Zoals zo vaak signaleerde de Groene Amsterdammer van tevoren waar maatschappelijk de schoen zou gaan wringen toen op 17 april 2025 met dit redactionele commentaar al het hoe en waarom werd geduid van de incidenten in de aanloop naar en tijdens het herdenkingsweekend 4 & 5 Mei; waar het landsbestuur wegkijkt, nemen zeer diverse groeperingen zelf initiatief - op gepaste, dan wel minder wenselijke wijze...
*
SHARTIE AART DEKKER: Wie verzaakt, moet niet klagen Dick Schoof!
Een gewaarschuwd mensen zou beter moeten weten...
Het kabinet zwijgt in hét morele debat van deze tijd
En 'dus' liep het uit de hand...
En normaal gesproken telt een gewaarschuwde man voor twéé man; maar een man die wegkijkt is nog geen halve man waard meneer Schoof..!!!
Om er nog maar een oud-Hollands spreekwoord tegenaan te gooien: 'Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald'!
(AD)
*
In het nieuws
Het kabinet zwijgt in hét morele debat van deze tijd
Onlangs sprak een vrouw minister Caspar Veldkamp (NSC) aan in een winkelstraat. ‘U moet doen zoals Ierland’, zei ze tegen onze minister van Buitenlandse Zaken. ‘Zij veroordelen tenminste.’ In de Tweede Kamer zuchtte Veldkamp toen hij over de ontmoeting vertelde. Nederland publiceert misschien geen ‘stevige verklaringen’, maar probeert Israël via direct contact ‘aan te moedigen tot een staakt-het-vuren en dergelijke’.
Het klonk net zo krachteloos als in Buitenhof, waar hij zei dat de moord op vijftien Palestijnse hulpverleners (die vervolgens snel werden begraven mét hun ambulance erbij) op een schending van oorlogsrecht ‘lijkt’. Pas na dagenlange druk werd de Israëlische ambassadeur ontboden.
Geloof me nou, zei Veldkamp tegen de Kamer, Nederland stuurt signalen uit, blijft hameren op internationaal humanitair oorlogsrecht. Maar op de vraag wat dat concreet betekent, kwam een vaag antwoord: ‘Juist omdat je je kunt afvragen “heb je effect als klein land aan de Noordzee”, wil ik zoveel mogelijk Europees optrekken.’
Dat suggereert een land dat wel wil, maar niet kan. In werkelijkheid is Nederland inmiddels de pijnlijke uitzondering geworden in een van de grootste morele debatten van deze tijd. Israëls aanhoudende geweld doet de steun voor het land internationaal afbrokkelen. Terwijl de Franse president Emmanuel Macron bekend maakt Palestina te zullen erkennen en de Belgen, de Spanjaarden en de Scandinavische landen zich bij de Verenigde Naties steevast uitspreken voor VN-resoluties over een staakt-het-vuren of terugtrekking uit bezette gebieden, blijft Nederland zwijgen. Overigens in goed gezelschap van Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.
Waarom? Het snelle antwoord is dat Nederland altijd sterk trans-Atlantisch is geweest in zijn denken én dat vrijwel elke ideologische stroming hier ooit sterke Israël-sympathieën had, hoewel die in de loop van de jaren zijn verschoven.
Terwijl Joop den Uyl begin jaren zeventig in het torentje nog een portretje op zijn bureau had staan van premier Golda Meir, bekoelde bij de PvdA de relatie met Israël toen het land eind jaren zeventig sterk verrechtste. Al in 1983 riep het CDA op tot erkenning van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) van Yasser Arafat. De partij pleit nu onophoudelijk voor humanitaire hulp, veroordeelt oorlogsmisdaden en steunt het internationale arrestatiebevel tegen Benjamin Netanyahu. ‘Als je de enige democratie in de regio bent, schept dat extra verantwoordelijkheden’, zegt CDA-Kamerlid Derk Boswijk.
De kleine christelijke partijen (SGP en ChristenUnie) en de VVD blijven het starst. Zij weigeren Israël te veroordelen, zelfs nu ‘de slachtpartijen en verwoestingen’ doorgaan, zoals Jan van der Putten beschrijft in de Groene. De eerste groep zit vast in een theologische overtuiging dat als de joden terugkeren naar Israël, de Messias komt. Aan zo’n idee doe je nou eenmaal weinig.
Verwarrender is de positie van de VVD. Daar domineren ‘twee redenen’ die de Israël-liefde verklaren, zeggen twee huidige Kamerleden van die partij. Ten eerste het idee dat Israël als ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ met ‘liberale waarden’ én als Navo-bondgenoot een strategisch bastion is in een gevaarlijke regio. Daarnaast is er een emotionele band die voortkomt uit het cultuurconservatisme én het chauvinisme dat in de partij huist sinds Frits Bolkestein begin jaren negentig verlichtingsdenken presenteerde als een exclusief westers iets dat je moet omheinen. Variaties van dat denken hebben later weerklonken bij Ayaan Hirsi Ali, uit de mond van Edith Schippers en bij tal van anderen.
De belangrijkste verklaring voor de oorverdovende stilte die uit dit kabinet klinkt richting Israël is overigens óók een VVD-erfenis en die heet Geert Wilders. Na 35 jaar in de Haagse politiek heeft hij slechts twee consistente ideologische overtuigingen. Allereerst zijn uitgesproken haat tegen de islam en ten tweede zijn diepe liefde voor Israël. Niet alleen minister Veldkamp weet dat, maar ook premier Dick Schoof. Zodra het over Israël gaat, kijkt hij steevast even naar het PVV-vak om te zien hoe ver zijn bewegingsruimte is. Die is er niet – dus blijft dit kabinet gênant stil.
Lees ook:
Nr. 16 /
%20Philip%20Debaere(Nr.5).jpg)
.jpg)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten