AartDekker

Ole, weer een hype(-je)! Ik zal wel achterlopen op dit gebied, daar twijfel ik niet aan; ik had eerdere publiciteit over de man (Simeon ten Holt, die gisteren op 89-jarige leeftijd kwam te overlijden) en zijn muziek gemist, al komt de muziek me wel in de verte bekend voor.

Nu is hij overleden en liep ik er vol tegenaan:

de trailer:

de volle anderhalf uur:

(van NRC.nl)

Kijken en luisteren: de bedwelmende klankmagie van ‘Canto Ostinato’

door Pim van den Dool

Gisteren werd bekend dat componist Simeon ten Holt op 89-jarige leeftijd is overleden. De Nederlandse componist werd wereldberoemd met ‘Canto Ostinato’, misschien wel het bekendste werk uit de Nederlandse klassieke muziek. Er werden honderden uitvoeringen en variaties gemaakt, waaronder een audiovisuele die de afgelopen weken in Nederland werd opgevoerd.

De Canto Ostinato, dat dateert uit de jaren zeventig, is een stuk dat meestal op twee of vier vleugels wordt uitgevoerd en dat door zijn eigenzinnige en – volgens sommigen ouderwetse – structuur iets bedwelmends heeft. Veel critici vonden het stuk te mooi, te tonaal en niet vernieuwend. Maar onder de radar van de muziekkritiek gebeurde iets ongebruikelijks, schreef Joep Stapel vorig jaar in NRC Handelsblad:

Mensen werden gegrepen door de hypnotisch rondtollende motieven van Ten Holt. Ze gaven elkaar cassettebandjes – moet je dit eens horen. Zo wist Canto een grote schare luisteraars aan zich te binden, een gemêleerd publiek van zowel professionele musici als mensen die normaal gesproken nooit klassieke muziek luisteren.

Oordeel zelf:

Moderne variant afgelopen weken veel opgevoerd

Het Canto Ostinato werd in de afgelopen decennia wereldwijd honderden keren uitgevoerd, in allerlei varianten. De afgelopen maanden voerde het collectief InnerAct een audiovisuele performance op basis van het stuk uit in Amsterdam, Den Haag en afgelopen vrijdag nog in de Kunsthal in Rotterdam. Harpiste Gwyneth Wentink speelt samen met vj Arnout Hulskamp en geluidskunstenaar Wouter Snoei een moderne versie van het beroemde werk.
Pianist en componist Kees Wieringa schreef eind september in NRC dat de variatie technisch verbluffend wordt uitgevoerd, maar wel iets spannender had gemogen:

Visuele computerbeelden deinden ritmisch mee op de muziek. Technisch werd het allemaal verbluffend uitgevoerd. Toch had ik stiekem gehoopt op een nieuwe kennismaking met het stuk waarvan ik iedere noot ken en waar ik eigenlijk niet graag naar luister, zelf uitvoeren is veel leuker. Soms vroeg ik mij af waarom deze musici niet meer risico’s namen, geen wildere ritmes toevoegden, geen nieuwe dimensie toonden dan louter prachtige klanken en beelden.