Cartoon overgenomen van 'spotpen.nl',
SHARTIE AART DEKKER
Nou dat is dus - ook vandaag - weer Niet Gelukt...
Wèèr een debat...
Wèèr een debat dat al schipbreuk leed voor het zelfs maar begonnen was, omdat de Daden van Markje 'Flutte' Rutte zo flagrant in tegenstelling zijn met zijn (holle) Woorden dat niemand verwachten kan dat (tenminste de) oppositiepartijen dat niet direct aankaarten...
Wèèr - meer dan ooit tevoren - een Rutte die alles - maar dan ook werkelijk ALLES - Plat-lult...
En dus wèèr - óók meer dan ooit eerder - kamerleden die afhaken - deze keer lieten velen hun tweede termijn maar 'gewoon' zitten omdat het toch allemaal zinloos is...
De dood in de pot (van de Democratie); dat is wat het is...
En wèèr een nagel aan de doodskist van de politicus Rutte - want ooit komt de Paybak Time - en dat hij daar geen enkele notie van lijkt te hebben...dat is misschien wel het meest zorgwekkend van alles...
Wordt - helaas - wèèr vervolgd.....................
.........
... Brrrrrrrr...
(AD)
P.S. Rosanne Hertzberger had natuurlijk in februari in onderstaande Column gelijk, hoezeer gelijk dat wordt sindsdien debat na debat aangetoond; ze heeft dus nu meer gelijk dan ooit...maar hoe?
Het is eind februari 2021 en de politieke lente is losgebarsten. De frivoliteit en het maatschappelijk enthousiasme spatten van de enorme borden af. Zes kolommen breed en vijf rijen hoog aanschouwt de kiezer het rijke assortiment van politieke bewegingen, belangengroeperingen en ander maatschappelijk ondernemerschap. Ieder krijgt evenveel ruimte. Op straatniveau vind je de eclectische mix van Feestpartij, Jezus Leeft, Splinter, Piraten, Libertariërs, artsen, boeren, jongeren en Henk Krol. Helemaal bovenaan, alleen van afstand zichtbaar, kijken Rutte, Wilders, Hoekstra, Kaag op ons neer.
Ik heb me weleens beklaagd over die versplintering. Niet alleen de politici moeten over hun eigen schaduw springen en samenwerken. Ook kiezers zouden met hun stem niet alleen een partij moeten steunen die zo naadloos mogelijk aansluit bij hun hyperindividualistische politieke voorkeur, maar zelf ook gewoon eens verantwoordelijkheid nemen en op iets gewichtigs stemmen, iets wat substantie heeft en iets in de melk te brokkelen. Al was het alleen maar om dit land bestuurbaar te houden.
Maar het heeft ook wel wat, die eruptie van politieke pluriformiteit. Die verkruimeling verrijkt ook. Iedereen wil meedoen, omdat het zin heeft, omdat je stem gehoord wordt. Het heeft kennelijk zin om met je trekker naar het Malieveld te rijden. Om met je hond in de gang van het parlementsgebouw te bivakkeren. Om op pannen te slaan buiten het torentje. Wie veel kabaal maakt wordt gehoord. En in die permanente dynamiek van complexe akkoorden wordt soms geluisterd naar huisartsen, leerkrachten, chronisch zieken, boeren.
Wie op de verkiezingsborden kijkt kan concluderen dat Nederland nooit democratischer is geweest dan nu. Hoe onrealistisch het ook is dat de partijen op ooghoogte daadwerkelijk een zetel halen: het heeft kennelijk wel zin om een politieke partij op te richten en je boodschap uit te dragen. Na de verkiezing kun je altijd verder op je YouTubekanaal, op je Twitter, Facebook of Instagram, je LinkedIn-account, of je podcast op Spotify zetten. Ironisch om te zien hoe de digitale monopolisten juist die versplintering hebben gefaciliteerd.
En toch staat die democratie onder druk. Want terwijl er zoveel mensen staan te dringen om de Kamer in te komen, staan er net zoveel parlementariërs die niet kunnen wachten om diezelfde Kamer weer te verlaten. Ook deze verkiezingen lekt de ervaring, kennis en kunde met tientallen Kamerleden weg, terwijl juist die ervaring zo belangrijk is om de regering te kunnen controleren.
En die controle is tegelijkertijd moeizamer en belangrijker geworden. In het rapport van de commissie-Bosman over de problemen bij uitvoeringsorganisatie UWV, Belastingdienst en rijbewijzenverstrekker CBR, krijgt ook de Tweede Kamer uitgebreid kritiek. Ze moeten daar dieper graven, vastbijten, betere wetten maken, en ook naar de uitvoerbaarheid kijken. Doen ze in praktijk ook daadwerkelijk voor de Nederlandse burger wat ze moeten doen? Dat is niet mediageniek, maar wel essentieel voor het functioneren van de overheid.
Dankzij de Rutte-doctrine moeten Kamerleden daarnaast ook nog detective spelen om écht te weten te komen wat er gebeurt. Het duurt nog wel even voordat al die nieuwkomers ook insiders worden, een luis in de pels kunnen zijn. Het Kamerlidmaatschap is een vak. En Pieter Omtzigt zelf, die dat altijd zegt, is moe gestreden en doet het tijdelijk iets rustiger aan.
Wat nu dreigt is dat het parlement niet alleen versnippert maar ook nog vluchtiger wordt dan het al was. Gevuld met passanten die alleen geïnteresseerd zijn in het vechten voor hun splinterbelangen. Dingen die er leuk uitzien voor de bühne.
Deze Tweede Kamerverkiezingen zouden we ons niet alleen moeten amuseren met de regenboog van karakters en debatten, maar het ook over de zwakke positie van het Kamerlidmaatschap zelf moeten hebben. Niet alleen de regering en haar uitvoeringsorganen hebben achterstallig onderhoud en investering nodig. Niet alleen het fysieke gebouw van de Kamer hangt met ducttape aan elkaar. Het Kamerlidmaatschap zelf moet meer tanden krijgen. Het is een impopulair standpunt, zeker in verkiezingstijd, maar kandidaten zouden allereerst een flinke pot geld voor zichzelf moeten opeisen. Elk Kamerlid zou uitgerust moeten worden met een eigen kabinetje van medewerkers, secretaresses, en een stel slimme assistenten, wroeters, pitbulls, met ervaring en politieke ambacht.
Een eerlijke partij in de Tweede Kamer zou dat als prioriteit bovenaan zijn partijprogramma moeten zetten.
Rosanne Hertzberger is microbioloog en heeft iedere zaterdag een Column in/op NRC
over de raakvlakken tussen wetenschap en het dagelijks leven.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten