Rosanne Hertzberger: Als 't goed gaat, kloppen politici zich op de borst @ryhertzberger https://t.co/jBxjaE6kh2 pic.twitter.com/YKN1aet6Fe
— NRC (@nrc) September 17, 2016
*
SHARTIE AART DEKKER - VERKIEZINGEN 2023
NSC-KANDIAAT ROSANNE HERZBERGER KRIJGT NU HOOGSTWAARSCHIJNLIJK DE KANS 'HET' BETER TE GAAN DOEN; IK BEN BENIEUWD
Er was eens een van Links tot Rechts zeer gewaardeerde columnist. Hij was wetenschapper, had een column in een seer gerespecteerde krant, trad op als commentator over velerlei onderwerpen in zeer diverse TV- & Radio-shows en bouwde voor zichzelf zo´n reputatie dat hij ministeriabel werd geacht, en aldus geschiedde... PvdA´er Ronald Plasterk - want over deze man heb ik het - werd bepaald geen succes als minister, ik schreef er --- Hier --- al eens iets over, maar gooide zijn geloofwaardigheid pas echt compleet op de mestvaalt vanaf het moment dat hij weer columnist werd, voor dagblad ´De T.´ maar liefst...in niets herken je in de Plasterk van vandaag de dag nog de bevlogen PvdA´er die hij ooit was, tenzij als zeer gefrustreerde, hoererende, ex-PvdA´er, van ´t soort waar er wel meer van rondlopen; die komen dan veelal uiteindelijk uit bij Rechts of zelfs Extremistisch Rechts...ik ga geen namen noemen - tenminste, nog niet - maar...
´Reageren? Graag!´
Er zijn natuurlijk meer voorbeelden van vergelijkbare carrières die minder spectaculair fout lopen, of zelf best wel goed - ik denk hierbij aan de huidige demissionaire minister van Hoger Onderwijs Robbert Dijkgraaf, die zelfs in het rampzalige kabinet Rutte-IV best aardig overeind blijft - maar die is dan weer zo weinig tijd gegeven dat we nu nog niet, en misschien wel nooit zullen weten of hij een succesvolle minister genoemd zal mogen worden of niet.
Goed, na dit aanloopje dan over de vrouw die een nogal vergelijkbaar pad lijkt te gaan - met dat verschil dat zij als jonge wetenschapper en columnist juist behoorlijk Rechts begon.
Rosanne Herzberger staat op een dik verkiesbare plek op de Lijst Omtzigt / Nieuw Sociaal Contract. Dus een nieuwe ronde, nieuwe kansen om te kijken hoe haar pad zich zal voortzetten.
Ik al enkele malen eerder naar aanleiding van haar columns, je leest het --- Hier --- en --- Hier --- en --- Hier --- deze terugzoekende blaak dat ik nog heel wat andere columns van haar met wat notities voor een eigen Post in de pijplijn zitten - dus wie weet...wordt wellicht vervolgd!
Rode draad door al die columns: ze is bepaald niet zuinig geweest met
kritiek op politici, of het nu kamerleden of bewindspersonen betrof. Ze
heeft de lat dus heel hoog gelegd voor zichzelf!
Herzberger schreef zelf ook weleens over Plasterk, bijvoorbeeld in --- Deze Column 'Geef-die-scholier-maar-een-duwtje (2012)' ---
FRAGMENT:
"....
Zelden ben ik het eens met Tweede Kamerlid Ronald Plasterk (PvdA), maar afgelopen zondag had hij toch een punt in Buitenhof, toen hij voorstelde om zo’n bètastudie financieel aantrekkelijker te maken. Ik zou zelfs verder willen gaan. Je kiest een aantal studierichtingen uit waarvan we echt genoeg afgestudeerden hebben in ons land. Elke student die deze studie kiest, laat je vanaf jaar één een langstudeerboete betalen. Boodschap: elk jaar dat je aan deze studie hebt besteed, is er één te veel, of althans, elk jaar dat jij maar tweeduizend euro collegegeld hebt betaald en dus een bak met subsidie voor jouw opleiding communicatiewetenschappen hebt ontvangen, is er één te veel.
Presentatrice Clairy Polak van Buitenhof was, als vanzelfsprekend, volledig ontdaan door het voorstel van Plasterk. De gelijkheid zou in het geding zijn. Animal Farm, bracht ze ontgoocheld uit – maar uiteindelijk mag een maatschappij best zijn gemeenschapsgeld uitgeven aan de hand van haar behoeften. Hoeveel bedrijfseconomen heeft een land écht nodig? Op een bepaald moment zijn er toch gewoon genoeg communicatiewetenschappers? Het barst van de organisatiepsychologen, adviseurs, coaches en trainers. Deze ‘mensenmensen’ zijn allemaal op zoek naar een werknemer om te psychologiseren. Dit land bulkt van de mensen die alleen maar waarde rondschuiven in plaats van waarde creëren. We leiden containers vol human resources managers op. Zij moeten uiteindelijk allemaal voor grote instanties en bedrijven, in dezelfde piepkleine vijver met ingenieurs, vissen naar die enkeling die een beetje een degelijke assemblagelijn kan ontwerpen. Dertigduizend mensen in Nederland studeren rechten. Waarom denk je dat er zo veel regeltjes zijn in dit land? Waar moeten die mensen zich anders mee bezig houden?....
..."
Maar de meest intrigerende column schreef ze - jaren geleden al - eigenlijk over zichzelf als onderdeel van een groep waar ze nu dus sinds kort bij hoort: ´Als het goed gaat, kloppen politici zich op de borst´ je kunt hem hieronder of op de site van NRC - waar zowel zij zelf als Plasterk ooit - columnist was teruglezen.
Ik volgde haar al lange tijd, nauwelijks nodig om te zeggen dat dat vanaf nu nog meer - met argus-oog, zou ik haast zeggen - het geval is...
...eens kijken of ze tenminste deze door haarzelf geschetste valkuil weet te vermijden!
AART DEKKER
*
Als het goed gaat, kloppen politici zich op de borst
Rosanne Hertzberger is microbioloog.
‘Gatti knikt naar de contrabassen en weg stuiven de vijf tonen die Mahler zo luid mogelijk en ‘wild’ gestreken wilde hebben.” Ik wantrouw leiders. Daniele Gatti bijvoorbeeld, de nieuwe chef-dirigent van het Concertgebouworkest die tijd ens zo’n concert de vreemdste bekken trekt en met zijn armen zwaait alsof zijn leven ervan afhangt. Dat hij zijn eigen signatuur heeft en hij het orkest vooraf instrueert hoe hij wil dat Mahlers 2e symfonie klinkt in Amsterdam, dat is duidelijk. Maar op het moment zelf? Wat als hij in de zaal was gaan zitten? Wat nou als het orkest niet in vervoering wordt gebracht door het bezwerende spel van de dirigent maar andersom?
„Het is mijn eigen fout”, zegt José Mourinho, trainer-coach van Manchester United na de verloren derby tegen Manchester City. Afgelopen donderdag verloor hij weer, ditmaal tegen Feyenoord. Na het fiasco van Van Gaal krijgt ook Mourinho het sterrenteam niet aan het winnen en dat wijt hij aan zichzelf. Maar niemand weet of dat terecht is. Misschien als Mourinho niet driftig langs de lijn had gestaan maar op de tribune een potje candy crush had gespeeld, was zijn team wel tot scoren gekomen.
„Prachtige cijfers.” Zo reageerde Asscher op de nieuwste werkgelegenheidscijfers. Die lieten weer een mooie stijging zien. 20.000 minder werklozen dan in juli, de laagste cijfers sinds de piek van februari 2014. „Maar”, voegde hij eraan toe, „we zijn nog niet klaar”.
Asscher is zo’n opgestroopte mouwenman. Net als Justin Trudeau, Barack Obama, Jesse Klaver. Met zo’n frisse ‘we zetten de schouders eronder’-houding. Ik vind dat soort doenerigheid griezelig. „Weet u waar ik naar toe wil met dit land?”, zegt een politicus dan. Dan denk ik: jij gaat helemaal nergens naar toe met ons land. Jouw taak is op de winkel te passen, hier en daar wat aan de knoppen te draaien en Nederlanders niet te veel voor de voeten te lopen.
Wij schrijven heel veel toe aan politici en politici schrijven op hun beurt weer veel toe aan hun beleid. Dat geldt wereldwijd trouwens. Bill Clinton roept enthousiast op verkiezingsbijeenkomsten dat de Amerikaanse economie met democratische presidenten in het Witte Huis telkens meer groeit en meer banen creëert dan met een Republikein aan het roer. Toeval, zeggen economen die die bewering onderzochten. Clinton profiteerde tijdens zijn eigen termijnen vooral van de technologische bubbel. Die bubbel barstte net toen Bush aantrad, waarna hij ook nog 11 september voor zijn kiezen kreeg en een financiële crisis. Tijdens Obama was er maar één weg, en die ging omhoog. Niet alleen in Amerika. Wereldwijd staan leiders zich op de borst te kloppen dat dankzij hun kundige en daadkrachtige leiding de economie weer in de lift zit. Stuk voor stuk dirigenten die meedansen op de muziek.
In een land kan je geen gecontroleerde experimenten doen. Je kunt niet in een parallelle werkelijkheid bekijken wat er was gebeurd als de Nederlandse regering de hele dag een beetje had zitten candy crushen. Misschien was de werkeloosheid dan ook wel teruggelopen. Dat er enorm veel is getrokken en geduwd door Rutte om de werkloosheid binnen de perken te houden, is duidelijk. Er verdwenen enorm veel banen, bijvoorbeeld in de thuiszorg. Tegelijkertijd kwam er ook 600 miljoen euro beschikbaar voor allerhande leerwerkplekken en omscholingstrajecten om ervoor te zorgen dat werknemers in dienst bleven en zich in de toekomst weer nuttig konden maken.
Begrijp me niet verkeerd: die gesubsidieerde scholing lijkt mij een prima besteding van belastinggeld. Opleiding is core business van de overheid. Het is een goed idee om in tijden van werkloosheid mensen te stimuleren om nog eens wat bij te leren in plaats van te wachten op een nieuwe baan. In een hoogtechnologische economie als de Nederlandse is niemand kwetsbaarder dan ongeschoolde arbeiders. De effecten zijn moeilijk meetbaar. Misschien zorgde die omscholing voor beter inzetbaar personeel en lagere werkloosheid. Misschien had je er net zo goed honderd ecoducten van kunnen aanleggen. Of gewoon alle werkenden een cadeaubon van tachtig euro kunnen geven om bij Blokker of V&D uit te geven.
Ooit hoorde ik een voetbalcoach op de radio toegeven dat het best verstandig was om juist als je team voor staat, extra veel theater te maken langs de lijn. Dan associëren de mensen jouw gezicht met succes en kun je bij een volgende club meer geld vragen. Nederlandse politici zijn van oudsher niet zulke borstkloppers, maar toch is voorzichtigheid geboden. Zeker nu het verkiezingstijd is. De komende maanden worden de mouwen weer wat verder opgestroopt en staan onze leiders weer driftig langs de lijn met hun armen te zwiepen. Vooral als het goed gaat, let maar op.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten