Cartoon overgenomen van Hier / svfcgroningen.nl/2021/03/22/wk-in-qatar-2022/
De tranen van multimiljonair Luis Suárez deden mij meer dan die van een Nepalese vader
NRC Carolina Trujillo 4 december 2022 Originele column op de NRC site Hier
Internationaal landenvoetbal haalt het slechtste in een mens naar boven. Misschien niet het allerslechtste en is macht hiervoor net iets beter, maar internationaal landenvoetbal komt, in Van Gaals woorden, ‘an end’. Misschien moet ik alleen voor mijzelf spreken, niet voor iedereen. Internationaal landenvoetbal haalt het slechtste in mij naar boven. Wekenlang werd ik geraakt door getuigenissen van gastarbeiders die voor het voetbalfeest in Qatar opdraaiden door hun bezit, nieren of leven ervoor te geven. Toch ben ik daar niet zo ziek van geweest als toen donderdagavond Uruguay uitgeschakeld werd.
Ik ben Uruguayaanse, in de zin dat ik in Montevideo geboren ben, mijn ouders er wonen en ik elke kaart die tegen de lichtblauwen getrokken wordt onterecht vind. Na de uitschakeling deden de tranen van Luis Suárez, multimiljonair en vader van drie, mij meer dan de tranen van een Nepalese vader die zijn zoon als arbeider naar Qatar zag vertrekken. Al berooid had hij enorme schulden overgehouden aan de overtocht van zijn nu dode zoon. De Nepalees veegde zijn tranen in een oranje doek. Suárez de zijne in een gloednieuw WK-shirt, maar alleen zijn leed deed mij overwegen de step van de buurvrouw in brand te steken. Internationaal landenvoetbal haalt het slechtste in een mens naar boven. In de groepsfase zijn al je principes al vervlogen. Allemaal? Nee, niet allemaal, want als je een dubbele nationaliteit hebt zoals ik, kan je met je B-team door naar de kwartfinale waar je je resterende waardes kunt verliezen.
Mijn B-team is Nederland, bij elke migrant ligt het land dat het verste weg is, het dichtst bij het hart. In Nederland wonende Marokkanen zijn ook fanatieker voor Marokko dan voor team B. Wie nu wil roepen dat iedereen terugmoet naar waar hij vandaan komt, begrijpt niet dat de Nederlander in Canada ook meer om Oranje geeft vanuit Toronto dan vanuit Eemnes.
Zaterdag lag voor de in Nederland gevestigde Uruguayaan een tweede uitschakeling op de loer, die van Nederland, maar dan wel door de Verenigde Staten, de aartsvijand van de Zuid-Amerikaan. Gastarbeiders? Mensenrechten? Wie? Waar? Als je een moreel kompas moet kiezen, neem dan geen voetballiefhebber, want als de knock-outfase ingaat, worden zijn morele waarden als woestijnzand bij hoge windkracht.
Ik schrijf al een paar jaar over Lionel Messi en Suárez. Verhalen, dialogen, essays, alles. Het nauwgezet volgen van sterren schept een band, al is die eenzijdig. Ik ken de namen van hun kinderen beter dan die van mijn eigen neven, en al zijn Argentijnen voor Uruguayanen ongeveer wat Duitsers zijn voor Nederlanders, gun ik Messi zijn WK. Als Nederlandse voetbalkijker is dit een nog lastiger spagaat. Na alle wonderen die Messi het voetbal gaf, kan het zomaar Nederland worden dat hem zijn laatste kans op een wereldtitel afpakt. Zo gaan wij Nederlanders dan de voetbalgeschiedenis in.
Wanneer de Oranjesupporter vrijdag bij winst met zelfhaat komt te zitten, begrijp ik dat. Ik toonde meer medeleven met een uitgeschakelde voetbalmiljonair dan met een uitgeknepen medemens en ik glimlach eerder bij Messi dan bij Memphis. Internationaal landenvoetbal haalt het slechtste in een mens boven. Eigenlijk zou het verboden moeten worden.
Carolina Trujillo is schrijfster.
Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 5 december 2022
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten