Republikeinen in Amerika: Gek, Gekker, Compleet Krankzinnig...

Republikein: professoren gewapend voor de klas
Foto EPA, Parool, 27-02-11 22:23 uur

PHOENIX - Professoren mogen gewapend voor de klas, als plannen in meer dan tien Amerikaanse staten doorgaan. De hoogleraren kunnen zich dan verdedigen als er weer een student wild om zich heen schiet op de campus, zo denken Republikeinse politici.
''Als gezagsgetrouwe, verantwoordelijke volwassenen zichzelf kunnen verdedigen, zal dat criminaliteit afschrikken'', zei de Republikeinse senator Jack Harper uit Arizona op de site van de New York Times. De drie universiteiten in zijn staat Arizona zijn echter tegen het plan. Zij willen de wapens juist buiten de campus houden, niet erbinnen.

De plannen kregen een impuls door recente schietpartijen. In januari schoot een student zes mensen dood, onder wie een parlementslid, bij een winkel in Tucson in Arizona. (ANP)

Pa(u)l(jas) de Leeuw is een Nar, en die mag zeggen wat hij wil (zoals cartoonisten mogen tekenen wat zij willen...)

Voor de meeste mensen geldt: "You love him or you hate him, en niets ertussenin". Ik heb het dan natuurlijk over Paul de Leeuw. Ik mag hem wel; maar dat komt omdat ik hem zie als een soort Hofnar, een Paljas. Hij maakt vaak mensen belachelijk, maar de mensen die dat gebeurt kunnen er bijna allemaal wel tegen, en vinden het dan dus niet erg, of zelfs leuk. Soms gaat hij ook wel eens 'out of bounds'; dan maakt het het te bont, of gaat hij te lang door. Maasr in dat soort situaties is hij vaak (niet altijd) snel met het inzien van zijn faux passe, en maakt hij snel excuses. Ik denk dat Paul veel meer goeds dan slechts doet, want laten we wel zijn: wie is er beter in het bespreekbaar, dan wel acceptabel, maken van zaken in de taboe-sfeer dan de Leeuw? Of het gaat nu gaat om geestelijk gehandicapten, of om homo's; hij kan er mee omgaan, maakt grappen en grollen 'op het randje', mensen kunnen er om lachen, en na een tijdje zijn de grenzen bij velen weer wat opgerekt, of zelfs verdwenen. Zijn humor is soms hilarisch, soms 'zo-zo', maar het is meestal wel duidelijk wat hij bedoelt...

En nu was Paul dus ineens een middelpunt van een heuse cartoon-rel, en dan nog wel zonder dat hijzelf ook maar iets gedaan had. En toen was hij bang, gekwetst en aangedaan. Een (al dan niet zware) bedreiging, op hemzelf en zijn gezin gericht, en 's avonds moest hij alweer de buis op. Er volgde een hoop 'ge-gekscheer', maar ook wat zeer serieuze opmerkingen, en tot slot een lief liedje, dat uiteindelijk toch eigenlijk wel keihard was, en nog wel gericht op een Vara-collega. En Paul zat, mijns inziens, gewoon fout... Want natuurlijk was niet de web-site Joop.nl, niet de hoofdredacteur daarvan, zelfs niet de tekenaar van de cartoon, maar gewoon Wilders degene die de boel weer eens escaleerde, en 'dus' kwamen zijn stoottroepen in actie en bedreigden zij een aantal Vara-coryfeeën...

Want zo werkt het bij die lieden: groepen en instituten worden op de korrel genomen, als iemand iets doet wat ze niet bevalt; of het nu linkse mensen, moslims, afrikanen, vara-medewerkers, SP'ers of Groen-Linksers betreft, iemand doet iets, en alle mensen die zij ermee associëren zijn fout en dus doelwit. Het is nu nog niet zover als in Amerika waar Sarah Palin hit-list publiceert en het voetvolk de trekker overhaalt...maar die tijd komt nog wel, als Wilders niet tijdig politiek gestopt wordt. Let wel: ik propageer geen geweld of liquidaties, maar wel een keiharde politieke aanpak. Vanavond kan daarin de eerste stap gezet blijken te zijn, als de coalitie en dus VVD en CDA de politieke prijs betalen voor het salonfähig maken van de moderne fascisten van de PVV. Maar als dat niet gebeurt wordt het allemaal nog veel erger...!!
Francisco van Jole bij Paul de LeeuwPaul ontvangt Francisco van Jole, hoofdredacteur van Joop.nl, in zijn show en betuigt zijn spijt.

Poetry in motion...de 2011 NBA Dunk Contest

Wat leent basketball zich toch goed voor het maken van mooie high-light filmpjes! Voor Evert en alle andere jonge basketballers...

Rechtse Schreeuwers: Joost 'Niet Weerdmans' en de CO2 Opslag

Joost Eerdmans was er duidelijk over toen hij zich presenteerde als het nieuwe anker van Uitgesproken WNL: niets gebalanceerde berichtgeving of becommentariëring van het nieuws, uitgesproken rechtse stemmingmakerij stond hij voor!

En dat doet hij dus ook! Zie het item over CO2opslag in Nederland, en in "het land waar ze al een stuk verder zijn - Amerika". Twee voorbeelden uit de VS werden gepresenteerd: in Ohio wisten ze het, net als in Barendrecht, tegen te houden, maar in Californië daar 'zagen ze het licht wel!' en daar ging het dus door.

Wat onze volksmenner, en trouwens ook de twee mensen die er nu in het Noorden mee (en tegen) bezig waren lieten ook achterwege erop te wijzen, niet duidde was het feit dat er in Californië gebouwd werd in grotendeels leeg gebied (en dus niet zoals in Barendrecht het plan was recht onder een nieuwe woonwijk), en dat er sprake was van een heel groot complex met allerlei vernieuwende en groene energieopwekking. Miljarden gaan daarin worden geïnvesteerd, terwijl in Nederland door Eerdmans politieke vrienden van PVV, VVD en CDA juist zo'n beetje alle Groene Investeringen van overheidswege met één pennestreek zijn geschrapt.

Joost 'Niet Weerdmans' is een ordinaire volksmenner geworden, erger dan hij ooit was (en dat zegt nogal wat), iemand die met een stalen gezicht met de borst en kin vooruit in beeld wordt genomen van schuin onder, zodat hij er staatsmannelijk stoer uit komt te zien, maar in zijn eerste leugen (en trouwens ook niet in de tweede, derde...honderdste leugen is gestikt. 'Joost Nietwaar-Mans', Josst de Leugenaar zogezegd...

Verhaal over 'Dutch Giant' zette mij aan het denken...

Onderaan dit verhaal mijn reactie op een artikel in NRCNext. Mijn reactie wordt voorafgegaan door reacties van anderen, sommigen (zoals tegenwoordig gebruikelijk) van 'iets minder subtielen'...

Dutch giant moet in zijn cel blijven zitten

Had de rechter meer rekening moeten houden met zijn gemoed?
Door Stijn Bronzwaer Stijn Bronzwaer op 8 februari 2011

De 240 kilo zware en 2.04 meter lange Angelo M. (38) moet in zijn cel in Krimpen aan den IJssel blijven zitten. Dat heeft de rechter in Den Haag vanochtend bepaald. De zaak rond de ‘Dutch giant’ kon rekenen op internationale belangstelling tot in de Verenigde Staten.

M., die sinds september een celstraf van achttien maanden uitzit wegens fraude, klaagde justitie onlangs aan in een kort geding. Volgens zijn advocaat schond Justitie artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens: niemand mag worden onderworpen aan folteringen of aan onmenselijke behandelingen. Maar volgens de rechter is er geen sprake van een ‘inhumane’ situatie.

Alles is te klein voor Angelo
Zo ziet de cel van Angelo M. er ongeveer uit, zo tekende zijn raadsman op:

Een Nederlandse standaardcel heeft tien vierkante meter vloeroppervlakte, is twee meter breed en 2,5 meter hoog. Een celoppervlak mag maximaal 10 procent van deze afmetingen afwijken.

Voor douche- en toilet is er een aparte ruimte in elke cel. Daar ontstonden voor Angelo de problemen. De toegang tot die ruimte is ongeveer 70 centimeter breed. De douchekop staat te laag (1.95 meter hoogte) en is niet verstelbaar. Naar het toilet kan Angelo alleen als hij er schuin en naar links gedraaid op zit.

Een gevangenisbed is een bak van ongeveer 196 bij 77 centimeter met stalen randen met een matras erin. Slapen moet Angelo op z’n zij, in de foetushouding. Bezoek ontvangen is moeilijk, de stoeltjes zijn te krap voor iemand van Angelo’s omvang. De gevangenis legde een houten constructie van pallets in de bak, met twee matrassen er bovenop. De directeur van de inrichting heeft inmiddels toestemming gegeven voor aanschaf van een passende stoel. Volgens de rechter had de gevangenis daarmee voldoende gedaan om het M. makkelijker te maken.

Bijzonder hoogleraar detentierecht Gerard de Jonge van de universiteit Maastricht noemt vandaag in NRC Handelsblad de suggestie dat de Nederlandse gevangenis een luxe oord zou zijn “een onuitroeibaar stereotype”.

Strafbepaling naar misdaad, of naar misdadiger?
Het stuk op Slate.com trekt de zaak breder: uit de zaak van M. blijkt dat niet iedere gevangene de straf hetzelfde ervaart. De straf wordt bepaald aan de hand van de misdaad, niet de misdadiger. En dat klinkt logisch. Niet blij met je cel? Dan had geen fraude moeten plegen. Punt.

Adam Kolber, juridisch docent aan de Brooklyn Law School, is het daar niet helemaal mee eens, zegt hij in dit artikel uit 2009: "We have certain obligations to take subjective experience into account when sentencing or when establishing sentencing policies."

Kolber noemt twee hypothetische gevallen: de ‘gevoelige’ gevangene en de ‘onverschillige’ gevangene. Beiden hebben dezelfde misdaad gepleegd en zitten ervoor vast. Dhr. Gevoelig reageert nerveus, angstig en depressief op zijn gevangenschap. Dhr. Onverschillig past zich snel aan en lijdt er niet zichtbaar onder. Elke dag in het gevang is een zwaardere straf voor Gevoelig dan voor Onverschillig. We moeten ze voor dezelfde misdaad even zwaar straffen, maar dat gebeurt in dit geval dus niet.

8 reacties
* Azijn , 8 februari 2011 om 14:30

Dat is toch juist waarom de rechter een bepaalde discretie heeft (en waarom verplichte minimumstraffen ook een slecht idee zijn).

Een ander voorbeeld is meneer Succesvol en meneer Uitvreter. Stel dat zij, om wat voor reden dan ook, een handgemeen met elkaar krijgen. Gelijke monniken, gelijke kappen zou je zeggen, dus allebei even lang de cel in voor geweldpleging?

Meneer Succesvol verliest echter mogelijk door dat akkefietje zijn baan en zal ook problemen hebben met zijn toekomstige carriere. Meneer Uitvreter had geen baan en was ook niet van plan om ooit er eentje te krijgen. Hij verliest veel minder.

Lijkt me ook een situatie waarin het gerechtvaardigd is om mee te nemen dat de veroordeling op zich voor de een al veel zwaarder uitpakt dan voor de ander, dus dat de ene dader veel beter een kortere straf zou krijgen en de ander een langere.

* Simon90, 8 februari 2011 om 14:43

Het probleem is dat het nogal moeilijk juridisch verantwoord aan te tonen is of een gevangene zijn straf laconiek, danwel als een hel ervaart.

* M, 8 februari 2011 om 14:47

En de verkeersboetes, die voor de bijstandsmoeder veel hoger zijn dan voor de miljonair. En het rijbewijs innemen, dat voor de taxichauffeur weer veel vervelender is dan voor diezelfde bijstandsmoeder.

Hoewel er landen zijn waar boetes inkomensafhankelijk zijn, is dat bij ons niet zo. En gevangenisstraffen zijn dus ook niet afhankelijk van het lichaamsgewicht.

En om het maar politiek-incorrect af te maken: niet de krapte van de cel maakt het leven zwaar, maar de omvang van de gevangene. En daar had de gevangene zelf iets aan moeten doen, door minder te eten. Misschien kan hij zijn achttien maanden besteden aan work-outs?

* Q, 8 februari 2011 om 15:46

Natuurlijk moet je ‘gevoelig’ en ‘ongevoelig’ even zwaar straffen, er is namelijk geen mogelijkheid om met zekerheid te bepalen tot welke groep mensen behoren (gevangenen kunnen ook faken om een lagere straf te krijgen). Pech voor Angelo M – had hij zich maar aan de wet moeten houden. Zo simpel is het wel degelijk. Natuurlijk heb je als land te zorgen voor basiscondities: gezonde voeding, nachtrust, veiligheid, enz. Maar meer ook niet. En ze komen hem zelfs al tegemoet met dat bed en die stoel.
Komt nog eens bij dat niemand hem heeft gevraagd zo’n dikzak te zijn, 2.04m is lang, maar rechtvaardigt in het geheel niet de 240 kilo. Als hij meer ruimte nodig heeft moet ie maar afvallen. Of zich aan de wet houden.

* marn, 8 februari 2011 om 16:16

Het is inderdaad lastig om subjectieve ervaringen te meten. Maar dit betekent niet dat we het niet kunnen proberen. Ja, mensen kunnen dingen faken, maar we beschikken wel degelijk over manieren om dit te controleren. Helemaal zeker weet je het nooit, maar het is onzin (@simon90) dat het daarom moeilijk wordt om dit juridisch rond te krijgen. Rechters zijn er nu juist omdat we dingen (bijv. schuldig of onschuldig) nooit helemaal zeker weten. Een rechter is per definitie iemand die dit soort risico’s (namens ons, de maatschappij) neemt; anders kunnen we net zo goed een computer recht laten spreken.

Dat niet met zekerheid vast is te stellen of iemand gevoelig of ongevoelig is, lijkt me dus niet zo’n sterk argument. Schuldig of onschuldig is ook nooit met zekerheid vast te stellen, maar toch is dit natuurlijk geen reden om te stoppen met rechtspreken en straffen.

Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik vind dat we rekening moeten houden met subjectieve ervaringen; ik zeg slechts dat onzekerheden bij het ‘meten’ van deze subjectieve ervaringen geen doorslaggevend argument zouden moeten zijn.

* Jan Muters, 8 februari 2011 om 16:32

Ik neem aan dat Angelo M stoute dingetjes heeft gedaan. En zelfs een Angelo M, die zijn vet niet bij de fitness, maar waarschijnlijk voor tv heeft aangekweekt, moet weten dat je voor een aantal stoute dingetjes in de cel beland. Op TV komen vaak programmá’s waarin cellen voorkomen. Dus onze Angelo had goed kunnen weten waar hij terecht zou komen als hij betrapt zou worden op stoute dingetjes. Hij had dat in kunnen plannen door te gaan sonja bkkeren of meer van die afvalraces. Niet gedaan dus dan maar met de vette klep zo de cel in. Het is vrije keuze geweest dus nu niet lopen te piepen.

* Benjamin, 9 februari 2011 om 10:28

Leuke gedachte, maar je zou het natuurlijk ook om kunnen draaien. Dhr. Gevoelig neemt een veel groter risico en zal dus minder snel iets verkeerds doen. Hij is meer op zijn hoede voor de nadelige gevolgen. Het feit dat hij dan toch iets doet, is misschien juist wel aanleiding om aan te nemen dat het wel meevalt hoe gevoelig deze meneer werkelijk is.

Voor de een is het vooruitzicht van de straf al voldoende om het niet te doen, de ander doet het doelbewust wel. Dan krijg je je verdiende loon, niet meer en niet minder. Regels zijn vooraf bekend, dus als je die overtreedt heb je met de consequenties te leven. Een hardrijdende taxichauffeur zet doelbewust zijn carrière op het spel: dom, maar geen reden om hem dan dus maar minder te straffen.

Antwoord

* Aart Dekker
* 9 februari 2011 om 18:10

Your comment is awaiting moderation.

Het is voor mensen die gezond en fit zijn misschien moeilijk voor te stellen en, nee ik ben geen 2.04m en 240kg, maar ik denk dat dit best onder (een al dan niet lichte mate) van marteling geschaard mag worden…

Sommige reacties hier vind ik dan ook getuigen van de hardvochtigheid die Nederland meer en meer in zijn greep neemt; gevoelloos, misplaatst superieur, dom, hier laat ik het maar bij (al is er nog veel meer over te zeggen).

Gevangenisstraf op zich lijkt mij al zeer heftig, even los van de duur ervan (en als we het niet hebben over enkele dagen). De duur van de straf is aan de rechter, maar dient passend te zijn. Additionele straf in de vorm van dit soort ‘marteling’ hoort daar niet bij…

Misschien moeten er een aantal speciale cellen voor ‘de zeer groten’ bijkomen waar ‘niet standaard gebouwden’ kunnen worden geplaatst!?

Iedereen geeft Iedereen de Schuld, maar bij analyse blijkt steeds weer: Iedereen was Verantwoordelijk; dus was Niemand Verantwoordelijk...

We hebben de 'Banken-Crisis' overleefd (tenminste in Nederland, Engeland, Duitsland, de VS, Duitsland, en nog wat landen meer), maar het beroep op publieke middelen dat daarvoor werd gedaan veroorzaakt een 'Landen-Crisis' en daardoor weer een 'Valuta-Crisis'...zo slepen we onszelf van de ene ad-hoc ingreep naar de volgende. En alhoewel de aanleiding zelfverrijking betrof (door i.h.a. toch zeer 'markt-kapitalistisch' ingestelde lieden die altijd en overal allereerst goed voor zichzelf zorgen), hoort de rekening volgens de 'Rechtse' politici, die nu vrijwel overal aan de macht zijn, door 'ons allemaal' te worden betaald in de vorm van draconische bezuinigingen...!! De logica daarvan ontgaat mij ten enenmale...

Van de mensen die 'wij' hebben ingehuurd om dit soort zaken nu juist te voorkomen, bestaat het overgrote deel uit: 1) politici, en 2) economen.

Over deze twee 'soorten mensen' schreef iemand die deel van beide populaties deel uitmaakte tijdens de vorige Nederlandse Regering, Paul Tang, een zeer goede analyse in de Groene Amsterdammer: "Pijn is niet Fijn", hier komt'ie:

Pijn is niet fijn - Het onderbuikgevoel van economen
Economen wantrouwen politici en verlangen naar daadkracht; deze gevoelens delen ze met de populisten. Ze hebben ook gemeen dat hun wereldbeeld simpel, soms te simpel is.
PAUL TANG BEELD BAS KÖHLER

DE PRESIDENT van De Nederlandsche Bank Nout Wellink spreekt van een gemiste kans bij de Europese top. Na banken zijn landen in de problemen gekomen. Griekenland heeft als eerste moeten aankloppen bij het Europese noodfonds, en Ierland als tweede, Portugal en Spanje kunnen nog volgen. Deze problemen worden geweten aan de slechte naleving van de Europese begrotingsregels. Strenger straffen zou voortaan moeten zorgen voor een betere naleving, maar Frankrijk en Duitsland hebben hierover geen overeenstemming bereikt. Dat is de gemiste kans volgens Wellink. Hij staat bepaald niet alleen in deze opvatting. Sylvester Eijffinger, hoogleraar in Tilburg, pleit voor volautomatische boetes en Mathijs Bouman, analist bij rtl-z, stelt het liefst politici onder curatele.
Het gevoel van law and order is gediend met straffen voor zondaars, het liefst streng en volautomatisch. Het is niet voor niets dat de pvv - in de overtreffende trap - ervoor heeft gepleit om de zondaars uit de euro te zetten. Het is een onderbuikgevoel en niet meer dan dat.
Lang niet alle problemen zijn toe te schrijven aan het overtreden van de Europese begrotingsregels. Zeker, Griekenland heeft de overheidsfinanciën uit de hand laten lopen en dat een tijd weten te verdoezelen. Maar Ierland kampt met de gevolgen van een uiterst riskant spel van lenen en beleggen door banken. Met garanties op de bankschulden heeft de overheid een te grote last op zich genomen. En Spanje worstelt met de gevolgen van een vergelijkbaar spel. Na het barsten van de zeepbel op de huizenmarkt blijken sommige projecten onverkoopbaar en daarmee onbewoonbaar. Een strikte naleving van de Europese begrotingregels zou geen zier hebben geholpen. Ierland en Spanje hadden in 2007, het jaar vóór de kredietcrisis, een overschot op de overheidsbegroting en een bescheiden overheidsschuld, en waren ver verwijderd van het maximale tekort van drie procent en de maximale schuld van zestig procent van het nationaal inkomen. Als er een kans gemist is, dan is dat door de toezichthouders op de financiële sector die de gevolgen van onverantwoorde speculatie niet goed ingeschat hebben.
Interessanter is om te bekijken welke lessen de goede voorbeelden bieden. Want het is niet zo dat alle politici onverantwoordelijk zijn en aan Europese begrotingsregels gebonden moeten worden. Niet voor niets heeft de financiële markt veel vertrouwen in Nederland, ondanks de opgave van 29 miljard die in de aanloop van de verkiezingen is becijferd. Dat heeft veel te maken met de budgettaire kaders en de daardoor sterke positie van de minister van Financiën in onderhandeling met collega's van 'spending departments'. En het heeft te maken met de onafhankelijke projecties en becijferingen door het Centraal Planbureau, die een politiek gekleurde inschatting van de situatie voor-komen. Het is dus een raadsel dat uitgerekend Nederlandse economen alleen pleiten voor Europese begrotingsregels en automatische naleving daarvan.

DE WENS van strenge regels komt voort uit een onderbuikgevoel over politici. Zij zouden zich laten leiden door volkse sentimenten en daarmee door kortzichtigheid die op termijn de economie schade kan toebrengen. De wens van volautomatische sancties past in een patroon. Economen als Arnoud Boot en Willem Buiter hebben gepleit voor een apart agentschap om de staatsdeelnemingen in banken te beheren, uit vrees dat politici onredelijke eisen aan banken stellen. Economen als Bas Jacobs en Coen Teulings hebben gewaarschuwd voor de deeltijd-WW, uit vrees dat noodlijdende bedrijven overeind gehouden worden. Economen als Sylvester Eijffinger hebben zich gekeerd tegen het opkopen van staatsobligaties door de Europese Centrale Bank, uit vrees dat het op termijn leidt tot hoge inflatie. Er is een voorkeur voor een beperking op het begrotingstekort, uit vrees dat er op termijn te weinig wordt gespaard om de gevolgen van vergrijzing op te vangen. Alleen, de vrees is vaak niet terecht: zo zijn er geen voorbeelden van onredelijke eisen aan banken, wordt de deeltijd-WW afgebouwd, is de verwachte inflatie laag en gaat het tekort omlaag. De vrees komt vooral voort uit een onderbuikgevoel: economen wantrouwen politici.
Het onderbuikgevoel van economen is niet alleen dat politici de makkelijkste oplossingen voor de korte termijn kiezen maar ook dat ze de lastige keuzes voor de lange termijn ontlopen. Het verwijt is in de regel dat de politici slechts op de winkel passen en pijnlijke maatregelen vermijden. Hopelijk met een knipoog is ooit het motto 'bloed is goed, pijn is fijn' voorgesteld.
Toch is het verwijt van gebrek aan leiderschap niet doeltreffend. Opvallend is juist dat de politieke partijen, met uitzondering van de pvv en de sp, in hun verkiezingsprogramma's voorstellen hebben gedaan om het tekort met 29 miljard of meer te verminderen. Veel van die voorstellen zijn bezuinigingen die pijnlijk te noemen zijn, zoals de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd, beperking van hypotheekrenteaftrek, kortere WW-uitkeringen, versoepeling van het ontslagrecht of vermindering van studiebeurzen. Veel partijen hebben verscheidene van deze maatregelen in hun verkiezingsprogramma opgenomen, en d66 en GroenLinks hebben zelfs alle maatregelen omarmd. Dit past in de Nederlandse traditie om het huishoudboekje van de overheid op orde te houden. Nederland is geen Griekenland.

ECONOMEN wantrouwen politici en verlangen naar daadkracht; deze gevoelens delen ze met de populisten. Ze hebben ook gemeen dat hun wereldbeeld simpel, soms te simpel is. Hun inzichten, hoe waardevol ook, ontlenen economen aan een eenvoudig model waarin de samenleving niet méér is dan een losse verzameling van rationele individuen en waarin hervorming van de economie vooral een betere werking van markten is. Vergeten is de aandacht voor fairness door Adam Smith en animal spirits door John Maynard Keynes. Met uitzondering van de (sociaal-) liberalen kunnen en willen politici een dergelijke opvatting van mens en maatschappij niet huldigen. Abram de Swaan sprak in de Thomas More-lezing eind vorig jaar een tikje provocatief van een dwaalleer.
Het is in elk geval duidelijker dan ooit dat de werkelijkheid weerbarstiger is dan het model van economen. Paul Krugman, Nobelprijswinnaar voor de economie, durfde in september 2009 hardop en ook een tikje provocatief te vragen: 'How Did Economists Get It So Wrong?' Het idee van efficiënte markten en rationele individuen heeft te veel economen het zicht op een financiële zeepbel ontnomen. Want alle bezweringen van Nout Wellink ten spijt is niet luid en duidelijk gewaarschuwd voor de instabiliteit van financiële markten en voor de gevolgen die die zou kunnen hebben.
Sinds het stuk van Paul Krugman zijn bovendien de gevolgen voor de arbeidsmarkt helderder geworden. De arbeidsmarkt is vaak gezien als hét verschil tussen het dynamische, flexibele Amerika en het trage, logge Europa. Hervormingen als versoepeling van het ontslagrecht zouden de arbeidsmarkt in Europa beter moeten laten werken. Door de kredietcrisis is het verschil echter niet verscherpt maar omgekeerd. In de Verenigde Staten is de werkloosheid grofweg verdubbeld, van zo'n vijf procent eind 2007 tot iets meer dan tien procent eind 2009. De oeso verwacht dat de werkloosheid aan het einde van dit jaar nog steeds boven de acht procent ligt, en uit de vrees dat het aantal langdurig werklozen zal stijgen en zij tot armoede zullen vervallen.
In de Europese landen heeft de crisis op de werkloosheid minder effect gehad. Dat geldt in het bijzonder voor Nederland. Ook hier is de verwachting geweest dat de werkloosheid zou verdubbelen, maar het Centraal Planbureau heeft die verwachting steeds moeten bijstellen. In Nederland is de werkloosheid tot 5,5 procent gestegen en daarna weer gaan dalen. De arbeidsmarkt is flexibeler gebleken dan eerder gedacht, ondanks de ontslagbescherming. Het probleem schuilt vooral in de verdeling van de klap: die is opgevangen door tijdelijke contracten en zzp'ers, en is voorbijgegaan aan werk-nemers in vaste dienst.

ONDERBUIKGEVOELENS vanuit een simpel wereldbeeld: dat hebben populisten en economen gemeen. Maar er is een cruciaal verschil. Terwijl de populisten zich afzetten tegen de arrogante elite en kiezen voor het volk keren de economen zich juist tegen naar het volk neigende politici. Men zou kunnen zeggen dat economen nog een tikkeltje arroganter zijn dan de politieke elite. Maar belangrijker is het verschil tussen het economische en het volkse wereldbeeld.
Er is een kloof tussen de inzichten van economen en de opvattingen van kiezers. Vanuit dit perspectief zijn economen wereldvreemd of eigenlijk volksvreemd. In Amerika heeft een enquête (in 1996) deze kloof goed in kaart gebracht: Amerikaanse kiezers wijten hogere olieprijzen aan de oliemaatschappijen en economen aan vraag en aanbod; uitbesteden door grote bedrijven zien kiezers als slecht en economen als goed; kiezers vrezen te veel immigranten en economen doen dat niet, et cetera. Algemeen zijn kiezers (veel) banger voor vernietiging van banen, voor vormen van internationalisering en voor de toekomst dan economen dat zijn. Deze uitkomsten zullen voor Nederland niet veel anders zijn. In de afgelopen jaren hebben de sp en de pvv winst geboekt. Dit zijn de partijen die sociaal-economische zekerheden proberen te bieden die volgens economen niet nodig of zelfs contraproductief zijn. Terwijl bij de sp de standpunten passen bij de opvattingen over mens en maatschappij heeft de pvv een electorale keuze voor sociaal-economisch conservatieve standpunten gemaakt. Geert Wilders heeft de angst onder het electoraat goed ingeschat.
Het is aan politici om de kloof tussen inzichten over het economisch beleid en de opvattingen van kiezers te overbruggen. Zij moeten hun achterban en kiezers tevreden houden of zien te overtuigen. Dat is nog geen makkelijke opgave: de kloof is niet te dichten met alleen een duidelijke uitleg. Hiervoor hebben economen te weinig begrip. Ze wijzen liever met de vinger naar politici die naar populisme neigen en geen daadkracht vertonen.
De afgelopen jaren heb ik als econoom en politicus de kloof gevoeld. Soms heb ik - na een langdurige discussie en uit lichte wanhoop - collega-economen geopperd om zelf een eigen partij te starten. Dat is taal die ze verstaan. De markt voor stemmen is competitief. De drempel tot toe- en uittreding is laag. Er zijn in de afgelopen jaren veel partijen bij gekomen. Bovendien zijn kiezers minder trouw aan een partij dan consumenten aan een merk van een auto of frisdrank. Een partij die pleit voor een reeks van pijnlijke maatregelen onder het motto 'pijn is fijn' hoeft niet te rekenen op massale steun onder de bevolking. Hooguit een deel van de hoogopgeleiden, dat zichzelf prima weet te redden, zal zich misschien aangetrokken voelen. Dat wordt wel begrepen. Zo volksvreemd zijn economen ook weer niet.
Onderbuikgevoelens maskeren dat de kloof tussen inzichten van economen en opvattingen van burgers een belangrijk raadsel in het wereldbeeld van economen is. In het economische model maakt de burger als consument vanuit eigenbelang een rationele keuze tussen alternatieven. Maar voor de burger als kiezer is dat blijkbaar anders. Of burgers stemmen niet uit eigenbelang. Of burgers kiezen niet ratio-neel, omdat ze niet goed begrijpen wat hun eigenbelang is. In elk geval verlangen burgers van politici voorstellen die voor henzelf schadelijk zijn, volgens economische inzichten. Dat is voer voor economen.
Als u economen hoort klagen over politici, die te veel het oor laten hangen naar sentimenten en te weinig pijnlijke maatregelen durven te nemen, dan hoort u ze klagen over u of uw buurman.

Paul Tang is econoom. Hij werkte als ambtenaar bij Economische Zaken en het Centraal Planbureau en zat voor de PvdA in de Tweede Kamer van maart 2007 tot juni 2010

Wat leuke Super Bowl Commercials (1)

Kids en Basketball

Blijft toch het allermooiste: enthousiaste kinderen die lol hebben in basketball! Via iBasketball op Zapp Sport