 |
| Cartoon uit de Groene Amsterdammer, 12 april 2018 |
Mediatieten
- Stine Jensen
Een boel ‘mediatieten’ de afgelopen week. Een groep die zich Stoere Vrouwen noemt, ging op de Dam in Amsterdam uit de kleren. Voor het goede doel Fair Fashion. Vrouwen in Montevideo in Uruguay dansten naakt voor het parlementsgebouw om aandacht te vragen voor het recht op abortus. En kunstenares Tinkebell verkocht bij Pauw & Witteman een blootkalender met zichzelf erop omdat ze twee meisjes uit Manilla wil redden van de prostitutie.
Drie feministische golven achter de rug en nog altijd is een stel borsten een van de meest effectieve manieren voor vrouwen om de media te halen. Ik word er vrolijk en treurig van. Vrolijk omdat vrouwen wereldwijd het leven kunnen ontregelen, alleen maar met hun lichaam. Treurig omdat deze vrouwen geen ander kapitaal (denken) te hebben dan hun borsten om media-aandacht op te eisen.
Toch is de ene mediatiet de andere niet. De Stoere Vrouwen hebben Victoria Koblenko als boegbeeld. Ze schopt in een filmpje haar leren laarzen uit en gaat tot op de slip. Dan draait ze zich om, haar borsten zien we niet. Spannend filmpje, maar geen idéé waar ze het voor doet allemaal. De ‘gewone’ strippende meisjes op de Dam zijn lief. Wat vrolijk maakt, is dat ze in alle vormen en maten meedoen. Dik, dun. Ze zijn giechelig en onhandig. Links, rechts, links, rechts. Nu truitje uit? Het wordt gefilmd, allemaal voor de media. Ze willen het zelf, maar ze durven eigenlijk niet zo goed.
Een man, buiten beeld van de camera, brult aanhoudend „TIETEN!”, „IK WIL TIETEN!” Gaat-ie niet zien, want de bh’tjes blijven keurig aan. Maar hij legt met zijn gebral wel de vinger op de zere plek. Door het gestrip, door deze vorm van protest, zijn we volkomen afgeleid van de inhoud – het schijnt om een protest tegen kinderarbeid te gaan. Geen van de stoere vrouwen roept trouwens iets terug naar de jongen.
Dan de Uruguayaanse borsten die de hele wereld over gingen. Ze zijn beschilderd met prachtige grote bloemen en houden gekleurd papier voor hun geslacht. Ze doen denken aan de protestacties van Femen in Oekraïne. Er is een groot verschil met de Damstriptease: de vrouwen stralen échte agressie uit, ze vlammen. Voor hen is het protest meer dan een geinig mediagrapje. Er staat iets op het spel: hun eigen lichaam, zelfbeschikking.
Geen man die ‘tieten!’ brult, maar politie die er met een deken op afrent. Van wie zijn die borsten eigenlijk, van de staat? En zo maken de stripteases in één klap het verschil tussen noordelijke en zuidelijke ‘mediatieten’ duidelijk: de ene groep vecht voor zichzelf, de andere groep doet het voor een ‘goed doel’.
Enter Tinkebell. Tinkebell doet goedbedoelde hulpacties na uit het Westen. Ze richtte in Afrika een huis in met IKEA meubels en nu gaat ze uit de kleren. Met haar naaktkalender tegen prostitutie zet ze de kijker op geestige, scherpe wijze aan het denken over een lange goedbedoelde traditie, van de Calender Girls tot Blootgewoon en Stoere Vrouwen – pogingen van mensen om anderen te helpen door uit de kleren te gaan. Intussen helpt Tinkebell ook écht – het geld dat de kalender opbrengt geeft ze aan de twee Filippijnse meisjes. En net als kunstenaar Marina Abramovic doet ze meteen nog een moreel artistiek experiment: als je betaalt, mag jij zeggen welke standjes ze moet aannemen.
Sinds kort doen mannen ook mee. Op hun manier. Je kunt uit eten met Jan Mulder voor 5.000 euro, voor het goede doel. Kom op Jan, dat kan beter. BLO-HOOT! Op een kalender, voor al die vrouwen in Uruguay, Oekraïne en Manilla.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten