Bekijk de hele documentaire 'Matchmakers in migratie'. Geen tijd? Lees hieronder de samenvatting van drie minuten, lees door voor extra's en meld je aan voor onze pioniersverkiezing!
Hoe betrek je de gemeenschap bij je bedrijf?
Wat gebeurt er wanneer we migranten niet als probleem zien, maar als oplossing? Yoghurtmaker Hamdi Ulukaya werd er in ieder geval miljardair mee. Deze Turks-Koerdische Amerikaan maakt met zijn onderneming winst op financieel én maatschappelijk gebied. Een nieuw businessmodel, van een ruimhartige CEO.
In 2005 koopt Hamdi Ulukaya, zoon van Turks-Koerdische ouders, een verlaten yoghurtfabriek in de staat New York. Beginnend met vijf voormalige werknemers domineert hij binnen een paar jaar het koelvak in de Amerikaanse supermarkten met het Griekse yoghurtmerk Chobani (‘herder’).
Hamdi’s bedrijfsvoering wijkt af van die van zijn concurrenten: fulltime werknemers kunnen aandelen verwerven en meer dan dertig procent van het personeel bestaat uit vluchtelingen en migranten.
In het plaatsje Utica (New York) wonen veel migranten die werkzaam zijn in Ulukaya’s zuivelfabriek. Zonder deze nieuwkomers zou het stadje – zoals zoveel voormalige industriegebieden in de Verenigde Staten – op sterven na dood zijn.
Nu worden er nieuwe bedrijven gestart en bloeit de lokale economie. In het opvangcentrum dat statushouders wegwijs maakt, is het een komen en gaan van verschillende nationaliteiten op zoek naar werk en huisvesting. Directeur Shelly Callahan werkt bijvoorbeeld aan campagnes die meer migranten naar de regio moeten trekken. Zij vreest een ‘migrantentekort’ door Trumps anti-migratiebeleid.
In 2005 koopt Hamdi Ulukaya, zoon van Turks-Koerdische ouders, een verlaten yoghurtfabriek in de staat New York. Beginnend met vijf voormalige werknemers domineert hij binnen een paar jaar het koelvak in de Amerikaanse supermarkten met het Griekse yoghurtmerk Chobani (‘herder’).
Hamdi’s bedrijfsvoering wijkt af van die van zijn concurrenten: fulltime werknemers kunnen aandelen verwerven en meer dan dertig procent van het personeel bestaat uit vluchtelingen en migranten.
In het plaatsje Utica (New York) wonen veel migranten die werkzaam zijn in Ulukaya’s zuivelfabriek. Zonder deze nieuwkomers zou het stadje – zoals zoveel voormalige industriegebieden in de Verenigde Staten – op sterven na dood zijn.
Nu worden er nieuwe bedrijven gestart en bloeit de lokale economie. In het opvangcentrum dat statushouders wegwijs maakt, is het een komen en gaan van verschillende nationaliteiten op zoek naar werk en huisvesting. Directeur Shelly Callahan werkt bijvoorbeeld aan campagnes die meer migranten naar de regio moeten trekken. Zij vreest een ‘migrantentekort’ door Trumps anti-migratiebeleid.
Ulukaya’s succes is niet onopgemerkt gebleven. Hij reist de wereld over om lezingen te geven en probeert met zijn initiatief Tent Partnership for Refugees andere CEO’s te bewegen zijn voorbeeld te volgen. Volgens hem kan het bedrijfsleven bij uitstek een sleutelrol spelen in de aanpak van zaken als groeiende inkomensongelijkheid, werkgelegenheid in krimpgebieden, integratie en racisme.
&
CITAAT(NRC 2 november 2019, Interview met Geert Mak, ‘We moeten overstappen naar eenCanadees immigratiemodel’):
"Hoe zou u die (migratie)crisis aanpakken?
„Op dit moment is voor veel buitenstaanders de vluchtelingenstatus de enige manier om Europa binnen te komen. En dan moet je eerst nog bijna verdrinken. Het heeft niets met humaniteit of tolerantie te maken, het is gewoon een bende. Daarom moet er een legale manier worden bedacht om hierheen te kunnen emigreren, zoals in Canada. Dan voorkom je dat mensen die 10.000 euro voor hun emigratie betalen halverwege ergens blijven hangen en nooit meer terug durven. In het Canadese systeem wordt gekeken of je iets voor dat land kan betekenen en of je een minimum aan vaardigheden hebt – zoals de taal – om daar te kunnen slagen. Daar heerst de filosofie: we spannen ons er wederzijds voor in om er iets van te maken.”"**
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten