ik heb dan ook veel respect voor al die Mannen/Vrouwen die overal in het land – omdat ze dat willen, of gewoon omdat 'het nu eenmaal moet' – hun spullen inpakken, zich naar een hal bewegen, en daar dan 'een potje fluiten'; het is niet gemakkelijk, kost veel energie, levert maar al te vaak commentaar op in plaats van waardering, en kost ook heel veel tijd in een tijd dat iedereen het toch al zo druk heeft.

Aan de andere kant vind ik echter ook dat je op het hoogste niveau – en zeker als het relatief behoorlijk betaald is – ook niveau mag verwachten...

En dan kom ik nu op vorige week donderdag, 19 februari 2015, Challenge Sports Rotterdam Basketball vs. Apollo Amsterdam.

Ik schreef het al eerder: het was niet zo'n maar 'een potje in de marge', maar een wedstrijd die voor beide teams om de hoogst haalbare 'Prijs' van 2014-2015 ging; deelname aan de Play-Offs – voor Apollo nog meer dan voor Rotterdam – bovendien een van de laatste kansen daarop. En dan mag een mens toch ook wat verwachten van de 'Drie Mannen met de fluit'!

Ik weet niet waardoor het kwam – kan niet in de hoofden van die mannen kijken – en ik weet zelfs niet of het zwakke fluiten uiteindelijk de wedstrijd onterecht – wat einduitkomst betreft – beïnvloed heeft. Om dat vast te stellen zou je van de Refs ook tot in detail 'Stats' moeten bijhouden, zoals wijlen Dean Smith dat jarenlang minutieus lied doen. Maar ik weet wel heel zeker dat er erg zwak werd gefloten, dat er nogal wat/veel onbegrijpelijke 'simpele' missers waren van de Refs, en dat de Scheidsrechters er – abusievelijk – hoogstpersoonlijk meerdere malen voor verantwoordelijk waren dat de wedstrijd volledig kantelde; van voorsprong van het ene team, naar een voorsprong van een punt of tien voor het andere, en weer terug, en daar bleef het niet bij. Ook in de spannende eindfase werden er – mijns inziens – flinke blunders met gevolgen begaan.

Vanzelfsprekend leidde dat weer tot boze, ontzette, dan wel diep teleurgestelde mensen in beide kampen, maar natuurlijk vooral bij de verliezer Apollo...

En laten we wel wezen: ook het publiek komt daar niet voor naar de Sporthal. Het maakt de – toch al zo moeilijk te begrijpen – Basketballsport bovendien onnavolgbaar voor de gemiddelde toeschouwer...

En dat alles is dus heel jammerlijk!

Resteert mij deze vraag op te gooien:

“Hoe krijgen we de 'Gemiddelde DBL-Scheidsrechter' op een aanvaardbaar niveau?”

En laat ik een 'Open Deur' vast dichtgooien.
Ja, natuurlijk is het voor scheidsrechters net zo als voor de deelnemende teams in de DBL: als er minder interessante wedstrijden zijn, hebben ook de Refs minder mogelijkheden ervaring op te doen en zich in de praktijk te bekwamen. Dat is aan de ene kant het geval, aan de andere kant is het voor 'Ambitieuze Refs' – schat ik zo in – altijd nog gemakkelijker dan voor de Spelers en de Teams!

Gaarne (veel) zindelijke reacties!



AART DEKKER meer -- Basketball -- van Aart op zijn Weblog -- Hier --