dinsdag 26 augustus 2014
Kanjers in het Nederlandse Basketball; RONALD-PAUL 'MAC' DONALD (MAC) OVERLEDEN
En weer is er iemand uit het kleine Nederlandse Basketball-wereldje zeer plotseling overleden. De laatste jaren kwam ik hem niet zo vaak meer tegen, maar natuurlijk kende ook ik hem goed. Het onderstaande Im Memoriam door Paul de Vos komt van de site van Rotterdam Basketball via iBasketball.nl
Door Paul de Vos
Zaterdagmorgen 23 augustus overleed Ronald-Paul Mac Donald in het ziekenhuis. Hij was kort daarvoor opgenomen vanwege hevige druk op zijn borst. Het was te laat om hem te helpen.
Binnen de basketbalwereld was Mac een legende; bijna iedereen kende hem als een markant en zeer aimabel mens, een grote knuffelbeer, altijd relaxed en altijd bereid om je te helpen.
Toen in juni 1974 de kleine basketbalclub AMVJ Rotterdam op omvallen stond en we op de ledenvergadering besloten toch maar door te gaan, zat Mac in de zaal maar zweeg toen de vraag voorlag wie wilde toetreden tot het nieuw te vormen bestuur. De volgende ochtend belde hij en zei: “ik ga je helpen” . Hij had er een nachtje over geslapen en zijn besluit genomen. Vanaf dat moment heeft hij zijn ziel en zaligheid in de club gestopt. Mac hielp en zag de vereniging groeien van 50 naar 350 leden, van geen jeugd tot veel jeugd, van recreatief naar topbasketbal en naar een opleidingsinstituut. Van AMVJ Rotterdam naar Rotterdam Basketbal. Mac was betrokken bij al die stappen, bekleedde tal van functies in het bestuur en in commissies bij zowel de vereniging als de basketbalbond, maar was in de loop van de jaren vooral ook trainer en coach van dames- en meisjesteams.
Een zeer lange periode was Mac wedstrijdsecretaris en met de groei van de club werd dat een steeds lastiger job. Maar hij kende iedereen en iedereen kende hem. Met wat telefoontjes hier en daar kon hij altijd alles regelen. En tegenstanders kregen vervolgens bij hem ook alles voor elkaar. Je kon op vrijdagavond nog een wedstrijd voor zaterdagmorgen afbellen, Mac regelde wel een nieuwe datum. Een enkele keer tot ergernis van zijn eigen verenigingsteam dat wel gewoon in de zaal stond.
Zijn liefde voor de club ging onwaarschijnlijk ver. Ooit stelde hij zijn woning beschikbaar voor een Amerikaanse speler en ging hij zelf tijdelijk bij een kennis wonen. En hoeveel zondagavonden hebben wij met het bestuur niet bij hem thuis gezeten om weekberichten te maken die hij bij zijn werkgever (de Hollandsche Bank Unie aan de Coolsingel) op maandag kopieerde. Omdat het Mac was, maakte niemand daar een probleem van.
In de jaren zeventig bracht hij, voordat hij naar de bank ging, op zijn Zundapp het Algemeen Dagblad rond. Hij stond toch altijd vroeg op en kon wel wat extra’s gebruiken.
In de jaren tachtig nam Mac een meisjesteam onder zijn hoede. De tien- en -elfjarigen gingen al snel tegen oudere meisje spelen, waarvan met grote cijfers werd verloren. Een vooropgezet plan. Want later streden zij om nationale kampioenschappen en haalden diverse speelsters het hoogste niveau in Nederland. Een voorbeeld dat elders is herhaald.
Naast werk en basketbal was er de muziek. Hij had een enorme verzameling lp’s. Legendarisch zijn zijn muziekbijdragen in ons toenmalige clubblad. Onder het pseudoniem Billy Longplay recenseerde hij beeldend en geestig recent uitgekomen lp’s van vooral Amerikaanse countryzangeressen.
Mac maakte alle verhuizingen van de club mee. Hij speelde zelf nog toen we trainden en wedstrijden speelden in de sportzaal van het AMVJ-gebouw aan de Mauritsweg en in de aankomsthal van de Holland Amerika Lijn, waar men lijnen op de vloer had geschilderd. Toen de Energiehal, Sporthal Schiebroek, Sporthal Kralingen, de Zadkine Basketbalhal en tenslotte de Alexanderhal. Mac speelde een belangrijk rol in deze carrière van de club en legde mede het fundament voor de organisatie die er nu staat.
Anderhalf jaar geleden nam Mac min of meer afscheid van de club. Hij trouwde met Greke, verkocht z’n laatste huis in Rotterdam en ging in Rijswijk wonen. Onder meer zijn stamboomonderzoek, waarbij hij al zijn Schotse voorouders had getraceerd, werd een nieuwe hobby. Contact met de club bleef er op een paar terreinen: bij voorbeeld via de social media. En in juni nog was hij bij het jaarlijkse etentje van één van de vele (dames)teams die hij heeft getraind en gecoacht.
Mac is onlosmakelijk met de club verbonden. Zijn overlijden zal daaraan niets veranderen.
Voor meer informatie: de site van Rotterdam Basketball
Door Paul de Vos
Zaterdagmorgen 23 augustus overleed Ronald-Paul Mac Donald in het ziekenhuis. Hij was kort daarvoor opgenomen vanwege hevige druk op zijn borst. Het was te laat om hem te helpen.
Binnen de basketbalwereld was Mac een legende; bijna iedereen kende hem als een markant en zeer aimabel mens, een grote knuffelbeer, altijd relaxed en altijd bereid om je te helpen.
Toen in juni 1974 de kleine basketbalclub AMVJ Rotterdam op omvallen stond en we op de ledenvergadering besloten toch maar door te gaan, zat Mac in de zaal maar zweeg toen de vraag voorlag wie wilde toetreden tot het nieuw te vormen bestuur. De volgende ochtend belde hij en zei: “ik ga je helpen” . Hij had er een nachtje over geslapen en zijn besluit genomen. Vanaf dat moment heeft hij zijn ziel en zaligheid in de club gestopt. Mac hielp en zag de vereniging groeien van 50 naar 350 leden, van geen jeugd tot veel jeugd, van recreatief naar topbasketbal en naar een opleidingsinstituut. Van AMVJ Rotterdam naar Rotterdam Basketbal. Mac was betrokken bij al die stappen, bekleedde tal van functies in het bestuur en in commissies bij zowel de vereniging als de basketbalbond, maar was in de loop van de jaren vooral ook trainer en coach van dames- en meisjesteams.
Een zeer lange periode was Mac wedstrijdsecretaris en met de groei van de club werd dat een steeds lastiger job. Maar hij kende iedereen en iedereen kende hem. Met wat telefoontjes hier en daar kon hij altijd alles regelen. En tegenstanders kregen vervolgens bij hem ook alles voor elkaar. Je kon op vrijdagavond nog een wedstrijd voor zaterdagmorgen afbellen, Mac regelde wel een nieuwe datum. Een enkele keer tot ergernis van zijn eigen verenigingsteam dat wel gewoon in de zaal stond.
Zijn liefde voor de club ging onwaarschijnlijk ver. Ooit stelde hij zijn woning beschikbaar voor een Amerikaanse speler en ging hij zelf tijdelijk bij een kennis wonen. En hoeveel zondagavonden hebben wij met het bestuur niet bij hem thuis gezeten om weekberichten te maken die hij bij zijn werkgever (de Hollandsche Bank Unie aan de Coolsingel) op maandag kopieerde. Omdat het Mac was, maakte niemand daar een probleem van.
In de jaren zeventig bracht hij, voordat hij naar de bank ging, op zijn Zundapp het Algemeen Dagblad rond. Hij stond toch altijd vroeg op en kon wel wat extra’s gebruiken.
In de jaren tachtig nam Mac een meisjesteam onder zijn hoede. De tien- en -elfjarigen gingen al snel tegen oudere meisje spelen, waarvan met grote cijfers werd verloren. Een vooropgezet plan. Want later streden zij om nationale kampioenschappen en haalden diverse speelsters het hoogste niveau in Nederland. Een voorbeeld dat elders is herhaald.
Naast werk en basketbal was er de muziek. Hij had een enorme verzameling lp’s. Legendarisch zijn zijn muziekbijdragen in ons toenmalige clubblad. Onder het pseudoniem Billy Longplay recenseerde hij beeldend en geestig recent uitgekomen lp’s van vooral Amerikaanse countryzangeressen.
Mac maakte alle verhuizingen van de club mee. Hij speelde zelf nog toen we trainden en wedstrijden speelden in de sportzaal van het AMVJ-gebouw aan de Mauritsweg en in de aankomsthal van de Holland Amerika Lijn, waar men lijnen op de vloer had geschilderd. Toen de Energiehal, Sporthal Schiebroek, Sporthal Kralingen, de Zadkine Basketbalhal en tenslotte de Alexanderhal. Mac speelde een belangrijk rol in deze carrière van de club en legde mede het fundament voor de organisatie die er nu staat.
Anderhalf jaar geleden nam Mac min of meer afscheid van de club. Hij trouwde met Greke, verkocht z’n laatste huis in Rotterdam en ging in Rijswijk wonen. Onder meer zijn stamboomonderzoek, waarbij hij al zijn Schotse voorouders had getraceerd, werd een nieuwe hobby. Contact met de club bleef er op een paar terreinen: bij voorbeeld via de social media. En in juni nog was hij bij het jaarlijkse etentje van één van de vele (dames)teams die hij heeft getraind en gecoacht.
Mac is onlosmakelijk met de club verbonden. Zijn overlijden zal daaraan niets veranderen.
Voor meer informatie: de site van Rotterdam Basketball
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten