Mijn Passie? Delen(want 'Gedeelde Vreugd=Dubbele Vreugd & Gedeelde Smart=Halve Smart).Zie mijn Blog-bijdragen dus als mijn middel om wat me interesseert te delen. Als Links, Reposts, en regelmatig in de vorm van Column, Analyse of Commentaar & al dan niet bijtend, ironisch, of roerend statement. Mijn intentie is iedere dag iets van waarde door te geven...
Ik krijg ook graag feedback; dus Volgen en Reageren stel ik zeer op prijs!
Auteur Jacob Bergsma en gastheer Bob van Oosterhout ontvangen de grootste namen uit het Nederlands basketball ter gelegenheid van de lancering van het boek Game Changers - De geschiedenis van basketball in Nederland.
In de Bossche Maaspoort spreken zij met onder anderen uitgever Michel van Troost (Arko Sports Media), journalist Mart Smeets en fotograaf Peter Smeets.
Martin de Vries (Mister Donar) en Nashua-speler en -coach Jan Dekker vertellen over de magische krachten tijdens het Groningse kampioenschap van 1982.
Rinus de Jong - the Godfather van het Nederlands basketball - en coach Ton Boot vertellen hoe zij Den Bosch aan de wereldtop brachten rond 1979.
Kees Akerboom sr. en Ton Boot nemen het eerste exemplaar in ontvangst van het boek, uitgereikt door drie kleinkinderen-Akerboom.
Kees Akerboom en Ton Boot vormen samen met Rik Smits de top drie van de 75 belangrijkste mensen in de geschiedenis van het Nederlands basketball, zoals samengesteld door een vakkundige jury.
Ook alle andere 72 personen worden geroemd, op het podium uitgenodigd, of vertegenwoordigd door hun nabestaanden.
Overleden grootheden zoals Vladimir Heger (oom Vladi), Theo Kinsbergen en Henk Konings worden geëerd.
Kees Akerboom maakt indruk met zijn speech over coach Jan Janbroers en de diepe betekenis die Janbroers in zijn leven heeft.
Er is een kennisquiz die wordt gewonnen door Jan Dekker en er zijn live optredens van Günter Weber (saxofoon) en zanger Gerard Alderliefste, beiden voormalig eredivisiespelers.
De koning van de weide is de schreeuw.De trekvogel die in Fryslân broedt, maar door grootschalige en intensieve landbouw steeds meer over het veld moet zwerven.Daarom is de schreeuw ook het symbool van een van de meest ambitieuze programma's van Culturele Hoofdstad 2018: Koning van de weide.Het project moet ervoor zorgen dat het graslandlandschap zijn diversiteit behoudt.
Het verlies aan bioculturele diversiteit is een Europees probleem.Componist Sytze Pruiksma en bioloog Theunis Piersma reizen daarom de trekroute van de skries af.De initiatiefnemers van het project zijn bang dat door de verarming van het landschap, de cultuur en de taal ook armer worden en zoeken daarom partners in Spanje, Portugal en Frankrijk.Het doel is om de boeren daar en in Fryslân te stimuleren om milieuvriendelijker te boeren.
De kening fan de greide is de skries. De trekfûgel dy’t yn Fryslân briedt, mar troch de grutskalige en yntinsive lânbou hieltyd mear it fjild romje moat. Dêrom is de skries ek it symboal fan ien fan de meast ambisjeuze programma’s fan Kulturele Haadstêd 2018: Kening fan ‘e greide. It projekt moat derfoar soargje dat it greidelânskip syn ferskaat behâldt.
It ferlies fan it biokulturele ferskaat is in Europeesk probleem. Komponist Sytze Pruiksma en biolooch Theunis Piersma reizgje dêrom by de trekrûte fan de skries del. De inisjatyfnimmers fan it projekt binne benaud dat troch de ferearming fan it lânskip ek de kultuer en de taal earmer wurde en sykje dêrom meistanners yn Spanje, Portugal en Frankryk. It doel is de boeren dêr en dy yn Fryslân te stimulearjen om natuerfreonliker te buorkjen.
Alles over de Orange Lions vrouwen 5-tegen-5 --- Hier ---
Met de Mannen Orange Lions
uitgeschakeld voor het WK 2023 en in Rebuilding-modus, rest er nog
wel een mogelijkheid om mee te doen aan de
Pre-Olympische-kwalificatie-route
volgende zomer, maar of de NBB bereid is om daar het benodigde geld
aan te besteden is de vraag...
De eerstvolgende kans voor een Valide
5-tegen-5 Nationaal Team is dus voor de Vrouwen Orange Lions.
En de kans die gloort voor het Nederlandse Team is er eigenlijk een
die niet gemist mag worden. Zoals de Oranje Basketball Mannen een
buitenkansje kregen doordat Rusland vanwege Putin's oorlog in
Oekraïne uit de Qualifiers werd gezet, is de kans dat de Oranje
Vrouwen zich plaatsen voor EuroBasket 2023 heel veel groter geworden
omdat Putin-partner-in-crime Belarus uit de groep van Nederland werd
gezet. Resten als tegenstanders het al met ruime cijfers verslagen
Ierland en Tsjechië. Dat land staat weliswaar hoger op de
ranglijsten dan Oranje Basketball met de Vrouwen, maar dat heeft
er ook mee te maken dat Nederland al heel erg lang geen Eindtoernooi
meer heeft gespeeld, en juist daar scoor je punten. Nederland is twee
plaatsen gestegen, de Tsjechië twee gedaald, dus... Nee, dat is te
gemakkelijk, maar ik denk wel degelijk dat Tsjechië te kloppen moet
zijn en bovendien geldt dat er ook middels de 'Beste tweeden'-regel
Nederland nog goede kansen zou moeten hebben. Maar daar moet je niet
op mikken; morgen staat de thuiswedstrijd tegen Tsjechië op het
programma; die wedstrijd goed winnen, en dan weer een goede uitslag
neerzetten tegen Ierland uit en de Orange Lions hebben zichzelf een
riante positie verworven.
Dus het moet nu eindelijk maar eens
gaan gebeuren; het Nederlandse Nationale Vrouwen team Basketball naar
EuroBasket!
'Eindelijk eens'?
Ja! Eindelijk eens...omdat het
al zo ontzettend lang geleden – 1989 – is dat het boegbeeld van
het Nederlandse Vrouwen Basketball aanwezig was op een EK.
Eindelijk eens...omdat de NBB en
NOCNSF nu al vele jaren investeren in het Meiden- en
Vrouwenbasketball middels het CTO/de Orange Lions Academy.
Eindelijk eens...omdat het
programma ooit van start ging met als doelstelling dat de Oranje
Basketball Vrouwen in Rio op de Olympische Spelen moesten staan. Nou
is het geen schande als je het hoogste platform niet in een keer
bereikt, maar het wordt nu weleens tijd dat de noodzakelijke
tussenstap – meedoen aan EuroBasket – wel wordt gezet.
Eindelijk eens...omdat de loting
en het diskwalificeren van Wit-Rusland nu dus Oranje wel erg gunstig
gestemd zijn.
Eindelijk eens...omdat ik vind
dat het tijd is om ook eens op een andere manier te gaan oogsten van
de gedane investeringen; het is hoog tijd de aantallen NBB-leden in
de categorieën Meiden en Dames gaan groeien, tenminste tot het
niveau van de Jongens en Mannen. Ik zie geen enkele reden waarom de
deelname van Meiden en Vrouwen aan onze prachtige sport zo
achterlopen als bij ons in Nederland het geval is – de verhouding
is al heel lang ongeveer 30:70 – dat is in goed met ons
vergelijkbare landen als Zweden ook niet het geval, en waar de
aantallen groter worden, groeit de vijver aan Talent waaruit gevist
kan worden, en dat helpt dan ook weer om het Vrouwenbasketball in
Nederland op een hoger niveau te krijgen. België staat derde op de
Europese Ranglijst en doet mee met de Wereldtop; dat moet in
Nederland dan toch ook kunnen? Toen afgelopen zomer de Nederlandse
WU20 tegen België verloor in een wedstrijd om handhaven op
A-Divisie-niveau, zag ik teams die elkaar wat betreft talent weinig
ontliepen...ja een beetje ervaring minder verklaarde misschien het
kleine verschil...
Ik zie nog een belang bij het flink
vergroten van de aantallen Meiden en Vrouwen in het Nederlandse
Basketball; naar mijn ervaring helpt het verenigingen sterker, beter
georganiseerd en aantrekkelijker voor iedereen te maken als de
verhouding M/V meer gelijk wordt getrokken.
Ik zie dit dan ook als een van de
Key-Questions voor de NBB – hoop dat daar op de aanstaande ALV
iets over wordt gezegd, en hoop er ook zelf in vervolgstukjes op
terug te komen – 'Hoe krijgen we de aantallen Meiden en Vrouwen
in het Ledenbestand omhoog?'
Er is nog een 'Eindelijk eens...'
die morgen opgaat: nadat de NBB de Mannen Orange Lions weer uit de
Kleine Zaal van de SHZ in Amsterdam terugverhuisde naar het
TopSportCentrum in Almere zat de zaal daar steeds behoorlijk vol. De
vrouwen vulden de Kleine Zaal van SHZ de laatste jaren steeds
compleet, en dat gaf een goede sfeer. Nu heeft de NBB ook de Vrouwen
in Amere geprogrammeerd. Ik schreef een paar weken geleden al dat ook
een verjongd Mannen Team een volle en enthousiaste zaal verdiende,
dat geldt natuurlijk ook voor de Vrouwen in kansrijke positie!
Goed, morgen dus:
Donderdag 24 november 2022
TopSportCentrum Almere
19h00
Nederland – Tsjechië
Ik hoop op een volle en sfeervolle zaal
en een mooie overwinning van de Vrouwen Orange Lions!
De Belgian Cats - het Nationale Vrouwen Basketball Team - zijn groot en populair in België, Foto Fiba
Belgische primeur: tv-zender met alleen
vrouwensport
Het Belgische telecombedrijf Telenet lanceert vandaag de eerste
tv-zender in België die alleen vrouwensport uitzendt. De nieuwe
internationale zender ‘W-Sport’ gaat onder meer de vrouwelijke
Premier League en vier andere Europese voetbalcompetities, basketbal,
triatlon, paardrijden en boksen uitzenden.
Redactie 23
september 2022, Originele artikel van de Volkskrant --- Hier ---
Behalve de hoogste vrouwenvoetbalcompetitie in Engeland, gaat de
zender ook de Nederlandse, Duitse en Italiaanse voetbalcompetities
uitzenden. Daarnaast brengt W-Sport documentaires, onder andere over
turnlegende Simone Biles en de tennissters Venus Williams en Naomi
Osaka.
‘Met de integratie van W-Sport in ons aanbod, zetten we
vrouwensport weer wat meer in de kijker en spelen we in op de
stijgende populariteit ervan in ons land’, zegt Stefaan Kestens,
verantwoordelijk voor Play Sports, onderdeel van Telenet.
‘Het past in de filosofie van Telenet om meer meisjes en vrouwen
aan te moedigen om te sporten. Zo organiseerden we de Soccer Sisters
Cup, het eerste straatvoetbaltoernooi in Vlaanderen voor meisjes.’
Ondertiteling
In de loop van volgend jaar worden mogelijk ook nog Belgische
competities aan het aanbod toegevoegd. Aanvankelijk worden de
programma’s van W-Sport uitgezonden met het originele commentaar.
Vanaf medio 2023 is gedeeltelijk Nederlandstalige ondertiteling
voorzien.
Belgische tv-klanten van de providers Telenet en Proximus kunnen
gratis afstemmen op de nieuwe zender.
Het is april 2019, op de Noord-Veluwe buigen ecologen, biologen en
boswachters zich in een kring over een harige zwarte drol. Iemand
legt er een meetlatje naast, zakt op zijn knieën, ruikt – een
wolvendrol staat bekend om zijn typische geur. Anderen volgen.
‘Muskus’, zegt de een. ‘Grondig, zwaar’, zegt een ander. Het
blijkt te gaan om ‘Grijze Wolf 960 female’, afkomstig uit een
roedel in Nedersaksen. Ze heeft rivieren overgezwommen, snelwegen
overgestoken, industrieterreinen doorkruist. Ze is de tweede wolf die
zich officieel in Nederland vestigde. Diezelfde zomer worden de
eerste welpjes geboren. Nu, ruim drie jaar later, leven er zo’n
twintig wolven in Nederland. ‘Op de Veluwe kunnen zo’n vijf
roedels leven’, schatte de Duitse wolvenexpert Ulrich Wotschikowsky
drie jaar geleden. ‘Wees er maar op voorbereid, jullie hebben
ruimte voor wolven.’
Ecologen benadrukken de meerwaarde van de wolf voor de natuur als
‘dirigent’ van het hele ecosysteem. Tegelijk neemt het protest
toe. Doodgebeten schapen worden voor provinciehuizen gelegd, op
sociale media worden beelden van aangevreten dieren gedeeld,
natuurbeschermers worden bedreigd. Het Drentse bezoekerscentrum
Dwingelderveld, waar Cees van Kempen zou praten over zijn
bioscoopfilm Wolf, ontvangt zulke ernstige bedreigingen dat
ze de lezing hebben afgelast.
‘De wolf’, zegt Christianne van der Wal, minister voor Natuur
en Stikstof, twee weken geleden tegen de Tweede Kamer: ‘Ingewikkeld
en veel dilemma’s.’ Ze wil daarom een brede maatschappelijke
dialoog starten. ‘De hele discussie is nu gebaseerd op angst en
ophef en dat is niet zorgvuldig. Het polariseert.’ Maar waar moet
die dialoog over gaan? De tegenstanders vormen een kongsi van
boerenorganisaties, christen-democratische partijen, schapenboeren,
de Jagersvereniging, de directeur van het Nationale Park de Hoge
Veluwe, complotdenkers (‘de wolf is uitgezet’), maar ook de
rechts-populistische partijen. Deze week staat de wolf op de agenda
van het Europees Parlement. Onder andere de SGP roept de Europese
Commissie op om de zwaar beschermde status van de wolf binnen de EU –
doodschieten en verjagen is verboden – te herzien.
De wolf wordt beschermd door ‘elites’
Terwijl het aantal gedode dieren het afgelopen jaar bijna is
verdubbeld – dit jaar 621 schapen – beschermen schapenboeren hun
vee nog steeds slecht. Al jaren worden de subsidiepotjes voor
anti-wolvenmaatregelen nauwelijks aangesproken, schreef Trouw
afgelopen week. Veehouders hoeven ook geen maatregelen te nemen om in
aanmerking te komen voor schadevergoeding na een wolvenaanval.
Schapenhouders vinden dat niet zij maatregelen moeten nemen, maar dat
de wolf weg moet, blijkt uit een enquête van de provincie
Noord-Brabant. ‘De wolf moet afgeschoten worden’, zei een Drentse
schapenboer tegen de NOS. ‘Die hoort hier niet. Als ik een wolf
voor mijn buks krijg, schiet ik hem neer.’
Eeuwenlang kampte het inheemse roofdier met een negatief imago,
zoals Eva Meijer mooi laat zien in haar
essay in deze Groene. En ook nu duiken diezelfde mythes
en sprookjes op. De wolf staat symbool voor de stedelijke elite,
regels uit Brussel, maar ook voor de buitenstaander, de asielzoeker.
Een wolvenprobleem creëren is dus ook politiek. Twee Duitse
onderzoekers toonden afgelopen zomer in het wetenschappelijke
tijdschrift PNAS aan dat op plaatsen in Duitsland waar
wolvenaanvallen plaatsvonden, een aanzienlijke toename is van het
aantal stemmen op de AfD, die de wolf portretteert als ‘immigrant’
die ‘onze’ kinderen en het gezin bedreigt, en die wordt beschermd
door de ‘elites’.
Het is dan ook de vraag of een dialoog, zoals de minister wil,
volstaat. Natuurbeschermers, ecologen en wolvenexperts proberen dat
al jaren. Ze gaan in gesprek met tegenstanders, hebben websites
opgetuigd met informatie, in elk interview betuigen ze hun medeleven
met boeren van wie de schapen zijn aangevallen. Maar veel
tegenstanders tonen weinig tekenen open te staan voor gesprek. Een
eerlijke dialoog vraagt ten minste acceptatie dat de wolf er is. Maar
de anti-wolvenlobby lijkt bewust bezig met een strijd tegen
de wolf. Ze hebben lak aan feiten en regels, intimideren en dreigen.
En ze hebben daar baat bij. De wolf legt daarmee een veel groter
probleem in de samenleving bloot, waar de democratie vooralsnog geen
antwoord op heeft.
Ik heb gezien hoe mijn vrienden werden vermoord, mijn moeder werd geslagen door Israëlische soldaten en mijn grootmoeders voorouderlijk land werd gestolen - hoe haar hart brak toen ze zag hoe het werd vernield.
Ik ben zes keer opgepakt en in elkaar geslagen omdat ik campagne voer tegen deze wreedheden.
Ik moet bekennen: het is moeilijk te geloven dat vrijheid en vrede tijdens mijn leven nog mogelijk zijn.
Maar vandaag … voel ik meer hoop dan ooit.
Het is hoop in deze beweging … In jou.
Waarom schrijf ik je vandaag?
Omdat je Europees burger bent. Jij
hebt vandaag de mogelijkheid om vrede voor Israël en Palestina
dichterbij brengen en een einde te helpen maken aan deze jarenlange
tragedie.
Meer dan honderd toonaangevende Europese
mensenrechtenorganisaties en verenigingen hebben een juridisch
initiatief gelanceerd dat de Europese import van goederen uit illegaal
bezette gebieden kan stoppen. Als we erin slagen voor dit initiatief
meer dan een miljoen wettelijk verplichte handtekeningen te verzamelen,
dan kan de EU een handelsverbod uitvaardigen, zodat corrupte
leiders en illegale bezetters niet langer hun zakken kunnen vullen ten
koste van de Palestijnse bevolking.
Dit is waarom ik op jou reken: dit
historische initiatief kan alleen succesvol zijn als iedereen die dit
leest vóór de snel naderende deadline hun handtekening toevoegt. Jouw stem is cruciaal:
Illegale bezetters verdienen honderden miljoenen euro’s per jaar met de verkoop van producten in Europa -- aan mensen die niet beseffen dat ze, volgens het Verdrag van Genève, letterlijk oorlogsmisdaden financieren.
Dit initiatief zou de situatie in Israël en Palestina volledig kunnen
transformeren: Europees geld - JOUW geld - zou niet langer de illegale
Israëlische nederzettingen financieren die vaak bovenop vernielde
Palestijnse huizen worden gebouwd.
Deze campagne is ongezien divers: Palestijnen, Joden en Europeanen komen allemaal samen om de economische voordelen weg te nemen die het eindeloze geweld winstgevender maken dan vrede.
Het is inspirerend te zien hoe mensen van alle kanten bijeenkomen voor een meer rechtvaardige en vreedzame toekomst. Dit soort eensgezinde actie is waarvoor Avaaz, onze beweging, in het leven is geroepen.
Ik
leid al acht jaar campagnes bij Avaaz. Samen hebben we ongelooflijke
overwinningen behaald en ontelbaar veel mensenlevens gered - van Myanmar
tot het Middellandse Zeegebied, van Kenia tot het Amazonewoud. Maar deze campagne is voor mij persoonlijker dan ooit - mijn gemeenschap is in gevaar.
Terwijl ik dit schrijf, dreigen bulldozers de woningen van 569 kinderen met de grond gelijk te maken. Een familie is de begrafenis van een zevenjarige jongen
aan het regelen, die stierf terwijl hij op de vlucht was voor soldaten.
De snelste manier om de koers te wijzigen van leed naar vrijheid en
vrede is het droogleggen van de winsten die het lucratief maken
om Palestijnse burgers illegaal uit hun huizen te verdrijven en
nederzettingen op hun land te plaatsen. En om dat waar te
maken, is de meest doeltreffende manier om nu samen één miljoen
handtekeningen te verzamelen voor dit juridische initiatief.
Help me om mijn gemeenschap te beschermen tegen de bulldozers en tanks die onze huizen vernielen, ons dakloos maken en ons land stelen.
Europa is de grootste importeur van goederen uit illegale Israëlische nederzettingen. Die bedrijven verdienen elk jaar honderden miljoenen euro’s
op de Europese markt. Een groot deel van de olijfolie, het fruit of de
kruiden die geproduceerd worden op gestolen Palestijns grondgebied
belandt in de schappen van Europese supermarkten. Het geld van Europese
consumenten vloeit terug naar deze illegale nederzettingen,
mede-financiert de bezetting van nog meer land en de vernieling van nog meer huizen -- en zorgt ervoor dat het conflict langer duurt en nog meer verankerd raakt.
Om het systeem van commerciële nederzettingen te vestigen en in stand te houden, hebben de Israëlische autoriteiten al meer dan 2.000 vierkante kilometer Palestijns grondgebied geconfisqueerd en meer dan 200 nederzettingen gebouwd. Dat is twee keer de oppervlakte van Hongkong - en een derde van al het land dat momenteel toegankelijk is voor de Palestijnen. De Israëlische autoriteiten hebben de Palestijnen afgezonderd in tientallen geïsoleerde enclaves, omringd door muren en militaire torens.
Ze hebben meer dan 27.000 huizen afgebroken en verregaande beperkingen
opgelegd aan de bewegingsvrijheid en mensenrechten van miljoenen
Palestijnse burgers.
Voor de duidelijkheid:
volgens experts ondermijnt dit beleid de inspanningen om vrede in de
regio mogelijk te maken. Zowel Palestijnen als Israëli’s die voor vrede
zijn keuren deze landroof af.
Dit officieel Europees burgerinitiatief kan een einde helpen maken aan de cyclus van geweld en militaire annexatie. En dat niet alleen voor Palestina: het initiatief betreft alle bedrijven en overheden die winst proberen maken door andermans land te bezetten
- dus het zou ook bescherming bieden aan Oekraïners en andere burgers
overal ter wereld die te maken hebben met binnenvallende troepen. Op de
lange weg naar wereldvrede zou dit een ongeziene stap zijn die een van
de grootste financiële voordelen van oorlog tenietdoet.
We hebben
minder dan vier maanden om de nodige handtekeningen te verzamelen.
Laten we ervoor zorgen dat we met ons geld nooit militaire bezetting en
landroof financieren, in Palestina of waar dan ook.
Onze beweging heeft overal ter
wereld mensen gemobiliseerd voor vrede en de naleving van het
internationaal recht, van Myanmar tot Syrië en van Israël/Palestina tot
Rusland. Laten we nu samenkomen en ervoor zorgen dat de EU
oorlogsmisdadigers niet langer beloont met winst. We kunnen de misdaden
uit het verleden niet ongedaan maken, maar we kunnen er wel voor zorgen
dat we niet medeplichtig zijn aan de misdaden die voor onze ogen
gebeuren.
Met hoop en vastberadenheid, Fadi, Ine, Antonia, Christoph, Mohamad, Muriel, Andy, Nax, Luis en de rest van het Avaaz-team
Avaaz is een internationale burgerbeweging
van 70 miljoen mensen. Wij streven ernaar de inzichten en waarden van
burgers te laten weerklinken in internationale besluitvorming ("Avaaz"
betekent "stem" of "lied" in verschillende talen). Avaaz heeft leden in
alle landen van de wereld, ons team is verspreid over 18 landen in 6
werelddelen en werkt in 17 talen. Lees hier meer over de grootste campagnes van Avaaz, of volg ons op Facebook of Twitter.
Herineringen aan Kiev: 'Je weet hoe koud de winters daar kunnen zijn'
Door Marcel de Jong
Oekraïne is op vrijdag 11 november a.s. om 19.00 uur in Almere (er zijn nog kaarten)
de volgende tegenstander van de Orange Lions in de tweede fase van de
kwalificatie voor de FIBA World Cup 2023. In Oekraïne, nog altijd
verwikkeld in een oorlog met Rusland, komt de competitie weer op gang,
zonder publiek. In Kiev, één van de twee speelsteden, maakte
oud-international Sander van der Holst (45) ooit zijn debuut voor het
Nederlands team. ,,Als je nu beelden ziet van bommen die daar
neervallen, komen bij mij flarden terug van hoe het daar was.’’
Op
een ijskoude woensdagavond in december 1996 – twee weken voor de
laatste Elfstedentocht – mocht Sander van der Holst als 19-jarige in
zijn eerste interland starten in Kiev. ,,We speelden in een hele grote
hal. De Oekraïners waren beter en sneller. Hun handelingssnelheid lag
hoger dan ik gewend was. Bij balverlies waren ze in een paar keer passen
aan de overkant en scoorden ze met een open driepunter uit de hoek. Het
bleek tijdens de wedstrijd al snel een mission impossible te zijn. We
verloren met een punt of veertig.’’
De einduitslag was 98-57.
Inside kon Nederland beschikken over Geert Hammink, Mike Nahar en Marcel
Huijbens. Van der Holst was de pointguard. ,,Voor mijn gevoel heb ik
goed gespeeld. Ik kreeg de opdracht: niet te veel risico nemen. Ik
schoot één keer. Toen zeiden de anderen:..............
....
Het hele interview van Marcel de Jong op de NBB-site met Sander van der Holst lees je --- Hier ---
Via --- deze Link --- geldt er een speciaal groeps-ticket-aanbod
Als Nederlandse Basketball Liefhebbers
zijn we de afgelopen jaren verwend met Orange Lions wedstrijden.
Niet iedereen – en misschien wel
juist niet sommige narrige oude knarren van omtrent mijn leeftijd of
zelfs nog iets ouder – zal het met met me eens zijn...
Zo zullen er zijn die zeggen: “Maar
de Mannen hebben al jàren geen wedstrijd gewonnen!” En dat is
waar...
Natuurlijk – dat heb je met die
oudjes – zijn er ook die zeggen: “Vroeger; toen stelde Oranje
Basketball Internationaal nog wat vóór; deden we veel vaker mee aan
EK's, Pre-olympische Toernooien en zelfs WK èn werden daar
wedstrijden gewonnen! De laatste keer dat de Mannen meer dan 1x
wonnen op een Europees Eindtoernooi is meer dan dèrtig jaar terug!!”
En ook dat feit klopt...
Ik bedoelde dus echt 'de laatste
jaren', dus zeg maar sinds het moment dat de Nationale Mannenploeg
door NOCNSF – en als reactie daarop ook door het NBB-Bestuur –
werd weg begroot, en als reactie daar weer op door een groep mensen
waaronder Ex-internationals onder aanvoering van Bert Kragtwijk gered
en onder de hoede werd genomen. Want; wat is er sinds dat trieste
moment allemaal niet aan positiefs gebeurd?!
Nou, heel wat!
Onder de zakelijke leiding van het NMT
en de technische vleugels van onder anderen coach Toon van Helfteren
en teammanager Peter van Noord, en op het veld onder aanvoering van
Arvin Slagter, Kees Akerboom Jr. en Henk Norel – ik noem deze drie
omdat ze de banner op deze/mijn Blog sieren en dat ze ieder op hun
eigen manier en eigen momenten een voortrekkersrol vervulden, maar er
waren natuurlijk meer spelers die belangrijke rollen speelden –
werden binnen een paar jaar ongedachte stappen gezet; EuroBasket 2015
werd gehaald, en daar werd direct één wedstrijd gewonnen en bleek
het team zeer competitief met zelfs grootmachten als Griekenland.
Sindsdien deed Nederland in kwalificatiecycli eigenlijk steeds goed
en lang mee, ook al werd lang niet altijd – mede door het soms
ietwat bizarre systeem – ondanks bijzondere wapenfeiten – ik
noem de uitwinst tegen Duitsland – de felbegeerde kwalificatie
gehaald. De Oranje Basketball Mannen hebben op de diverse ranglijsten
sindsdien nog geen majeure stappen kunnen maken, maar – zeker in
het buitenland – wordt de ploeg wel degelijk serieus genomen.
Toch is dit alles maar een deel van wat
ik bedoel met 'verwend met Orange Lions wedstrijden'; ik bedoel ook
dat de recente serie kwalificatiewedstrijden in TopsportCentrum
Almere allemaal voor een vol huis werden gespeeld en in een mooie
sfeer, dat er dus – voor het eerst in decennia – iets van een
echte Oranje Basketball Cultuur begint te ontstaan. En ik bedoelde
ook dat de serie wedstrijden die de Mannen Orange Lions deze zomer
speelde zo uniek was wat betreft tegenstanders en entourage, dat me
dat echt deed herinneren aan die Gouden Oude Tijden – zo eind
jaren '70 tot en met midden jaren '80 – toen het Nederlandse
Basketball goed op weg leek in Nederland een van de echt Grote
Sporten te worden. Met dien verstande, dat er toen met uitzondering
van misschien af en toe een keer Maaspoort, zelden of nooit in een
entourage als de laatste tijd in Almere werd gespeeld...
Dus ja, de Oranje Basketball Mannen
hebben al véél te lang niet gewonnen, maar middels deze 'tel de
zegeningen!' wil ik dat feit ook relativeren.
En nu is er dus besloten om te
verjongen. De kansen om voor de tweede keer ooit het WK te halen zijn
tot het absolute minimum geslonken, dus is de keuze gemaakt om –
ondanks dat er nog vier grote wedstrijden in die kwalificaticyclus te
gaan zijn – Oekraïne twee keer, Spanje en Georgië – een
nieuwe weg in te slaan; met een nieuwe coach – voorlopig ad
interim Radenko Varagic – en met veel nieuwe, jonge spelers. Wat
de overwegingen zijn geweest welke spelers wel, en welke –
voorlopig? – niet opnieuw te selecteren, is mij niet geheel
duidelijk; maar er staan morgen in Almere wel in een keer heel veel
nieuwe mannen op het veld.
Dat er naar de toekomst gekeken wordt
is een beslissing die ik helemaal begrijp; alleen al het afscheid van
5X5 door Worthy de Jong scheelt een slok op een borrel, en lang niet
alle mannen die de afgelopen zomer zich in Oranje hulden zullen
bijvoorbeeld een volgende EuroBasket als international halen.
Toch heb ik wel mijn vraagtekens bij
een zo
rigoureuze verjonging als nu wordt doorgevoerd; het risico op
serieus zware nederlagen lijkt me aanzienlijk, en naar mijn
bescheiden mening moet je jonge spelers ook weer niet in de volle
schijnwerpers te hard/te vaak op hun neus laten gaan. Maar goed,
misschien zie ik het helemaal verkeerd, en gaan deze jonge honden
verrassen met mooie wedstrijden; in ieder geval kunnen straks een
flink aantal jonge spelers óók een wedstrijd tegen Wereldkampioen
Spanje op hun CV bijschrijven...heb je dat maar alvast gehad! De
gekozen 'shocktherapie' heeft natuurlijk wel als voordeel dat
iedereen, maar zeker de nieuwe leiders, wel gelijk met de billen
bloot moeten; dat er dus maar inderdaad nieuwe leiders op mogen
staan...
En dan nu mijn punt; ik heb altijd
behoord tot de stroming die stelt dat geen volwaardig Nationaal
Mannen Team géén optie is! Als je een serieuze sportbond wilt zijn
– ook al is dat in misschien wel de Grootste en Meest Competitieve
Teamsport in de wereld, en dus een zware opgave – dan dien je je
Boegbeeld – de Nationale Mannenploeg, want ook deze ploeg speelt
inmiddels weer geheel onder NBB-vlag, begroting en organisatie –
serieus te nemen en alles op alles te zetten het best mogelijke te
presteren. Dat geldt voor de NBB – hoe groot de onder andere
financiële en organisatorische uitdagingen die daarmee gepaard gaan
ook zijn – maar dat geldt ook voor ons – de Echte Basketball
Liefhebbers; dus juist een ook een verjongend Orange Lions verdient
een volle bak publiek, een enthousiast publiek ook! En misschien is
dit wel hèt moment om hele hordes nieuwe jonge basketballers
Oranje-Fan te maken en te introduceren in de beleving van Live
Internationaal Basketball van de bovenste plank...
De wedstrijd morgen 19h00 thuis tegen
Oekraïne – ben benieuwd hoeveel van de 100.000 Nederland
woonachtige Oekraïners in de zaal zullen zitten en hoe hun beleving
zal zijn – is sowieso toch ook wel weer een hele bijzondere,
vanwege de afschuwelijke oorlog waar dat land zich bevindt – een
oorlog die bepaald geen afbreuk heeft gedaan aan de
basketball-prestaties sinds maart dit jaar.
Maar vanuit Oranje perspectief lijkt
het me nu het moment voor Echte Liefhebbers om ook deze volgende
generatie internationals voluit te steunen en de NBB te laten zien
dat de investeringen gewoon gedaan moeten worden, en daar een
steentje aan bij te dragen door er gewoon bij te zijn...
Ik hoop op net zoveel Oranje Basketball
Fans morgen, als de vorige keer tegen Spanje,
en ik wens iedereen een aantrekkelijke
wedstrijd toe!
AART DEKKER
Oekraïne is op vrijdag 11 november
a.s. om 19.00 uur in Almere (er
zijn nog kaarten) de volgende tegenstander van de Orange Lions in
de tweede fase van de kwalificatie voor de FIBA World Cup 2023
Foto: Key van der Vuurst de Vries
Via --- deze Link --- geldt er een speciaal groeps-ticket-aanbod
Hieronder een voorpublicatie op basis van een nieuw boek van Casper Thomas in de Groene Amsterdammer waarin hij de turbulente fase nu in de Amerikaanse democratie vergelijkt met die van 100 jaar geleden - toen er veel van dezelfde verschijnselen speelden als nu. Een verhaal dat de moeite van het lezen meer dan waard is. Al was het maar dat een gezegde zegt dat 'Alles wat in de VS gebeurt, gebeurt in Nederland 10 jaar later (ook)...
Je kunt het originele artikel op de site van de Groene --- Hier --- lezen (of hieronder)
De toekomst van de Verenigde Staten
Altijd schaven
Bidens hervormingspolitiek of Trumps autoritairisme: hoe gaan de
komende jaren eruitzien? Ondanks de tegenkrachten is telkens de stap
vooruit gezet. Dat stemt optimistisch.
We kunnen het leven niet langer behandelen alsof het ons is komen
aanwaaien. We moeten er bewust mee omspringen, het opnieuw ontwerpen
en onze methodes en doelen kiezen.’ Dit was de opdracht die een
jonge journalist genaamd Walter Lippmann ongeveer een eeuw geleden
aan Amerika gaf. Hij schreef een baanbrekend boek waarin hij uitlegde
dat de Verenigde Staten ‘op drift’ waren geraakt. Het land had
geen greep meer op sociale, economische en technologische
veranderingen. In Amerika leefde puissante rijkdom vol in het
blikveld van rauwe armoede. Emotie en ratio trokken Amerikanen
psychologisch uiteen. Politieke patstelling was het gevolg. Maar
Amerika was in staat tot beheersing, betoogde Lippmann, als de juiste
politieke keuzes werden gemaakt en noodzakelijke hervormingen werden
doorgevoerd. Lippmanns boek heette Drift and Mastery: An Attempt
to Diagnose the Current Unrest. Het boek bestempelde het gebrek
aan controle als de fundamentele oorzaak van Amerika’s problemen.
Het onvermogen om greep te krijgen op levensomstandigheden had
Amerikanen nerveus, angstig en boos gemaakt, betoogde Lippmann, en
daarmee kwam het Amerikaanse experiment van politieke vrijheid in
gevaar.Drift and Mastery verscheen in een tijd die door Mark
Twain de gilded age werd gedoopt, het tijdperk waarin
grootindustriëlen uit onder andere de staal- en olie-industrie en
het bankwezen de Amerikaanse economie domineerden. Op het eerste
gezicht leek deze klasse te bestaan uit kampioenen van de vrije
markt. In werkelijkheid was hun rijkdom te danken aan goede banden
met de politiek. Het waren politici die ze land- en
exploitatierechten gaven, hun zakelijke belangen beschermden en hun
winsten veiligstelden met lage belastingen. Dit, volgens Lippmann,
was corruptie in zijn zuiverste vorm: rijk worden door de macht van
politiek en overheid in te zetten voor privaat gewin. Overal zag hij
de een-tweetjes terug waarmee sommige Amerikanen rijk werden, op het
niveau van stad, staat en natie. De corrupte klasse verdedigde zich
door te zeggen dat ze geen wet gebroken had, en dat haar gedrag
daarom ook moreel geoorloofd was. Wat onvermeld bleef, was dat deze
klasse een stevige vinger in de pap had bij het schrijven van die
wetten.
Ongelijkheid was het grote sociaal-economische kenmerk van de
gilded age. Amerika’s rijkste één procent had bijna de
helft van al het vermogen in Amerika in bezit en haalde jaarlijks
twintig procent binnen van alles wat er in Amerika verdiend werd. De
problemen van die tijd – armoede, sociale ontrafeling, onderling
wantrouwen – vloeiden daaruit voort. Aan het begin van de vorige
eeuw werd Amerika ook gekenmerkt door sterke politieke polarisatie.
Samenwerking tussen partijen in het Congres was een zeldzaamheid. De
Amerikaanse Burgeroorlog ebde nog na, en het idee dat het andere kamp
niet bestond uit politieke rivalen maar uit doodsvijanden die het
land ten gronde wilden richten vormde de basis voor de politiek in
Washington.
Lippmann vond dat Amerika democratie, wetenschap en expertise
moest omarmen om het tij te keren. Hij was daarmee een bijzonder
denker, omdat hij geloofde in de noodzaak van bestuur door experts én
door sterke, inspirerende leidersfiguren. In Lippmanns wereldbeeld
konden gevoel en rede zo een verbintenis aangaan, in plaats van
elkaars vijanden zijn. Amerika moest zijn democratie versterken,
betoogde hij, omdat alleen democratie een alternatief kon bieden voor
de situatie waarbij (on)gelijk hebben en krijgen geen kwestie van
leven of dood is. En dat betekende volgens hem geen grote politieke
vergezichten schetsen, maar kleine hervormingen doorvoeren waar
iedere burger een bijdrage aan kon leveren door ervoor de straat op
te gaan, door die in praktijk te brengen in het eigen leven en de
politieke klasse toe te manen via de stembus.
Drift and Mastery werd een bestseller, en Lippmann werd
op jonge leeftijd een van de invloedrijkste stemmen in het
Amerikaanse debat. Hij had de veranderende tijdgeest weten te vatten.
In de periode dat Lippmanns boek verscheen maakte Amerika ‘een
verbijsterende set hervormingen en innovaties mee, die de basis van
het huidige Amerika vormen’, schrijft politicoloog Robert Putnam in
The Upswing: How America Came Together a Century Ago and How We
Can Do It Again. Putnam geeft een selectie: de mogelijkheid om
anoniem te stemmen, directe verkiezing van politieke kandidaten en
senatoren, vrouwenkiesrecht, nationale inkomstenbelasting, de Federal
Reserve, rechten voor werknemers, het minimumloon,
anti-monopoliewetgeving, bescherming van natuur, regulering van
voedsel en medicijnen, vakbonden en ontelbare andere
belangenorganisaties, gratis middelbaaronderwijs, parken,
bibliotheken en speeltuinen, kortom een vlechtwerk van instituties
dat een stabiele basis onder het land legde. Niet dat Amerika perfect
werd – het bleef een land van raciaal geweld, om het grootste
onrecht te noemen – maar in ieder geval werd er een beweging naar
boven ingezet, als gevolg van ‘de algehele impuls tot kritiek en
verandering die overvloedig aanwezig was na 1900’, in de woorden
van historicus Richard Hofstadter. Langzaam werd Amerika zo gelijker,
eerlijker en minder verdeeld. De gilded age maakte plaats
voor de progressive era.
Luister naar De Groene
In De Groene Amsterdammer Podcast interviewt Kees van den
Bosch Casper Thomas over de toekomst van Amerika en over zijn
correspondentschap aldaar. Onze podcast is elke vrijdagochtend gratis
beschikbaar.
Het Amerika waar ik najaar 2017 arriveerde als correspondent was
het product van een tweede gilded age. Na driekwart eeuw
‘upswing’ werd de neerwaartse beweging weer ingezet.
Economische verschillen waren toegenomen tot aan een verdeling van
inkomen en welvaart die behoorlijk leek op het Amerika van een eeuw
geleden. Opnieuw was bijna de helft van het vermogen in bezit van de
rijkste één procent. De omslag was begonnen eind jaren zestig, toen
het gemiddelde salaris van de bestuurder 28 keer zo hoog was als dat
van een werknemer. Dat groeide uit tot 158 keer zoveel, terwijl
gezinsinkomens enkel konden bijbenen door van een een- naar
tweeverdienersmodel te gaan. Zonder die extra inkomsten zou de
inkomensgroei vrijwel stilgevallen zijn. Ook het politieke
cliëntelisme, de onvrede over elites en het algehele idee dat het
lot meester is over het individu in plaats van andersom keerden
terug. Aan de top van dit systeem stond op dat moment een president
die van zijn ambt een verdienmodel had gemaakt, door publieke gelden
richting zijn privé-ondernemingen te sluizen. Zijn macht diende ter
versterking van het merk ‘Trump’. Zijn ministersploeg, de rijkste
ooit in de geschiedenis van de VS, liet zich vooral leiden door
corporate interests.
Dit Amerika leek ook weinig controle over zichzelf te hebben. De
coviduitbraak maakte dit bijzonder duidelijk. Uiteindelijk zou
Amerika, de machtigste democratie ter wereld, van alle ontwikkelde
landen naar verhouding de meeste doden betreuren omdat het maar geen
greep wist te krijgen op het virus. Op 17 mei 2022 registreerde
Amerika het miljoenste coronaslachtoffer. Sinds de vaccins
beschikbaar kwamen, in april 2021, kwamen er vierhonderdduizend
sterfgevallen bij. Vanaf dat moment had Amerika te maken met twee
pandemieën. In de districten waar zestig procent van de inwoners op
Trump had gestemd, lag het sterftecijfer meer dan twee keer zo hoog
als in de delen van Amerika waar Biden de populairste president was,
zo becijferde nieuwsdienst npr. In de gebieden waar de steun voor
Trump groter was, lag ook het sterftecijfer hoger. Trumpisme, dat
vaccinscepsis in het ideologisch repertoire had opgenomen, bleek een
onderliggende aandoening te zijn.
Het gebrek aan beheersing toonde zich ook in het collectieve
temperament. Ieder verschil van mening leek te worden opgeblazen tot
een existentieel conflict. Negen op de tien Republikeinen omschrijft
zichzelf als ‘boos of zeer boos’ over de staat van het land, zo
peilde cnn in september 2021. Voor Democraten was dat 67 procent. In
de jaren daarvoor waren die cijfers ongeveer omgekeerd. Ook in andere
statistieken tekent zich een collectieve ontploffing van Amerika af.
Vechtpartijen, schietincidenten, geweld tegen hulpverleners: alle
uitingen van opgekropte frustratie namen de afgelopen jaren toe. In
januari 2022 berichtte de aaa, de Amerikaanse anwb, over een
alarmerende toename van agressief rijgedrag. Een derde van de
bestuurders gaf toe recentelijk bewust een andere weggebruiker te
hebben afgesneden. Het gedrag op de weg spiegelde het gedrag in de
politiek, zo lijkt het. Amerika is nog altijd in de ban van politieke
road rage.
Mede daarom kon vier jaar lang een boze man ook de machtigste
zijn. Trump had door wat anderen in zijn partij over het hoofd zagen
– of bewust negeerden. Hij omarmde woede als de drijvende kracht in
de politiek. In 2016, toen Trump nog weggelachen werd als mogelijke
presidentskandidaat, zei Nikki Haley, destijds de Republikeinse
gouverneur van South Carolina, dat het ‘in onzekere tijden
verleidelijk is gehoor te geven aan de lokroep van de boze stem’.
Volgens Haley moest Amerika die verleiding weerstaan. Het was een
toespeling op Trump, die direct de camera’s van cnn onder zijn neus
kreeg. ‘Ik ben boos, en vele anderen zijn ook boos, over hoe
incompetent dit land wordt bestuurd’, sprak Trump. ‘En wat mij
betreft is woede oké, woede is wat dit land nodig heeft.’
Alleen een Amerika dat een onleefbaar klimaat vreest bedenkt een
Green New Deal
Als president heeft Trump die woede nooit productief aangewend.
Toen ik na vier jaar Trump de balans opmaakte van de politieke
hervorming die hij als president had doorgevoerd, was ik snel klaar.
Helemaal in het begin van zijn presidentschap had hij een
belastingverlaging door het Congres geloodst. Uit alle berekeningen,
inclusief die van zijn eigen ambtenaren, bleek dat die vooral de hoge
inkomens begunstigde. Daarna viel het stil op wetgevend vlak. De
grote paradox van de Trump-jaren is dat, ondanks dat ze turbulent
aanvoelden, hij de basisstructuren van het land min of meer heeft
achtergelaten zoals hij ze aantrof.
Wel vormde woede de basis van een aanval op de Amerikaanse
democratie. Toen ik naar Washington vertrok stond Dat gebeurt
hier niet, de roman van Sinclair Lewis uit 1935 waarin het
presidentschap wordt gegrepen door een populist, opnieuw op de
bestsellerlijsten. ‘Vulgair’, ‘een halve analfabeet’,
‘eenvoudig te betrappen op openlijke leugens’ en ‘met bijna
idiote “ideeën”’, zo omschrijft Lewis deze Buzz Windrip, die
van Amerika een dictatuur maakt en het volk opzet tegen de pers en de
politieke elite en uiteindelijk een machtsgreep pleegt. De suggestie
dat Amerika onder Trump in het rijtje van onder andere Rusland,
Turkije en Hongarije thuis hoorde, landen waarin autoritair
leiderschap een grote aantrekkingskracht had, werd vaak weggewuifd.
Maar ook mijn nieuwe gastland toonde zich uiterst vatbaar voor de
autoritaire verleiding. Het gebeurde daar wel degelijk.
Ook keerde Amerika naar binnen. Trumps grote project was een
grensmuur die, hoewel de bouw nooit echt van de grond kwam, een
ultiem symbool was. Het Amerika van het steeds verder oprekken van
zijn eigen grenzen had plaatsgemaakt voor een Amerika dat de wereld
liever buiten hield. Ook op het gebied van buitenlands beleid nam
Trump afscheid van het idee dat Amerika de wereld naar zijn hand kon
zetten. Het was een impliciet opgeven van de beheersing waar Lippmann
voor pleitte, maar dan op wereldschaal. De Trump-jaren werden zo een
geopolitieke herschikking, met voor het eerst een Amerikaanse
president met een openlijke minachting voor de Navo, vijandigheid
jegens Europa en bewondering voor Rusland, het land dat chaos en
vernietiging tot wezenskenmerk heeft gemaakt.
Toch – of juist als gevolg hiervan – besloten de VS te midden
van diepe polarisatie Donald Trump, de president die Amerika uiteen
spleet, in te ruilen voor Joe Biden, die zich opwierp als de
president die een verscheurde natie weer zou kunnen helen. Op de gure
januaridag waarop Biden werd ingezworen als 46ste president van de
Verenigde Staten kon ik zijn stem horen, afkomstig uit een versterker
die iemand had neergezet op een straathoek in Washington. De meeste
pers en het grote publiek werden ver weggehouden van de trappen van
het Capitool waar Biden zijn eed aflegde. Washington leek een stad
onder militaire bezetting, met overal hekken, checkpoints en
soldaten. De extreme veiligheidsmaatregelen waren het antwoord op 6
januari, de dag waarop Trump-aanhangers het Capitool waren
binnengevallen om het vaststellen van de verkiezingsuitslag te
verhinderen. Dat was het voorlopige dieptepunt van het afglijden van
Amerika’s democratie, en een wond die zou blijven etteren.
Hoe dan ook gaat Joe Biden de geschiedenis in als de man die de
meest omstreden president uit de Amerikaanse geschiedenis bij de
stembus versloeg. Alleen al daarom kan hij aanspraak maken op de
claim dat hij de autocratie in Amerika, in ieder geval tijdelijk, een
halt toeriep. In hoeverre Biden echt in de galerij der groten zal
plaatsnemen hangt af van de vraag of zijn onverwacht grote ambities
op het gebied van klimaat, economie en raciale gelijkheid worden
waargemaakt of dat hij uiteindelijk stuk slaat op de rotsen van
Amerika’s politiek van bittere verdeeldheid.
Toen Trump in 2016 verkozen werd, was de grote vraag wat dit zei
over Amerika, de huidige tijd en de verhoudingen in de wereld. Als de
journalistiek consequent wil zijn is dezelfde vraag nu net zo
belangrijk, en gezien het aantal stemmen dat Biden kreeg misschien
nog wel belangrijker: een ietwat saaie, oudere man die zijn hele
leven in Washington heeft rondgelopen en zich plotseling ontpopt tot
hervormer: wat zegt dát over Amerika en de wereld? Als Trump een
fundamentele uitdrukking is van Amerika, dan is Joe Biden dat net zo
goed. Hoe Trump de democratie in Amerika op haar grondvesten deed
schudden heeft een stapel boeken opgeleverd die twee meter aan
planken in mijn werkkamer inneemt. De poging van Amerika om weer
vaste grond onder de voeten te krijgen dient net zo goed beschreven
te worden. Herstel is net zo belangrijk als afbraak.
De president is daarbij slechts een aanleiding, een signaal vanuit
welke richting de wind in Amerika deze vier jaar waait. Het verhaal
van democratisch herstel, een poging verschillen te verkleinen in
plaats van te vergroten en een ‘wij’ boven het ‘zij’ te
zetten vindt overal in de Verenigde Staten plaats. Vaak stilletjes en
buiten het zoeklicht zijn de wondverzorgers waar Walt Whitman over
dichtte volop aan het werk. Of ze slagen, en of Bidens missie als
president slaagt, is allesbehalve zeker. De omstandigheden wijzen op
een haast onmogelijke opgave. Zestig procent van de Democraten ziet
de andere partij als ‘een serieuze bedreiging voor de Verenigde
Staten’, zo blijkt uit peilingen. Bij de Republikeinen is dat bijna
zeventig procent. Meer dan de helft van de Amerikanen ziet
medeburgers als grootste gevaar voor de VS, groter dan natuurgeweld
of buitenlandse vijanden. De toekomst van Amerika als functionele
democratie hangt af van de mate waarin dat wederzijdse wantrouwen
verminderd kan worden.
Inmiddels zijn er in Amerika desondanks nieuwe wegen ingeslagen.
Er zijn nog steeds krachten die worden gedreven door Amerika’s
zelfgekozen opdracht iedere keer weer te schaven aan de eigen
democratie. Alleen een Amerika dat gelooft in gelijkwaardigheid wordt
massaal op de been gebracht door de slogan dat ieder leven evenveel
waard is. De Black Lives Matterprotesten, die Amerika uit de lockdown
trokken, zijn het nieuwe startschot geweest om de eigen geschiedenis
van raciaal geweld en onderdrukking in de ogen te kijken. Daarvoor
worden letterlijk de graven geopend en de lichamen opgegraven.
Negen op de tien Republikeinen omschrijft zichzelf als ‘boos of
zeer boos’ over de staat van het land
De VS zijn op deze manier bezig met het vormen van een nieuwe
herinneringscultuur. Daarin verdwijnen militairen die tijdens de
Burgeroorlog vochten voor behoud van slavernij van hun sokkel en
wordt er stilgestaan bij geweld tegen Afro-Amerikanen in plaats van
het weg te moffelen. Montgomery, Alabama, is nu een plek waar
uitersten een monumentale uitdrukking krijgen. Je kunt er een bezoek
brengen aan het alternatieve Witte Huis, waar tijdens de Burgeroorlog
de president van de Confederatie zetelde. Op een steenworp afstand
staat het National Memorial for Peace and Justice, zes hectare gevuld
met roestbruine gedenkstenen waarop de namen en locaties van
honderden lynchpartijen worden herdacht die plaatsvonden tot in de
jaren tachtig van de vorige eeuw.
Alleen een Amerika dat een onleefbaar klimaat vreest bedenkt een
Green New Deal. Het restje vitaliteit dat de Amerikaanse democratie
nog in zich heeft levert dit soort plannen op: de volledige
samenleving mobiliseren om de opwarming van de planeet, voor zover
nog mogelijk, tegen te gaan. Biden omarmde de term niet, maar kwam
wel met de grootste verduurzamingsoperatie die de VS ooit zijn
begonnen. Hij trok de klimaatdoelen van het Parijs-akkoord naar
voren. In 2030 moet de uitstoot van broeikasgassen zijn gehalveerd,
en Amerika lijkt op weg die missie te halen. Ook stelde hij een plan
op om winstbelasting voor bedrijven mondiaal gelijk te trekken, een
poging de internationale wedloop om het meest gunstige fiscale tarief
een halt toe te roepen.
En ondanks de verlamming in Washington staan er politici op die
nog geloven dat Amerika tot grootsheid in staat is, enkel wanneer de
overheid het heft in handen neemt en regels uitvaardigt die voorkomen
dat het palet aan menselijke tekortkomingen – inhaligheid, egoïsme
en kortetermijndenken – minder kans krijgen. Een voorbeeld dus als
Elizabeth Warren, senator uit Massachusetts. Zij is de belichaming
van een politieke onderstroom die minstens zo sterk is als de
maga-beweging. Warren pleit voor kapitalisme met duidelijke
spelregels en kaders. Haar economie is er een van grenzen, aan
hoeveel bedrijven en individuen kunnen verdienen voordat ze aan meer
belastingafdracht worden onderworpen, aan hoe groot het marktaandeel
van bedrijven kan zijn voordat er anti-monopoliewetgeving in werking
treedt, aan hoeveel schuld een gezin op zich kan nemen en aan hoeveel
burgers moeten betalen voor basisvoorzieningen.
Precies dat is in het verleden een recept gebleken waarmee Amerika
controle over zichzelf kreeg. Op aandrang van individuele hervormers
en politici die naar hen luisterden eindigde begin vorige eeuw een
tijdperk van grote economische ongelijkheid, ongebreidelde macht voor
het bedrijfsleven en corruptie in de politiek. Op die manier begon
wat Robert Putnam ‘de opwaartse beweging’ noemt, een langdurige
periode waarin alle belangrijke indexen voor een succesvolle
samenleving omhoog gaan: onderling vertrouwen, gelijkheid,
gemeenschapszin, sociale cohesie. Putnams these is een historische:
als Amerika eerder uit het dal is gekropen, dan kan dat nog een keer
gebeuren.
Dat de geschiedenis zich zal herhalen is een kwestie van hoop, en
geen wetenschap. Niemand weet of het dieptepunt al bereikt is of nog
moet komen. Wel is duidelijk dat Amerika achtereenvolgens twee keer
iets nieuws heeft uitgeprobeerd. Het eerste experiment werd
afgebroken voordat het een onuitwisbare stempel op de VS kon drukken.
Autoritair leiderschap bleef vooralsnog beperkt tot vier jaar. Het
stiekeme feit van trumpisme is dat het tot nog toe meermaals een
verliesgevend model is gebleken. Trump kon één keer president
worden, met het voordeel van de nieuwkomer tegenover een impopulaire
tegenstander. De twee verkiezingen die volgden – de midterms van
2018, de presidentsverkiezingen van 2020 – werden verloren door de
Republikeinen. Biden is in de peilingen een van de minst populaire
presidenten ooit, maar wint volgens diezelfde peilingen nog steeds
van Trump.
Ook Biden was een uitprobeersel. Hij stapte vooral in de ring om
een tweede Trump-termijn te voorkomen. Hij slaagde tegen de
verwachting in. Vervolgens ontpopte Biden zich tot de president met
de meest vergaande plannen voor een nieuwe omgang met economie,
klimaat en democratie die Amerika in bijna een eeuw tijd gezien
heeft. Biden was geen eenzame voorganger. Hij belichaamde de gedeelde
mening van zijn partij en achterban, zoals hij dat zijn hele
politieke carrière heeft gedaan. Ook in die zin zijn Biden en Trump
elkaars spiegelbeeld: allebei zijn ze een uitsnede van verschillende
soorten Amerika, het land dat groot genoeg is om vrijwel iedere
tegenstelling binnen zijn grenzen te kunnen herbergen. De komende
jaren gaan bepalen welke van de twee 21ste-eeuwse Amerikaanse
experimenten de toekomst heeft.
Trumps fossiele, conservatieve autoritarisme en Bidens
progressieve hervormingspolitiek sluiten elkaar fundamenteel uit.
Amerika heeft vaker voor binaire keuzes gestaan: als het ging om
slavernij en burgerrechten, bijvoorbeeld. Ondanks de tegenkrachten is
telkens de stap vooruit gezet – altijd te laat, maar niettemin werd
die stap wel gezet. Dat is reden tot optimisme. Het aantal Amerikanen
dat autoritaire politiek afwijst, een rechtvaardiger economie wenst
en meent dat het land af moet van de verslaving aan fossiele
brandstoffen is numeriek groter dan het andere kamp. Twee derde van
het land is ‘ontevreden over hoe welvaart verdeeld is’ en vindt
dat de rijken en bedrijven meer belasting moeten afdragen, zo peilde
denktank Brookings. Twee derde van Amerika wil dat de overheid meer
doet om de opwarming van de planeet tegen te gaan, blijkt uit
onderzoeken van Pew Research.
Als het gaat om de fictie van ‘gestolen verkiezingen’ komt
diezelfde verdeling terug. In januari 2022 peilde npr in samenwerking
met opiniepeiler Ipsos dat ‘een derde van alle kiezers denkt dat
president Biden gewonnen heeft met behulp van kiesfraude’.
In het voorjaar van 2022 werd mijn aandacht getrokken door een
andere peiling onder Amerikanen. Ontzetting en verbittering trokken
op dat moment door de gesprekken in de VS. Aanleiding was een
schietpartij op een school in Uvalde, Texas. Een achttienjarige man
was een school binnengedrongen en had negentien kinderen en twee
docenten doodgeschoten. De dader had een manifest achtergelaten,
grotendeels gekopieerd van de teksten die andere gewelddadige
rechtsextremisten hadden geschreven. Het document ging over de
zogeheten ‘great replacement’, een complottheorie waarin
machthebbers de witte bevolking van westerse landen proberen te
‘vervangen’ door niet-witte immigranten en zo verkiezingen
proberen te winnen. Associated Press ging na hoeveel Amerikanen dit
soort ideeën koesteren. Een op de drie, bleek het antwoord.
Ook die achterdochtige dertig procent belichaamt een Amerikaanse
traditie. In Drift and Mastery waarschuwde Lippmann al voor
het al te griffe geloof in duistere plannen, bekokstoofd in politieke
achterkamertjes. ‘Het is griezelig hoezeer er een gevoel heerst dat
er complotten worden gesmeed’, schreef hij in het openingshoofdstuk
van zijn boek. ‘Het is niet moeilijk jezelf in een
geestesgesteldheid te manoeuvreren waarbij je de wereld ziet als een
grote samenzwering en waarbij de dagelijkse gang van zaken wordt
verstoord door een alarmerend en knagend gevoel dat het kwaad in
ieder hoekje schuilt.’ Lippmann vond deze paranoïde staat
on-Amerikaans. Optimisme was volgens hem de nationale karaktertrek,
en niet het wantrouwen. Dat de Verenigde Staten de open blik hadden
verruild voor de turende ogen lag volgens hem ten grondslag aan het
slecht functioneren van de democratie. Immers, als je er bij voorbaat
van uitgaat dat iedere politicus eropuit is om jou een loer te
draaien en zichzelf te verrijken, waarom zou je dan ooit nog in
vertrouwen een stembiljet invullen?
Lippmanns diagnose doet opnieuw opgeld en het is niet zozeer de
vraag of de complotdenkers overtuigd kunnen worden van het tegendeel
als wel in hoeverre de Republikeinen verkiezingsoverwinningen kunnen
baseren op dit derde deel. De volgende test komt aankomende november,
tijdens de midtermverkiezingen.
Dit stuk is gebaseerd op Amerika’s laatste kans: Over de
toekomst van de democratie in de Verenigde Staten, dat deze week
verschijnt bij Atlas Contact en waarmee Casper Thomas zijn
correspondentschap in de Verenigde Staten afsluit
Via dit Hoekje van mijn Blog, ben ik Boeken-Handelaar;
Te Geef Boek: Gratis/Tegen Verzendkosten(ophalen gratis) bij mij te verkrijgen Boeken, eBooks:
-TTD-Manifest 'Het Begon op Straat, Eindigt het ook weer op Straat'(2001, .pdf, voor de Early-birds, 1e 100 Gratis)
Zoek Boek: als je een specifiek Boek, tegen een Goede Prijs Zoekt, kan je dat -Hier- melden. Ik ga op Zoek, als ik binnen 2 weken iets voor je gevonden heb, hoor je dat.
Stef Bos zingt in 'Papa' "Misschien ben ik niet geworden wat jij wou". Mijn Pa zag in mij een in Wageningen opgeleide Ir; ik koos de IT. Waarschijnlijker alternatief: dat ik --naast duursporter (hardlopen, schaatsen, langlaufer, (berg-) wandelaar, en basketballer-- organisator, journalist, en/of cabaretier was geworden...
Ik ben een nogal idealistisch ingestelde persoon met een sociale inslag en probeer daar invulling aan te geven door mezelf in te zetten als vrijwilliger; iets doen voor anderen. Met een achtergrond die van jongs af aan het beoefenen van de prachtige sport Basketball omvatte, ligt het vrijwilliger zijn in het basketball natuurlijk voor de hand. Ik begon daar al jong mee, en ben daar tot de dag van vandaag (inmiddels al tientallen jaren). In al die jaren heb ik al van alles gedaan: vrijwilligersfuncties binnen Clubs, de Landelijke en Rayonale Bond, en heb daarnaast zelfstandig allerlei Toernooien, Wedstrijden en andere Activiteiten georganiseerd. Daarnaast schrijf ik ook over basketball in diverse Media. Tenslotte is mijn passie het vinden en helpen ontwikkelen van (Jeugdig Basketball-) Talent.
"Beste vriend, ik schrijf je een lange brief, want ik heb geen tijd om een korte te schrijven."Johann Wolfgang von Goethe Schrijven als hulpmiddel en uitlaat-klep, het duurde lang voor ik het doorhad; Schrijven werkt voor mij! Ik kan er mijn emoties mee kanaliseren, gedachten door ordenen en (beter door) overbrengen op anderen. Het gaat dan vaak om Basketball (belangrijk in mijn leven), Politiek (zowel een grote ergernis als betrokkenheid voor mij), Muziek, Cabaret, Boeken en Film, en alles dat met mensen te maken heeft zijn ook hobby's en/of fascinaties van me.
Nevendoel van Aart's Blog
Ik ben van mening dat er vandaag de dag te weinig gelezen wordt; kranten, magazines en lange diepgravende artikelen op het Internet...
Alhoewel ik me er heel goed van bewust ben dan mijn Blog die ontwikkeling niet zal keren, wil ik via deze blog toch proberen om mijn lezers (iets) meer te laten lezen. Dus deel ik -behalve eigen teksten- ook stukjes/artikelen&posts van kranten(o.a. NRC, Trouw, Volkskrant), Magazines(o.a. SI, ESPN), en content van Sites en uit mijn 'Oude Doos met Knipsels'. Een beperkte selectie van wat ik de moeite waard vind.
In de hoop dat - al is het maar af en toe een enkel iemand - deze waardevolle Media ontdekt, doorklikt en - vroeger of later - ook zelf naar die media gaat om te lezen...l leest er maar een persoon per post, een(1) stukje meer dan hij/zij anders zou hebben gedaan, dan is mijn moeite niet verspild.
(*) Mocht een van de bronnen van door mij gedeelde content vinden dat mijn delen onrechtmatig is, dan verzoek ik dat mij te melden.
Steun onze club TTD
Jarenlang stopte ik mijn ziel en zaligheid in de Haagse Inner-City-Basketballvereniging Team Ten Dreamers The Hague. We hadden veel succes, en waren een bijzondere, 'Multiculti-club' (and proud about it!) met veel talentvolle jeugd.
Doordat de gemeente Den Haag toegezegde steun uiteindelijk niet nakwam waren we genoodzaakt onze activiteiten te stoppen. Maar TTD slaapt slechts; ooit komen we terug! Steun ons daarbij door hieronder één of meer Sponsorloten te nemen bij de SponsorBingoLoterij! Clicken op de banner, en de rest wijst zichzelf!
Natuurlijk, het is spreken voor eigen parochie. Maar toch, ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik de Vriendenloterij een leuke loterij vind. Waarom? Omdat ik steeds vaker iets win; mijn 'Winlog' vanaf November 2014:
-nov'14: DVD-pack Penoza
-dec'14:DVD-pack Overspel (s1+2)
-dec'14: Boek'En uit de bergen kwam...echo'
-dec'14: Boek 'de MS van Tess'
-feb'15: DVD-pack Nieuwe Buren
-mrt'15: 2x Cadeaukaart Bloemen
-dec'15: 3x CadeaukaartRituals(2xEuro10,-), Gratis Lot
Dus het loont voor TTD en voor JOU; MEEDOEN ALLEMAAL! (AD)
Zit je op Google+ en wil je op de hoogte blijven van nieuwe TTD-ontwikkelingen? -Hier clicken- TTD-U16Kern rond 1996:
Basketball speelt een belangrijke rol in mijn leven. Toen ik 14 was zag ik voor het eerst een wedstrijd. Ik zag balkunstenaar Jerome Freeman voor Frisol/Rowic tegen (ik meen) Jugglers spelen; mijn leven was veranderd.
Het duurde nog wel even voor ik lid werd van Frisol/R, toen was 15. Het is niet zo dat Basketball voor mij 'alles' was (of is). Het is wel een belangrijk onderdeel; ik werd 'Basketballer', en dat zal ik blijven voor de rest van mijn leven. Daarbij maakt het niet eens veel uit dat ik zelf niet meer kan spelen; ik was Speler en nu doe ik andere dingen in het Basketball.
Hoe het Nederlandse Basketball reilt en zeilt, telt dus voor mij; het houdt mij bezig en ik zou graag beter zien gaan. Dus wil ik daar mijn steentje aan bijdragen.
Het kan zijn door Kinnesinne, Frustratie, Sensatielust, Domme Onwetendheid, Profileringsdrang, Persoonlijke Aversie, enzovoort; er wordt in en rond het Nederlandse Basketball nogal eens met modder gegooid. Daar baal ik weleens van.
Basketball is een schitterende sport; met voetbal de grootste teamsport ter wereld, spectaculair en een mooie metafoor voor het 'gewone leven'; alles zit erin.
Alleen weten in Nederland slechts relatief weinig mensen dat, en dat is jammer, want de sport Basketball verdient een groter en belangrijker podium in de Nederlandse samenleving.
O.a. daarom schrijf/deel ik, op deze Blog of in mijn column op www.iBasketball.nl .
Aanraders; Links naar Familie, Vrienden en Bekenden
iBasketball
Posts
