30 jaar na Koot en Bie. Nu echt geen gezeik, allemaal rijk. pic.twitter.com/OEKPJuumw4— Jos Collignon (@CollignonJos) August 26, 2019
zaterdag 31 augustus 2019
FLUTTE-/RUTTE-IV / CARTOON COLLIGNON / WEER (LOZE?) BELOFTE: 'Geen Gezeik, Allemaal Rijk!' - Nu Echt??? / POLITIEK NEDERLAND /
MUZIEK / TE GEK KNETTERGEK / ANDERS&DIVERS: Die Antwoord op Pinkpop - o.a. 'I Fink U Freeky & I Like You a Lot' / RAP-DANCE /
#dieantwoord #zef #pinkpop2019
Die Antwoord op Pinkpop2019
Gepubliceerd op 11 jun. 2019
Sfeerimpressie van het optreden van “Die Antwoord” bij Pinkpop 2019 afgelopen zondag...
Was echt gaaf!
Meer Video/Versies:
'I FINK U FREEKY' by DIE ANTWOORD (Official)
Die Antwoord Live At Pinkpop 2019 Full Concert(1h)
Die Antwoord - "Fatty Boom Boom" (Official Video, 5min)
'
SHARTIE AART DEKKER / A STABLE GENIUS GREAT IDEA: Re-direct Dorian into Mar-a-Lago using a Nuclear Bomb - Have Trump Coordinate Disaster Releave Himself (since he's the Best!)
 |
| Cartoon van 'Theweek.com' |
SHARTIE AART DEKKER
'A Good Idea?'
Just a wild thought: would it, -may be, very maybe- be possible to re-direct Hurricane Dorian using a nuclear bomb in such a way that it only hits Mar-a-Lago? If possible, could somebody garuanty that POTUS himself is coordinating disaster-releave?(of course, normally wise I would never joke about natural disasters. But since the very stable genius himself found it appropiate to talk about Puerto Rica being a corrupt hell-hole when Dorian was about to hit Puerto Rico...yes, I think you have it...)
(AD)
 |
| Cartoon van 'Trump_afraid_Mar-a_Lago(Tossers For Trump,claytoonz.com)' |
 |
| Cartoon van 'theweek.com' |
 |
| Cartoon van 'Trumps_Ratings(Political cartoon U.S. Trump approval ratings Mar-a-Lago sinkhole ...)' |
***
Dutch/Nederlands: Het Hersenloze Gebrul/Getweet ook zo zat? |
| Cartoon van 'HenryPayne.com', originele post --- Hier --- |
Behoefte aan even stoom afblazen,
of om te kunnen lachen om alle idioterie,
of op reacties van gelijkgestemden?
Sluit je aan bij 'Counting Down Trump': dat kan, 'gratis en voor niets' --- Hier ---
**
English/Engels: Also Fed-up from the Brainless Brawling/Tweeting?Feel the Need to Release some Steam,
to Laugh over all the Madness,
or to Debate with/React to the Likes (like You)?
Join (don't Leave/Delete!!) 'Counting Down Trump': It's for Free! And You Join --- Here ---
OPINIE DE GROENE / COLUMN BEZEMER / CARTOONS:O.l.v. KloJo BoJo & Nihil Faragass 'Met de stoomtrein'...de Brexit in...en 'Back2NoFuture'
 |
| Cartoon: 'thesun.co.uk/news/9308972/boris-johnson-brexit-election/' |
Groene Amsterdammer Column Economie
Met de stoomtrein
Populisme is ingewikkeld. Op vakantie in Yorkshire raakte ik aan
de praat met een ouder Brits echtpaar aan het tafeltje naast ons. Ze
waren vanuit hun woonplaats Stratford gekomen om die dag in een
stoomtrein te rijden, iets wat ze elk jaar met veel plezier deden. Het
is jammer, zeiden ze, dat alles zo verandert. Vooral het verdwijnen van
kleine bedrijfjes en winkels, er bleef niets meer over.
Zij probeerde wel made in Britain te kopen, maar de prijzen van Britse groenten en fruit vielen hun tegen. En dan het leven van hun kinderen. Die waren nu voor een paar weken in Las Vegas, dat doen ze al vijftien jaar elke zomer. ‘We gunnen ze het natuurlijk, maar hoe kunnen ze het betalen? En als ze iets willen hebben, kopen ze het meteen, meestal op afbetaling. Sparen om iets aan te schaffen is er niet meer bij.’
Misschien, suggereerde ik, kunnen we zo makkelijk reizen, lenen en consumeren omdat onze spullen goedkoop elders geproduceerd worden – van fruit tot telefoons. Over telefoons gesproken, vervolgde hij onverstoorbaar, wat hij laatst toch bij de greyhoundraces meemaakte. Hij had zijn telefoon op het dak van zijn Jaguar laten liggen. Toen hij na tien minuten ging zoeken, was de telefoon al verdwenen. Hij had diezelfde dag nog een nieuwe besteld – hetzelfde merk natuurlijk, daar was hij aan gewend.
Ze kijken verheugd op als ze vernemen dat ik uit Nederland kom. Dan ken ik vast André Rieu wel. Prachtig! Hij bewaart goede herinneringen aan een volledig verzorgd bezoek aan Maastricht – hij houdt sindsdien echt van klassieke muziek.
Het B-woord is niet gevallen, maar in dit gesprek zit alle spanning die globalisering oproept, en die door de brexiteers zo vakkundig tot ontlading is gebracht. Globalisering leidt tot een gevoel van ontheemding, ook als je welgesteld bent. Maar je kunt met dat gevoel niets beginnen, want globalisering is ook het fundament van je materiële bestaan. Je kunt wel in een made in Britain-Jaguar rijden, maar zonder Nederlandse tomaten en Chinese telefoons lukt het niet meer. Dankzij vrij reizen binnen Schengen liggen Maastricht en André Rieu binnen bereik. En onmiddellijke behoeftebevrediging is lekkerder dan wachten op een nieuwe telefoon. Intussen verdwijnt de economie die jij gekend hebt, en daar profiteer je dus juist van. Een stoomtrein biedt misschien even soelaas, maar de realiteit is onverbiddelijk. Wie lang genoeg met die spanning leeft, snakt uiteindelijk naar een simpele uitweg. Ook als die geboden wordt door een notoire leugenaar als Boris Johnson. Daarom stemden ook rijke bejaarden voor de Brexit.
Later die dag ben ik in Whitby, aan de kust. De visserij en
verwerkende industrie, hoewel slechts 0,12 procent van het Britse bbp,
is hier goed voor één op de negen banen. Brussel is er bekend als de
plek waar vangstbeperkingen en vrije toegang voor buitenlandse vissers
worden bedacht. En er is al zoveel verloren gegaan: de kinderarmoede is
nergens in het Verenigd Koninkrijk hoger.
Dan is het prettiger om naar het verleden te kijken. Whitby’s claim to fame is James Cook, de ontdekkingsreiziger die hier vandaan vertrok. Op grote informatieborden op de pier wordt het verhaal levendig verteld, met onderaan een Europese vlag. Dit toeristisch project is mede gefinancierd door structuurfondsen van de EU. Dat geldt trouwens voor de hele pier. Die was er slecht aan toe, maar na een injectie van negen miljoen euro van dezelfde structuurfondsen is nu een renovatie gaande die in december 2019 klaar moet zijn.
Zo helpt de Unie haar achtergebleven gebieden. Die zijn daar niet per se dankbaar voor, zeker niet als de achteruitgang er juist aan de EU wordt geweten. Een nieuwe pier is mooi, maar een baan is mooier. In Whitby’s kiesdistrict Redcar en Cleveland stemde in het EU-referendum 66 procent voor uittreding.
Tel de verliezers van globalisering op bij onthutste bejaarden die hun land terug willen, en je hebt een fors deel van het electoraat. Hun motieven zijn te divers voor één beleidsrespons, maar hun gedeelde sentiment is helder genoeg om erop in te spelen. Misschien is dat de reden dat populisten het zoveel makkelijker hebben dan hun tegenspelers.
Zij probeerde wel made in Britain te kopen, maar de prijzen van Britse groenten en fruit vielen hun tegen. En dan het leven van hun kinderen. Die waren nu voor een paar weken in Las Vegas, dat doen ze al vijftien jaar elke zomer. ‘We gunnen ze het natuurlijk, maar hoe kunnen ze het betalen? En als ze iets willen hebben, kopen ze het meteen, meestal op afbetaling. Sparen om iets aan te schaffen is er niet meer bij.’
Misschien, suggereerde ik, kunnen we zo makkelijk reizen, lenen en consumeren omdat onze spullen goedkoop elders geproduceerd worden – van fruit tot telefoons. Over telefoons gesproken, vervolgde hij onverstoorbaar, wat hij laatst toch bij de greyhoundraces meemaakte. Hij had zijn telefoon op het dak van zijn Jaguar laten liggen. Toen hij na tien minuten ging zoeken, was de telefoon al verdwenen. Hij had diezelfde dag nog een nieuwe besteld – hetzelfde merk natuurlijk, daar was hij aan gewend.
Ze kijken verheugd op als ze vernemen dat ik uit Nederland kom. Dan ken ik vast André Rieu wel. Prachtig! Hij bewaart goede herinneringen aan een volledig verzorgd bezoek aan Maastricht – hij houdt sindsdien echt van klassieke muziek.
Het B-woord is niet gevallen, maar in dit gesprek zit alle spanning die globalisering oproept, en die door de brexiteers zo vakkundig tot ontlading is gebracht. Globalisering leidt tot een gevoel van ontheemding, ook als je welgesteld bent. Maar je kunt met dat gevoel niets beginnen, want globalisering is ook het fundament van je materiële bestaan. Je kunt wel in een made in Britain-Jaguar rijden, maar zonder Nederlandse tomaten en Chinese telefoons lukt het niet meer. Dankzij vrij reizen binnen Schengen liggen Maastricht en André Rieu binnen bereik. En onmiddellijke behoeftebevrediging is lekkerder dan wachten op een nieuwe telefoon. Intussen verdwijnt de economie die jij gekend hebt, en daar profiteer je dus juist van. Een stoomtrein biedt misschien even soelaas, maar de realiteit is onverbiddelijk. Wie lang genoeg met die spanning leeft, snakt uiteindelijk naar een simpele uitweg. Ook als die geboden wordt door een notoire leugenaar als Boris Johnson. Daarom stemden ook rijke bejaarden voor de Brexit.
Ook rijke bejaarden stemden voor de Brexit
Dan is het prettiger om naar het verleden te kijken. Whitby’s claim to fame is James Cook, de ontdekkingsreiziger die hier vandaan vertrok. Op grote informatieborden op de pier wordt het verhaal levendig verteld, met onderaan een Europese vlag. Dit toeristisch project is mede gefinancierd door structuurfondsen van de EU. Dat geldt trouwens voor de hele pier. Die was er slecht aan toe, maar na een injectie van negen miljoen euro van dezelfde structuurfondsen is nu een renovatie gaande die in december 2019 klaar moet zijn.
Zo helpt de Unie haar achtergebleven gebieden. Die zijn daar niet per se dankbaar voor, zeker niet als de achteruitgang er juist aan de EU wordt geweten. Een nieuwe pier is mooi, maar een baan is mooier. In Whitby’s kiesdistrict Redcar en Cleveland stemde in het EU-referendum 66 procent voor uittreding.
Tel de verliezers van globalisering op bij onthutste bejaarden die hun land terug willen, en je hebt een fors deel van het electoraat. Hun motieven zijn te divers voor één beleidsrespons, maar hun gedeelde sentiment is helder genoeg om erop in te spelen. Misschien is dat de reden dat populisten het zoveel makkelijker hebben dan hun tegenspelers.
 |
| Cartoon: PAUL THOMAS on... Tories' train crash EU election - NewsyPeople |
vrijdag 30 augustus 2019
YEEEAAAH!!! / FO&SU CARTOON / BoJo VS FLUTTE/RUTTE: 'Fokke & Sukke Bewonderen BoJo...en wel Hierom..: / NRC /
 |
en nog veel meer Fokke & Sukke --- Hier ---
|
COLUMN AART DEKKER / MEYER(SP) NEEMT VERANTWOORDELIJKHEID&LEGT DIE AF: Petje af voor Meyer, al ben ik het niet helemaal met hem eens... / NPO 1VANDAAG / POLITIEK NEDERLAND /
COLUMN AART DEKKER
Petje af voor Meyer, al ben ik het niet helemaal/op alle punten met hem eens...
Sinds hij bij mij voor het eerst in beeld kwam - ik schat een jaar of twee voor hij kandidaat voorzitter van de SP werd - heb ik veel respect voor Ron Meyer; politiek is (voor een deel tenminste) vechten, en Meyer is absoluut een vechter, een succesvolle vakbondsactivist die juist voor groepen die er absoluut bekaaid vanaf kwamen/misschien nog steeds wel komen, maar die er onder zijn leiding flink op vooruit gingen na actiecampagnes.Toen hij eenmaal door het bestuur gelanceerd was als opvolger van Jan Marijnissen als partijvoorzitter, werd het eenvoudiger hem te volgen; er kwam simpelweg veel publiciteit. De SP profileert zich als een transparante democratisch geleidde partij, dus toen een van mijn favoriete SP-vrouwen - de partij mag zich gelukkig prijzen met veel kwalitatief steengoede vrouwen, Sharon Gesthuizen - zich ook meldde vond ik dat helemaal mooi...
Daarna werd het beeld wat minder fraai; de oude harde kern van het gestaalde kader verwelkomde Gesthuizens kandidatuur niet met open armen, sterker nog; ze werd gewoonweg tegengewerkt. Ik ben een betrokken lid, maar sta nu ook weer niet zo dicht bij het kader dat ik daar mijn mening gemakkelijk over kwijt kan, dus beperkte ik mezelf tot een voorstel ergens op een digitaal forum: waarom niet beiden als duo het voorzitterschap laten bekleden? Zowel intern - volgens mij een sterke kant van Gesthuizen - moet er nog gigantisch veel gebeuren, zeker nu de partij zelfs de doelstelling van het project van het verdubbelen van het aantal afdelingen naar 200 bij lange na niet gehaald heeft en het aantal leden nogal stevig is gedaald, en extern nog veel meer alvorens de SP zelfs maar haar top van 25 zetels in de Tweede Kamer weer zou kunnen benaderen. Het verschil in stemmen bij de stemming was veel kleiner dan wie ook had verwacht; Gesthuizen verloor, maar behaalde 40+%...einde Gesthuizen bij de SP (waarom eigenlijk?), schreef een mooi boek (waarin ze de kritiek niet schuwde) en werd daarna door een deel van de partij niet meer gepruimd, en vertrok na enige tijd zelfs als lid, en is nu lid van Groen Links... Jammer, jammer, jammer! Het zal vast niet de enige reden zijn, maar met Gesthuizen zijn er veel leden en kiezers afgehaakt; geen winnaars dus, slechts verliezers...
Eens temeer nu voorzitter Ron Meyer alweer op weg naar de uitgang is na een flink aantal flink verloren verkiezingen. Alleen zijn schuld of verantwoordelijkheid? Vast niet, maar deels zeker wel.
Wat ik nog steeds waardeer in Meyer is zijn vuur, zijn goede formuleringen en motivaties en zijn poging de SP terug te leiden naar de manier van werken die de SP ooit groot maakten. Maar ik denk dat zijn stelling dat 'de SP niet controversieel genoeg is' - en 'teveel salonfähig heeft geprobeerd te worden' - deel ik niet. Ik begrijp zijn drang om 'het Nationale Zorgfonds' tot de Speerpunt van het beleid te maken, maar ik denk dat de tijd er niet rijp voor was om dat al bij de vorige verkiezingen te doen. En fraai vond ik zijn 'Hans Brusselmans' campagne niet, meer 'leuk geprobeerd, maar dus mislukt'...
Dat hij dan nu weer zowel verantwoordelijkheid neemt en aftreedt vind ik sterk, dat hij zijn karwei wel netjes en uiterst gemotiveerd afhandelt en zijn opvolger niet opscheept met een partij die een half jaar stuurloos heeft rondgedobberd nog beter, en ook uitgebreid publiek verantwoordelijkheid aflegt hartstikke goed...
Ik ben benieuwd wat hij als volgende job gaat doen; ik hoop toch weer iets zoals hij bij de vakbond deed, iets waar hij volle bak ergens tegenaan en voor kan vechten. Want dat ligt hem denk ik beter dan deze functie waarin je je partij op allerlei fronten elk met een passend geluid moet bewerken; de SP zal nooit meer 25 zetels, laat staan meer, halen als het er niet in slaagt een flink contingent aan kiezers uit 'het midden' voor zich weet te winnen, en er zijn in dat midden gewoon niet genoeg mensen te vinden die voor een straatvechter met behoorlijk extreme standpunten willen stemmen...
Ik wens hem veel succes, en 1Vandaag bedankt voor dit mooie, en ik vermoed voor veel mensen verhelderende - item!
AART DEKKER
Naar aanleiding van het bovenstaande item/het onderstaande artikel:
 |
Scheidend voorzitter Ron Meyer vindt zijn partij te anoniem geworden: 'De SP is niet controversieel genoeg'
08-08-2019Hij durfde te experimenteren: scheidend SP-voorzitter Ron Meyer kreeg daarmee veel kritiek, maar heeft geen spijt. Volgens hem moet de partij steeds de randen blijven opzoeken. "We zijn al jarenlang niet controversieel genoeg."
Ron Meyer kondigde in mei zijn afscheid als partijvoorzitter aan, nadat de SP drie verkiezingen op rij had verloren. De partij verloor in het Europees Parlement de twee zetels die ze hadden. Vooral de Europese verkiezing werden voor de SP een debacle.
'Geen spijt van Brusselmans-spotje'
Meyer en zijn campagneteam kregen vooral veel kritiek op een verkiezingsspotje, waarin de spot werd gedreven met PvdA-eurocommissaris Frans Timmermans (in het spotje 'Hans Brusselmans' geheten). Heeft Ron Meyer daarin gefaald als partijvoorzitter? "'Falen' is een groot woord", vindt hij. "Maar het heeft wel pijn gedaan. Je zet middelen in, je experimenteert, je durft controversieel te zijn. Soms is dat geslaagd en soms is dat minder geslaagd."
Op de vraag of dat dan geen heel duur experiment is, met nul zetels in het Europees Parlement, zegt Meyer: "Dat klopt, en daarom moeten we dat beter doen de volgende keer. Maar ik heb er geen spijt van, je moet leren van de dingen die je doet."
'SP is te anoniem'
Van Meyer mocht de partij wel weer eens controversieel zijn. "Het gaat erom dat we al jarenlang te anoniem zijn. We zijn een partij die mensen onvoldoende het gevoel geeft dat ze met ons de machtsverhoudingen kunnen veranderen. We zijn de afgelopen jaren te salonfähig geworden."
Moet de partij dan op deze voet verder, met spotjes die op of over de rand gaan? "Wat mij betreft wel", zegt Meyer.
Actievoerder Meyer liep vast in politiek
Meyer, die 4 jaar geleden met veel elan aantrad als partijvoorzitter van de SP, erkent dat 'de actievoerder Meyer' in botsing is gekomen met 'de politiek'. "Ik ben geen grotere fan geworden van het parlement, dat mag je wel stellen. Het parlement is teveel in zichzelf gekeerd. De SP-fractie misschien nog het minst, maar ik denk dat dat gevaar ook bij de SP-fractie aanwezig is."
"We moeten oppassen dat we de mensen niet wijs maken dat, als we er daar een kwartje ingooien, het wel geregeld zal worden, terwijl de economische macht ervoor zorgt dat het parlement slechts een zeer beperkte invloed heeft op de echte macht in het land. Dus in dat opzicht is die botsing er wel geweest, maar ik vind dat wel een gezonde botsing voor een socialist."
Lees ook
PVV- en FVD-kiezers enthousiast over omstreden verkiezingsspotje van SP
Item en Artikel overgenomen van NPO 1Vandaag.nl, origineel(8 augustus 2019) --- Hier ---
GEEN DEMOCRATIE IN HET UK / BORIS DICTATOR BREXIT: Maar dit had hij nooit verteld...Democatie UK Blijkt Niet Erg Robuust... / BREXIT / POLITIEK /
CITAAT(NRC, 30 augustus 2019, 'Dit zijn nu de opties(4)voor het Britse parlement'):
"De Amerikaanse president Donald Trump had een dwingend advies aan toenmalig premier May voor hoe hij de Brexitonderhandelingen met de EU zou aanpakken: sue them. De tegenstanders van de Brexit maken gebruik van die tip.Er zijn drie rechtszaken, een in Schotland, een in Noord-Ierland en een in Engeland, in voorbereiding tegen de schorsing. De redenering is dat de regering van Johnson onrechtmatig handelt door expres lang te schorsen om het debat te smoren. Een van de zaken wordt aangespannen door Gina Miller, zakenvrouw en activist. In 2017 stapte zij ook al naar de rechter. Toen vond zij dat de regering van May haar boekje te buiten ging door zonder instemming van het parlement de Brexit in gang te willen zetten. Daar is parlementaire goedkeuring voor nodig, betoogde Miller. Na een lange zaak kreeg zij gelijk van het Supreme Court, de hoogste rechter van het land.
Nu dringt Miller er op aan dat de zaak met spoed, dus voor 9 september behandeld wordt. Opnieuw is het een tegenstander van de Brexit die opkomt voor de rechten van het parlement, precies de instantie die volgens Brexiteers na Europese uittreding weer soeverein moet zijn. Maar die tot het zo ver is, dient te zwijgen."
Het complete NRC-artikel:
Dit zijn nu de opties voor het Britse parlement
Rekkelijken en preciezen ruziën over de zet van premier Boris Johnson om het parlement lang te schorsen. Wat kan het parlement doen? Vier scenario’s.
Lees de rest --- Hier ---
 |
| Alle Cartoons zijn van 'The Guardian' de fantastische krant, meer Brexit-cartoons van The Guardian --- Hier --- |
donderdag 29 augustus 2019
CITAAT MODERNE (WESTERSE) DICTATORS / COLUMN MEEUS / BORIS DE DICTATOR: 'Niet Gekozen PM & Monarch Zetten Gekozen Parlement Buiten Spel'' / CARTOON / Cartoon van -- Hier --
 |
| Cartoon van -- Hier -- |
CITATEN(Column Tom-Jan Meeus, NRC augustus 2019, 'Als de democratie er echt niet meer toe doet'):
"En nu een niet-gekozen premier met steun van een niet-gekozen monarch het gekozen parlement tijdelijk kan uitschakelen op een moment dat ons buurland een existentiële beslissing neemt, kun je ook denken: hoe is het mogelijk dat democratiebesef zo makkelijk in elkaar kan storten?"&
"Brexit was altijd een wonderlijke combinatie van hoogstaande principes (soevereiniteit) en platvloers machtsspel – premier David of premier Boris? Je vergeet die dingen, maar nadat David Cameron in 2016 het Brexit-referendum mede door toedoen van Boris Johnson verloor, poetste Johnson de plaat. Drie jaar en één gestraalde premier later, ziet ook Johnson dat zijn referendumbeloften onmogelijk na te komen zijn. Dan de democratie maar even op slot."De hele Column Tom-Jan Meeus lees je hier: 'Als de democratie er echt niet meer toe doet'
SHARTIE AART DEKKER / DBL NIEUWS / ZZ FEYENOORD BASKETBALL ROTTERDAM: 'Van der List Blijft Bij Zeeuw & Zeeuw'
 | |||
| Jeroen van der List blijft bij Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball. © Luka de Kruijf |
SHARTIE AART DEKKER
Met de regelmaat van de klok volgen de Persberichten van Zeeuw & Zeeuw(ZZ) Feyenoord Basketball Rotterdam zich op; eerst louter positief, maar laatstelijk kwamen er ook tegenvallers... Vandaag dan het nieuws dat Jeroen van der List heeft bijgetekend, positief zou je in eerste instantie kunnen denken; welke club/coach wil nu niet een echt lange, atletische speler erbij die ook nog eens kan schieten - met gemak de Driepunter aan kan - ...?Maar er is ook een andere kant van de medaille als het om vd List gaat; ondanks dat NBA-lijf kleeft er toch al lang iets aan hem van 'zich niet naar Talent ontwikkeld' & (wellicht) 'niet zo gemakkelijk te coachen'. Vooral om het laatste had ik nu niet direct de combinatie vd List/coach Toon gedacht...
En dan waren er de hoofdstukjes 3X3 & Blessures; die zorgden ervoor dat hij vorig seizoen niet genoeg inzetbaar was en daarmee lag direct een oorzaak (een van de) vast van het chaotische en zeer tegenvallende seizoen 2018-2019 van Feyenoord.
Het onderstaande Persbericht sluit een herhaling van vorig seizoen zeker niet uit...blijft staan: in potentie kan Jeroen van der List in combinatie met de kwaliteiten en ervaring van coach van Helfteren een belangrijke kracht zijn voor Rotterdam...laten we hopen dat dat ook gaat gebeuren.
(AD)
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
VAN DER LIST BLIJFT BIJ ZEEUW & ZEEUW
Jeroen van der List (29) heeft bijgetekend bij Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball. Hij begint daarmee aan zijn tweede seizoen in het Topsportcentrum. In zijn eerste jaar combineerde Van der List het spelen in de eredivisie, met de nationale selectie 3x3.
Door een vervelende blessure, als gevolg van overbelasting, kwam hij slechts bij 16 wedstrijden in actie. Met gemiddeld 8.5 rebounds en 14.9 punten was hij wel belangrijk voor zijn team.
Met Van der List heeft Toon van Helfteren, niet alleen lengte, maar ook een enorme brok ervaring in zijn ploeg. De geboren Gouwenaar, in zijn jeugd na Springers al actief bij Rotterdam Basketbal, speelde in de Verenigde Staten, in Frankrijk en in Japan. In de Nederlandse eredivisie speelde hij in Den Helder, Weert en Leeuwarden. Ook kwam hij 18 keer in het veld voor het nationale mannenteam. Van der List won 4 keer de nationale dunkcontest.
De 2.13 lange forward/center moet de oefencampagne nog wel aan zich voorbij laten gaan. Hij komt terug van een blessure en zal naar verwachting pas eind september volledig hersteld zijn. De eerste competitiewedstrijd (thuis tegen ZZ Leiden op 28 september) is het richtpunt.
Van der List: “Ik heb bij Zeeuw & Zeeuw Feyenoord unfinished business. Het liep vorig jaar niet lekker met het team en ik zat met mijn blessures. Ik hoop daarom op een succesvol jaar in Rotterdam, dan kan ik het afgelopen seizoen snel vergeten.”
woensdag 28 augustus 2019
CITAAT / NIET WESTERSE MENSELIJKE VERMOGENS / PSYCHOBIOLOGIE: Vrouwen die net zo Goed Navigeren als Mannen - 'In het woud zie je echt wat navigeren is' / NRC WETENSCHAP / MIJN FAVORIETE MUZIEK /
 |
| Behalve Bijzonder Goed Navigeren in de Jungle... |
„Het was nog een hele kunst om die vlugge BaYaka bij ons in de buurt te houden, in dat bos. Wij sjouwden rond met apparatuur, accu’s en zonnepanelen, en als ze het saai vonden, waren ze zo verdwenen, over een van die vaak voor ons nauwelijks zichtbare paden van ze.”
Echt veel te vaak wordt cognitie in een laboratorium onderzocht, zegt Janmaat. „En meestal zijn het westerse studenten die bestudeerd worden.” Er is een afkorting waarmee die standaardonderzoekspopulatie wordt bespot, vertelt ze: WEIRD (Engels voor bizar) – western, educated, industrialized, rich and democratic. „In het woud van Congo vind je echt andere dingen, daar blijken menselijke capaciteiten ineens een heel stuk gevarieerder dan wat de huidige wetenschap ontdekt. Ja, dit soort onderzoek kost veel meer tijd, maar het levert ook veel op. Maar zeker in Nederland is er totaal geen geld voor. In Duitsland gelukkig wel.”...is ook de Baka-muziek Bijzonder mooi; 25+ jaar geleden kocht ik hier het Cassette-bandje van en versleet het volledig...Baka beyond-meeting of the tribes
Het complete originele artikel van NRC Wetenschap...
In het woud zie je echt wat navigeren is
Karline Janmaat, psychobioloog Karline Janmaat onderzocht het richtingsgevoel van wilde chimpansees en nu van de BaYaka-mensen in Congo. „Echt veel te vaak wordt cognitie in een laboratorium onderzocht.”
Bij de jagers-verzamelaars Mbendjele BaYaka in Congo-Brazzaville hebben vrouwen een evengoed richtingsgevoel als mannen...............
...............
.........
...............
.........
...Lees je --- Hier ---
DBL NIEUWS: Nu al Forse Bressen in Roster van Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball; Twee Amerikanen Afgehaakt
 |
| Trevor Setty - hier met onvervalst TTD-kleurig haar - is de tweede Amerikaan in een week die afhaakt bij Zeeuw & Zeeuw Rotterdam Feyenoord Basketbal (heb ik nu de naam volledig en correct, of moet ik ook nog iets met Forward Lease?)...een aderlating die de voorbereiding op het nieuwe seizoen behoorlijk zal beïnvloeden... |
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
TREVOR SETTY TERUG NAAR DE STATES
Trevor Setty (29) verlaat Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball. De forward kreeg onlangs een prachtig aanbod vanuit de Verenigde Staten, dat hij ‘a once in a lifetime opportunity’ noemt.
Aanstaande woensdagavond zal hij na de trainingswedstrijd tegen Lokomotief in het Topsportcentrum aan zijn teamgenoten en aan de fans, die hierbij allen zijn uitgenodigd, zijn vertrek nader toelichten.
Setty speelde seizoen 2017-2018 voor het eerst in Rotterdam. Daarna vertrok hij naar Luxemburg om samen te spelen met zijn jongere broer, maar in oktober was hij alweer terug. Setty speelde daarna 27 wedstrijden en kwam daarin gemiddeld tot 14.5 punten.
Het bestuur van Zeeuw & Zeeuw Feyenoord betreurt zijn vertrek. “Trevor is een fantastische kerel met het groot hart. Hij was buiten wedstrijden om actief in maatschappelijke projecten als Playing for Success en kon bij voorbeeld gewoon bij een jonge fan op school langskomen om zijn spreekbeurt over basketbal kracht bij te zetten. Ik ga hem persoonlijk heel erg missen en heel veel mensen met mij,” aldus Paul de Vos, algemeen directeur bij de club.
Trevor Setty is in de tijd dat hij in de Maasstad basketbalde, een echte Rotterdammer geworden. Een uitstapje bij de start van vorig seizoen naar Luxemburg beviel hem met name slecht omdat hij de stad miste. “Ik was toen dolblij dat ik weer in Rotterdam mocht spelen en was zeker van plan mijn tweejarig contract uit te dienen. Ik ben dankbaar dat het management wil meewerken aan de ontbinding van mijn contract want er komt nu iets heel moois voorbij, waardoor ik van heel dichtbij de NBA kan meemaken.”
Setty schreef mooie woorden in een bericht dat in zijn geheel op de Facebook-site van de club te lezen is. Het begint als volgt: “My time with Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball and the phoenix city of Rotterdam has come to a finished chapter. I’m saddened by its abrupt ending (yet excited for the next opportunity) and will forever hold a large piece of my heart dedicated to this city and the people I have embraced through my time here. I have been blessed throughout my travels with beautiful people and here are some of the best.“
 |
| Pookie Powell - als geplande PG misschien wel de belangrijkste hoeksteen van het nieuwe Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball onder leiding van de nieuwe coach Toon van Helfteren - heeft het vanwege familie-omstandigheden af laten weten - de nieuwe coach moet dus nu al opnieuw naar de telefoon en wellicht het tekenbord; jammer..! |
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
POOKIE POWELL VERONTSCHULDIGT ZICH
Hij werd door Zeeuw&Zeeuw Feyenoord Basketball als eerste Amerikaan vastgelegd, Pookie Powell, de pointguard waar veel van werd verwacht. Maar Pookie is afgelopen week niet naar Rotterdam afgereisd.
Nadat hij zijn contract ondertekend had, overleed zijn oma. Dit had een dermate grote impact op zijn familie dat hij zich niet kon focussen op een carrière in Europa. Hij verontschuldigt zich in een mail waarin hij zijn situatie nader toelicht:
“ I apologize for the late response and inconveniencing you and the team for not coming to Holland. I just feel like mentally I’m not in the stage to play basketball right now. (…)
I wanted to be all there mentally for the team and I am in the process of finding that now.”
De technische staf van Zeeuw & Zeeuw buigt zich nu over een andere invulling van de point-guard positie.
Overigens haalde ZZ Feyenoord Basketball vlak voor het slechte nieuws al een heel behoorlijke Back-up PG binnen, dus die zal de komende oefenwedstrijden wel starten....
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
BRUINING TERUG IN ROTTERDAM
Mack Bruining (22) komt van Apollo Amsterdam over naar Zeeuw & Zeeuw Feyenoord
Basketball. De geboren Rotterdammer speelde in zijn vroege tienerjaren
al bij Rotterdam Basketbal. Na een korte periode bij het Rijswijkse
Lokomotief vertrok hij op zijn vijftiende naar Rode Ster Belgrado, waar
hij drie jaar speelde.
Op zijn 18e kwam Bruining terug naar Nederland waar hij zich
aansloot bij Apollo Amsterdam. Hij speelde daar vier seizoenen als
back-up pointguard. In zijn eerste seizoen kwam hij tot 5 speelminuten,
afgelopen seizoen waren dat er al 22. Hij scoorde daarin gemiddeld 7
punten.
Bruining zegt over zijn overgang naar Rotterdam: “Ik vind het een eer om
mijn eigen stad te vertegenwoordigen, ik heb er ongelooflijk veel zin
in.”
Bij het team van Toon van Helfteren komt hij als pointguard achter de
Amerikaan Pookie Powell. Van Helfteren daarover: “Ik vind dat Mack zich
het afgelopen jaar goed ontwikkeld heeft en ik verwacht dat hij nog
verder kan groeien. Daarbij is het natuurlijk leuk dat er weer een Rotterdammer aansluit.”
 |
| Bruining in actie voor Apollo tegen ZZ Leiden. Foto: Sander Baks |
En nu maar hopen dat de eerder gecontracteerde Amerikanen Keyshawn Woods en Austin Tyler Lawton inmiddels wel ingescheept of zelfs gearriveerd is in het Rotterdamse...
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
ZEEUW & ZEEUW CONTRACTEERT WOODS
Keyshawn Woods komt naar Rotterdam om te spelen voor Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball. Woods komt van een gerenommeerde school: Ohio State University (NCAA, Big Ten).
Woods (23) is 1m90 en kan goed uit de voeten op de twee- en de
drie-positie. Hij speelde twee jaar in de NCAA bij Wake Forest en het
laatste seizoen dus bij Ohio State. Hij kwam in dat jaar gemiddeld tot 8
punten en 3 rebounds.
“Met Keyshawn halen we de noodzakelijke creativiteit aan boord. Hij is
sterk en goed in staat om te creëren. Het is fijn om zo’n jongen toe te
kunnen voegen aan ons team,” aldus technisch directeur Armand Salomon.
Zeeuw & Zeeuw heeft nu in korte tijd vier 23-jarigen gecontracteerd.
De drie Amerikanen Powell, Lawton en Woods en de Nederlander Willem
Brandwijk. Het gehele kwartet debuteert in de Nederlandse eredivisie.
Met daarbij de 22-jarige Coen Stolk heeft Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball straks een van de jongste teams in de Dutch Basketball League.
 |
| Keyshawn Woods, 1m90, OG/SF van de Grote Universiteit Ohio State, gecontracteerd door ZZ Feyenoord Basketball |
PERSBERICHT Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Rotterdam Basketball
CENTER VOOR ZEEUW & ZEEUW
Zeeuw & Zeeuw Feyenoord Basketball heeft naast Pookie Powell een tweede Amerikaan aangetrokken. Het is de 23-jarige Austin Tyler Lawton.
Lawton (2.04m) komt van Clafton University (South Carolina), een NCAA
II-team. In zijn laatste jaar pakte hij gemiddeld 7 rebounds en scoorde
13.65 punten.
“Met Austin, onze nieuwe man inside, begint ons team al goed in balans
te komen”, aldus directeur technische zaken Armand Salomon, “er zijn nog
een paar stapjes nodig om met een goed gevoel te kunnen starten aan het
nieuwe seizoen.”
Coach Toon van Helfteren beschikt inmiddels over Michael Kok, Trevor
Setty, Coen Stolk, Willem Brandwijk, Pookie Powell en nu dus Austin
Lawton. Over ruim twee weken beginnen de trainingen.
 |
| Austin Tyler Lawton, 2m04 de beoogde Grote Man Inside voor ZZ Feyenoord Basketball, hij komt van een relatief kleine school - Clafton University (South Carolina), een NCAA II-team - |
dinsdag 27 augustus 2019
LONGREAD / ONDERZOEK GROENE AMSTERDAMMER SPECIAL REPORT / JEUGD & ZORG: 'Systeemgeweld in de jeugdzorg - De slachtoffers van morgen'
Systeemgeweld in de jeugdzorg
De slachtoffers van morgen
Het rapport van de commissie-De Winter over decennia van
fysiek en psychisch geweld in de jeugdzorg moet de politiek alarmeren.
Want nog steeds is er sprake van verwaarlozing. Nu door ernstig
bureaucratisch onvermogen.
De Jonge en Dekker namen in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag het
eindrapport in ontvangst van de Commissie Onderzoek naar Geweld in de
Jeugdzorg. Een ongemakkelijk verhaal, zo vatte commissievoorzitter Micha
de Winter, hoogleraar pedagogiek aan de Universiteit Utrecht, het
rapport samen, want gedurende de twintigste eeuw was een groot deel van
de aan de overheid toevertrouwde kinderen aan de niet zelden aan sadisme
grenzende willekeur overgeleverd van mensen die hun veiligheid,
vertrouwen en bescherming moesten bieden.
Er is de nodige publiciteit over geweest, maar echt heel verrassend waren de bevindingen van de commissie niet. De brancheorganisatie van jeugdzorgaanbieders, Jeugdzorg Nederland, had haar excuses dan ook al klaarliggen voordat het rapport openbaar werd. Er is immers de afgelopen twee decennia een niet-aflatende stroom van verhalen op gang gekomen over misstanden in de wereld van de kinderbescherming, niet alleen in Nederland, maar eigenlijk in alle westerse landen. De rapporten van de commissie-Samson (2012) en de commissie-Deetman (2013) confronteerden ons land met de schokkende feiten dat seksueel misbruik in de jeugdzorg op een aanmerkelijk grotere schaal voorkwam dan ingewijden dat tot op dat moment voor mogelijk hadden gehouden.
Daarmee kwam de deksel van de doofpot en nu velt de commissie-De Winter een snoeihard eindoordeel: het toepassen van geweld is eigenlijk nooit weggeweest uit de jeugdzorg. Was het geen fysiek geweld, dan was het wel psychisch of onderling geweld, waar geen rem op stond. Van de tweehonderdduizend kinderen die sinds de Tweede Wereldoorlog naar schatting onder het beschermingsbewind van de overheid zijn gebracht heeft tien procent vaak tot zeer vaak geweld meegemaakt, slechts een kwart meldt nooit met geweld geconfronteerd te zijn. Dat is een trackrecord dat tot langdurige bescheidenheid zou moeten leiden.
Klappen, vernedering, opsluiting, isolatie. Het dramatische daarvan was vaak niet eens het geweld zelf, maar het feit dat de kinderen op geen enkele manier ergens gehoor kregen, dat ze in een omgeving die hun veiligheid en warmte had moeten bieden – en waar ze veelal terechtgekomen waren omdat anderen hadden beoordeeld dat hun thuismilieu dat niet kon bieden – dat ze daar op zichzelf, in eenzaamheid werden teruggeworpen en niemand meer hadden. Dat gegeven heeft vele levens langdurig verwoest, daarover laat het eindrapport geen misverstand bestaan.
Bijna duizend ex-pupillen zijn op de radar van de commissie gekomen en hebben hun verhalen verteld. Velen, vaak inmiddels dik de vijftig gepasseerd, deden dat voor het eerst. Al die jaren hebben ze het weggestopt. Ontegenzeggelijk raakt dat ook aan de belangrijkste functie van zo’n onderzoekscommissie: erkenning van de slachtoffers en letterlijk gehoor geven aan hun verhalen. Dat is ook meteen de eerste aanbeveling van De Winter cum suis. Deze kinderen zijn in de steek gelaten, de overheid heeft gefaald en staat bij ze in het krijt.
Of dat tot een ruimere financiële schadevergoeding leidt, daarover deden de ministers geen uitspraken. Daarover zal de komende maanden zeker nog het nodige te doen zijn. Tot nu toe was van ruimhartigheid in deze geen sprake. De Jonge en Dekker beloofden alleen beterschap, zodat ‘de kinderen van vandaag niet de getraumatiseerden van morgen zijn’ (De Jonge) en we ‘rechtdoen aan de slachtoffers van gisteren om de slachtoffers van morgen te voorkomen’ (Dekker).
Begin jaren vijftig onderzocht een commissie onder leiding van de hoogleraar Koekebakker 36 inrichtingen en kwam tot een onthutsende conclusie. De medisch-hygiënische verzorging was onvoldoende. De accommodaties lieten te wensen over. Inrichtingskinderen bleken lichamelijk minder goed ontwikkeld dan leeftijdsgenoten die niet in een tehuis zaten. Een ruime meerderheid van het lokale personeel had geen opleiding genoten. Groepsleiders functioneerden vooral als opzichters, als hoeders van orde en rust. Bij voorvallen of spanningen konden zij weinig anders dan overgaan tot harde sancties, straffen, isoleren of het toepassen van geweld. Sterker, hardhandigheden hoorden – dat was de overtuiging van het personeel – bij dit soort jongeren. In de sociale lagen van de samenleving waar zij doorgaans uit afkomstig waren werd geen andere taal gesproken.
De commissie-Koekebakker was zo geschokt dat zij liet weten dat het specialiseren tussen de verschillende vormen van tehuizen (waarover ze advies moest geven) geen zin had als niet eerst de basiskwaliteit op orde zou worden gebracht. Maar veel verder dan wat opleidingseisen voor het personeel kwam dat niet. Uiteindelijk bracht de commissie alsnog in 1959 een advies uit om de kinderbescherming te reorganiseren, maar ook dat bracht in overheidsverband nauwelijks iets teweeg. Elke gedachte aan modernisering en vernieuwing liep stuk op de oerkrachten van de verzuiling, waar zeker in christelijke kringen een diep wantrouwen werd gekoesterd naar alles wat rook naar staatspedagogiek.
Gevolg was wel dat de vele kindertehuizen, Nederland telde er eind jaren vijftig ruim tweehonderd, ongemoeid hun gang konden gaan. Ze werden bestuurd door lokale notabelen voor wie de tradities en gebruiken van hun geloofsgemeenschap belangrijker waren dan de inzichten van de moderne pedagogiek. Het woord van God (‘Wie zijn kind liefheeft, spaart de roede niet’) legde hier doorgaans meer gewicht in de schaal dan de bijbel van Spock, die inmiddels bij normale gezinnen al lang een plaats in de boekenkast had gekregen. Zo kon het internaatsgeweld tot ver in de jaren zestig voortduren. Nergens stond geschreven dat kinderen geslagen, vernederd en gestraft mochten worden, maar niemand voelde zich geroepen om voor deze groep kinderen, veelal afkomstig uit zwakkere milieus, in het krijt te treden. En de overheid keek toe en liet het gebeuren.
Het duurt meer dan tien jaar voordat de BM ook echt als gesprekspartner erkend wordt. Directeuren van tehuizen verbieden de BM simpelweg op hun terreinen in contact te treden met de daar ondergebrachte jongeren. De overheid schuift meer geld naar de tehuizen, er komen psychologen en psychiaters op de loonlijst, maar is er bepaald niet op uit om de particuliere macht van de instellingen te breken. Het blijft een lappendeken aan instellingen, die min of meer hun eigen pedagogische gang mogen gaan. Sterker, als een van de instellingen onder kritiek kwam te staan of er onrecht aan de orde was – zoals dat in Zetten het geval was, waar de BM al in 1974 te hoop was gelopen tegen het isolatie- en medicatieregime van psychiater Finkensieper – was de keuze tussen de leiding van de instelling aan de ene kant en de lastige en moeilijk opvoedbare kinderen aan de andere kant snel gemaakt.
Wat wel veranderde was het interventieregime in de tehuizen. De disciplinering via de roede en de riem werden ingeruild voor groepsgesprekken, individuele behandelingen en medicatie, met de isoleercel als last resort. Het militaire karakter met openbare bestraffingen maakte plaats voor het regime van groepsprocessen. Het geweld verschoof van begeleiders naar onderling geweld tussen de jongeren, zowel fysiek als seksueel. Bovendien werd na het rapport van de commissie-Samson duidelijk dat in de nieuwe een-op-eenrelaties tussen psychiaters/psychologen/groepsleiders nogal eens de grenzen van het seksuele werden overschreden. Kinderen die met liefdeloosheid werden opgevoed werden ertoe aangezet om hun warme en intieme gevoelens met een hulpverlener opnieuw uit te vinden. Dat was weliswaar iets anders dan een knal voor je kop, een openbare vernedering of dagenlang strafcorvee, maar in feite was het een nog intensere vorm van geweld; een die diepe sporen in lichaam en geest achterliet.
En wie niet meedeed, lastig was, tegendraads was of opstandig wachtte nogal eens een rustgevend pilletje of opsluiting in de isoleer. Psychiater Finkensieper gebruikte in deze jaren jonge pubermeiden in de inrichting in Zetten voor farmacologische experimenten met kalmerende middelen. Hij publiceerde erover in erkende tijdschriften. Niemand legde hem een strobreed in de weg. Terwijl in alle lagen van de samenleving zo’n beetje alles democratiseerde en emancipeerde ging dat aan de groep jonge bewoners van instellingstehuizen voorbij.
In 1989 kwam daar een wettelijk kader voor, in de vorm van de Wet op de jeugdhulpverlening, waarin jeugdzorg naar het provinciale of grootstedelijke niveau werd gedecentraliseerd. Maar echt tot een samenhangend geheel wilde het niet komen. Verschillende geldstromen creëerden verschillende routes en schotten. De jeugdzorg bleef verdeeld over een vrijwillig deel (geld van het ministerie van vws), een justitieel deel (uithuisplaatsingen, ondertoezichtstellingen, geld van het ministerie van Justitie) en dan konden kinderen en hun ouders vaak via de huisarts ook nog een beroep doen op de jeugd-ggz, een route die gefinancierd werd door de zorgverzekering. Niet het soort problemen bepaalde de aard van de hulp, maar de plek waar kinderen toevallig terechtkwamen. Eind jaren negentig werden er een soort hubs bedacht, verdeelknooppunten in de jeugdzorg in de vorm van zeventien Bureaus Jeugdzorg.
Maar ook dat bleek niet echt te werken. Instanties werkten langs elkaar heen, ingewikkelde gezinnen werden overlopen door verschillende hulpverleners, huisartsen bleven kinderen rechtstreeks doorverwijzen naar de jeugd-ggz, die een ongekende groei doormaakte. Er gingen steeds minder kinderen naar tehuizen, die vrijwel allemaal zijn opgedoekt, maar des te meer werden er daardoor ambulant begeleid. In het eerste decennium van deze eeuw verdubbelde het aantal kinderen dat jaarlijks in behandeling was van 125.000 naar 250.000.
Jeugdzorg blijft een onsamenhangend geheel, dat steeds meer geld opslokt. In die situatie kiest de overheid de weg van de minste bestuurlijke weerstand: decentraliseren. Op 1 januari 2015 wordt de jeugdzorg, na aftrek van 450 miljoen euro aan bezuinigingen (en korting van bijna twintig procent op het budget) overgeheveld naar de kleine vierhonderd gemeenten, met als zo-zo-zo-gedachte dat gemeenten dichter bij de mensen staan en in wijkgerichte kinder- en jeugdteams effectiever kinderen en gezinnen kunnen helpen.
Dat pakt niet goed uit, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Dichter bij de mensen worden door wijkteams eerder meer dan minder problemen opgehaald, die met aanmerkelijk minder geld moeten worden aangepakt. Er ontstaat een oerwoud aan tariefstellingen, aanbestedingen en betaalsystemen. Gemeenteambtenaren letten vaak meer op de centen dan op de kinderen. Sterk gespecialiseerde instellingen moeten eindeloos soebatten bij gemeenten om geld. Overal ontstaan nieuwe bureaucratische lagen die zich met elkaar in overal verschillende verantwoordingssystemen moeten zien te verstaan. Er ontstaan wachtlijsten voor complexe hulp. De nood is zo hoog dat minister De Jonge na brandbrieven van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (vng) en wethouders van de partijen die de regeringscoalitie vormen bij de voorjaarsnota dit jaar al zo’n vierhonderd miljoen heeft losgepeuterd bij zijn collega van Financiën. Overigens niet met de erkenning dat er wellicht weeffouten zijn gemaakt in de Jeugdwet die de decentralisatie regelde, maar met een oproep aan de jeugdzorg om nu echt te veranderen.
Heeft dit iets met de commissie-De Winter van doen? Op het eerste gezicht niet natuurlijk, en De Jonge en Dekker zullen zeker hun wenkbrauwen optrekken als er een verband wordt gesuggereerd. Maar wie de geschiedenis van de veranderingen in de jeugdzorg van de afgelopen dertig jaar in ogenschouw neemt kan weinig anders concluderen dat hier opnieuw een vorm van verwaarlozing van kinderen aan de orde is. Niet een verwaarlozing in de vorm van militaire opvoedingspraktijken, zoals in de jaren vijftig. Geen verwaarlozing door onvoldoende toe te zien op de kwaliteit van de jeugdzorg en de rechten van kinderen zoals dat in de jaren zeventig en tachtig aan de orde was. Maar een vorm van verwaarlozing op basis van wat je met een gerust hart systeemgeweld zou kunnen noemen. Het onvermogen om kinderen met serieuze problemen die hulp te bieden waar ze recht op hebben en die wel beschikbaar is. Ze worden niet langer geslagen met de roede of de riem of misbruikt door een psycholoog of psychiater, maar door een bureaucratisch systeem aan hun lot overgelaten.
Dat is niet alleen de schuld van de gemeenten, die onvoldoende competent zouden zijn. Dat is een te gemakkelijke conclusie. Het systeemgeweld is voortgebracht in een decennialange geschiedenis waarin de overheid niet in staat is geweest om heldere kaders te creëren voor de jeugdzorg, met een eenduidige financiering en een goede verantwoordelijkheidsverdeling tussen gemeenten en bovenregionale jeugdzorgaanbieders. De huidige Jeugdwet is grenzeloos. Niemand weet waar de zorgplicht van de gemeente begint en waar die ophoudt. Er is een wildgroei aan lichte hulp: therapie met paarden, huiswerkklassen, mindfulness voor kinderen.
Maar tegelijkertijd komen vormen van specialistische zorg in de knel, dreigen instellingen om te vallen, trekken grote zorgaanbieders als de William Schikker Groep zich terug uit regio’s. Eigenlijk is niet de jeugdzorg gedecentraliseerd, maar het onvermogen van de landelijke overheid om een effectief stelsel neer te zetten, en je hoeft geen futuroloog te zijn om te voorspellen dat daar kinderen het slachtoffer van worden. Zij zijn de gedupeerden van een nieuw soort machteloosheid: het kafkaëske vermogen om het mogelijke onmogelijk te maken.
Daar ligt dan ook het verband met de resultaten van de commissie-De Winter. Het rapport gaat in hoofdzaak over het falen van de overheid. De Jonge en Dekker projecteren dat falen vooral op het verleden dat achter ons ligt. Zij hadden zich echter ware helden van de terugtocht getoond als zij de moed hadden gehad om dat falen ook op het heden en de toekomst te richten. Nu lopen ze de kans om over vijf, tien, vijftien jaar als falende bestuurders in de publieke beklaagdenbank terecht te komen van een nieuwe commissie Geweld in de jeugdzorg. Niet alleen omdat ze de kinderen van IS-strijders ten onrechte en te lang aan hun lot overlieten, maar vooral ook omdat ze weigerden lessen te trekken uit de vele signalen die tot hen kwamen. Zoals dat in het verleden ook steeds het geval was.
Er is de nodige publiciteit over geweest, maar echt heel verrassend waren de bevindingen van de commissie niet. De brancheorganisatie van jeugdzorgaanbieders, Jeugdzorg Nederland, had haar excuses dan ook al klaarliggen voordat het rapport openbaar werd. Er is immers de afgelopen twee decennia een niet-aflatende stroom van verhalen op gang gekomen over misstanden in de wereld van de kinderbescherming, niet alleen in Nederland, maar eigenlijk in alle westerse landen. De rapporten van de commissie-Samson (2012) en de commissie-Deetman (2013) confronteerden ons land met de schokkende feiten dat seksueel misbruik in de jeugdzorg op een aanmerkelijk grotere schaal voorkwam dan ingewijden dat tot op dat moment voor mogelijk hadden gehouden.
Daarmee kwam de deksel van de doofpot en nu velt de commissie-De Winter een snoeihard eindoordeel: het toepassen van geweld is eigenlijk nooit weggeweest uit de jeugdzorg. Was het geen fysiek geweld, dan was het wel psychisch of onderling geweld, waar geen rem op stond. Van de tweehonderdduizend kinderen die sinds de Tweede Wereldoorlog naar schatting onder het beschermingsbewind van de overheid zijn gebracht heeft tien procent vaak tot zeer vaak geweld meegemaakt, slechts een kwart meldt nooit met geweld geconfronteerd te zijn. Dat is een trackrecord dat tot langdurige bescheidenheid zou moeten leiden.
Kinderen bij wie het eten in de mond werd gepropt, ook als het eten zichtbaar bedorven was
Voorzitter De Winter schrijft in zijn voorwoord dat hij de verhalen
‘zo schokkend en zelfs zo buitenissig’ vond dat hij zich ‘aanvankelijk
nauwelijks kon voorstellen dat dit echt gebeurd kon zijn’. Kinderen die
voor het aanzicht van de hele groep hun natte onderbroek in de mond
gepropt krijgen om zo het bedplassen af te leren. Of met de riem
afgeranseld werden, elke dag dat het weer gebeurde. Dan wel buiten
moesten staan met het laken totdat het droog was. Kinderen bij wie het
eten in de mond werd gepropt als zij hun bord niet leegaten, ook als het
eten zichtbaar bedorven was.Klappen, vernedering, opsluiting, isolatie. Het dramatische daarvan was vaak niet eens het geweld zelf, maar het feit dat de kinderen op geen enkele manier ergens gehoor kregen, dat ze in een omgeving die hun veiligheid en warmte had moeten bieden – en waar ze veelal terechtgekomen waren omdat anderen hadden beoordeeld dat hun thuismilieu dat niet kon bieden – dat ze daar op zichzelf, in eenzaamheid werden teruggeworpen en niemand meer hadden. Dat gegeven heeft vele levens langdurig verwoest, daarover laat het eindrapport geen misverstand bestaan.
Bijna duizend ex-pupillen zijn op de radar van de commissie gekomen en hebben hun verhalen verteld. Velen, vaak inmiddels dik de vijftig gepasseerd, deden dat voor het eerst. Al die jaren hebben ze het weggestopt. Ontegenzeggelijk raakt dat ook aan de belangrijkste functie van zo’n onderzoekscommissie: erkenning van de slachtoffers en letterlijk gehoor geven aan hun verhalen. Dat is ook meteen de eerste aanbeveling van De Winter cum suis. Deze kinderen zijn in de steek gelaten, de overheid heeft gefaald en staat bij ze in het krijt.
Of dat tot een ruimere financiële schadevergoeding leidt, daarover deden de ministers geen uitspraken. Daarover zal de komende maanden zeker nog het nodige te doen zijn. Tot nu toe was van ruimhartigheid in deze geen sprake. De Jonge en Dekker beloofden alleen beterschap, zodat ‘de kinderen van vandaag niet de getraumatiseerden van morgen zijn’ (De Jonge) en we ‘rechtdoen aan de slachtoffers van gisteren om de slachtoffers van morgen te voorkomen’ (Dekker).
Het meest dramatische? Dat de kinderen op geen enkele manier ergens gehoor kregen
Maar gaat dat ook lukken? Het eerste wat daarvoor nodig is, is dat de
overheid nog eens heel goed reflecteert op haar eigen rol in de
geschiedenis. Tot diep in de twintigste eeuw kenmerkte deze zich door
een bewuste afzijdigheid. Tot in de jaren tachtig hebben
non-interventie, terughoudendheid, niet in de autonomie van instellingen
willen treden het overheidsoptreden gekenmerkt. Vanaf de Tweede
Wereldoorlog, de periode dus die door de commissie-De Winter uitgebreid
is onderzocht, is er door verlichte geesten in de kinderbescherming op
aangedrongen om paal en perk te stellen aan het particuliere amateurisme
dat in de kinderbescherming welig tierde.Begin jaren vijftig onderzocht een commissie onder leiding van de hoogleraar Koekebakker 36 inrichtingen en kwam tot een onthutsende conclusie. De medisch-hygiënische verzorging was onvoldoende. De accommodaties lieten te wensen over. Inrichtingskinderen bleken lichamelijk minder goed ontwikkeld dan leeftijdsgenoten die niet in een tehuis zaten. Een ruime meerderheid van het lokale personeel had geen opleiding genoten. Groepsleiders functioneerden vooral als opzichters, als hoeders van orde en rust. Bij voorvallen of spanningen konden zij weinig anders dan overgaan tot harde sancties, straffen, isoleren of het toepassen van geweld. Sterker, hardhandigheden hoorden – dat was de overtuiging van het personeel – bij dit soort jongeren. In de sociale lagen van de samenleving waar zij doorgaans uit afkomstig waren werd geen andere taal gesproken.
De commissie-Koekebakker was zo geschokt dat zij liet weten dat het specialiseren tussen de verschillende vormen van tehuizen (waarover ze advies moest geven) geen zin had als niet eerst de basiskwaliteit op orde zou worden gebracht. Maar veel verder dan wat opleidingseisen voor het personeel kwam dat niet. Uiteindelijk bracht de commissie alsnog in 1959 een advies uit om de kinderbescherming te reorganiseren, maar ook dat bracht in overheidsverband nauwelijks iets teweeg. Elke gedachte aan modernisering en vernieuwing liep stuk op de oerkrachten van de verzuiling, waar zeker in christelijke kringen een diep wantrouwen werd gekoesterd naar alles wat rook naar staatspedagogiek.
Gevolg was wel dat de vele kindertehuizen, Nederland telde er eind jaren vijftig ruim tweehonderd, ongemoeid hun gang konden gaan. Ze werden bestuurd door lokale notabelen voor wie de tradities en gebruiken van hun geloofsgemeenschap belangrijker waren dan de inzichten van de moderne pedagogiek. Het woord van God (‘Wie zijn kind liefheeft, spaart de roede niet’) legde hier doorgaans meer gewicht in de schaal dan de bijbel van Spock, die inmiddels bij normale gezinnen al lang een plaats in de boekenkast had gekregen. Zo kon het internaatsgeweld tot ver in de jaren zestig voortduren. Nergens stond geschreven dat kinderen geslagen, vernederd en gestraft mochten worden, maar niemand voelde zich geroepen om voor deze groep kinderen, veelal afkomstig uit zwakkere milieus, in het krijt te treden. En de overheid keek toe en liet het gebeuren.
Gemeenteambtenaren letten vaak meer op de centen dan op de kinderen
Dat verandert vanaf 1970, als de opstandige tijdgeest ook de kinderbescherming bereikt. Kritische medewerkers brengen Het Roze Pamflet
naar buiten, waarin zij de regenteske verhoudingen in de kindertehuizen
hekelen, hun beklag doen over de slechte werkomstandigheden en
concluderen dat jongeren simpelweg niet geholpen worden in de tehuizen.
Ex-pupillen en sympathisanten richten de Belangenvereniging
Minderjarigen (BM) op die zich opwerpt als vakbond voor rechteloze
tehuisjongeren en zich zet aan een hele reeks zwartboeken en bezettingen
om de misstanden, de willekeurige isolatiepraktijken in de inrichtingen
aan de kaak te stellen.Het duurt meer dan tien jaar voordat de BM ook echt als gesprekspartner erkend wordt. Directeuren van tehuizen verbieden de BM simpelweg op hun terreinen in contact te treden met de daar ondergebrachte jongeren. De overheid schuift meer geld naar de tehuizen, er komen psychologen en psychiaters op de loonlijst, maar is er bepaald niet op uit om de particuliere macht van de instellingen te breken. Het blijft een lappendeken aan instellingen, die min of meer hun eigen pedagogische gang mogen gaan. Sterker, als een van de instellingen onder kritiek kwam te staan of er onrecht aan de orde was – zoals dat in Zetten het geval was, waar de BM al in 1974 te hoop was gelopen tegen het isolatie- en medicatieregime van psychiater Finkensieper – was de keuze tussen de leiding van de instelling aan de ene kant en de lastige en moeilijk opvoedbare kinderen aan de andere kant snel gemaakt.
Wat wel veranderde was het interventieregime in de tehuizen. De disciplinering via de roede en de riem werden ingeruild voor groepsgesprekken, individuele behandelingen en medicatie, met de isoleercel als last resort. Het militaire karakter met openbare bestraffingen maakte plaats voor het regime van groepsprocessen. Het geweld verschoof van begeleiders naar onderling geweld tussen de jongeren, zowel fysiek als seksueel. Bovendien werd na het rapport van de commissie-Samson duidelijk dat in de nieuwe een-op-eenrelaties tussen psychiaters/psychologen/groepsleiders nogal eens de grenzen van het seksuele werden overschreden. Kinderen die met liefdeloosheid werden opgevoed werden ertoe aangezet om hun warme en intieme gevoelens met een hulpverlener opnieuw uit te vinden. Dat was weliswaar iets anders dan een knal voor je kop, een openbare vernedering of dagenlang strafcorvee, maar in feite was het een nog intensere vorm van geweld; een die diepe sporen in lichaam en geest achterliet.
En wie niet meedeed, lastig was, tegendraads was of opstandig wachtte nogal eens een rustgevend pilletje of opsluiting in de isoleer. Psychiater Finkensieper gebruikte in deze jaren jonge pubermeiden in de inrichting in Zetten voor farmacologische experimenten met kalmerende middelen. Hij publiceerde erover in erkende tijdschriften. Niemand legde hem een strobreed in de weg. Terwijl in alle lagen van de samenleving zo’n beetje alles democratiseerde en emancipeerde ging dat aan de groep jonge bewoners van instellingstehuizen voorbij.
Kaders voor jeugdzorg zijn niet helder, er is een wildgroei aan hulp, instellingen vallen om
Het is overigens niet zo
dat de overheid niets deed. Zij probeerde vanaf de jaren zeventig
bestuurlijk greep te krijgen op de uiteenlopende instellingen en
tehuizen. Er zette zich een stoet aan werkgroepen, interdepartementale
commissies en adviesgroepen in beweging die zich allemaal bogen over
andere structuren. Het wegstoppen van kinderen in tehuizen moest tot een
minimum worden beperkt, op papier verschenen woorden als ‘regie’,
‘toegang’ en ‘ambulant’. In 1984 nam de regering het standpunt in dat
hulp ‘zo dicht mogelijk bij huis, van zo kort mogelijke duur en in zo
licht mogelijke vorm’ moest plaatsvinden. Dit ‘zo-zo-zo’-beleid, althans
het streven daartoe, werd verder bepalend voor de Nederlandse
jeugdzorg, vaak nog aangevuld met ‘zo tijdig mogelijk’ en ‘zo goedkoop
mogelijk’.In 1989 kwam daar een wettelijk kader voor, in de vorm van de Wet op de jeugdhulpverlening, waarin jeugdzorg naar het provinciale of grootstedelijke niveau werd gedecentraliseerd. Maar echt tot een samenhangend geheel wilde het niet komen. Verschillende geldstromen creëerden verschillende routes en schotten. De jeugdzorg bleef verdeeld over een vrijwillig deel (geld van het ministerie van vws), een justitieel deel (uithuisplaatsingen, ondertoezichtstellingen, geld van het ministerie van Justitie) en dan konden kinderen en hun ouders vaak via de huisarts ook nog een beroep doen op de jeugd-ggz, een route die gefinancierd werd door de zorgverzekering. Niet het soort problemen bepaalde de aard van de hulp, maar de plek waar kinderen toevallig terechtkwamen. Eind jaren negentig werden er een soort hubs bedacht, verdeelknooppunten in de jeugdzorg in de vorm van zeventien Bureaus Jeugdzorg.
Maar ook dat bleek niet echt te werken. Instanties werkten langs elkaar heen, ingewikkelde gezinnen werden overlopen door verschillende hulpverleners, huisartsen bleven kinderen rechtstreeks doorverwijzen naar de jeugd-ggz, die een ongekende groei doormaakte. Er gingen steeds minder kinderen naar tehuizen, die vrijwel allemaal zijn opgedoekt, maar des te meer werden er daardoor ambulant begeleid. In het eerste decennium van deze eeuw verdubbelde het aantal kinderen dat jaarlijks in behandeling was van 125.000 naar 250.000.
Jeugdzorg blijft een onsamenhangend geheel, dat steeds meer geld opslokt. In die situatie kiest de overheid de weg van de minste bestuurlijke weerstand: decentraliseren. Op 1 januari 2015 wordt de jeugdzorg, na aftrek van 450 miljoen euro aan bezuinigingen (en korting van bijna twintig procent op het budget) overgeheveld naar de kleine vierhonderd gemeenten, met als zo-zo-zo-gedachte dat gemeenten dichter bij de mensen staan en in wijkgerichte kinder- en jeugdteams effectiever kinderen en gezinnen kunnen helpen.
Dat pakt niet goed uit, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Dichter bij de mensen worden door wijkteams eerder meer dan minder problemen opgehaald, die met aanmerkelijk minder geld moeten worden aangepakt. Er ontstaat een oerwoud aan tariefstellingen, aanbestedingen en betaalsystemen. Gemeenteambtenaren letten vaak meer op de centen dan op de kinderen. Sterk gespecialiseerde instellingen moeten eindeloos soebatten bij gemeenten om geld. Overal ontstaan nieuwe bureaucratische lagen die zich met elkaar in overal verschillende verantwoordingssystemen moeten zien te verstaan. Er ontstaan wachtlijsten voor complexe hulp. De nood is zo hoog dat minister De Jonge na brandbrieven van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (vng) en wethouders van de partijen die de regeringscoalitie vormen bij de voorjaarsnota dit jaar al zo’n vierhonderd miljoen heeft losgepeuterd bij zijn collega van Financiën. Overigens niet met de erkenning dat er wellicht weeffouten zijn gemaakt in de Jeugdwet die de decentralisatie regelde, maar met een oproep aan de jeugdzorg om nu echt te veranderen.
Heeft dit iets met de commissie-De Winter van doen? Op het eerste gezicht niet natuurlijk, en De Jonge en Dekker zullen zeker hun wenkbrauwen optrekken als er een verband wordt gesuggereerd. Maar wie de geschiedenis van de veranderingen in de jeugdzorg van de afgelopen dertig jaar in ogenschouw neemt kan weinig anders concluderen dat hier opnieuw een vorm van verwaarlozing van kinderen aan de orde is. Niet een verwaarlozing in de vorm van militaire opvoedingspraktijken, zoals in de jaren vijftig. Geen verwaarlozing door onvoldoende toe te zien op de kwaliteit van de jeugdzorg en de rechten van kinderen zoals dat in de jaren zeventig en tachtig aan de orde was. Maar een vorm van verwaarlozing op basis van wat je met een gerust hart systeemgeweld zou kunnen noemen. Het onvermogen om kinderen met serieuze problemen die hulp te bieden waar ze recht op hebben en die wel beschikbaar is. Ze worden niet langer geslagen met de roede of de riem of misbruikt door een psycholoog of psychiater, maar door een bureaucratisch systeem aan hun lot overgelaten.
Dat is niet alleen de schuld van de gemeenten, die onvoldoende competent zouden zijn. Dat is een te gemakkelijke conclusie. Het systeemgeweld is voortgebracht in een decennialange geschiedenis waarin de overheid niet in staat is geweest om heldere kaders te creëren voor de jeugdzorg, met een eenduidige financiering en een goede verantwoordelijkheidsverdeling tussen gemeenten en bovenregionale jeugdzorgaanbieders. De huidige Jeugdwet is grenzeloos. Niemand weet waar de zorgplicht van de gemeente begint en waar die ophoudt. Er is een wildgroei aan lichte hulp: therapie met paarden, huiswerkklassen, mindfulness voor kinderen.
Maar tegelijkertijd komen vormen van specialistische zorg in de knel, dreigen instellingen om te vallen, trekken grote zorgaanbieders als de William Schikker Groep zich terug uit regio’s. Eigenlijk is niet de jeugdzorg gedecentraliseerd, maar het onvermogen van de landelijke overheid om een effectief stelsel neer te zetten, en je hoeft geen futuroloog te zijn om te voorspellen dat daar kinderen het slachtoffer van worden. Zij zijn de gedupeerden van een nieuw soort machteloosheid: het kafkaëske vermogen om het mogelijke onmogelijk te maken.
Daar ligt dan ook het verband met de resultaten van de commissie-De Winter. Het rapport gaat in hoofdzaak over het falen van de overheid. De Jonge en Dekker projecteren dat falen vooral op het verleden dat achter ons ligt. Zij hadden zich echter ware helden van de terugtocht getoond als zij de moed hadden gehad om dat falen ook op het heden en de toekomst te richten. Nu lopen ze de kans om over vijf, tien, vijftien jaar als falende bestuurders in de publieke beklaagdenbank terecht te komen van een nieuwe commissie Geweld in de jeugdzorg. Niet alleen omdat ze de kinderen van IS-strijders ten onrechte en te lang aan hun lot overlieten, maar vooral ook omdat ze weigerden lessen te trekken uit de vele signalen die tot hen kwamen. Zoals dat in het verleden ook steeds het geval was.
CARTOON: Voodoo Games...Trump Tower Teheran is Nakende...of Niet...? / USA TRUMP VS. IRAN / RECHTS EXTREMISTISCHE SCHREEUWER / ACHTERLIJKE GLADIOOL / COUNTING DOWN & IMPEACH TRUMP /
 |
| Cartoon van 'The Mercury News', origineel (en meer) --- Hier --- |
 |
| Cartoon van Tom Janssen voor Trouw.nl, 'Tom' won vele Prijzen, w.o. de Tweede bij World Press Cartoon 2009, in de categorie Editorial Cartoon. Veel meer Cartoons van 'Tom' op zijn site: --- Hier --- |
***
Dutch/Nederlands: Het Hersenloze Gebrul/Getweet ook zo zat? |
| Cartoon van 'HenryPayne.com', originele post --- Hier --- |
Behoefte aan even stoom afblazen,
of om te kunnen lachen om alle idioterie,
of op reacties van gelijkgestemden?
Sluit je aan bij 'Counting Down Trump': dat kan, 'gratis en voor niets' --- Hier ---
**
English/Engels: Also Fed-up from the Brainless Brawling/Tweeting?Feel the Need to Release some Steam,
to Laugh over all the Madness,
or to Debate with/React to the Likes (like You)?
Join (don't Leave/Delete!!) 'Counting Down Trump': It's for Free! And You Join --- Here ---
SHARTIE AART DEKKER / MUZIEK / IMPEACH ACHTERLIJKE GLADIOOL TRUMP / GREENLAND-GATE: Commentaar NRC - 'Groenland kopen? Dat zijn geen grapjes, meneer de president' / CARTOON FOKKE & SUKKE / DENEMARKEN / MERKEL /
 |
|
en nog veel meer Fokke & Sukke --- Hier ---
|
*
SHARTIE AART DEKKERCartoon en Hoofdcommentaar van NRC Zeggen Allees...dus...
...is mijn commentaar verder overbodig...
Da's nog eens een korte, of niet soms!?!(AD)
*
Boudewijn de Groot - Welterusten meneer de president (1966)
Gepubliceerd op 6 jan. 2016
*
De wens van de Amerikaanse president Donald Trump om het autonome Deense territorium Groenland te kopen, leidde afgelopen week eerst tot wereldwijde hilariteit. Later tot ongeloof en verontwaardiging. Met name in Denemarken en Groenland. Nadat The Wall Street Jounal Trumps voorgenomen ‘vastgoeddeal’ bekendmaakte, twitterde de president een fotomontage van een gouden Trump Tower in het Groenlandse landschap, met de tekst: „Ik beloof dat ik dit niet zal doen met Groenland!” Een grapje van het staatshoofd van het machtigste land ter wereld. Maar niet heus. Want toen de Deense premier Mette Frederiksen duidelijk maakte niet van deze grappen gediend te zijn, zegde het Witte Huis een voor komende week gepland staatsbezoek, op uitnodiging van de Deens koningin Margrethe, af.
De VS zijn al veel langer geïnteresseerd in Groenland al was het maar
vanwege zijn strategische ligging. Maar om strategische redenen is
aankoop niet nodig: de Amerikanen hebben al een belangrijke marinebasis
in Thule. Overigens, in 1946 stelde president Truman al eens voor aan
de Denen om dit grootste eiland ter wereld, dat schuilgaat onder een
inmiddels slinkende laag ijs, te kopen. Maar de tijden zijn veranderd.
Landen en volkeren worden al enige tijd niet als handelswaar beschouwd.
Er staan in dit geval inmiddels ook echt wetten in de weg. Zo bepaalt
de, ook door de VS ondertekende, slotakte van de Helsinki-akkoorden uit
1975, vrij vertaald, dat de grenzen van de deelnemende staten door alle
partijen worden gerespecteerd.
De natuurlijke bodemschatten van Groenland, zoals diamant, zeldzame metalen en uranium, zullen Trumps belangstelling hebben gewekt. Zeker nu ze door de opwarming van de aarde in de nabije toekomst mogelijk voor het grijpen liggen. Wat overigens ironisch is. Want, zoals ook een ingezonden brievenschrijver in NRC opmerkte, eigenlijk ontkent Trump formeel het fenomeen klimaatverandering.
Inmiddels hebben de ministers van buitenlandse zaken van Denemarken en de Verenigde Staten de blikschade in onderlinge betrekkingen een beetje uitgedeukt. Men beschouwt elkaar weer als beste vrienden en betrouwbare bondgenoten.
Toch zou het verstandig zijn als Europa lering trekt uit de nieuwste strapatsen van de Trump. Het was al duidelijk dat hij lak heeft aan handelsakkoorden, milieu-akkoorden, of rakettenverdragen. Nu blijkt te meer dat Trump zich zelfs niet gehouden voelt aan internationale afspraken met betrekking tot het respecteren van de grenzen van soevereine staten. Afspraken die de kern vormen van stabiliteit, vrede en veiligheid in de wereld.
The Atlantic noemde Trumps houding in een analyse ‘territoriaal revisionisme’ dat wil zeggen het gebruikmaken van nationale macht om zich een land toe te eigenen tegen de wil van de betreffende soevereine regeringen en bevolking. „Het soort dingen dat de Russen en de Chinezen doen.” Zo ver gaat Trump nog niet. Maar duidelijk is wel dat Nederland, en de Europese Unie, er goed aan doen voorlopig stiptheidsacties uit te voeren in de betrekkingen met Amerikaanse bondgenoten.
In de praktijk wil dat bijvoorbeeld zeggen dat Amerikaanse verzoeken om militaire bijstand eerst eens extra grondig worden geëvalueerd.
Schepen sturen naar de Straat van Hormuz onder Amerikaanse leiding? De terughoudendheid in Europa om daaraan mee te doen, is terecht.
Medewerking verlenen aan het Amerikaanse buitenlands beleid onder deze president hoeft niet de eerste prioriteit te krijgen.
De natuurlijke bodemschatten van Groenland, zoals diamant, zeldzame metalen en uranium, zullen Trumps belangstelling hebben gewekt. Zeker nu ze door de opwarming van de aarde in de nabije toekomst mogelijk voor het grijpen liggen. Wat overigens ironisch is. Want, zoals ook een ingezonden brievenschrijver in NRC opmerkte, eigenlijk ontkent Trump formeel het fenomeen klimaatverandering.
Inmiddels hebben de ministers van buitenlandse zaken van Denemarken en de Verenigde Staten de blikschade in onderlinge betrekkingen een beetje uitgedeukt. Men beschouwt elkaar weer als beste vrienden en betrouwbare bondgenoten.
Toch zou het verstandig zijn als Europa lering trekt uit de nieuwste strapatsen van de Trump. Het was al duidelijk dat hij lak heeft aan handelsakkoorden, milieu-akkoorden, of rakettenverdragen. Nu blijkt te meer dat Trump zich zelfs niet gehouden voelt aan internationale afspraken met betrekking tot het respecteren van de grenzen van soevereine staten. Afspraken die de kern vormen van stabiliteit, vrede en veiligheid in de wereld.
The Atlantic noemde Trumps houding in een analyse ‘territoriaal revisionisme’ dat wil zeggen het gebruikmaken van nationale macht om zich een land toe te eigenen tegen de wil van de betreffende soevereine regeringen en bevolking. „Het soort dingen dat de Russen en de Chinezen doen.” Zo ver gaat Trump nog niet. Maar duidelijk is wel dat Nederland, en de Europese Unie, er goed aan doen voorlopig stiptheidsacties uit te voeren in de betrekkingen met Amerikaanse bondgenoten.
In de praktijk wil dat bijvoorbeeld zeggen dat Amerikaanse verzoeken om militaire bijstand eerst eens extra grondig worden geëvalueerd.
Schepen sturen naar de Straat van Hormuz onder Amerikaanse leiding? De terughoudendheid in Europa om daaraan mee te doen, is terecht.
Medewerking verlenen aan het Amerikaanse buitenlands beleid onder deze president hoeft niet de eerste prioriteit te krijgen.
Een versie van
dit artikel
verscheen ook in
NRC Handelsblad
van 26 augustus 2019
***
Dutch/Nederlands: Het Hersenloze Gebrul/Getweet ook zo zat? |
| Cartoon van 'HenryPayne.com', originele post --- Hier --- |
Behoefte aan even stoom afblazen,
of om te kunnen lachen om alle idioterie,
of op reacties van gelijkgestemden?
Sluit je aan bij 'Counting Down Trump': dat kan, 'gratis en voor niets' --- Hier ---
**
English/Engels: Also Fed-up from the Brainless Brawling/Tweeting?Feel the Need to Release some Steam,
to Laugh over all the Madness,
or to Debate with/React to the Likes (like You)?
Join (don't Leave/Delete!!) 'Counting Down Trump': It's for Free! And You Join --- Here ---
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
