Ik ken het woord 'heya' uit het schaatsen – ik schreef het vaker – want dat was was ik eerder; schaatser, meer nog dan basketballer. Schaatsen leerde ik toen ik 4 jaar oud was, in de 'Winter van 1963', en mijn Droom als kind was de Elfstedentocht schaatsen, en dat is me – gelukkig – een keer gelukt ('86), maar – jammer genoeg – door heel verschillende oorzaken dus niet in '85, '97. Nederlandse sportboeken waren er nauwelijks in mijn jeugd. Maar schaatsboeken waren de uitzondering. Ik las dus al jong alles wat er bestond op dat gebied. “Heya, heya”, dat kende ik uit het Noorse Schaatsen; dat werd er gebruld als er op het natuurijs van Bislet fraaie prestaties werden geleverd; dan werden schaatsers vooruit geblazen door het “Heya, heya” uit vele duizenden, zo niet tienduizenden kelen die zich in de vrieskou warm probeerden te schreeuwen. Ook het Nederlandse schaatspubliek nam die kreet over: “Heya Jan Bols, heya Ard Schenk, ...”
Nu zijn mij weinig voorbeelden bekend van 'Bossche Schaats-cracks', toch is er een moment geweest waarop de Bossche Basketballfans zich deze scandeerleuze eigen hebben gemaakt, want al geruime tijd is het in de Maaspoort de aanmoediging die wordt gebruikt. Er zijn vast 'die-hearts' in het Bossche, die mij precies zullen gaan vertellen hoe dat zit, op welk moment de kreet in zwang kwam, en misschien ook nog wel wat er de achtergrond van is...
Foto van Christian Aarts
Het publiek dus, ik schreef het vorig seizoen en nu ook weer: het Publiek is niet spreekwoordelijk 'de Zesde Man', het Publiek kan letterlijk die zesde man in de wedstrijd worden. Het kan energie in een team schreeuwen, het kan de scheidsrechters ten faveure van het thuisteam beïnvloeden, het kan de tegenstander het gevoel van een 'uphill-battle' geven – en deze vervolgens breken/knakken; letterlijk 'de moed ontnemen' of 'het geloof in eigen kunnen laten verliezen' –.
Foto van Christian Aarts
Afgelopen dinsdag zat de Maaspoort lekker vol, maar uitverkocht – dat gerucht ging rond – bleek het uiteindelijk niet. Maar er zaten zeker genoeg mensen om de hal tot een inferno voor het relatief jonge Duits team om te vormen. Het gaat te ver om te zeggen dat het een 'matte boel' was, maar die 'Hel' – ik schrijf het nog maar eens: “Zoals de Maaspoort er vroeger een kon zijn” – , was het absoluut niet. Terwijl een goed waarnemer wel degelijk zonder veel moeite het effect kon zien van het zich roeren van het publiek. Er waren kleine 'groepkes' die de rest probeerden mee te krijgen – en met “Heya, heya” begonnen – , maar bijna altijd gaven ze het na weinige seconden alweer op als het niet snel door meer mensen werd opgepikt. Vaak viel het publiek ook snel weer stil als de mechanische wijze van sfeeropwekking weggedraaid werd – en dat moet nu eenmaal vaak vanwege reglementaire beperkingen daarvan –... Een keer dacht ik “Wat krijgen we nou?!”; dat was toen in het laatste Kwart ineens een Carnavalsfanfare op volle kracht bijsprong; ik had echt iets van “waar komen die ineens vandaan?”. “Uit de kroeg” werd mij toen toegefluisterd, maar of dat klopte heb ik niet kunnen vaststellen. Al met al; de bijdrage van het publiek aan 'het (Europese) Spektakel' is in de Maaspoort allang niet veel meer dan 'een soort echo uit een ver en roemrucht verleden'. En dat maakt het er niet gemakkelijker op voor team en organisatie om dat 'Prachtige Verleden' – want anders kan je de 'Bossche Basketball-geschiedenis' niet typeren – te laten herleven.
Dit is dus 'Conclusie-1' na weer een (eerste) Groepsfase EuroCup Challenge in Den Bosch; werken aan die Spionkop lijkt me een steeds beter idee – ook omdat die soort geluid niet door regels wordt ingeperkt! –.
Dan 'Reden-2' waardoor ik denk dat SPM Shoeters, ondanks een mooi resultaat, en – bij tijden – flitsend en bijna vlekkeloos spel, niet alles deed wat er volgens mij voor hen inzat; namelijk de tegenstander afslachten en een overwinning van 20-30 punten boeken. Daarmee kon een bonuspunt worden binnengehaald waarmee het onderlinge voordeel ten opzichte van zowel Ulm als Brindisi verzekerd zou zijn geweest. Vrijwel iedereen was dus laaiend enthousiast – of tenminste tevreden – over het Europese Avontuur tot en met de vijfde wedstrijd. Ontevreden mag je ook niet zijn, als je tegen ploegen speelt met budgetten van 5-6 keer het jouwe. Maar wel als je er niet 'Alles – maar dan ook echt ALLES(!)' – uit hebt gepeurd wat erin zat, en precies dat is toch het gevoel dat wedstrijd-1 (Brindisi, een nipte winst na een megavoorsprong), wedstrijd-3 (Sodertalje, een hele grote achterstand omgezet in een regulier 10-punten-overwinning), en wedstrijd-5 (Ulm werkelijk weggevaagd in het Eerste Kwart, om vervolgens niet zo gemakkelijk Kwart-2 te verliezen), bij mij opkwam – en tot de dag van vandaag bleef hangen – .
Natuurlijk vroeg ik er de coaches – Sam Jones en Sander van der Holst – naar, en besprak ik mijn gevoel met nog een paar mensen, ook keek ik nog eens intensief naar de Stats – als je die, sec (zonder daadwerkelijk de wedstrijd te hebben gezien), bekijkt; er is weinig mis mee –, maar toch...
Dus besloot ik er nog eens wat nachtjes over te slapen, en alles nog eens wat vaker te overdenken.
Het volgende is het resultaat van die exercitie.
Ik ga – bij sommigen – door voor 'de Eeuwige, dan wel Onverbeterlijke Optimist' als het om het Nederlandse Basketball gaat. Wellicht ben ik dat (ook) een beetje. Maar ik denk tegelijk dat mij dat stempel wordt opgedrukt, omdat vrijwel iedereen zo onrealistisch negatief is over onze mooie sport. Ik zie mezelf meer als iemand die erg genuanceerd is, maar zich af en toe wel eens wat minder genuanceerd uitdrukt. Ik kan niet goed tegen ongenuanceerdheid; of het nu overdreven negativiteit, dan wel positiviteit betreft, dan ik komt bij mij de neiging op om tegenwicht te gaan geven.
Ik zag in Den Bosch – na afloop van de wedstrijd – heel veel opgetogen gezichten, en meende bij een deel van de meest bij het team betrokkenen ook wel een zweempje opluchting te bespeuren. Er was tenslotte thuis steeds gewonnen, zelfs van de Italiaanse en Duitse tegenvoeters. En van dat soort tegenstanders wordt in het kleine Nederlandse Basketball-wereldje nu eenmaal verwacht dat 'ze veel beter' zijn, en ze hebben ook nog eens veel meer geld! Logisch toch, dat iedereen het nog gelooft ook?! En dan ligt het voor de hand dat ook mensen in en direct rond het team die heersende kijk op de zaak overnemen; je kunt nu eenmaal niet steeds tegen de bierkaai vechten – zeker niet in Den Bosch...
Maar ik heb sinds 1999 vele honderden wedstrijden in zowat 'alle buitenlanden in Europa' gezien. Merendeels Nationale Jeugd-teams, maar – waar maar – mogelijk ook Senioren; zowel Clubs als Nationale Teams. Van mij werd verwacht, dat ik door alle schijn heen zou kijken, dus dat heb altijd geprobeerd. Dus ik denk dat ik enig recht van spreken heb bij het maken van de vergelijking.
Ik roep al jaren: “Ja, het niveau is na een aantal jaren van sterke verbetering (tot en met 2008-2009), weer flink gezakt”, maar ik zeg er vaak bij “Maar denk je dat dat alleen in Nederland zo is? Die ontwikkeling heeft zich – door de opeenvolgende financiële/economische crisissen – in heel veel landen afgespeeld!” En: “...er zijn ook veel positieve ontwikkelingen in het Nederlandse Basketball, sinds een jaar of vijftien; professionalisering, veel meer aandacht voor de ontwikkeling van jeugdig talent, een veel intensere manier van spelen, minder buitenlanders en meer Nederlanders op het veld, ik noem er maar en paar...” Is dat 'voldoende'? “NEE! En dat zal het ook NOOIT zijn!! Er zijn altijd weer nieuwe en andere punten die om aandacht schreeuwen.”
Ik heb SPM Shoeters de laatste zes weken dus drie helften – van de zes – zien vlammen; en dus ook drie helften een stuk minder goed zien spelen. Zowel Brindisi als Ulm, werden aanvankelijk compleet weggespeeld. Natuurlijk weet ik dat je dat nooit 40 minuten vol kan houden, zeker niet met een behoorlijk ondiep team. En ik begrijp ook dat de DBL nu eenmaal weinig diepte, en een enorm verval in kwaliteit – 'top to bottom' – kent. Dus worden het beste team – op dit moment is dat gewoon SPM – te weinig 'getest'. In de Italiaanse en Duitse Leagues is dat eerder regel dan uitzondering. Dus gooien de coaches er andere spelers in, en proberen ze van alles om de wedstrijd na zo'n 'veeg' te doen kantelen, dat is bij de beste Nederlandse clubs op dit moment lastig; dan gaat ook vermoeidheid een rol spelen. Als dat gebeurde, dan zag ik de overtuigdheid van eigen kunnen en de agressiviteit – die Den Bosch eerst toonde – goeddeels (en heel snel) wegzakken. En zag ik al helemaal geen team dat ging voor 'the Kill'. En als je aarzelend gaat spelen...dan weten dat soort teams daar wel raad mee...
Dus: waarom is iedereen zo snel tevreden? Waarom zouden 'wij' niet kunnen tippen aan teams uit de subtop van België, Frankrijk, Italië en Duitsland? Waarom lijkt iedereen wel bijna bang om te zeggen wat ik toch echt serieus meen; dit Den Bosch was – thuis en op zijn top spelend –, geen 2 punten beter dan Brindisi (maar 10+), en niet 12 punten beter dan Ulm zoals het gisteren speelde, maar eerder 20-30... En vorig seizoen gewoon twee keer duidelijk beter dan Antwerpen, en Dyon. Die Franse coach had vorig seizoen gewoon gelijk, toen hij zei dat “de Nederlandse Competitie vergelijkbaar is met die van Frankrijk en België”. Hij heeft natuurlijk geen gelijk in absolute zin; de hele competitie is niet vergelijkbaar, maar wel het deel waarin hij zich had verdiept – de Top van de DBL – dus. Het aantal teams op ongeveer hetzelfde niveau is onvergelijkbaar, maar dat wist hij niet!
Dus is'Conclusie-2': iedereen in het Bossche Basketball mag best wat meer zelfvertrouwen en overtuiging in eigen kunnen hebben, en TONEN! En SPM mag blij zijn dat ze voor een schijntje op het shirt staan van een heuse Europese subtopper...
TOP 5 SPM Shoeters vs Ratiopharm Ulm
En nu maar hopen dat er in de laatste speelronde geen 'gekke dingen' gebeuren, en dat iedereen de komende maanden gelijk een herkansing krijgt om het nog beter te doen dan nu al in de Eerste Voorronde. SPM Shoeters is er goed genoeg voor!
AART DEKKER, meer (Basketball) van Aart op zijn – Weblog --
Lange impressie van de uitwedstrijd van Den Bosch in Brindisi:
zaterdag 13 december 2014
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten