Nooit gedacht

Dit stukje schreef ik twee maanden geleden, en is nog niet eerder gepubliceerd. De laatste alinea is inmiddels achterhaald, maar dat geeft niets; het stukje heeft weinig aan actualiteit ingeboet (denk ik). Enjoy, en reageer!

Ik heb nooit gedacht dat...

...“I'd live to tell it”..., maar vanmiddag (9 augustus 2009) gebeurde het dan toch!

Tijdens de AHBW schreef in een column met de titel “Waarom?”. In dat verhaal ging het erom dat het (Jonge) Nederlandse Team dat in de AHBW bezig was met een geweldige serie wedstrijden, een pure promotie-campagne voor het Nederlandse Basketball, de 'Nederlandse Basketballer', en een voor een Nationaal Team ongekende prestatie in Nederland's grootste en meest aansprekende basketball-evenement, dat dat team en haar grootste voortrekkers (Peter van Paassen en Arvin Slagter) in het bijzonder, op gênante wijze werd behandeld door de scheidsrechters (overigens niet (allen) Nederlands).

Mijn vraag was: “waarom gebeurt dat toch zo, en dan vooral (met name) in Nederland?”. Ik heb al heel veel interlands in het buitenland bijgewoond, maar ik kan me niet herinneren ooit, zelfs ook maar één keer, gezien te hebben dat een Nationaal Team, thuis spelend, door scheidsrechters van dat land zelf weggefloten werden.
Het omgekeerde overigens wel regelmatig, maar dát dan weer juist nooit in Nederland...
In mijn stuk je schreef ik o.a: “Maar laten we wel wezen: thuisvoordeel bestaat! Inmiddels heb ik me met die gedachte kunnen verzoenen en kan ik zelfs argumenten geven die vóór thuisvoordeel pleiten. Behalve dan in Nederland, en ook niet voor het nationale team in de AHBW van 2009. Want de ploeg werd, en niet voor het eerst, gewoon ‘genaaid’! Iets wat trouwens ook de andere Nederlandse deelnemers met enig recht zouden kunnen claimen... “

Ik had ook niet gedacht het ('any time soon') mee te maken dat dit ooit zou veranderen...

Tot afgelopen middag dus! Want wat gebeurde er? Nederland speelde de afsluitende wedstrijd van het nieuwe Internationale Toernooi in Leiden; de 'Keytown Nations Basketball Cup'. Het NT had de afgelopen week twee wedstrijden gespeeld en twee keer afgetekend gewonnen van landen die op het aanstaande EK in Polen mee zullen spelen, twee “echte” A-Divisie-landen dus: Israël en Duitsland. Duitsland speelde nog enigszins in experimentele opstelling; met veel nieuwe jonge spelers dus, want het gouden tijdperk met de generatie Nowitzki, Okulaja, Femerling, Wucherer, e.a. komt nu snel in zicht en dus moet er verjongd worden, maar het laat geen twijfel dat vele van deze spelers de komende jaren het Duitse NT zullen bemannen. Daarvan ruim winnen is dus een mooi resultaat, en misschien wel een nog mooier vooruitzicht. Israël was bijna op volle sterkte aanwezig, en is al flink verjongd, maar zoals ik al eerder schreef: men verwacht daar héél veel van deze aanstormende generatie! Israël was al iets eerder in Nederland en speelde ook al een wat minder officiële interland als aanloop naar het Leidse toernooi en kreeg er in Almere dus stevig van langs van een Nederland, dat moet wel worden gezegd, dat al iets verder in de voorbereiding was.

Israël dus, niet de 'beste verliezer' wat karakter betreft, was er dus op gebrand om 'terug te slaan' (ook dat zit inmiddels enigszins in de volksaard gebakken!), niet in het minst omdat er ook dinsdag al flink wat wrijving ontstond met de (Nederlandse) scheidsrechters.

De (helaas flink wat minder dan vrijdag in aantal opgekomen) toeschouwers kregen vanmiddag dan ook een zeldzaamheid voorgeschoteld, in meer dan één opzicht! Het werd vanaf de sprongbal af direct een bikkelhard gevecht van een, met name in de verdediging, zeer agressief vechtend Israël en een Nederlands Team dat terug vocht. Israël steeds iets beter, maar Nederland toch ook op punten sterker; bijvoorbeeld onder de borden. Ook Nederland ging allengs fysieker spelen, al was men (lang) niet zo agressief als de Israëli. En toen gebeurde het: de drie Nederlandse scheidsrechters gaven Nederland veelal het voordeel van de twijfel, af en toe zelfs meer dan dat. Helemaal van harte ging het nog niet bij alle drie evenveel en consequent, dan volgde er bijvoorbeeld een beetje uit de toon vallende 'make up call' in Israëlisch voordeel, maar toch: Nederland speelde een echte thuiswedstrijd en maakte daarvan goed en dankbaar gebruik om tot de rust in het spoor van de Israëli te blijven.

Dit alles viel niet goed bij de Israëlische ploeg en staf. Er werd dus meer en meer geageerd tegen de leiding. Deze pakte in het derde kwart dan ook fors uit met technische en onsportieve fouten op het conto van de Israëli, wat mij betreft zelfs overdreven fors; zo erg hoefde het nu ook weer niet...

En toen openbaarde zich een groot verschil tussen de internationaal gelouterde vechtmachine en de Nederlanders die nog maar net op weg zijn om zich als ploeg naar dat niveau te spelen: de ploeg van Israël gooide er nog een schepje bovenop, zowel tegen de tegenstanders als tegen de refs. Deze konden dit natuurlijk niet met gelijke munt terug blijven betalen, want dan was de Finale van het toernooi waarschijnlijk erg lelijk geëindigd. De Nederlandse spelers moesten dus zelf een antwoord zien te vinden op dit geweld waaraan men nog niet al te vaak eerder in deze samenstelling was blootgesteld. Hoe meer de wedstrijd vorderde, hoe meer dat niet meer lukte; enkele spelers lieten de kop te snel hangen, en werden wat minder goede beslissingen genomen, en op een moment wilden de schoten niet meer vallen. Toen eindigde de aanvankelijk spannende wedstrijd toch nog in een groot verschil, en won Nederland, zelfs met een 20+ overwinning tegen Duitsland op zak, het toernooi niet eens op onderlinge resultaten.

Maar vooral bleek dus dat:
-ja; het is mogelijk om als Nederlands Nationaal Team op eigen bodem te spelen, en de scheidsrechters niet (de hele wedstrijd) tegen te hebben! En,
-ja, de Nederlandse Heren zijn wel degelijk in staat om A-Divisie landen serieus partij te geven, (en af en toe, hopelijk steeds vaker!), te winnen!

Laten we allemaal zaterdag a.s. duimen voor ONZE HEREN, en hopen dat deze (uiteindelijk) slechte generale een goede uitvoering oplevert in DE WEDSTRIJD VAN HET JAAR; die tegen, en in Montenegro! Het is een zeer zware opgave, maar het is een haalbare opgave. Aanstaande zaterdag kunnen de Nederlandse Heren twee jaar tijdwinst boeken op een optimistisch schema!