Voorbeschouwing EuroChallenge Cup

Ik schreef het al in mijn vorige stukje: 'we', en daarmee bedoel ik de publieke opinie wat basketball betreft (voor zover er zoiets bestaat tenminste), zijn de afgelopen maanden alleen maar bezig geweest met rand-zaken. Het ging over Orien Greene en zijn al dan niet vermeende 'doping-gebruik', of Amsterdam daarom nu wel/niet verdiende Kampioen te zijn of heten, als gevolg daarvan of Den Bosch alsnog wel/niet Kampioen kon worden (of heten, want verdiend had dat Kampioenschap natuurlijk nooit kunnen zijn), daarna ging het om weer allerlei zaken die samenhingen met de financiële perikelen bij Amsterdam Basketball.

Andere, mijn inziens veel zwaarwegender problemen waar 'wij' in het Nederlandse Basketball mee van doen hebben; zoals het besturen van onze bond (de NBB), de Rayons (en dan met name die in Noord Holland, Zuid en Oost; allemaal al langer of korter zonder volwaardig bestuur!), het op een hoger plan krijgen van het Nationaal Heren Team, het verliezen van teams door de Economische Crisis, het SAMEN ontwikkelen van de FEB-League/Eredivisie tot een volwaardige, bedrijfsmatig goed gerunde eenheid, het feit dat er nu diverse Jeugdteams gepromoveerd zijn naar het A-Divisie niveau maar dat we natuurlijk nog lang geen A-level begrotingen hebben voor Jeugd-NT's op A-niveau (en hoe we dat wel voor elkaar denken te gaan krijgen?!), en nog veel meer urgente zaken die spelen in 'Basketballend Nederland', die zaken kregen en krijgen nauwelijks aandacht, laat staan dat er een echte, fundamentele discussie over plaats vond/vindt.

Zoals ik al schreef: “in mijn beleving is 'het' nog niet echt op gang gekomen! Toch is de competitie bij de Heren al voor meer dan een kwart voorbij. En zo begint deze week dus ook al weer het Europese Seizoen van 'de zich benadeeld voelende partij (in 'de doping zaak'), Eiffel Towers Den Bosch' in de EuroChallenge. Ook voor Amsterdam Basketball gaat het Europese Seizoen verder in deze 'EuropaCup-3'. In de kwalificatieronde voor de EuroCup werd thuis gewonnen van Dynamo Moskou, uit was deze tegenstander toch nog een maatje te groot.

Jammer, want het team van vorig jaar zou wel raad hebben geweten met deze Russische ploeg.
Extra jammer dat Eiffel, na alle misbaar die men maakte over het hen 'ontstolen' Kampioenschap (vanwege vermeend niet juist handelen van Amsterdam en 'de Bond'), werd hen alsnog deelname in de EuroCup aangeboden door het Amsterdamse bestuur. De Bosschenaren sloegen dit 'last-minute buitenkansje' echter af. Den Bosch had, ook met het huidige team, een goede kans gehad om voor het eerst sinds jaren weer mee te doen aan de 'next best' EuropaCup, maar zag ervan af...

Maar goed, het is zoals het is. Net als vorig jaar, zullen dezelfde twee clubs Nederland vertegenwoordigen in de EuroChallenge, een Bekertoernooi dat ook ieder jaar weer wat sterker bezet is. Vele bekende clubnamen dus, en enkele minder bekende clubs. Sommige bekende clubs gaan overigens wel schuil onder nieuwe (onbekende) schuilnamen. Dit stukje dient o.a. om daar doorheen te prikken.


Kampioen Amsterdam speelt, met een 'veredeld Juniorenteam' leuk mee in de Eredivisie, won al een keer van Dynamo Moskou, maar het verrassingseffect daarvan lijkt nu voorbij. Men speelt in de groep met: SCAVOLINI SPAR PESARO (ITA), KRASNYE KRYLIA (RUS) en BC "Minsk-2006" (BLR). De Italianen zijn natuurlijk een grote bekende club. De Russen lijken onbekend (en voor sommigen dus wellicht onbeduidend) maar zijn dat niet; het gaat namelijk om de club die eerder bekend stond als 'Samara', en ook dat is een grote naam in Europa. De Wit-Russen van Minsk hebben bij mijn weten op clubniveau recentelijk wat minder bellen doen rinkelen, en zeker niet in Nederland.

Runner-Up Den Bosch heeft zich natuurlijk de afgelopen zomer, ten koste van de grootste rivalen in Nederland (Amsterdam en Groningen), aan zienlijk versterkt. Onder andere om nu toch ook eens Internationaal aan de deur te rammelen iets dat, meerdere fraaie maar ook incidentele overwinningen ten spijt, in het 'Eiffel-tijdperk' nog niet zo wilde vlotten. De tegenstanders in Europa zijn: KHIMIK YUZHNY (UKR), STRASBOURG IG (FRA) en APOEL NICOSIA (CYP). Daarmee zijn niet alleen de reiskosten beduidend lager dan die in Amsterdam, het lijkt erop dat de Brabanders ook iets gemakkelijkere tegenstanders en zeker gemakkelijker reizen hebben getrokken; de reis naar de Franse subtopper Strasbourg is nauwelijks verder dan een 'zware' Eredivisie bustrip, op Cyprus is het goed vliegen (en is er bovendien lekker weer), en zelfs de Ukraïne is minder ver dan Wit Rusland en “ver-Rusland”.

Laten we beginnen met de Bossche kansen. In Den Bosch spelen op dit moment drie (bijna) NBA kaliber Amerikanen, en een groot deel van de kern van de sterkst mogelijke Nederlandse selectie (Akerboom, van Paassen, Wessels, Janssen, Steenvoorde, Frederiks, Aarts, met daarbij twee van de grootste Nederlandse talenten van Vugt en Waaldijk); van zo'n team mag, nee moet(!), verwacht worden dat teams die niet tot de Europese Top behoren en niet 'top van de sub-Top' zijn, verslagen worden. En met verslaan bedoel ik: thuis winnen, en uit dusdanig resultaten boeken dat je zulke teams in de eindstand voorblijft.

Khimik is zo'n team: drie Amerikanen (net als Den Bosch dus) en verder louter jonge, tot heel jonge spelers die voornamelijk uit de Ukraïne komen. Eentje daarvan wil ik aanlichten: Kolchenko is een groot talent met veel scorend vermogen. Thuis (dik) winnen, en uit winnen of de schade dusdanig beperken dat ze na je in de eindstand onder je eindigen dus.
Strasbourg is een bekende tegenstander voor Den Bosch. De Franse competitie is natuurlijk groter en rijker (en dus ook (iets) beter) dan de Nederlandse, maar het niveauverschil is op dit moment niet dusdanig dat een Nederlandse Topploeg bang zou moeten zijn van een Franse sub-topper. Strasbourg draait (nog) slecht en staat (nog) laag op de ranglijst; Den Bosch moet deze tegenstander gewoon uitschakelen. Bijzondere spelers: veel (jonge) Afrikaanse atleten, een Franse (U20) Jeugdinternational (Thomas Heurtel) die het in 2009 goed deed, en een aantal behoorlijke Amerikanen, waarvan Tremmell Darden het in België zeer goed deed. Alain Digbeu is een (voormalige, 33 jaar oude) Franse topper die aan de dow-hill side van zijn carrière begonnen is, maar samen met de andere 30'ers van de Fransen wel voor de nodige ervaring zorgt.
De hardste noot om te kraken zal waarschijnlijk het Cypriotische Apoel zijn. Het team staat bovenaan de sterke kopgroep van de Cypriotische League, en het is vooral daar, bijvoorbeeld door de Griekse refs die nog weleens door de Fiba worden aangewezen en het publiek dat zich flink te buiten kan gaan, een hels karwei om te winnen. Gelukkig is er ook een thuiswedstrijd, en zou Den Bosch de klus ook tegen de andere twee tegenstanders kunnen klaren. Bijzondere spelers: het roster van Apoel is op verschillende sites verschillend, maar waarschijnlijk zullen de sterke Kroaat Milan Dozet, de zeer goede Amerikaan Brandon Heath in ieder geval acte de presence geven. Daarnaast is er een goede kans op de Israëlische Amit Tamir (speelde ook bij Cal), de tot Israëli genaturaliseerde Jeron Roberts die ruim anderhalf seizoen geleden een belangrijke rol speelde bij Amsterdam, en een andere sterke Amerikaan met de naam Bernard King.
Prognose overall: Den Bosch moet uit een ander vaatje tappen als hier 'thuis' in de Nederlandse competitie, maar is het aan zijn stand verplicht de volgende ronde te halen.
Zou het (weer) niet lukken, dan wordt het tijd voor (weer) een andere strategie...

Dan de kansen van ABC Amsterdam. Het jonge team liet al zien dat het (thuis) tot verrassend veel in staat is; maar dan moet er geknokt worden, moeten meerdere spelers in 'de flow' komen, de (genoeg) anderen hun mannetje staan, en mag er geen tegenslag zijn met ziekte, blessures of belangrijke spelers die snel de bank op moeten zoeken vanwege (bijvoorbeeld) foutenlast. In het algemeen mag gesteld worden dat het uit, normaal gesproken, heel moeilijk wordt om te winnen, ook al heeft Amsterdam wat dat betreft een geweldige reputatie. Dat betekent dat, als er al kansen zijn, die voornamelijk thuis zouden moeten liggen, maar behalve dat er geknokt en gevochten moet worden en dat er waardevolle ervaring opgedaan wordt, mag er eigenlijk niets van de onervaren Amsterdammers verwacht worden. Dat betekent dus dat men onbekommerd en fris van de lever kan spelen, en juist in dat soort omstandigheden kunnen teams nog weleens boven zichzelf uitstijgen. Het zou niet voor het eerst zijn dit seizoen als er daardoor een zeer aantrekkelijk schouwspel voor de (neutrale toeschouwer) wordt opgevoerd. Daarvoor is ook een aantrekkelijke tegenstander nodig;

Samara is waarschijnlijk het sterkste team dat naar Amsterdam komt en daarmee is de kans op een verrassing in de eerste wedstrijd gelijk ook het kleinst. Het team is beter dan Dynamo, heeft een stuk of zeven buitenlanders waarvan er enkele ooit wel in de voormalige Sovjet Unie werden geboren, een aantal goede jonge spelers en een aantal sterke Amerikanen (bijvoorbeeld Bremer) en oude rotten (zoals de ooit in Nederland en België furore makende Ralph Biggs. Een goede wedstrijd zoals tegen Moskou zou al een bonus zijn, een winstpartij (wederom) een superstunt.
Minsk thuis is het te kloppen team als Amsterdam de groep met minimaal één overwinning wil doorkomen, en winst lijkt, zeker thuis, niet compleet onmogelijk. De Minskers hebben drie Amerikanen uit een met die van Amsterdam vergelijkbare categorie, een aantal Amerikaans geschoolde Wit-Russen waarvan Alexander Koul de grootste, meest ervaren en meest bekende International is, en ook een aantal getalenteerde jongelingen (let o.a. op Shylovich).
Op papier heeft Scavolini Pesaro niet alleen de grootste naam, maar ook het beste team in de groep. De plaats op de ranglijst in de Leaga-A reflecteert dat echter niet, want Pesaro staat op dit moment laatste. Inmiddels zijn er echter alweer de nodige spelerswisselingen gaande, dus het is moeilijk in te schatten wat dat voor een uitwerking zal hebben op het spel van de Italianen. Zeker is dat ze pas de laatste ronde naar Amsterdam komen. Ook zeker dat voor de jonge Belgische ster-guard Sam van Rossum een cohort Belgen van plan is met de bus uit Oostende naar Amsterdam te komen om hun favoriet aan te moedigen; bijzonder! Naast de Belg telt het team drie goede Amerikanen, een goede tot Griek genaturaliseerde Serviër (de zoon van coach-legende Sukota) en een aantal goede Italianen. Normaal gesproken wint Amsterdam niet van dit team, maar wat is vandaag de dag 'normaal'?
Prognose: Amsterdam haalt niet de volgende ronde, maar zorgt 'ergens' wel voor een stunt(-je) in de vorm van een mooie uitslag, misschien zelfs een overwinning.

In ieder geval heeft het Nederlandse Basketballpubliek de komende twee maanden gelegenheid om een aantal Internationale wedstrijden te zien op vaderlandse bodem. Ik zou zeggen: er is dit jaar geen Basketball-Week, dus laat de kans niet voorbijgaan! Veel plezier!