 |
| Cartoon overgenomen van de site onderaan |
Reageren? Graag!!
CITAAT:
“I hate fame. It’s just not who I am.” (Derrick Rose in onderstaand verhaal)
Ik schreef het vaker: ik heb wat met de basketballer en de persoon Derrick Rose. Waarom en hoe en wat? Ik was voor Adidas -waarvoor ik toen scoutte- aanwezig bij de eerste editie 'Adidas Nations' in New Orleans. Buiten Top-Jeugd-Talenten uit ieder werelddeel, was er ook een groep met aankomende Collegespelers aanwezig. Overdag waren die mannen 'Tutors' voor de iets jongere spelers in het Event. In de avond hadden ze als groep enkele uren voor hun eigen ontwikkeling; het grootste deel van die tijd werd er in twee teams tegen elkaar gespeeld. Die -ik herinner me 23- mannen, vormden de beste groep Talent die ik ooit ergens buiten Topwedstrijden op de allerhoogste niveau's bij elkaar zag. Geen Collegeteam dat er maar ooit bij in de buurt kwam, geen Nationaal Team Jeugd dat ik ooit van dichtbij zag -en dat waren er honderden in tien jaar scouten en erover schrijven voor het Nederlandse publiek! Ik denk dat er NBA-wedstrijden zijn met minder talent op de vloer, en ook in het Internationale Basketball staat er vaak beduidend minder talent tegelijk op de vloer. En deze mannen waren 18-19 jaar, dat is goed om te benadrukken.
Wie waren er onder andere bij?
Derrick Rose stak er met kop en schouders bovenuit, vooral op basis van techniek en sublieme snelheid. Kevin Love was een van de beteren, net als een van de broers Lopez. Maar er waren er nog veel meer, waarvan een deel 'het gemaakt heeft' en een deel uiteindelijk stukken minder.
Ik had het voorrecht die mannen dagen achter elkaar van dichtbij gade te slaan; van ontbijt, via ochtendsessie, lunch, middagsessie, diner tot en met die specifieke avonden. En dan soms daarna nog in de wandelgangen en/of recreatieruimten.
En Rose intrigeerde mij het meest van al die Supertalenten van over de gehele planeet.
Ik dacht toen al: "Dat kan de Beste Speler Ooit worden!"
Hij schopte het binnen no-time in de NBA tot Francisespeler van de Chicago Bulls, tekende Megacontracten voor in totaal zo'n $ 2 a 300.000.000,- nadat hij tot jongste MVP ooit in de NBA werd gekozen... En toen ging het mis; vooral door een serie zeer zware blessures, maar ook door affaires buiten het veld, en 'minder dan briljante uitspraken' bij interviews.
Toch is hij nog steeds relatief jong. En iets diep in mij zegt me, dat al dat talent niet in rook opgegaan is, alhoewel dat best mogelijk zou kunnen zijn, daar zijn teveel voorbeelden van.
Als het er ergens ooit uit zou kunnen komen, dan lijkt me dat mogelijk bij de San Antonio Spurs, onder leiding van die uitstekende staf en management, met als boegbeeld Legende Greg 'Pop' Popovic. Dus wat mij betreft: "Ik kan niet wachten!"
Bovenstaande cartoon komt van de site die ook dit interview bracht:
 |
| Het onderstaande verhaal en deze cartoon zijn van: 'theundefeated.com/' |
Hier alvast een stukje:
Derrick Rose hates fame, but still hopes to be an NBA champion
Questions and controversy swirl around the oft-injured guard as he enters free agency
Inside the lower Manhattan apartment of the notoriously taciturn Derrick Rose, there is a moment when he tells you exactly who he is. “I’m a true introvert,” says the 28-year-old point guard for the New York Knicks.
“I picked the profession I’m in, so there’s no way I could whine about it,” he says. “And I’m blessed enough to be in this position.”
But?
“I hate fame. It’s just not who I am.”
This summer, Rose becomes a free agent for the first time in his career. And it’s a moment to reckon with this fame and some of his complicated and troubling personal and professional topography. As a college freshman, Rose led his team to the NCAA finals but their wins were later vacated over allegations of wrongdoing, including that he cheated on the SAT. Jumping to the NBA, he was the league’s youngest MVP, seemingly destined to return his hometown Chicago Bulls to their former glory. But Rose spent entire seasons recovering from injuries that eclipsed his preternatural power and athleticism and caused many fans to lose heart. Season after season, he generates controversy–from premature quotes about free agency to accusations of rape.
Sitting across the dining room table, he asks you to consider that he’s simply not wired to change his game. Not wired to be more politic with the media, sell himself to fans or better explain the decisions behind the controversies that have followed him. That it is not in his DNA to meet people and give interviews that distill his essence to basketball writers and fans who, at bottom, believe that being complicated is an indulgence reserved for champions.
And in the saga of Derrick Rose, that’s one thing he still hopes to be.
“Winning takes care of everything,” he says.
Rose graduated from the violence-plagued Englewood neighborhood on Chicago’s South Side to the rarefied air of professional sports stardom and imagined that he could always let his game speak for itself.
But both on the court, and in the game of life, he’s sent mixed messages.
On April 2, the Knicks announced he had torn the meniscus in his left knee and three days later he underwent surgery. It was his fourth knee operation in five years. Now he faces free agency coming off rehab and there’s a real question of how he’s going to land.
When you ask him about the past several years, Rose is contemplative about the ground he’s covered, the move from Chicago to New York, and what it has taught him about himself.
“I feel like you need a break sometimes just to find out who you are. And I think my family and my friends, they understand that. I’m 28 years old. I hurt myself when I was 23. Twenty-three, that’s quite young to accomplish what I accomplished.”
He said he’s been figuring himself out and figuring out the world at the same time — as a man, a ballplayer, as a father.
When he was first injured in Chicago, he said, he shut everybody out. “I feel I was wrong,” Rose said. “I’m human. You try to go through these problems yourself,” but you need people to talk to, “even to vent to get things off your chest.” And not just friends and family. “And it took me actually going through it, and experiencing it to recognize what I was doing wrong.”
In The Return, a 2013 documentary Adidas produced to chronicle his initial comeback, Rose said that when he tore his ACL, “the whole time I’m in the MRI machine, I’m just praying, crying and stuff, hoping that it wasn’t tore. Think of your most downest day and times that by a hundred. That ain’t enough to describe how I felt at that time.”
“You drive yourself crazy trying to hold all that in,” he now says. “And there’s nothing wrong with talking to a professional.”
Rose was a shy kid, close to his mother, Brenda, an aide for the Chicago Board of Education, and three older brothers, Reggie, Dwayne and Allan, who kept their keenest eyes on young Derrick and helped groom him for basketball stardom. After winning back-to-back state championships at Chicago’s Simeon Career Academy, he led the Memphis Tigers to the NCAA championship game in 2008.
Simeon’s Derrick Rose, left, and Randall Hampton celebrate after Rose hit a last-second shot to beat Peoria Richwoods in overtime of the championship game of the IHSA boy’s Class AA state basketball tournament in Peoria, Ill., Saturday, March 18, 2006. Simeon won 31-29 in overtime.
AP PHOTO/BRIAN KERSEY
The NCAA ruled a few years later that someone else had taken the SAT college entrance exam for Rose, and that his brother Reggie, himself a promising athlete, had flown to away games.......
....
...
..
.
Het complete originele artikel, met de originele afbeeldingen vind je --- Hier ---
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten