*
COLUMN AART DEKKER
En dit is waarom ik (soms) boos ben...
Deze column van Rosanne Herzberger stond al een hele tijd klaar om (eens) te delen...
Nou, nu dan maar eens...
En dan is een leuk plaatje erbij ook altijd aardig, en de eerste toepasselijke cartoon die ik vond stamt al uit 2018...
Nu is de ene boze burger de andere niet, en vooral de manier waarop mensen hun - al dan niet terechte -
boosheid of zelfs frustratie(s) uiten maakt natuurlijk ook nog wel wat uit...
Eerst even Rosanne Herzberger: al heel lang columniste voor NRC, wat op zich al knap is. Ik vond haar altijd al een uitstekende columniste, maar was het in de beginjaren vaak niet met haar eens. En dan dacht ik weleens: 'zo intelligent, en dan toch regelmatig zulke botte, niet al te slimme dingen schrijven'... Nou ja, ze schrijft het nu zelf: 'Ik was een rechtse studente'. Dat verklaart veel...
Maar in de loop der jaren zag ik steeds vaker het inzicht doorbreken dat haar jeugdige simplisme en soms nogal simplistische redenaties toch niet helemaal realistisch waren, haar analyses meer hout snijden, en haar menselijkheid steeds meer boven komen bubbelen. kortom; we waren het vaker en vaker eens...
Wat mezelf betreft; ik schaar me in het algemeen niet bij de meutes die nogal eens onder het labeltje 'boze burger' gevat werden/worden. Maar ik roep wel al lang in politieke discussies onder vertrouwde mensen 'ik ben óók boos!'
Waarom?
Ach, laat ik het zo stellen: als je al je halve leven noodgedwongen in de WAO zit, als je voor die uitkering zo'n 14 jaar hebt moeten vechten - een groot deel van die tijd met juridische procedures tot aan de hoogste rechter toe, en altijd gelijk krijgt, maar de tegenpartij ondanks eigen falen 'gewoon' steeds weer in beroep gaat omdat de zakken van de (semi-)overheid nu eenmaal peilloos diep zijn - als je daardoor lange tijden te weinig, of zelfs helemaal geen inkomen had, en het rechtzetten van die misstanden door diezelfde overheidsinstanties eindeloos duurt en ook nooit goed gebeurt...tsja, 'Toeslagenaffaire avant la lettre'. En dat dan in de wetenschap dat ik de touwtjes nog wel aan elkaar wist te knopen, maar dat ik talloze lotgenoten tegenkwam voor wie dat nauwelijks of niet het geval was. Sterker nog: er was een tijdbestek van slechts een paar maanden waarin ik over drie van die lotgenoten hoorde dat ze er het loodje door legden - door (keurings-)stress, totale wanhoop gewoon dood gingen. Als ik dan al niet boos werd door wat mezelf overkwam, dan toch in ieder geval door wat ik wist dat anderen gebeurde... Nu ben ik me er volledig van bewust dat je van 'altijd boos zijn' niet gelukkiger/beter wordt, vandaar dus het '(soms)' boven dit stukje, maar van je kop in het zand steken, van het proberen te negeren van alle wantoestanden in het 'gave landje van Mark Rutte' wordt het - en dus ook ik - zeker ook niet beter...het gaat dus om de balans...
Maar daar bleef het niet bij; toen het eenmaal duidelijk was dat ik de WAO niet kon ontlopen, dat ik mijn baan - hoe part-time ook, en hoe goed mijn pers bij mijn bazen ook was - hoogstwaarschijnlijk op termijn kwijt zou raken, en ik door voortdurende reorganisaties van het grote concern waar ik onder viel steeds meer een nummer werd, wilde ik toch zinnig bezig blijven en iets terug doen voor de samenleving die mijn uitkering betaalde. Ik koos voor het Basketball; dan kon ik het nuttige met het (soms) aangename verenigen, en bovendien verzocht de gemeente Den Haag mij of ik geen initiatieven wilde ontplooien, mij werd alle steun toegezegd... Dat was zwaar - achteraf kan de conclusie alleen maar zijn: te zwaar - maar spijt dat ik eraan begonnen ben heb ik nooit gehad. Wel dat ik er veel te lang en te hard mee door gegaan ben; want een wethouder beloofde veel, kwam te weinig, te laat na, maar was tenminste nog van goede wil...zijn opvolger echter was corrupt en had hele andere prioriteiten en bracht alle met bloed, zweet en tranen tot stand gebrachte initiatieven in no-time tot het randje van de afgrond. En toen kreeg ik nogmaals de overheid in al zijn macht en kwaadaardigheid over me heen, en werd alles wat we hadden opgebouwd nog sneller afgebroken dan we het hadden opgebouwd. En toen ik tegenspel bood, werden alle registers opgetrokken om me onder de grond te stampen; smaad, laster, chantage van derden...jaja, die lokale Haagse politiek toch...
Er is nog wel meer gebeurd, maar ik wilde het kort houden...laat ik dit zeggen: als je zo lang met gezondheidsproblemen te maken hebt - op zich al moeilijk genoeg - maar dan ook nog eens de uitwassen van decennia 'Rechts rotbeleid' moet verstouwen, dan kom je vanzelf steeds meer in het verdomhoekje terecht, dan wordt alles steeds net weer wat slechter, en over decennia stapelt dat dusdanig, dat je vanzelf het punt bereikt dat je reserves in alle opzichten uitgeput raken...en dat dan bovenop een ziektebeeld - o.a. ME/CVS - dat in zichzelf al door een permanent energiegebrek en uitputting wordt bepaald. En die onredelijke overheid en alle andere bureaucratische effecten die Nederland voor steeds meer burgers en 'Vernederland' en bureaucratische hel maken, tsja, die maken o.a. boos...(soms)... Niet alleen om mezelf, maar ook om wat ik zie dat anderen aangedaan wordt. Vandaar...
Gelukkig is Rosanne Hertzberger in de liberale zakenkrant NRC het steeds vaker met me eens, en dat Trouw dus in 2018 al bovenstaande cartoon plaatste is dus ook helemaal geen toeval...
AART DEKKER
*
21 oktober 2022
Ben je niet
boos in 2022, dan heb je geen hart
Column Rosanne
Hertzberger
Originele column en meer --- Hier ---
Over Rosanne Hertzberger
Iedere week schrijft wetenschapper Rosanne Hertzberger over de
raakvlakken tussen wetenschap en het dagelijks leven.
De spreuken waarmee ik opgroeide, blijven in mijn hoofd
rondzingen. „Wanneer je niet links bent voor je dertigste heb je
geen hart. Wanneer je niet rechts bent na je dertigste heb je geen
verstand.”
Ik bemerk bij mezelf de omgekeerde dynamiek. Als student begon ik
rechtser dan het midden. Bijna één miljoen mensen hadden een
arbeidsongeschiktheidsuitkering. Massa’s jongeren kregen op hun
achttiende verjaardag een Wajong-uitkering cadeau. Het was een tijd
van gratis scootmobielen voor iedereen. Kortom, ik kon Rutte wel
volgen wanneer hij zei dat we de krentenbollen niet ook nog eens
konden
gaan nivelleren.
Spreuken waarmee ik volwassen werd: inkomensafhankelijke
krentenbollen. Ik dacht eraan toen minister Schouten (Armoedebeleid,
ChristenUnie) onlangs een gratis
ontbijt op scholen met veel kwetsbare kinderen introduceerde. Het
rechtse kind in mij denkt: die scholen zijn direct hun ontbijtjes
kwijt wanneer ze wat minder kwetsbare kinderen aantrekken. En die
ouders moeten ook niet al te hard proberen uit hun kwetsbare positie
te komen met dat inkomensafhankelijk ontbijt. De linkse moeder
schreeuwt terug: die kinderen hebben honger. Geef ze eten.
Ik herinnerde me een commentaar in Elsevier destijds,
over het leenstelsel. PvdA-leider Wouter Bos had gezegd dat
studiefinanciering betekende dat de slager zou meebetalen aan de
studie van de jurist. In werkelijkheid, stond daar, was het juist
andersom. In dit land hoesten de rijken veruit de meeste belasting
op, inclusief AOW, onderwijs, zorg.
Later zag ik pas in wat een flauwekulargumentatie dit allemaal
was. Nee, de slager betaalt inderdaad niet voor de opleiding van de
jurist. Maar de reden dat de jurist zoveel belasting betaalt is omdat
hij een achterlijke hoeveelheid geld verdient.
Spreuk uit mijn jeugd: ik wens je toe dat je later veel belasting
moet betalen.
Veranderde ik? Of veranderde mijn tijd? De spreuken uit mijn jeugd
waren afkomstig van een generatie die een geweldig grote ruk naar
rechts maakte: van flowerpower naar greed is good. Zitten we
nu in de omgekeerde dynamiek? Als je niet optimistisch was in de
jaren negentig had je geen verstand. Als je niet boos bent anno 2022
heb je geen hart.
Mijn persoonlijke ommekeer zat vooral in mijn hoge verwachtingen
van het bedrijfsleven. Als trots student aan de TU Delft was ik op
weg naar DSM, Heineken, Corbion of Rijk Zwaan. Maar toen ik
afstudeerde in 2008, had DSM een vacaturestop. Bovendien was ik
tijdens mijn eerste avonturen op de Research&Development-afdeling
van Nestlé toch vooral verslingerd geraakt aan de fundamentele
onderzoeksvraagstukken die er lagen – en niet direct gecharmeerd
van de uitdagingen rondom de productie van kattenvoer. Moesten
biotechnologen daar hun goede tijd en energie aan spenderen?
De industrie stelde mij teleur. Ik spreek nog regelmatig op haar
bijeenkomsten. Bedrijven vragen me voor een blik van buiten. Het mag
best schuren en confronteren, zeggen ze. Maar in het voorgesprek
krijg ik steeds vaker de vraag of ik ook iets positiefs kan zeggen.
Iets wat perspectief kan bieden.
Dan denk ik: wat dan? Ik zie bedrijven nog altijd met de prijzen
van cola en hamburgers stunten – ondanks de protesten van hun
voedingsdeskundigen of duurzaamheidsteam. Want de klant is en blijft
koning. Ik zie bedrijven medicijnen verkopen waarvan oncologen
betwijfelen of ze überhaupt iets doen en vervolgens klagen dat de
Nederlandse zorg deze niet gewoon netjes voor de hoofdprijs inkoopt.
Ik zie bedrijven zeven jaar na het klimaatakkoord van Parijs en
vijfentwintig jaar na het protocol van Kyoto trots wijzen op hun
gloednieuwe verduurzamingsdingetjes. Ik kan alleen maar denken dat
dit veel te weinig en veel te laat is.
Wat wil je in vredesnaam dat ik voor positiefs zeg? Ik zie een
kloof ontstaan tussen de Nederlanders die vertwijfeld tussen alle
protesten roepen dat dit toch zo’n gaaf land was en de Nederlanders
die uit wanhoop en woede de berm in de fik steken. Ik zie die kloof
in mijzelf.
Spreuken uit mijn jeugd: als je niet leuks kan zeggen, zeg dan
maar niets. Spreuken om te vergeten. Ik spreek en het is niet
vrolijk. Het is niet de tijd voor optimisme.
Rosanne Hertzberger is
microbioloog.
Originele column en meer --- Hier ---
Ter vergelijking: de rechtse Hertzberger 10 jaar geleden: '2013/05/04/stofzuigende-staat'
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten