woensdag 20 januari 2016
SPORT SCHAATSEN LANGEBAAN / COLUMNIST TROUW / TOEKOMST / EVEN NADENKEN / GOEDE IDEEËN: Marijn de Vries 'De tien kilometer is geen schaatsen, maar kunst'
Ik ben niet alleen Basketballer, maar ook - zeker diep in mijn hart - schaatser. Ook ik ben allang niet meer zo gek dat ik een heel EK/WK lang van de eerste tot en met de laatste rit voor de buis ga - en blijf - zitten; zelfs de vier ritten 10K die zo'n Kampioenschap afsluiten, zit ook ik niet meer altijd uit, dus dat er discussie is over het format van de grote toernooien, en dat met name de langste afstand - die 10 Kilometer - , dat is te begrijpen.
Daarnaast probeer ik beter te worden als Columnist, en lees ik er dus veel. De onderstaande is een hele goede, gezien bovenstaande discussie, en het feit dat een goede columnist mensen dient te prikkelen om na te gaan denken. Een aanrader dus, zeker voor sport-/schaatsliefhebbers - en daar zijn er in Nederland - ondanks alles - nog steeds heel veel...
Marijn de Vries_De tien kilometer is geen schaatsen, maar kunst
Trouw.nl, Marijn de Vries − 11/01/16, 22:35
COLUMN De tien kilometer gaat ver-dwijnen, zeggen ze, en daar wordt het schaatsen spannen-der van...
Wat een flagrante onzin. De tien kilometer is de mooiste afstand die er is. Sterker: hij is eigenlijk tien kilometer te kort.
Blijkbaar is een kwartier ergens je aandacht bijhouden al te lang. En dus moet het ingedikt
De tien kilometer is een lust voor het oog. Een oersterk lichaam op twee flinterdunne ijzers, glijdend in een eeuwig vloeiende beweging, als een dans zonder partner. Zet er eens muziek bij op. Freedom van Pharell Williams bijvoorbeeld. Commentaar bijna op nul en de speaker vol open. Sven Kramer zweeft op die muziek, het is geen schaatsen meer, het is kunst. Kunst die mij niet lang genoeg kan duren.
Aperelaxt word ik van een hele serie tien kilometers kijken. Ik wieg een beetje mee op de bank en geniet van elke bollende of rekkende spiergroep onder dat strakke schaatspak, intussen terugverlangend naar het mooiste tenue aller tijden: het rood van Johan Olav Koss. Glanzend rood, waardoor je alles eronder nog beter afgetekend zag. Die rollende spieren op de rug, de bolle billen. De volle onderlip steeds verder van de bovenlip om maar zoveel mogelijk zuurstof naar binnen te zuigen - afijn, ik dwaal af.
Beste allrounder
Natuurlijk weet ik ook wel dat niet iedereen zo kijkt. Spanningsbogen worden korter, geduld wordt kleiner. Blijkbaar is een kwartier ergens je aandacht bijhouden al te lang. En dus moet het ingedikt. Niet alleen het schaatsen, alles.
Maar juist in het schaatsen is dat zo jammer. Het is al vaak gezegd: met het schrappen van de tien kilometer schrap je eigenlijk de strijd om wie de beste allrounder is. En dat is echt zo.
Als ie dan echt geschrapt moet worden, die tien kilometer, dan graag na de pensionering van Sven Kramer
Sterker: als je de beste allrounder zou willen aanwijzen, zou je de tien kilometer eigenlijk veel langer moeten maken. Een mens kan maximaal twintig minuten 'in het rood' presteren, continu in de verzuring gaan. Doe je een inspanning die langer duurt, dan moet je je energie anders verdelen, dan gebruik je de energiesystemen in je lichaam op een andere manier. Dat is een ander soort talent: je moet continu op het randje van verzuring balanceren. Zo beschouwd valt zelfs de tien kilometer onder de sprintafstanden.
CandyCrush
Zoek je écht de beste allround schaatser, dan moet je een afstand invoeren die langer dan twintig minuten duurt. Twintig kilometer, bijvoorbeeld. Ik zou het prima vinden hoor. Wie zegt dat je daar de volle tijd naar moet kijken? Ik niet. Je kunt tussendoor van alles doen, met een schuin oog op het beeldscherm: de was opvouwen. Bonen punten. Aardappels schillen. Knopen aanzetten, sokken stoppen. Voor de minder grote fans van huishoudelijke klusjes onder ons is een potje CandyCrush spelen misschien wel een optie. Of een kleurplaat kleuren, heel hip tegenwoordig en in combinatie met de stem van Herbert Dijkstra word je er dubbel zen van.
Oké, misschien sla ik nu een beetje door. Maar laten we alsjeblieft die tien kilometer behouden, om bovengenoemde redenen: het pretendeert tenminste nog de duurafstand van een schaatstoernooi te zijn. Je krijgt in ieder geval het gevoel dat de beste schaatser op korte én lange afstanden komt bovendrijven.
En als ie dan echt geschrapt moet worden, die tien kilometer, dan graag na de pensionering van Sven Kramer. De carrière van zo'n groots man mag niet als een ballonnetje leeglopen, enkel en alleen omdat er lieden zijn die niet het geduld kunnen opbrengen om dertien minuten naar een schaatsrit te kijken.
Ik weet het goed gemaakt. Laat die lieden maar een beter nummer dan Freedom bij Svens races zoeken. Zijn ze vast wel een kwartiertje zoet mee.
Daarnaast probeer ik beter te worden als Columnist, en lees ik er dus veel. De onderstaande is een hele goede, gezien bovenstaande discussie, en het feit dat een goede columnist mensen dient te prikkelen om na te gaan denken. Een aanrader dus, zeker voor sport-/schaatsliefhebbers - en daar zijn er in Nederland - ondanks alles - nog steeds heel veel...
Marijn de Vries_De tien kilometer is geen schaatsen, maar kunst
Trouw.nl, Marijn de Vries − 11/01/16, 22:35
COLUMN De tien kilometer gaat ver-dwijnen, zeggen ze, en daar wordt het schaatsen spannen-der van...
Wat een flagrante onzin. De tien kilometer is de mooiste afstand die er is. Sterker: hij is eigenlijk tien kilometer te kort.
Blijkbaar is een kwartier ergens je aandacht bijhouden al te lang. En dus moet het ingedikt
De tien kilometer is een lust voor het oog. Een oersterk lichaam op twee flinterdunne ijzers, glijdend in een eeuwig vloeiende beweging, als een dans zonder partner. Zet er eens muziek bij op. Freedom van Pharell Williams bijvoorbeeld. Commentaar bijna op nul en de speaker vol open. Sven Kramer zweeft op die muziek, het is geen schaatsen meer, het is kunst. Kunst die mij niet lang genoeg kan duren.
Aperelaxt word ik van een hele serie tien kilometers kijken. Ik wieg een beetje mee op de bank en geniet van elke bollende of rekkende spiergroep onder dat strakke schaatspak, intussen terugverlangend naar het mooiste tenue aller tijden: het rood van Johan Olav Koss. Glanzend rood, waardoor je alles eronder nog beter afgetekend zag. Die rollende spieren op de rug, de bolle billen. De volle onderlip steeds verder van de bovenlip om maar zoveel mogelijk zuurstof naar binnen te zuigen - afijn, ik dwaal af.
Beste allrounder
Natuurlijk weet ik ook wel dat niet iedereen zo kijkt. Spanningsbogen worden korter, geduld wordt kleiner. Blijkbaar is een kwartier ergens je aandacht bijhouden al te lang. En dus moet het ingedikt. Niet alleen het schaatsen, alles.
Maar juist in het schaatsen is dat zo jammer. Het is al vaak gezegd: met het schrappen van de tien kilometer schrap je eigenlijk de strijd om wie de beste allrounder is. En dat is echt zo.
Als ie dan echt geschrapt moet worden, die tien kilometer, dan graag na de pensionering van Sven Kramer
Sterker: als je de beste allrounder zou willen aanwijzen, zou je de tien kilometer eigenlijk veel langer moeten maken. Een mens kan maximaal twintig minuten 'in het rood' presteren, continu in de verzuring gaan. Doe je een inspanning die langer duurt, dan moet je je energie anders verdelen, dan gebruik je de energiesystemen in je lichaam op een andere manier. Dat is een ander soort talent: je moet continu op het randje van verzuring balanceren. Zo beschouwd valt zelfs de tien kilometer onder de sprintafstanden.
CandyCrush
Zoek je écht de beste allround schaatser, dan moet je een afstand invoeren die langer dan twintig minuten duurt. Twintig kilometer, bijvoorbeeld. Ik zou het prima vinden hoor. Wie zegt dat je daar de volle tijd naar moet kijken? Ik niet. Je kunt tussendoor van alles doen, met een schuin oog op het beeldscherm: de was opvouwen. Bonen punten. Aardappels schillen. Knopen aanzetten, sokken stoppen. Voor de minder grote fans van huishoudelijke klusjes onder ons is een potje CandyCrush spelen misschien wel een optie. Of een kleurplaat kleuren, heel hip tegenwoordig en in combinatie met de stem van Herbert Dijkstra word je er dubbel zen van.
Oké, misschien sla ik nu een beetje door. Maar laten we alsjeblieft die tien kilometer behouden, om bovengenoemde redenen: het pretendeert tenminste nog de duurafstand van een schaatstoernooi te zijn. Je krijgt in ieder geval het gevoel dat de beste schaatser op korte én lange afstanden komt bovendrijven.
En als ie dan echt geschrapt moet worden, die tien kilometer, dan graag na de pensionering van Sven Kramer. De carrière van zo'n groots man mag niet als een ballonnetje leeglopen, enkel en alleen omdat er lieden zijn die niet het geduld kunnen opbrengen om dertien minuten naar een schaatsrit te kijken.
Ik weet het goed gemaakt. Laat die lieden maar een beter nummer dan Freedom bij Svens races zoeken. Zijn ze vast wel een kwartiertje zoet mee.
Labels:
Columnist,
Even Nadenken,
Goede,
Ideeën,
Positivisme,
Schaatsen,
Sport,
Toekomst,
Trouw Opinie
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten