—
Hakim Bezri (@hakimbezri) January
13, 2019
FRAGMENT(NRC-Opinie Sport, Column Caroline Trujillo, 'Droommigrant Hakim Ziyech'):
“........ Ik leefde mee toen
Ziyech, gezet voor het oude migrantenblok, koos om voor Marokko uit
te komen. Als Nederland en je land van herkomst twee vrienden van je
zouden zijn, is Nederland die ene die in het café, als hij te veel
Geerts of Thierry’s op heeft, gaat dreigen de vriendschap op te
zeggen. „Als je je niet zoals ik gedraagt, ga je maar.” Of: „Eén
strafbaar feit en je bent exit.” In dat café wordt het afschaffen
van de dubbele nationaliteit: „Je moet kiezen tussen hem of mij.”
Van het land van herkomst hoef je geen rondje te verwachten, want dat
heeft geen cent te makken, maar het behandelt je nooit, hoe beneveld
ook, als een ledemaat dat hij zou kunnen afhakken. Daarom begreep
ik dat Ziyech voor Marokko koos. Dat zou u waarschijnlijk ook doen.
Helemaal als Johan Derksen, voor hij van zijn kruk lazert, roept dat
je dankbaarheid moet tonen. Een thuisspeler hoeft dat nooit.......
…..
...”
De complete originele Column op NRC.nl:
Opinie
Droommigrant
Carolina Trujillo
15
mei 2020 Leestijd 2 minuten
Ajax kon Hakim Ziyech geen waardig afscheid geven met een staande ovatie in een bomvolle Arena, dus brachten ze hem naar een leeg Tuschinski-theater en lieten hem daar zijn mooiste momenten bij Ajax in bioscoopformaat terugkijken. Met Ziyech heb ik een ding gemeen en dat is het migreren. Dan kunt u wel zeggen: ah joh, die Ziyech is helemaal geen migrant, die is in Dronten geboren, maar een mens komt niet uit het postcodegebied waar hij toevallig op aarde kwam, afkomst huist in heel andere zaken.
Ik begon met migreren toen ik vier was, inmiddels weet ik er een aantal dingen over. Een daarvan is dat er geen weg terug is, eens een migrant altijd een migrant, zelfs wanneer je terugkeert, is jouw wereld voor altijd anders dan die van je naasten die thuis bleven. Het is als het verschil tussen een team dat altijd thuis speelt en een team dat vooral de uitwedstrijden kent.
Ik leefde mee toen Ziyech, gezet voor het oude migrantenblok, koos om voor Marokko uit te komen. Als Nederland en je land van herkomst twee vrienden van je zouden zijn, is Nederland die ene die in het café, als hij te veel Geerts of Thierry’s op heeft, gaat dreigen de vriendschap op te zeggen. „Als je je niet zoals ik gedraagt, ga je maar.” Of: „Eén strafbaar feit en je bent exit.” In dat café wordt het afschaffen van de dubbele nationaliteit: „Je moet kiezen tussen hem of mij.” Van het land van herkomst hoef je geen rondje te verwachten, want dat heeft geen cent te makken, maar het behandelt je nooit, hoe beneveld ook, als een ledemaat dat hij zou kunnen afhakken. Daarom begreep ik dat Ziyech voor Marokko koos. Dat zou u waarschijnlijk ook doen. Helemaal als Johan Derksen, voor hij van zijn kruk lazert, roept dat je dankbaarheid moet tonen. Een thuisspeler hoeft dat nooit.
Ziyech vertrekt naar Chelsea, Engeland. Van enkel ‘migratieachtergrond’ maakt hij daarmee de transfer naar droommigrant. Dat is die waarvan de droom in het buitenland woont. Om daarbij te komen moet de droommigrant zijn volk verlaten. Droommigranten zijn meestal jong en gaan alleen. Ik was 21 toen ik uit Montevideo vertrok omdat ik zo nodig schrijver wilde worden. Wat veel droommigranten gemeen hebben, is dat ze ooit in een vertrekhal hun moeder zagen vechten tegen tranen veroorzaakt door hun keuze. Een gevecht dat moeders altijd afleggen.
Van alle wedstrijden die Ziyech zal spelen, is er een die hij niet kan winnen: die tegen de tijd die hij heeft met de zijnen. Tijd heeft elke wedstrijd tegen je gefikst. Voor je het weet, zit je in de tweede helft van je leven en heb je tientallen verjaardagen gemist. Daarom hoop ik dat Ziyech, meer dan bekers en schalen, momenten met zijn naasten zal vasthouden.
Tegen het slot van de vertoning in Tuschinski kwamen de afscheidsfilmpjes die vrienden voor hem hadden opgenomen. De klap werd voor het laatst bewaard: het filmpje waarin zijn moeder hem toesprak. Het was het moment waarop Ziyech brak. Die jongen gaat het zwaar krijgen in de vertrekhal.
Carolina Trujillo is
schrijfster.
Een versie van dit artikel verscheen
ook in NRC
Handelsblad van 16 mei 2020
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten