 |
| Demonstranten protesteren in het centrum van Londen tegen de politieke erfenis van de maandag overleden Britse oud-premier Margaret Thatcher. © epa |
Als Rechtse Politicus heb je het toch wel helemaal gemaakt als er tegen je wordt gedemonstreerd als je net bent doodgegaan...dat gebeurde in Groot Brittannië bij het overlijden van Margareth Thatcher.
En eigenlijk zien we op dit moment in Groot Brittannië een echo van Thatcher en wat ze aangericht heeft: Brexit - 'Thatcher Wannabee May' -Verdeeldheid - Ongelijkheid (op Rechts zelfs in eigen Partij!) - Geen Echt Debat meer - Achterlijk Gedrag van Politici - Falende Overheid - Discriminatie en Non-Tolerantie - Etc, etc.
 |
| Afbeelding van Trouw, 13 april 2013 |
Hieronder uit de oude doos enkele knipsels -column, artikelen, recensies, etc- uit Dagblad Trouw (13 april 2013):
Honderden mensen bij anti-Thatcherbetoging: 'Maggie! Dead! Dead!'
De betogers zongen liederen als 'Ding Dong! The Witch is Dead' en riepen 'Maggie! Maggie! Maggie! Dead! Dead!'
De politie van de Britse hoofdstad is volgens burgemeester Boris Johnson van de Britse hoofdstad op alles voorbereid, maar tot dusver is er slechts sprake van kleine incidenten. De politie arresteerde vijf mensen wegens dronkenschap. Tijdens de demonstratie dronken de betogers cider en champagne.
De vakbondsleden en oud-mijnwerkers voelen zich nog altijd benadeeld door het beleid van de Conservatieve oud-premier. Zij brak in de jaren 80 de macht van de vakbonden en zorgde er door haar onverzettelijke houding voor dat de landelijke mijnwerkersstaking van 1984-1985 mislukte.
De politie van de Britse hoofdstad is volgens burgemeester Boris Johnson van de Britse hoofdstad op alles voorbereid, maar tot dusver is er slechts sprake van kleine incidenten. De politie arresteerde vijf mensen wegens dronkenschap. Tijdens de demonstratie dronken de betogers cider en champagne.
De vakbondsleden en oud-mijnwerkers voelen zich nog altijd benadeeld door het beleid van de Conservatieve oud-premier. Zij brak in de jaren 80 de macht van de vakbonden en zorgde er door haar onverzettelijke houding voor dat de landelijke mijnwerkersstaking van 1984-1985 mislukte.
**
https://www.trouw.nl/home/maggie~a5387bd5/
Framing Maggie
13 april 2013
Subliem was ze in het gebruik van frames: Lady Margaret Thatcher. Hans de Bruijn analyseert een van haar succesvolste.
In een kolkend Lagerhuis voert Margaret Thatcher haar laatste debat. Haar linkse tegenstanders vallen hard aan: na elf jaar Thatcher is de kloof tussen arm en rijk veel te groot. Ze dient zich diep te schamen.
Thatcher reageert furieus. Inderdaad, de rijken zijn rijker geworden. Maar de armen zijn ook rijker geworden. Linkse politici zien liever dat de armen arm blijven, zolang de rijken maar niet rijker worden. Zo beperk je de kloof tussen arm en rijk. Maar zo creëer je geen welvaart - en kun je overigens ook geen uitkeringen meer betalen.
De boodschap: wie arm is, is bij Thatcher beter af dan bij links. Het is een frame dat rechtse politici daarna telkens weer hebben gebruikt. Werkloos? De PvdA laat je met een hoge uitkering wegzakken in lethargie, zegt de VVD. Wij zorgen dat je weer werk krijgt - bij ons ben je beter af.
Iemand met rechts DNA vindt dit soort frames natuurlijk prachtig. De kernwaarde van links - zorg voor de zwakken - is bij rechts in veel betere handen.
"Goed zo, Maggie!" schreeuwt een partijgenoot met veel rechts DNA. "Je kunt de vloer aanvegen met ze!"
**
Haags gezwabber in Europa
( oriinele recensie --- Hier --- https://www.trouw.nl/home/haags-gezwabber-in-europa~a9f09043/ )
CO WELGRAVEN– 0:00, 13 april 2013
Nederland was nu eens vóór Europese eenwording, dan weer sceptisch. De logica in het beleid is moeilijk te achterhalen
Exact een maand na de val van de Berlijnse Muur kwamen de leiders van de (toen nog) twaalf landen van de Europese Gemeenschap bijeen voor hun halfjaarlijkse top. De vergadering op 8 en 9 december 1989 was al lang van tevoren gepland, maar het was wel symbolisch dat ze plaatshad in Straatsburg in de Elzas, een Franse stad op de grens met Duitsland die ook lange tijd Duits is geweest. Frankrijk en Duitsland hebben in driekwart eeuw drie oorlogen uitgevochten, maar zijn sinds 1950 de as van de Europese samenwerking. En die kreeg door de val van de Muur een nieuwe dimensie.
Op de top presenteerde bondskanselier Helmut Kohl zijn plan voor de hereniging van de twee Duitslanden. Dat viel niet bij iedereen in goede aarde, zeker niet bij de deze week overleden Margaret Thatcher. De toenmalige Britse premier voelde zich regelrecht overvallen en zei zonder blikken of blozen: "Tweemaal hebben we de Duitsers verslagen. En nu zijn ze er weer!" De befaamde waarschuwing van haar landgenoot John Cleese ('Don't mention the war!') was aan de IJzeren Dame niet besteed. Ook de Nederlandse minister-president Ruud Lubbers liet zich kritisch uit: "Is het op basis van het verleden opportuun dat Duitsland opnieuw een wordt?", vroeg hij zich hardop af.
De sfeer was al met al ijzig, maar toch kreeg Kohl zijn zin: binnen een jaar was de hereniging een feit. Dat was vooral te danken aan een akkoord dat de bondskanselier had gesloten met de Franse president François Mitterrand: Duitsland stemde in met de oprichting van een Economische en Monetaire Unie die op den duur de euro zou opleveren - een vurige Franse wens. In ruil zou Parijs zich niet verzetten tegen samenvoegen van de twee Duitslanden.
De gebeurtenissen in het najaar van 1989 vormen de kern van het interessante boek 'Reis naar het continent' van de historicus Mathieu Segers. Het beschrijft vanuit Nederlands perspectief de Europese integratie vanaf 1950 toen de Franse politici Robert Schuman en Jean Monnet het plan lanceerden voor de EGKS, de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal. Dat was een lumineus idee: door de belangrijkste industrietakken van Frankrijk en Duitsland te koppelen onder een supranationaal orgaan, werd dé bron van conflict en oorlog onschadelijk gemaakt en konden de twee landen in Europees verband werken aan verzoening.
Het bleek een doorslaand succes: sinds 1945 hebben de landen die meededen geen oorlog meer gekend. Bovendien heeft de samenwerking enorm veel voorspoed gebracht.
Het lag overigens helemaal niet voor de hand dat Nederland in 1950 in de EGKS zou stappen met de twee andere Beneluxlanden, Duitsland, Frankrijk en Italië. Voor hetzelfde geld had Den Haag de kant gekozen van Groot-Brittannië en de Scandinavische landen die later de concurrerende en veel lossere Europese Vrijhandels Associatie (EVA) vormden. Nederland heeft immers altijd de blik naar zee gehad en de landen die daar achter de horizon lagen. Maar na de Tweede Wereldoorlog werd de economie van ons land al gauw verknoopt met die van het snelgroeiende West-Duitsland en zo werd de 'reis naar het continent' ingezet.
Segers beschrijft tot in detail de opstelling van de achtereenvolgende kabinetten en individuele ministers in het Europadossier. Het ene moment kozen ze voor een eurosceptische opstelling, dan weer lieten ze zich van de eurofiele kant zien; de logica achter de keus was vaak moeilijk te achterhalen. Vaak ging het ook fout. Dat Ruud Lubbers zich in de herfst van 1989 in Straatsburg met Thatcher tegen de Duitse eenwording keerde, was onverstandig, nog even afgezien van de repercussies voor de premier zelf. Helmut Kohl was daarover zo ontstemd dat hij een paar jaar later de kandidatuur van Lubbers voor het voorzitterschap van de Europese Commissie blokkeerde.
Het ging andermaal gruwelijk mis in september 1991. Nederland was op dat moment voorzitter van de EG, en presenteerde een blauwdruk voor een politieke unie die door de andere lidstaten, met uitzondering van België, resoluut van tafel werd geveegd. "We zijn afgegaan als een gieter", gaf de toenmalige minister van buitenlandse zaken Hans van den Broek toe.
Van alle bewindslieden die zich de afgelopen zestig jaar met Europa hebben beziggehouden, steekt er voor Segers één met kop en schouders bovenuit: Wim Beyen, minister van buitenlandse zaken van 1952 tot 1956. De partijloze politicus was consistent, had een helder idee over 'Europa', voelde steeds goed aan hoe de zaken in de andere EG-landen lagen en wist exact wanneer hij welk voorstel kon lanceren - hij had een perfecte politieke antenne.
Het boek, gebaseerd op bronnenonderzoek, vormt geen gemakkelijk leesvoer. De auteur veronderstelt nogal wat voorkennis bij de lezer en strooit lustig met EU-jargon. Maar wie zich daar doorheen worstelt, krijgt wel een prima inzicht in de soms tobberige verhouding tussen Den Haag en Brussel en antwoord op de vraag waarom de Europese integratie anno 2013 ondanks de successen in een kwade reuk staat.
Toegankelijker, maar ook van een totaal andere orde, is het boek 'Onze eeuw' waarin twee oud-hoofdredacteuren van NRC Handelsblad in vier lange gesprekken evenzoveel thema's uit de vorige eeuw bespreken. Een daarvan is Europa.
De inmiddels 95-jarige J.L. Heldring en de vorig jaar op 81-jarige leeftijd overleden André Spoor geven in dit boek blijk van een kosmopolitische geest, grote belezenheid en een open blik. Vooral Heldring toont zich een euroscepticus, in de traditionele zin van het woord: hij is sceptisch over de Europese eenheid, maar hij is daar geen tegenstander van, zoals van een euroscepticus vaak wordt verondersteld. Wel is hij 'ten diepste pessimistisch' als het gaat om de vraag of dat ene Europa er ooit komt.
Ook in dit boek laat Heldring zien hoe scherp hij kan analyseren. Over de situatie in Duitsland zegt hij: "Het is merkwaardig hoe de geschiedenis loopt. Zo'n zeventig jaar na de Tweede Wereldoorlog is Duitsland het meest democratische en stabiele land gebleken, terwijl dat de natie was die men onder de duim wilde houden." Zo'n zin voedt de heimwee naar zijn wekelijkse column in NRC Handelsblad, waar hij vorig voorjaar, na ruim 52 jaar, mee ophield uit vrees in herhaling te vallen.
Mathieu Segers: Reis naar het continent. Nederland en de Europese integratie, 1950 tot heden. Bert Bakker, Amsterdam; 336 blz. euro 19,95
Onze eeuw. J.L. Heldring en André Spoor in gesprek. Van Oorschot, Amsterdam; 144 blz. euro 12,50
Lubbers keerde zich in 1989 mét Thatcher tegen de Duitse eenwording. Dat was niet de enige misser van Nederland
Margaret Thatcher koos voor een eigen opstelling in Europa, en drong aan op verlaging van de Britse contributie aan Brussel: 'I want my money back.' Toch ging zij mee met de meeste gemeenschappelijke plannen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten